MA - toekomst

[Maanwezen]

Hoewel ze er eerst niet verder bij nagedacht had, voelde ze enige opluchting toen zijn vingers zich alsnog naar de hare vormden. Alsof ze dan pas besefte dat hij haar ook had kunnen afwijzen, dat hij het vertrouwelijk gebaar niet perse moest aanvaarden, noch beantwoorden. Melenwyn gaf hem de tijd om al zijn vragen te stellen terwijl ze naar een antwoord zocht. Zijn vader bezoeken, oh, wat was dat een heftige periode geweest in hun prille relatie. De herinneringen overspoelden haar en ze moest meteen haar best doen om het op een enigszins ordelijke manier onder woorden te brengen. Chaos was nu eenmaal eerder haar kenmerk.
"Ik ehmn.. We.." begon ze, fronste even, haalde diep adem en begon opnieuw. Ze kon al bijna zijn aansporing horen om het rustig onder woorden te brengen en niet te willen overhaasten. Hij had tijd en wou naar haar luisteren. Toch? "In het begin dat we elkaar kenden, kwam je mijn hulp vragen vanwege slaapproblemen. Ik wist toen niet wat er gaande was, maar gaf je kruiden en zo zijn we aan de praat geraakt. Ik hielp je, maar uiteindelijk ben jij mij beginnen onderwijzen Onze eerste.. dates, als ik het zo mag noemen, bestonden al snel uit lessen magie. Je introduceerde me tot het element vuur en al snel raakten we voor en na de les steeds meer aan de praat, al dan niet met een kop thee of een glas wijn. Het was ook in die periode dat je uiteindelijk naar huis bent gegaan. Eerst wou je niet, maar.. Wel, je bent toen een maand naar Frankrijk geweest om tijd te spenderen op het landgoed van je ouders. Ik denk niet dat het ooit helemaal goed is gekomen met je vader, maar.." Melenwyn had hem behoorlijk intens aangekeken, maar sloeg haar blik nu neer. Ergens had hij toen misschien afscheid kunnen nemen. "Hoe dan ook, ik denk dat we vooral lazen.. en leerden, toen die grens overschreden was gingen we samen wandelen en één keer nam je me mee uit eten naar het dorp." Was haar uitleg ook maar een beetje te volgen?

[Ravief]

Dat klonk.. aardig normaal. Ze waren aan de praat geraakt doordat ze elkaar zagen en toen zagen ze elkaar nog meer en gingen ze meer praten en van het één kwam het ander. Dat klonk logisch. Dat klonk als iets waar hij zich in kon vinden. Dus hij had haar magieles gegeven? Vreemd.. ergens kon hij dat niet voor zich zien. Een volwassene les geven was zo geheel iets anders dan jongeren.
En 'die grens overschreden was'? Wat in de vrede... Als ze hem niet had gewild had ze dat ook wel kunnen zeggen. Dan was mogelijk niets van dit alles gebeurd! Nee, wacht. Niet Mel de schuld geven, dat was niet eerlijk. "Serieus? Ik heb je maar één keer mee uit eten genomen? Wauw." Dat sloeg werkelijk alles. Wat moest ze in die tijd wel niet van hem denken? Of was er heel veel tussendoor gebeurd wat ze verzweeg, want Amiel wist van zichzelf wel dat hij in staat was om het een vrouw naar de zin te maken.
Nu trok hij toch wel zijn hand terug en zakte onderuit in de stoel en wreef over zijn hoofd. "I need a drink," mompelde hij. Hij was echt geen alcoholist, maar dit was allemaal veel te veel om te bevatten. Kinderen, een vrouw, zijn vader leefde niet meer.. En blijkbaar werd hij over heel wat maanden weer vader.. Bij alle goden, wat had hij gedaan dat hij dit had verdiend?
"Sorry, het is allemaal... Ik weet niet waar te beginnen. Ik had echt gedacht dat er in de kroeg antwoorden waren. Ik heb hier zelfs nog nooit van gehoord."

[Maanwezen]

Als Melenwyn hem de hele versie zou vertellen, kon ze uitwijden over wat er gebeurd was met de vampieren, hoe ze daar gechoqueerd door was en hoe schuchter ze in het algemeen was geweest. Er waren zoveel muren die Amiel indertijd neergehaald had, al klonk het zo wel weer anders dan hoe het werkelijk was geweest. Haar onzekerheid, haar slechte ervaringen in Oleate, zijn reputatie, de moeilijkheid om zich te mengen onder mensen... Het waren allemaal genoeg redenen om 'maar één keer' uit eten te gaan tijdens het hofmaken. De wandelingen hadden evengoed enorm veel voor haar betekend. Achteraf gezien had hij misschien wel belachelijk veel moeite moeten doen en was het met vallen en opstaan gegaan.
Het had echter geen zin om dit alles nu te vermelden. Bovendien was hij alweer deels van het onderwerp afgestapt. Toen hij zich terugtrok vouwde Melenwyn haar handen in haar schoot, maar haar ogen bleven op hem rusten. "Ik.. snap het," zei ze zacht. Misschien had ze het hem anders moeten vertellen, maar hoe kon ze dit aanbrengen? Het was vast hoe dan ook overdonderend voor hem. Na een korte aarzeling gebaarde ze naar een cabinet naast het boekenrek. "Als je echt een borrel wilt..." Als ze in een andere toestand was geweest had ze er misschien zelf al een gehad om te ontspannen. Melenwyns blik gleed verder over de kamer, naar het raam dat uitgaf op hun tuintje. Buiten begonnen donkere wolken zich te verzamelen en aan de wiegende takken van de bomen te zien begon er een wind op te zetten. De klok op de schoorsteenmantel tikte ongelofelijk luid.

[Ravief]

Hij stond een poosje voor het kabinet en liet zijn blik over de flessen glijden. Had hij zin in een soepele, goede rode wijn, of toch iets sterkers? Hij rook aan twee verschillende wijnen, koos er eentje en liet zich met een zucht weer in de stoel zakken.
De volle smaak met een afdronk van noten deed hem terug denken aan hoe zijn liefde voor wijn was begonnen. Hij was misschien net bevriend geraakt met Marcus en ze hadden beiden het leger achter zich gelaten. Marcus omdat hij zijn kennis wilde gebruiken om te helen, iets wat meestal niet ging op het slachtveld en Amiel omdat hij er niet de rust vond die hij zocht. Het schrale bier, de overwinningen, de avonden rond het kampvuur sterke verhalen vertellen hadden nooit iets gedaan voor zijn ziel. Vreemd genoeg begon hij zich pas weer beter te voelen toen hij het bloed vergieten achter zich liet en zich richtte op magie, op zijn andere kwaliteiten. Onbewust had hij blijkbaar een gave hiervoor en in de jaren die volgden verslond hij elk boek over magie, leerde een heleboel over kruiden, wonden, helen en wat voor slechts magie kon doen als je het verkeerd gebruikte. Het was na die rampzalige dag in Ecuador dat hij Marcus alleen had gelaten en verder was gaan zwerven, tot hij op het spoor van Eldon kwam.
Amiel zuchtte. Hoe wijn zoveel herinneringen op kon roepen, was hem een raadsel, maar tegelijk was het fijn. Hij wist nog genoeg over zijn verleden. Hij wist wie hij was, dus dan zou hij ook herinneren wie hij nu is. Hoe gek dat ook mocht klinken. Want op dit moment was er vooral de drang om weg te rennen van dit alles. Het was te gek om waar te zijn en tegelijk te gek om een leugen te zijn. Bovendien leken die Aran en Lisse teveel op een mix van Melenwyn en hem om niet zijn kinderen te zijn. Toch.. als die kinderen er nou niet waren geweest.. als er totaal geen kinderen in het spel waren, dan had hij hier nu niet gezeten. Had hij haar voor gek verklaard, was naar een kroeg gegaan voor wat drinken, misschien een mooie vrouw voor de avond en had hier geen drie seconden langer over nagedacht dan nodig was.
Maar nu zat hij hier en was hij toch aan deze vrouw verplicht om zijn best te doen om te kijken of hij zich iets kon herinneren. Of er iets van de waarheid naar boven mocht komen. Aan een vrouw die hij niet -amper- kende en met wie hij zo op het oog alleen kinderen gemeenschappelijk had. Hoe had het zover kunnen komen? Was hij gelukkig geweest met huisvader zijn en lesgeven en zijn haar laten groeien en nog meer kinderen op de wereld te zetten? Het was een idee waar hij maar niet bij kon komen en het maakte het lastig om het gesprek met haar aan te gaan en soms zelfs om maar naar haar te kijken. Met persoonlijke confrontaties had Amiel er een handje van om dat uit de weg te gaan, terwijl met andere dingen hij juist een directe aanval van het probleem opzocht. Ook hierin stond hij te twijfelen. Weggaan lokte ontzettend, maar leek niet het juiste. Maar een rechtstreekse confrontatie was ook zo lastig, want wie was schuldig hierin?

"Goed. Dit helpt. Ik ga eens zien of iets wijzer kan worden door de boeken hier." In elk geval was er zijn eigen geschreven boek, hij had was duistere werkjes gezien in een hoek boven het bureau en dat was dan ook de plek waar hij begon. Eens zien wat hij in de afgelopen acht jaar had opgedaan aan 'foute' kennis. Achteloos wuifde hij met zijn hand om de boeken voor zijn neus te laten zweven, koos er een en bladerde erdoor. Sommige gingen over aanvallen, anderen hadden echt te maken met kruiden. Deze legde hij op het bureau. "Ik denk nog steeds dat het door het eten of drinken zat. Dat is het enige aanknopingspunt wat er is." Hij wilde zijn leven terug en al zou hij er de hele avond voor moeten lezen en de fles wijn leegdrinken, Amiel was daartoe bereid. Tot wel meer zelfs.
Het zou helaas nog wel even duren voordat hij dacht aan de mogelijkheid dat het een bezwering was die niet helemaal goed was gegaan. Maar voorlopig had hij weer iets voor zijn neus waar hij verder mee kon. En vanuit daar zou de zoektocht wel verder gaan, vermoedde hij, al zou het snel duidelijk worden dat dit vreselijk frustrerend was.

Die dag spraken ze niet veel. Amiel stelde af en toe vragen over zichzelf, maar was ook daarin terughoudend. Hij wist niet hoeveel hij wilde weten, wilde horen over zichzelf. Of nou ja, een versie van hoe hij kon zijn en op dit moment duidelijk niet was.
Het was een paar uur na het avondeten dat hij zijn ogen rust moest geven en moest opgeven voor die dag. Zoals verwacht was de fles wijn inderdaad leeg en hij had er niet eens ten volle van kunnen genieten. Als ze toch alleen maar gingen zoeken naar een methode om deze vloek op te heffen, waarom hadden ze de kinderen dan uit logeren gestuurd? Het was duidelijk dat ze beiden niet op hun gemak waren met de situatie en ook niet met elkaar. Waren ze niet beter af zonder elkaar?
"Bij de goden," gromde hij en mompelde het een en ander in lijzig Elfs. "Hoe kan ik hier een antwoord op vinden als ik hier niet eens van heb gehoord? Unghrr! Ik mis acht jaar aan kennis en de wereld heeft duidelijk niet stilgezeten op het gebied van magische ontwikkelingen.." Amiel was redelijk arrogant over zijn eigen kunnen, maar hij had maar de helft van zijn magie. De rest zat in het verbergen en beschermen van Eldon en dat was een tactiek waar hij alleen nog maar over gelezen had. Hoe kon hij in een paar dagen al die kennis weer opdoen en weten wat nodig was om deze klote situatie op te heffen?! Als dit alles een leugen was, was dat ook geen probleem, maar op dit moment was alles beter dan niet weten.