Blaffende wolven bijten niet, of wel?
Berichtdoor varden » 27 Okt 2019, 01:43
Eigenlijk ging dit tegen het protocol in, maar uiteindelijk liet de agent zich overhalen en zodra Von een duidelijke beschrijving had gegeven van Emil ging hij door de rapporten van die dag heen. Maar iemand met Emil's postuur had op moeten vallen, en er waren geen aantekeningen over hem in de rapportages over wie er waren gearresteerd. "Het spijt me mevrouw, ik zou u niet kunnen vertellen waar de eigenaar van deze telefoon zich bevindt. We hebben hem gevonden in een leegstaand drugspand." Zonder de rechtmatige eigenaar in de buurt. "Maar mochten we een match vinden met de persoon die u heeft beschreven, dan zullen we u contacteren." Waarop de agent een officieele aantekening maakte. Ze zouden de komende dagen nog meer van dit soort panden aan gaan doen.
Re: Blaffende wolven bijten niet, of wel?
Berichtdoor Ravief » 27 Okt 2019, 01:50
Het lukte haar nog net om kalm te blijven tot ze had opgehangen. Met een oerkreet schopte ze tegen het dichtsbijzijnde wat voor handen was en even leek het alsof haar wolf het over zou nemen. Huiverend en met een trillende ademhaling stond Von in het midden van haar kamer. Het duurde even voordat de vlekken van haar zicht wegtrokken en ze überhaupt weer kon nadenken. Ze zocht haar goede schoenen op en trok haar jas weer aan.
De jonge vrouw zat op haar scooter naar het slechte deel van de stad voordat ze doorhad wat ze deed. Het was midden in de nacht, na half twee al en ze ging in haar eentje naar de beruchtste delen van Praag? Ieder ander zou haar voor gek verklaren, maar Von wist niet wat ze anders moest doen. Ze wist niet waar hij woonde omdat ze altijd naar haar plek gingen en ze kende verder niemand die zou weten waar Emil kon zijn. Nu ze geen contact met hem kon krijgen, vreesde ze het ergste.
Haar houding was prikkelbaar en gevaarlijk genoeg dat niemand het in zijn hoofd zou krijgen om haar aan te randen, maar er waren er genoeg die niet voor haar terugdeinsden. Drugs deed gekke dingen met een mens.. Von gunde zichzelf geen rust en zocht naar Emil tussen de verschoppelingen van de stad.
De jonge vrouw zat op haar scooter naar het slechte deel van de stad voordat ze doorhad wat ze deed. Het was midden in de nacht, na half twee al en ze ging in haar eentje naar de beruchtste delen van Praag? Ieder ander zou haar voor gek verklaren, maar Von wist niet wat ze anders moest doen. Ze wist niet waar hij woonde omdat ze altijd naar haar plek gingen en ze kende verder niemand die zou weten waar Emil kon zijn. Nu ze geen contact met hem kon krijgen, vreesde ze het ergste.
Haar houding was prikkelbaar en gevaarlijk genoeg dat niemand het in zijn hoofd zou krijgen om haar aan te randen, maar er waren er genoeg die niet voor haar terugdeinsden. Drugs deed gekke dingen met een mens.. Von gunde zichzelf geen rust en zocht naar Emil tussen de verschoppelingen van de stad.
I write for the same reason I breathe - because if I didn't, I would die
Re: Blaffende wolven bijten niet, of wel?
Berichtdoor varden » 27 Okt 2019, 01:57
Net als de meeste avonden dat Von weg was, zwierf Emil door de stad. Aan zijn kleren, zijn haar, en zijn baard was te zien dat hij al zeker een week niet voor zichzelf zorgde en maar gewoon verdwaasd rondliep. Kleine wondjes waren op zijn huid te zien, op plekken waar hij die open had gekrabt. Het daze gevoel in zijn hoofd kwam van de honger, slaapgebrek, en van alles om hem heen. En zo ging het al dagen. Zijn portemonnee was als eerste verdwenen, gevolgd door zijn telefoon en sinds twee dagen zijn huissleutels. Dat laatste was het irritantste, want hij wist niet hoe hij zijn huisbaas ging bereiken om die te vervangen zonder die telefoon. Maar maakte het eigenlijk nog uit? Von was verdwenen. Iedereen behandelde alsof hij een of andere gek was. De leegte leek hem van binnenuit te verteren. Misschien was de straat wel gewoon de beste plek. Een schim tussen de andere schimmen.
Zijn hoofd schoot omhoog toen hij een vlaag van een bekende geur oppikte. Even fronste hij zijn wenkbrauwen, moest hard nadenken over wat die geur betekende, van wie hij was. En pas toen hij dat had geplaatst rechtte de man zijn rug en baande zich een weg tussen de mensen om hem heen. Mensen die hem aanklampten, wat probeerden te krijgen van hem, wat dan ook. Maar hij negeerde ze, tot hij met slippende hielen de hoek van de - ronduit vieze - straat omkwam. Die bos krullen, die zou hij op een kilometer afstand nog herkennen. "V... Von?" Zijn stem, in anderhalve week niet gebruikt, kraakte en er klonk een breekbaarheid in door die nieuw was. Emil zag er vies, onverzorgd, en haast totaal verloren uit. Zijn ogen vertoonden een soort waas die je kreeg als je high was, en zoals gezegd zaten er kleine wondjes op zijn gezicht. Zijn ellebogen, verstopt onder de mouwen van zijn shirt (zijn stevige winterjas had hij geruild voor eten), waren echter onaangeraakt. Ja, de Emil die voor haar stond nu was high as a kite, maar niet aan de middelen waar hij zo lang zwaar verslaafd aan was geweest.
Zijn hoofd schoot omhoog toen hij een vlaag van een bekende geur oppikte. Even fronste hij zijn wenkbrauwen, moest hard nadenken over wat die geur betekende, van wie hij was. En pas toen hij dat had geplaatst rechtte de man zijn rug en baande zich een weg tussen de mensen om hem heen. Mensen die hem aanklampten, wat probeerden te krijgen van hem, wat dan ook. Maar hij negeerde ze, tot hij met slippende hielen de hoek van de - ronduit vieze - straat omkwam. Die bos krullen, die zou hij op een kilometer afstand nog herkennen. "V... Von?" Zijn stem, in anderhalve week niet gebruikt, kraakte en er klonk een breekbaarheid in door die nieuw was. Emil zag er vies, onverzorgd, en haast totaal verloren uit. Zijn ogen vertoonden een soort waas die je kreeg als je high was, en zoals gezegd zaten er kleine wondjes op zijn gezicht. Zijn ellebogen, verstopt onder de mouwen van zijn shirt (zijn stevige winterjas had hij geruild voor eten), waren echter onaangeraakt. Ja, de Emil die voor haar stond nu was high as a kite, maar niet aan de middelen waar hij zo lang zwaar verslaafd aan was geweest.
Re: Blaffende wolven bijten niet, of wel?
Berichtdoor Ravief » 27 Okt 2019, 11:30
Anderhalf uur later stond Von op het punt om naar huis te gaan. De laatste dagen waren intens geweest en hadden veel van haar gevraagd. Ze was moe, emotioneel uitgewrongen en na de laatste junkie die haar probeerde te betasten was ze er helemaal klaar mee. Deze straat zou ze nog aflopen en dan zou ze terug gaan naar haar scooter. Morgen was er weer een dag, hield ze zichzelf voor en misschien zou ze wel gebeld worden door de politie. Dat was uiteraard niet het scenario waar de Ierse op hoopte.
Ze had zich net omgedraaid om terug te gaan, toen ze haar naam hoorde. Zacht en hees en niet wat ze gewend was, maar haar instincten vertelden haar genoeg. Ruw draaide ze zich om en staarde met grote ogen naar Emil. De paar meters die nog tussen hen in waren, had ze vlot overbrugd. Een pets in zijn gezicht volgde. Von schrok er zelf van, maar trok hem toen in zijn armen. "Emil."
Oef, hij stonk! Met donkere ogen nam ze de man een poosje op. Vervolgens pakte ze hem bij de hand en sleepte hem zwijgend door de straten naar haar scooter. Ze had aardig wat geld neergelegd voor het ding en het zou haar niet overkomen dat ie gestolen zou worden! Maar ze konden er niet met z'n tweeën op en dat betekende dat ze een stukje moesten lopen.
Eenmaal bij haar appartement duwde ze hem zonder meer naar de badkamer. "Douchen!" Ze had nog wel ergens een stel kleren van hem liggen hier en dat zou ze voor hem klaar leggen. Von smeerde een dubbele boterham voor Emil en liet haar gedachten razen. Hij was high. Hij was fucking high! Wat moest ze hier nou mee?
Ze had zich net omgedraaid om terug te gaan, toen ze haar naam hoorde. Zacht en hees en niet wat ze gewend was, maar haar instincten vertelden haar genoeg. Ruw draaide ze zich om en staarde met grote ogen naar Emil. De paar meters die nog tussen hen in waren, had ze vlot overbrugd. Een pets in zijn gezicht volgde. Von schrok er zelf van, maar trok hem toen in zijn armen. "Emil."
Oef, hij stonk! Met donkere ogen nam ze de man een poosje op. Vervolgens pakte ze hem bij de hand en sleepte hem zwijgend door de straten naar haar scooter. Ze had aardig wat geld neergelegd voor het ding en het zou haar niet overkomen dat ie gestolen zou worden! Maar ze konden er niet met z'n tweeën op en dat betekende dat ze een stukje moesten lopen.
Eenmaal bij haar appartement duwde ze hem zonder meer naar de badkamer. "Douchen!" Ze had nog wel ergens een stel kleren van hem liggen hier en dat zou ze voor hem klaar leggen. Von smeerde een dubbele boterham voor Emil en liet haar gedachten razen. Hij was high. Hij was fucking high! Wat moest ze hier nou mee?
I write for the same reason I breathe - because if I didn't, I would die
Re: Blaffende wolven bijten niet, of wel?
Berichtdoor varden » 27 Okt 2019, 12:01
De klap incasseerde hij, en hoewel hij haar eerst totaal geschokt aankeek wendde hij uiteindelijk beschaamd zijn blik af. En volgde haar braaf. Tijdens het lopen werden ze nog twee keer bijna lastiggevallen, maar in die keren werd Emil's uitstraling zo dreigend en dominant terwijl hij dicht bij Von bleef dat de mannen afdropen. High of niet, er waren instincten die niet onderdrukt konden worden.
Weer knikte hij en stapte snel de douche in, waar hij lang onder bleef staan om alle viezigheid van zich af te krijgen en zijn hoofd weer wat helderder. Voor dat laatste was de douche dan ook vooral ijs- en ijskoud. Het doffe gevoel, het bonken achter zijn ogen, het idee dat niets helemaal tot hem doordrong, eerder was dat allemaal heel aantrekkelijk geweest. Maar nu kon hij alleen maar die woedende blik in Von's ogen voor zich zien, en hij wist heus wel waarom ze zo keek. Het was dezelfde blik als die hij had gekregen als hij een terugval had gehad nadat hij een programma in was gegaan om hulp te krijgen. Maar de teleurstelling daar was niet half zo hard aangekomen als haar teleurstelling...
Toen hij de badkamer uitkwam, in schone kleren dit keer, wreef hij was onbeholpen langs zin armen om weer een beetje warm te worden. Hij had alleen een t-shirt hier liggen, maar mogelijk zou dat een beetje in zijn voordeel kunnen zijn. Von hoefde zijn woord niet te geloven als ze wilde weten wat hij had gebruikt. Er zaten geen wondjes van naalden in de binnenkanten van zijn ellebogen. Er zaten geen brandwonden rond zijn lippen en vingers van pijpjes waarmee je andere zooi kan roken. Hij had iets heel stoms gedaan, dat zeker, maar het had nog een miljoen keer stommer kunnen zijn. Stilletjes ging hij aan tafel zitten en at de boterhammen op, nu pas beseffend hoeveel honger hij had. "Hoe... hoe is het met je.. moeder?" Praten voelde heel vreemd, onnatuurlijk haast, maar als hij nu terug zou vallen op het gebruik van losse woorden dan vermoedde Emil dat Von hem de deur uit zou schoppen. En mogelijk, en terecht, nooit meer zou willen zien.
Weer knikte hij en stapte snel de douche in, waar hij lang onder bleef staan om alle viezigheid van zich af te krijgen en zijn hoofd weer wat helderder. Voor dat laatste was de douche dan ook vooral ijs- en ijskoud. Het doffe gevoel, het bonken achter zijn ogen, het idee dat niets helemaal tot hem doordrong, eerder was dat allemaal heel aantrekkelijk geweest. Maar nu kon hij alleen maar die woedende blik in Von's ogen voor zich zien, en hij wist heus wel waarom ze zo keek. Het was dezelfde blik als die hij had gekregen als hij een terugval had gehad nadat hij een programma in was gegaan om hulp te krijgen. Maar de teleurstelling daar was niet half zo hard aangekomen als haar teleurstelling...
Toen hij de badkamer uitkwam, in schone kleren dit keer, wreef hij was onbeholpen langs zin armen om weer een beetje warm te worden. Hij had alleen een t-shirt hier liggen, maar mogelijk zou dat een beetje in zijn voordeel kunnen zijn. Von hoefde zijn woord niet te geloven als ze wilde weten wat hij had gebruikt. Er zaten geen wondjes van naalden in de binnenkanten van zijn ellebogen. Er zaten geen brandwonden rond zijn lippen en vingers van pijpjes waarmee je andere zooi kan roken. Hij had iets heel stoms gedaan, dat zeker, maar het had nog een miljoen keer stommer kunnen zijn. Stilletjes ging hij aan tafel zitten en at de boterhammen op, nu pas beseffend hoeveel honger hij had. "Hoe... hoe is het met je.. moeder?" Praten voelde heel vreemd, onnatuurlijk haast, maar als hij nu terug zou vallen op het gebruik van losse woorden dan vermoedde Emil dat Von hem de deur uit zou schoppen. En mogelijk, en terecht, nooit meer zou willen zien.
Re: Blaffende wolven bijten niet, of wel?
Berichtdoor Ravief » 27 Okt 2019, 12:44
Hem van top tot teen bekijken, was ook precies wat Von deed toen hij uit de douche kwam. Dat ze verder niets aan hem kon zien over wat hij mogelijk had gebruikt, zorgde voor enorme opluchting. Daar kwam ook de grote vermoeidheid weer mee terug. Ze had een jetlag, vermoedde ze en gezien het nu richting half vier ging, was het niet verwonderlijk dat ze op haar benen stond te tollen.
Met haar armen gevouwen stond ze tegen de koelkast te kijken terwijl hij at. Ze smeerde daarna nog een dubbele boterham voor hem en zette thee. Iets warms en kalmerends zou wel goed gaan, redeneerde ze.
Maar toen begon hij met praten. Von schudde haar hoofd. "Nee. Hier gaan we het nu niet over hebben. Ik ben fricking gesloopt en kan amper nadenken. Jij eet het eten op en je drinkt je thee. Daarna gaan we slapen en morgen.. morgen gaan we alles bespreken." De kans was iets te groot dat ze ging schreeuwen en dingen ging zeggen waar ze spijt van zou krijgen als ze nu het gesprek aanging.
Even twijfelde ze of ze hem naar de bank moest verwijzen, maar nee. Ze bonjourde Emil naar haar kamer en maakte zich klaar voor bed zonder nog heel veel te zeggen.
Met haar armen gevouwen stond ze tegen de koelkast te kijken terwijl hij at. Ze smeerde daarna nog een dubbele boterham voor hem en zette thee. Iets warms en kalmerends zou wel goed gaan, redeneerde ze.
Maar toen begon hij met praten. Von schudde haar hoofd. "Nee. Hier gaan we het nu niet over hebben. Ik ben fricking gesloopt en kan amper nadenken. Jij eet het eten op en je drinkt je thee. Daarna gaan we slapen en morgen.. morgen gaan we alles bespreken." De kans was iets te groot dat ze ging schreeuwen en dingen ging zeggen waar ze spijt van zou krijgen als ze nu het gesprek aanging.
Even twijfelde ze of ze hem naar de bank moest verwijzen, maar nee. Ze bonjourde Emil naar haar kamer en maakte zich klaar voor bed zonder nog heel veel te zeggen.
I write for the same reason I breathe - because if I didn't, I would die
Re: Blaffende wolven bijten niet, of wel?
Berichtdoor varden » 27 Okt 2019, 12:56
De boodschap was begrepen, Emil krom iets in elkaar onder haar blik en woorden en knikte alleen maar. Ooh hij had het zo erg verprutst... Hij had hier voor haar moeten zijn toen ze thuis kwam, haar moeten steunen, en nu was het zij die hem van straat had moeten plukken...
Hij had eigenlijk zelfs al op het punt gestaan om naar huis te gaan (zonder sleutels...) toen ze duidelijk maakte dat hij in haar bed kon slapen. Verbaasd keek hij even naar haar maar knikte toen weer en terwijl zij zich klaarmaakte kroop hij vast in bed. De kleren die hij hier had liggen was onder andere de trainingsbroek waar hij altijd in sliep, dus veel om te kleden had hij niet. Zijn shirt hield hij aan, niet helemaal zeker wetende of Von het kon waarderen als hij iets anders deed. Gezeten in bed, met zijn benen iets opgetrokken streek hij met een zucht door zijn haar. Idioot, gromde hij tegen zichzelf. Stomme idioot. Hij had eindelijk iets goed. Een huis, een baan, een meisje dat hij echt leuk vond en dat hem ook leuk leek te vinden. En dan moest hij net nu een terugval hebben? Toen Von de kamer binnenkwam nam hij haar stilletjes op, maar het was duidelijk dat hij niets moest zeggen of doen. Ze was moe, afgepeigerd mogelijk, en het enige wat hij nu zou moeten en kunnen doen was weer helemaal nuchter worden en er voor haar zijn.
Dus toen ze dat uiteindelijk toestond nam hij haar alleen maar stilletjes in zijn armen en trok haar dicht tegen zich aan.
Die avond sliep Emil niet erg veel, en dus was hij het voor de verandering die het eerste wakker was en ontbijt stond te maken. Na de paar keer dat hij hier was geweest wist hij redelijk de weg in de keuken. Hij deed zo stil mogelijk om Von de kans te geven uit te slapen. Zijn hoofd voelde alsof het op knappen stond en de hoofdpijn maakte hem misselijk, maar dit was de prijs die hij moest betalen voor high worden, het was niet anders. Met een zachte kreun streek hij langs zijn gezicht en door zijn verwarde haar. Hij moest naar huis... Schone kleren bemachtigen. Een scheermes voor zijn baard. Op een manier zijn telefoon terug zien te krijgen en al zijn kaarten blokkeren. Uch... Teveel gedachten voor zo vroeg in de ochtend, zeiden zijn hersenen hem. En natuurlijk knaagde er nu ook weer dat irritante stemmetje in zijn achterhoofd dat als hij snel even heen en weer ging tussen Von's huis en waar ze hem gisteren had gevonden, de hoofdpijn en de zorgen als sneeuw voor de zon verdwenen. Het enige wat hij moest doen was weer zo'n dosis nemen, en *poef*...
Nee! Nee! Daar kon hij niet aan toe gaan geven! Zo was hij de eerdere keren ook afgegleden!
Hij had eigenlijk zelfs al op het punt gestaan om naar huis te gaan (zonder sleutels...) toen ze duidelijk maakte dat hij in haar bed kon slapen. Verbaasd keek hij even naar haar maar knikte toen weer en terwijl zij zich klaarmaakte kroop hij vast in bed. De kleren die hij hier had liggen was onder andere de trainingsbroek waar hij altijd in sliep, dus veel om te kleden had hij niet. Zijn shirt hield hij aan, niet helemaal zeker wetende of Von het kon waarderen als hij iets anders deed. Gezeten in bed, met zijn benen iets opgetrokken streek hij met een zucht door zijn haar. Idioot, gromde hij tegen zichzelf. Stomme idioot. Hij had eindelijk iets goed. Een huis, een baan, een meisje dat hij echt leuk vond en dat hem ook leuk leek te vinden. En dan moest hij net nu een terugval hebben? Toen Von de kamer binnenkwam nam hij haar stilletjes op, maar het was duidelijk dat hij niets moest zeggen of doen. Ze was moe, afgepeigerd mogelijk, en het enige wat hij nu zou moeten en kunnen doen was weer helemaal nuchter worden en er voor haar zijn.
Dus toen ze dat uiteindelijk toestond nam hij haar alleen maar stilletjes in zijn armen en trok haar dicht tegen zich aan.
Die avond sliep Emil niet erg veel, en dus was hij het voor de verandering die het eerste wakker was en ontbijt stond te maken. Na de paar keer dat hij hier was geweest wist hij redelijk de weg in de keuken. Hij deed zo stil mogelijk om Von de kans te geven uit te slapen. Zijn hoofd voelde alsof het op knappen stond en de hoofdpijn maakte hem misselijk, maar dit was de prijs die hij moest betalen voor high worden, het was niet anders. Met een zachte kreun streek hij langs zijn gezicht en door zijn verwarde haar. Hij moest naar huis... Schone kleren bemachtigen. Een scheermes voor zijn baard. Op een manier zijn telefoon terug zien te krijgen en al zijn kaarten blokkeren. Uch... Teveel gedachten voor zo vroeg in de ochtend, zeiden zijn hersenen hem. En natuurlijk knaagde er nu ook weer dat irritante stemmetje in zijn achterhoofd dat als hij snel even heen en weer ging tussen Von's huis en waar ze hem gisteren had gevonden, de hoofdpijn en de zorgen als sneeuw voor de zon verdwenen. Het enige wat hij moest doen was weer zo'n dosis nemen, en *poef*...
Nee! Nee! Daar kon hij niet aan toe gaan geven! Zo was hij de eerdere keren ook afgegleden!
Re: Blaffende wolven bijten niet, of wel?
Berichtdoor Ravief » 27 Okt 2019, 13:10
Als ze ook maar een fractie minder moe was geweest, dan had Von waarschijnlijk heel wat gedroomd. Voor nu was ze gewoon te afgepeigerd. Haar lichaam ging gewoon uit. En uiteindelijk was het ook haar lichaam die aangaf dat het tijd was om wakker te worden. Doordat ze warmte achter zich miste en omdat het hoog tijd was voor een goede maaltijd.
Na een douche en comfortabele -maar toch ook fashionable- kleren te hebben gevonden, zaten ze dan tegen over elkaar aan tafel. Wat ongemakkelijk werkte Von een boterham naar binnen en probeerde te bedenken waar ze moest beginnen. Het was een wat simpele vraag die naar voren kwam, omdat ze gewoon het wilde horen van hem. Ze wilde geen aannames doen en zelf dingen invullen. Want ergens voelde dit alsof het allemaal haar schuld was en daar wilde Von niet aan beginnen. "Wat is er gebeurd?" haar stem was zachtjes en haar blik was niet zo donker meer. Ze stond open voor zijn verhaal en verwachtte dan ook niet minder dan de waarheid.
Na een douche en comfortabele -maar toch ook fashionable- kleren te hebben gevonden, zaten ze dan tegen over elkaar aan tafel. Wat ongemakkelijk werkte Von een boterham naar binnen en probeerde te bedenken waar ze moest beginnen. Het was een wat simpele vraag die naar voren kwam, omdat ze gewoon het wilde horen van hem. Ze wilde geen aannames doen en zelf dingen invullen. Want ergens voelde dit alsof het allemaal haar schuld was en daar wilde Von niet aan beginnen. "Wat is er gebeurd?" haar stem was zachtjes en haar blik was niet zo donker meer. Ze stond open voor zijn verhaal en verwachtte dan ook niet minder dan de waarheid.
I write for the same reason I breathe - because if I didn't, I would die
Re: Blaffende wolven bijten niet, of wel?
Berichtdoor varden » 27 Okt 2019, 13:26
Als Emil zou weten dat het voor haar voelde alsof het haar schuld was, zou hij dat meteen hebben ontkend en die gedachtes hebben weggenomen. Maar hij kon geen gedachten lezen en het was ook niet aan hem om haar gedachten te veranderen. Toch duurde het een hele tijd voor hij haar weer aan zou (kunnen) kijken. Het zou heel makkelijk, en heel Emil-achtig, zijn om nu zijn schouders op te halen en iets te brommen. Maar dit was Von. Als iemand de waarheid verdiende was zij het.
"Het... het was een stomme fout," zei hij zacht. "Ik kon niet slapen en ging wat lopen en.. en toen be.. belandde ik daar. Ik... Ik ken dat geb.. gebied goed en... en er was zoveel verleiding en spul en... en bekenden." Het was gewoon teveel geworden. "De volgende nacht kon ik w.. weer niet slapen en ging ik weer lopen." En zo vertelde hij dat hij die nacht zijn portemonnee was kwijtgeraakt, het ding was waarschijnlijk gestolen, en dat hij daarvoor was teruggegaan. Hoe hij een paar bekende dealers tegen het lijf was gelopen, die hem hadden proberen te verleiden tot het gebruik van heroine en ook meth - aan het eerste was hij verslaafd geweest, het tweede niet -, maar dat hij alles had afgehouden. De volgende dag was hij teruggegaan voor zijn telefoon, die hij niet had gevonden (die portemonnee ook niet) en zo had elke keer weer iets hem teruggetrokken naar dat gebied. "Ik... ik weet dat ik niet terug had moeten gaan maar... maar het was zo makkelijk, zo'n bekende route en toen... eergisteren bood iemand me h.. h.. hasj aan. Een sigaret, zo klein, zo onschuldig. Het gevoel was zo bevrijdend en..." Hij streek met twee handen over zijn gezicht en door zijn haar. "Het was zo stom," gromde hij, vooral tegen zichzelf. "Ik kan dat spul niet d.. doen. Mag het niet doen en toch... Onschuldig, hoe kon ik dat denken?" De hoofdpijn, het knagende stemmetje, hij wist exact waar dat vandaan kwam. Hij was zo'n idioot... Verwoestte altijd al het goede in zijn leven. Von wilde hem vast nooit meer zien hierna. Waarom zou ze iets anders denken? Hij was een junk, meer niet. Dat hadden de dealers hem wel duidelijk gemaakt na die eerste sigaret, en ook na de tweede. Nog eentje en hij was volledig terug bij af geweest, als Von hem niet was gaan zoeken was dat zeker gebeurd.
"Het... het was een stomme fout," zei hij zacht. "Ik kon niet slapen en ging wat lopen en.. en toen be.. belandde ik daar. Ik... Ik ken dat geb.. gebied goed en... en er was zoveel verleiding en spul en... en bekenden." Het was gewoon teveel geworden. "De volgende nacht kon ik w.. weer niet slapen en ging ik weer lopen." En zo vertelde hij dat hij die nacht zijn portemonnee was kwijtgeraakt, het ding was waarschijnlijk gestolen, en dat hij daarvoor was teruggegaan. Hoe hij een paar bekende dealers tegen het lijf was gelopen, die hem hadden proberen te verleiden tot het gebruik van heroine en ook meth - aan het eerste was hij verslaafd geweest, het tweede niet -, maar dat hij alles had afgehouden. De volgende dag was hij teruggegaan voor zijn telefoon, die hij niet had gevonden (die portemonnee ook niet) en zo had elke keer weer iets hem teruggetrokken naar dat gebied. "Ik... ik weet dat ik niet terug had moeten gaan maar... maar het was zo makkelijk, zo'n bekende route en toen... eergisteren bood iemand me h.. h.. hasj aan. Een sigaret, zo klein, zo onschuldig. Het gevoel was zo bevrijdend en..." Hij streek met twee handen over zijn gezicht en door zijn haar. "Het was zo stom," gromde hij, vooral tegen zichzelf. "Ik kan dat spul niet d.. doen. Mag het niet doen en toch... Onschuldig, hoe kon ik dat denken?" De hoofdpijn, het knagende stemmetje, hij wist exact waar dat vandaan kwam. Hij was zo'n idioot... Verwoestte altijd al het goede in zijn leven. Von wilde hem vast nooit meer zien hierna. Waarom zou ze iets anders denken? Hij was een junk, meer niet. Dat hadden de dealers hem wel duidelijk gemaakt na die eerste sigaret, en ook na de tweede. Nog eentje en hij was volledig terug bij af geweest, als Von hem niet was gaan zoeken was dat zeker gebeurd.
Re: Blaffende wolven bijten niet, of wel?
Berichtdoor Ravief » 27 Okt 2019, 13:45
Bij ieder ander had Von haar geduld verloor en de waarheid eruit getrokken. Maar bij Emil wist ze dat ze moest wachten. Dat was dan ook wat ze deed. Ze wachtte en at haar ontbijt en smeerde nog wat meer toen haar maag daarom vroeg. Ze luisterde en onderbrak hem niet. Op zijn eigen tempo kon Emil vertellen en dit was waarschijnlijk de dag dat ze hem het meest had horen praten en de dag was nog maar net begonnen.
Af en toe fronste ze, maar ze wist haar vragen te verbijten tot hij klaar met vertellen was. Zuchtend streek ze door haar haren. Wat nu? Ze had hier geen ervaring mee en gezien haar ervaring met haar vader riep de helft in haar dat ze hem moest laten zitten. Moest vertrekken voordat het erger werd en ze in shit terecht kwam waar ze had voor had gevochten om ervan bevrijd te zijn.
"Je telefoon is bij de politie. Die kunnen we ophalen als je aangifte doet van alles wat is gestolen." Ja, dat was een goed begin. Waarna zij vertelde hoe ze gisteren thuis was gekomen en hem had gebeld, dat ze de politie aan de lijn had gekregen en dat ze daarna naar hem was gaan zoeken.
Von wreef over haar voorhoofd en sloot even haar ogen. Die hoofdpijn zou nog wel even blijven vermoedde ze. "Luister.. het spijt me. Ik wilde dat het anders was gegaan. Ik wilde niet zomaar bij je weggaan en ik wilde dat ik had gewacht tot ik het je allemaal uit kon leggen." Die uitleg verdiende hij. Maar daarna.. "Ik kan dit niet, Emil. Ik kan niet bij je zijn en als ik een dagje weg ben, me alleen maar zorgen maken over of ik je uit de goot moet halen." Het deed haar pijn om dit te zeggen maar ze wilde dit duidelijk hebben. "Beloof me alsjeblieft dat je erbij weg blijft. Dat je hulp zoekt." Alleen dan wilde ze deze relatie voortzetten. Alleen als hij beloofde eraan te werken. Smekend keek ze hem aan. Ze had niet helemaal door dat het klonk alsof ze hier een punt achter ging zetten.
Af en toe fronste ze, maar ze wist haar vragen te verbijten tot hij klaar met vertellen was. Zuchtend streek ze door haar haren. Wat nu? Ze had hier geen ervaring mee en gezien haar ervaring met haar vader riep de helft in haar dat ze hem moest laten zitten. Moest vertrekken voordat het erger werd en ze in shit terecht kwam waar ze had voor had gevochten om ervan bevrijd te zijn.
"Je telefoon is bij de politie. Die kunnen we ophalen als je aangifte doet van alles wat is gestolen." Ja, dat was een goed begin. Waarna zij vertelde hoe ze gisteren thuis was gekomen en hem had gebeld, dat ze de politie aan de lijn had gekregen en dat ze daarna naar hem was gaan zoeken.
Von wreef over haar voorhoofd en sloot even haar ogen. Die hoofdpijn zou nog wel even blijven vermoedde ze. "Luister.. het spijt me. Ik wilde dat het anders was gegaan. Ik wilde niet zomaar bij je weggaan en ik wilde dat ik had gewacht tot ik het je allemaal uit kon leggen." Die uitleg verdiende hij. Maar daarna.. "Ik kan dit niet, Emil. Ik kan niet bij je zijn en als ik een dagje weg ben, me alleen maar zorgen maken over of ik je uit de goot moet halen." Het deed haar pijn om dit te zeggen maar ze wilde dit duidelijk hebben. "Beloof me alsjeblieft dat je erbij weg blijft. Dat je hulp zoekt." Alleen dan wilde ze deze relatie voortzetten. Alleen als hij beloofde eraan te werken. Smekend keek ze hem aan. Ze had niet helemaal door dat het klonk alsof ze hier een punt achter ging zetten.
I write for the same reason I breathe - because if I didn't, I would die
Wie is er online
Gebruikers op dit forum: Geen geregistreerde gebruikers en 1 gast
Schrijf mee aan de RPG: Vauclair.
Neem eens een kijkje op onze Wordpress omgeving!
Feedback? Geef het door aan een van de administrators. We zijn dol op mensen die laten weten wat ze denken.
Over Mriswah
Mriswah is al sinds 2005 een plek waar schrijvers elkaar ontmoeten om aan elkaars verhalen te werken.
- Alle tijden zijn UTC+01:00
- Omhoog
- Verwijder alle forumcookies
Over ons
Mriswah is al sinds 2005 een forum waar schrijvers elkaar ontmoeten om aan elkaars verhalen te werken.