Het gebeurde zelden dat Emil in zijn eentje naar een klus werd gestuurd, ondanks dat hij dit werk nu al 4 a 5 jaar deed. De voorman wist allang dat hij altijd goed werk leverde en nooit, of in ieder geval zelden, in de problemen kwam maar tegelijkertijd werd hij niet vaak in zijn eentje aan klanten toevertrouwd. Zo werd het gezegd, terwijl de grote man binnen gehoorsafstand was, tegen klanten die vroegen waarom er twee mensen kwamen in plaats van een. Met Emil's gestalte en kracht was er eigenlijk zelden een tweede persoon nodig, en hij werkte snel en hard. Daarom werd er vaker om hem gevraagd. Net als dit keer.
Met een zucht las hij de sms, waar hij wakker van was geworden. Zijn baas was er duidelijk niet blij mee, maar de vaste "Emil handler" was ziek en de klus kon niet meer worden verzet, hij moest vandaag beginnen. De klant is op de hoogte van hoe er met je om moet worden gegaan. Gewoon niets geks doen. Waarom dacht iedereen altijd dat hij een soort halve gare was? Met een grom draaide de man zich nog even om om een uurtje verder te slapen. Het was de nacht ervoor volle maan geweest, wat weinig slaap had betekend. Als Weerwolf was het prima leven in een grote stad, als je maar de deur uitkon tijdens de volle maan en af en toe tussendoor. Anoniem leven was in ieder geval goed mogelijk. Emil's appartement was nauwelijks groter dan de slaapbank en het keukentje dat hij had. Een piepklein studiootje, dat nog kleiner leek als hij erin stond met zijn 1.80m en brede postuur, maar genoeg ruimte om op de bank een maaltijd te eten, wat series te kijken op zijn laptop en te koken. Meer hoefde hij niet in zijn leven, dat hij graag simpel hield. Waarom Emil was zoals hij was, was niet altijd iedereen even duidelijk omdat hij er simpelweg niet over praatte. Of praatte in het algemeen eigenlijk.
"Ze hebben me gegarandeerd dat hij verder heel normaal is, alleen een beetje anders in de omgang." Maria runde een bruidszaak, je zou denken dat tact echt haar ding was, maar omgaan met mensen die "een beetje anders waren" was absoluut niet haar sterkste punt en het idee dat alleen die vreemde, stille man in haar winkel was bezorgde haar de rillingen. De keer ervoor was hij langsgeweest met een collega, die het praten had gedaan en die tenminste wel normaal deed. Oftewel: die koffie vroeg, af en toe meer praatjes met haar of de ontwerpers stond te maken dan te werken, en die bovendien gewoon groene ogen hadden. En niet een vreemd soort honginbruin dat meer goud leek en die haar deden denken aan de ogen van wolven die ze soms in natuurdocumentaires zag. "Hij schijnt alleen niet te kunnen praten en er is mijn verteld dat hij niet aangeraakt wil worden. Dus gewoon hard schreeuwen als je iets van hem wilt en dan hoort hij je vast wel."
Ze had de zin nog niet afgemaakt, of het belletje bij de deur ging. Emil kwam straks vijf minuten na openingstijd binnen, bewapend met een gereedschapskist, en met weinig uitdrukking op zijn gezicht. Maria zette meteen een glimlach op die zo nep was dat je er misselijk van zou worden, bovendien verhief ze haar stem meteen met zeker drie volumeniveaus. "GOEIEMORGEN! WIL JE KOFFIE?"
Emil zuchtte, rolde met zijn ogen, en knikte met een duidelijk vermoeid gezicht. Maria grijnsde tevreden. Deze methode zou moeten werken. Ze draaide zich om naar haar personeel. "Siobhan," een naam die ze steevast verkeerd uitsprak. "Wil jij koffie voor deze meneer zetten?" Ze vroeg niet eens naar zijn naam, maar ging Emil meteen voor naar waar hij moest zijn.
Het enige wat hij wist was dat de winkel in kwestie gespecialiseerd was in bruidsmode en galajurken, en dat ze een paar maanden geleden een offerte voor een uitbreiding hadden aangevraagd. Die was gekomen, samen met een bezoek en schouwing, en daarna al het papierwerk. Het was niet veel wat ze wilden. Een uitbouw voor een inloopkledingkast. Het zou een klus van maximaal een week zijn want de muren stonden al. De oude keuken, al jaren niet meer in gebruik, was weggebroken door zijn collega's en het was nu aan Emil om het framewerk en de kast erin te timmeren. Je zou het niet denken als je hem zo zag, maar juist die details was waar de man goed in was. Dus eenmaal in de ruimte aangekomen zette hij de koffers neer en keek naar de muren. Mentaal maakte hij aantekeningen waar de eerste balken moesten komen voor hij uberhaupt door kon gaan met bouwen.
Tegen de tijd dat de koffie klaar kon zijn, zou het hele team weten hoe gespierd de man was. Hij had namelijk zijn vest uitgedaan en liep met twee balken tegelijk op zijn schouder getild door de winkel.
Blaffende wolven bijten niet, of wel?
Re: Blaffende wolven bijten niet, of wel?
Berichtdoor Ravief » 11 Sep 2019, 14:57
Ze begreep niet goed waarom zij per se al zo vroeg aanwezig moest zijn. Meestal gingen ze pas 's middags open en zeker met de verbouwing, rekende Von niet op veel klanten. Met begin herfst hadden ze de grootste schare bruidjes al gehad. Nu kwamen de dapperen die hoopten op een witte trouwdag. Dat die dan alsnog een spierwitte jurk wilden hebben, was iets wat er maar niet in ging bij haar. Dat zou nooit mooi worden met de foto's!
Gekleed in een donkere spijkerbroek en enkellaarsjes was ze dan toch op komen dagen. Haar lange bos krullen was warrig samengebonden in een lage staart. De rode kleur stak nog duidelijker af op de witte blouse die ze droeg, dan normaal.
Pas toen ze te horen kreeg wat er aan de hand was, begreep ze het. Zij kreeg altijd de 'lastige' klanten. Oftewel, iedereen die een beetje anders was en niet direct eens was met wat Maria er van zei. Net als de bouwer, rolde ze met haar ogen bij het volume dat Maria gebruikte, maar verdween om een grote kop koffie te zetten. En niet alleen voor hem...
Shit, gisteren had meer gevraagd dan ze had gedacht. Ze moest echt vaker gaan rennen, wilde ze haar conditie behouden en er niet voor zorgen dat ze zo vaak doodmoe op haar werk verscheen. Meestal had de jonge vrouw er weinig last van, maar afgelopen maan.. tja, laten we zeggen dat het een verdrietig jubileum was.
"Maria, ik zweer je, als je niet snel begint met me 'Von' te noemen, moet ik je aangeven bij de taalpolitie." Zoiets zou eigenlijk echt moeten bestaan. Iedereen hier sprak haar naam verkeerd uit, daarom had ze maar een makkelijkere naam 'aangenomen'.
Met een dienblad kwam ze bij de man. Von zwaaide om zijn aandacht te trekken. "Goedemorgen." Ze glimlachte naar hem. "Ik heb koffie voor je en ik weet niet hoe je hem drinkt, dus melk en suiker ligt voor je klaar." Von wierp een blik over haar schouder en boog toen, als in vertrouwen, naar hem toe. "Mijn baas is een idioot, sorry daarvoor. Ik begreep iets van dat je niet praat. Er ligt pen en papier bij je koffie. Als je iets nodig hebt of wat wil vragen, dan moet je maar bij mij komen. Oké?" vriendelijk afwachtend nam ze de man op. "Je naam zou wel welkom zijn, bijvoorbeeld. Dan weet ik hoe we jouw aandacht moeten trekken."
Goed, een man, niet heel veel ouder dan zij was vermoedelijk, die niet sprak was best vreemd. Maar Siobhan had genoeg vreemde dingen gezien om te weten dat een vooroordeel niemand hielp. En dus behandelde ze deze man niet anders dan ze bij ieder ander zou doen.
Gekleed in een donkere spijkerbroek en enkellaarsjes was ze dan toch op komen dagen. Haar lange bos krullen was warrig samengebonden in een lage staart. De rode kleur stak nog duidelijker af op de witte blouse die ze droeg, dan normaal.
Pas toen ze te horen kreeg wat er aan de hand was, begreep ze het. Zij kreeg altijd de 'lastige' klanten. Oftewel, iedereen die een beetje anders was en niet direct eens was met wat Maria er van zei. Net als de bouwer, rolde ze met haar ogen bij het volume dat Maria gebruikte, maar verdween om een grote kop koffie te zetten. En niet alleen voor hem...
Shit, gisteren had meer gevraagd dan ze had gedacht. Ze moest echt vaker gaan rennen, wilde ze haar conditie behouden en er niet voor zorgen dat ze zo vaak doodmoe op haar werk verscheen. Meestal had de jonge vrouw er weinig last van, maar afgelopen maan.. tja, laten we zeggen dat het een verdrietig jubileum was.
"Maria, ik zweer je, als je niet snel begint met me 'Von' te noemen, moet ik je aangeven bij de taalpolitie." Zoiets zou eigenlijk echt moeten bestaan. Iedereen hier sprak haar naam verkeerd uit, daarom had ze maar een makkelijkere naam 'aangenomen'.
Met een dienblad kwam ze bij de man. Von zwaaide om zijn aandacht te trekken. "Goedemorgen." Ze glimlachte naar hem. "Ik heb koffie voor je en ik weet niet hoe je hem drinkt, dus melk en suiker ligt voor je klaar." Von wierp een blik over haar schouder en boog toen, als in vertrouwen, naar hem toe. "Mijn baas is een idioot, sorry daarvoor. Ik begreep iets van dat je niet praat. Er ligt pen en papier bij je koffie. Als je iets nodig hebt of wat wil vragen, dan moet je maar bij mij komen. Oké?" vriendelijk afwachtend nam ze de man op. "Je naam zou wel welkom zijn, bijvoorbeeld. Dan weet ik hoe we jouw aandacht moeten trekken."
Goed, een man, niet heel veel ouder dan zij was vermoedelijk, die niet sprak was best vreemd. Maar Siobhan had genoeg vreemde dingen gezien om te weten dat een vooroordeel niemand hielp. En dus behandelde ze deze man niet anders dan ze bij ieder ander zou doen.
I write for the same reason I breathe - because if I didn't, I would die
Re: Blaffende wolven bijten niet, of wel?
Berichtdoor varden » 11 Sep 2019, 15:12
Een opmerking die Maria volstrekt negeerde, zoals altijd. Hoewel ze niets zou kunnen zonder de ontwerpers die ze in dienst had, deed ze maar al te graag alsof ze echt hoger in de hierarchie stond dan zij. Dat was natuurlijk ergens wel waar, maar tegelijk ook niet want hoewel de winkel van haar was deed zij vooral de administratieve dingen. Een jurk ontwerpen had ze al zeker twintig jaar niet gedaan en haar gevoel voor mode was daardoor een tikje achterhaald. En dat was waarom naast de twee oudere ontwerpsters, Von nu binnen was gehaald. En met de vrouw kwam een hele sloot aan nieuwe clientele binnen, een clientele die graag met Maria in discussie gingen over wat ze wel en niet wilden en wat wel en niet de stijl van het moment was.
Emil keek verbaasd op toen hij iemand tegen hem hoorde praten. Op een normaal volume nota bene! Het leek dan ook even te duren voordat hij volledig registreerde dat ze het tegen hem had. En toen hij dat doorkreeg werd de verbazing nog een tikje groter, waardoor zijn goudkleurige ogen ook iets beter zichtbaar werden. "Eh... Dank," klonk er, meer grommend dan echt woorden gebruikend, en eerder uitgesproken uit een soort menselijk automatisme om te reageren. Het was niet zozeer dat Emil niet sprak, dat was iets dat iedereen verkeerd leek te begrijpen. Het gebeurde gewoon zelden dat hij het nodig zag om te praten met mensen, dat hij zich op zijn gemak genoeg voelde om op die manier met anderen om te gaan. En als hij dan al sprak was het ook niet met meer woorden dan hij nodig achtte. Of gebruikte hij de stem die hij zonet opzette. Haast een dierlijk gegrom in plaats van een woord. En aan zijn gezicht te zien was hij er zelf net zo van geschrokken dat hij iets zei, als zijn baas zou zijn als hij hier was. Hij gromde nog zacht iets en knikte weer terwijl hij de koffie aannam en een slok nam. Gewoon zwart, simpel, alleen brandde hij er wel bijna zijn tong aan.
Emil keek verbaasd op toen hij iemand tegen hem hoorde praten. Op een normaal volume nota bene! Het leek dan ook even te duren voordat hij volledig registreerde dat ze het tegen hem had. En toen hij dat doorkreeg werd de verbazing nog een tikje groter, waardoor zijn goudkleurige ogen ook iets beter zichtbaar werden. "Eh... Dank," klonk er, meer grommend dan echt woorden gebruikend, en eerder uitgesproken uit een soort menselijk automatisme om te reageren. Het was niet zozeer dat Emil niet sprak, dat was iets dat iedereen verkeerd leek te begrijpen. Het gebeurde gewoon zelden dat hij het nodig zag om te praten met mensen, dat hij zich op zijn gemak genoeg voelde om op die manier met anderen om te gaan. En als hij dan al sprak was het ook niet met meer woorden dan hij nodig achtte. Of gebruikte hij de stem die hij zonet opzette. Haast een dierlijk gegrom in plaats van een woord. En aan zijn gezicht te zien was hij er zelf net zo van geschrokken dat hij iets zei, als zijn baas zou zijn als hij hier was. Hij gromde nog zacht iets en knikte weer terwijl hij de koffie aannam en een slok nam. Gewoon zwart, simpel, alleen brandde hij er wel bijna zijn tong aan.
Re: Blaffende wolven bijten niet, of wel?
Berichtdoor Ravief » 11 Sep 2019, 15:33
Von was nieuw, maar had zeker ervaring. De vrouw had een poosje haar eigen zaakje gehad, maar had niet kunnen opboksen tegen de grote concurrentie. Dus was ze hier beland. Als een frisse wind, schudde ze iedereen uit hun patronen en verwachtingen en bracht nieuwe ontwerpen en ideeën -en daardoor ook veel mensen van haar leeftijd- in de winkel.
De oudere vrouw vond discussie verschrikkelijk en Von vond het geweldig! De Ierse dame had het heerlijk naar haar zin met de klanten en de prachtige kleding. Dat ze de helft van de tijd ook in zelfgemaakte kleding in de winkel was, hielp ook wel. Het gaf een speciale sfeer. Er was tenminste iemand aanwezig die echt gaf om haar werk...
Ze kreeg grote ogen en moest toen lachen. "Mo dhia, je naam is 'Dank'? De wereld wordt steeds gekker." Uiteraard snapte ze prima dat deze man niet zo heette, maar ze moest toch echt even verwerken dat hij wel sprak. Hoewel.. sprak? Wat was dat? Gegrom? In elk geval leek zij het te verstaan.. Haar bruine ogen twinkelden ondeugend om haar eigen grapje en ze knipoogde naar hem.
Ze verdween voor haar eigen koffie en ging toen aan tafel zitten met een map om de agenda te zien. Al snel was ze in gesprek met Maria over een paar klanten die telkens hun afspraak verzetten en eentje die maar niet kon beslissen. Ze wierp een blik op haar horloge.
"Als ik mevrouw Moravec nou bel of ze vandaag tijd heeft? Dan kan ik de hele ochtend met haar zitten voor haar trouwjurk. De volgende pasafspraak is pas om 1 uur vanmiddag en we weten allebei dat Alice voor de jurk met sleep gaat en die met 1 schouder. Die hangt al voor haar klaar." Vervolgens pakte ze de iPad erbij. Waarom ze nog altijd een papieren agenda hadden, wist de Ierse niet, maar soms werkte het wel en soms niet. Behalve wanneer er mensen waren die vergaten om alle mailtjes te lezen en deze ook in te plannen.
Wat betekende dat Von twee uur aan het telefoneren en plannen was en daarna pas mevrouw Moravec kon ontvangen. "Aaah, Emilie! Het is zo goed je weer te zien!" De vrouw kreeg twee luchtkussen en in rap Tsjechisch begon Von met haar te overleggen. Uiteindelijk kwamen ze uit op drie modellen. "Nee, nee.. je moet het aanhebben, schat. Met jouw figuur is alles mogelijk, maar pas als je het aanhebt weet je of het jouw jurk is of niet." Een nieuwe afspraak werd ingepland en daarna was het lunchtijd.
Siobhan liep naar de nieuwe inloopkast in wording en bleef daar een poosje staan, tot de man haar zag. "Hé, ik ga zo lunch halen. Kan ik wat voor je meenemen?" Ze duwde hem een folder in handen en een pen.
De oudere vrouw vond discussie verschrikkelijk en Von vond het geweldig! De Ierse dame had het heerlijk naar haar zin met de klanten en de prachtige kleding. Dat ze de helft van de tijd ook in zelfgemaakte kleding in de winkel was, hielp ook wel. Het gaf een speciale sfeer. Er was tenminste iemand aanwezig die echt gaf om haar werk...
Ze kreeg grote ogen en moest toen lachen. "Mo dhia, je naam is 'Dank'? De wereld wordt steeds gekker." Uiteraard snapte ze prima dat deze man niet zo heette, maar ze moest toch echt even verwerken dat hij wel sprak. Hoewel.. sprak? Wat was dat? Gegrom? In elk geval leek zij het te verstaan.. Haar bruine ogen twinkelden ondeugend om haar eigen grapje en ze knipoogde naar hem.
Ze verdween voor haar eigen koffie en ging toen aan tafel zitten met een map om de agenda te zien. Al snel was ze in gesprek met Maria over een paar klanten die telkens hun afspraak verzetten en eentje die maar niet kon beslissen. Ze wierp een blik op haar horloge.
"Als ik mevrouw Moravec nou bel of ze vandaag tijd heeft? Dan kan ik de hele ochtend met haar zitten voor haar trouwjurk. De volgende pasafspraak is pas om 1 uur vanmiddag en we weten allebei dat Alice voor de jurk met sleep gaat en die met 1 schouder. Die hangt al voor haar klaar." Vervolgens pakte ze de iPad erbij. Waarom ze nog altijd een papieren agenda hadden, wist de Ierse niet, maar soms werkte het wel en soms niet. Behalve wanneer er mensen waren die vergaten om alle mailtjes te lezen en deze ook in te plannen.
Wat betekende dat Von twee uur aan het telefoneren en plannen was en daarna pas mevrouw Moravec kon ontvangen. "Aaah, Emilie! Het is zo goed je weer te zien!" De vrouw kreeg twee luchtkussen en in rap Tsjechisch begon Von met haar te overleggen. Uiteindelijk kwamen ze uit op drie modellen. "Nee, nee.. je moet het aanhebben, schat. Met jouw figuur is alles mogelijk, maar pas als je het aanhebt weet je of het jouw jurk is of niet." Een nieuwe afspraak werd ingepland en daarna was het lunchtijd.
Siobhan liep naar de nieuwe inloopkast in wording en bleef daar een poosje staan, tot de man haar zag. "Hé, ik ga zo lunch halen. Kan ik wat voor je meenemen?" Ze duwde hem een folder in handen en een pen.
I write for the same reason I breathe - because if I didn't, I would die
Re: Blaffende wolven bijten niet, of wel?
Berichtdoor varden » 11 Sep 2019, 15:53
De ondeugende blik, glimmende ogen en knipoog ontgingen hem niet en een ongemakkelijke grom klonk als volgende, waarna Emil weer vluchtte naar de uitbouw.
De rest van de dag ontgingen hem de mensen in het pand een beetje, tot de vrouw genaamd Von een klant ontving. Nou zou dat hem ook ontgaan zijn, maar iedereen is geprogrammeerd om te reageren op de eigen naam of dingen die daar een beetje als klinken. Dus bij "Emilie", een naam waarbij het leeuwendeel op zijn eigen naam leek keek Emil kort verbaasd op. Om al snel door te hebben wat er aan de hand was en door te gaan met zijn werk. Tegen die tijd zat er zaagsel in zijn haar en had hij al de hele dag geen woord gezegd. Hij zaagde met de hand, iets wat langer duurde maar ook aanzienlijk minder lawaai maakte en stof gaf waardoor hij hoopte de winkel zo min mogelijk tot last te zijn.
Hij rook Von lang voordat hij haar zou zien, maar hij had inmiddels wel geleerd om zo min mogelijk te laten zien wat instincten konden doen met je. Mensen werden ongemakkelijk als ze doorkregen dat hij alles hoorde, alles rook, dat hij anders was dan hen. Het geloof in weerwolven, vampieren, spoken bestond allang niet meer maar dat wilden velen ook zo houden. En dus was het er bij Emil, een tikje gewelddadig, ingestampt om zich zo menselijk mogelijk te gedragen. Hij keek rustig om en nam de pen en papier van haar over. Even keek hij naar de opties, naar de broodjes, salades, pasta's en wat al niet meer, en omcirkelde uiteindelijk een broodje met al vrij veel vlees. Eronder schreef hij bovendien nog Met beefstrips erbij, alsjeblieft. Zijn handschrift was een stuk netter dan je zou verwachten bij iemand die eruit zag als hij en die niet sprak. Het was netjes, sommige dingen zelfs een tikje sierlijk. Mogelijk omdat hij alles opschreef. Hij gaf het papier terug aan haar, bij alles lettend op een redelijke afstand tussen hen twee.
Vanaf een afstandje sloeg Maria de twee fronsend gade.
De rest van de dag ontgingen hem de mensen in het pand een beetje, tot de vrouw genaamd Von een klant ontving. Nou zou dat hem ook ontgaan zijn, maar iedereen is geprogrammeerd om te reageren op de eigen naam of dingen die daar een beetje als klinken. Dus bij "Emilie", een naam waarbij het leeuwendeel op zijn eigen naam leek keek Emil kort verbaasd op. Om al snel door te hebben wat er aan de hand was en door te gaan met zijn werk. Tegen die tijd zat er zaagsel in zijn haar en had hij al de hele dag geen woord gezegd. Hij zaagde met de hand, iets wat langer duurde maar ook aanzienlijk minder lawaai maakte en stof gaf waardoor hij hoopte de winkel zo min mogelijk tot last te zijn.
Hij rook Von lang voordat hij haar zou zien, maar hij had inmiddels wel geleerd om zo min mogelijk te laten zien wat instincten konden doen met je. Mensen werden ongemakkelijk als ze doorkregen dat hij alles hoorde, alles rook, dat hij anders was dan hen. Het geloof in weerwolven, vampieren, spoken bestond allang niet meer maar dat wilden velen ook zo houden. En dus was het er bij Emil, een tikje gewelddadig, ingestampt om zich zo menselijk mogelijk te gedragen. Hij keek rustig om en nam de pen en papier van haar over. Even keek hij naar de opties, naar de broodjes, salades, pasta's en wat al niet meer, en omcirkelde uiteindelijk een broodje met al vrij veel vlees. Eronder schreef hij bovendien nog Met beefstrips erbij, alsjeblieft. Zijn handschrift was een stuk netter dan je zou verwachten bij iemand die eruit zag als hij en die niet sprak. Het was netjes, sommige dingen zelfs een tikje sierlijk. Mogelijk omdat hij alles opschreef. Hij gaf het papier terug aan haar, bij alles lettend op een redelijke afstand tussen hen twee.
Vanaf een afstandje sloeg Maria de twee fronsend gade.
Re: Blaffende wolven bijten niet, of wel?
Berichtdoor Ravief » 11 Sep 2019, 16:03
Waardoor Von zich de rest van de dag zou afvragen of er iets mis was met haar. Sinds wanneer lukte gewoon een praatje maken, en oké, misschien een beetje flirten, haar niet meer? Maar gelukkig was het een van die dagen die als een speer voorbij ging en ze niet heel veel tijd voor gedachten kreeg.
Ze knikte nog even naar hem en hupte toen de winkel uit, de metro in en drie haltes later was ze waar ze wezen moest. Een vent als.. shit, hij had nog steeds zijn naam niet gezegd, nou ja. De Vakman dan maar. Vakman had nooit genoeg aan één broodje. Ze herkende een eter wanneer ze er een zag. Dus bestelde ze twee broodjes voor hem, een extra grote portie beefstrips, twee goed belegde broodjes voor haarzelf en de salade die Maria wenste.
Een half uur later was ze terug, hing ze het bordje met 'gesloten' voor de deur en dekte ze de tafel die ze normaal gebruikten voor overleg en schetsen.
Sap, koffie, thee, de broodjes en de portie beefstrips in tweeën gedeeld. Ze knikte tevreden. Zo moest het maar.
"Hey, big guy! Het eten staat klaar, kom erbij. Wel graag even goed afkloppen, voor we overal zaagsel hebben." Hoewel de meeste jurken afgedekt hingen, juist vanwege de verbouwing, ging die troep overal zitten. "Maria, ze hebben weer gekloot met je salade en er pasta en vlees en tomaten ingegooid. Ik zweer je, als je nog op zoek bent naar een date, dan ziet die kok je wel zitten." Hij rekende in elk geval het gewone bedrag, maar maakte er elke keer iets extra lekkers van. Ze trok haar neus op toen ze naar Maria keek. "Tenminste.. het is toch niet voor mij, hè?" Met smaak viel Von aan op haar extreem belegde broodjes.
Ze knikte nog even naar hem en hupte toen de winkel uit, de metro in en drie haltes later was ze waar ze wezen moest. Een vent als.. shit, hij had nog steeds zijn naam niet gezegd, nou ja. De Vakman dan maar. Vakman had nooit genoeg aan één broodje. Ze herkende een eter wanneer ze er een zag. Dus bestelde ze twee broodjes voor hem, een extra grote portie beefstrips, twee goed belegde broodjes voor haarzelf en de salade die Maria wenste.
Een half uur later was ze terug, hing ze het bordje met 'gesloten' voor de deur en dekte ze de tafel die ze normaal gebruikten voor overleg en schetsen.
Sap, koffie, thee, de broodjes en de portie beefstrips in tweeën gedeeld. Ze knikte tevreden. Zo moest het maar.
"Hey, big guy! Het eten staat klaar, kom erbij. Wel graag even goed afkloppen, voor we overal zaagsel hebben." Hoewel de meeste jurken afgedekt hingen, juist vanwege de verbouwing, ging die troep overal zitten. "Maria, ze hebben weer gekloot met je salade en er pasta en vlees en tomaten ingegooid. Ik zweer je, als je nog op zoek bent naar een date, dan ziet die kok je wel zitten." Hij rekende in elk geval het gewone bedrag, maar maakte er elke keer iets extra lekkers van. Ze trok haar neus op toen ze naar Maria keek. "Tenminste.. het is toch niet voor mij, hè?" Met smaak viel Von aan op haar extreem belegde broodjes.
I write for the same reason I breathe - because if I didn't, I would die
Re: Blaffende wolven bijten niet, of wel?
Berichtdoor varden » 11 Sep 2019, 16:26
Von moest maar een keer met Emil's vaste collega praten, die zou haar kunnen bevestigen dat de man nooit inging op geflirt. Of op enige vorm van communicatie en toenadering. Hij was nog nooit meegegaan voor een biertje na het werk, en mogelijk had hij ook geen andere contacten. In ieder geval niet zover zij ooit hadden kunnen achterhalen. En dat terwijl hij niet onknap was om te zien. Hij had de bouw van een professionele zwemmer, met iets meer spieren, kort donkerbruin haar en honingbruine/gouden ogen die over het algemeen met een redelijk open blik naar dingen keken. Er kwam alleen geen woord uit. Tja... wat moest je daar nou mee?
Hij keek op bij de nieuwe benaming, toch wel doorhebbend dat hij omringt was door vrouwen die allemaal een stukje kleiner waren dan hij. Verbaasd fronste hij zijn wenkbrauwen en leek even naar zichzelf te willen wijzen alsof hij wilde vragen of ze hem bedoelde. Maar voor hij de kans kreeg dat te doen richtte Von zich op Maria, die brommend aan kwam lopen terwijl ze met haar ogen rolde. Allemaal deel van de act, uiteraard, want Maria was dol op de extra aandacht. En ze hoopte maar dat het dus voor haar bedoeld was. Von kreeg al een tikje te veel aandacht als ze dan eens met het werk wat gingen drinken, naar de smaak van de toch wel ijdele oudere vrouw. Ze keek echter wel even geschokt toen Emil, vreselijk onwennig, naast Von aan tafel kwam zitten. Iets waarbij hij zijn stoel iets van de jonge vrouw wegschoof om wat meer ruimte te creeeren. "Siobhan," met uitspraak die zelfs Emil een wenkbrauw op liet trekken terwijl hij naar de vrouw keek. "Ik dacht dat ik mezelf duidelijk had gemaakt over hoe meneer... eh... meneer...," en toen kwam ook bij Maria het besef dat ze niet wist hoe deze man uberhaupt heette. Iets van haar stuk gebracht keek ze naar Emil. "HOE HEET JE EIGENLIJK?" Even schokten Emil's schouders toen de stem drie octaven omhoog ging, als gevolg van het schreeuwen. Auw... Zijn gevoelige oren...
Even blikte hij naar Von. Zij had ook al naar zijn naam gevraagd, was het echt nodig dat mensen die wisten? "Hmrrrr," klonk er, als een brom terwijl hij zijn schouders ophaalde. Alles aan hem zei duidelijk: doet er niet toe.
Maria snoof. Hij moest haar gehoord hebben en hij negeerde haar gewoon! Nou net was dat iets dat ze slecht verkroptte. "Ik dacht dat ik verteld had hoe onze bouwvakker behandeld wilde worden." Lees: hoe je iemand moet behandelen die "een beetje anders was".
Hij keek op bij de nieuwe benaming, toch wel doorhebbend dat hij omringt was door vrouwen die allemaal een stukje kleiner waren dan hij. Verbaasd fronste hij zijn wenkbrauwen en leek even naar zichzelf te willen wijzen alsof hij wilde vragen of ze hem bedoelde. Maar voor hij de kans kreeg dat te doen richtte Von zich op Maria, die brommend aan kwam lopen terwijl ze met haar ogen rolde. Allemaal deel van de act, uiteraard, want Maria was dol op de extra aandacht. En ze hoopte maar dat het dus voor haar bedoeld was. Von kreeg al een tikje te veel aandacht als ze dan eens met het werk wat gingen drinken, naar de smaak van de toch wel ijdele oudere vrouw. Ze keek echter wel even geschokt toen Emil, vreselijk onwennig, naast Von aan tafel kwam zitten. Iets waarbij hij zijn stoel iets van de jonge vrouw wegschoof om wat meer ruimte te creeeren. "Siobhan," met uitspraak die zelfs Emil een wenkbrauw op liet trekken terwijl hij naar de vrouw keek. "Ik dacht dat ik mezelf duidelijk had gemaakt over hoe meneer... eh... meneer...," en toen kwam ook bij Maria het besef dat ze niet wist hoe deze man uberhaupt heette. Iets van haar stuk gebracht keek ze naar Emil. "HOE HEET JE EIGENLIJK?" Even schokten Emil's schouders toen de stem drie octaven omhoog ging, als gevolg van het schreeuwen. Auw... Zijn gevoelige oren...
Even blikte hij naar Von. Zij had ook al naar zijn naam gevraagd, was het echt nodig dat mensen die wisten? "Hmrrrr," klonk er, als een brom terwijl hij zijn schouders ophaalde. Alles aan hem zei duidelijk: doet er niet toe.
Maria snoof. Hij moest haar gehoord hebben en hij negeerde haar gewoon! Nou net was dat iets dat ze slecht verkroptte. "Ik dacht dat ik verteld had hoe onze bouwvakker behandeld wilde worden." Lees: hoe je iemand moet behandelen die "een beetje anders was".
Re: Blaffende wolven bijten niet, of wel?
Berichtdoor Ravief » 11 Sep 2019, 16:54
Zelfs Von verstijfde en trok haar schouders hoog op. Haar oren! Auw! Maar daarna werd haar blik donker. "Fucking hell, Maria. Hij zit hier vlakbij, hij is niet gestoord." Waarop ze met haar ogen rolde en een slok van haar koffie nam. "Dat die werkgever zegt dat hij niet praat, betekent niet dat hij niet moet eten. Wat denk je dat hij is, een geest?" Ze snoof spottend en keek even naar Emil alsof ze zeggen wilde 'can you believe this bitch?'
Waarna ze de vrouw heel vakkundig negeerde. Niemand kwam tussen haar en haar eten! Pas toen dat op was, gunde ze Maria weer een blik. Ze was pas 25 jaar oud, maar ze kon deze dame duidelijk aan. "Maria.. we behandelen iedereen gelijk hier, dat is iets wat je me zelf hebt voorgehouden toen ik gek werd van die oude trol die per se een paarse rok wilde combineren met een oranjegeblokte blouse. En net als de vorige bouwvakker, krijgt ook deze man gewoon koffie en lunch en ga ik straks stofzuigen. Oké? En als je niet aardig kan zijn, neem dan een voorbeeld aan zijn zwijgen."
Ze kon het niet helpen. Ze was kribbig deze week. Ze had gisteren 'gevierd' dat het zeven jaar geleden was dat ze haar zusje verloor en weg ging van huis. Ze had al zo lang haar moeder niet meer gesproken dat ze amper nog wist of ze ooit haar Ierse accent terugkreeg en dit soort geshit kon ze gewoon even niet hebben. Gelukkig leek Maria het aan te voelen. De rest van de dag verliep rustig en stil.
Een paar dagen lang gebeurde er weinig tot niks. Von probeerde nog steeds zijn naam te ontlokken, behandelde hem als ieder ander en nodigde hem uit voor lunch. Toen hij elke keer hetzelfde bestelde, bracht ze daar zelf verandering in. 'Variatie is goed voor' zei ze alleen maar, toen ze een blik van hem kreeg. Haar verschillende outfits, haar geflirt, haar plagerijtjes en haar rust.. niets. Het was een beetje frustrerend aan het worden. Uiteindelijk besloot ze dat hij homo moest zijn. No way in hell dat ze niet meer in staat was om de aandacht van een man kon trekken.
Zondag was altijd een rustige dag en Von draaide de winkel alleen. Ze had de etalage aangepast, had wat nieuwe ontwerpen geschetst, had alleen en in stilte met de Vakman gegeten. Ze kon er nog steeds niet bij dat hij het oké vond dat hij haar zo noemde.
Nu had ze stoffen en een naaimachine tevoorschijn en met het gezaag op de achtergrond, begon zij met een jurk in elkaar zetten. Vervolgens ging ze 's avonds wat jurken passen om te zien of ze nog wat met deze mode kon doen. Zachtjes mopperend op sommige stukken, stond ze voor de spiegel en maakte heel wat aantekeningen. Ze kreeg er niet alleen ideeën door, maar ook waren sommige jurken gewoon vreselijk achterhaald.
Ze had zich net weer in haar broek en shirt gehesen toen ze doorkreeg dat de deur klemde. "Shit." Het was vrij expres dat de meeste hokjes gewoon niet op slot konden, maar wel van de grond tot zeker 2,5 meter hoog, dicht gingen. Von rammelde aan de deur, probeerde de klink nog een paar keer en begon nu toch wel in paniek te raken. Haar handen zweetten, haar zicht werd wazig en haar adem hing snel en oppervlakkig. Met haar vlakke hand bonkte ze tegen de deur. "Nee! Nee! Ga open, ga open, ga open!"
Waarna ze de vrouw heel vakkundig negeerde. Niemand kwam tussen haar en haar eten! Pas toen dat op was, gunde ze Maria weer een blik. Ze was pas 25 jaar oud, maar ze kon deze dame duidelijk aan. "Maria.. we behandelen iedereen gelijk hier, dat is iets wat je me zelf hebt voorgehouden toen ik gek werd van die oude trol die per se een paarse rok wilde combineren met een oranjegeblokte blouse. En net als de vorige bouwvakker, krijgt ook deze man gewoon koffie en lunch en ga ik straks stofzuigen. Oké? En als je niet aardig kan zijn, neem dan een voorbeeld aan zijn zwijgen."
Ze kon het niet helpen. Ze was kribbig deze week. Ze had gisteren 'gevierd' dat het zeven jaar geleden was dat ze haar zusje verloor en weg ging van huis. Ze had al zo lang haar moeder niet meer gesproken dat ze amper nog wist of ze ooit haar Ierse accent terugkreeg en dit soort geshit kon ze gewoon even niet hebben. Gelukkig leek Maria het aan te voelen. De rest van de dag verliep rustig en stil.
Een paar dagen lang gebeurde er weinig tot niks. Von probeerde nog steeds zijn naam te ontlokken, behandelde hem als ieder ander en nodigde hem uit voor lunch. Toen hij elke keer hetzelfde bestelde, bracht ze daar zelf verandering in. 'Variatie is goed voor' zei ze alleen maar, toen ze een blik van hem kreeg. Haar verschillende outfits, haar geflirt, haar plagerijtjes en haar rust.. niets. Het was een beetje frustrerend aan het worden. Uiteindelijk besloot ze dat hij homo moest zijn. No way in hell dat ze niet meer in staat was om de aandacht van een man kon trekken.
Zondag was altijd een rustige dag en Von draaide de winkel alleen. Ze had de etalage aangepast, had wat nieuwe ontwerpen geschetst, had alleen en in stilte met de Vakman gegeten. Ze kon er nog steeds niet bij dat hij het oké vond dat hij haar zo noemde.
Nu had ze stoffen en een naaimachine tevoorschijn en met het gezaag op de achtergrond, begon zij met een jurk in elkaar zetten. Vervolgens ging ze 's avonds wat jurken passen om te zien of ze nog wat met deze mode kon doen. Zachtjes mopperend op sommige stukken, stond ze voor de spiegel en maakte heel wat aantekeningen. Ze kreeg er niet alleen ideeën door, maar ook waren sommige jurken gewoon vreselijk achterhaald.
Ze had zich net weer in haar broek en shirt gehesen toen ze doorkreeg dat de deur klemde. "Shit." Het was vrij expres dat de meeste hokjes gewoon niet op slot konden, maar wel van de grond tot zeker 2,5 meter hoog, dicht gingen. Von rammelde aan de deur, probeerde de klink nog een paar keer en begon nu toch wel in paniek te raken. Haar handen zweetten, haar zicht werd wazig en haar adem hing snel en oppervlakkig. Met haar vlakke hand bonkte ze tegen de deur. "Nee! Nee! Ga open, ga open, ga open!"
I write for the same reason I breathe - because if I didn't, I would die
Re: Blaffende wolven bijten niet, of wel?
Berichtdoor varden » 11 Sep 2019, 18:41
Het duurde een seconde, maar toen kwam er een lichte glimlach om zijn lippen als dank voor haar steun.
Een gedeelte van haar gedrag, vooral het geflirt, ging totaal over zijn hoofd. Af en toe wist ze iets te zeggen dat haar een verbaasde, gevolgd door een peilende, blik opliep. Een enkele keer hield Emil zelfs zijn hoofd een tikje schuin terwijl hij haar een tijdje opnam. Niemand bleef zo om hem heen hangen, de meesten gaven het na een paar uur echt wel op maar Von bleef eten voor hem halen en tegen hem praten en hem bij dingen in de winkel betrekken. Wat vreemd op zich was. Maar elke avond schudde hij het van zich af en ging een stuk rennen, naar huis, at wat, ging soms als wolf de poten strekken en hield het daarbij.
Met z'n tweeen werken had als voordeel dat er niet tegen hem geschreeuwd werd, of dat hij niet werd behandeld als een idioot, maar het was ook een tikje... afleidend? Af en toe gleed Emil's blik Von's richting uit als die in een jurk de paskamer uit kwam. En elke keer focuste hij zich snel weer op zijn werk. Maar dat er iets anders was dan anders was te merken aan iets heel simpels: de wolf die normaal zo voorzichtig en nauwkeurig in zijn werk sloeg tot twee keer toe op zijn eigen duim! En om die reden was hij de deur uit gegaan om wat pleisters uit zijn truck te halen. Uit een verbanddoos waar een laag stof op zat omdat hij hem eigenlijk nooit gebruikte.
Toen hij terugkwam wist hij echter bij de eerste stap door de deur al dat er iets niet in orde was. Hij rook angst, in een hoeveelheid die hem haast misselijk maakte. Een grauw kwam over zijn lippen terwijl zijn instincten het een tikje overnamen door die sensatie. Het gebons van Von op de deur drong niet veel later zijn oren binnen. Met drie grote stappen was hij bij de paskamers en begon aan de deur te rammelen, maar die gaf geen centimeter mee. Twee keer ademde Emil diep in, probeerde zichzelf tot kalmte te maken. Hij moest hoe dan ook menselijk blijven, menselijk blijven, menselijk blijven... Flashbacks schoten door zijn hoofd, flashbacks naar momenten waarop zijn wolf het dreigde over te nemen, momenten waarop ze hem met harde hand de les daarover hadden geleerd.
Het was net een scene in een film. Het moment dat Emil zijn ogen opende zou iedereen kunnen zien dat er iets niet klopte. Zijn korte haar leek net een centimeter langer, en ruiger, zijn ogen waren nu echt donkergoud van kleur, en er was ook iets vreemds met zijn gebit. Het enige dat hij niet deed, was drie keer zo groot en groen worden, of uit zijn kleren scheuren. Met een grauw greep hij de deurklink nog een keer vast en gaf nog een keer een ruk aan de deur, zich niet bedenkend dat toen die (redelijk onvrijwillig) meegaf en half uit de sponningen werd getrokken door Emil's kracht, Von wel eens een hartaanval kon krijgen door het half-beest dat ze hier voor zich zou zien staan. Maar de deur was wel open... En zijn wolf zat heel erg dicht onder het oppervlakte.
Een gedeelte van haar gedrag, vooral het geflirt, ging totaal over zijn hoofd. Af en toe wist ze iets te zeggen dat haar een verbaasde, gevolgd door een peilende, blik opliep. Een enkele keer hield Emil zelfs zijn hoofd een tikje schuin terwijl hij haar een tijdje opnam. Niemand bleef zo om hem heen hangen, de meesten gaven het na een paar uur echt wel op maar Von bleef eten voor hem halen en tegen hem praten en hem bij dingen in de winkel betrekken. Wat vreemd op zich was. Maar elke avond schudde hij het van zich af en ging een stuk rennen, naar huis, at wat, ging soms als wolf de poten strekken en hield het daarbij.
Met z'n tweeen werken had als voordeel dat er niet tegen hem geschreeuwd werd, of dat hij niet werd behandeld als een idioot, maar het was ook een tikje... afleidend? Af en toe gleed Emil's blik Von's richting uit als die in een jurk de paskamer uit kwam. En elke keer focuste hij zich snel weer op zijn werk. Maar dat er iets anders was dan anders was te merken aan iets heel simpels: de wolf die normaal zo voorzichtig en nauwkeurig in zijn werk sloeg tot twee keer toe op zijn eigen duim! En om die reden was hij de deur uit gegaan om wat pleisters uit zijn truck te halen. Uit een verbanddoos waar een laag stof op zat omdat hij hem eigenlijk nooit gebruikte.
Toen hij terugkwam wist hij echter bij de eerste stap door de deur al dat er iets niet in orde was. Hij rook angst, in een hoeveelheid die hem haast misselijk maakte. Een grauw kwam over zijn lippen terwijl zijn instincten het een tikje overnamen door die sensatie. Het gebons van Von op de deur drong niet veel later zijn oren binnen. Met drie grote stappen was hij bij de paskamers en begon aan de deur te rammelen, maar die gaf geen centimeter mee. Twee keer ademde Emil diep in, probeerde zichzelf tot kalmte te maken. Hij moest hoe dan ook menselijk blijven, menselijk blijven, menselijk blijven... Flashbacks schoten door zijn hoofd, flashbacks naar momenten waarop zijn wolf het dreigde over te nemen, momenten waarop ze hem met harde hand de les daarover hadden geleerd.
Het was net een scene in een film. Het moment dat Emil zijn ogen opende zou iedereen kunnen zien dat er iets niet klopte. Zijn korte haar leek net een centimeter langer, en ruiger, zijn ogen waren nu echt donkergoud van kleur, en er was ook iets vreemds met zijn gebit. Het enige dat hij niet deed, was drie keer zo groot en groen worden, of uit zijn kleren scheuren. Met een grauw greep hij de deurklink nog een keer vast en gaf nog een keer een ruk aan de deur, zich niet bedenkend dat toen die (redelijk onvrijwillig) meegaf en half uit de sponningen werd getrokken door Emil's kracht, Von wel eens een hartaanval kon krijgen door het half-beest dat ze hier voor zich zou zien staan. Maar de deur was wel open... En zijn wolf zat heel erg dicht onder het oppervlakte.
Re: Blaffende wolven bijten niet, of wel?
Berichtdoor Ravief » 11 Sep 2019, 19:22
Terwijl Von nog net niet aan het hyperventileren was, kreeg ook zij flashbacks. Niet van het goede soort. Ze was altijd al een wild kind geweest. Ze heeft de ziel van Ierland in haar bloed, zei haar moeder dan lachend. Haar vader echter.. Nee, die kon er niet om lachen. Hij hield haar, haar zusje en haar moeder zo klein als hij kon. Maar zeker als hij dronken was, kon hij haar niet luchten of zien. Dan deelde hij klappen uit bij het minste of geringste, of sloot hij haar op in de provisiekast die al tijd verbazingwekkend leeg was op die momenten.
De keren dat ze zich in slaap had gehuild waren niet te tellen en het was dan ook geen wonder dat ze claustrofobisch was geworden.
Haar piepende ademhaling was even compleet weg toen ze zich doodschrok van de deur. Die werd ineens opengerukt en.. ineens begon haar lichaam weer te werken. Volop in paniekmodus, voelde ze zich ineens weer vijf en alsof haar moeder haar zou komen halen. Haar instincten namen het even later over. Ze was veilig, vertelden die haar. Haar vader was dood. Niemand zou haar nog opsluiten. Ze kon hier weg wanneer ze wilde.
Grote bruine ogen, die nog altijd verwilderd stonden, namen de man op. Ze toonde geen enkele angst voor hem, ondanks.. Nu pas gleed haar blik terug. Von kwam niet veel Weerwolven tegen. Shanea in het algemeen was al wonderlijk genoeg. Was hij.. wát was hij?
"Laat me erlangs, laat me erlangs.." nog voordat ze echt uitgesproken was, dook ze het omkleedhokje uit. Pas midden in de winkel lukte het haar om diep te ademen en rust te vinden. Ze had genoeg paniekaanvallen gehad om te weten wat ze moest doen en om ze te herkennen.
"Dank je," zei ze zacht, terwijl ze zich omdraaide. Von nam hem nog eens op. Ze aarzelde even en liet toen haar ogen goud kleuren om te zien hoe hij daarop zou reageren. Had ze gelijk hierin?
De keren dat ze zich in slaap had gehuild waren niet te tellen en het was dan ook geen wonder dat ze claustrofobisch was geworden.
Haar piepende ademhaling was even compleet weg toen ze zich doodschrok van de deur. Die werd ineens opengerukt en.. ineens begon haar lichaam weer te werken. Volop in paniekmodus, voelde ze zich ineens weer vijf en alsof haar moeder haar zou komen halen. Haar instincten namen het even later over. Ze was veilig, vertelden die haar. Haar vader was dood. Niemand zou haar nog opsluiten. Ze kon hier weg wanneer ze wilde.
Grote bruine ogen, die nog altijd verwilderd stonden, namen de man op. Ze toonde geen enkele angst voor hem, ondanks.. Nu pas gleed haar blik terug. Von kwam niet veel Weerwolven tegen. Shanea in het algemeen was al wonderlijk genoeg. Was hij.. wát was hij?
"Laat me erlangs, laat me erlangs.." nog voordat ze echt uitgesproken was, dook ze het omkleedhokje uit. Pas midden in de winkel lukte het haar om diep te ademen en rust te vinden. Ze had genoeg paniekaanvallen gehad om te weten wat ze moest doen en om ze te herkennen.
"Dank je," zei ze zacht, terwijl ze zich omdraaide. Von nam hem nog eens op. Ze aarzelde even en liet toen haar ogen goud kleuren om te zien hoe hij daarop zou reageren. Had ze gelijk hierin?
I write for the same reason I breathe - because if I didn't, I would die
Wie is er online
Gebruikers op dit forum: Geen geregistreerde gebruikers en 2 gasten
Schrijf mee aan de RPG: Vauclair.
Neem eens een kijkje op onze Wordpress omgeving!
Feedback? Geef het door aan een van de administrators. We zijn dol op mensen die laten weten wat ze denken.
Over Mriswah
Mriswah is al sinds 2005 een plek waar schrijvers elkaar ontmoeten om aan elkaars verhalen te werken.
- Alle tijden zijn UTC+01:00
- Omhoog
- Verwijder alle forumcookies
Over ons
Mriswah is al sinds 2005 een forum waar schrijvers elkaar ontmoeten om aan elkaars verhalen te werken.