De meiden raakten uiteraard direct aan de praat en Iriza gebaarde wild bij haar ideeën en nam Moyra mee op sleeptouw in haar enthousiasme. Ze hadden natuurlijk wel een hoofd nodig in de nieuwe locatie als dat allemaal doorging, dus dat zou Moyra dan zijn. Ze zou hoofdverantwoordelijke zijn, maar natuurlijk zouden ze veel dingen samen doen en overleggen.
Gennat en Nish vermaakten zich prima en haalden de meiden uiteindelijk uit hun geklets om samen een spel te doen.
Ze besloten om te wachten met serieuze plannen maken tot alles van de komeet voorbij was. Dat vrat op dit moment al hun energie en aandacht op en ook terecht. Hiermee zou Moyra baanbrekende theorieën kunnen schrijven en publiceren.
De grote dag brak aan en Nish hield de wind goed in de gaten. Ze pakten hun spullen en waren een poos gewoon aan het wachten op de Klif. Het zou even duren voordat ze weg konden. Hij staarde met gemengde gevoelens naar de woeste golven onder hen. Ergens vond hij dit doodeng, maar het zou goed gaan. Het zou goed zijn, ook ergens. Hoewel hij hun huis, samen met Moyra, helemaal had verbouwd naar hun wensen en Catha's oude kamer er niet meer was, was er nog wel een hoekje in huis ter gedachtenis. Er hingen wat tekeningen, lagen wat oude spullen van haar en een oud-Fiachse spreuk die over elkaar weerzien ging. Catha zou altijd deel van hem blijven, maar ondertussen ging het wel een stuk beter met hem. Dat Moyra alles wist en hij het altijd met haar erover kon hebben, hielp een heleboel. Toch was het altijd een tikje vervelend om hier te staan.
Gespannen glimlachte hij Moyra toe en gespte haar vast met het ingewikkelde vliegsysteem dat ze samen hadden uitgewerkt. Vervolgens trok hij zijn eigen pak aan en was het wachten op de juiste windvlaag. Dit moest goed gaan, anders zouden ze neerstorten en moesten zwemmen en het nog eens proberen.
"Deze die er nu aankomt," signaleerde hij Moyra. Ze hadden gelukkig genoeg geoefend om te weten wat ze moesten doen. "Nu!" Beiden begonnen te rennen, sprongen en spreidden hun armen en benen....
Even vielen ze naar beneden en toen had de wind hen te pakken en vlogen ze! Ze konden sturen door te leunen en ze wisten veilig op het eiland te komen. Pas toen hij zat, voelde Nish hoe erg hij trilde. Het koste hem een paar pogingen om zijn riemen los te halen en alles op te ruimen. Daarna konden ze samen een plekje zoeken voor hun tent.
We find our own way
Re: We find our own way
Berichtdoor varden » 27 Okt 2020, 16:22
En Moyra had alles behalve zin in zwemmen. Ze hadden de temperatuur van het water getest, voor het geval dat, en ze had direct besloten dat ze daar helemaal niet tegen kon. De herfst zat al goed in de lucht, dat was te merken aan de wind, maar ook in het water en kou en zij gingen niet samen.
En dat zat heus wel ergens in haar achterhoofd toen ze de aanloop namen en sprongen.
De paar seconden dat ze naar beneden stortten leek een eeuwigheid te duren, terwijl het donkere zeewater meer en meer op hen af raasde. De schok die het openen van de vleugels gaf trok aan haar schouders, haar rug, zou mogelijk door de riemen een paar blauwe plekken gaan geven. Maar ze deden het! Ze vlogen! Ze vlogen echt! Nou ja, ze gleden op de wind maar dan nog. Ze konden sturen, hoger en lager manoeuvreren, en zich voort laten bewegen door de wind. Met een enorme grijns op haar gezicht joelde Moyra het uit waarna ze met een grote grijns naar Nish keek. Natuurlijk had ze zich ingedacht hoe dit voor Nish ging zijn, wist ze van het verleden met Catha, maar pas toen ze landden en ze zich uit haar eigen pak had gewerkt zag ze hoeveel het hem deed. Toch hielp ze hem niet met de riemen, liet hem even rustig bijkomen terwijl ze een plek zocht voor de tent en die begon op te zetten. Soms had je gewoon even ruimte nodig, hoefde je alleen maar te weten dat er iemand in de buurt was maar die je wel met rust liet tot je tot jezelf kon komen. En dus grijnsde ze pas breed naar hem toen hij haar hielp met de tent. Ze drukte een kus op zijn wang. "We did it," fluisterde ze tegen zijn huid aan, hij zou haar lippen kunnen voelen bewegen. Ze hadden het voor elkaar gekregen. Ze hadden iets ontworpen waarmee je kon vliegen.
De tent zou bij nader inzien harder nodig zijn dan Moyra had gehoopt, want de wind ging die nacht niet liggen. Daardoor was de lucht volledig wolkenloos, maar was het tegelijk ook bar koud. En dus bleven ze binnen tot het moment dat de komeet zich zou tonen.
Niet dat ze dat konden missen... Het was een vreemde gewaarwording dat het lichter en lichter begon te worden midden in de nacht. Het hemellichaam deed de lucht in brand staan in groene, paarse en blauwe tinten afkomstig van diens lange staart. Het eilandje en de zee om hen heen leek haast te gloeien in de reflectie ervan en Moyra zat op het gras, met open mond naar de hemel te staren. Het enige wat er te horen was was het geruis van de zee onder hen en de wind in de bladeren van de paar weerbarstige bomen die het uithielden op dit rotsige uitsteeksel middenin de zee. Verder had ze alleen maar oog voor het machtige spektakel dat zich boven hun hoofd afspeelde. En elke keer dat haar haar uit haar gezicht woei leken haar schubben te gloeien als brandende kooltjes door het licht, net als het groen in haar ogen. De lading ruimtespul uit de komeet deed haar bloed haast tintelen, alsof het haar warm wilde houden.
En dat zat heus wel ergens in haar achterhoofd toen ze de aanloop namen en sprongen.
De paar seconden dat ze naar beneden stortten leek een eeuwigheid te duren, terwijl het donkere zeewater meer en meer op hen af raasde. De schok die het openen van de vleugels gaf trok aan haar schouders, haar rug, zou mogelijk door de riemen een paar blauwe plekken gaan geven. Maar ze deden het! Ze vlogen! Ze vlogen echt! Nou ja, ze gleden op de wind maar dan nog. Ze konden sturen, hoger en lager manoeuvreren, en zich voort laten bewegen door de wind. Met een enorme grijns op haar gezicht joelde Moyra het uit waarna ze met een grote grijns naar Nish keek. Natuurlijk had ze zich ingedacht hoe dit voor Nish ging zijn, wist ze van het verleden met Catha, maar pas toen ze landden en ze zich uit haar eigen pak had gewerkt zag ze hoeveel het hem deed. Toch hielp ze hem niet met de riemen, liet hem even rustig bijkomen terwijl ze een plek zocht voor de tent en die begon op te zetten. Soms had je gewoon even ruimte nodig, hoefde je alleen maar te weten dat er iemand in de buurt was maar die je wel met rust liet tot je tot jezelf kon komen. En dus grijnsde ze pas breed naar hem toen hij haar hielp met de tent. Ze drukte een kus op zijn wang. "We did it," fluisterde ze tegen zijn huid aan, hij zou haar lippen kunnen voelen bewegen. Ze hadden het voor elkaar gekregen. Ze hadden iets ontworpen waarmee je kon vliegen.
De tent zou bij nader inzien harder nodig zijn dan Moyra had gehoopt, want de wind ging die nacht niet liggen. Daardoor was de lucht volledig wolkenloos, maar was het tegelijk ook bar koud. En dus bleven ze binnen tot het moment dat de komeet zich zou tonen.
Niet dat ze dat konden missen... Het was een vreemde gewaarwording dat het lichter en lichter begon te worden midden in de nacht. Het hemellichaam deed de lucht in brand staan in groene, paarse en blauwe tinten afkomstig van diens lange staart. Het eilandje en de zee om hen heen leek haast te gloeien in de reflectie ervan en Moyra zat op het gras, met open mond naar de hemel te staren. Het enige wat er te horen was was het geruis van de zee onder hen en de wind in de bladeren van de paar weerbarstige bomen die het uithielden op dit rotsige uitsteeksel middenin de zee. Verder had ze alleen maar oog voor het machtige spektakel dat zich boven hun hoofd afspeelde. En elke keer dat haar haar uit haar gezicht woei leken haar schubben te gloeien als brandende kooltjes door het licht, net als het groen in haar ogen. De lading ruimtespul uit de komeet deed haar bloed haast tintelen, alsof het haar warm wilde houden.
Re: We find our own way
Berichtdoor Ravief » 27 Okt 2020, 16:46
Nish was dankbaar voor de ruimte die hij kreeg, maar trok haar toch een poosje tegen zich aan. Dit was enger dan gedacht en dit zou waarschijnlijk wel weer een paar sessies met zijn therapeut opleveren, maar tegelijk ontspande hij. Hij glimlachte en hoewel de bekende twinkeling er nog niet was, zou die niet lang op zich laten wachten. "We hebben het gehaald," beaamde hij, toch ergens van z'n padje dat het zo goed was gegaan met een nieuwe uitvinding.
Hoewel de Fiach een stuk beter tegen de wind kon, was ook hij dankbaar voor de tent. En dat hij eraan had gedacht om een thermos te vullen met soep en een andere met thee. Er was niets wat bescherming bood behalve het klapperende doek.
In de luwte kon hij het niet laten om gelijk zijn schetsblok erbij te pakken en nieuwe notities te maken voor het volgende type. Dit pak werkte dan wel, het moest beter kunnen.
Ze kletsten wat en knuffelden wat en hadden het over de komeet en dat het bizar was dat na een jaar werken het nu dan echt zover was!
Nish had haar ingepakt in een warm plaid en zat naast haar. Even overwoog hij om snel te schetsen hoe ze erbij zat, maar eerst moest hij ook maar eens naar de lucht staren. Het was verbijsterend. Verbijsterend mooi en indrukwekkend en niet te vatten. Hij pakte Moyra's hand toen hij zich klein begon te voelen en hij iets meer nodig had om te gronden. Met grote ogen staarde hij naar de lucht en rilde toen een windvlaag over hem heen gleed. Om vervolgens te fronsen. Warme wind?
Toen begon het fluisteren. Duizenden stemmen. Maar voor een keer was het niet eng. Hij werd niet gelokt. "Sinsear o léir," mompelde hij en kneep in Moyra's hand. Maar toen pakte hij zijn blok en begon te schrijven alsof zijn leven er vanaf hing.
Ergens was hij opgelucht dat hij niet nu een ring had voor Mo. Hoewel ze het erover hadden gehad, en hij ook wel het idee had dat ze er niet vandoor zou gaan als hij haar vroeg, was dit niet het moment.
Het was allemaal te bizar en indrukwekkend en prachtig voor woorden. Toen uiteindelijk de hemel weer donker werd en ze in de tent kropen, bleven ze een hele poos stil. Allebei zozeer onder de indruk dat ze elkaar niks te zeggen hadden.
Hoewel de Fiach een stuk beter tegen de wind kon, was ook hij dankbaar voor de tent. En dat hij eraan had gedacht om een thermos te vullen met soep en een andere met thee. Er was niets wat bescherming bood behalve het klapperende doek.
In de luwte kon hij het niet laten om gelijk zijn schetsblok erbij te pakken en nieuwe notities te maken voor het volgende type. Dit pak werkte dan wel, het moest beter kunnen.
Ze kletsten wat en knuffelden wat en hadden het over de komeet en dat het bizar was dat na een jaar werken het nu dan echt zover was!
Nish had haar ingepakt in een warm plaid en zat naast haar. Even overwoog hij om snel te schetsen hoe ze erbij zat, maar eerst moest hij ook maar eens naar de lucht staren. Het was verbijsterend. Verbijsterend mooi en indrukwekkend en niet te vatten. Hij pakte Moyra's hand toen hij zich klein begon te voelen en hij iets meer nodig had om te gronden. Met grote ogen staarde hij naar de lucht en rilde toen een windvlaag over hem heen gleed. Om vervolgens te fronsen. Warme wind?
Toen begon het fluisteren. Duizenden stemmen. Maar voor een keer was het niet eng. Hij werd niet gelokt. "Sinsear o léir," mompelde hij en kneep in Moyra's hand. Maar toen pakte hij zijn blok en begon te schrijven alsof zijn leven er vanaf hing.
Ergens was hij opgelucht dat hij niet nu een ring had voor Mo. Hoewel ze het erover hadden gehad, en hij ook wel het idee had dat ze er niet vandoor zou gaan als hij haar vroeg, was dit niet het moment.
Het was allemaal te bizar en indrukwekkend en prachtig voor woorden. Toen uiteindelijk de hemel weer donker werd en ze in de tent kropen, bleven ze een hele poos stil. Allebei zozeer onder de indruk dat ze elkaar niks te zeggen hadden.
I write for the same reason I breathe - because if I didn't, I would die
Re: We find our own way
Berichtdoor varden » 27 Okt 2020, 16:59
Ze hoorde krassen in de verte. Gekras van een vogel dat haar schubben haast deed tintelen. Zoals het ook voelde als Nish er met zijn vingers overheen streek. Gevoelig. maar niet per se vervelend. Ze kreeg nauwelijks mee dat Nish zat te schrijven en als hij haar zou vertellen over de gedachtegang van een ring zou ze hem vertellen dat het wijs was geweest dat hij dat nu niet had gedaan. Dit was zo overdonderend en overweldigend, dat het haast vals had gevoeld als hij het nu had gevraagd. Terwijl ze een jaar zo lang hadden gewerkt om hier te komen, en ze dit nu meemaakten. Iets dat de komende duizend jaar niet meer te zien zou zijn.
Die avond in de tent kroop ze dicht tegen Nish aan, niet in staat iets te zeggen en dat wilde ze ook niet. Ze wilde gewoon hier zijn, in zijn armen. Alsof ze een eigen nestje hadden en dat helemaal beschermd was van de hele wereld. Haar schubben kriebelden, tintelden, de adrenaline van de komeet maakte slapen voor haar onmogelijk en toen ze opkeek naar Nish en zijn blik ving zou hij haar heldergroene ogen in het donker kunnen zien oplichten. Niet heel erg fel, maar net een beetje. Toen hij zijn mond opendeed, mogelijk om iets te zeggen, snoerde ze hem echter de mond door hem ineens vurig te kussen. Moyra wist niet zo goed wat haar bezielde maar ze wilde even dat hij niets zei, dat niets dit moment, deze avond op dit eiland verstoorde. De vurige zoen werd al snel opgevolgd door een volgende en onder de dekens kroop ze bovenop hem. Normaal had ze meer voorspel nodig dan waar ze nu heel erg hard naar toe aan het gaan was, maar vanavond leek ze heel even niet te stoppen. Ze gaf de adrenaline de schuld, terwijl ze eindelijk Nish' lippen liet gaan toen een zachte kreun over de hare kwam toen ze hem in zich voelde. Waarop ze meteen een behoorlijk tempo inzette. De hele tijd bleven haar ogen het vreemde, slangachtige groen.
Die avond in de tent kroop ze dicht tegen Nish aan, niet in staat iets te zeggen en dat wilde ze ook niet. Ze wilde gewoon hier zijn, in zijn armen. Alsof ze een eigen nestje hadden en dat helemaal beschermd was van de hele wereld. Haar schubben kriebelden, tintelden, de adrenaline van de komeet maakte slapen voor haar onmogelijk en toen ze opkeek naar Nish en zijn blik ving zou hij haar heldergroene ogen in het donker kunnen zien oplichten. Niet heel erg fel, maar net een beetje. Toen hij zijn mond opendeed, mogelijk om iets te zeggen, snoerde ze hem echter de mond door hem ineens vurig te kussen. Moyra wist niet zo goed wat haar bezielde maar ze wilde even dat hij niets zei, dat niets dit moment, deze avond op dit eiland verstoorde. De vurige zoen werd al snel opgevolgd door een volgende en onder de dekens kroop ze bovenop hem. Normaal had ze meer voorspel nodig dan waar ze nu heel erg hard naar toe aan het gaan was, maar vanavond leek ze heel even niet te stoppen. Ze gaf de adrenaline de schuld, terwijl ze eindelijk Nish' lippen liet gaan toen een zachte kreun over de hare kwam toen ze hem in zich voelde. Waarop ze meteen een behoorlijk tempo inzette. De hele tijd bleven haar ogen het vreemde, slangachtige groen.
Re: We find our own way
Berichtdoor Ravief » 27 Okt 2020, 17:07
Ze hadden allebei even nodig om weer op aarde te komen, leek het. Nish lag een poos gewoon voor zich uit te staren zonder iets te zien. Zijn hoofd was leeg en ging tegelijk met duizend kilometer per uur. Het was een bizarre gewaarwording. Toen hij iets meer zichzelf leek te worden, draaide hij zich naar Moyra om. Verbaasd staarde hij naar haar ogen. Waren die altijd al van die oplichtende lampjes geweest? Nee toch?
Maar ze was beeldschoon en dat was ook precies wat hij haar wilde vertellen. Tot ze hem de mond snoerde. Verbaasd gebeurde er even helemaal niks. Maar toen kwamen zijn handen in beweging, zoende hij haar vurig terug en zaten ze al snel aan elkaars kleren te sjorren. Nish vond het tempo geen enkel probleem, maar toch ook een beetje bijzonder. Niet dat hij daar nog over nadacht toen ze zo over hem heen zakte en een tempo inzette van heb-ik-jou-daar! Met een kreun greep Nish haar heupen en deed alles wat hij kon om haar vurigheid bij te benen en tegemoet te komen. Hijgend trok hij haar weer naar zich toe voor een hete zoen. Als ze zo doorging zou het niet lang duren, maar misschien was dat ook wel precies wat ze wilde? In elk geval begreep hij haar nood om nog een poosje stil te blijven. En dus was het enige wat hoorbaar was, de typische geluiden van een hete vrijpartij.
Maar ze was beeldschoon en dat was ook precies wat hij haar wilde vertellen. Tot ze hem de mond snoerde. Verbaasd gebeurde er even helemaal niks. Maar toen kwamen zijn handen in beweging, zoende hij haar vurig terug en zaten ze al snel aan elkaars kleren te sjorren. Nish vond het tempo geen enkel probleem, maar toch ook een beetje bijzonder. Niet dat hij daar nog over nadacht toen ze zo over hem heen zakte en een tempo inzette van heb-ik-jou-daar! Met een kreun greep Nish haar heupen en deed alles wat hij kon om haar vurigheid bij te benen en tegemoet te komen. Hijgend trok hij haar weer naar zich toe voor een hete zoen. Als ze zo doorging zou het niet lang duren, maar misschien was dat ook wel precies wat ze wilde? In elk geval begreep hij haar nood om nog een poosje stil te blijven. En dus was het enige wat hoorbaar was, de typische geluiden van een hete vrijpartij.
I write for the same reason I breathe - because if I didn't, I would die
Re: We find our own way
Berichtdoor varden » 27 Okt 2020, 17:11
Moyra wist niet of dat wat ze wilde, wat ze eigenlijk wilde, en hoe ze het wilde, maar feit was dat ze haar tempo niet naar beneden schroefde. Ook haar eigen hoogtepunt denderde op haar af in een tempo dat ze nog nooit ervaren had en toen het er eenmaal was liet ze zich er totaal in meevoeren. Dat was, gelukkig voor Nish, niet lang nadat ze hem diep in haar had voelen komen. Verstijfd bleef ze nog enige tijd boven op Nish zitten, haar ogen dicht, haar ademhaling gejaagd en haar haar wilder dan gewoonlijk, tot ze uiteindelijk op zijn borst zakte en hem uit haar liet glippen. Het duurde lang voordat haar ademhaling en hartslag kalmeerden, en toen dat eindelijk gebeurde zakte Moyra in een lome, diepe en droomloze slaap.
Re: We find our own way
Berichtdoor Ravief » 27 Okt 2020, 20:20
Nish wist niet goed wat haar bezielde, maar hij was niet tegen seks. Haar zo voelen komen en voelen schokken, was alleen maar heerlijk en een perfect afsluiting van de dag. Hij sloeg zijn armen om haar heen, lag nog even te genieten en viel toen ook in slaap.
De volgende dag konden ze nog even rustig aan doen. De wind was gelukkig wat gaan liggen en daardoor was het voor Moyra ook goed uit te houden. Hun lift kwam voor de lunch en nam hen weer mee naar het vasteland. Nish kon weinig anders dan glimlachen. Ze hadden iets prachtigs meegemaakt. Alles was gewoon goed gegaan. De rest van de dag zochten ze een beetje hun eigen weg om bij te komen van alles. Het had hen vol indrukken achter gelaten en die moesten verwerkt worden zonder elkaar.
-------
Nog even en ze zouden anderhalf jaar bij elkaar zijn, nadat ze elkaar terug hadden gevonden na de vloek. Nish vond het een mooie gelegenheid om er wat mee te doen. Ze moesten het in elk geval vieren. Dus toen Moyra naar haar werk was vertrokken, ging hij op zoek naar het perfecte cadeau. Voor om haar vinger uiteraard.
De volgende dag konden ze nog even rustig aan doen. De wind was gelukkig wat gaan liggen en daardoor was het voor Moyra ook goed uit te houden. Hun lift kwam voor de lunch en nam hen weer mee naar het vasteland. Nish kon weinig anders dan glimlachen. Ze hadden iets prachtigs meegemaakt. Alles was gewoon goed gegaan. De rest van de dag zochten ze een beetje hun eigen weg om bij te komen van alles. Het had hen vol indrukken achter gelaten en die moesten verwerkt worden zonder elkaar.
-------
Nog even en ze zouden anderhalf jaar bij elkaar zijn, nadat ze elkaar terug hadden gevonden na de vloek. Nish vond het een mooie gelegenheid om er wat mee te doen. Ze moesten het in elk geval vieren. Dus toen Moyra naar haar werk was vertrokken, ging hij op zoek naar het perfecte cadeau. Voor om haar vinger uiteraard.
I write for the same reason I breathe - because if I didn't, I would die
Re: We find our own way
Berichtdoor varden » 27 Okt 2020, 20:33
Moyra was 's ochtends langsgegaan bij wat de tweede Argos zou moeten gaan worden. Iriza en zij hadden nu twee keer met de eigenaar gesproken en daarmee hun eerste investeerder gevonden. Goed, ze zouden het zelf helemaal moeten gaan verbouwen, maar de eerste drie maanden hoefden ze geen huur te betalen om te kijken of het uberhaupt iets zou gaan worden. Mocht het falen, dan had de eigenaar een volledig opgeknapt pand ervoor terug. Moyra kon niet wachten haar handen uit te mouwen te steken en de boel onder handen te gaan nemen, maar eerst moest ze nog een paar andere bezoekjes afleggen.
Sinds de komeet voelde ze zich vreemd. Niet op negatieve wijze, maar ze had het idee dat haar schubben nog gevoeliger waren dan anders en af en toe leek het alsof de statische elektriciteit die ze die avond had gevoeld nog steeds door haar lichaam trok. En dan was er het gekras van kraaien, vogels waar ze tot haar eerste dag in Vexgarde nooit contact mee had gehad en die haar in de Ravenstad maar wat vaak even leken te komen bekijken.
Beleefd klopte Moyra op Anann's deur, en toen deze vanzelf openging stapte ze binnen, haar schoenen bij de deur achterlatend. "Hi. Ik hoop dat ik niet stoor?" Alsof die deur dan open was gegaan... Maar toch, Moyra was opgevoed in een wereld waar geen sjamanen woonden zoals Anann, en waar deuren niet vanzelf open gingen.
Sinds de komeet voelde ze zich vreemd. Niet op negatieve wijze, maar ze had het idee dat haar schubben nog gevoeliger waren dan anders en af en toe leek het alsof de statische elektriciteit die ze die avond had gevoeld nog steeds door haar lichaam trok. En dan was er het gekras van kraaien, vogels waar ze tot haar eerste dag in Vexgarde nooit contact mee had gehad en die haar in de Ravenstad maar wat vaak even leken te komen bekijken.
Beleefd klopte Moyra op Anann's deur, en toen deze vanzelf openging stapte ze binnen, haar schoenen bij de deur achterlatend. "Hi. Ik hoop dat ik niet stoor?" Alsof die deur dan open was gegaan... Maar toch, Moyra was opgevoed in een wereld waar geen sjamanen woonden zoals Anann, en waar deuren niet vanzelf open gingen.
Re: We find our own way
Berichtdoor Ravief » 27 Okt 2020, 20:38
De komeet was prachtig geweest. Anann had de halve nacht rituelen uitgevoerd en voelde zich herboren. Vrij letterlijk ook, want ze zag er ongeveer tien jaar jonger uit. Ze was bezig met het opruimen van de laatste dingen, toen ze Moyra's aanwezigheid voelde. Ze grijnsde en humde een oud kinderliedje en hupte naar haar boekenkast om de vreemde ornamenten terug te plaatsen.
"Moyra! Dat is lang geleden. Ik hoorde dat je je eigen dranken gaat verkopen?" Haar ogen twinkelden plagend en ze bond een nieuwe haarband om haar dreadlocks om het gewicht een beetje omhoog te krijgen.
Nieuwsgierig nam ze de vrouw op. "Is er iets wat ik voor je kan doen?" Ondertussen ging haar blik peilend over de vrouw. Dat kon niet? Toch?
"Moyra! Dat is lang geleden. Ik hoorde dat je je eigen dranken gaat verkopen?" Haar ogen twinkelden plagend en ze bond een nieuwe haarband om haar dreadlocks om het gewicht een beetje omhoog te krijgen.
Nieuwsgierig nam ze de vrouw op. "Is er iets wat ik voor je kan doen?" Ondertussen ging haar blik peilend over de vrouw. Dat kon niet? Toch?
I write for the same reason I breathe - because if I didn't, I would die
Re: We find our own way
Berichtdoor varden » 27 Okt 2020, 20:42
"Klopt, misschien kom ik wel een keer langs om te vragen of je me wilt leren verschillende kruidendranken te brouwen." En dan wel de alcoholische varianten, maar dat kon ze er dan zelf van maken. Haar kennis van het brouwen van dranken was gelimiteerd, zeker als het ging om smaken ontdekken. Maar misschien... misschien was dat iets wat ze leuk zou vinden om te doen. En misschien ook niet en kon ze iemand uit Vexgarde vinden die er goed in was en die op een dag aannemen. Wie wist het. Het was iets voor de toekomst en het idee dat ze aan een toekomst kon denken en het echt aan het plannen was, dat was nogal wat...
"Ik... Ik vroeg me af of je me iets kon vertellen over de komeet. Tenminste, behalve de sterrenkundige feiten die ik zelf ken. Sindsdien heb ik het gevoel dat iemand mijn schubben onder stroom zet of zo." Niet op een vervelende manier, maar zeker wel op een manier die soms wel erg onverwachts was. Vooral tijdens een intieme avond met Nish was het soms nogal overdonderend.
"Ik... Ik vroeg me af of je me iets kon vertellen over de komeet. Tenminste, behalve de sterrenkundige feiten die ik zelf ken. Sindsdien heb ik het gevoel dat iemand mijn schubben onder stroom zet of zo." Niet op een vervelende manier, maar zeker wel op een manier die soms wel erg onverwachts was. Vooral tijdens een intieme avond met Nish was het soms nogal overdonderend.
Wie is er online
Gebruikers op dit forum: Geen geregistreerde gebruikers en 9 gasten
Schrijf mee aan de RPG: Vauclair.
Neem eens een kijkje op onze Wordpress omgeving!
Feedback? Geef het door aan een van de administrators. We zijn dol op mensen die laten weten wat ze denken.
Over Mriswah
Mriswah is al sinds 2005 een plek waar schrijvers elkaar ontmoeten om aan elkaars verhalen te werken.
- Alle tijden zijn UTC+01:00
- Omhoog
- Verwijder alle forumcookies
Over ons
Mriswah is al sinds 2005 een forum waar schrijvers elkaar ontmoeten om aan elkaars verhalen te werken.