We find our own way

Gebruikersavatar
Ravief
Site Admin
Berichten:2802
Lid geworden op:28 Jun 2015, 14:28
We find our own way

Berichtdoor Ravief » 17 Jun 2017, 22:41

Er viel veel te zeggen voor een avondje stappen in een van de beruchtste wijken van Grimmere. Er viel ook veel tegen te zeggen. Helaas had Nish deze avond niet zoveel in te brengen en had hij zijn vrienden maar te gedogen. Ze hadden een luchtvlot naar de eerste de beste metrohalte genomen en hoe dichter het drukke nachtleven kwam, hoe meer zin hij er uiteindelijk ook in kreeg. Zijn ouders zouden hem waarschijnlijk villen en opzetten ergens, maar daar zou hij zich morgen wel druk om maken.
Dankzij Gennat kwamen ze zonder problemen de club in en het moment daarna was hij alleen. Hij had kunnen weten dat het niet alleen maar drinken zou zijn.. Uiteraard moesten ze naar een club met sexy dansers van allerlei Clans en waren er genoeg mannen en vrouwen die rondliepen met wie je je kon terug trekken in een kamer die bedoelt was voor maar één ding.
Nish schudde zijn hoofd en stevende op de bar af en bestelde maar direct twee borrels. Hij keek zijn ogen uit, maar waagde zich niet op de dansvloer. De mannen en vrouwen die af en toe wat bij hem probeerden, wimpelde hij af door te zeggen dat hij op iemand wachtte. Natuurlijk niet waar, maar je moest wat.

Het was een uur of 6, ze hadden de laatste metro gemist, toen ze zo stil mogelijk van het vlot afstapten, de bomen in. Het was een wonder dat ze heelhuids beneden kwamen en Nish sloop zacht naar zijn kamer. Vexgarde -hun 'rijk' en stad- bestond uit een mix van woningen die op de grond waren gebouwd en tussen de bomen hingen. Het was nogal een dingetje om in te breken in zijn eigen huis. Zoals gewoonlijk was in zijn Clan woonde je bij je ouders tot je zelf een relatie aanging. Gelukkig had hij wel zijn eigen, heel ruime, vertrekken, maar hij wilde niemand wekken. Nog half aangeschoten en behoorlijk moe viel hij als een blok in slaap.
_______________

Het zachte wiegen wekte hem. De plateaus die gebouwd waren op de takken, deinden door de wind. Nish wist dat dit betekende dat het later vandaag zou gaan stormen en hij grijnsde. Zijn maag gromde, maar eerst moest hij maar wat aan zichzelf doen. De douchecabine kreeg de juiste instelling te horen en hij nam de tijd om schoon en wakker te worden en zich daarna maar eens aan te kleden. Stevige schoenen, bijna laarzen te noemen, een broek waar hij zich makkelijk in kon bewegen en een lichtgrijze trui, die paste bij de kleur van zijn zilverachtige ogen.
Zich bij het ontbijt voegen was iets wat hem altijd tegenstond. Het was namelijk het moment dat iedereen in huis zich aan tafel moest begeven. Het was een soort van ongebroken wet en de gevolgen waren zeer onplezierig. Maar Nish had niets met de traditie. Want iedereen in huis aan tafel zien, betekende er achter komen met wie zijn ouders nu weer hadden geslapen. Hun bedden waren zelden leeg. Waar het algemeen geaccepteerd was in hun Clan om rond te slapen met wie je maar wilde (iedereen had eigenlijk een vast lijstje, in overleg met partner), snapte Nish niet waarom je je dan zou verbinden aan iemand.
Vandaag was niet anders. Het kwam maar zelden voor dat ze met z'n drieën aten, want lunch en avondmaal nuttigde hij elders. Zijn vader had links en rechts knappe mannen zitten en zijn moeder had links een vrouw die hij herkende als Gennat's moeder -iets wat hem bijna zijn eetlust benam- en rechts een man die hij vaagjes herkende. De man kwam vaker, maar hij nam nooit de moeite om hen te leren kennen.

"Een bevlogen dag gewenst, zoon."
De diepe timbre van de stem van zijn vader deed hem opkijken en Nish knikte. "Moge de winden je gunstig zijn," groette hij terug. Het was er zo ingesleten dat hij het niet zou kunnen vergeten te zeggen, al zou hij willen. Hij begon zwijgend te eten en glimlachte even naar zijn moeder.
"Ciar.."
Oh jeee. Toen hij twaalf was, was iemand begonnen met hem Nish te noemen (van Nishant, zijn achternaam) en sindsdien wist hij niet beter. Dus aangesproken worden met zijn gekregen naam was nogal iets. Alert keek hij Rheyon -zijn pa- aan.
"Je was laat thuis vanavond."
"Eerder heel vroeg," voegde Iria -zijn moeder- eraan toe.
"Ik was uit. Met Gerrat en wat anderen. We misten de metro naar huis en ik wilde jullie niet wakker maken."
Er viel een ongemakkelijke stilte. Hij hield niet van dit soort gesprekken met zijn ouders. Helemaal niet omdat hij 28 was, en ze niet alleen waren. Ongetwijfeld zouden de roddels weer vliegen alsof de wind ze zelf bracht.
"Heb je een leuke man ontmoet?" zijn moeder keek zowaar ondeugend bij die woorden en grinnikte bij Nish' duidelijke ongemak. Hier in Vexgarde sliep iedereen met iedereen. Mannen vielen eigenlijk standaard op mannen, maar kozen voor een verbintenis met een vrouw omdat ze erfgenamen wilden en ze na de verbintenis toch wel konden seksen met wie ze maar wilden. Mocht hun partner het lijstje goedkeuren...
"Je weet best dat ik niet op mannen val. Moeten we het hier echt over hebben?"
De glimlach was verdwenen van Iria's gezicht voor hij 'wind' kon zeggen en haar gezichtsuitdrukking vond hij niet fijn. Dus keek hij maar naar zijn vader. Had dit gesprek een punt?
"Zoiets dachten we al. Ciar, het is meer dan tijd dat je je gaat binden aan iemand. Omdat jij maar niet lijkt te kiezen, hebben we je een handje geholpen."
Oh nee. Oh nee. Dat kon niet goed zijn. Voor hij wat kon zeggen, ging zijn vader verder: "We weten dat je vaak naar Grimmere gaat. Hier zijn natuurlijk meer vrouwen te vinden en van andere... Clans mocht je dat willen. We hebben het er met je vrienden over gehad en ik denk dat je ons cadeau wel kunt waarderen."
"Ga maar kijken in de logeerkamer van je vertrekken."
Nish keek van zijn vader naar zijn moeder en weer terug. Langzaam stond hij op.
"Wat hebben jullie gedaan in Morrigans naam?" Bij de ravengodin.... dit was niet goed.
"We hebben iemand gevonden die wel in je smaak moet vallen. Oh en Ciar... ze is aan je gebonden en kan slechts 15 meter bij je vandaan zijn voor het gevolgen heeft. De Sjamaan heeft ervoor gezorgd dat jullie verbonden zijn tot je genoeg om haar geeft om haar te huwen of te laten gaan."
Ze hadden iemand ontvoerd. Ze hadden het weer geflikt. Na de laatste keer had Nish echt gedacht dat het verstand doorgedrongen was, maar dit sloeg alles. Hij vloekte het en en ander bij elkaar en zijn zilveren ogen leken te stormen. Daarna draaide hij zich van hen af en ging maar eens terug naar zijn vertrekken en kijken of de vrouw in kwestie al bij bewustzijn was. Zuchtend haalde hij een hand door zijn halflange zwarte haar, wat doorspekt was met zwarte veren. Met zijn lood in zijn schoenen, want ongetwijfeld ging hij zo gehaat worden, opende hij de deur en stapte naar binnen en sloot het ding stevig, voordat hij zich omdraaide naar het bed.
I write for the same reason I breathe - because if I didn't, I would die

Gebruikersavatar
varden
Berichten:2551
Lid geworden op:27 Jun 2015, 19:39

Re: We find our own way

Berichtdoor varden » 17 Jun 2017, 23:16

Moyra ging zelden uit, want als je fulltime werkte was je tegen vrijdag gewoonweg te moe om je best te doen op een outfit, je make-up, en je dan de stad in te begeven. Het was al jaren een door in het oog van haar vriendinnen en huisgenoten, Anná en Iriza. Maar waar ze ze normaal kon afwimpelen met het excuus dat ze zondag echt weer helemaal fris en fruitig op werk werd verwacht, had dat argument dit keer geen effect gehad. De dames wisten immers maar al te goed dat zondag een feestdag was in Grimmere, hoewel het bij geen van hen wilde blijven hangen wat voor festiviteit het was dat er werd gevierd. Het betekende in ieder geval dat Moyra niet hoefde te werken, en dat ze dus dit keer wel kon gaan stappen op zaterdagavond.

Het was een leuke avond geweest, begonnen met iets drinken in een kroeg waar Moyra een paar mensen herkenden. Kinderen van vrienden van haar ouders, van haar Clan als je in die termen zou denken. Anná en Iriza behoorden niet tot dezelfde Clan, maar ze stonden wel op ongeveer gelijke plek op de sociale ladder, wat de reden was dat de meisjes elkaar hadden gevonden. Alleen Iriza ging nog naar school, om verpleegster te worden.
Hoe ze precies in één van de meest beruchte clubs van Grimmere waren geëindigd, wist Moyra niet meer. Vooral omdat ze zich niet precies kon herinneren hoe lang ze er waren geweest.
________________

Haar lange bruine krullen zaten nogal wild, verborgen haar gezicht gedeeltelijk, maar daardoor niet langer haar rug. Een shirt met een open rug dragen was Anná's idee geweest, Moyra was streng opgevoed om haar schubben nooit zo openlijk te tonen. Maar ze had niet gedacht dat het kwaad kon, haar haar was immers lang genoeg om ze te verbergen. Nu liep het delicate patroon, van twee centimeter breed over haar gehele ruggengraat, duidelijk vanaf haar haar naar beneden. Moyra kreunde zacht toen er een streep licht op haar gezicht viel. Ooh... Haar hoofd... Ze legde haar arm voor haar gezicht, om het licht buiten te sluiten.

Zoveel hadden ze toch helemaal niet gedronken gisteren? Waarom voelde ze zich dan zo vreselijk beroerd? Met moeite wist ze één oog iets open te krijgen, maar nog niet heel erg ver. De kleuren die langzaam binnenvielen, die haar brein wisten te bereiken, waren echter kleuren waarvan ze redelijk zeker was dat ze zich niet in haar kamer bevonden? Waar was ze? Ooh nee... Ze was toch niet met iemand in bed beland vanavond? Dan zouden haar ouders haar wat aandoen! Hoewel die sowieso wel zouden ontploffen als ze wisten dat ze was gaan stappen, en waar ze dat was gaan doen, en met wat voor kleding aan. Weer klonk een zacht gekreun uit haar keel. Haar hoofd bonsde, haar keel was kurkdroog, en hoewel ze allesbehalve zin had om te bewegen moest ze eigenlijk ook wel erg nodig naar de wc. Met moeite dwong ze haar ogen nu echt open, waardoor ze nu pas opmerkte dat ze niet alleen in de kamer was. Met een frons keek ze op naar Nish. Wie was dit? En waren dat... veren? Dit werd echt met de seconde beter, dacht Moyra terwijl ze haar hoofd weer in de kussens liet vallen.

Hé, ik weet niet wat er gisteren gebeurd is tussen ons, maar waar is je wc en hoe kom ik zo snel mogelijk terug bij de universiteit?, wilde ze zeggen. Maar het klonk meer als: "Hmrr... Iksniet.. wc..." En wat meer gebrabbel. Moyra's systeem had duidelijk even een beetje een slechte start van de dag.

Gebruikersavatar
Ravief
Site Admin
Berichten:2802
Lid geworden op:28 Jun 2015, 14:28

Re: We find our own way

Berichtdoor Ravief » 17 Jun 2017, 23:30

Gezien het laatste meisje compleet hysterisch was geweest, had Nish zich op het ergste voorbereid. Hij had echter niet verwacht om een vrouw te zien die maar half bij kennis was. Gezien hij nogal aan het overwegen was hoe hij het beste zijn ouders een kopje kleiner kon maken zonder uit de Clan gezet te worden, ontgingen hem haar bewegingen tot ze op haar rug op het bed lag.
Oké, zijn ouders hadden blijkbaar geluisterd naar zijn vrienden, maar hoe die wisten dat hij viel op vrouwen met krullen was hem een raadsel. Desalniettemin, hoe knap ze ook mocht zijn, was hij niet gelukkig met de situatie.

"De badkamer is recht vooruit." Een andere deur was er ook niet. Nish ging maar op de vloer zitten en hield zijn blik bij het glas sap, tot de vrouw terug kwam. Soepeltjes kwam hij overeind en bood haar het glas aan. Ze was niet hysterisch, maar dat zou vast heel snel komen.. En.. wat was ze menselijk. Nish glimlachte lichtjes in de hoop alvast op goede voet te beginnen, voordat hij vragen ging stellen en haar dingen moest gaan uitleggen. "Drink. Het zal je beter laten voelen." Hij ging ook echt niet verder met praten tot ze wat slokken had genomen. "Ehm... wat precies weet je nog van gisteren?"
Eens zien of ze het zelf uit kon vogelen, in plaats van dat hij alles moest doen. Hij was vrij vandaag, maar dat maakte niet dat hij hier de hele dag wilde zijn en die verdraaide vijftien meter maakte dat hij wel echt moest praten met haar. Ze moesten wat uit zien te vogelen.
Maar eerst eens zien wie deze vrouw precies was en wat ze van dit geheel maakte. Nish vermoedde dat zijn ouders iets te gretig waren geweest met hun middeltjes toen ze haar ontvoerden.
I write for the same reason I breathe - because if I didn't, I would die

Gebruikersavatar
varden
Berichten:2551
Lid geworden op:27 Jun 2015, 19:39

Re: We find our own way

Berichtdoor varden » 17 Jun 2017, 23:48

Wc, check. Plens water in gezicht uit de wasbak, check. Beide ogen open en semi-wakker, check. Bonzende hoofdpijn, dubbelcheck.

Amper bij haar positieven keerde Moyra weer terug, en wist zichzelf nog net tegen te houden om niet weer in het bed te kruipen en verder te slapen. Wat daas, en wat bleek mocht gezegd worden, keek ze naar Nish. Ze probeerde zich de avond te herinneren. Waar was ze? Veren, en een kamer die bewoog, dat waren geen normale dingen voor de stad. Waar was ze dan? Moyra's hersenen werkten over tijd, maar waren niet wakker genoeg om uit te vogelen waar ze was. Dus dronk ze het sap op en gaf het lege glas weer terug waarna ze met een kreun haar hoofd op haar handen liet leunen en haar ellebogen op haar knieën. "Ik was gaan stappen. Foute club in het foute gedeelte van de stad. Er.. er kwam een vrouw op me af, bood me een drankje aan. Ik was niet geïnteresseerd. Anná en Iriza waren nergens te bekennen, dus ik besloot maar aan de bar te gaan hangen. En... Er botste iemand tegen me aan en... en dat was het wel." Wacht... Hoeveel glazen drank kon ze zich herinneren? Toch niet meer dan drie? Dat was niet genoeg om voor een blackout te zorgen. Wat was er aan de hand? En waar was ze?!
Moyra keek langzaam op. Waar haar ogen net nog een beetje daas keken, kregen die groene kijkers nu enige intensiteit terug, en Moyra wist dat haar uiterlijk een stuk intenser en wilder kon lijken dan ze eigenlijk was. "Waar ben ik?" klonk het nu argwanend. Want als ze gewoon met zomaar iemand in bed was beland, waarom waren ze dan niet teruggegaan naar haar appartement, dat in de stad zelf was?

Gebruikersavatar
Ravief
Site Admin
Berichten:2802
Lid geworden op:28 Jun 2015, 14:28

Re: We find our own way

Berichtdoor Ravief » 17 Jun 2017, 23:54

Foute club in het foute gedeelte van de stad? Dat klonk hem bekend in de oren, maar anders dan Moyra had hij zeker wel meer alcohol gehad dan drie glazen. En hij kon zich haar dan ook helemaal niet herinneren, al wist hij duidelijk meer van zijn avond dan zij van de hare.
Oh, jee. Daar had je het al. Die felle blik had leuk kunnen zijn, maar dat was het in dit geval helemaal niet. Hij bleef staan, terwijl zij weer op het bed ging zitten. Eigenlijk zou hij dit moeten uitstellen en haar moeten laten slapen. Het was duidelijk dat niet iedereen een vroege vogel (haha) zoals hij was. Bovendien zou het haar goed doen. Het zou het slaapmiddel wel zoveel mogelijk laten verdwijnen als ze in een gezonde -ongedwongen- slaap viel.
"Je bent in Vexgarde." Nish sprak rustig en nam haar op in de hoop dat ze kalm zou blijven. "Kom je uit Grimmere? En je hoeft me niet aan te kijken alsof ik je wat aangedaan heb. Er is niets tussen ons gebeurd vannacht." Hij kon het niet laten om het wat defensief toe te voegen.
"Ik ben Ciar Nishant, maar iedereen noemt me Nish.. en jij heet..?" Eerst maar eens op naambasis zijn. Dan kon hij dan wel uitleggen waarom ze niets meer herinnerde.
I write for the same reason I breathe - because if I didn't, I would die

Gebruikersavatar
varden
Berichten:2551
Lid geworden op:27 Jun 2015, 19:39

Re: We find our own way

Berichtdoor varden » 18 Jun 2017, 00:07

Vexgarde... Vexgarde... Moyra trok onbewust enigszins een gezicht terwijl ze die naam op de wereldkaart probeerde plaatsen, iets dat haar aanzienlijk meer moeite kostte dan het zou moeten. Vexgarde... Vogels.. kraaien.. bomen... Nee, het ging niet lukken deze ochtend, zo leek het. Het drong enkel nog vaag tot haar door dat Vexgarde een ellendig lang eind van Grimmere af lag.
Moyra liet zich, dit keer met een grom, wel degelijk op haar rug vallen en het duurde even voor ze weer rechtop ging zitten. Nee, echt vrolijk keek ze niet. "Moyra Palomer, uit Grimmere. En hoe ben ik hier dan terecht gekomen, als ik vragen mag?" Het 'als ik vragen mag' droop wel degelijk van een onuitgesproken: 'als de uitleg me niet bevalt, dan..." Als zij en deze Nish niets gedaan hadden, wat deed ze dan hier? Waarom was ze met deze jongen meegegaan? Moyra kon het zich allemaal niet meer herinneren, en dat vond ze eigenlijk nogal beangstigend. Normaal was ze slim, kon ze dingen uitvogelen (haha!), maar nu wilde haar brein maar amper meewerken. De naam van de plaats waar ze was, was één van de dingen die maar door haar hoofd bleef spoken. Vexgarde... Waar kende ze die naam van?

Daarnaast vond ze het nergens voor nodig om haar al haar namen te vertellen, in haar familie (en daarmee de families waar ze indirect mee verbonden waren) was het nogal een ding om al die namen te kennen van iemand. Het was iets persoonlijks, een gegeven naam door de familie en dan de tweede die werd gekozen door je moeder en de derde door je vader. Het was vreselijk persoonlijk om die te kennen, Moyra had ze zelfs nog nooit door iemand uitgesproken horen worden dan door haar ouders.

Gebruikersavatar
Ravief
Site Admin
Berichten:2802
Lid geworden op:28 Jun 2015, 14:28

Re: We find our own way

Berichtdoor Ravief » 18 Jun 2017, 22:40

Wat zijn ouders haar ook hadden gegeven, het werkte behoorlijk goed. Iets te goed. Hoe moest hij deze hele situatie nou aan deze wildvreemde vrouw uitleggen, terwijl ze niet eens kon bedenken waar ze was. Of dat de veren in zijn haar eigenlijk genoeg hadden moeten zeggen. Vexgarde was misschien klein, maar het was aardig berucht onder diverse Clans. Vooral omdat ze trots waren op wie ze waren en welk bloed er door hun aderen liep. Waarom zijn ouders hadden gedacht dat hij dan zo goed bij een behoorlijk menselijke vrouw zou passen, was Nish een raadsel.
"Mijn ouders heb je een soort van ontvoerd..." Hij kon er wel omheen blijven draaien en er niet voor uitkomen, maar daar schoten ze beiden niet echt iets mee op. Bovendien wilde hij zo snel Moyra een beetje normaal kon denken en op haar benen kon staan, naar die Sjamaan en er iets aan laten doen. "En vervolgens de Sjamaan iets laten doen waardoor we aan elkaar verbonden zijn." Nish zuchtte. "Ze bedoelen het goed, maar ze zijn redelijk gestoord."
I write for the same reason I breathe - because if I didn't, I would die

Gebruikersavatar
varden
Berichten:2551
Lid geworden op:27 Jun 2015, 19:39

Re: We find our own way

Berichtdoor varden » 18 Jun 2017, 22:48

Haar ogen werden groot, haar mond zakte open. Zijn ouders hadden haar... wat?! En hoe bedoelde hij: "ze bedoelen het goed"? Ze hadden haar ONTVOERD! Daar was niets goeds aan! Moyra's ogen spogen in een seconde vuur terwijl dit allemaal tot haar doordrong. Het woord 'sjamaan' deed ook niet bepaald iets goeds voor haar, het deed haar denken aan de priesters thuis en dat waren over het algemeen geen types waar ze wat mee had. Maar dat woord zorgde wel voor een storm in haar hoofd.
Met een grom liet de jonge vrouw opnieuw haar hoofd op haar handen rusten, dit keer met haar gezicht bedekt door haar vingers terwijl ze alles kort op een rijtje probeerde te zetten voor ze meteen zou proberen om Nish neer te slaan en heel hard weg te rennen. "Bij Wadjet..." siste ze zacht. Moyra was niet bepaald een religieuze vrouw, tot grote ergernis van haar ouders, maar als ze dan een godheid aan zou roepen dan was het toch de slangengodin. Ook daarmee schopte ze haar ouders tegen hun al gevoelige schenen. In Ramal, de voorstad van Gimmere waar de meeste Palomer's woonden, was de godheid die door iedereen werd vereerd immers de mannelijke slangengod Damballa. Maar Moyra had er nooit wat voor gevoeld om de strenge leer van Damballa aan te hangen, met de priesters die altijd op haar neer leken te kijken en haar streng toespraken als ze op een hete dag eens haar haar op besloot te steken. Haar ouders dwongen haar dan een omslagdoek te dragen, om alsnog haar schubben te verbergen, iets dat ze plichtsgetrouw had gedaan. De priesters zouden al net zulke bemoeials kunnen zijn als deze 'sjamaan' waar Nish het net over had, met hun middeltjes om rebelse kinderen weer in het gareel te laten lopen, hun wijze raad, hun lange naschoolse sessies om de jongere generatie exact te leren wat zij wilden dat ze leerden...
De priesteressen van Wadjet, de beschermgodin, hadden haar altijd thuis laten voelen. Hadden haar niet belerend toegesproken, haar niet kritisch bekeken, hadden haar bovendien uren en uren aan de grote fontein middenin hun tempel laten lezen uit de bibliotheek die onder hun hoede viel. Het was een plaats waar Moyra vaak kwam als ze eens naar huis ging, iets dat ze zo min mogelijk deed. En zo min mogelijk was eigenlijk nog te vaak, als ze Anná en Iriza moest geloven. Ramal was immers een plek waar Moyra nauwelijks lucht kon krijgen, ondanks de lage gebouwen en de brede straten en grote pleinen. Het duin- en woestijnzand bewoog immers altijd door de wind, en daar moest ruimte voor zijn. Maar haar reptielenbloed was dol op die warmte, op die openheid, en van tijd tot tijd werd ze toch geacht haar gezicht weer te laten zien zodat haar ouders er zeker van waren dat hun dochter zich wel als het brave meisje dat ze hoorde te zijn gedroeg.

Moyra's gedachten gingen alle kanten uit, dwars door haar vermoeide en pijnlijke hoofd. Ze probeerde wanhopig te verwerken wat Nish haar net had verteld, zonder te ontploffen (wat best een opgave was). Het enige wat ze leek te bevatten was dat ze in Vexgarde was, in het huis van een volslagen vreemde. Vexgarde... Vexgarde... Langzaam begonnen haar hersenen weer te werken zoals hoorde. Moyra's hoofd kwam weer omhoog, haar ogen vertoonden schok. "De ravenstad," fluisterde ze haast. De stad van de Fiach Clan, een onafhankelijk gebied in hun wereld. Nu waren daar meer van, maar Vexgarde was net iets anders dan de anderen. Moyra had op school geleerd dat de Fiach's trots waren op hun afkomst, op hun vervormingen, op hun band met hun ravengodin Morrigan. Dat het gezag van Gimmere niets te zeggen had in dit rijk van bomen. Ze kende de geruchten dat de halve stad in de lucht was gebouwd, iets dat bevestigd werd doordat de kamer waarin ze zat leek te bewegen op de wind, en van de geruchten over de open relaties waar iedereen aan leek te doen. Het was een concept waar heel wat afkeurende blikken op werden geworpen, ook door de conservatieve en traditionele gemeenschap van Ramal. Ook Moyra wist niet zo goed wat ze ervan moest denken, hoewel ze zat mensen kenden die het idee wel aantrekkelijk leken te vinden. Vexgarde was in ieder geval in alles het tegenovergestelde van hoe Moyra thuis was opgevoed. Met schok op haar gezicht staarde ze naar Nish, nu pas de veren kunnen plaatsend. Hij droeg die zo open, zo onbedekt, dat was haast niet voor te stellen voor een jonge vrouw die vaker met een omslagdoek rondliep dan haar lief was. "Je kunt me hier niet houden," ging ze verder, na minutenlange stiltes om haar gedachten te ordenen. "Ze zullen zich thuis afvragen waar ik ben! Ze zullen mensen sturen om me te zoeken!" Wat een grap... Het gezag van Gimmere, het gezag van Ramal, alles hield op bij de grenzen van ieders eigen Clan-gebied. Geen van hen zou iets kunnen doen zolang de regels van Vexgarde in Vexgarde werden nageleefd. En dat wist Moyra, want het was één van de redenen waarom ze tegen haar ouders' wens in naar Gimmere was verhuisd.

De grote stad, met zijn hoge gebouwen en nauwe straten, trok haar in geen enkel opzicht echt aan. Het was vies, overbevolkt, grote gedeeltes van de stad leken te bestaan uit huizen gemaakt van losse onderdelen om zo de laagste klassen een dak boven hun hoofd te geven. Het was een verzamelplaats voor iedereen, uit alle Clans. Gelukszoekers, verschoppelingen, de elite die zich de beste delen van de stad had toe geëist en die runden als hun eigen persoonlijke Clan-gebied. Maar het was ook een plek waar de strenge regels van haar ouders en de priesters haar niet konden bereiken, en daarom bleef Moyra er jaar na jaar toch maar weer wonen en werken. En natuurlijk lonkte de gedachte aan ooit genoeg geld hebben om naar de universiteit te kunnen...
"Ik wil naar huis," zei Moyra resoluut, terwijl ze bruusk opstond. Moyra was geen type om hysterisch te worden, maar ze kon wel duidelijk stellen wat ze wilde. Haar woorden werden echter enigszins ontkracht doordat ze te snel opstond, en de wereld begon te draaien terwijl ze haar evenwicht dreigde te verliezen.

Gebruikersavatar
Ravief
Site Admin
Berichten:2802
Lid geworden op:28 Jun 2015, 14:28

Re: We find our own way

Berichtdoor Ravief » 18 Jun 2017, 23:09

Wadjet? Hij hield zijn hoofd wat schuin terwijl hij haar bleef opnemen. In elk geval hadden de paar simpele zinnetjes haar aan het denken gezet en Nish verwachtte elk moment een gigantische tirade. Dat ze vloekte bij de naam van Wadjet vond hij nogal opmerkelijk. Nish vond andere culturen en gebruiken ontzettend interessant en had zich hier dan ook behoorlijk in verdiept. Maar was Wadjet niet iets met slangen? Wat moest dit meisje daar nou mee? Of was ze stiekem verwant aan hen...
Er ging een lichtje bij haar branden voordat hij verder kon gaan met zijn gedachten en hij spreidde zijn armen. "Wees welkom." Ja, de ravenstad was zijn thuis en daar schaamde hij zich niet voor. Nish kreeg zelfs een amusante blik in zijn ogen toen hij zag hoe hij bekeken werd en ze zijn haardos (verenpak?) opnam. De schok registreerde hij, maar was er redelijk aan gewend. Waar hij ook kwam voor zijn werk, daar werd hij nagekeken. Hij begreep gewoon niet waarom je zou moeten verbergen wie je was.

Een lach ontglipte hem. "Relax, prinses. Ik ben geenszins van plan om je hier te houden. Zodra jij je..." Ooooh, daar ging ze. In een stap was hij bij haar, gleed zijn arm om haar heen en hield hij Moyra staande. Nish liet het contact geen seconde langer duren dan nodig was en nam haar zuchtend op terwijl hij haar weer naar het bed geleidde en haar neerdrukte op de rand. "Ik wil hier net zo snel vanaf als jij, maar dan is het wel nodig dat je helder denkt. Slaap wat, eet en drink wat en neem een douche en dan kunnen we de Sjamaan opzoeken, zij gaat dit fixen en dan kan je terug naar huis. Is dat goed genoeg voor nu?"
Bij de Morrigan waar zat hij nou weer aan vast. Dit prinsesje moest hij lozen ergens, zo snel hij kon. Dan zou hij haar naar huis brengen, hun wegen zouden scheiden en iedereen was blij. Nou ja, iedereen behalve zijn ouders, maar die konden ergens wortels gaan schieten, wat hem betrof.
I write for the same reason I breathe - because if I didn't, I would die

Gebruikersavatar
varden
Berichten:2551
Lid geworden op:27 Jun 2015, 19:39

Re: We find our own way

Berichtdoor varden » 18 Jun 2017, 23:33

Met een kreun greep Moyra naar haar hoofd, stribbelde nog kort tegen tegen zijn hulp, maar had ook wel door dat ze nog altijd amper op haar benen kon staan. Het prinses zou iets zijn waar ze hem later nog wel een klap in zijn gezicht om zou geven, maar nu wilde ze inderdaad alleen maar heel erg graag haar ogen dichtdoen. Want dit moest wel gewoon een nachtmerrie zijn. Als ze ging slapen werd ze straks gewoon wakker in haar eigen bed, en was het niets anders geweest dan een nare droom. Dat moest wel!
"Fine, maar geen grappen," bromde ze hem toe terwijl ze hem nog een keer kritisch en peilend opnam. Maar ze voelde zich te beroerd om er verder op in te gaan. Slaap... Dat wilde ze, en ze voelde ook dat haar lichaam het nodig had. Slaap, eten, en daarna frisse lucht. Even keek ze hem nog fel aan, maar ging toen op de rand van het bed zitten en schopte haar schoeenn uit. Ze zei niets meer tegen hem, maar haar lichaamstaal was duidelijk. Donder op, was wat ze woordeloos naar hem toezond, en ze ging ervan uit dat hij daar wel naar zou luisteren. Dus keerde ze hem verder de rug toe en ontdeed zich schijnbaar achteloos (wat gespeeld was) van haar broek, die ze uit worstelde en bij haar schoenen gooide. Ze had in sportteams gezeten als kind, was sinds haar komst in Grimmere wel eens naar het strand geweest. In haar ondergoed voor iemand staan was niet wat haar het meest geneerde. Haar gedrag was ook ronduit uitdagend te noemen, niet op een seksuele manier maar alsof ze Nish wilde laten zien dat zij de controle over de situatie, over haar leven had en niet iemand die besloot haar te kunnen ontvoeren.

Niet veel later volgde haar shirt, waardoor haar haar kort mee omhoog ging en een spoor van schubben over haar ruggengraat en schouders zichtbaar werd, net als de schubben langs haar slapen tot aan haar kaaklijn. Nee, ze was lang niet zo menselijk als ze eruit kon zien als ze alles doelbewust verborg. De felle groene kleur van haar ogen paste erbij en was, samen met de ietwat verticale pupil, een doorn in het oog van haar ouders en gemeenschap. Het was namelijk een stap meer richting de slangenafkomst, en verder weg van de menselijke lijn. Met een zucht streek Moyra, zich al helemaal niet meer bewust van wat dan ook, met haar handen door haar haren en kroop weer in bed. Een minuut later was ze diep onder zeil en ze zou pas een paar uur later weer wakker worden.

Wakker werd ze eigenlijk alleen maar omdat ze honger had, echt honger, en met zware tegenzin kwam ze het bed uit. Het moest gezegd worden, als de gehele situatie niet zo vreemd en beangstigend was geweest had ze kunnen genieten van dit zachte en grote bed. Het heen en weer wiegen van de kamer was ook best geruststellend. Maar je kon niet echt zeggen dat Moyra 'op haar gemak' was. De douche was dan ook vluchtig, hoewel Nish het waarschijnlijk hilarisch zou vinden om te horen dat het Moyra bijna tien minuten kostte voordat het water eindelijk eens warm werd omdat ze de verkeerde commando's bleef geven. En een reptiel houdt niet van een koude douche om op te starten gedurende een dag...
Met nog vochtige haren, die daardoor nog net iets langer waren dan normaal al, kwam ze ronduit argwanend de kamer uit, liep een gang door en vond uiteindelijk (met meer geluk dan wijsheid) de woonkamer. Ze keek haar ogen nog net niet uit terwijl ze met ietwat open mond even om haar as draaide. Dit huis was aanzienlijk luxueuzer dan ze gewend was! Woonde iedereen in Vexgarde zo, of was dat de reden dat deze ouders ermee wegkwamen als ze gewoon iemand besloten te ontvoeren? Moyra leek pas uit haar trance te ontwaken toen ze een glazen deur zag die naar een balkon leidde. Dat balkon interesseerde haar geen barst, maar ze zag zonnestralen op het raam vallen. Haar rammelende maag even vergetend schoot ze erheen, worstelde een minuut met de deur en stond toen buiten. Met gesloten ogen genoot ze van de zonnestralen die op haar gezicht vielen, die haar verwarmden. Haar haren werden door de wind iets uit haar gezicht geblazen, waardoor opnieuw de schubben zichtbaar werden. Er klonk zowaar zelfs even een ontspannen zucht over de lippen van de jonge vrouw. Aah... Een minuutje zon, dat had ze nodig als lid van Ryuu... Dat was haar kop koffie in de ochtend.

Wie is er online

Gebruikers op dit forum: Geen geregistreerde gebruikers en 7 gasten