We find our own way

[Ravief]

Ze had verwacht om twee vermoeide meiden terug te krijgen die na het eten ongeveer naar bed gerold moesten worden omdat ze loom en moe en warm waren en niet in staat om nog een stap te verzetten. Toen Moyra voorzichtig begon over dat ze nog iets waren gaan drinken, werd haar vermoeden dat er iets was voorgevallen eigenlijk al bevestigd.
Inga fronste een miniem beetje en zette haar lege kopje op tafel neer en draaide haar lichaam nu helemaal naar Moyra toe. "En dat was niet helemaal wat je ervan verwachtte?" moedigde ze zachtjes aan om door te vertellen. "Is er iets voorgevallen?" Haar stem bleef vriendelijk en zacht legde ze haar hand op Moyra's knie. Ze wilde zich niet teveel opdringen, maar het was duidelijk dat er iets was gebeurd wat het meisje hoog genoeg zat om er een soort van over te beginnen.

[varden]

Dit ging natuurlijk niet lang goed, maar na twee slokken thee wist Moyra weer iets uit haar keel te krijgen zonder direct in tranen uit te barsten. Ze vertelde over dat het gewoon was begonnen, dat ze kennelijk de aandacht hadden getrokken, en dat het flirten vanuit daar wat uit de hand was gelopen. Ze vertelde niet dat Iriza had staan zoenen met iemand, dat was immers niet aan Moyra om te vertellen, maar wel dat zijzelf pas weer een beetje bij de les was geweest toen ze had geregistreerd dat ze lippen tegen haar hals had gevoeld en handen die toch wel probeerden om onder haar shirt te schuiven. Het was niets ernstigs, het was onschuldig, maar Moyra trok het duidelijk niet. Het voelde als zo'n intens verraad jegens Nish dat ze dat had toegestaan, en er in het begin ook best van had genoten (tot haar verstand de overhand weer had gekregen). Terwijl ze op haar lip beet wisten de eerste tranen toch te ontsnappen. "Een.. een paar maanden geleden is mijn..." Ja, wat kon ze Nish eigenlijk noemen? Was hij haar vriendje geweest? Ze hadden het daar nooit over gehad, maar het was wel duidelijk geweest dat er gevoelens waren geweest. In ieder geval van haar kant, want ook daar hadden ze het nooit over gehad, of dat wel wederzijds was geweest.

[Ravief]

Voorzichtig nam Inga de thee uit handen en zette deze weg. Ze luisterde zonder commentaar te geven, maar toen bij Moyra de eerste tranen kwamen, nam haar moederinstinct het over. Ze nam Moyra in haar armen en trok haar tegen zich aan.
Iriza, net klaar met haar brief waar ze aardig mee had geworsteld, kwam even kijken, maar besloot het moment niet te storen en direct het ding maar op de snelpost te gooien zodat het er met twee dagen zou zijn. Haar vriendin mee naar huis nemen was een goede beslissing geweest, dat wist ze, maar dit was iets wat ze aan haar moeder kon overlaten.

Inga hield haar gewoon vast en streek even over haar rug. "Er is iets gebeurd wat je opvreet vanbinnen, of niet soms? En dat heeft maar voor een heel klein beetje te maken met wat er vanmiddag is voorgevallen." Ze constateerde het rustig, al wist ze wel dat dit waarschijnlijk niet rustig zou blijven. "Je kunt dat niet altijd in je houden, Moyra.. als jij wilt vertellen over deze persoon die zoveel voor je betekent, dan zal ik luisteren."

[varden]

Aan de ene kant was dat gebaar, die knuffel precies wat Moyra nodig had, en tegelijk was het iets dat ze niet goed kon gebruiken. Haar weerstand brak, en wat net nog een enkele traan was geweest werd al snel een huilbui. Snikkend leunde ze tegen Inga aan, en het duurde nog een hele tijd na diens troostende woorden voordat Moyra ook maar in staat was om een zinnig woord te vormen. Hortend en stotend kwam het er eindelijk uit, over de vloek en over het einde ervan vooral. Dat ze Nish haar op dat vlot had laten zetten, dat ze Gennat niet had kunnen overhalen om te keren, dat ze Nish' dood op haar geweten had, en dat ze zich niet alleen schuldig voelde maar hem ook vreselijk miste. Moyra wist niet hoe ze dat gemis of het verdriet een plek kon geven, hoe ze ermee kon leren omgaan dat hij er niet meer was, dat ze hem gewoon terug wilde maar dat ze ook wel wist dat dat niet ging. Goed, er waren in Ramal sjamanen die beweerden geesten terug te kunnen brengen maar ten eerste geloofde ze niet in hun zogenaamde "kunde", en ten tweede zou dat ook niet hetzelfde zijn zelfs als het zou werken. Maar ze had zeker wel al een keer op het punt gestaan om het te overwegen.

[Ravief]

Het was nogal een verhaal en Inga werd er stil van. Maar ze liet Moyra rustig uithuilen en streelde over haar wilde krullen en rug tot ze wat bijgekomen was. Dit verdriet en deze pijn hadden er allang een keertje uit moeten komen, maar dat ze het uiteindelijk toch deed, was ook wel een goed teken. "En omdat je het vanmiddag naar je zin had met een ander voel je je schuldig omdat je nog van Nish houdt?" Het was half een vraag en half een constatering. Ze veegde Moyra's haren uit haar gezicht en droogde zo goed mogelijk diens tranen. "Lieverd, ik begrijp heel goed dat je je schuldig voelt, maar Nish heeft deze keuze gemaakt. Hij heeft gekozen om te blijven en als ik jou zo over hem hoor praten, dan denk ik dat hij niet wil dat je je zo voelt. Hij liet je niet voor niets een belofte doen. Je hebt recht op je eigen leven, Moyra, en dat wil niet als dit je blijft verteren."
Inga zocht een zakdoek voor haar en gaf die aan de vrouw. Er was genoeg goedbedoeld advies dat gegeven kon worden, maar dat hield Inga voor zichzelf. Wat ze nu tegen Moyra zei was alleen maar hoe het zat. "Wat heb je zelf nodig om jezelf te gunnen weer gelukkig te zijn?"

[varden]

Moyra had op dit moment niet het idee dat ze ooit zou stoppen met van Nish te houden, niet als dit elke keer weer zo'n pijn deed. De belofte, en haar pogingen en harde werken die waar te maken, hadden haar genoeg te doen gegeven om afgeleidt te blijven, om hier niet aan te denken. Maar nu ze tijd en rust had kwam het allemaal weer naar boven. Snikkend luisterde ze naar Inga, nam de zakdoek aan maar bleef verder nog tegen Iriza's moeder aangeleund zitten. Haar hoofd bonsde door het huilen, het schuldgevoel maakte haar haast misselijk, en het verdriet hielp niet met de boel een beetje rooskleurig inzien. "Ik.. Ik weet het niet," zei ze zacht. Ze wist echt niet wat ze nodig had, wilde, wat ze kon doen om dit allemaal weg te nemen. Maar tegelijk wist ze het wel, want er was maar een ding dat als een soort onheilspellende wolk boven haar hoofd bleef hangen. "Ik... Ik zou willen weten wat er met hem gebeurd is," kwam er uiteindelijk heel zacht uit. Waar was Nish geweest toen het afgelopen was? Wat was er daarna met hem gebeurd? Hoe hielden zijn ouders, en Anann het uit? Er waren zoveel vragen daarover die ze had.

[Ravief]

Uiteraard was het iets waar ze haar over na liet denken en hield haar rustig vast. Even had ze contact met haar dochter toen deze weer binnen kwam, maar deze wist intuïtief dat ze hen nog even met rust moest laten en was niet lang daarna in gesprek met Eirik over wat dan ook. Het zachte geroezemoes van stemmen op de achtergrond, vond Inga altijd een fijn geluid. Ze vond het maar niets dat haar kinderen zo snel opgroeiden en het huis verlieten.

"Misschien moet je daar dan eens over nadenken. Wellicht kan je met Gennat afspreken en met hem praten over hoe het is gegaan. Of misschien wil je zelf erheen. Je hebt die antwoorden nodig om rust te krijgen." Waarna ze Moyra nog eens flink knuffelde en daarna een kus op haar kruin drukte. "Geef jezelf ook de ruimte voor je verdriet, Moyra. Je bent nu nog niet toe aan nieuw contact met een man, wees je dan ook bewust van die grenzen. Het is niet erg om verder te willen, maar op jouw tijd en op jouw manier. De rest past zich wel aan."

[varden]

De geluiden op de achtergrond, de zware stem van Eirik en de bekende stem van Iriza, hielpen om Moyra op een rustige manier een beetje "terug te komen" uit het verdriet dat ze net had geuit, en terug naar de echte wereld. En tegelijk hielp het haar een beetje te kalmeren, het zorgde voor een geruststellend achtergrond-geluid, een teken dat het normale leven ook echt nog wel bestond ongeacht hoe ze zich voelde. Moyra snifte nog kort na, ging met haar hand langs haar ogen, en knikte op Inga's woorden. "Oké," zei ze, haar stem klonk nog altijd beverig, een beetje breekbaar haast. Inga had gelijk, ze was duidelijk nog niet klaar voor contact met mannen tenzij het iets broederlijks had zoals het contact dat ze had gehad met Rasso en Jarom. Ze wilde heus nog wel een keer naar een kroeg of club met Iriza, maar ze zou wel iets meer op haar hoede zijn dan ze was geweest na de thermen. Bibberig glimlachte ze naar Inga. "Dank je."

[Ravief]

"Het komt wel goed met je, meisje, heus wel. Maar dit hoef je niet in je eentje te dragen. Neem de tijd voor je overdenkingen en beslissingen." Waarna ze Moyra een bemoedigend kneepje gaf en haar nog een glimlach zond. "Maar voor vanavond: wat dacht je van nog een kop thee en dan eens een goede nacht slapen?" Ze liet Moyra even alleen om rustig bij te komen en kwam inderdaad terug met hete thee en wat lekkers. Al ging ze vrij daarna weer weg om alvast kruiken klaar te leggen en een extra deken te pakken voor Moyra zodat ze het warm genoeg zou hebben vannacht.

Iriza keek even op toen haar vriendin en moeder bij hen kwamen zitten en nam Moyra onderzoekend op, maar glimlachte zacht naar haar. Soms was het gewoon beter om je hart te luchten bij iemand zonder oordeel en die je verder helemaal niet kende. Bovendien kende ze haar moeder en wist ze welke uitwerking ze kon hebben. Hopelijk zou het haar vriendin opluchten.

[varden]

Het was fijn dat ze de ruimte kreeg om rustig, even alleen, bij te komen van zonet, maar dat ze daarna ook weer bij het gezin kon gaan zitten en de avond gezellig met hen door kon brengen. Die avond ging ze tegelijk met Iriza naar bed. Tot nu toe had ze het fijn gevonden een bed voor zichzelf te hebben, ook al had ze een paar kruiken nodig om 's ochtends warm genoeg te zijn om ook maar iets zinnigs te kunnen bedenken, maar vanavond was net een beetje anders. Mogelijk door de emoties van de hele dag. En dus kroop ze na een uurtje, Iriza en zij hadden nog een beetje liggen kletsen, bij haar vriendin in bed. Ze hoopte maar dat die er niets tegen had, maar vanavond had ze al net zo'n behoefte aan gewoon iemand in de buurt hebben als ze die middag schijnbaar had gehad. "Je moeder is echt fantastisch," zei Moyra terwijl ze tegen Iriza. "Dank je wel dat je me hiernaartoe hebt meegenomen."