We beginnen dit topic met een paar terugblikken vanaf het andere forum.
______________________________________________________________________
Toen Tamira hem vroeg of hij van het weekend mee wilde met een groepje wachters om een ronde rondom Eldon te doen (alleen dan wel een kilometer of wat van het kasteel vandaan en dan naar binnen toe werken), zei hij direct ja. De omgeving Jager-vrij houden, vond hij heel belangrijk. Zaterdagochtend heel vroeg gaf hij Aya een kus en zei dat hij waarschijnlijk met het avondeten wel weer thuis zou zijn.
---------------------
Toen hij vertrok kuste ze hem zacht terwijl ze zelf aan het bureau zat. Zaterdagochtend was het perfecte moment om wat werk in te halen gezien de kids sliepen en het werk niet riep. Gezien Destan al genoeg te doen had deed Aya de privé-boekhouding en financiën. Het was een klusje dat ervoor zorgde dat ze precies wist wat er gaande was met hun eigen geld en mogelijkheden. "Wees voorzichtig lieverd", drukte ze Destan nog een keer op het hart, ook al wist ze dat hij dat altijd was.
De sporen waren vers, druppels bloed lagen nog op de sneeuw. De Jagers waren slechts een uur geleden vertrokken, een passerende Shanea gewond meenemend. Het was waarschijnlijk niet iemand van de school gezien de sporen zich op een kilometer van Eldon af bevonden, maar ze waren er wel. Één van de Jagers had zich kennelijk verwond in de worstelpartij en zijn bloed lag ook op de grond. Het was een Jager die Destan goed kende, hij was de leider geweest in de jachtpartij die zijn ouders had gedood...
--------------------
"Doe ik. Vermaak jij de pluizebollen? Misschien kunnen ze Kas en Boaz verrassen met een grote sneeuwpop in hun tuin?" Destan stond al wel een stuk positiever tegenover de relatie, hoewel hij niet echt hoefde te zien dat ze aan het zoenen waren. Ondertussen vond hij hun knuffels en blikken naar elkaar, best wel schattig. Hij had Kaspar zelden zo gezien.
Destan knielde neer en raakte de druppels aan en hield ze voor zijn neus. "Dit is menselijk, die ander ruikt naar Shanea." Hij keek naar zijn partner van die dag. "Verder zie ik... twee sporen?" Het zou duidelijk op drie Jagers en een prooi. Waarvan de prooi en één Jager gewond was. Ze stonden een redelijke kans, dacht Destan.
-------------------
Aya zou haar best doen. Maar ergens knaagde er iets aan haar over zijn ronde vandaag, die hij wel vaker deed.
Het was Sam dit keer. "Laten we nog iets verder gaan, kijken of we kunnen zien waar ze vandaan komen." Waarop ze verder ploeterden door de sneeuw. Als kat had hij niets met de nattigheid, en als leeuw had hij niets met de kou maar werk was werk.
Een stuk verderop zag hij iets en al snel liep hij terug naar Destan. Het was een stuk papier, waarop een lijst met namen stonden. Sommigen waren doorgekrast, en sommigen niet. Ook Destan's naam stond erop, met daaronder een aanduiding die op 'partner' leek. Sam keek er bezorgd naar. "Des, waarom staat je naam hierop, en die van Aya?" Of die van Aya een soort van dan. Waarom hadden de Jagers een lijst met prooien die duidelijk meer geld opleverden dan andere?
----------------
Hij knikte. Dat was een goed plan. Mochten ze hen niet inhalen en op een grotere groep stuitten, dan was hulp een heel eind weg.
Ook Destan was niet heel erg dol op sneeuw. Helemaal niet omdat hij gewend was aan Griekenland, en daar best vaak naar verlangde in deze tijden. Maar hij keek rustig rond en lette goed op, een pijl in zijn hand zodat hij zijn boog kon spannen in een mum van tijd. "Hmm?" hij keek fronsend op en banjerde naar Sam toe en keek naar het papier. Hij was behoorlijk wat waard... en het liefst levend... Zijn blik werd zorgelijk. "Ik denk dat het komt door mijn jacht op hen.." Hij had Sam niet alles verteld, maar legde uit dat hij behoorlijk wat van de Jagers had opgeruimd in zijn eerste jaren hier.
----------------
Sam vond dat zorgwekkend klinken, ook omdat ze dus kennelijk door hadden dat Destan een partner had (en kinderen). "Ik denk dat we terug moeten", zei hij dan ook. Nu doorgaan, met z'n tweeën, kon wel eens narigheid bezorgen.
----------------
Destan bleef eventjes stilstaan. Kroost stond er in elk geval niet op en dat was een goed iets. Maar dat Aya mogelijk in gevaar was, was iets wat hij niet kon hebben. Zomaar opgeven vond hij belachelijk moeilijk, vooral nu er een Jager gewond was, maar hij moest aan thuis denken. "Ja.. goed idee," bromde hij met tegenzin en draaide zich om, om Sam te volgen. "We hebben op z'n minst back-up nodig."
----------------
Sam merkte wel dat Destan het moeilijk had en hoewel hij niet alles wist over diens verleden, leek dit veel persoonlijker zijn dan gewoon Jagers opruimen. "Anders.. We kunnen nog wel even doorgaan? Of ik ga gewoon snel heen en weer om wat meer mensen te halen?" Dan kon Destan de sporen onderzoeken zodat ze wisten waar ze straks naartoe moesten om dit te blijven volgen. Het was duidelijk dat als er geld op zijn hoofd stond, en dat van Aya, ze in gevaar waren. En dat gevaar moest opgeruimd worden.
----------------
Hij aarzelde. In zijn eentje gaan was ook niet heel erg veilig. Hij wreef over zijn pols en gromde. "Volgens mij zijn James en Nelson vlakbij. Ik ga een klein eindje verder om te zien hoe ver ze gaan en welke kant op. Als het inderdaad maar drie zijn, kunnen we ze wel aan." En mogelijk een leven redden! Destan keek Sam even na en zette zijn pijl op de boog en sloop verder.
----------------
Sam knikte en drie seconden later schoot hij als leeuw tussen de bomen door om de anderen snel te vinden en mee te nemen. Als leeuw ging rennen nu eenmaal sneller (en hij had het koud zonder zijn vacht).
André gromde om de gewonde kameraad. De vent hield de boel op en hij had betere dingen te doen. Eigenlijk had hij gehoopt die Destan te vinden, het liefst met diens partner maar anders zonder, alleen al om hem van zijn rug af te krijgen. Het feit dat enkel de jachtpartij van die ene avond zoveel jaar geleden was uitgemoord vertelde hem wel dat hij de laatste zou zijn, en dat beviel hem helemaal niet. Dus hadden ze zich nu goed verstopt zodat de gewonde Jager verbonden kon worden zonder dat ze het risico liepen gevonden te worden.
André spitste zijn oren toen hij iets dacht te horen. Geluidloos trok hij zijn mes en legde zijn vinger op zijn lippen als teken voor de anderen. Zonder geluid sloop hij richting de rand van hun schuilplaats. Was dat... Nee, zoveel geluk konden ze niet hebben! Of toch wel? Want daar, nog geen tien meter bij hem vandaan, liep Destan!
---------------
Destan was net stil blijven staan. Iets aan de sporen liet een alarm belletje bij hem rinkelen. Op zijn hoede draaide hij langzaam rond en spande zijn boog. Hoorde hij wat? Was hij regelrecht in een val gelopen? Maar het bleef stil, op een paar zenuwachtige vogeltjes die heen en weer hipten, na.
Hij bleef op scherp en zette nog een paar passen en spiedde toen weer rond. Oké, hier zou hij wachten op Sam. Het leek erop dat het groepje een voorsprong had en hij wilde niet alleen op te stuiten. Hij was goed, maar hij had geen doodswens en bovendien had hij een gezin om naar terug te keren.
---------------
Soms liep het lot echter anders dan je zou willen, en juist in het voordeel van anderen. André was goed in wat hij deed, en vandaag zou niet anders zijn. Toen Destan op precies de goede plek stond dook de man ineens uit de struiken, gaf de man een stevige duw en liet hem daarmee in de val trappen die hij weken geleden al had gezet voor de Shanea die ze ook nog hadden gevangen vandaag. De klem sloeg dicht rond Destan's enkel en het verdovende gif zou snel genoeg zijn werk gaan doen. Grijnzend keek de man naar Destan. "Zo knulletje, jij bent goed opgedroogd. Maar je bent kennelijk niet veel slimmer geworden. Ga je ons nog vertellen waar dat leuke vrouwtje van je is zodat we dit in één keer af kunnen maken?" Grijnzend bleef hij uit Destan's bereik staan, zodat de weerwolf hem niet kon grijpen voor hij knock-out zou gaan. De wolf een beetje sarren voordat dat gebeurde, kon vast geen kwaad.
--------------
De brul die uit Destan's keel kwam was er eentje vol woede en stroomde over van pijn. Grommend zakte hij op zijn knieën en zijn ogen flitsten geel. "Loop naar de hel!" gromde hij. Hij hijgde en schudde zijn hoofd toen hij dubbel begon te zien. Nee! Nee! Dit kon niet gebeuren!
Destan raakte in paniek en klauwde naar de klem en probeerde deze open te breken. Voor het hem kon lukken, viel hij om. Destan vocht om bij bewustzijn te blijven, maar dat was een gevecht wat hij niet won.
-------------
Toen Destan duidelijk niet meer in staat was om verzet te bieden, maar wel nog wakker was, boog André zich over hem heen. Hij grijnsde vals. "We vinden haar wel knul. Zij ontkomt ons echt niet." Waarna hij hem een stevige trap tegen zijn hoofd gaf zodat Destan het bewustzijn verloor.
Als hij wakker zou worden, zou hij in een stevige wagen liggen, vastgebonden, samen met de Faun die ze eerder te pakken hadden gekregen. Er waren geen gaten waardoor ze naar buiten konden kijken, alleen een paar kieren tussen de planken zodat ze niet zouden stikken. Het was een lange reis naar Barcelona, en André zat op de bok van de kar al zijn geld te tellen (in zijn hoofd dan).
Het was dan ook Sam die Tamira na een zoektocht van uren moest vertellen dat ze de val hadden gevonden, maar verder geen sporen van Destan. De Jagers hadden hem te pakken gekregen. En hij durfde dat niet tegen Aya te vertellen...
Belevenissen van Destan en Aya
Re: Belevenissen van Destan en Aya
Berichtdoor mriswah » 03 Jul 2016, 17:03
Paniek was in zijn ogen te lezen en misschien was het bewustzijn verliezen niet eens zo heel erg erg. Hij moest er niet aan denken dat ze Aya te pakken zouden krijgen. Dan bleef hij echt nog liever in gevangenschap leven.
Natuurlijk deed Destan een poging om te ontsnappen en rukte aan zijn touwen, maar merkte al snel dat het keek zin had. Bovendien leek het erop dat ze hem iets vreemd hadden gegeven. Hij kon niet bij zijn wolf. Hij voelde wel dat ie er nog zat, maar hij kon niet transformeren. Zuchtend keek hij naar de Faun.
Nee, dat zou waarschijnlijk niemand durven. Ze zuchtte. "Probeer met Mano nog eens sporen te vinden. Iemand kan niet zomaar verdwijnen. Ik ga wel naar Aya." Iets wat ze niet graag deed, maar ze ging toch naar de jongevrouw die ze nog als elfjarige aan de poort had binnen gelaten.
-----------
Sam knikte en Mano en hij liepen al snel weer tussen de bomen, Mano als wolf gezien hij dan beter geuren kon oppikken. Het leidde hen uiteindelijk naar de rand van een dorp waar de kar was gepakt en de rest van de dag spendeerden ze met ontdekken waar die kar heenging. Maar uiteindelijk kwamen ze met lege handen thuis, iets dat beide mannen gefrustreerd en kwaad maakte. Het was Mano die het die avond aan Kaspar vertelde, met een zwaar gemoed en hij kon de man nauwelijks aankijken.
De Faun was er niet best aan toe. Zwaargewond en bewusteloos werd hij bij elke hobbel en bocht tegen weer een andere kant van de kist gekwakt. Buiten overlegden de mannen hoe ze de buit gingen verdelen en of ze meteen terug zouden gaan of eerst nog even in de stad zouden blijven. Het zou nog wel even duren voor ze daar waren en in die tussentijd werd de kist niet geopend zodat de twee Shanea fatsoenlijk naar de wc konden, iets warms konden aantrekken, of konden eten. Soms werd er een plens water over het hout gegooid, en Destan en de Faun moesten zelf maar zien hoe ze het binnenvallende water dronken. Het kon de Jagers duidelijk niets schelen hoe hun buit eraan toe was.
Aya opende de deur, maar keek verbaasd toen Tamira daar stond. "Tamira? Ik dacht dat Destan met jullie op zoektocht was?" Ze liet de vrouw binnen en bood haar een kop thee aan. Kiran en Kaspar zaten op het kleed in de woonkamer te spelen.
-----------
Kaspar begon niet met schreeuwen. Zijn blik werd bezorgd en bedroefd. Niet Destan... Kon hij voor een poosje alleen maar denken. Maar daarna zuchtte hij en haalde een hand door zijn haar. "Dus je hebt een karrenspoor ontdekt? Welke kant gaat het uit?" Welke markt zou actief zijn? Was er een kans dat ze Destan zouden laten leven? Natuurlijk wel. Ze zouden hem wel laten leven, daar was hij zeker van.
In de kar rook het al snel onfris. Zweet, pis en angst en bloed en gif waren geen goede combinatie. Er zat niets anders op dan zijn blaas te legen toen hij het niet meer hield en ondanks dat hij zat vastgebonden en geen kant op kon, was een natte broek pas echt vernederend.
Hij deed zijn best om waakzaam te blijven en na te denken en klaar te zijn voor een ontsnappingspoging als die kans zich voordeed, maar was bovenal boos. Zowel op zijn gevangennemers als op zichzelf. Bovendien wist Destan dat hij niet ver zou komen. De pijnscheuten die vanuit zijn enkel naar de rest van zijn been gingen, maakten dat hij het nog net niet uitschreeuwde bij elke hobbel en kuil.
Tamira keek even naar de kids en wilde eigenlijk niet gaan zitten. Ze haatte dit. Natuurlijk leefde Destan nog, maar hoe ze hem terugkregen was wel even een dingetje. Ze raakte haar thee niet aan en zat op het puntje van haar stoel. "Aya... we zijn al drie uur terug. Destan is gevangen genomen. Op dit moment zijn Sam en Mano aan het zoeken naar sporen."
------------
Aya verstijfde. Destan... gevangen genomen? Maar... "Ze.. ze vinden hem wel, toch?" Eigenlijk wilde ze positief blijven, dat ze hem over een uurtje wel weer hadden. Maar tegelijk kon ze zich de verdwijning van Aelia en Lisse ook nog herinneren. Gevangen genomen als Shanea betekende twee dingen: de dood, of verhandeld worden. Tenzij je kon ontsnappen. "Hoe.. hoe hebben ze hem gevangen genomen?", wist ze rustiger uit te brengen dan ze zich voelde. Via de band reikte ze al uit naar haar mate. Destan, waar ben je? Hoe ver konden ze in drie uur raken? Waren ze nog binnen de grenzen van waar ze konden zijn? Ze voelde Des wel nog. Zou hij haar nog kunnen horen?
"Het zuiden, maar niemand kon ons vertellen wat voor kar het was en waar hij heen zou gaan." Er waren een paar markten in Frankrijk, Italië en Spanje waarvan Mano wist. Één daarvan was in Barcelona en hij zou zijn familie een bericht sturen dat ze hun oren open moesten zetten voor nieuws over een gevangen weerwolf. Zij reisden in die gebieden. Iemand moest ooit toch iets laten vallen?
Het kostte hen vijf dagen om hun eindbestemming te raken, en in die dagen werden er nog drie Shanea in de al krappe ruimte gepropt waardoor de stank nauwelijks te doen was tegen de tijd dat ze er kwamen. Het was André die Destan er ruw uittrok. Ze bevonden zich op een binnenplaats en de man sleepte de weerwolf met zich mee. "Kijk eens haarbal, je nieuwe huis", zei hij met een grijns, waarna hij Destan een kelder in sleepte en daar in een kooi stopte die verdomd leek op die in de kerkers van Eldon. "En denk maar niet dat je streken kunt leveren hier."
------------
Tamira wilde geen valse hoop geven. Ze had het hier ook moeilijk mee. Sowieso als het een van haar mannen was, maar Destan had als vrijwilliger meegedaan. De meesten van de wachters hadden geen gezin... "Ze doen wat ze kunnen, en dat is meer dan ik kan." Met hun zintuigen kwamen ze verder dan haar kunnen van spoorzoeken. "We vonden een val op de plek waar zijn sporen als laatste waren." Wat betekende dat Destan in heel wat pijn verkeerde en waarschijnlijk niet bij bewust zijn waren, nu ze spraken.
"Het zuiden?" Kaspar zuchtte en kwam overeind. Hij gaf Boaz een kus en trok toen Mano mee het huis uit. "Laat me zien waar het was."
Al snel stonden ze bij de val die nog een beer kon tegen houden en Kaspar trok een gezicht. Destan had geen goede ervaringen met vallen... Hij nam het geval mee zodat het gif onderzocht kon worden. In Eldon ging hij direct aan het schrijven. Hij was dan wel verbannen, hij had contacten over de hele wereld.
Destan jammerde en had niet eens tijd of kracht om verwensingen te schreeuwen. Hij klapte bijna dubbel van de pijn van zijn enkel en het was een wonder op zich dat de wond nog niet was gaan etteren. De geur in de kar had hem gek gemaakt. Hij kon dan wel niet bij zijn wolf -of de band- zijn zintuigen werkten nog uitstekend. Met zijn rug tegen de tralies hijgde hij na en onderzocht voorzichtig zijn enkel. Zwaar gekneusd, misschien gebroken. Behalve dat had hij eigenlijk nog maar één gedacht en dat was eten!
-------------
Aya moest haar best doen haar ademhaling onder controle te houden, en om niet volledig in paniek te raken. Of om op te springen en meteen naar de plek te gaan waar hij verdwenen was. "Dank je", wist ze met moeite uit te brengen. Dat ze naar Destan zochten, en dat Tamira het haar eerlijk kwam vertellen. Aya kon zich voorstellen dat de vrouw het niet graag had gedaan, en ze waardeerde het dat Tamira eerlijk was. Daarna liet ze de vrouw uit, ook al zag Aya eruit alsof ze elk moment om kon vallen. Zolang ze Des nog aanvoelde, wist ze dat hij leefde.
Maar de volgende ochtend besefte ze, toen ze wakker werd, tot haar grote angst dat ze hem niet meer voelde. Was hij te ver weg? Was hij... was hij dood? Het kostte haar werkelijk al haar wilskracht om geen paniekaanval te krijgen, of over te geven van angst, en haar bed uit te komen om Kiran en Kaspar klaar te maken voor een dag les bij opa Kaspar. Bleek gaf ze de twee ventjes, die ze gisteren had uitgelegd dat papa voor werk een tijdje weg zou zijn, bij de oudere weerwolf af. "Ze... ze weten niet dat hij vermist is", zei ze zacht toen Kas en Kiran al in de klas zaten. "Ze denken dat hij weg is voor werk." En aan haar blik was te zien dat als Kaspar ze de waarheid zou vertellen, ze hem mogelijk aan zou vallen. Ze kon niet instorten, ze moest voor hun kleintjes zorgen. Maar als die in paniek zouden raken omdat papa weg was, dan zou ze dat niet volhouden.
Even later verscheen er een gedaante met rood haar, een bril, en een labjas voor de kooi. Een bord vol eten werd op de grond van de kooi neergezet, met bestek en drinken erbij. "Ik zou willen dat je ze beter zou behandelen André. Nu moet ik hem nog oplappen ook. Weet je wel hoeveel vertraging me dat bezorgd?" Geïrriteerd keek Charles naar de Jager.
-------------
Ze kneep even in haar schouder. "Laat me het weten als ik iets voor je kan doen, oké?" Al zou Tamira wel een paar keer komen checken hoe het met Aya ging.
Kaspar was ook behoorlijk ontdaan maar knikte op haar woorden. Misschien ook wel het beste. Hij omhelsde Aya stevig en drukte een kus op haar haren. "We vinden hem wel, lieverd." maar daarna ging hij in de kring zitten en kletste met Kaspar, Kiran en Senna en Amelie (een kind van een docent) en liet ze spelletjes doen en tekeningen maken. Ging ze leren tellen of kleuren vertellen en las verhaaltjes voor. Het was vooral spelenderwijs alvast wat dingen leren en vooral allemaal heel gezellig. Het was ook het enige wat hem afleidde van zijn zorgen.
Nova ging langs bij Aya zodra ze Senna had afgezet. Bezorgd knuffelde ze haar vriendin. Man, het was alsof dat drama met Lisse en Aelia weer gebeurde.. alleen misschien wel heftiger.
Ooh... eten! Zijn maag knorde en het kon Destan niet schelen dat hij zich zou gedragen als een dier. Hij schepte het bord leeg met zijn handen en werkte het naar binnen in een snel tempo. Zijn maag, die al een paar dagen bijzonder weinig had gehad, protesteerde heftig.
André haalde zijn schouders op. "Wees blij dat je hem levend hebt gekregen," mompelde hij en spuugde op de grond.
--------------
"Hé, je kent de deal! Je gaat nergens heen dit keer!" Charles wilde André liever niet in zijn lab, of huis hebben maar de man kende Destan en de omgeving waar die vandaan kwam. Hij wilde André erbij hebben voor de psychische druk. Het was immers de Jager die had ontdekt dat het om een paar wolven ging. Een roedel met enkele stelletjes, waarvan er bij toeval ééntje al op de lijst stond. Charles zou zich met het lichamelijke gedeelte bezig houden, gezien hij geen zin had in de ruwe martelpraktijken van de Jager die zijn onderzoek in de war schopten.
Het was ook dezelfde vent als met Lisse en Aelia, maar dat wisten ze op Eldon nog niet. Aya knuffelde Nova terug, maar ze was duidelijk afwezig. Ze speurde de band af naar tekenen van haar geliefde, en toen ze die niet leek te vinden werd haar wolf wanhopig. Enkel de pups hielden haar nog op Eldon, anders was ze hem allang achterna gegaan. Of had ze dat in ieder geval geprobeerd.
-------------
Destan kokhalsde toen de hoeveelheid eten ineens voelde als een stapeltje bakstenen en hij gromde naar Charles. Hij herkende de man. Hij was nog maar net op Eldon geweest, maar had meegedaan aan de bevrijdingsactie. "Ik had je moeten vermoorden!" grauwde hij. Hij had die stomme keuze nooit kunnen begrijpen en nu had hij spijt als haren op zijn hoofd dat hij docent was geworden en niet gewoon elke Jager in de buurt in mootjes had gehakt. Het was een duister deel van Destan dat amper bestond, maar zeker wel heel groot kon worden als het werd gevoed.
Hij voelde zich ranzig en hij had pijn en het eten maakte hem nu ook nog eens misselijk. Hij was niet echt in een goed humeur.
Nova wist ook niet wat ze voor Aya kon doen, maar hield haar gezelschap en deed wat ze kon wat haar wel zou helpen. In de dagen erna zou ze opletten dat ze zich niet zou overwerken en ze sprak met Amiel en Mel of zij daar ook een oogje op wilden houden.
------------
Charles keek even naar Destan, die hij nog vaag herkende van dat mislukte experiment. "Ik zal het mogelijk maken dat je je opfrist." Maar daarvoor zou hij de man wel moeten verdoven. Dat zou snel genoeg moeten gebeuren met de hoeveelheid verdovingsmiddel die hij in het eten had gestopt. Maar tot die tijd had hij betere dingen te doen, dus ging hij André voor naar de kamer die de man voor de komende tijd zou krijgen van hem.
Toen Destan twee dagen erna weer in de kooi wakker werd, Charles had een beetje overdreven met het middel, was hij schoon en gewassen maar had hij zijn kleren ook niet meer aan. Nu droeg hij een soort ziekenhuisshirt/jurk met de knopen aan de voorkant. Charles was ondertussen bezig met wat werk, André was nergens te bekennen. "Zo, Destan, zoals je al eerder hebt begrepen ben ik geïnteresseerd in magie en Shanea. Ik wil je dan ook verzoeken om gewoon mee te werken met mijn onderzoek, dat zal je een hoop pijn en narigheid besparen."
Kiran en Kaspar waren een goed vangnet, ook al waren ze dat niet bewust. Zij dwongen Aya om te stoppen met werk zodat ze thuis was als de knulletjes klaar waren met school, en ze at met ze mee tijdens het ontbijt en avondeten. Tegenover hen moest ze zich groot houden en dus doen alsof er niets aan de hand was. Maar 's avonds lag ze klaarwakker in het lege bed, zacht huilend om het gemis van haar geliefde.
Natuurlijk deed Destan een poging om te ontsnappen en rukte aan zijn touwen, maar merkte al snel dat het keek zin had. Bovendien leek het erop dat ze hem iets vreemd hadden gegeven. Hij kon niet bij zijn wolf. Hij voelde wel dat ie er nog zat, maar hij kon niet transformeren. Zuchtend keek hij naar de Faun.
Nee, dat zou waarschijnlijk niemand durven. Ze zuchtte. "Probeer met Mano nog eens sporen te vinden. Iemand kan niet zomaar verdwijnen. Ik ga wel naar Aya." Iets wat ze niet graag deed, maar ze ging toch naar de jongevrouw die ze nog als elfjarige aan de poort had binnen gelaten.
-----------
Sam knikte en Mano en hij liepen al snel weer tussen de bomen, Mano als wolf gezien hij dan beter geuren kon oppikken. Het leidde hen uiteindelijk naar de rand van een dorp waar de kar was gepakt en de rest van de dag spendeerden ze met ontdekken waar die kar heenging. Maar uiteindelijk kwamen ze met lege handen thuis, iets dat beide mannen gefrustreerd en kwaad maakte. Het was Mano die het die avond aan Kaspar vertelde, met een zwaar gemoed en hij kon de man nauwelijks aankijken.
De Faun was er niet best aan toe. Zwaargewond en bewusteloos werd hij bij elke hobbel en bocht tegen weer een andere kant van de kist gekwakt. Buiten overlegden de mannen hoe ze de buit gingen verdelen en of ze meteen terug zouden gaan of eerst nog even in de stad zouden blijven. Het zou nog wel even duren voor ze daar waren en in die tussentijd werd de kist niet geopend zodat de twee Shanea fatsoenlijk naar de wc konden, iets warms konden aantrekken, of konden eten. Soms werd er een plens water over het hout gegooid, en Destan en de Faun moesten zelf maar zien hoe ze het binnenvallende water dronken. Het kon de Jagers duidelijk niets schelen hoe hun buit eraan toe was.
Aya opende de deur, maar keek verbaasd toen Tamira daar stond. "Tamira? Ik dacht dat Destan met jullie op zoektocht was?" Ze liet de vrouw binnen en bood haar een kop thee aan. Kiran en Kaspar zaten op het kleed in de woonkamer te spelen.
-----------
Kaspar begon niet met schreeuwen. Zijn blik werd bezorgd en bedroefd. Niet Destan... Kon hij voor een poosje alleen maar denken. Maar daarna zuchtte hij en haalde een hand door zijn haar. "Dus je hebt een karrenspoor ontdekt? Welke kant gaat het uit?" Welke markt zou actief zijn? Was er een kans dat ze Destan zouden laten leven? Natuurlijk wel. Ze zouden hem wel laten leven, daar was hij zeker van.
In de kar rook het al snel onfris. Zweet, pis en angst en bloed en gif waren geen goede combinatie. Er zat niets anders op dan zijn blaas te legen toen hij het niet meer hield en ondanks dat hij zat vastgebonden en geen kant op kon, was een natte broek pas echt vernederend.
Hij deed zijn best om waakzaam te blijven en na te denken en klaar te zijn voor een ontsnappingspoging als die kans zich voordeed, maar was bovenal boos. Zowel op zijn gevangennemers als op zichzelf. Bovendien wist Destan dat hij niet ver zou komen. De pijnscheuten die vanuit zijn enkel naar de rest van zijn been gingen, maakten dat hij het nog net niet uitschreeuwde bij elke hobbel en kuil.
Tamira keek even naar de kids en wilde eigenlijk niet gaan zitten. Ze haatte dit. Natuurlijk leefde Destan nog, maar hoe ze hem terugkregen was wel even een dingetje. Ze raakte haar thee niet aan en zat op het puntje van haar stoel. "Aya... we zijn al drie uur terug. Destan is gevangen genomen. Op dit moment zijn Sam en Mano aan het zoeken naar sporen."
------------
Aya verstijfde. Destan... gevangen genomen? Maar... "Ze.. ze vinden hem wel, toch?" Eigenlijk wilde ze positief blijven, dat ze hem over een uurtje wel weer hadden. Maar tegelijk kon ze zich de verdwijning van Aelia en Lisse ook nog herinneren. Gevangen genomen als Shanea betekende twee dingen: de dood, of verhandeld worden. Tenzij je kon ontsnappen. "Hoe.. hoe hebben ze hem gevangen genomen?", wist ze rustiger uit te brengen dan ze zich voelde. Via de band reikte ze al uit naar haar mate. Destan, waar ben je? Hoe ver konden ze in drie uur raken? Waren ze nog binnen de grenzen van waar ze konden zijn? Ze voelde Des wel nog. Zou hij haar nog kunnen horen?
"Het zuiden, maar niemand kon ons vertellen wat voor kar het was en waar hij heen zou gaan." Er waren een paar markten in Frankrijk, Italië en Spanje waarvan Mano wist. Één daarvan was in Barcelona en hij zou zijn familie een bericht sturen dat ze hun oren open moesten zetten voor nieuws over een gevangen weerwolf. Zij reisden in die gebieden. Iemand moest ooit toch iets laten vallen?
Het kostte hen vijf dagen om hun eindbestemming te raken, en in die dagen werden er nog drie Shanea in de al krappe ruimte gepropt waardoor de stank nauwelijks te doen was tegen de tijd dat ze er kwamen. Het was André die Destan er ruw uittrok. Ze bevonden zich op een binnenplaats en de man sleepte de weerwolf met zich mee. "Kijk eens haarbal, je nieuwe huis", zei hij met een grijns, waarna hij Destan een kelder in sleepte en daar in een kooi stopte die verdomd leek op die in de kerkers van Eldon. "En denk maar niet dat je streken kunt leveren hier."
------------
Tamira wilde geen valse hoop geven. Ze had het hier ook moeilijk mee. Sowieso als het een van haar mannen was, maar Destan had als vrijwilliger meegedaan. De meesten van de wachters hadden geen gezin... "Ze doen wat ze kunnen, en dat is meer dan ik kan." Met hun zintuigen kwamen ze verder dan haar kunnen van spoorzoeken. "We vonden een val op de plek waar zijn sporen als laatste waren." Wat betekende dat Destan in heel wat pijn verkeerde en waarschijnlijk niet bij bewust zijn waren, nu ze spraken.
"Het zuiden?" Kaspar zuchtte en kwam overeind. Hij gaf Boaz een kus en trok toen Mano mee het huis uit. "Laat me zien waar het was."
Al snel stonden ze bij de val die nog een beer kon tegen houden en Kaspar trok een gezicht. Destan had geen goede ervaringen met vallen... Hij nam het geval mee zodat het gif onderzocht kon worden. In Eldon ging hij direct aan het schrijven. Hij was dan wel verbannen, hij had contacten over de hele wereld.
Destan jammerde en had niet eens tijd of kracht om verwensingen te schreeuwen. Hij klapte bijna dubbel van de pijn van zijn enkel en het was een wonder op zich dat de wond nog niet was gaan etteren. De geur in de kar had hem gek gemaakt. Hij kon dan wel niet bij zijn wolf -of de band- zijn zintuigen werkten nog uitstekend. Met zijn rug tegen de tralies hijgde hij na en onderzocht voorzichtig zijn enkel. Zwaar gekneusd, misschien gebroken. Behalve dat had hij eigenlijk nog maar één gedacht en dat was eten!
-------------
Aya moest haar best doen haar ademhaling onder controle te houden, en om niet volledig in paniek te raken. Of om op te springen en meteen naar de plek te gaan waar hij verdwenen was. "Dank je", wist ze met moeite uit te brengen. Dat ze naar Destan zochten, en dat Tamira het haar eerlijk kwam vertellen. Aya kon zich voorstellen dat de vrouw het niet graag had gedaan, en ze waardeerde het dat Tamira eerlijk was. Daarna liet ze de vrouw uit, ook al zag Aya eruit alsof ze elk moment om kon vallen. Zolang ze Des nog aanvoelde, wist ze dat hij leefde.
Maar de volgende ochtend besefte ze, toen ze wakker werd, tot haar grote angst dat ze hem niet meer voelde. Was hij te ver weg? Was hij... was hij dood? Het kostte haar werkelijk al haar wilskracht om geen paniekaanval te krijgen, of over te geven van angst, en haar bed uit te komen om Kiran en Kaspar klaar te maken voor een dag les bij opa Kaspar. Bleek gaf ze de twee ventjes, die ze gisteren had uitgelegd dat papa voor werk een tijdje weg zou zijn, bij de oudere weerwolf af. "Ze... ze weten niet dat hij vermist is", zei ze zacht toen Kas en Kiran al in de klas zaten. "Ze denken dat hij weg is voor werk." En aan haar blik was te zien dat als Kaspar ze de waarheid zou vertellen, ze hem mogelijk aan zou vallen. Ze kon niet instorten, ze moest voor hun kleintjes zorgen. Maar als die in paniek zouden raken omdat papa weg was, dan zou ze dat niet volhouden.
Even later verscheen er een gedaante met rood haar, een bril, en een labjas voor de kooi. Een bord vol eten werd op de grond van de kooi neergezet, met bestek en drinken erbij. "Ik zou willen dat je ze beter zou behandelen André. Nu moet ik hem nog oplappen ook. Weet je wel hoeveel vertraging me dat bezorgd?" Geïrriteerd keek Charles naar de Jager.
-------------
Ze kneep even in haar schouder. "Laat me het weten als ik iets voor je kan doen, oké?" Al zou Tamira wel een paar keer komen checken hoe het met Aya ging.
Kaspar was ook behoorlijk ontdaan maar knikte op haar woorden. Misschien ook wel het beste. Hij omhelsde Aya stevig en drukte een kus op haar haren. "We vinden hem wel, lieverd." maar daarna ging hij in de kring zitten en kletste met Kaspar, Kiran en Senna en Amelie (een kind van een docent) en liet ze spelletjes doen en tekeningen maken. Ging ze leren tellen of kleuren vertellen en las verhaaltjes voor. Het was vooral spelenderwijs alvast wat dingen leren en vooral allemaal heel gezellig. Het was ook het enige wat hem afleidde van zijn zorgen.
Nova ging langs bij Aya zodra ze Senna had afgezet. Bezorgd knuffelde ze haar vriendin. Man, het was alsof dat drama met Lisse en Aelia weer gebeurde.. alleen misschien wel heftiger.
Ooh... eten! Zijn maag knorde en het kon Destan niet schelen dat hij zich zou gedragen als een dier. Hij schepte het bord leeg met zijn handen en werkte het naar binnen in een snel tempo. Zijn maag, die al een paar dagen bijzonder weinig had gehad, protesteerde heftig.
André haalde zijn schouders op. "Wees blij dat je hem levend hebt gekregen," mompelde hij en spuugde op de grond.
--------------
"Hé, je kent de deal! Je gaat nergens heen dit keer!" Charles wilde André liever niet in zijn lab, of huis hebben maar de man kende Destan en de omgeving waar die vandaan kwam. Hij wilde André erbij hebben voor de psychische druk. Het was immers de Jager die had ontdekt dat het om een paar wolven ging. Een roedel met enkele stelletjes, waarvan er bij toeval ééntje al op de lijst stond. Charles zou zich met het lichamelijke gedeelte bezig houden, gezien hij geen zin had in de ruwe martelpraktijken van de Jager die zijn onderzoek in de war schopten.
Het was ook dezelfde vent als met Lisse en Aelia, maar dat wisten ze op Eldon nog niet. Aya knuffelde Nova terug, maar ze was duidelijk afwezig. Ze speurde de band af naar tekenen van haar geliefde, en toen ze die niet leek te vinden werd haar wolf wanhopig. Enkel de pups hielden haar nog op Eldon, anders was ze hem allang achterna gegaan. Of had ze dat in ieder geval geprobeerd.
-------------
Destan kokhalsde toen de hoeveelheid eten ineens voelde als een stapeltje bakstenen en hij gromde naar Charles. Hij herkende de man. Hij was nog maar net op Eldon geweest, maar had meegedaan aan de bevrijdingsactie. "Ik had je moeten vermoorden!" grauwde hij. Hij had die stomme keuze nooit kunnen begrijpen en nu had hij spijt als haren op zijn hoofd dat hij docent was geworden en niet gewoon elke Jager in de buurt in mootjes had gehakt. Het was een duister deel van Destan dat amper bestond, maar zeker wel heel groot kon worden als het werd gevoed.
Hij voelde zich ranzig en hij had pijn en het eten maakte hem nu ook nog eens misselijk. Hij was niet echt in een goed humeur.
Nova wist ook niet wat ze voor Aya kon doen, maar hield haar gezelschap en deed wat ze kon wat haar wel zou helpen. In de dagen erna zou ze opletten dat ze zich niet zou overwerken en ze sprak met Amiel en Mel of zij daar ook een oogje op wilden houden.
------------
Charles keek even naar Destan, die hij nog vaag herkende van dat mislukte experiment. "Ik zal het mogelijk maken dat je je opfrist." Maar daarvoor zou hij de man wel moeten verdoven. Dat zou snel genoeg moeten gebeuren met de hoeveelheid verdovingsmiddel die hij in het eten had gestopt. Maar tot die tijd had hij betere dingen te doen, dus ging hij André voor naar de kamer die de man voor de komende tijd zou krijgen van hem.
Toen Destan twee dagen erna weer in de kooi wakker werd, Charles had een beetje overdreven met het middel, was hij schoon en gewassen maar had hij zijn kleren ook niet meer aan. Nu droeg hij een soort ziekenhuisshirt/jurk met de knopen aan de voorkant. Charles was ondertussen bezig met wat werk, André was nergens te bekennen. "Zo, Destan, zoals je al eerder hebt begrepen ben ik geïnteresseerd in magie en Shanea. Ik wil je dan ook verzoeken om gewoon mee te werken met mijn onderzoek, dat zal je een hoop pijn en narigheid besparen."
Kiran en Kaspar waren een goed vangnet, ook al waren ze dat niet bewust. Zij dwongen Aya om te stoppen met werk zodat ze thuis was als de knulletjes klaar waren met school, en ze at met ze mee tijdens het ontbijt en avondeten. Tegenover hen moest ze zich groot houden en dus doen alsof er niets aan de hand was. Maar 's avonds lag ze klaarwakker in het lege bed, zacht huilend om het gemis van haar geliefde.
We know everything...
Re: Belevenissen van Destan en Aya
Berichtdoor mriswah » 03 Jul 2016, 17:24
Oké, hij had misschien nog wel liever zijn vieze kleren aan. Wie het ook was geweest, hij voelde zich nu nog viezer. Zijn hoofdpijn maakte dat hij naar Aya verlangde en haar massages en kruidenmengsels. Ze zouden hem wel vinden toch? Ondertussen kon hij redelijk staan op zijn voet, maar het had meer tijd nodig.
Destan snoof als reactie op Charles. "Succes daarmee," bromde hij. Meewerken? Aan geschifte experimenten en eindigen als.. tja wie wist wat? Nee, dank je lekker!
Nova probeerde een paar keer bij haar te blijven slapen. Ze wist dat haar uitstraling een positieve uitwerking op wolven had, maar nu ze zwanger was kon ze niet meer goed wakker blijven. Ze had dan geen idee of Aya überhaupt wel sliep, maar zij lag in elk geval dicht tegen haar vriendin aan.
-----------
"Je genezingsproces intrigeert me. Is dat vanwege het feit dat je een weerwolf bent, of genezen alle Shanea zo snel", begon Charles terwijl hij kort met zijn pen richting Destan's onderbeen wees zonder verder op te kijken. Charles zelf had littekens van zijn linkerschouder tot rechterheup, alsof iemand had geprobeerd hem in tweeën te hakken, en de zenuwen en spieren daaronder deden nog altijd pijn op sommige dagen.
Ze ontspande iets, want haar wolf kon niets beginnen tegen Nova's uitstraling, maar ze sliep slechts een paar uurtjes. Lang niet genoeg om de andere slapeloze nachten te compenseren. Op dat soort momenten legde ze enkel beschermend haar handen op Nova's buik. Dat de Nimf en diens gezin in het dorp woonden maakte haar nu ongedurig, terwijl ze er eerst van genoten had om Nova daar op te zoeken. Haar wolf wilde iedereen beschermen die haar dierbaar was, en die niet verdwenen was. Niet nog iemand kwijtraken, leek haar systeem te zeggen. Destan, waar ben je? Het was een gedachte die ze op een dag wel een stuk of vijf keer over de band gooide, en nooit kreeg ze antwoord. Zelfs geen gevoel. Waar was hij toch? Hij zou toch nog wel leven?
Toen ze bij volle maan wel met de roedel mee moest, en de tweeling bij Amiel en Mel onderbracht voor de nacht, was Destan al drie weken weg en was haar wolf niet te genieten. Zelfs Von en Emil werden toe gegromd en bij de jacht was ze wilder dan ooit, nam ze meer risico's dan ooit. Ze kon niet weg, kon niet achter haar mate aan vanwege hun pups, en daarom zocht ze een andere uitlaatklep. Dat, en het gevoel van leegte door het ontbreken van Destan was duidelijk niet goed voor haar mentale toestand.
------------
Destan keek hem bevreemd aan. "Voor iemand met zoveel boeken weet je maar weinig." Waarna hij zijn nieuwe kledingstuk aan inspectie onderwierp en het ook duidelijk was dat hij er verder niets onder aan had. Als de man daar al geen antwoord op had, ging hij hem ook niet nieuwe wijsheden bijbrengen.
Amiel en Mel hadden de kids vermaakt en ze sliepen nu op een logeerbed, gezien ze verder niet zoveel ruimte hadden. Amiel bleef echter wakker en maakte zich zorgen om Aya, die toch altijd een deel van hun gezin was geweest. Mel had haar nog getroost toen Aya een miskraam had gehad.
Ze mocht nog zo chagrijnig zijn, Von bleef bij haar in de buurt en trok haar een paar keer aan de kant zodat ze heel zou blijven. Verder liet ze het meisje jagen, want ze begreep de frustratie wel. Voor een deel dan. Toen ze eindelijk eten hadden kwam ze dichterbij en legde haar kop over Aya.
-------------
"Ik heb een paar theorieën, maar ze zijn niet gedetailleerd en zonder verdere kennis zijn de stappen die ik wil ondergaan lastig. Zijn er enige beperkingen in je genezingsproces?" Zwakke plekken, infecties die wel en geen grip op weerwolven hadden, dat soort dingen. Charles leek niet echt van zijn stuk te brengen te zijn.
Aya begon prompt te grommen toen Von dat deed, iets dat Emil verbaasd op deed kijken. Aya was nog nooit zo agressief geweest, tegen niemand niet en tegen Von was ze zelfs nooit chagrijnig geweest! Dat ze zo deed was absoluut geen goed teken! Aya toonde haar tanden terwijl haar oren plat lagen, als dreigement naar de vrouwelijke Alfa die zo goed als haar zus was en tevens veel groter en sterker als wolf zijnde.
-------------
Destan zat te kijken naar de metalen dingen verderop. Misschien kon hij daarmee de kooi openbreken? Kon hij daarmee misschien ook Charles van zijn tong ontdoen en zijn keel doorsnijden? Hij fronste. Nee, dat ging veel te veel kracht kosten.
Aya? Aya? Ik leef wel. Ik kom naar je terug. maar hij voelde geen band. Zelfs zijn wolf was nog amper wakker. Hopelijk werd dat beter met een paar dagen. Hij had het beest nodig!
Ze was dan wel Alfa, ze was niet iemand die snel die toon en kracht zou gebruiken in de roedel zelf. Maar Aya's gedrag werd niet geaccepteerd. Haar uitstraling werd steeds krachtiger en vuriger. Ik sleep je als een pup terug naar Eldon, als je niet heel snel die grommen inslikt.
--------------
Aya's gegrom werd een grauw bij dat dreigement. Von's toenemende kracht en dominantie voelde ze heus wel en het zorgde ervoor dat ze iets in elkaar dook en weg wilde kruipen van onder de Alfa vandaan. Via de band kwamen alleen wilde gedachten en emoties over, niets gestructureerd of zelfs maar omgevormd in woorden.
En dan wist hij nog niet wat er verder in de ruimte stond. Charles ging onverstoord door. "Wanneer denk je dat je voet genezen is?"
-------------
Ik meen het. Haar stem was kalm maar Von eiste het wel degelijk van Aya.
Edmond keek naar het duo en voelde er niet veel voor om er tussen te springen. Aya.. ik weet wat je doormaakt, maar dit is niet de manier. Destan komt echt wel terug. hij sprong er dan ook niet tussen, maar hij en Themis waren wel de enigen die echt begrepen hoe Aya zich moest voelen. Edmond was ook door een heel scala aan emoties gegaan voordat hij terug was gekomen bij Themis. Dat Destan die keuze niet had, was extreem pijnlijk, maar maakte nog niet dat hij het niet begreep.
Destan was niet van plan om antwoord te geven. Zijn blik flitste even naar Charles bij de herinnering aan dat hij niet topfit was, maar gleed daarna weer verder door de kamer. Als hij eenmaal begon met praten zou het moeilijk worden om te stoppen. Was dat het waard? Hij wist niet wat de man met hem van plan was. "Wat wil je met je kennis?" vroeg hij dan maar uiteindelijk.
--------------
Onder zoveel druk van haar Alfa kon Aya niet lang stand houden. Verward of niet, haar wolf voelde wel degelijk die natuurlijke hiërarchie aan. Zacht jankend legde ze haar kop weer op haar poten, en stond toe dat Von de hare over haar heen legde. Ze was nog steeds niet ontspannen en haar houding was bijzonder afstandelijk, maar het gegrauw en gegrom was gestopt. Even keek ze Edmond aan maar reageerde er verder niet op. Ze wilde Destan... Maar dit gedrag zou mogelijk alleen maar erger worden. Gescheiden worden van je mate kon een wolf laten doordraaien en Aya wist niet eens zeker of Destan nog wel in leven was.
"Ik heb mijn redenen", zei Charles onbewogen. Magie was macht, en daar hunkerde de man naar. Macht, kennis, mogelijkheden die anderen niet hadden en dat uitbuiten.
------------
Von ging zacht met haar snuit door Aya's nek. Ze gaf haar geen opbeurende speeches, maar was er gewoon. Ze wist niet hoe het met de zoektocht stond, wist niet of Kaspar wat hoorde van zijn contacten en wist ook niet dat Amiel zijn contacten aan het schrijven was om op de uitkijk te staan.
Al met al was het een gekke volle maan en toen ieder zijn eigen weg ging, hield Von Aya even tegen en streelde bezorgd door haar haar. "Ik wil je graag zeggen dat je achter hem aan moet gaan en kijken wanneer de band sterker wordt, maar je moet er zijn voor Kaspar en Kiran. Je moet blijven vertrouwen. Destan zal er alles aan doen om terug bij jou te komen. Er zijn machtige Shanea naar hem op zoek."
Wat maakte dat Destan zijn ogen rolde en verder ging met een inspectie. Nee er lag niets binnen handbereik. Als hij eenmaal die kooi uit was, was het een heel ander verhaal. Uiteindelijk leunde hij maar achterover tegen de tralies en sloot zijn ogen. In gedachten haalde hij Kaspar en Kiran van hun les en luisterde naar hun gebabbel. Ging samen met ze eten maken om Aya te verrassen en haalde hij haar gezicht voor de geest.
-------------
Aya zuchtte. Haar wolf begon langzaam door te draaien en de mens stond op instorten. "Ik weet het Von", zei ze zacht. Nu haar zoontjes er even niet waren stond ze zichzelf een momentje van verdriet en pijn toe. En dat was zo heftig dat ze bijna door haar benen zakte. "Het spijt me van mijn wolf. Ze... ze is niet op een goeie plek op het moment." Als de mens nu naar het dier in haar zou luisteren, wat Aya vaak wel deed, dan zou de mens binnen een paar dagen kunnen worden afgevoerd naar een gesloten inrichting om geen anderen pijn te doen. Haar wolf begon behoorlijk van het padje af te raken.
Een paar dagen gingen de vragen zo door. Charles voorzag Destan van goed eten, maar het verdovingsmiddel om diens wolf in ieder geval te versuffen zodat Destan niet kon transformeren zat er altijd doorheen. Niets ernstigs. Destan moest gezond zijn voor de volgende fase van het onderzoek. En daarvoor moesten alle andere functies van de wolf werken. Zo ging Destan ook zijn eerste volle maan zonder transformatie door en Charles was razend nieuwsgierig wat dat met de man zou doen.
------------
Ze trok het meisje tegen zich aan en knuffelde haar zoals ze haar in vroegere jaren ook had gedaan. "Weet ik, het is oké. Ik snap dat je je zo voelt, maar dit is het moment dat je niet naar je wolf moet luisteren. Ik houd haar wel zo goed mogelijk op het goede pad, maar jij moet niet vergeten hoeveel Destan van je houdt en dat is precies wat ervoor zal zorgen dat hij bij je terug komt."
Hij wilde niet echt reacties tonen, net zoals hij nooit wat zei op de vragen, maar hij zat in een kooi in een ruimte waar de volle maan van alle kanten door de ramen scheen. Zijn wolf was misschien dus, maar het beest was er wel. Het begon met rillen, wat al snel schudden werd, zijn ademhaling werd onrustig. Destan had het idee dat hij zou barsten en op den duur schreeuwde hij het uit. Hij klauwde naar zijn hoofd, borst, welke plek dan ook alsof hij alleen maar zijn huid hoefde open te houden zodat de wolf eruit kon. Huilend en schreeuwend van de pijn gooide hij zichzelf tegen de tralies.
-------------
Aya knikte en knuffelde haar schoonzus stevig. "Dank je Von", klonk er zacht. Als zij ervoor zou zorgen dat haar wolf niemand pijn deed, zou Aya niet naar de wolf luisteren en er voor haar zoontjes zijn.
Die ze de volgende ochtend dan ook kwam ophalen. Voor de eerste keer in haar leven had ze make-up gebruikt terwijl ze niet uitging. Rouche om haar wangen iets minder bleek te maken, en een concealer om de wallen te verbergen. Ze bukte om de twee ventjes in haar armen te kunnen sluiten.
Dat was een interessante reactie. Ergens had Charles verwacht dat de verdoving die hij gebruikte niet zou werken met volle maan, als een weerwolf op z'n sterkst was en de wolf het altijd won van de mens. Maar kennelijk was hij in staat dat proces plat te leggen. Dan was er ook iets wat het proces opwekte, en nou net dat wilde hij gaan ontdekken.
------------
Amiel keek bezorgd toe. De tweeling had zich prima vermaakt en met vier oudere speelkameraadjes was dat ook niet zo gek. Hij kwam op haar en gaf Kiran een aai over zijn bol toen deze nog even dag kwam zeggen. Gezien hij wel doorhad dat de kids van niets wisten, gaf hij haar een papiertje en een knuffel. Ik heb al mijn contacten aangeschreven. We zullen snel wat horen Hij zei er maar niet bij dat hij er een geldprijs zat voor degene die wist waar Destan was, of hem ook maar had gezien.
Het was een lange, akelige nacht en pas tegen de ochtendschemer viel Destan in slaap, zijn wangen nog nat en zijn borst ging onregelmatig op en neer. Hij had zichzelf heel wat wonden bezorgd in een poging de wolf eruit te laten.
------------
Waarop Charles Destan twee dagen respijt gaf, ook om te zien hoe diens wonden genazen. Maar daarna ging de rest van het laboratorium aan en kon Destan zien wat hem nog te wachten stond. Een tafel en gereedschap waar elke chirurg alleen maar van kon dromen, maar dan met schakels voor polsen, enkels en een hoofd waar je een olifant mee op z'n plek kon houden. "Je moet begrijpen Destan dat wat ik hier doe de mensheid uiteindelijk moet helpen. Vandaar dat toen ik hoorde dat André je liever dood dan levend zag, ik een prijs op je hoofd heb gezet. En je hebt een partner begreep ik. Ik zou het interessant vinden om te zien wat het verschil is tussen vrouwelijke en mannelijke weerwolven. Hoe kunnen we met haar in contact komen?" In de laatste dagen had hij alle informatie over Destan gekregen die André wist en daarna had hij de Jager zijn huis uitgeschopt. De man was een hinder, en bovendien een zwijn die iets te veel zat te loeren op Charles' bezittingen.
Aya glimlachte dankbaar naar Amiel toen ze het briefje had gelezen en ging daarna de ventjes naar hun les brengen. Die avond aten ze pannenkoeken, en ijs toe. Aya was te moe om met ze in discussie te gaan over wat ze zouden eten, en hiervan wist ze dat ze meer dan genoeg zouden verorberen om ze even bezig te houden.
Destan snoof als reactie op Charles. "Succes daarmee," bromde hij. Meewerken? Aan geschifte experimenten en eindigen als.. tja wie wist wat? Nee, dank je lekker!
Nova probeerde een paar keer bij haar te blijven slapen. Ze wist dat haar uitstraling een positieve uitwerking op wolven had, maar nu ze zwanger was kon ze niet meer goed wakker blijven. Ze had dan geen idee of Aya überhaupt wel sliep, maar zij lag in elk geval dicht tegen haar vriendin aan.
-----------
"Je genezingsproces intrigeert me. Is dat vanwege het feit dat je een weerwolf bent, of genezen alle Shanea zo snel", begon Charles terwijl hij kort met zijn pen richting Destan's onderbeen wees zonder verder op te kijken. Charles zelf had littekens van zijn linkerschouder tot rechterheup, alsof iemand had geprobeerd hem in tweeën te hakken, en de zenuwen en spieren daaronder deden nog altijd pijn op sommige dagen.
Ze ontspande iets, want haar wolf kon niets beginnen tegen Nova's uitstraling, maar ze sliep slechts een paar uurtjes. Lang niet genoeg om de andere slapeloze nachten te compenseren. Op dat soort momenten legde ze enkel beschermend haar handen op Nova's buik. Dat de Nimf en diens gezin in het dorp woonden maakte haar nu ongedurig, terwijl ze er eerst van genoten had om Nova daar op te zoeken. Haar wolf wilde iedereen beschermen die haar dierbaar was, en die niet verdwenen was. Niet nog iemand kwijtraken, leek haar systeem te zeggen. Destan, waar ben je? Het was een gedachte die ze op een dag wel een stuk of vijf keer over de band gooide, en nooit kreeg ze antwoord. Zelfs geen gevoel. Waar was hij toch? Hij zou toch nog wel leven?
Toen ze bij volle maan wel met de roedel mee moest, en de tweeling bij Amiel en Mel onderbracht voor de nacht, was Destan al drie weken weg en was haar wolf niet te genieten. Zelfs Von en Emil werden toe gegromd en bij de jacht was ze wilder dan ooit, nam ze meer risico's dan ooit. Ze kon niet weg, kon niet achter haar mate aan vanwege hun pups, en daarom zocht ze een andere uitlaatklep. Dat, en het gevoel van leegte door het ontbreken van Destan was duidelijk niet goed voor haar mentale toestand.
------------
Destan keek hem bevreemd aan. "Voor iemand met zoveel boeken weet je maar weinig." Waarna hij zijn nieuwe kledingstuk aan inspectie onderwierp en het ook duidelijk was dat hij er verder niets onder aan had. Als de man daar al geen antwoord op had, ging hij hem ook niet nieuwe wijsheden bijbrengen.
Amiel en Mel hadden de kids vermaakt en ze sliepen nu op een logeerbed, gezien ze verder niet zoveel ruimte hadden. Amiel bleef echter wakker en maakte zich zorgen om Aya, die toch altijd een deel van hun gezin was geweest. Mel had haar nog getroost toen Aya een miskraam had gehad.
Ze mocht nog zo chagrijnig zijn, Von bleef bij haar in de buurt en trok haar een paar keer aan de kant zodat ze heel zou blijven. Verder liet ze het meisje jagen, want ze begreep de frustratie wel. Voor een deel dan. Toen ze eindelijk eten hadden kwam ze dichterbij en legde haar kop over Aya.
-------------
"Ik heb een paar theorieën, maar ze zijn niet gedetailleerd en zonder verdere kennis zijn de stappen die ik wil ondergaan lastig. Zijn er enige beperkingen in je genezingsproces?" Zwakke plekken, infecties die wel en geen grip op weerwolven hadden, dat soort dingen. Charles leek niet echt van zijn stuk te brengen te zijn.
Aya begon prompt te grommen toen Von dat deed, iets dat Emil verbaasd op deed kijken. Aya was nog nooit zo agressief geweest, tegen niemand niet en tegen Von was ze zelfs nooit chagrijnig geweest! Dat ze zo deed was absoluut geen goed teken! Aya toonde haar tanden terwijl haar oren plat lagen, als dreigement naar de vrouwelijke Alfa die zo goed als haar zus was en tevens veel groter en sterker als wolf zijnde.
-------------
Destan zat te kijken naar de metalen dingen verderop. Misschien kon hij daarmee de kooi openbreken? Kon hij daarmee misschien ook Charles van zijn tong ontdoen en zijn keel doorsnijden? Hij fronste. Nee, dat ging veel te veel kracht kosten.
Aya? Aya? Ik leef wel. Ik kom naar je terug. maar hij voelde geen band. Zelfs zijn wolf was nog amper wakker. Hopelijk werd dat beter met een paar dagen. Hij had het beest nodig!
Ze was dan wel Alfa, ze was niet iemand die snel die toon en kracht zou gebruiken in de roedel zelf. Maar Aya's gedrag werd niet geaccepteerd. Haar uitstraling werd steeds krachtiger en vuriger. Ik sleep je als een pup terug naar Eldon, als je niet heel snel die grommen inslikt.
--------------
Aya's gegrom werd een grauw bij dat dreigement. Von's toenemende kracht en dominantie voelde ze heus wel en het zorgde ervoor dat ze iets in elkaar dook en weg wilde kruipen van onder de Alfa vandaan. Via de band kwamen alleen wilde gedachten en emoties over, niets gestructureerd of zelfs maar omgevormd in woorden.
En dan wist hij nog niet wat er verder in de ruimte stond. Charles ging onverstoord door. "Wanneer denk je dat je voet genezen is?"
-------------
Ik meen het. Haar stem was kalm maar Von eiste het wel degelijk van Aya.
Edmond keek naar het duo en voelde er niet veel voor om er tussen te springen. Aya.. ik weet wat je doormaakt, maar dit is niet de manier. Destan komt echt wel terug. hij sprong er dan ook niet tussen, maar hij en Themis waren wel de enigen die echt begrepen hoe Aya zich moest voelen. Edmond was ook door een heel scala aan emoties gegaan voordat hij terug was gekomen bij Themis. Dat Destan die keuze niet had, was extreem pijnlijk, maar maakte nog niet dat hij het niet begreep.
Destan was niet van plan om antwoord te geven. Zijn blik flitste even naar Charles bij de herinnering aan dat hij niet topfit was, maar gleed daarna weer verder door de kamer. Als hij eenmaal begon met praten zou het moeilijk worden om te stoppen. Was dat het waard? Hij wist niet wat de man met hem van plan was. "Wat wil je met je kennis?" vroeg hij dan maar uiteindelijk.
--------------
Onder zoveel druk van haar Alfa kon Aya niet lang stand houden. Verward of niet, haar wolf voelde wel degelijk die natuurlijke hiërarchie aan. Zacht jankend legde ze haar kop weer op haar poten, en stond toe dat Von de hare over haar heen legde. Ze was nog steeds niet ontspannen en haar houding was bijzonder afstandelijk, maar het gegrauw en gegrom was gestopt. Even keek ze Edmond aan maar reageerde er verder niet op. Ze wilde Destan... Maar dit gedrag zou mogelijk alleen maar erger worden. Gescheiden worden van je mate kon een wolf laten doordraaien en Aya wist niet eens zeker of Destan nog wel in leven was.
"Ik heb mijn redenen", zei Charles onbewogen. Magie was macht, en daar hunkerde de man naar. Macht, kennis, mogelijkheden die anderen niet hadden en dat uitbuiten.
------------
Von ging zacht met haar snuit door Aya's nek. Ze gaf haar geen opbeurende speeches, maar was er gewoon. Ze wist niet hoe het met de zoektocht stond, wist niet of Kaspar wat hoorde van zijn contacten en wist ook niet dat Amiel zijn contacten aan het schrijven was om op de uitkijk te staan.
Al met al was het een gekke volle maan en toen ieder zijn eigen weg ging, hield Von Aya even tegen en streelde bezorgd door haar haar. "Ik wil je graag zeggen dat je achter hem aan moet gaan en kijken wanneer de band sterker wordt, maar je moet er zijn voor Kaspar en Kiran. Je moet blijven vertrouwen. Destan zal er alles aan doen om terug bij jou te komen. Er zijn machtige Shanea naar hem op zoek."
Wat maakte dat Destan zijn ogen rolde en verder ging met een inspectie. Nee er lag niets binnen handbereik. Als hij eenmaal die kooi uit was, was het een heel ander verhaal. Uiteindelijk leunde hij maar achterover tegen de tralies en sloot zijn ogen. In gedachten haalde hij Kaspar en Kiran van hun les en luisterde naar hun gebabbel. Ging samen met ze eten maken om Aya te verrassen en haalde hij haar gezicht voor de geest.
-------------
Aya zuchtte. Haar wolf begon langzaam door te draaien en de mens stond op instorten. "Ik weet het Von", zei ze zacht. Nu haar zoontjes er even niet waren stond ze zichzelf een momentje van verdriet en pijn toe. En dat was zo heftig dat ze bijna door haar benen zakte. "Het spijt me van mijn wolf. Ze... ze is niet op een goeie plek op het moment." Als de mens nu naar het dier in haar zou luisteren, wat Aya vaak wel deed, dan zou de mens binnen een paar dagen kunnen worden afgevoerd naar een gesloten inrichting om geen anderen pijn te doen. Haar wolf begon behoorlijk van het padje af te raken.
Een paar dagen gingen de vragen zo door. Charles voorzag Destan van goed eten, maar het verdovingsmiddel om diens wolf in ieder geval te versuffen zodat Destan niet kon transformeren zat er altijd doorheen. Niets ernstigs. Destan moest gezond zijn voor de volgende fase van het onderzoek. En daarvoor moesten alle andere functies van de wolf werken. Zo ging Destan ook zijn eerste volle maan zonder transformatie door en Charles was razend nieuwsgierig wat dat met de man zou doen.
------------
Ze trok het meisje tegen zich aan en knuffelde haar zoals ze haar in vroegere jaren ook had gedaan. "Weet ik, het is oké. Ik snap dat je je zo voelt, maar dit is het moment dat je niet naar je wolf moet luisteren. Ik houd haar wel zo goed mogelijk op het goede pad, maar jij moet niet vergeten hoeveel Destan van je houdt en dat is precies wat ervoor zal zorgen dat hij bij je terug komt."
Hij wilde niet echt reacties tonen, net zoals hij nooit wat zei op de vragen, maar hij zat in een kooi in een ruimte waar de volle maan van alle kanten door de ramen scheen. Zijn wolf was misschien dus, maar het beest was er wel. Het begon met rillen, wat al snel schudden werd, zijn ademhaling werd onrustig. Destan had het idee dat hij zou barsten en op den duur schreeuwde hij het uit. Hij klauwde naar zijn hoofd, borst, welke plek dan ook alsof hij alleen maar zijn huid hoefde open te houden zodat de wolf eruit kon. Huilend en schreeuwend van de pijn gooide hij zichzelf tegen de tralies.
-------------
Aya knikte en knuffelde haar schoonzus stevig. "Dank je Von", klonk er zacht. Als zij ervoor zou zorgen dat haar wolf niemand pijn deed, zou Aya niet naar de wolf luisteren en er voor haar zoontjes zijn.
Die ze de volgende ochtend dan ook kwam ophalen. Voor de eerste keer in haar leven had ze make-up gebruikt terwijl ze niet uitging. Rouche om haar wangen iets minder bleek te maken, en een concealer om de wallen te verbergen. Ze bukte om de twee ventjes in haar armen te kunnen sluiten.
Dat was een interessante reactie. Ergens had Charles verwacht dat de verdoving die hij gebruikte niet zou werken met volle maan, als een weerwolf op z'n sterkst was en de wolf het altijd won van de mens. Maar kennelijk was hij in staat dat proces plat te leggen. Dan was er ook iets wat het proces opwekte, en nou net dat wilde hij gaan ontdekken.
------------
Amiel keek bezorgd toe. De tweeling had zich prima vermaakt en met vier oudere speelkameraadjes was dat ook niet zo gek. Hij kwam op haar en gaf Kiran een aai over zijn bol toen deze nog even dag kwam zeggen. Gezien hij wel doorhad dat de kids van niets wisten, gaf hij haar een papiertje en een knuffel. Ik heb al mijn contacten aangeschreven. We zullen snel wat horen Hij zei er maar niet bij dat hij er een geldprijs zat voor degene die wist waar Destan was, of hem ook maar had gezien.
Het was een lange, akelige nacht en pas tegen de ochtendschemer viel Destan in slaap, zijn wangen nog nat en zijn borst ging onregelmatig op en neer. Hij had zichzelf heel wat wonden bezorgd in een poging de wolf eruit te laten.
------------
Waarop Charles Destan twee dagen respijt gaf, ook om te zien hoe diens wonden genazen. Maar daarna ging de rest van het laboratorium aan en kon Destan zien wat hem nog te wachten stond. Een tafel en gereedschap waar elke chirurg alleen maar van kon dromen, maar dan met schakels voor polsen, enkels en een hoofd waar je een olifant mee op z'n plek kon houden. "Je moet begrijpen Destan dat wat ik hier doe de mensheid uiteindelijk moet helpen. Vandaar dat toen ik hoorde dat André je liever dood dan levend zag, ik een prijs op je hoofd heb gezet. En je hebt een partner begreep ik. Ik zou het interessant vinden om te zien wat het verschil is tussen vrouwelijke en mannelijke weerwolven. Hoe kunnen we met haar in contact komen?" In de laatste dagen had hij alle informatie over Destan gekregen die André wist en daarna had hij de Jager zijn huis uitgeschopt. De man was een hinder, en bovendien een zwijn die iets te veel zat te loeren op Charles' bezittingen.
Aya glimlachte dankbaar naar Amiel toen ze het briefje had gelezen en ging daarna de ventjes naar hun les brengen. Die avond aten ze pannenkoeken, en ijs toe. Aya was te moe om met ze in discussie te gaan over wat ze zouden eten, en hiervan wist ze dat ze meer dan genoeg zouden verorberen om ze even bezig te houden.
We know everything...
Re: Belevenissen van Destan en Aya
Berichtdoor mriswah » 03 Jul 2016, 17:42
Hij was misschien lichamelijk hersteld, hij had een behoorlijke klap gekregen door de volle maan zo door te brengen. Vandaag keek hij argwanend naar het eten en liet het voor de eerste keer staan. Zijn blik schoot van Charles naar het martelwerktuig -want dat was de enige manier waarop Destan het kon zien. Hij had een berekening gedaan en wist dat hij nu ongeveer drie weken weg was. Waarom was hij hier nog niet weg? Ze.. ze waren wel naar hem op zoek toch? Op z'n minst Kaspar wel, toch? Aya zou wel willen maar die had de tweeling, en die zou ze voorop stellen. Dat stelde hem gerust.
Zijn ogen kregen weer iets meer helderheid toen hij het over zijn partner had. "Val dood," gromde Destan.
------------
Mano's gehele familie keek uit naar Destan, en die zat ongeveer door heel zuid-Europa. Barcelona was echter hun zomerstop. Ook Kaspar's en Amiel's contacten hadden nog niets opgepikt. Als iemand wist hoe hij zijn zaakjes geheim moest houden, was het Charles wel.
"Hoe oud is je partner, Destan? Gezien jouw leeftijd, en die van haar mogelijk. Is er als halfbeest een instinctmatige drang tot paren? Hebben jullie kinderen, of noemen jullie dat pups?"
------------
"Wacht maar... ik kom hier uit. Vroeg of laat maak je een fout en dan ga je eraan." Waarna hij zijn ogen weer sloot. Hij zou geen reacties geven. Hij moest Aya veilig houden. Hij mocht niet laten merken dat ze pups hadden. Als Kaspar of Kiran iets zou overkomen... Destan zou niet voor zichzelf instaan en dat deed hij nu al niet.
Bij bedtijd, en Kaspar was al in slaap, trok Kiran even aan Aya's mouw. "Mammie.. komt papa snel thuis?" Hij begreep er niets van. Papa was nog nooit zo lang weg geweest voor werk.
------------
Aya ging met een zucht op de rand van Kiran's bed zitten. Hoe lang kon ze nog tegen haar kinderen liegen? "Papa komt zo snel mogelijk thuis lieverd, want hij mist ons heel erg. Maar dit keer duurt het misschien wel erg lang want hij moet een probleem oplossen dat heel ingewikkeld is." Waar ze die woorden vandaan haalde wist ze niet eens. Zacht streek ze door Kiran's haar en drukte een kus op zijn voorhoofd. "Maar waar papa ook is, hij houdt heel veel van jullie. Dat moet je maar onthouden. En hij wil ook dat jullie heel goed je best doen bij opa Kas, oké?"
"Het gebied waar ze je vonden, en onze eerdere ontmoeting, doet me denken dat je wijfje zich op Eldon bevindt", constateerde Charles rustig, waarna hij opstond en zonder nog iets te zeggen de kamer uitliep. Het was kennelijk tijd om André te laten weten waar Eldon was. Charles wilde, als hij klaar was met Destan en verder kon met zijn onderzoek, die vrouwelijke weerwolf ook hebben.
-------------
Destans hart ging tekeer. Hij wist niet waar Eldon was.. Hij wist niet... Het was heel goed mogelijk dat hij wel wist waar Eldon was. Maar.. Tamira was goed in wat ze deed. Dat zou wel goed komen. Hij trok zijn knieën op en drukte zijn gezicht tegen zijn benen. Het spijt me, Aya.. het spijt me zo.. ik had nooit moeten gaan. Zijn gedachten bleven daarover malen en cirkelen en hij reikte met alles wat hij had naar haar uit.
Met grote ogen luisterde hij en gaf toen mama een knuffel. "Jij mist papa ook hé?" Maar daarna knikte Kiran ernstig. Ja, hij zou goed zijn best doen! En hij liet zich instoppen.
------------
"Ja, ik mis papa heel erg", gaf ze eerlijk toe, waarna ze haar zoontje nog een keer knuffelde en toen instopte.
Die avond sliep ze weer niet en de volgende dag meldde ze zich ziek nadat ze de tweeling naar Kaspar had gebracht. Ze bracht haar dag in de toren door, de plek waar ze Destan destijds voor het eerst had gemasseerd, en voor het eerst gekust.
André was al snel onderweg naar Eldon, door het dolle heen en een crew opbouwend met een grootte die hij nog nooit had gehad.
Charles liet Destan een week alleen, en kwam ook niet kijken hoe het met hem ging. Destan kreeg ook geen eten die week.
------------
Von kwam langs op Eldon om te horen hoe het met Aya ging uit betrouwbare bronnen. Ze overlegde met Kaspar en Amiel en Mano. Wat moesten ze doen?! Dat ze op het punt stonden om aangevallen te worden, kwam niet eens in hen op!
Eigenlijk was dat nog erger. Destan verloor het besef van tijd en werd gek van alle vragen. Hadden ze Aya? Zouden ze Eldon bereiken? Zou de aanval afgeslagen worden? Zouden ze gevangen kunnen maken? En dan te bedenken dat het allemaal zijn schuld was... Nee, het gaf hem geen rust en de honger maakte hem chagrijnig, en brommerig. Zijn wolf was boos op hem en verlangde naar zijn gezinnetje en rukte aan de mentale band om Aya te kunnen voelen en haar te laten weten dat hij min of meer in orde was.
------------
Aya ging niet meer mee op de roedelavonden buiten de volle maan om. Haar wolf was onhandelbaar en gevaarlijk aan het worden voor anderen. Destan was nu ruim een maand weg, en tot nu toe wist ze zichzelf sterk te houden voor Kiran, Kaspar, haar patiënten en de rest, maar van binnen ging ze kapot doordat ze niet wist waar Destan was en of hij nog leefde of niet. Op een avond, Kiran en Kaspar waren bij Nova en Sam logeren, zat ze snikkend in een donkere kamer op de bank. Ze had geen puf om eten te bestellen, om het licht aan te doen, om zichzelf nog een keer bij elkaar te rapen. Destan was nog geen twee maanden weg, maar ze wist niet hoe lang ze dit ging volhouden.
André besloot de aanval uit te stellen. Drie kwart van de crew die hij wilde weigerde in de winter door de bergen van Liechtenstein te reizen en ergens hadden ze gelijk. Charles was razend geweest maar hoe hij ook had gedreigd, de Jager was niet over te halen. Toen Charles de kelder echter weer in kwam en Destan van eten voorzag, gevuld met een slaapmiddel dit keer, liet de man geen spoor van die woede zien. Eens kijken hoe lang de weerwolf mentaal nog stand hield.
------------
Hij was hongerig en chagrijnig. Zijn blik was onrustig en dat was eigenlijk zijn hele lichaam. Hij bewoog wat heen en weer, maar zijn kooi gaf hem weinig ruimte. Dat er niets van Charles was af te lezen, maakte dat de twijfel nog harder toesloeg. De roedel was immers verdeeld. Niet iedereen woonde op Eldon en zou kunnen helpen als er wat gebeurde. Kaspar kon ook net in Klein-Eldon zijn.. er was maar één onoplettend persoon nodig voor een heleboel shit.
Argwanend keek hij naar het eten, maar hij had teveel honger om het te negeren. Dit keer wist hij echter beter en nam twee happen, waarna hij de rest liet staan voor later. Zin in overgeven had hij niet.
Mentaal gezien ging het niet goed met Destan. Hij wilde zijn pups en zijn vrouw! Hij wilde dat hij nooit dat verdraaide kasteel had verlaten. Hij wilde dat hij niet zo'n groot gevoel had voor 'recht doen' en anderen redden. Hij wilde dat hij niet zo zelfzuchtig was, want dan had hij Aya nooit alleen gelaten. Hij brak nog niet, maar dat zou waarschijnlijk niet lang meer duren.
-----------
Het spul was ook sterk genoeg dat Destan straks toch plat ging. En dat was precies waar Charles op wachtte. Voor nu deed hij enkel alsof de weerwolf niet bestond. Diens ongedurige gedrag vertelde hem genoeg over Destan's geestesrust.
-----------
Het duurde inderdaad niet lang of hij lag knock-out. Het enige goede daaraan was dat hij niet kon nadenken. Het lampje was simpelweg uit en Destan zou het missen als hij wakker werd.
-----------
Toen hij wakker werd lag hij goed vast op de tafel die hij eerder had gezien. Charles was bezig het een en ander aan spuiten en instrumentarium voor te bereidden. "Goed Destan. Heb je allergieën? Of oude verwondingen die niet goed genezen zijn? Dat soort dingen zijn belangrijk voor mijn onderzoek."
-----------
Nog even trok hij woest aan zijn ketenen, maar hij kon geen kans op. Dit bracht hem toch wel behoorlijk dicht bij paniek. Te horen aan de geluiden die Charles maakte, leek het erop dat het echte pijnlijke eraan zat te komen. Destan slikte nerveus en richtte zich maar op zijn ademhaling. "N-nee," mompelde hij, waarbij het waarschijnlijk meer een antwoord op de vragen was, dan een poging om weg te komen. Tenslotte, als Charles de wond van zijn pols nog niet had gezien, was die man dommer dan hij zich voordeed.
-----------
Die had Charles wel gezien, en dat vond hij juist vreselijk interessant. "Goed, dan kunnen we beginnen denk ik." Waarop hij een tondeuse pakte. Niet veel later was Destans hoofd kaalgeschoren en waren er allemaal meters en elektroden aan zijn hoofd vast geplakt. Net als aan zijn hart en in het gebied van zijn andere organen. "Ik wil weten hoe pijnprikkels bij jullie werken, en zien of ik het genezingsproces kan analyseren", gaf hij nog als iets van uitleg, waarna hij een scalpel zonder enige waarschuwing in Destan's been dreef.
-----------
"AAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAH!" zijn schreeuw, of brul, galmde na in zijn eigen oren. Destan gromde, zijn ogen flitsten geel en zijn ademhaling was scherp en hijgend. Zijn borst ging heftig op en neer terwijl de wolf het overnam. De woede overstemde de pijn voor een klein deel en hij grauwde naar de man. Die ging het er echt niet levend vanaf brengen als hij een kans kreeg.
-----------
Zo ging de dag door, waardoor Destan uiteindelijk op de tafel eindigde met meerdere wonden in verschillende 'graden' van diepte en grootte. Maar Destan werd niet van de tafel afgelaten. Voedingsstoffen kreeg hij binnen via een infuus gezien Charles niet het risico wilde lopen dat de jongen een manier van uitbreken zou hebben gevonden. "Goed, dit is erg interessant. Weet je of jonge weerwolven net zo goed genezen als oudere, volwassen exemplaren? En hoe zit dat voor de eerste transformatie?" Charles legde zelf geen connectie met Kiran en Kaspar gezien hij niet van hun bestaan wist, maar de vragen kwamen wel erg in de buurt van Destan's pups.
-----------
Voor zover het kon lag hij trillend op de tafel. Zijn keel was rauw van al zijn geschreeuw en op dit moment was Destan uitgeput. Tranen ontsnapten uit zijn gesloten ogen. Zijn schreeuwen om het te laten stoppen, en later de smeekbedes, hadden natuurlijk niet geholpen. Op dit moment waren er een paar kleine wondjes aan het helen, maar alle aandacht ging naar de grote, diepe wonden, waardoor hij eigenlijk een bloederige bende was.
Hij huiverde en opende even zijn ogen. De eerste transformatie? Oudere wolven? Er kwam een klein beetje vechtlust terug, al had hij amper iets om op te teren. "Je blijft van ze af!" Destan wist natuurlijk niet dat Charles geen andere wolven had. Aya, Kaspar, kleine Kaspar en Kiran waren veilig in Eldon.
----------
Zowaar verbaasd keek Charles op van zijn papieren en keek even peilend naar Destan. "Dus er zijn pups? Waarom vertel je niet wat over je wijfje en de kleintjes?" Psychologisch onderzoek was net zo interessant als fysiek onderzoek. Als Aya ooit zou horen dat iemand haar 'Destan's wijfje' had genoemd zou ze door het lint gaan.
Niet dat het nu zo goed met haar ging. Ze had Kaspar zowaar gevraagd haar vannacht op te sluiten in de kerkers. De volle maan kon ze niet negeren, dat was onmogelijk, maar ze wilde de roedel niet in gevaar brengen door met hen mee te gaan. Smekend keek ze de opa van haar kinderen aan. Ze haatte de kerkers vanuit de grond van haar hart, maar ze wist niet hoe gek haar wolf inmiddels was geworden.
-----------
Destan was niet zo stabiel en begon weer aan zijn boeien te rukken, waarmee hij zichzelf alleen maar weer pijn deed. Ondertussen gooide hij wat verwensingen naar de man die niet zo heel netjes waren, maar verder zei hij niets. Uiteindelijk bleef hij liggen en schokte hij alleen nog van ingehouden tranen. Zachtjes prevelde hij Aya's naam voor zich uit, wat ongeveer het enige was wat hem nog een beetje geestelijk gezond hield.
Kaspar keek bezorgd naar Aya. "Kan Von je niet helpen? Ik denk niet dat opgesloten zitten je wolf goed zal doen, lieverd."
---------
Aya dus... Charles schreef het op maar vertrok toen om de man alleen te laten met zijn gedachten. De dag daarna kwam hij alleen kijken hoe het met de genezing van Destan's wonden ging, hij zou pas verder gaan als die genezen waren. Ondertussen bleef hij hem vragen naar Aya en zijn pups. "Het is niet moeilijk om te regelen dat ze hierheen komen. Dan zijn jullie weer samen."
Aya schudde haar hoofd. "Ik zal ze pijn doen Kas, mijn wolf... ze raakt de weg steeds meer kwijt." Ze wilde niet bij de anderen zijn als ze zo was. Vorige volle maan ging het nog net goed, en haar wolf dwaalde enkel verder en verder af. Ze moest opgesloten worden als ze transformeerde, desnoods elke volle maan voor de rest van haar leven als het zo zou blijven gaan. Als... Als Destan niet meer... Aya kon de gedachte niet eens afmaken zonder dat ze haar hart opnieuw voelde breken en de tranen in haar ogen schoten. Ze wilde Destan...
----------
Waarop Charles alleen maar woest gegrom en dreigingen naar zijn hoofd kreeg. Het herstel duurde een paar dagen, al zou hij nog steeds stijf en stram zijn. De wonden trokken maar langzaam dicht en na tweeënhalve week was er aan zijn lichaam niets meer te zien. Behalve dan dat waar de klem om zijn enkel had gezeten. Daar was nu net zo'n rafelige tekening als bij zijn pols, hoewel een stuk schoner en beter geheeld zou het altijd bij hem blijven.
ze zijn veilig, ze zijn veilig, ze zijn veilig, ze zijn.. hij bleef het zinnetje herhalen terwijl hij in en uit slaap gleed en verder nergens controle over had.
Kaspar trok haar in zijn armen en had zelf ook tranen in zijn ogen. Hij miste zijn adoptieve zoon en hij kon voelen dat het niet goed ging met Aya. "Oké," stemde hij zachtjes in, al was het iets wat hij absoluut niet wilde zeggen. "Wil je iemand bij je hebben?"
----------
Aya schudde snikkend haar hoofd. Natuurlijk wilde ze niet alleen zijn, maar ze wilde niemand in haar misère meetrekken. Dus was het die avond, een uur voor de maan aan de hemel zou verschijnen, dat Themis schoorvoetend aan Von mededeelde wat Aya had besloten. Dat ze zich had laten opsluiten in de kerkers om de volle maan daar door te maken.
Aya zat, met haar knieën tegen haar borst getrokken, op de grond van één van de kooien. Ze was bang. Haar wolf ging het haar niet in dank afnemen dat ze hier zat.
Zo gingen er weken voorbij, waarin Destan nooit van de tafel af werd gelaten en zijn voedingsstoffen bleef krijgen met een infuus. Charles' onderzoek werd niet minder pijnlijk en hij probeerde nog altijd de wolf uit de tent te lokken. De volle manen, waarbij hij de transformatie van Destan plat legde, waren erg interessant voor de man maar extreem pijnlijk voor Destan. Tegen de vierde maand dat Destan hier was, waren er echter nog geen duidelijke resultaten in het onderzoek en de krankzinnige wetenschapper besloot dat het tijd was voor iets anders. De wonden die hij nu maakte, vervuilde hij met opzet door er as overheen te strooien, of aarde, of andere dingen die voor een infectie konden zorgen. Hoe reageerde Destan's lichaam daarop?
-----------
Von staarde haar ongelovig aan. Daarna werd ze verdrietig en stil. "We gaan," zei ze alleen maar. Ja, ze wilde niet anders dan er voor haar zusje zijn. Maar wat kon ze voor haar doen? De laatste keer dat ze in die kerkers was geweest, was ze compleet doorgedraaid.
Het was Kaspar die haar steak kwam brengen en uiteindelijk besloot bij haar te blijven. Jonge wolf en alleen op volle maan was nooit een goed iets.
Destan gaf langzaam op. Dit was hoe hij zijn dagen zou slijten. Hij zou zijn zoontjes nooit groot zien worden en zou Aya een gebroken hart geven. Hij zou nooit schoolhoofd worden, hij zou nooit Seff de roedel zien leiden en zou nooit meer Kas zien.
Zijn reacties werden minder, hoewel zijn lichaam bleef vechten had zijn geest het moeilijk. Hij reageerde als ieder ander op infectie: met koorts, rillen, ijlen en algehele miserabele toestand. Rillend lag hij in zijn boeien, afgezwakt en mager terwijl zijn genen de infecties te lijf gingen. Sommige wonden bleven daardoor schoon en heelden snel, waar anderen veel te veel tijd nodig hadden. Net als ieder ander had Destan gewoon verzorging nodig.
----------
Die avond werd duidelijk hoe ver heen Aya's wolf was. Het beest ging totaal door het lint, was agressiever dan zelfs Emil in zijn slechtste dagen, en leek niets en niemand meer te herkennen. In deze gedaante zou ze zelfs voor haar zoontjes een gevaar zijn en hen aan kunnen vallen. Woest smeet het beest zichzelf tegen de tralies, zichzelf daarmee verwondend maar het leek haar niet te deren.
De volgende ochtend, toen Aya eindelijk terug kon transformeren, bleef ze dan ook bont en blauw en totaal uitgeput op de grond van de kooi liggen. Terwijl de tranen over haar wangen stroomden fluisterde ze wanhopig Destan's naam. Waar was hij toch? Waarom had niemand hem gevonden? Kaspar, Amiel, Mano, niemand's contacten hielpen. Was hij... was hij dan toch...? Aya kon het laatste woord niet denken, dan zou ze kapot gaan en nooit meer opstaan.
De psychische afname vond Charles een beetje zorgelijk voor zijn onderzoek, maar tegelijk was het interessant dat ondanks de depressie Destan's genezingsprocessen nauwelijks leken te veranderen. Terwijl bij een gewoon mens de weerstand nu enorm naar beneden zou gaan.
Op een dag werd Destan echter weer wakker in de kooi, in plaats van op de tafel. Het eerste gedeelte zat erop.
---------
Amiel kwam haar uit de kerkers halen en droeg haar in zijn armen naar zijn vertrekken met Mel en de kids. Haar naar de ziekenboeg brengen zou niet helpen. Blauwe plekken zou haar lichaam zelf wel aanvechten, maar hij controleerde haar botten en inwendige belangrijke functies en bracht met magie het proces op gang en bracht haar in slaap, wat Aya wel nodig had.
In de middag bracht hij haar thee, toen had ze toch zeker drie uur geslapen.
De verandering van omgeving, bracht hem psychisch totaal niet naar een betere plek. Hij krulde zich op in een hoekje en sloeg zijn armen om zijn benen en bleef aan één stuk door trillen. Hij was schichtig en zijn hoofd kriebelde vreselijk doordat zijn haar wat groeide maar tegelijk ook heel erg vies was.
-----------
Zo begonnen enkele dagen van slechts observeren, waarna weer een vragenronde kwam, en uiteindelijk André in de kerkers verscheen. Binnen gehoorsafstand van Destan begonnen de mannen te bespreken hoe Eldon het beste aangevallen kon worden en wat er moest gebeuren met de gevangenen. Charles had duidelijk zijn zinnen gezet op Aya en de pups. Bovendien wilde hij zien hoe Destan reageerde op mogelijk gevaar voor zijn partner en kleintjes.
Ze had geslapen, maar dat maakte haar er niet veel beter op. Aya hield zich groot voor haar kids, ze wilde hen niet bang maken, maar hoe langer dit duurde hoe meer energie dat van haar vroeg.
Zijn ogen kregen weer iets meer helderheid toen hij het over zijn partner had. "Val dood," gromde Destan.
------------
Mano's gehele familie keek uit naar Destan, en die zat ongeveer door heel zuid-Europa. Barcelona was echter hun zomerstop. Ook Kaspar's en Amiel's contacten hadden nog niets opgepikt. Als iemand wist hoe hij zijn zaakjes geheim moest houden, was het Charles wel.
"Hoe oud is je partner, Destan? Gezien jouw leeftijd, en die van haar mogelijk. Is er als halfbeest een instinctmatige drang tot paren? Hebben jullie kinderen, of noemen jullie dat pups?"
------------
"Wacht maar... ik kom hier uit. Vroeg of laat maak je een fout en dan ga je eraan." Waarna hij zijn ogen weer sloot. Hij zou geen reacties geven. Hij moest Aya veilig houden. Hij mocht niet laten merken dat ze pups hadden. Als Kaspar of Kiran iets zou overkomen... Destan zou niet voor zichzelf instaan en dat deed hij nu al niet.
Bij bedtijd, en Kaspar was al in slaap, trok Kiran even aan Aya's mouw. "Mammie.. komt papa snel thuis?" Hij begreep er niets van. Papa was nog nooit zo lang weg geweest voor werk.
------------
Aya ging met een zucht op de rand van Kiran's bed zitten. Hoe lang kon ze nog tegen haar kinderen liegen? "Papa komt zo snel mogelijk thuis lieverd, want hij mist ons heel erg. Maar dit keer duurt het misschien wel erg lang want hij moet een probleem oplossen dat heel ingewikkeld is." Waar ze die woorden vandaan haalde wist ze niet eens. Zacht streek ze door Kiran's haar en drukte een kus op zijn voorhoofd. "Maar waar papa ook is, hij houdt heel veel van jullie. Dat moet je maar onthouden. En hij wil ook dat jullie heel goed je best doen bij opa Kas, oké?"
"Het gebied waar ze je vonden, en onze eerdere ontmoeting, doet me denken dat je wijfje zich op Eldon bevindt", constateerde Charles rustig, waarna hij opstond en zonder nog iets te zeggen de kamer uitliep. Het was kennelijk tijd om André te laten weten waar Eldon was. Charles wilde, als hij klaar was met Destan en verder kon met zijn onderzoek, die vrouwelijke weerwolf ook hebben.
-------------
Destans hart ging tekeer. Hij wist niet waar Eldon was.. Hij wist niet... Het was heel goed mogelijk dat hij wel wist waar Eldon was. Maar.. Tamira was goed in wat ze deed. Dat zou wel goed komen. Hij trok zijn knieën op en drukte zijn gezicht tegen zijn benen. Het spijt me, Aya.. het spijt me zo.. ik had nooit moeten gaan. Zijn gedachten bleven daarover malen en cirkelen en hij reikte met alles wat hij had naar haar uit.
Met grote ogen luisterde hij en gaf toen mama een knuffel. "Jij mist papa ook hé?" Maar daarna knikte Kiran ernstig. Ja, hij zou goed zijn best doen! En hij liet zich instoppen.
------------
"Ja, ik mis papa heel erg", gaf ze eerlijk toe, waarna ze haar zoontje nog een keer knuffelde en toen instopte.
Die avond sliep ze weer niet en de volgende dag meldde ze zich ziek nadat ze de tweeling naar Kaspar had gebracht. Ze bracht haar dag in de toren door, de plek waar ze Destan destijds voor het eerst had gemasseerd, en voor het eerst gekust.
André was al snel onderweg naar Eldon, door het dolle heen en een crew opbouwend met een grootte die hij nog nooit had gehad.
Charles liet Destan een week alleen, en kwam ook niet kijken hoe het met hem ging. Destan kreeg ook geen eten die week.
------------
Von kwam langs op Eldon om te horen hoe het met Aya ging uit betrouwbare bronnen. Ze overlegde met Kaspar en Amiel en Mano. Wat moesten ze doen?! Dat ze op het punt stonden om aangevallen te worden, kwam niet eens in hen op!
Eigenlijk was dat nog erger. Destan verloor het besef van tijd en werd gek van alle vragen. Hadden ze Aya? Zouden ze Eldon bereiken? Zou de aanval afgeslagen worden? Zouden ze gevangen kunnen maken? En dan te bedenken dat het allemaal zijn schuld was... Nee, het gaf hem geen rust en de honger maakte hem chagrijnig, en brommerig. Zijn wolf was boos op hem en verlangde naar zijn gezinnetje en rukte aan de mentale band om Aya te kunnen voelen en haar te laten weten dat hij min of meer in orde was.
------------
Aya ging niet meer mee op de roedelavonden buiten de volle maan om. Haar wolf was onhandelbaar en gevaarlijk aan het worden voor anderen. Destan was nu ruim een maand weg, en tot nu toe wist ze zichzelf sterk te houden voor Kiran, Kaspar, haar patiënten en de rest, maar van binnen ging ze kapot doordat ze niet wist waar Destan was en of hij nog leefde of niet. Op een avond, Kiran en Kaspar waren bij Nova en Sam logeren, zat ze snikkend in een donkere kamer op de bank. Ze had geen puf om eten te bestellen, om het licht aan te doen, om zichzelf nog een keer bij elkaar te rapen. Destan was nog geen twee maanden weg, maar ze wist niet hoe lang ze dit ging volhouden.
André besloot de aanval uit te stellen. Drie kwart van de crew die hij wilde weigerde in de winter door de bergen van Liechtenstein te reizen en ergens hadden ze gelijk. Charles was razend geweest maar hoe hij ook had gedreigd, de Jager was niet over te halen. Toen Charles de kelder echter weer in kwam en Destan van eten voorzag, gevuld met een slaapmiddel dit keer, liet de man geen spoor van die woede zien. Eens kijken hoe lang de weerwolf mentaal nog stand hield.
------------
Hij was hongerig en chagrijnig. Zijn blik was onrustig en dat was eigenlijk zijn hele lichaam. Hij bewoog wat heen en weer, maar zijn kooi gaf hem weinig ruimte. Dat er niets van Charles was af te lezen, maakte dat de twijfel nog harder toesloeg. De roedel was immers verdeeld. Niet iedereen woonde op Eldon en zou kunnen helpen als er wat gebeurde. Kaspar kon ook net in Klein-Eldon zijn.. er was maar één onoplettend persoon nodig voor een heleboel shit.
Argwanend keek hij naar het eten, maar hij had teveel honger om het te negeren. Dit keer wist hij echter beter en nam twee happen, waarna hij de rest liet staan voor later. Zin in overgeven had hij niet.
Mentaal gezien ging het niet goed met Destan. Hij wilde zijn pups en zijn vrouw! Hij wilde dat hij nooit dat verdraaide kasteel had verlaten. Hij wilde dat hij niet zo'n groot gevoel had voor 'recht doen' en anderen redden. Hij wilde dat hij niet zo zelfzuchtig was, want dan had hij Aya nooit alleen gelaten. Hij brak nog niet, maar dat zou waarschijnlijk niet lang meer duren.
-----------
Het spul was ook sterk genoeg dat Destan straks toch plat ging. En dat was precies waar Charles op wachtte. Voor nu deed hij enkel alsof de weerwolf niet bestond. Diens ongedurige gedrag vertelde hem genoeg over Destan's geestesrust.
-----------
Het duurde inderdaad niet lang of hij lag knock-out. Het enige goede daaraan was dat hij niet kon nadenken. Het lampje was simpelweg uit en Destan zou het missen als hij wakker werd.
-----------
Toen hij wakker werd lag hij goed vast op de tafel die hij eerder had gezien. Charles was bezig het een en ander aan spuiten en instrumentarium voor te bereidden. "Goed Destan. Heb je allergieën? Of oude verwondingen die niet goed genezen zijn? Dat soort dingen zijn belangrijk voor mijn onderzoek."
-----------
Nog even trok hij woest aan zijn ketenen, maar hij kon geen kans op. Dit bracht hem toch wel behoorlijk dicht bij paniek. Te horen aan de geluiden die Charles maakte, leek het erop dat het echte pijnlijke eraan zat te komen. Destan slikte nerveus en richtte zich maar op zijn ademhaling. "N-nee," mompelde hij, waarbij het waarschijnlijk meer een antwoord op de vragen was, dan een poging om weg te komen. Tenslotte, als Charles de wond van zijn pols nog niet had gezien, was die man dommer dan hij zich voordeed.
-----------
Die had Charles wel gezien, en dat vond hij juist vreselijk interessant. "Goed, dan kunnen we beginnen denk ik." Waarop hij een tondeuse pakte. Niet veel later was Destans hoofd kaalgeschoren en waren er allemaal meters en elektroden aan zijn hoofd vast geplakt. Net als aan zijn hart en in het gebied van zijn andere organen. "Ik wil weten hoe pijnprikkels bij jullie werken, en zien of ik het genezingsproces kan analyseren", gaf hij nog als iets van uitleg, waarna hij een scalpel zonder enige waarschuwing in Destan's been dreef.
-----------
"AAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAH!" zijn schreeuw, of brul, galmde na in zijn eigen oren. Destan gromde, zijn ogen flitsten geel en zijn ademhaling was scherp en hijgend. Zijn borst ging heftig op en neer terwijl de wolf het overnam. De woede overstemde de pijn voor een klein deel en hij grauwde naar de man. Die ging het er echt niet levend vanaf brengen als hij een kans kreeg.
-----------
Zo ging de dag door, waardoor Destan uiteindelijk op de tafel eindigde met meerdere wonden in verschillende 'graden' van diepte en grootte. Maar Destan werd niet van de tafel afgelaten. Voedingsstoffen kreeg hij binnen via een infuus gezien Charles niet het risico wilde lopen dat de jongen een manier van uitbreken zou hebben gevonden. "Goed, dit is erg interessant. Weet je of jonge weerwolven net zo goed genezen als oudere, volwassen exemplaren? En hoe zit dat voor de eerste transformatie?" Charles legde zelf geen connectie met Kiran en Kaspar gezien hij niet van hun bestaan wist, maar de vragen kwamen wel erg in de buurt van Destan's pups.
-----------
Voor zover het kon lag hij trillend op de tafel. Zijn keel was rauw van al zijn geschreeuw en op dit moment was Destan uitgeput. Tranen ontsnapten uit zijn gesloten ogen. Zijn schreeuwen om het te laten stoppen, en later de smeekbedes, hadden natuurlijk niet geholpen. Op dit moment waren er een paar kleine wondjes aan het helen, maar alle aandacht ging naar de grote, diepe wonden, waardoor hij eigenlijk een bloederige bende was.
Hij huiverde en opende even zijn ogen. De eerste transformatie? Oudere wolven? Er kwam een klein beetje vechtlust terug, al had hij amper iets om op te teren. "Je blijft van ze af!" Destan wist natuurlijk niet dat Charles geen andere wolven had. Aya, Kaspar, kleine Kaspar en Kiran waren veilig in Eldon.
----------
Zowaar verbaasd keek Charles op van zijn papieren en keek even peilend naar Destan. "Dus er zijn pups? Waarom vertel je niet wat over je wijfje en de kleintjes?" Psychologisch onderzoek was net zo interessant als fysiek onderzoek. Als Aya ooit zou horen dat iemand haar 'Destan's wijfje' had genoemd zou ze door het lint gaan.
Niet dat het nu zo goed met haar ging. Ze had Kaspar zowaar gevraagd haar vannacht op te sluiten in de kerkers. De volle maan kon ze niet negeren, dat was onmogelijk, maar ze wilde de roedel niet in gevaar brengen door met hen mee te gaan. Smekend keek ze de opa van haar kinderen aan. Ze haatte de kerkers vanuit de grond van haar hart, maar ze wist niet hoe gek haar wolf inmiddels was geworden.
-----------
Destan was niet zo stabiel en begon weer aan zijn boeien te rukken, waarmee hij zichzelf alleen maar weer pijn deed. Ondertussen gooide hij wat verwensingen naar de man die niet zo heel netjes waren, maar verder zei hij niets. Uiteindelijk bleef hij liggen en schokte hij alleen nog van ingehouden tranen. Zachtjes prevelde hij Aya's naam voor zich uit, wat ongeveer het enige was wat hem nog een beetje geestelijk gezond hield.
Kaspar keek bezorgd naar Aya. "Kan Von je niet helpen? Ik denk niet dat opgesloten zitten je wolf goed zal doen, lieverd."
---------
Aya dus... Charles schreef het op maar vertrok toen om de man alleen te laten met zijn gedachten. De dag daarna kwam hij alleen kijken hoe het met de genezing van Destan's wonden ging, hij zou pas verder gaan als die genezen waren. Ondertussen bleef hij hem vragen naar Aya en zijn pups. "Het is niet moeilijk om te regelen dat ze hierheen komen. Dan zijn jullie weer samen."
Aya schudde haar hoofd. "Ik zal ze pijn doen Kas, mijn wolf... ze raakt de weg steeds meer kwijt." Ze wilde niet bij de anderen zijn als ze zo was. Vorige volle maan ging het nog net goed, en haar wolf dwaalde enkel verder en verder af. Ze moest opgesloten worden als ze transformeerde, desnoods elke volle maan voor de rest van haar leven als het zo zou blijven gaan. Als... Als Destan niet meer... Aya kon de gedachte niet eens afmaken zonder dat ze haar hart opnieuw voelde breken en de tranen in haar ogen schoten. Ze wilde Destan...
----------
Waarop Charles alleen maar woest gegrom en dreigingen naar zijn hoofd kreeg. Het herstel duurde een paar dagen, al zou hij nog steeds stijf en stram zijn. De wonden trokken maar langzaam dicht en na tweeënhalve week was er aan zijn lichaam niets meer te zien. Behalve dan dat waar de klem om zijn enkel had gezeten. Daar was nu net zo'n rafelige tekening als bij zijn pols, hoewel een stuk schoner en beter geheeld zou het altijd bij hem blijven.
ze zijn veilig, ze zijn veilig, ze zijn veilig, ze zijn.. hij bleef het zinnetje herhalen terwijl hij in en uit slaap gleed en verder nergens controle over had.
Kaspar trok haar in zijn armen en had zelf ook tranen in zijn ogen. Hij miste zijn adoptieve zoon en hij kon voelen dat het niet goed ging met Aya. "Oké," stemde hij zachtjes in, al was het iets wat hij absoluut niet wilde zeggen. "Wil je iemand bij je hebben?"
----------
Aya schudde snikkend haar hoofd. Natuurlijk wilde ze niet alleen zijn, maar ze wilde niemand in haar misère meetrekken. Dus was het die avond, een uur voor de maan aan de hemel zou verschijnen, dat Themis schoorvoetend aan Von mededeelde wat Aya had besloten. Dat ze zich had laten opsluiten in de kerkers om de volle maan daar door te maken.
Aya zat, met haar knieën tegen haar borst getrokken, op de grond van één van de kooien. Ze was bang. Haar wolf ging het haar niet in dank afnemen dat ze hier zat.
Zo gingen er weken voorbij, waarin Destan nooit van de tafel af werd gelaten en zijn voedingsstoffen bleef krijgen met een infuus. Charles' onderzoek werd niet minder pijnlijk en hij probeerde nog altijd de wolf uit de tent te lokken. De volle manen, waarbij hij de transformatie van Destan plat legde, waren erg interessant voor de man maar extreem pijnlijk voor Destan. Tegen de vierde maand dat Destan hier was, waren er echter nog geen duidelijke resultaten in het onderzoek en de krankzinnige wetenschapper besloot dat het tijd was voor iets anders. De wonden die hij nu maakte, vervuilde hij met opzet door er as overheen te strooien, of aarde, of andere dingen die voor een infectie konden zorgen. Hoe reageerde Destan's lichaam daarop?
-----------
Von staarde haar ongelovig aan. Daarna werd ze verdrietig en stil. "We gaan," zei ze alleen maar. Ja, ze wilde niet anders dan er voor haar zusje zijn. Maar wat kon ze voor haar doen? De laatste keer dat ze in die kerkers was geweest, was ze compleet doorgedraaid.
Het was Kaspar die haar steak kwam brengen en uiteindelijk besloot bij haar te blijven. Jonge wolf en alleen op volle maan was nooit een goed iets.
Destan gaf langzaam op. Dit was hoe hij zijn dagen zou slijten. Hij zou zijn zoontjes nooit groot zien worden en zou Aya een gebroken hart geven. Hij zou nooit schoolhoofd worden, hij zou nooit Seff de roedel zien leiden en zou nooit meer Kas zien.
Zijn reacties werden minder, hoewel zijn lichaam bleef vechten had zijn geest het moeilijk. Hij reageerde als ieder ander op infectie: met koorts, rillen, ijlen en algehele miserabele toestand. Rillend lag hij in zijn boeien, afgezwakt en mager terwijl zijn genen de infecties te lijf gingen. Sommige wonden bleven daardoor schoon en heelden snel, waar anderen veel te veel tijd nodig hadden. Net als ieder ander had Destan gewoon verzorging nodig.
----------
Die avond werd duidelijk hoe ver heen Aya's wolf was. Het beest ging totaal door het lint, was agressiever dan zelfs Emil in zijn slechtste dagen, en leek niets en niemand meer te herkennen. In deze gedaante zou ze zelfs voor haar zoontjes een gevaar zijn en hen aan kunnen vallen. Woest smeet het beest zichzelf tegen de tralies, zichzelf daarmee verwondend maar het leek haar niet te deren.
De volgende ochtend, toen Aya eindelijk terug kon transformeren, bleef ze dan ook bont en blauw en totaal uitgeput op de grond van de kooi liggen. Terwijl de tranen over haar wangen stroomden fluisterde ze wanhopig Destan's naam. Waar was hij toch? Waarom had niemand hem gevonden? Kaspar, Amiel, Mano, niemand's contacten hielpen. Was hij... was hij dan toch...? Aya kon het laatste woord niet denken, dan zou ze kapot gaan en nooit meer opstaan.
De psychische afname vond Charles een beetje zorgelijk voor zijn onderzoek, maar tegelijk was het interessant dat ondanks de depressie Destan's genezingsprocessen nauwelijks leken te veranderen. Terwijl bij een gewoon mens de weerstand nu enorm naar beneden zou gaan.
Op een dag werd Destan echter weer wakker in de kooi, in plaats van op de tafel. Het eerste gedeelte zat erop.
---------
Amiel kwam haar uit de kerkers halen en droeg haar in zijn armen naar zijn vertrekken met Mel en de kids. Haar naar de ziekenboeg brengen zou niet helpen. Blauwe plekken zou haar lichaam zelf wel aanvechten, maar hij controleerde haar botten en inwendige belangrijke functies en bracht met magie het proces op gang en bracht haar in slaap, wat Aya wel nodig had.
In de middag bracht hij haar thee, toen had ze toch zeker drie uur geslapen.
De verandering van omgeving, bracht hem psychisch totaal niet naar een betere plek. Hij krulde zich op in een hoekje en sloeg zijn armen om zijn benen en bleef aan één stuk door trillen. Hij was schichtig en zijn hoofd kriebelde vreselijk doordat zijn haar wat groeide maar tegelijk ook heel erg vies was.
-----------
Zo begonnen enkele dagen van slechts observeren, waarna weer een vragenronde kwam, en uiteindelijk André in de kerkers verscheen. Binnen gehoorsafstand van Destan begonnen de mannen te bespreken hoe Eldon het beste aangevallen kon worden en wat er moest gebeuren met de gevangenen. Charles had duidelijk zijn zinnen gezet op Aya en de pups. Bovendien wilde hij zien hoe Destan reageerde op mogelijk gevaar voor zijn partner en kleintjes.
Ze had geslapen, maar dat maakte haar er niet veel beter op. Aya hield zich groot voor haar kids, ze wilde hen niet bang maken, maar hoe langer dit duurde hoe meer energie dat van haar vroeg.
We know everything...
Re: Belevenissen van Destan en Aya
Berichtdoor mriswah » 03 Jul 2016, 17:50
Nog altijd gaf Destan geen antwoord op de vragen. Hij zat gewoon in zijn kooi, waar hij zich relatief veilig voelde. Zijn wonden heelden, zijn geest ging achteruit. Hij gaf al dagen geen enkele reactie meer op Charles, behalve als het erop leek dat de kooi opengemaakt zou worden. Dan kroop hij naar achteren, zo ver hij kon en hield zich stevig aan de tralies vast. Niet weer die tafel, niet weer die tafel! De keuze tussen eten of wolf, was eigenlijk niet echt een keuze. Hij had het eten nodig, zo simpel was het.
Hij zat net zijn bord leeg te scheppen toen hij 'Eldon' hoorde vallen. Zijn blik ging van het eten naar de twee mannen. Langzaam at hij door terwijl hij hen afluisterde. Hij drukte schok uit en tegelijk ook weer niet. Hij was wel zover heen dat hij zich amper meer druk om iets of iemand anders kon maken. Toch was dit de eerst keer in dagen dat hij reactie gaf. "Ga maar.. ga maar dood. Je gaat toch wel dood," mompelde Destan. Een aanval zouden ze wel afslaan. André onthoofd, was iets wat hem bijna deed grinniken, maar hij kreeg alleen maar een beetje meer glans in zijn lichtbruine ogen.
Pas nadat de thee op was, hield Amiel haar tegen en keek haar ernstig aan. "Ik heb bericht gekregen... Er zijn handelaren actief rondom Toulouse en de roddels zijn niet best. Er is iets gaande. Jagers verzamelen zich." Dit zei natuurlijk niets over Destan, maar Amiel pakte even haar hand. "Drank maakt elke man loslippig. Mijn contact zegt dat er een Jager is die het heeft over een Weerwolf die gevangen is genomen en dat hij baalt van zijn baas die teveel van spelletjes houdt." Hij kneep zacht in haar hand. "Destan leeft, Aya. Maar vervolgstappen kunnen niet zomaar gezet worden." Die stad was een groot broeinest aan gevaar. Zijn contact had het niet eens levend er vanaf gebracht en het was een wonder dat het bericht hem had bereikt.
----------
Aya's hoofd schoot overeind. Des... Destan leefde nog? Ze hadden hem gevangen genomen en.. Ze wist niet wat spelletjes inhielden, maar het klonk alles behalve goed en het was maar goed dat Amiel nog eens zei dat vervolgstappen niet zomaar zouden gaan gezien ze al ongeveer opgesprongen was om naar buiten te rennen. Ze zou er alles aan doen om haar man terug in haar armen te krijgen.
Charles keek even fronsend naar Destan maar negeerde hem verder. André wist genoeg, de volgende set was nu aan hem.
Toen Destan vijf maanden weg was was de groep Jagers waar Amiel het over had gehad, in beweging richting Eldon en zelfs Wystan begon zowaar ongedurig te worden. De man liet nooit iets merken van angst of zenuwen, maar drie van zijn vaste handelaren waren in korte tijd verdwenen en nog een heel stel anderen hadden hem alleen maar gezegd geen contact met hen op te nemen. Dat was absoluut geen goed teken... De wacht was verdubbeld, en de enige avond van de week dat Sam geen dienst had zat hij met Aya, Nova, en de kids in hun huisje in het dorp. Aya zag er slecht uit, ze was afgevallen door de zenuwen. Sam durfde haar bovendien nauwelijks aan te kijken. Als hij Destan niet alleen had gelaten, was dit misschien nooit gebeurd... Nova was bijna zeven maanden zwanger inmiddels en de zorgen over de Nimf en diens ongeboren kind leidde Aya nog net iets af.
----------
"We krijgen hem wel terug, Aya. Maar de omgeving is gevaarlijk en we moeten voorzichtig zijn." Destan redden en dan anderen in gevangenschap opofferen was nou ook weer niet best. Maar het was het eerste beetje nieuws sinds maanden en zou Aya hopelijk een beetje goed doen.
Kaspar merkte de verschuiving ook. Toen dat front deze kant op kwam, nam hij geen risico en liet zelfs Boaz naar Eldon komen. Onder het mom van een nieuw contact voor voorraden, en andere aanwinsten die hij misschien zou doen, zou de man binnen het kasteel moeten blijven voor een poosje. Op een avond stond hij naast Wystan op de muur. Hij zag bleek en had er een paar grijze haren bij van de zorgen. "Het zint me niks," bromde hij.
----------
"Mij ook niet", zei Wystan toonloos. "Toen ik gisteravond rondvloog zag ik vuren hier niet ver genoeg vandaan. Ze komen dichterbij." Maar misschien zat er iemand tussen die wist waar Destan was, en dan moest dit maar gebeuren. "We moeten hulptroepen in gaan roepen Kas. Deze groep is groter dan we ooit hebben gehad." De roedel, vampieren, Wystan overwoog zelfs zijn familie te schrijven (al verwachtte hij geen antwoord terug). Nu zouden ze overrompeld kunnen worden.
----------
Hij knikte. "Ik heb Cyra en Sevas ingeschakeld. Verder heeft Amiel wat van zijn legervriendjes opgetrommeld." Dat hadden ze vrij snel al gedaan en de Nachtelfen kampeerden vlakbij Eldon, zonder vuren. Het waren doorgewinterde soldaten, die goed waren in afslachten. Kaspar vond het niks, maar het moest maar. Von en Emil waren op de hoogte en de roedel was klaar om te vechten.
Nova was blij dat in elk geval iets Aya leek af te leiden, maar ze wilde de weerwolf ook in de buurt houden. Ze had haar nodig, zeker deze laatste maanden, al was haar vriendin niet echt hoe ze haar kende en hoe ze haar nodig had.
Als Destan erover na zou kunnen denken, was hij blij dat het bij lichamelijke martelingen bleef, en ze niet seksueel werden. Hij dacht daar echter niet zo over. Hij wilde gewoon in rust slapen en eten en dacht zelfs amper meer aan ontsnappen. Als hij maar in de kooi kon blijven... daar was hij veilig.
----------
Wystan knikte. Dat was een goede back-up.
De vampieren arriveerden een paar dagen later, met een paar lager geplaatste vampieren uit hun beider families met zich mee. Cyra vond dat een risico dat ze niet graag nam, zeker niet met het dorp en de leerlingen in de buurt, maar ze konden mogelijk alle hulp gebruiken en er waren weinig andere vampieren die zich tegen het echtpaar durfde te verzetten als die hun volledige kracht tentoonspreidde. Hun aura's zouden in de jaren enkel sterker en dreigender worden.
Aya hielp Nova zo goed als ze kon, en als mens was ze duidelijk verward maar verder nog wel zichzelf. Dus haar medische kennis en mogelijkheid tot het maken van beslissingen was niet minder geworden. Op een avond zat ze bij haar beste vriendin op de bank toen ze verbaasd opkeek. Ze rook... vuur? Geschrokken schoot ze overeind en snelde, gevolgd door Sam, naar het raam. Aan de andere kant van de straat zag ze een groep jagers, met fakkels in hun handen door het dorp lopen. Ze leken het dorp niet aan te vallen maar hun grimmige gezichten beloofden niets dan goeds. "Achterdeur", siste Aya. Daardoor zouden ze het bos kunnen bereiken voor de Jagers hen zouden zien. Dan zouden ze het huis voorbij gaan, en het gezin ongemoeid laten. Sam haalde Senna uit haar bedje, en nam één van de tweeling op zijn arm, terwijl Aya de ander nam. Aya kende haar broer, die zou dezelfde omtrekkende beweging volgen.
Slaap bleek zijn grootste vijand, want het liet hem kwetsbaar voor veranderingen. De tafel was nog niet over, het werd enkel erger, wat Destan wel kon beseffen toen hij er weer op wakker werd.
---------
Zo waren de flanken beschermd. Amiel had zijn gezin in de steek gelaten en kampeerde bij oude kameraden en was behoorlijk grimmig. Mogelijk zou hij zelfs zijn belofte aan Mel moeten breken als het ging om zwarte magie. Hij zou koste wat kost die klootzakken bij Eldon weghouden!
Sevas had wacht toen hij iets voelde veranderen en riep al snel de anderen tot paraatheid. Oef.. dit waren er meer dan hij had verwacht.
Nova kon die stress niet goed hebben. Ze moest nog een weekje voor ze de acht maand zou bereiken, maar ze voelde de zorgen en stress door haar lijf schieten. Ze bleef dicht bij Sam en Aya en had één hand beschermend op haar buik.
Hij werd geschrokken wakker. "Nee, nee, nee.. niet meer.." paniek nam bezit van hem.
----------
Emil, Von, en Seff stonden hen bij de rand van het bos op te wachten, waar Sam en Emil transformeerden zodat iedereen snel vervoerd kon worden. Gelukkig waren beiden heren groot in hun wolf/leeuw-gedaante. Alleen Aya bleef schoorvoetend staan terwijl ze Nova en Senna op Sam's rug hielp, en Von met Seff en de tweeling op Emil's rug. Ze durfde het niet, ze durfde niet te transformeren. "Ga maar. Ik loop wel. Misschien vang ik nog iets nuttigs op." Als degenen die ze lief had maar veilig waren, en dat zouden ze niet zijn als zij als wolf bij hen in de buurt was.
Cyra verscheen naast haar man op de muren en keek met een strak gezicht naar de lichtjes die ze in de verte zagen. Zacht pakte ze Sevas' hand vast. Om dit te kunnen zou ze de vampier in zichzelf los gaan laten, en dat was iets waarvan ze nooit makkelijk terug kwam. "We moeten degene vinden die weet waar Destan is", zei ze rustig. Juist met hun hypnose moesten ze dat kunnen ontdekken. Van de rest interesseerde het haar niet veel wat ermee gebeurde.
"Het spijt me Destan, maar dit is van wezenlijk belang." Waarna Charles toesloeg. Met een paar gemikte klappen wist hij enkele van Destan's ribben te breken, en duwde er toen één naar binnen zodat die de long aan die kant wist te raken. Klaplongen waren in theorie niet dodelijk, maar wel zeer onaangenaam.
--------
Von keek haar even aan. Hopelijk zou ze geen domme dingen doen. Ze maakte zich zorgen om Aya maar gaf haar een knuffel. "Ik zorg dat de kids veilig bij Eldon komen. Daarna zie ik je weer." Waarna ze zich met het groepje naar Eldon haastte. Ze leverde de tweeling en Seff af en gaf hem een dikke knuffel en kus maar liet het over aan een paar wachters. Nova voelde steken door haar heen gaan en wist zich met moeite naar de ziekenboeg te krijgen.
"Er zijn een paar leiders, denk ik." Maar hij nam bezorgd Cyra op. Ze zouden allebei alles voor Eldon doen, maar hij zou willen dat het niet hoefde. Het was niet goed voor zijn lief. "We zullen moeten splitsen."
De pijn op zijn borst was niet zo fel als toen Charles hem met scalpels te lijf was gegaan, maar was wel veel meer aanwezig en bleef aanwezig. Hij kreeg het benauwd, wilde hoesten, wilde flink ademen, wilde vloeken en tieren.. Piepend haalde hij adem. Hij lag een kwartier zo te strijden, maar gaf het toen op. "We.. we genezen niet.. als de.. breuk niet.. wordt... gezet.." bracht hij hees uit. Ademen deed pijn, was moeilijk en maakte ook dat hij niet wilde ademen, maar hij moest. Hij moest lucht!
Het was het eerste beetje info dat hij Charles voerde over zijn ras.
-----------
Aya knuffelde Von stevig terug. "Ik ben er snel, maak je geen zorgen." Waarna ze Kaspar en Kiran nog een kus gaf, die niet begrepen waarom mama geen wolf werd, en ze zag vertrekken. Daarna begon ze in stevige pas te lopen, wat na een tijdje rennen werd gezien ze hoorde dat de Jagers haar behoorlijk op de hielen zaten. Ze moest hen voorblijven, anders moest ze wel transformeren.
Cyra knikte. "Dat zal moeten ja." Waarna ze naar hem keek en een kus op zijn lippen drukte. "Het komt goed lieverd. We zijn door hetere vuren gegaan."
Charles knikte, hij vond het fijn dat te weten en zorgde dat de botten netjes tegen elkaar aan zaten zodat ze recht zouden genezen. Kijken hoe hij omging met slecht genezen breuken zou verder in deze fase pas gebeuren en daarvoor had Charles Destan's bovenbeen voor in gedachten. Maar breuken waren breuken en ze zouden bij elke ademhaling pijn doen.
----------
De roedel verzamelde zich voor Eldon. De kinderen waren binnen en dus waren de vechters over. Het zou lastig worden om gefocust te blijven, maar daarom deelde ze Themis en Edmond bij Mano in. Als ze zich richtten op hun kids zou het wel goed komen. Waarna Von gespannen wachtte op Aya en op de aanval. Kaspar begaf zich naar beneden en kwam bij de roedel staan, al zou hij niet bij hen blijven.
Sevas kneep even in haar hand en gaf haar een zoen terug. "Ik zie je snel weer." Waarna hij alvast naar beneden ging en een eindje bij de Weerwolven vandaan bleef. Tamira kwam naast Cyra staan. Niet de eerste keer dat ze samen zouden vechten, en ze deden het goed samen. Als het kon wilde ze in de buurt van de voorhoede blijven. Ze zou niet zo'n Hoofd zijn die zich niet zelf in de strijd mengde.
Zijn ademhaling bleef piepend en Destan liep een beetje rood aan omdat hij niet genoeg lucht kreeg. Botbreuken duurden altijd een paar dagen, maar hoe het zat met longen wist hij niet. Uitgeput en zwetend hing hij in de banden en het was maar goed dat hij recht gehouden werd. In elkaar duiken zou nu alleen maar pijnlijker zijn, al wilde hij dat maar wat graag doen.
----------
Sevas had de leiding over de andere vampieren. Hij was imposanter als leider dan zij, en Cyra wilde liever niet dat iemand haar zo zag als ze straks zou zijn. Maar Tamira, haar kon ze het niet weigeren. Even keek ze met een glimlach naar het Hoofd van de Wacht. "Ik had gehoopt dat dit nooit meer nodig zou zijn", bekende ze terwijl een lange ijsspies vanaf de grond omhoog kroop, tot hij haar hand had bereikt zodat Cyra hem af kon breken.
Aan het einde van de dag waren ook een paar voetbotjes gebroken, en een sleutelbeen. Die laatste was een open botbreuk. Dit zou Charles weer een paar dagen laten voordat hij verder zou plannen, om te onderzoeken hoe de genezing ging.
--------
Tamira zag er strijdlustig uit in haar bewapening en haar haren ingevlochten en een grimmige blikin haar ogen. Ze knikte naar Cyra. "Nee, ik ook. Maar ik ben blij dat we niet alleen zijn." Ze zouden bij elkaar blijven. "Laten we maar naar de voorste rij verhuizen." Dan kon ze een paar van haar mannen naar achteren sturen.
Tijdens de marteling verloor Destan een paar keer het bewustzijn. Bij de laatste breuken ging hij echter knock-out door alle pijn. Gelukkig waren de breuken bij zijn voeten wel recht en zou het goed genezen. Maar eerst maar eens kunnen ademhalen... Hij begreep niet helemaal wat Charles verwachtte van de open botbreuk. Als het bot niet werd gezet, werd er ook niets genezen.. wat hij hem raspend de volgende dag vertelde. Het was niet alsof zijn lichaam zo magisch was dat ze het bot recht trokken, terug naar de plek waar het hoorde!
---------
Cyra knikte en volgde Tamira naar de frontlinie. Even knikte ze naar Von, maar ze zou een afstand tot de roedel bewaren tenzij het niet anders kon. Met elke stap die ze deed werden haar ogen roden, en werd het paars meer en meer verdrongen. Haar aura werd steeds dreigender en krachtiger, waardoor iedereen kon aanvoelen dat Cyra niet stil had gezeten in de jaren sinds Eldon. Ze had haar magie gestudeerd en was machtiger dan ooit in de kunde ervan. Ook had ze geleerd haar vampier te controleren op een manier die niet zelfdestructief was. Maar toch, het was nog maar de vraag hoe goed die zich straks weer naar de achtergrond liet dringen.
Dat vond Charles behoorlijk teleurstellend, waarop hij het bot weer zette maar de wond open liet. Eens kijken wat infecties in combinatie met gebroken botten deden. "Ooh, ik dacht dat je het wel prettig vond om te weten dat je wijfje en pups hier snel zullen zijn. André heeft me laten weten dat ze Eldon hebben bereikt."
Dat 'wijfje' rende nu in hoog tempo tussen de bomen door om te voorkomen dat de jagers, onder leiding van André haar te pakken kregen. Nog altijd was ze mens, en ze was altijd klein geweest van gestalte. Dat was nu niet voordelig.
Hij zat net zijn bord leeg te scheppen toen hij 'Eldon' hoorde vallen. Zijn blik ging van het eten naar de twee mannen. Langzaam at hij door terwijl hij hen afluisterde. Hij drukte schok uit en tegelijk ook weer niet. Hij was wel zover heen dat hij zich amper meer druk om iets of iemand anders kon maken. Toch was dit de eerst keer in dagen dat hij reactie gaf. "Ga maar.. ga maar dood. Je gaat toch wel dood," mompelde Destan. Een aanval zouden ze wel afslaan. André onthoofd, was iets wat hem bijna deed grinniken, maar hij kreeg alleen maar een beetje meer glans in zijn lichtbruine ogen.
Pas nadat de thee op was, hield Amiel haar tegen en keek haar ernstig aan. "Ik heb bericht gekregen... Er zijn handelaren actief rondom Toulouse en de roddels zijn niet best. Er is iets gaande. Jagers verzamelen zich." Dit zei natuurlijk niets over Destan, maar Amiel pakte even haar hand. "Drank maakt elke man loslippig. Mijn contact zegt dat er een Jager is die het heeft over een Weerwolf die gevangen is genomen en dat hij baalt van zijn baas die teveel van spelletjes houdt." Hij kneep zacht in haar hand. "Destan leeft, Aya. Maar vervolgstappen kunnen niet zomaar gezet worden." Die stad was een groot broeinest aan gevaar. Zijn contact had het niet eens levend er vanaf gebracht en het was een wonder dat het bericht hem had bereikt.
----------
Aya's hoofd schoot overeind. Des... Destan leefde nog? Ze hadden hem gevangen genomen en.. Ze wist niet wat spelletjes inhielden, maar het klonk alles behalve goed en het was maar goed dat Amiel nog eens zei dat vervolgstappen niet zomaar zouden gaan gezien ze al ongeveer opgesprongen was om naar buiten te rennen. Ze zou er alles aan doen om haar man terug in haar armen te krijgen.
Charles keek even fronsend naar Destan maar negeerde hem verder. André wist genoeg, de volgende set was nu aan hem.
Toen Destan vijf maanden weg was was de groep Jagers waar Amiel het over had gehad, in beweging richting Eldon en zelfs Wystan begon zowaar ongedurig te worden. De man liet nooit iets merken van angst of zenuwen, maar drie van zijn vaste handelaren waren in korte tijd verdwenen en nog een heel stel anderen hadden hem alleen maar gezegd geen contact met hen op te nemen. Dat was absoluut geen goed teken... De wacht was verdubbeld, en de enige avond van de week dat Sam geen dienst had zat hij met Aya, Nova, en de kids in hun huisje in het dorp. Aya zag er slecht uit, ze was afgevallen door de zenuwen. Sam durfde haar bovendien nauwelijks aan te kijken. Als hij Destan niet alleen had gelaten, was dit misschien nooit gebeurd... Nova was bijna zeven maanden zwanger inmiddels en de zorgen over de Nimf en diens ongeboren kind leidde Aya nog net iets af.
----------
"We krijgen hem wel terug, Aya. Maar de omgeving is gevaarlijk en we moeten voorzichtig zijn." Destan redden en dan anderen in gevangenschap opofferen was nou ook weer niet best. Maar het was het eerste beetje nieuws sinds maanden en zou Aya hopelijk een beetje goed doen.
Kaspar merkte de verschuiving ook. Toen dat front deze kant op kwam, nam hij geen risico en liet zelfs Boaz naar Eldon komen. Onder het mom van een nieuw contact voor voorraden, en andere aanwinsten die hij misschien zou doen, zou de man binnen het kasteel moeten blijven voor een poosje. Op een avond stond hij naast Wystan op de muur. Hij zag bleek en had er een paar grijze haren bij van de zorgen. "Het zint me niks," bromde hij.
----------
"Mij ook niet", zei Wystan toonloos. "Toen ik gisteravond rondvloog zag ik vuren hier niet ver genoeg vandaan. Ze komen dichterbij." Maar misschien zat er iemand tussen die wist waar Destan was, en dan moest dit maar gebeuren. "We moeten hulptroepen in gaan roepen Kas. Deze groep is groter dan we ooit hebben gehad." De roedel, vampieren, Wystan overwoog zelfs zijn familie te schrijven (al verwachtte hij geen antwoord terug). Nu zouden ze overrompeld kunnen worden.
----------
Hij knikte. "Ik heb Cyra en Sevas ingeschakeld. Verder heeft Amiel wat van zijn legervriendjes opgetrommeld." Dat hadden ze vrij snel al gedaan en de Nachtelfen kampeerden vlakbij Eldon, zonder vuren. Het waren doorgewinterde soldaten, die goed waren in afslachten. Kaspar vond het niks, maar het moest maar. Von en Emil waren op de hoogte en de roedel was klaar om te vechten.
Nova was blij dat in elk geval iets Aya leek af te leiden, maar ze wilde de weerwolf ook in de buurt houden. Ze had haar nodig, zeker deze laatste maanden, al was haar vriendin niet echt hoe ze haar kende en hoe ze haar nodig had.
Als Destan erover na zou kunnen denken, was hij blij dat het bij lichamelijke martelingen bleef, en ze niet seksueel werden. Hij dacht daar echter niet zo over. Hij wilde gewoon in rust slapen en eten en dacht zelfs amper meer aan ontsnappen. Als hij maar in de kooi kon blijven... daar was hij veilig.
----------
Wystan knikte. Dat was een goede back-up.
De vampieren arriveerden een paar dagen later, met een paar lager geplaatste vampieren uit hun beider families met zich mee. Cyra vond dat een risico dat ze niet graag nam, zeker niet met het dorp en de leerlingen in de buurt, maar ze konden mogelijk alle hulp gebruiken en er waren weinig andere vampieren die zich tegen het echtpaar durfde te verzetten als die hun volledige kracht tentoonspreidde. Hun aura's zouden in de jaren enkel sterker en dreigender worden.
Aya hielp Nova zo goed als ze kon, en als mens was ze duidelijk verward maar verder nog wel zichzelf. Dus haar medische kennis en mogelijkheid tot het maken van beslissingen was niet minder geworden. Op een avond zat ze bij haar beste vriendin op de bank toen ze verbaasd opkeek. Ze rook... vuur? Geschrokken schoot ze overeind en snelde, gevolgd door Sam, naar het raam. Aan de andere kant van de straat zag ze een groep jagers, met fakkels in hun handen door het dorp lopen. Ze leken het dorp niet aan te vallen maar hun grimmige gezichten beloofden niets dan goeds. "Achterdeur", siste Aya. Daardoor zouden ze het bos kunnen bereiken voor de Jagers hen zouden zien. Dan zouden ze het huis voorbij gaan, en het gezin ongemoeid laten. Sam haalde Senna uit haar bedje, en nam één van de tweeling op zijn arm, terwijl Aya de ander nam. Aya kende haar broer, die zou dezelfde omtrekkende beweging volgen.
Slaap bleek zijn grootste vijand, want het liet hem kwetsbaar voor veranderingen. De tafel was nog niet over, het werd enkel erger, wat Destan wel kon beseffen toen hij er weer op wakker werd.
---------
Zo waren de flanken beschermd. Amiel had zijn gezin in de steek gelaten en kampeerde bij oude kameraden en was behoorlijk grimmig. Mogelijk zou hij zelfs zijn belofte aan Mel moeten breken als het ging om zwarte magie. Hij zou koste wat kost die klootzakken bij Eldon weghouden!
Sevas had wacht toen hij iets voelde veranderen en riep al snel de anderen tot paraatheid. Oef.. dit waren er meer dan hij had verwacht.
Nova kon die stress niet goed hebben. Ze moest nog een weekje voor ze de acht maand zou bereiken, maar ze voelde de zorgen en stress door haar lijf schieten. Ze bleef dicht bij Sam en Aya en had één hand beschermend op haar buik.
Hij werd geschrokken wakker. "Nee, nee, nee.. niet meer.." paniek nam bezit van hem.
----------
Emil, Von, en Seff stonden hen bij de rand van het bos op te wachten, waar Sam en Emil transformeerden zodat iedereen snel vervoerd kon worden. Gelukkig waren beiden heren groot in hun wolf/leeuw-gedaante. Alleen Aya bleef schoorvoetend staan terwijl ze Nova en Senna op Sam's rug hielp, en Von met Seff en de tweeling op Emil's rug. Ze durfde het niet, ze durfde niet te transformeren. "Ga maar. Ik loop wel. Misschien vang ik nog iets nuttigs op." Als degenen die ze lief had maar veilig waren, en dat zouden ze niet zijn als zij als wolf bij hen in de buurt was.
Cyra verscheen naast haar man op de muren en keek met een strak gezicht naar de lichtjes die ze in de verte zagen. Zacht pakte ze Sevas' hand vast. Om dit te kunnen zou ze de vampier in zichzelf los gaan laten, en dat was iets waarvan ze nooit makkelijk terug kwam. "We moeten degene vinden die weet waar Destan is", zei ze rustig. Juist met hun hypnose moesten ze dat kunnen ontdekken. Van de rest interesseerde het haar niet veel wat ermee gebeurde.
"Het spijt me Destan, maar dit is van wezenlijk belang." Waarna Charles toesloeg. Met een paar gemikte klappen wist hij enkele van Destan's ribben te breken, en duwde er toen één naar binnen zodat die de long aan die kant wist te raken. Klaplongen waren in theorie niet dodelijk, maar wel zeer onaangenaam.
--------
Von keek haar even aan. Hopelijk zou ze geen domme dingen doen. Ze maakte zich zorgen om Aya maar gaf haar een knuffel. "Ik zorg dat de kids veilig bij Eldon komen. Daarna zie ik je weer." Waarna ze zich met het groepje naar Eldon haastte. Ze leverde de tweeling en Seff af en gaf hem een dikke knuffel en kus maar liet het over aan een paar wachters. Nova voelde steken door haar heen gaan en wist zich met moeite naar de ziekenboeg te krijgen.
"Er zijn een paar leiders, denk ik." Maar hij nam bezorgd Cyra op. Ze zouden allebei alles voor Eldon doen, maar hij zou willen dat het niet hoefde. Het was niet goed voor zijn lief. "We zullen moeten splitsen."
De pijn op zijn borst was niet zo fel als toen Charles hem met scalpels te lijf was gegaan, maar was wel veel meer aanwezig en bleef aanwezig. Hij kreeg het benauwd, wilde hoesten, wilde flink ademen, wilde vloeken en tieren.. Piepend haalde hij adem. Hij lag een kwartier zo te strijden, maar gaf het toen op. "We.. we genezen niet.. als de.. breuk niet.. wordt... gezet.." bracht hij hees uit. Ademen deed pijn, was moeilijk en maakte ook dat hij niet wilde ademen, maar hij moest. Hij moest lucht!
Het was het eerste beetje info dat hij Charles voerde over zijn ras.
-----------
Aya knuffelde Von stevig terug. "Ik ben er snel, maak je geen zorgen." Waarna ze Kaspar en Kiran nog een kus gaf, die niet begrepen waarom mama geen wolf werd, en ze zag vertrekken. Daarna begon ze in stevige pas te lopen, wat na een tijdje rennen werd gezien ze hoorde dat de Jagers haar behoorlijk op de hielen zaten. Ze moest hen voorblijven, anders moest ze wel transformeren.
Cyra knikte. "Dat zal moeten ja." Waarna ze naar hem keek en een kus op zijn lippen drukte. "Het komt goed lieverd. We zijn door hetere vuren gegaan."
Charles knikte, hij vond het fijn dat te weten en zorgde dat de botten netjes tegen elkaar aan zaten zodat ze recht zouden genezen. Kijken hoe hij omging met slecht genezen breuken zou verder in deze fase pas gebeuren en daarvoor had Charles Destan's bovenbeen voor in gedachten. Maar breuken waren breuken en ze zouden bij elke ademhaling pijn doen.
----------
De roedel verzamelde zich voor Eldon. De kinderen waren binnen en dus waren de vechters over. Het zou lastig worden om gefocust te blijven, maar daarom deelde ze Themis en Edmond bij Mano in. Als ze zich richtten op hun kids zou het wel goed komen. Waarna Von gespannen wachtte op Aya en op de aanval. Kaspar begaf zich naar beneden en kwam bij de roedel staan, al zou hij niet bij hen blijven.
Sevas kneep even in haar hand en gaf haar een zoen terug. "Ik zie je snel weer." Waarna hij alvast naar beneden ging en een eindje bij de Weerwolven vandaan bleef. Tamira kwam naast Cyra staan. Niet de eerste keer dat ze samen zouden vechten, en ze deden het goed samen. Als het kon wilde ze in de buurt van de voorhoede blijven. Ze zou niet zo'n Hoofd zijn die zich niet zelf in de strijd mengde.
Zijn ademhaling bleef piepend en Destan liep een beetje rood aan omdat hij niet genoeg lucht kreeg. Botbreuken duurden altijd een paar dagen, maar hoe het zat met longen wist hij niet. Uitgeput en zwetend hing hij in de banden en het was maar goed dat hij recht gehouden werd. In elkaar duiken zou nu alleen maar pijnlijker zijn, al wilde hij dat maar wat graag doen.
----------
Sevas had de leiding over de andere vampieren. Hij was imposanter als leider dan zij, en Cyra wilde liever niet dat iemand haar zo zag als ze straks zou zijn. Maar Tamira, haar kon ze het niet weigeren. Even keek ze met een glimlach naar het Hoofd van de Wacht. "Ik had gehoopt dat dit nooit meer nodig zou zijn", bekende ze terwijl een lange ijsspies vanaf de grond omhoog kroop, tot hij haar hand had bereikt zodat Cyra hem af kon breken.
Aan het einde van de dag waren ook een paar voetbotjes gebroken, en een sleutelbeen. Die laatste was een open botbreuk. Dit zou Charles weer een paar dagen laten voordat hij verder zou plannen, om te onderzoeken hoe de genezing ging.
--------
Tamira zag er strijdlustig uit in haar bewapening en haar haren ingevlochten en een grimmige blikin haar ogen. Ze knikte naar Cyra. "Nee, ik ook. Maar ik ben blij dat we niet alleen zijn." Ze zouden bij elkaar blijven. "Laten we maar naar de voorste rij verhuizen." Dan kon ze een paar van haar mannen naar achteren sturen.
Tijdens de marteling verloor Destan een paar keer het bewustzijn. Bij de laatste breuken ging hij echter knock-out door alle pijn. Gelukkig waren de breuken bij zijn voeten wel recht en zou het goed genezen. Maar eerst maar eens kunnen ademhalen... Hij begreep niet helemaal wat Charles verwachtte van de open botbreuk. Als het bot niet werd gezet, werd er ook niets genezen.. wat hij hem raspend de volgende dag vertelde. Het was niet alsof zijn lichaam zo magisch was dat ze het bot recht trokken, terug naar de plek waar het hoorde!
---------
Cyra knikte en volgde Tamira naar de frontlinie. Even knikte ze naar Von, maar ze zou een afstand tot de roedel bewaren tenzij het niet anders kon. Met elke stap die ze deed werden haar ogen roden, en werd het paars meer en meer verdrongen. Haar aura werd steeds dreigender en krachtiger, waardoor iedereen kon aanvoelen dat Cyra niet stil had gezeten in de jaren sinds Eldon. Ze had haar magie gestudeerd en was machtiger dan ooit in de kunde ervan. Ook had ze geleerd haar vampier te controleren op een manier die niet zelfdestructief was. Maar toch, het was nog maar de vraag hoe goed die zich straks weer naar de achtergrond liet dringen.
Dat vond Charles behoorlijk teleurstellend, waarop hij het bot weer zette maar de wond open liet. Eens kijken wat infecties in combinatie met gebroken botten deden. "Ooh, ik dacht dat je het wel prettig vond om te weten dat je wijfje en pups hier snel zullen zijn. André heeft me laten weten dat ze Eldon hebben bereikt."
Dat 'wijfje' rende nu in hoog tempo tussen de bomen door om te voorkomen dat de jagers, onder leiding van André haar te pakken kregen. Nog altijd was ze mens, en ze was altijd klein geweest van gestalte. Dat was nu niet voordelig.
We know everything...
Re: Belevenissen van Destan en Aya
Berichtdoor mriswah » 03 Jul 2016, 19:12
Het duurde twee dagen voordat Destan weer een beetje normaal kon ademen. Het was nog niet helemaal geheeld, maar het was goed op weg. Het was inderdaad wel wonderbaarlijk hoe de cellen aanvoelden wat het meest belangrijk was en daar eerst mee begonnen. Het betekende echter wel dat hij behoorlijk pijn had door het sleutelbeen en zijn voeten. Eigenlijk had hij geluk dat hij vast lag, daardoor kon hij amper bewegen en dat zorgde er wel voor dat hij zijn wonden niet erger maakte.
Zijn neus was niet blij met wat hij allemaal rook. Bloed, urine, zweet, angst, maar toen de wond begon te infecteren, rook hij ook pus. De huid eromheen was rood en opgezwollen en pijnlijk.
De pijn maakte hem echter ook helderder en hij gromde naar Charles bij die koele mededeling. "Hij zal niet lang meer leven." beet Destan hem toe, hoewel hij zich natuurlijk wel zorgen maakte en hoe meer hij piekerde, hoe heftiger hij weer wegzakte in depressie.
Tamira maakte zich klaar voor de strijd en stond niet ver van Cyra af. Toen een andere groep van rechts aan kwam rennen, waren zij er klaar voor en werden ze al snel bijgestaan door de Nachtelfen, onder leiding van Amiel. Die vent mocht dan wel een huisvader zijn, hij was nog altijd dodelijk en gevaarlijk.
Sevas deed zijn best om na te gaan wie de leiding had. Wie meer zou weten en wie dus uit de handen van de rest moest blijven. Hij ging er vanuit dat er straks behoorlijk wat lichamen te verbranden waren en iedereen keek alsof ze daar een bijdrage aan wilden leveren. Iets wat hij begreep, absoluut, maar wel iets wat de kansen van Destan in gevaar bracht.
----------
Uiteindelijk wist ze dat ze niet snel genoeg was en toen de eerste Jagers echt te dicht bijkwamen draaide Aya zich abrupt om en transformeerde ze. Een woest, angstaanjagend gejank kwam uit haar keel toen ze haar hoofd in haar nek gooide en de aanval begon. Het kon haar niet schelen wie er stierf, ze zag niet eens wie ze precies aanviel.
De huil deed zelfs Cyra's nekharen overeind staan. Dat klonk... nog angstaanjagender dan toen Von door het lint ging. Emil verstijfde toen hij het hoorde. Aya was nog veel meer van het padje af dan hij al dacht, en nu ging ze alleen de aanval in? Dat stond hij niet toe. Maar voor hij kon ingrijpen verschenen de eerste Jagers ook aan hun kant van de muren van Eldon. Ze werden van drie kanten tegelijk aangevallen! Met een woest grauw gooide Emil zich op de eerste Jagers.
---------
Sevas liet zijn groep in de steek toen hij door had dat niemand van hen informatie had. Het teken om ze leeg te drinken was snel genoeg gegeven. Vers Jagerbloed was misschien wel het beste wat er was en dus hoefde hij niet echt veel orders te geven.
Hij kwam even bij Cyra en Tamira, maar die hadden alles onder controle en dus danste hij verder naar de volgende groep. Behendig ging hij van groep naar groep, hielp hier en daar mee, maar vond niemand met meer informatie.
De grommen en grauwen van Aya joegen rillingen over zijn rug, maar het was de moeite waard. Zonder verder nog tijd te verliezen schoot hij vooruit.
Amiel aan Cyra's linkerkant en Tamira aan haar rechterkant.. Zo vochten ze de groep af. Hij had ontzag voor haar magie en haar kunnen, maar maakte zich daar ook een beetje zorgen om. Lenig dook hij weg voor een speerpunt en met een simpele veeg van zijn hand veranderde alles binnenin de Jager tot een soepje. Het was niet heel plezierig om naar te kijken en hij trok zijn zwaard en stuurde zijn groepje Nachtelfen een beetje meer van de Vampier af, zodat ze de ruimte hadden om te vechten.
-----------
Cyra's energie-voorraad werd behoorlijk uitgebuit door de beschermingsbezweringen die ze steeds weer over de poort uitsprak, waar Tamira, Amiel en zij in de buurt van vochten om te voorkomen dat de Jagers binnenkwamen. Als gevolg daarvan liet ze het hypnotiseren en zoeken aan Sevas over. Maar hoewel Amiel kennelijk ontzag had voor Cyra's magie, zou haar vuur vandaag het bij lange na niet halen bij dat van Themis. De Duivelin stond letterlijk in brand. Van haar horens tot haar tenen sloegen de vlammen van de huid van de Duivelin terwijl haar ogen volledig zwart waren geworden. Het idee dat iemand haar dochter, haar geadopteerde dochter, en haar kleinkind bedreigde, en daarboven op ook nog eens de roedel en de school, was genoeg geweest om de Duivelin de adrenaline te geven om al haar macht los te laten. En nu werd maar eens duidelijk dat de mensen een goede reden hadden om Duivels in hun mythes af te schilderen als... nou ja, duivels.
Wystan had ondertussen 'per ongeluk' het Yeti-verblijf opengezet (en volwassen yeti's waren groot en sterk), net als het verblijf van de steendraak, en dat van een hellehond die hij in bruikleen had. Hij keek met zijn meest onschuldige grijns naar Kaspar. "Oeps..." Ja, hij probeerde hier nog iets van een geintje van te maken, anders werd hij ronduit verdrietig.
------------
Edmond bleef dan ook niet heel erg in de buurt van zijn vrouw. Zelfs de wolf vond haar een beetje eng zo. Hij en Mano gingen hun groep goed te lijf en probeerden in de buurt van Aya te komen.
Voor een keer glimlachte Kaspar lichtjes en schudde zijn hoofd. "Als je ze maar weer vangt." Hij gaf zijn vriend een klap op de schouder en veranderde met een brul. Zijn vorm was gigantisch en hij zocht niemand op die met hem kon vechten. Zijn wolf duldde dat amper.
Ondertussen lag Nova in haar eentje in een ziekenhuis bed. Water en handdoeken en een schaar stonden klaar. De steken in haar buik beloofden weinig goeds. Ze wist dat het kindje gezond was, maar zo vroeg al ter wereld komen was altijd een risico.
Sevas bereikte Aya, die al aardig wat gewonden had gemaakt en nu naar een keel hapte. Hij scande de mensen en sprong toen met een schreeuw tussen de wolf en de Jager. "Nee, Aya! Hij weet waar Destan is!"
----------
Met een ruk keek Aya op, terwijl haar neus zich vulde met de geur van vampier. Dreigend gromde ze naar hem, een ietwat krankzinnige blik in haar ogen. Deze vampier moest opdonderen anders werd hij haar volgende snack! En als deze man wist waar Destan was, was hij misschien wel degene die hem gevangen had en dan moest hij sowieso dood! Het leek er werkelijk op dat Aya Sevas ging aanvallen.
Emil's vacht zag meer rood dan zijn normale grijzig/bruin door de knokpartij. Zijn tanden en tong waren net zo rood van het bloed en hij hijgde zwaar. Af en toe gooide hij zijn kop in zijn nek om luid, en dreigend te huilen. Vaak werkte dat als schrikmiddel voor de Jagers, waardoor de wolven even de ruimte kregen om weer samen te groeperen en opnieuw aan te vallen. Waar Aya? Wist iemand het?
----------
"Als je hem vermoord, vinden we Destan niet!" Sevas bleef tussen ze in staan en gromde toen. Het leek erop dat Aya hem niet veel keuze gaf. Hij sloeg André op zijn hoofd, kieperde het lichaam over zijn schouders en schoot er vandoor. Eerlijk gezegd maakte de kleine wolf hem een beetje bang. Zo hoorde Aya totaal niet te zijn.
Von wist los te breken en kwam net aan op het moment dat Sevas uitleg gaf. Ze hield Aya tegen waardoor de Vampier kon 'ontsnappen'. We geven dit laatste restje een lesje, meid en daarna moet je maar weer eens bij zinnen komen.
----------
Aya gromde wild en luid naar Von maar diens uitstraling kon ze niet ontkennen dus deinsde ze, nogal grauwend, iets weg van Sevas en stortte zich daarna weer op de andere Jagers. Ze raakte gewond, maar niet ernstig en niets leek haar nog bij zinnen te brengen.
Tegen het einde van de nacht, de eerste zonnestralen kwamen net boven de boomtoppen uit, was er niets om hen heen behalve lijken en een bloedbad. Aya stond te trillen op haar poten en hijgde zwaar.
Eigenlijk zag iedereen er zo uit als Aya. Onder het bloed, met eigen verwondingen, en tegelijk bleek door de vermoeidheid en het gebrek aan slaap. Zelfs Cyra zocht vermoeid steun tegen de muur en ze snakte naar een slok vers bloed. Eindelijk kon ze de magie die ze voor bescherming gebruikte opheffen, en dat was alsof er een last van haar schouders viel. Hoe groot zou de kans zijn dat een weerwolf zo lief was om een paar slokken bloed af te staan om haar haar krachten te doen herstellen voor het opruimen?
Wystan keek met een zucht rond. Ze hadden een paar gevangenen gemaakt en opgesloten in de kerkers, waaronder André, om straks aan informatie te komen. Maar verder... Hij had nog nooit zoveel Jagers samen gezien, en in lange tijd ook niet zoveel doden.
---------
Von knuffelde Aya en nam even een beschermende houding over haar, maar zocht toen de rest van haar roedel op om te zien of iedereen oké was. Daarna schoot ze in kleren en kwam op Cyra af. Ze sloeg haar armen om haar heen en bood haar woordeloos haar nek aan.
Tamira had een zelfde soort controle. Ze had drie mannen verloren en er waren er een paar met ernstige wonden die naar de ziekenboeg gebracht moesten worden. De Nachtelfen waren ondertussen bezig met het verslepen van lijken. Wapens en dergelijke gingen op een andere stapel en daarna werden ze verbrand. Ze maakten er een schild omheen zodat de stank niet verder zou trekken en het vuur niet naar het bos zou overslaan.
Er waren echter niet alleen maar doden. Als ze op zoek zouden gaan naar Nova, zouden ze merken dat deze nacht ook iets moois had gebracht. Nova had geen idee waar Mel was geweest, maar zij had een kleine nimf op de wereld gebracht. Moeder en dochter lagen te slapen, met een paar dekens om.
------------
Aya jankte zacht en veranderde toen schokkend terug. Iemand sloeg een mantel om haar heen, en toen ze opkeek zag ze dat het Themis was, die zelf ook zo'n mantel droeg. Glimlachend keek ze naar de vrouw, waarna ze samen de stroom gewonden naar de ziekenboeg volgden. Themis haatte de ziekenboeg, maar nu moest ze dat maar verbijten.
Daar aangekomen verstijfden ze echter in de deuropening terwijl ze Nova en diens dochtertje zagen slapen. Themis zocht contact met haar mate. Lieverd, iemand moet Sam naar boven sturen. Nu. Haar stem klonk dwingend. Sam was nodig voor het verzamelen van de lichamen, maar dat kon haar niet schelen. Als iemand hem niet nu bracht gingen er klappen vallen.
Cyra liet met een zucht haar hoofd even tegen Von's schouder rustten terwijl ze haar armen om haar beste vriendin heen sloeg. Toen drukte ze zacht haar lippen op de overgang tussen Von's schouder en hals. "Dank je", fluisterde ze zacht. Ze had lang geleden geleerd om niet langer bloed te weigeren, zeker niet in situaties zoals deze. Dus liet ze haar tanden verschijnen en beet zo zacht mogelijk door, waardoor haar mond zich meteen vulde met het heerlijke en voedzame bloed. Na een paar slokken liet ze los. De wereld draaide en ze hield zich nog even aan de weerwolf vast om niet om te vallen. Het bloed en Von hielpen haar ook een beetje om de mens in haar alweer terug te krijgen, hoewel ze voor de andere helft daarvan Sevas nodig ging hebben. "Bekommer jij je om je pluizenballen, en leef je uit op degene die weet waar Destan is. Ik ga hier wel helpen." Waarop Cyra zich losmaakte en zich naar één van de brandstapels begaf om het vuur eens op te voeren.
-----------
Edmond was wat verbaasd door de dwingende toon en zocht Sam op. Hij nam de man apart en zei hem enkel wat Themis hem had gezegd en nam het werk over van de man.
Met z'n allen wat het een werk wat sneller ging dan gedacht, al bleef het vreselijk.
Von gaf haar een zachte kus en liet haar gaan. Ze wist prima wat Cyra nodig had, en hoewel ze het soms wat vreemd vond dat ze nog steeds vonken voelde als ze de vrouw ontmoette, had ze daar ook vrede mee. Ze sprak met de roedel, ging Seff en de kleintjes op zoeken en tenslotte keek ze naar Kaspar. Hoe gingen ze het aanpakken met André?
----------
Tussen het opruimen van de lichamen, was Wystan bezig om een weerbarstige Yeti weer zijn verblijf binnen te krijgen, wat hem een beetje deed vrezen voor de steendraak die hij had losgelaten. Dat beest was net een wandelende berg!
André werd apart gehouden van de rest, en Aya kon maar beter niet horen waar dat was want dan kwam ze hem alsnog om zeep helpen.
Sam werd lijkbleek en schoot naar de ziekenboeg, waar hij Nova had achtergelaten. Het... Er was haar toch niets overkomen?! Toen hij naar binnenviel, bijna letterlijk met de deur in huis, staarde hij dan ook verbijsterd toen hij zijn lief slapend aantrof, met een klein hummeltje op haar borst. Totaal verbijsterd nam hij op een stoel naast haar bed plaats en wist even niet of hij haar moest wekken of niet. Aya kwam al snel aanlopen met Senna aan de hand, die ze bij haar vader op schoot zette zodat Nova kon zien dat haar hele gezin veilig was zodra ze wakker werd.
----------
Ondertussen zat Tamira hem een beetje uit te lachen. Ze vond het grappig als hij ervoor moest werken. Maar daarna werd ze weer ernstig. Ze had de vervelende taak om een bericht naar familie te sturen van de overleden mannen.
Kaspar daalde af naar de kerkers en greep André bij zijn keel. "Waar is Destan?" hij liet de man een paar centimeter boven de grond bungelen.
Het duurde eventjes voor ze wakker werd. Tegen die tijd was Senna al verveeld geworden en was ze gaan kleuren, vlakbij hen. Nova werd moeizaam wakker en glimlachte lichtjes naar Sam. "Hé.." waarna ze pas echt wakker werd toen de stank van bloed in haar neus drong. "Is.. is het goed gegaan? Ben je oké?" ze was even meer gericht op hem, dan hem voorstellen aan hun kleine dochtertje. Nyah was klein, maar alles erop en eraan en lag heel zoet te slapen.
----------
"Hé lieverd", zei hij zacht terwijl hij zacht door haar haar streek en toen naar het kleine hummeltje keek. Het meisje was nog kleiner dan Senna toen ze net geboren was. "Het gaat prima. We hebben een Jager die weet waar Destan is." Maar daarna was hij het vechten alweer vergeten. Zacht streek hij over het bolletje van zijn pasgeboren dochtertje. "Was je ongeduldig kleintje? Wilde je niet meer wachten?"
"Wie?", vroeg André stompzinnig terug. Hij hoopte zich hieruit te kunnen bluffen.
Ondertussen had Destan het niet veel beter. Zijn bovenbeen was nu ook gebroken en werd dit keer duidelijk niet gezet. Als Charles daarvan het helingsproces had vastgesteld, zouden zijn andere organen aan de beurt zijn.
------------
Waarop Nyah een beetje wakker werd en haar ogen opende. Net als Senna had ze zo goed als een menselijke huid, maar Nova voelde wel aan dat het een nimfje was. "He, Nyah.. zeg maar hallo tegen papa." Ze glimlachte naar Sam met tranen van geluk in haar ogen. Nog een gezond kindje! Een groter gezin, waar ze heel erg blij mee was. De baby gaapte luid en sloot toen weer haar oogjes, alsof dat genoeg begroeting was.
"Verkeerde antwoord." Kaspar kneep nog een beetje harder, zette de man neer voor hij zou stikken en draaide hem met zijn borst tegen de muur. Zonder waarschuwing trok hij diens arm naar achter, waardoor hij al uit de kom ging, daarna brak Kaspar de ellepijp. Waarna hij de man weer omdraaide en hard tegen de muur duwde. Dat moest niet fijn voelen voor diens arm en schouder. "Waar is Destan?"
Zijn neus was niet blij met wat hij allemaal rook. Bloed, urine, zweet, angst, maar toen de wond begon te infecteren, rook hij ook pus. De huid eromheen was rood en opgezwollen en pijnlijk.
De pijn maakte hem echter ook helderder en hij gromde naar Charles bij die koele mededeling. "Hij zal niet lang meer leven." beet Destan hem toe, hoewel hij zich natuurlijk wel zorgen maakte en hoe meer hij piekerde, hoe heftiger hij weer wegzakte in depressie.
Tamira maakte zich klaar voor de strijd en stond niet ver van Cyra af. Toen een andere groep van rechts aan kwam rennen, waren zij er klaar voor en werden ze al snel bijgestaan door de Nachtelfen, onder leiding van Amiel. Die vent mocht dan wel een huisvader zijn, hij was nog altijd dodelijk en gevaarlijk.
Sevas deed zijn best om na te gaan wie de leiding had. Wie meer zou weten en wie dus uit de handen van de rest moest blijven. Hij ging er vanuit dat er straks behoorlijk wat lichamen te verbranden waren en iedereen keek alsof ze daar een bijdrage aan wilden leveren. Iets wat hij begreep, absoluut, maar wel iets wat de kansen van Destan in gevaar bracht.
----------
Uiteindelijk wist ze dat ze niet snel genoeg was en toen de eerste Jagers echt te dicht bijkwamen draaide Aya zich abrupt om en transformeerde ze. Een woest, angstaanjagend gejank kwam uit haar keel toen ze haar hoofd in haar nek gooide en de aanval begon. Het kon haar niet schelen wie er stierf, ze zag niet eens wie ze precies aanviel.
De huil deed zelfs Cyra's nekharen overeind staan. Dat klonk... nog angstaanjagender dan toen Von door het lint ging. Emil verstijfde toen hij het hoorde. Aya was nog veel meer van het padje af dan hij al dacht, en nu ging ze alleen de aanval in? Dat stond hij niet toe. Maar voor hij kon ingrijpen verschenen de eerste Jagers ook aan hun kant van de muren van Eldon. Ze werden van drie kanten tegelijk aangevallen! Met een woest grauw gooide Emil zich op de eerste Jagers.
---------
Sevas liet zijn groep in de steek toen hij door had dat niemand van hen informatie had. Het teken om ze leeg te drinken was snel genoeg gegeven. Vers Jagerbloed was misschien wel het beste wat er was en dus hoefde hij niet echt veel orders te geven.
Hij kwam even bij Cyra en Tamira, maar die hadden alles onder controle en dus danste hij verder naar de volgende groep. Behendig ging hij van groep naar groep, hielp hier en daar mee, maar vond niemand met meer informatie.
De grommen en grauwen van Aya joegen rillingen over zijn rug, maar het was de moeite waard. Zonder verder nog tijd te verliezen schoot hij vooruit.
Amiel aan Cyra's linkerkant en Tamira aan haar rechterkant.. Zo vochten ze de groep af. Hij had ontzag voor haar magie en haar kunnen, maar maakte zich daar ook een beetje zorgen om. Lenig dook hij weg voor een speerpunt en met een simpele veeg van zijn hand veranderde alles binnenin de Jager tot een soepje. Het was niet heel plezierig om naar te kijken en hij trok zijn zwaard en stuurde zijn groepje Nachtelfen een beetje meer van de Vampier af, zodat ze de ruimte hadden om te vechten.
-----------
Cyra's energie-voorraad werd behoorlijk uitgebuit door de beschermingsbezweringen die ze steeds weer over de poort uitsprak, waar Tamira, Amiel en zij in de buurt van vochten om te voorkomen dat de Jagers binnenkwamen. Als gevolg daarvan liet ze het hypnotiseren en zoeken aan Sevas over. Maar hoewel Amiel kennelijk ontzag had voor Cyra's magie, zou haar vuur vandaag het bij lange na niet halen bij dat van Themis. De Duivelin stond letterlijk in brand. Van haar horens tot haar tenen sloegen de vlammen van de huid van de Duivelin terwijl haar ogen volledig zwart waren geworden. Het idee dat iemand haar dochter, haar geadopteerde dochter, en haar kleinkind bedreigde, en daarboven op ook nog eens de roedel en de school, was genoeg geweest om de Duivelin de adrenaline te geven om al haar macht los te laten. En nu werd maar eens duidelijk dat de mensen een goede reden hadden om Duivels in hun mythes af te schilderen als... nou ja, duivels.
Wystan had ondertussen 'per ongeluk' het Yeti-verblijf opengezet (en volwassen yeti's waren groot en sterk), net als het verblijf van de steendraak, en dat van een hellehond die hij in bruikleen had. Hij keek met zijn meest onschuldige grijns naar Kaspar. "Oeps..." Ja, hij probeerde hier nog iets van een geintje van te maken, anders werd hij ronduit verdrietig.
------------
Edmond bleef dan ook niet heel erg in de buurt van zijn vrouw. Zelfs de wolf vond haar een beetje eng zo. Hij en Mano gingen hun groep goed te lijf en probeerden in de buurt van Aya te komen.
Voor een keer glimlachte Kaspar lichtjes en schudde zijn hoofd. "Als je ze maar weer vangt." Hij gaf zijn vriend een klap op de schouder en veranderde met een brul. Zijn vorm was gigantisch en hij zocht niemand op die met hem kon vechten. Zijn wolf duldde dat amper.
Ondertussen lag Nova in haar eentje in een ziekenhuis bed. Water en handdoeken en een schaar stonden klaar. De steken in haar buik beloofden weinig goeds. Ze wist dat het kindje gezond was, maar zo vroeg al ter wereld komen was altijd een risico.
Sevas bereikte Aya, die al aardig wat gewonden had gemaakt en nu naar een keel hapte. Hij scande de mensen en sprong toen met een schreeuw tussen de wolf en de Jager. "Nee, Aya! Hij weet waar Destan is!"
----------
Met een ruk keek Aya op, terwijl haar neus zich vulde met de geur van vampier. Dreigend gromde ze naar hem, een ietwat krankzinnige blik in haar ogen. Deze vampier moest opdonderen anders werd hij haar volgende snack! En als deze man wist waar Destan was, was hij misschien wel degene die hem gevangen had en dan moest hij sowieso dood! Het leek er werkelijk op dat Aya Sevas ging aanvallen.
Emil's vacht zag meer rood dan zijn normale grijzig/bruin door de knokpartij. Zijn tanden en tong waren net zo rood van het bloed en hij hijgde zwaar. Af en toe gooide hij zijn kop in zijn nek om luid, en dreigend te huilen. Vaak werkte dat als schrikmiddel voor de Jagers, waardoor de wolven even de ruimte kregen om weer samen te groeperen en opnieuw aan te vallen. Waar Aya? Wist iemand het?
----------
"Als je hem vermoord, vinden we Destan niet!" Sevas bleef tussen ze in staan en gromde toen. Het leek erop dat Aya hem niet veel keuze gaf. Hij sloeg André op zijn hoofd, kieperde het lichaam over zijn schouders en schoot er vandoor. Eerlijk gezegd maakte de kleine wolf hem een beetje bang. Zo hoorde Aya totaal niet te zijn.
Von wist los te breken en kwam net aan op het moment dat Sevas uitleg gaf. Ze hield Aya tegen waardoor de Vampier kon 'ontsnappen'. We geven dit laatste restje een lesje, meid en daarna moet je maar weer eens bij zinnen komen.
----------
Aya gromde wild en luid naar Von maar diens uitstraling kon ze niet ontkennen dus deinsde ze, nogal grauwend, iets weg van Sevas en stortte zich daarna weer op de andere Jagers. Ze raakte gewond, maar niet ernstig en niets leek haar nog bij zinnen te brengen.
Tegen het einde van de nacht, de eerste zonnestralen kwamen net boven de boomtoppen uit, was er niets om hen heen behalve lijken en een bloedbad. Aya stond te trillen op haar poten en hijgde zwaar.
Eigenlijk zag iedereen er zo uit als Aya. Onder het bloed, met eigen verwondingen, en tegelijk bleek door de vermoeidheid en het gebrek aan slaap. Zelfs Cyra zocht vermoeid steun tegen de muur en ze snakte naar een slok vers bloed. Eindelijk kon ze de magie die ze voor bescherming gebruikte opheffen, en dat was alsof er een last van haar schouders viel. Hoe groot zou de kans zijn dat een weerwolf zo lief was om een paar slokken bloed af te staan om haar haar krachten te doen herstellen voor het opruimen?
Wystan keek met een zucht rond. Ze hadden een paar gevangenen gemaakt en opgesloten in de kerkers, waaronder André, om straks aan informatie te komen. Maar verder... Hij had nog nooit zoveel Jagers samen gezien, en in lange tijd ook niet zoveel doden.
---------
Von knuffelde Aya en nam even een beschermende houding over haar, maar zocht toen de rest van haar roedel op om te zien of iedereen oké was. Daarna schoot ze in kleren en kwam op Cyra af. Ze sloeg haar armen om haar heen en bood haar woordeloos haar nek aan.
Tamira had een zelfde soort controle. Ze had drie mannen verloren en er waren er een paar met ernstige wonden die naar de ziekenboeg gebracht moesten worden. De Nachtelfen waren ondertussen bezig met het verslepen van lijken. Wapens en dergelijke gingen op een andere stapel en daarna werden ze verbrand. Ze maakten er een schild omheen zodat de stank niet verder zou trekken en het vuur niet naar het bos zou overslaan.
Er waren echter niet alleen maar doden. Als ze op zoek zouden gaan naar Nova, zouden ze merken dat deze nacht ook iets moois had gebracht. Nova had geen idee waar Mel was geweest, maar zij had een kleine nimf op de wereld gebracht. Moeder en dochter lagen te slapen, met een paar dekens om.
------------
Aya jankte zacht en veranderde toen schokkend terug. Iemand sloeg een mantel om haar heen, en toen ze opkeek zag ze dat het Themis was, die zelf ook zo'n mantel droeg. Glimlachend keek ze naar de vrouw, waarna ze samen de stroom gewonden naar de ziekenboeg volgden. Themis haatte de ziekenboeg, maar nu moest ze dat maar verbijten.
Daar aangekomen verstijfden ze echter in de deuropening terwijl ze Nova en diens dochtertje zagen slapen. Themis zocht contact met haar mate. Lieverd, iemand moet Sam naar boven sturen. Nu. Haar stem klonk dwingend. Sam was nodig voor het verzamelen van de lichamen, maar dat kon haar niet schelen. Als iemand hem niet nu bracht gingen er klappen vallen.
Cyra liet met een zucht haar hoofd even tegen Von's schouder rustten terwijl ze haar armen om haar beste vriendin heen sloeg. Toen drukte ze zacht haar lippen op de overgang tussen Von's schouder en hals. "Dank je", fluisterde ze zacht. Ze had lang geleden geleerd om niet langer bloed te weigeren, zeker niet in situaties zoals deze. Dus liet ze haar tanden verschijnen en beet zo zacht mogelijk door, waardoor haar mond zich meteen vulde met het heerlijke en voedzame bloed. Na een paar slokken liet ze los. De wereld draaide en ze hield zich nog even aan de weerwolf vast om niet om te vallen. Het bloed en Von hielpen haar ook een beetje om de mens in haar alweer terug te krijgen, hoewel ze voor de andere helft daarvan Sevas nodig ging hebben. "Bekommer jij je om je pluizenballen, en leef je uit op degene die weet waar Destan is. Ik ga hier wel helpen." Waarop Cyra zich losmaakte en zich naar één van de brandstapels begaf om het vuur eens op te voeren.
-----------
Edmond was wat verbaasd door de dwingende toon en zocht Sam op. Hij nam de man apart en zei hem enkel wat Themis hem had gezegd en nam het werk over van de man.
Met z'n allen wat het een werk wat sneller ging dan gedacht, al bleef het vreselijk.
Von gaf haar een zachte kus en liet haar gaan. Ze wist prima wat Cyra nodig had, en hoewel ze het soms wat vreemd vond dat ze nog steeds vonken voelde als ze de vrouw ontmoette, had ze daar ook vrede mee. Ze sprak met de roedel, ging Seff en de kleintjes op zoeken en tenslotte keek ze naar Kaspar. Hoe gingen ze het aanpakken met André?
----------
Tussen het opruimen van de lichamen, was Wystan bezig om een weerbarstige Yeti weer zijn verblijf binnen te krijgen, wat hem een beetje deed vrezen voor de steendraak die hij had losgelaten. Dat beest was net een wandelende berg!
André werd apart gehouden van de rest, en Aya kon maar beter niet horen waar dat was want dan kwam ze hem alsnog om zeep helpen.
Sam werd lijkbleek en schoot naar de ziekenboeg, waar hij Nova had achtergelaten. Het... Er was haar toch niets overkomen?! Toen hij naar binnenviel, bijna letterlijk met de deur in huis, staarde hij dan ook verbijsterd toen hij zijn lief slapend aantrof, met een klein hummeltje op haar borst. Totaal verbijsterd nam hij op een stoel naast haar bed plaats en wist even niet of hij haar moest wekken of niet. Aya kwam al snel aanlopen met Senna aan de hand, die ze bij haar vader op schoot zette zodat Nova kon zien dat haar hele gezin veilig was zodra ze wakker werd.
----------
Ondertussen zat Tamira hem een beetje uit te lachen. Ze vond het grappig als hij ervoor moest werken. Maar daarna werd ze weer ernstig. Ze had de vervelende taak om een bericht naar familie te sturen van de overleden mannen.
Kaspar daalde af naar de kerkers en greep André bij zijn keel. "Waar is Destan?" hij liet de man een paar centimeter boven de grond bungelen.
Het duurde eventjes voor ze wakker werd. Tegen die tijd was Senna al verveeld geworden en was ze gaan kleuren, vlakbij hen. Nova werd moeizaam wakker en glimlachte lichtjes naar Sam. "Hé.." waarna ze pas echt wakker werd toen de stank van bloed in haar neus drong. "Is.. is het goed gegaan? Ben je oké?" ze was even meer gericht op hem, dan hem voorstellen aan hun kleine dochtertje. Nyah was klein, maar alles erop en eraan en lag heel zoet te slapen.
----------
"Hé lieverd", zei hij zacht terwijl hij zacht door haar haar streek en toen naar het kleine hummeltje keek. Het meisje was nog kleiner dan Senna toen ze net geboren was. "Het gaat prima. We hebben een Jager die weet waar Destan is." Maar daarna was hij het vechten alweer vergeten. Zacht streek hij over het bolletje van zijn pasgeboren dochtertje. "Was je ongeduldig kleintje? Wilde je niet meer wachten?"
"Wie?", vroeg André stompzinnig terug. Hij hoopte zich hieruit te kunnen bluffen.
Ondertussen had Destan het niet veel beter. Zijn bovenbeen was nu ook gebroken en werd dit keer duidelijk niet gezet. Als Charles daarvan het helingsproces had vastgesteld, zouden zijn andere organen aan de beurt zijn.
------------
Waarop Nyah een beetje wakker werd en haar ogen opende. Net als Senna had ze zo goed als een menselijke huid, maar Nova voelde wel aan dat het een nimfje was. "He, Nyah.. zeg maar hallo tegen papa." Ze glimlachte naar Sam met tranen van geluk in haar ogen. Nog een gezond kindje! Een groter gezin, waar ze heel erg blij mee was. De baby gaapte luid en sloot toen weer haar oogjes, alsof dat genoeg begroeting was.
"Verkeerde antwoord." Kaspar kneep nog een beetje harder, zette de man neer voor hij zou stikken en draaide hem met zijn borst tegen de muur. Zonder waarschuwing trok hij diens arm naar achter, waardoor hij al uit de kom ging, daarna brak Kaspar de ellepijp. Waarna hij de man weer omdraaide en hard tegen de muur duwde. Dat moest niet fijn voelen voor diens arm en schouder. "Waar is Destan?"
We know everything...
Re: Belevenissen van Destan en Aya
Berichtdoor mriswah » 03 Jul 2016, 19:26
Daar moest Sam om lachen. "Zo kleine slaapkop", zei hij grinnikend. "Senna, lieverd, kom eens gedag zeggen tegen je nieuwe zusje." Waarna hij hun oudste op zijn knie tilde zodat ze Nyah kon zien.
André schreeuwde het uit. "Oké oké man. Ik vertel wel waar dat mormel is. Als je beloofd me levend te laten vertrekken. Ik deed dit alleen maar als opdracht." En Charles en diens geld was echt niet zijn leven waard. Als André levend werd vrijgelaten, stond hem buiten de poort een groter probleem te wachten. Niemand zou Aya's moordzucht tegen kunnen houden als het ging om deze man.
----------
Senna keek verbaasd naar de baby. "Wat is ze klein!" Daarna keek ze naar papa. "Wanneer kunnen we dan samen spelen?" ze had wel door dat het niet ging lukken met zo'n kleine baby. En natuurlijk was samen spelen het allerbelangrijkste wat er was. Toch stak ze heel voorzichtig een vingertje uit om daarmee Nyah te aaien. Ze giechelde. "Zacht!"
Nova was nog steeds moe, dus zodra het ging, ging ze weer liggen en sloot ze haar ogen.
Dat was een goed teken. Kaspar zette de schouder van de man en keek hem afwachtend aan. "Goed. Praat, of ik breek allebei je benen." Het had allemaal veel te lang geduurd en als deze vent ging liegen, of tijd rekken, had Kaspar wel wat kracht over om hem te laten lijden.
-----------
"Dat duurt nog even. Maar als ze groot genoeg is zal ze heel graag met je spelen. Tot die tijd moet je het maar met mij doen", plaagde Sam haar. Hij keek glimlachend naar Nova en Nyah, hoe die samen weer in slaap vielen. "Goed, zullen wij maar eens wat lekkers zoeken, voordat Kiran en Kaspar alles zelf opeten?" De wolfjes stonden bekend om hun enorme eetlust.
"Charles Mainyu heeft hem. Hij heeft goed geld betaald voor die wolf, en zou nog meer betalen als ik zijn wijfje en pups aanleverde." Waarop André vertelde waar Charles' huis was, of in ieder geval degene waar Destan in vast werd gehouden. "Je komt de kelder in via een luik dat zich op de binnenplaats bevindt."
-----------
"Eten!" en naar haar beste vriendjes, wat kon je je nog meer wensen?! Senna was al snel op weg terwijl ze haar papa meetrok.
Kaspar snoof. Die vent zou het dit keer niet overleven. Maar hij nam alle info in zich op. De reactie van de man vertelde hem dat hij niet loog en knikte. "Vooruit. Ik help je naar de poort." Waarna hij hem inderdaad door het kasteel heen naar de poort bracht. Zijn blik schoot naar de grijze wolvin. "Je wilde Destan's mate ontmoeten? Ik zal je aan haar voorstellen. Aya? Deze gast hier is verantwoordelijk voor het ontvoeren van Des." Hij gaf André een duw de poort uit, richting Aya.
------------
Lachend liet Sam zich meevoeren, en hij was degene die die avond op de drie kids pasten. Hoewel Kiran en Kaspar wat stiller waren dan normaal, maar dat kwam mogelijk omdat hun papa en mama er niet waren en dat vreemd voelde.
Aya was wolf geworden om te speuren naar tekenen van overlevenden. De bloeddorst in haar maakte haar bang, maar de wolf maalde er niet om. Toen ze echter die woorden hoorde, dat deze man verantwoordelijk was voor de verdwijning van haar mate en de vader van haar pups, ging ze werkelijk door het lint.
Een uur later waren er enkel losse ledematen te vinden en bevond Aya zich, besmeurd met bloed, als wolf buiten de muren. Ze kon niet terug veranderen, en de wolf wilde dat ook niet. Emil keek bezorgd vanaf de muur naar zijn zusje.
-------------
Kaspar had zich omgedraaid en niet geluisterd naar het geschreeuw en direct spoedpixies gestuurd naar Amiels contacten en de Torrezroedel.
Zijn mate kwam naast hem staan. Von legde haar hand op Emils arm en keek hem even aan. "Het komt wel goed met haar. Destan is met een week hier terug. Dat zal haar wolf geruststellen. Zal ik achter haar aan, of jij?" Emil vond zelf misschien van niet, maar hij was wel goed met zijn zusje. Hij zou haar wel tot bedaren kunnen brengen. Zelf maakte ze zich behoorlijk zorgen over in welke staat ze Destan terug zouden krijgen.
----------
"Samen", bromde Emil echter. Hij was misschien goed met zijn zusje, die altijd tegen hem op was blijven kijken, maar hij wist niet of hij in staat was nu tot haar door te dringen. Aya had hen beiden nodig. Emil voor zijn uitstraling, maar Von voor de woorden.
De Torrez-roedel kende Barcelona goed, en toen ze erachter kwamen dat Destan een roedelgenoot was van Mano (één van hen) zetten ze er behoorlijk vaart achter. Het was bijna zomer, een paar weken eerder in de stad aankomen zou niemand opvallen. In Barcelona zelf stuurden ze al snel wolven op pad om dat huis te vinden.
Charles' had echter ook overal contacten, en toen de roedel in zijn huis binnenviel was de vogel al gevlogen. Destan troffen ze inderdaad in de kelder aan, meer dood dan levend en zo snel ze konden haalden ze hem eruit. Hij kwam in een wagen terecht die het gezin Torrez mogelijk bekend voor zou komen later, want het was die van oma Carmen. Zij was ook degene die Destan's been opnieuw brak omdat dat zo snel mogelijk moest gebeuren. Op een zeldzaam moment dat Destan redelijk helder leek kwam ze bij hem zitten en streek zacht door zijn haar. "Hé knul. Tijd om naar huis te gaan." Ze hadden een kar voorbereidt en gehoord dat Mano, Edmond, en Sam onderweg waren om hen halverwege te ontmoeten en Destan mee naar Eldon terug te nemen. Sam wilde eigenlijk niet weg van Senna, Nyah, en Nova, maar hij wist dat hij moest. Hij had Des alleen gelaten in dat bos, ruim zes maanden geleden.
------------
Destan dook achteruit toen ze haar hand naar hem uitstak en schreeuwde het uit van de pijn omdat zijn been het daar niet mee eens was. Trillend dook hij zo ver mogelijk voor iedereen weg in een hoekje van de wagen. Zijn schouders hoog, zijn goede been opgetrokken en zijn armen beschermend er omheen. "Nee... nee.. niet.. niet de tafel.." Hij had amper door waar hij was en wie er bij hem waren en wie niet. Hij dacht dat hij verplaatst werd naar een ander huis en durfde niets te zeggen. Hij wachtte op de emmer met water over hem heen, en bevuilde zijn broek. En dat was dan een helder moment...
Von knikte en samen zochten ze Aya op. He meisje.. Von nam haar rustig op, maar gaf de wolf geen kans om weg te schieten of om aan te vallen. Destan is mogelijk al onderweg hierheen, lieverd. Nog eventjes volhouden.
----------
Aya gromde verwilderd, maar voor haar stond Von en achter haar stond Emil. Als ze als Alfa-paar optraden was er helemaal geen ontkomen aan voor de kleine wolf. Zacht gejank kwam uit haar keel. Destan?, leek ze te willen zeggen.
Oef... Dat was alles behalve goed... Carmen keek bezorgd naar de jongen en besloot mee te gaan met de kar zodat hij zichzelf niet zou verwonden. Het eten dat ze hem gaven was voedzaam, en makkelijk te verteren, bovendien zat er geen verdovingsmiddel in dus hopelijk kwam zijn wolf ook weer op kracht. Ze probeerde op hem in te praten, maar juist als ze het over zijn partner en pups had werd Destan nog paniekeriger. Dus gaf ze hem met grote zorgen over aan Mano, Edmond, en Sam. "Hij is er slecht aan toe", zei ze eerlijk tegen haar oudste zoon en diens beste vriend, die ze ook goed kende. "Hij heeft het steeds over een tafel, en is daar duidelijk doodsbang voor."
----------
Edmond glimlachte naar Carmen en gaf haar een knuffel. Maar daarna keek hij bezorgd naar Destan. De jongeman was niet bij kennis momenteel, maar de stank die van hem af kwam zei genoeg. Die was geestelijk niet in orde. "We brengen hem thuis. Dat zal hem goed doen." Waarna ze de roedel bedankten voor alle moeite en namen het over vanaf daar.
Von dwong haar te zitten en daarna te ontspannen. Lieverd, Destan komt hierheen. Maar hij gaat je meer nodig hebben dan ooit. ze maakte zich flink zorgen om de jongen en hoopte dat de relatie tussen die twee niet naar de kloten ging maar Destan zou helpen.
-----------
Emil ging dicht tegen zijn zusje aanzitten terwijl die opnieuw zacht jankte. Destan, klonk er zacht, het eerste wat ze in maanden over de band zei. Ze reikte uit naar haar mate. Kon hij haar al voelen? Of zij hem? Hoe was hij er aan toe?
Dat zag ze toen hij inderdaad een paar dagen later werd binnengebracht. Aya holde naar de kar toe toen ze Edmond, Mano, en Sam zag, maar verstijfde al half bij hun bedrukte gezichten. Toen ze echter haar man zag trok ze bleek weg. Hij zag er verschrikkelijk uit... Zijn haar was gemilimeterd (Charles had het nog twee keer afgeschoren), zijn wangen en ogen ingevallen en overal zaten wonden. Hij was vuil, onverzorgd, en in een zeer slechte conditie. Toch hield dat alles Aya niet tegen. Zacht streek ze met haar vingers door zijn haar, terwijl tranen over haar wangen stroomden. "Destan? Lieverd?" Het was maar goed dat Kaspar en Kiran in de les zaten. Ze moesten hun vader niet zo zien.
------------
Met een schok werd Destan wakker. "Aya!" Verwilderd nam hij haar op en kwam overeind. "Nee.. nee.. ze.. nee, dit kan niet!" Hij begon te huilen en snikkend ging hij met zijn handen door zijn haar. "Neee... je moet, je moet vluchten, lieverd, alsjeblieft.." Hoe hadden ze haar te pakken gekregen? Waarom lieten ze haar bij hem? Zodat hij kon toekijken straks? Waren.. nee! Nee! Waren Kaspar en Kiran er ook?!
----------
"Ssh, ssh lieverd. Ik ben niet bij jou, jij bent bij mij", zei ze zacht, snikkend, terwijl ze hem in haar armen tegen zich aantrok. "Ooh lieverd. Wat hebben ze je toch aangedaan?" Ze bleef met haar hand door zijn korte haar gaan, dat hem trouwens helemaal niet stond, terwijl ze over de band contact met hem maakte. Wat had die Charles hem aangedaan?
----------
Hij kreunde van de pijn, maar sloeg zijn armen stevig om haar heen. Zo stevig als hij kon in elk geval. Hij had zijn hoofd op haar schouder en snikte haar kleding nat en leek niet te kunnen stoppen. Doordat ze echter contact maakte met zijn wolf, had hij voor het eerst door dat hij niet in een kooi zat. En hij ook niet meer in die vreselijke wagen zat. Toen hij opkeek zag hij alleen maar groen, natuur en een pad waar ze op stonden(?). Voorzichtig reikte zijn wolf naar de hare. Het beest was een stuk meer in orde, maar die volle manen niet naar buiten kunnen hadden hem ook een klap gegeven.
Verbaasd keek hij naar Mano, Edmond en Sam en toen weer naar Aya. "Waar.. hoe.."
---------
En zo lang zonder hem zijn, met het idee dat hij mogelijk dood was geweest, was duidelijk ook niet zo goed geweest voor haar wolf. "Kaspar heeft het uit die Jager gekregen, de Torrez-roedel heeft je uit dat huis gehaald", legde ze zachtjes uit, waarna ze een arm om hem heen sloeg en hem hielp met overeind blijven staan. "Kom op lieverd, een douche, eten en dan ga je lekker naar bed. Ons bed. Waar niemand je nog uithaalt." Zodat zijn been kon genezen, et als de andere wonden (psychisch en fysiek) die hij had opgelopen. "Ik laat je nooit meer gaan lieverd", beloofde ze zacht.
André schreeuwde het uit. "Oké oké man. Ik vertel wel waar dat mormel is. Als je beloofd me levend te laten vertrekken. Ik deed dit alleen maar als opdracht." En Charles en diens geld was echt niet zijn leven waard. Als André levend werd vrijgelaten, stond hem buiten de poort een groter probleem te wachten. Niemand zou Aya's moordzucht tegen kunnen houden als het ging om deze man.
----------
Senna keek verbaasd naar de baby. "Wat is ze klein!" Daarna keek ze naar papa. "Wanneer kunnen we dan samen spelen?" ze had wel door dat het niet ging lukken met zo'n kleine baby. En natuurlijk was samen spelen het allerbelangrijkste wat er was. Toch stak ze heel voorzichtig een vingertje uit om daarmee Nyah te aaien. Ze giechelde. "Zacht!"
Nova was nog steeds moe, dus zodra het ging, ging ze weer liggen en sloot ze haar ogen.
Dat was een goed teken. Kaspar zette de schouder van de man en keek hem afwachtend aan. "Goed. Praat, of ik breek allebei je benen." Het had allemaal veel te lang geduurd en als deze vent ging liegen, of tijd rekken, had Kaspar wel wat kracht over om hem te laten lijden.
-----------
"Dat duurt nog even. Maar als ze groot genoeg is zal ze heel graag met je spelen. Tot die tijd moet je het maar met mij doen", plaagde Sam haar. Hij keek glimlachend naar Nova en Nyah, hoe die samen weer in slaap vielen. "Goed, zullen wij maar eens wat lekkers zoeken, voordat Kiran en Kaspar alles zelf opeten?" De wolfjes stonden bekend om hun enorme eetlust.
"Charles Mainyu heeft hem. Hij heeft goed geld betaald voor die wolf, en zou nog meer betalen als ik zijn wijfje en pups aanleverde." Waarop André vertelde waar Charles' huis was, of in ieder geval degene waar Destan in vast werd gehouden. "Je komt de kelder in via een luik dat zich op de binnenplaats bevindt."
-----------
"Eten!" en naar haar beste vriendjes, wat kon je je nog meer wensen?! Senna was al snel op weg terwijl ze haar papa meetrok.
Kaspar snoof. Die vent zou het dit keer niet overleven. Maar hij nam alle info in zich op. De reactie van de man vertelde hem dat hij niet loog en knikte. "Vooruit. Ik help je naar de poort." Waarna hij hem inderdaad door het kasteel heen naar de poort bracht. Zijn blik schoot naar de grijze wolvin. "Je wilde Destan's mate ontmoeten? Ik zal je aan haar voorstellen. Aya? Deze gast hier is verantwoordelijk voor het ontvoeren van Des." Hij gaf André een duw de poort uit, richting Aya.
------------
Lachend liet Sam zich meevoeren, en hij was degene die die avond op de drie kids pasten. Hoewel Kiran en Kaspar wat stiller waren dan normaal, maar dat kwam mogelijk omdat hun papa en mama er niet waren en dat vreemd voelde.
Aya was wolf geworden om te speuren naar tekenen van overlevenden. De bloeddorst in haar maakte haar bang, maar de wolf maalde er niet om. Toen ze echter die woorden hoorde, dat deze man verantwoordelijk was voor de verdwijning van haar mate en de vader van haar pups, ging ze werkelijk door het lint.
Een uur later waren er enkel losse ledematen te vinden en bevond Aya zich, besmeurd met bloed, als wolf buiten de muren. Ze kon niet terug veranderen, en de wolf wilde dat ook niet. Emil keek bezorgd vanaf de muur naar zijn zusje.
-------------
Kaspar had zich omgedraaid en niet geluisterd naar het geschreeuw en direct spoedpixies gestuurd naar Amiels contacten en de Torrezroedel.
Zijn mate kwam naast hem staan. Von legde haar hand op Emils arm en keek hem even aan. "Het komt wel goed met haar. Destan is met een week hier terug. Dat zal haar wolf geruststellen. Zal ik achter haar aan, of jij?" Emil vond zelf misschien van niet, maar hij was wel goed met zijn zusje. Hij zou haar wel tot bedaren kunnen brengen. Zelf maakte ze zich behoorlijk zorgen over in welke staat ze Destan terug zouden krijgen.
----------
"Samen", bromde Emil echter. Hij was misschien goed met zijn zusje, die altijd tegen hem op was blijven kijken, maar hij wist niet of hij in staat was nu tot haar door te dringen. Aya had hen beiden nodig. Emil voor zijn uitstraling, maar Von voor de woorden.
De Torrez-roedel kende Barcelona goed, en toen ze erachter kwamen dat Destan een roedelgenoot was van Mano (één van hen) zetten ze er behoorlijk vaart achter. Het was bijna zomer, een paar weken eerder in de stad aankomen zou niemand opvallen. In Barcelona zelf stuurden ze al snel wolven op pad om dat huis te vinden.
Charles' had echter ook overal contacten, en toen de roedel in zijn huis binnenviel was de vogel al gevlogen. Destan troffen ze inderdaad in de kelder aan, meer dood dan levend en zo snel ze konden haalden ze hem eruit. Hij kwam in een wagen terecht die het gezin Torrez mogelijk bekend voor zou komen later, want het was die van oma Carmen. Zij was ook degene die Destan's been opnieuw brak omdat dat zo snel mogelijk moest gebeuren. Op een zeldzaam moment dat Destan redelijk helder leek kwam ze bij hem zitten en streek zacht door zijn haar. "Hé knul. Tijd om naar huis te gaan." Ze hadden een kar voorbereidt en gehoord dat Mano, Edmond, en Sam onderweg waren om hen halverwege te ontmoeten en Destan mee naar Eldon terug te nemen. Sam wilde eigenlijk niet weg van Senna, Nyah, en Nova, maar hij wist dat hij moest. Hij had Des alleen gelaten in dat bos, ruim zes maanden geleden.
------------
Destan dook achteruit toen ze haar hand naar hem uitstak en schreeuwde het uit van de pijn omdat zijn been het daar niet mee eens was. Trillend dook hij zo ver mogelijk voor iedereen weg in een hoekje van de wagen. Zijn schouders hoog, zijn goede been opgetrokken en zijn armen beschermend er omheen. "Nee... nee.. niet.. niet de tafel.." Hij had amper door waar hij was en wie er bij hem waren en wie niet. Hij dacht dat hij verplaatst werd naar een ander huis en durfde niets te zeggen. Hij wachtte op de emmer met water over hem heen, en bevuilde zijn broek. En dat was dan een helder moment...
Von knikte en samen zochten ze Aya op. He meisje.. Von nam haar rustig op, maar gaf de wolf geen kans om weg te schieten of om aan te vallen. Destan is mogelijk al onderweg hierheen, lieverd. Nog eventjes volhouden.
----------
Aya gromde verwilderd, maar voor haar stond Von en achter haar stond Emil. Als ze als Alfa-paar optraden was er helemaal geen ontkomen aan voor de kleine wolf. Zacht gejank kwam uit haar keel. Destan?, leek ze te willen zeggen.
Oef... Dat was alles behalve goed... Carmen keek bezorgd naar de jongen en besloot mee te gaan met de kar zodat hij zichzelf niet zou verwonden. Het eten dat ze hem gaven was voedzaam, en makkelijk te verteren, bovendien zat er geen verdovingsmiddel in dus hopelijk kwam zijn wolf ook weer op kracht. Ze probeerde op hem in te praten, maar juist als ze het over zijn partner en pups had werd Destan nog paniekeriger. Dus gaf ze hem met grote zorgen over aan Mano, Edmond, en Sam. "Hij is er slecht aan toe", zei ze eerlijk tegen haar oudste zoon en diens beste vriend, die ze ook goed kende. "Hij heeft het steeds over een tafel, en is daar duidelijk doodsbang voor."
----------
Edmond glimlachte naar Carmen en gaf haar een knuffel. Maar daarna keek hij bezorgd naar Destan. De jongeman was niet bij kennis momenteel, maar de stank die van hem af kwam zei genoeg. Die was geestelijk niet in orde. "We brengen hem thuis. Dat zal hem goed doen." Waarna ze de roedel bedankten voor alle moeite en namen het over vanaf daar.
Von dwong haar te zitten en daarna te ontspannen. Lieverd, Destan komt hierheen. Maar hij gaat je meer nodig hebben dan ooit. ze maakte zich flink zorgen om de jongen en hoopte dat de relatie tussen die twee niet naar de kloten ging maar Destan zou helpen.
-----------
Emil ging dicht tegen zijn zusje aanzitten terwijl die opnieuw zacht jankte. Destan, klonk er zacht, het eerste wat ze in maanden over de band zei. Ze reikte uit naar haar mate. Kon hij haar al voelen? Of zij hem? Hoe was hij er aan toe?
Dat zag ze toen hij inderdaad een paar dagen later werd binnengebracht. Aya holde naar de kar toe toen ze Edmond, Mano, en Sam zag, maar verstijfde al half bij hun bedrukte gezichten. Toen ze echter haar man zag trok ze bleek weg. Hij zag er verschrikkelijk uit... Zijn haar was gemilimeterd (Charles had het nog twee keer afgeschoren), zijn wangen en ogen ingevallen en overal zaten wonden. Hij was vuil, onverzorgd, en in een zeer slechte conditie. Toch hield dat alles Aya niet tegen. Zacht streek ze met haar vingers door zijn haar, terwijl tranen over haar wangen stroomden. "Destan? Lieverd?" Het was maar goed dat Kaspar en Kiran in de les zaten. Ze moesten hun vader niet zo zien.
------------
Met een schok werd Destan wakker. "Aya!" Verwilderd nam hij haar op en kwam overeind. "Nee.. nee.. ze.. nee, dit kan niet!" Hij begon te huilen en snikkend ging hij met zijn handen door zijn haar. "Neee... je moet, je moet vluchten, lieverd, alsjeblieft.." Hoe hadden ze haar te pakken gekregen? Waarom lieten ze haar bij hem? Zodat hij kon toekijken straks? Waren.. nee! Nee! Waren Kaspar en Kiran er ook?!
----------
"Ssh, ssh lieverd. Ik ben niet bij jou, jij bent bij mij", zei ze zacht, snikkend, terwijl ze hem in haar armen tegen zich aantrok. "Ooh lieverd. Wat hebben ze je toch aangedaan?" Ze bleef met haar hand door zijn korte haar gaan, dat hem trouwens helemaal niet stond, terwijl ze over de band contact met hem maakte. Wat had die Charles hem aangedaan?
----------
Hij kreunde van de pijn, maar sloeg zijn armen stevig om haar heen. Zo stevig als hij kon in elk geval. Hij had zijn hoofd op haar schouder en snikte haar kleding nat en leek niet te kunnen stoppen. Doordat ze echter contact maakte met zijn wolf, had hij voor het eerst door dat hij niet in een kooi zat. En hij ook niet meer in die vreselijke wagen zat. Toen hij opkeek zag hij alleen maar groen, natuur en een pad waar ze op stonden(?). Voorzichtig reikte zijn wolf naar de hare. Het beest was een stuk meer in orde, maar die volle manen niet naar buiten kunnen hadden hem ook een klap gegeven.
Verbaasd keek hij naar Mano, Edmond en Sam en toen weer naar Aya. "Waar.. hoe.."
---------
En zo lang zonder hem zijn, met het idee dat hij mogelijk dood was geweest, was duidelijk ook niet zo goed geweest voor haar wolf. "Kaspar heeft het uit die Jager gekregen, de Torrez-roedel heeft je uit dat huis gehaald", legde ze zachtjes uit, waarna ze een arm om hem heen sloeg en hem hielp met overeind blijven staan. "Kom op lieverd, een douche, eten en dan ga je lekker naar bed. Ons bed. Waar niemand je nog uithaalt." Zodat zijn been kon genezen, et als de andere wonden (psychisch en fysiek) die hij had opgelopen. "Ik laat je nooit meer gaan lieverd", beloofde ze zacht.
We know everything...
Re: Belevenissen van Destan en Aya
Berichtdoor mriswah » 03 Jul 2016, 19:34
Hij zakte echter direct door zijn benen en keek dankbaar naar Sam toen hij hem hielp. Het was moeilijk om hen te geloven, al moest hij wel toen hij op de binnenplaats van Eldon stond. Hij zou echter nog vaak genoeg een terugval krijgen en een heleboel dingen weer moeten leren. Hij bleef even staan bij hun deur en keek naar Sam. "Ik ben blij dat je oké bent." Wat hem betreft was er niets waar Sam zich voor moest schamen of rot over moest voelen. Met Aya's hulp hinkte hij naar binnen, maar dat kleine stukje was al vreselijk vermoeiend voor hem. Bovendien was zijn been nog aan het genezen en zou het wel even duren voordat hij weer lichamelijk topfit was. De wond van zijn sleutelbeen had Carmen verzorgd, maar ook die zou tijd nodig hebben. Er waren in elk geval een boel littekens bij gekomen door alle wonden die ontstoken waren geweest.
-----------
Met dubbele gevoelens glimlachte Sam naar Destan en hielp hem naar binnen. "Over mij hoef je niet na te denken Des, knap maar op. Als je je wat beter voelt is het tijd voor praten." Waarna hij Destan op Aya's verzoek in de badkamer op de rand van het bad zette. Omdat staan niet ging, liet Aya het bad volstromen en hielp ze Destan met zijn kleren uittrekken. Toen hij eenmaal in bad zat begon ze hem met zachte hand en een washandje te wassen zodat alle bloedresten, stof, en ander vuil van zijn huid verdween. Ook waste ze zijn haar. Nog altijd liepen er tranen over haar wangen en snifte ze af en toe zachtjes. Ze kon niet geloven dat hij zoveel had geleden, dat iemand hem dat aan had kunnen doen.
Met een zwaar gemoed kwam Sam die avond thuis, met zijn ziel onder de arm en zijn gedachten duidelijk ergens anders.
-----------
Het was de eerste avond dat Nova uit de ziekenboeg mocht en ze was nog veel moe en bedlegerig, maar toen hij thuis kwam was er een warme maaltijd over. Zij en Senna hadden al gegeten en ze had Nyah net in de wieg gelegd die Edmond in elkaar had gezet gezien ze nog niet thuis waren geweest. "Sam?" bezorgd nam ze hem op.
Destan kromp heel wat keren ineen, maar nam het washandje over toen ze richting zijn kruis ging. Hij kon eventjes niet hebben dat iemand daaraan zat. Dat gedeelte waste hij zelf en Destan knapte er heel wat van op, al was hij nog steeds ondervoed, was zijn gespierde gestalte totaal weg en was het ook duidelijk dat er nog genoeg wonden waren die geheeld moesten worden. Het water was ondertussen ongeveer bruin.
"Je.. je ruikt lekker." Hij had moeite met de werkelijkheid vast houden, maar Aya hielp daar wel bij. "Ben ik.. ben ik echt thuis?"
------------
"Destan is terug. Maar het gaat niet goed met hem", viel Sam maar met de deur in huis. Nova wist van zijn schuldgevoel en dat werd nu alleen maar erger. Met een zucht ging hij op de bank zitten en at een paar happen eten. "Ik weet niet wat ik moet doen." Was er wel iets dat hij kon doen?
Aya ging zacht met zijn hand door zijn haar, zei er niets van dat hij kennelijk niet helemaal trok dat ze hem aanraakte. Had... Had Charles hem ook op die manier gemarteld? Ze vroeg er niet naar, maar ze vreesde voor de verhalen over wat Destan was overkomen. Zouden ze Charles ooit vinden? Ooit kunnen straffen? "Je bent echt thuis lieverd. En straks slaap je echt in ons eigen bed, in mijn armen." En nergens anders meer. Ze hielp hem uit het bad en trok hem vast een boxer aan om daarna zijn wonden te bekijken en zo nodig te behandelen. Op zijn been na waren de botbreuken goed genezen, gezien Carmen het sleutelbeen al had behandeld. Zijn been zette ze met een spalk en ze diende hem meteen een paar dosissen antibiotica toe, net als een tetanusprik en nog wat meer dingen die nodig waren. Bij de injectie, een cocktail van geneesmiddelen, beval ze hem haar aan te blijven kijken terwijl ze hem via de band herinnerde dat de pijn niet bij iets hoorde maar dat het hem zou helpen. Toch was ze wel degelijk bedacht op een slechte reactie. Ze had gezien hoe Von door het lint kon gaan, ze had gezien hoe angstig Lisse en Aelia waren geweest na de ontvoering, ze was zelf vaak genoeg slachtoffer geweest van nachtmerries. Aya wist als geen ander hoe iemand kon worden na een dergelijke ervaring, hoewel ze nog nooit zoiets als Destan's verdwijning had meegemaakt.
------------
Spuiten ging nog. En haar aanrakingen waren zacht en licht en dat was anders. Toch keek hij haar in haar mooie bruine ogen en werd weer emotioneel bij de gedachte dat dit echt was. Hij was thuis, hij had Aya. Ze zorgde voor hem.
Eenmaal in bed had hij moeite om zich niet op te rollen. Hij drukte zijn neus in Aya's blonde haar en sloot zijn ogen. Hij kon zijn wolf voelen. Het beest was waakzaam en tevreden en dat was fijn. Maar erover praten ging nog niet. Misschien dat het later zou lukken, maar op dit moment niet.
Hoe diep alles zat, werd midden in de nacht ook nog eens duidelijk. Destan was wakker geworden en wist niet meer waar hij was en had naar de wc gemoeten... Snikkend maakte hij Aya wakker toen hij doorhad dat hij thuis was en in hun bed had geplast als een klein kind.
Nova kwam overeind en gaf hem een knuffel. Zacht drukte ze een kus op zijn wang. "Wees normaal. Praat hem bij over wat hij heeft gemist. Geef hem de ruimte, maar laat zien dat je nog steeds zijn vriend bent. Sam.. je hebt niets verkeerd gedaan." Ze ging met haar handen door zijn rode manen. "Bied aan om op de kids te passen. Laat weten dat je er voor hen bent, dat is nu genoeg." ze konden later wel uitpraten over hoe ze het beiden hadden beleefd, voor nu had Destan ruimte nodig om te helen.
-----------
Wat daas werd ze wakker, Aya was nog steeds niet goed in wakker worden, maar ze kreeg snel door dat er iets mis was. Dat vertelde haar neus haar, en ze merkte het aan hoe overstuur Destan was. Ze drukte een geruststellende kus op zijn voorhoofd. "Het geeft niet lieverd", zei ze zacht. "Ga maar op de bank zitten, dan verschoon ik het bed." Die avond had zij met Kaspar en Kiran gegeten terwijl Destan lag te slapen. Ze had verteld dat papa terug was, maar dat hij een ongeluk had gehad toen hij terug naar huis was gekomen en dat hij daarom even weinig energie had want hij moest genezen.
Toen ze het bed had verschoond ging ze, met een kop thee voor hen beiden, naast hem op de bank zitten en streek zacht en liefdevol over zijn been. Ook Aya moest weer wat kilo's aankomen en veel slaap inhalen, maar dat konden ze kennelijk samen doen. "We gaan alles weer oefenen lieverd. Samen, met onze pups." Hij was weer bij hen terug. En hij ging nergens meer heen.
Sam trok haar op zijn schoot en knikte even. "Eigenlijk... eigenlijk had ik je iets willen vragen rond de tijd dat hij verdween", zei hij zachtjes. Maar na Destan's verdwijning had het niet goed gevoeld om dat te doen.
----------
Destan zat stilletjes op de bank met een schone boxer aan. Zijn handen trilden en de rest van hem zat een beetje onnatuurlijk stil. "Ik.. ik wist niet meer waar ik was en.." zijn stem brak en met wat moeite pakte hij Aya's hand en verstrengelde hun vingers heel voorzichtig, alsof hij bank was om haar pijn te doen. Hij haalde zijn neus op en snufte wat. "D-daar moest ik.. het gewoon laten lopen." Bij gebrek aan wc en gek genoeg was hij min of meer gewend geraakt aan de stank die hij zes maanden lang met zich mee had gedragen. Het was het zachte matras en de deken die hem wakker hadden gemaakt. "Ik wil je geen pijn doen, en en en de pups ook niet.." verder woorden bleven in zijn keel hangen. Destan was doodsbang. Bang dat ze hem alsnog gingen halen. Bang dat hij terug op die tafel zou belanden. Bang dat hij nooit zou herstellen.
Nova keek hem verbaasd aan en streek over zijn behaarde kaak. "Wat is er lieverd?"
------------
Ook bij Aya begonnen de tranen te lopen toen ze hem zo zag. Als ze Charles ooit zag, was zijn leven net zo gedoemd als dat van André was toen Kaspar hem door de poort naar buiten duwde. Zacht sloeg ze haar armen om hem heen en trok hem dicht tegen zich aan. "Je zult ons nooit pijn doen lieverd. Dat zal nooit gebeuren", suste ze hem zachtjes maar ze liet hem gewoon huilen. Het moest eruit, hij moest deze woorden zeggen en erover praten. "Je bent veilig en ze zullen je nooit meer vinden. En die wc komt vanzelf wel weer, net als lopen, en met je zoontjes spelen, en ze leren lezen, schrijven, kattenkwaad met ze uithalen. Over een paar jaar zul je ze zien transformeren en ze leren hoe ze eekhoorntjes de boom in moeten jagen. Ik laat je nooit meer gaan mijn liefste." Ze maakte zich iets van hem los en keek hem met een liefdevolle glimlach en vochtige ogen aan. Zacht streelde ze zijn gezicht. "Niemand neemt je meer van ons af."
Sam liet haar met één hand los en viste een klein doosje uit zijn zak. "Nova, mijn liefste, wil je met me trouwen?" Nimfen en leeuwen hadden geen rituelen zoals weerwolven. Maar Sam wilde haar zijn vrouw kunnen noemen.
-----------
Zouden de tranen ooit stoppen? Maar Destan, in een vlaag van helderheid, wist wel dat het nog een heel heel heel lange weg ging worden. Hij knikte tegen haar aan en hield haar stevig vast. Dat ze zo rustig bleef deed hem goed, al vond hij het zelf verschrikkelijk. Hij zou zelf weer moeten trainen om eraan te denken dat hij naar de wc zou gaan en dat was net iets waar ze met de tweeling ook mee bezig waren. Echt praten wilde niet. Hij had moeite met woorden over zijn lippen krijgen, gezien hij eigenlijk een half jaar lang amper wat had gezegd.
Destan voelde zich nu banger dan hij in tijden was geweest. Hij zat niet meer veilig ergens waar niemand aan hem kon komen. Hij moest weer van alles leren, hij kon maar moeilijk lopen en hij moest eigenlijk voor zijn gezin zorgen. Nou ja, dat kon hij nu niet, maar hij wilde het zo graag.
Maar na de thee liet hij zich -na een bezoekje aan de wc- mee nemen naar bed. Uitgeput viel hij in slaap, met een arm om haar heen en haar heerlijke geur in zijn neus.
Verbaasd keek ze naar de ring en toen naar haar vent. "Sammy!" riep ze blij uit en kuste hem vurig en streelde door zijn haar. "Ja, ja! Dat wil ik." Nova begon te stralen.
---------
Aya bleef nog een tijdje over hem waken maar toen hij rustig sliep dommelde ook zij in. Destan moest gaan praten, dat was duidelijk. Praten, rusten, genezen, en weer leren. Maar dat kon allemaal nog wel eventjes wachten (maar niet te lang).
De volgende dag zette Aya een voedzaam maar ook erg lekker ontbijt op tafel. Gekookte eitjes, wentelteefjes, fruit, yoghurt en muesli, alles wat haar zoontjes en haar man maar lekker konden vinden. Wel drukte ze Kiran en Kaspar op het hart een beetje rustig te zijn met hun vader. Toen haalde ze Destan uit bed, en liet hem met een ochtendjas aan aan tafel zitten. De gewone routine meedoen zou goed voor hem zijn, en hij moest echt meer gaan eten. Ze zette een kop thee voor zijn neus neer, koffie zou voor later zijn maar de cafeïne zou zijn rust nu geen goed doen. "Waarom vertellen jullie papa niet wat jullie met opa Kaspar aan het leren zijn nu?", spoorde ze de tweeling aan om het gesprek te beginnen. Zacht nam ze even Destans hand vast en knikte hem bemoedigend toe. Ze bleef bij hem.
Sam grijnsde breed bij dat 'Sammy', gezien Nova de enige was die hem zo noemde, en die grijns begon te stralen toen ze 'ja' zei. Vurig zoende hij haar terug. "Je maakt me de gelukkigste man op aarde, weet je dat wel?", plaagde hij haar zacht, maar de blik in zijn ogen was warm en liefdevol.
-----------
Destan moest zich er constant aan herinneren waar hij was. Het wakker worden was vreemd. Naar de wc gaan was nog vreemder. In badjas gehesen worden en naar een ontbijttafel worden geleid was gewoonweg bizar. Bleek zat hij op de stoel (een stoel!) en staarde naar de ventjes. Na ze een half jaar niet meer te hebben gezien, waren ze behoorlijk veranderd. En hij had geen idee wie wie was.
Kaspar en Kiran staarden net zo goed naar de man die mama had meegenomen naar het ontbijt. Ze keken elkaar een paar keer aan en begonnen te fluisteren. "Dat is papa niet." "Hij ruikt wel als papa?" "Ja, maar ook vies."
Uiteindelijk keek Kiran, die iets meer durf had, op. "Waar is je haar?"
Hun gefluister was niet heel erg zacht en Destan kneep het hout van de stoel fijn. Hoe ging hij dit ooit doen?! "Dat.. is... afgeschoren," wist hij uit te brengen en hoorde het hout kraken onder zijn grip.
"Ja, maar waarom dan?" dat was Kaspar. "Het groeit wel weer, toch?" ze kenden hun papa niet anders dan met een volle bos krullen en dit was gek.
"Ja, het groeit wel weer." De waaromvraag kon hij niet echt hebben en Destan verstijfde terwijl hij zijn schouders optrok.
-----------
Ohoh... Aya had zo'n beetje met alles rekening gehouden, maar niet met dat hun zoontjes zo zouden reageren. Ze keek de jongens streng aan. "Kiran, Kaspar, jullie vader heeft het zwaar gehad, wees lief voor hem." Ze was niet vaak streng tegen hen, maar als ze het was meende ze het wel. Daarna wendde ze haar blik naar Destan en nam zacht zijn hand in de hare zodat hij de stoel niet verder zou beschadigen en vooral ook zichzelf niet zou verwonden. "Het komt goed lieverd", zei ze zacht tegen hem. Ze zouden hier samen aan werken.
-------------
Ze werden direct stil en smeerden maar een boterham, wat ze eigenlijk nog niet zo goed zelf konden. Af en toe wierpen ze een blik op papa of op mama, maar durfden niet echt meer wat te zeggen.
Destan liet beverig los en keek haar met lichte wanhoop aan. Heel licht kneep hij in haar hand maar pakte zelf ook geen eten. Hij keek naar het bestek en wat er allemaal op tafel stond en haalde trillerig adem. Dit ging amper. Stil zitten en met zijn gezin zijn.
Hij had nog altijd alleen nog maar slokjes van zijn thee gedronken, toen Kaspar binnenkwam om de kleintjes op te halen. Hij bleef halverwege even verstijfd stilstaan. "Destan.."
Destan was zich rotgeschrokken van de deur en zat ineen gedoken op de stoel. Beverig keek hij op en had even nodig om Kaspar te herkennen. "K.. Kas?"
De tweeling hobbelde direct van tafel en vlogen hem om de benen, want zo groot waren ze nou ook weer niet. "Opa, opa! Papa's haar is weg!" alsof dat hen het meeste bezighield.
Maar die opmerking lokte voor het eerst een klein glimlachje uit en Destan kreeg een wat zachtere blik en houding terwijl hij naar de belhamels keek.
-----------
Met dubbele gevoelens glimlachte Sam naar Destan en hielp hem naar binnen. "Over mij hoef je niet na te denken Des, knap maar op. Als je je wat beter voelt is het tijd voor praten." Waarna hij Destan op Aya's verzoek in de badkamer op de rand van het bad zette. Omdat staan niet ging, liet Aya het bad volstromen en hielp ze Destan met zijn kleren uittrekken. Toen hij eenmaal in bad zat begon ze hem met zachte hand en een washandje te wassen zodat alle bloedresten, stof, en ander vuil van zijn huid verdween. Ook waste ze zijn haar. Nog altijd liepen er tranen over haar wangen en snifte ze af en toe zachtjes. Ze kon niet geloven dat hij zoveel had geleden, dat iemand hem dat aan had kunnen doen.
Met een zwaar gemoed kwam Sam die avond thuis, met zijn ziel onder de arm en zijn gedachten duidelijk ergens anders.
-----------
Het was de eerste avond dat Nova uit de ziekenboeg mocht en ze was nog veel moe en bedlegerig, maar toen hij thuis kwam was er een warme maaltijd over. Zij en Senna hadden al gegeten en ze had Nyah net in de wieg gelegd die Edmond in elkaar had gezet gezien ze nog niet thuis waren geweest. "Sam?" bezorgd nam ze hem op.
Destan kromp heel wat keren ineen, maar nam het washandje over toen ze richting zijn kruis ging. Hij kon eventjes niet hebben dat iemand daaraan zat. Dat gedeelte waste hij zelf en Destan knapte er heel wat van op, al was hij nog steeds ondervoed, was zijn gespierde gestalte totaal weg en was het ook duidelijk dat er nog genoeg wonden waren die geheeld moesten worden. Het water was ondertussen ongeveer bruin.
"Je.. je ruikt lekker." Hij had moeite met de werkelijkheid vast houden, maar Aya hielp daar wel bij. "Ben ik.. ben ik echt thuis?"
------------
"Destan is terug. Maar het gaat niet goed met hem", viel Sam maar met de deur in huis. Nova wist van zijn schuldgevoel en dat werd nu alleen maar erger. Met een zucht ging hij op de bank zitten en at een paar happen eten. "Ik weet niet wat ik moet doen." Was er wel iets dat hij kon doen?
Aya ging zacht met zijn hand door zijn haar, zei er niets van dat hij kennelijk niet helemaal trok dat ze hem aanraakte. Had... Had Charles hem ook op die manier gemarteld? Ze vroeg er niet naar, maar ze vreesde voor de verhalen over wat Destan was overkomen. Zouden ze Charles ooit vinden? Ooit kunnen straffen? "Je bent echt thuis lieverd. En straks slaap je echt in ons eigen bed, in mijn armen." En nergens anders meer. Ze hielp hem uit het bad en trok hem vast een boxer aan om daarna zijn wonden te bekijken en zo nodig te behandelen. Op zijn been na waren de botbreuken goed genezen, gezien Carmen het sleutelbeen al had behandeld. Zijn been zette ze met een spalk en ze diende hem meteen een paar dosissen antibiotica toe, net als een tetanusprik en nog wat meer dingen die nodig waren. Bij de injectie, een cocktail van geneesmiddelen, beval ze hem haar aan te blijven kijken terwijl ze hem via de band herinnerde dat de pijn niet bij iets hoorde maar dat het hem zou helpen. Toch was ze wel degelijk bedacht op een slechte reactie. Ze had gezien hoe Von door het lint kon gaan, ze had gezien hoe angstig Lisse en Aelia waren geweest na de ontvoering, ze was zelf vaak genoeg slachtoffer geweest van nachtmerries. Aya wist als geen ander hoe iemand kon worden na een dergelijke ervaring, hoewel ze nog nooit zoiets als Destan's verdwijning had meegemaakt.
------------
Spuiten ging nog. En haar aanrakingen waren zacht en licht en dat was anders. Toch keek hij haar in haar mooie bruine ogen en werd weer emotioneel bij de gedachte dat dit echt was. Hij was thuis, hij had Aya. Ze zorgde voor hem.
Eenmaal in bed had hij moeite om zich niet op te rollen. Hij drukte zijn neus in Aya's blonde haar en sloot zijn ogen. Hij kon zijn wolf voelen. Het beest was waakzaam en tevreden en dat was fijn. Maar erover praten ging nog niet. Misschien dat het later zou lukken, maar op dit moment niet.
Hoe diep alles zat, werd midden in de nacht ook nog eens duidelijk. Destan was wakker geworden en wist niet meer waar hij was en had naar de wc gemoeten... Snikkend maakte hij Aya wakker toen hij doorhad dat hij thuis was en in hun bed had geplast als een klein kind.
Nova kwam overeind en gaf hem een knuffel. Zacht drukte ze een kus op zijn wang. "Wees normaal. Praat hem bij over wat hij heeft gemist. Geef hem de ruimte, maar laat zien dat je nog steeds zijn vriend bent. Sam.. je hebt niets verkeerd gedaan." Ze ging met haar handen door zijn rode manen. "Bied aan om op de kids te passen. Laat weten dat je er voor hen bent, dat is nu genoeg." ze konden later wel uitpraten over hoe ze het beiden hadden beleefd, voor nu had Destan ruimte nodig om te helen.
-----------
Wat daas werd ze wakker, Aya was nog steeds niet goed in wakker worden, maar ze kreeg snel door dat er iets mis was. Dat vertelde haar neus haar, en ze merkte het aan hoe overstuur Destan was. Ze drukte een geruststellende kus op zijn voorhoofd. "Het geeft niet lieverd", zei ze zacht. "Ga maar op de bank zitten, dan verschoon ik het bed." Die avond had zij met Kaspar en Kiran gegeten terwijl Destan lag te slapen. Ze had verteld dat papa terug was, maar dat hij een ongeluk had gehad toen hij terug naar huis was gekomen en dat hij daarom even weinig energie had want hij moest genezen.
Toen ze het bed had verschoond ging ze, met een kop thee voor hen beiden, naast hem op de bank zitten en streek zacht en liefdevol over zijn been. Ook Aya moest weer wat kilo's aankomen en veel slaap inhalen, maar dat konden ze kennelijk samen doen. "We gaan alles weer oefenen lieverd. Samen, met onze pups." Hij was weer bij hen terug. En hij ging nergens meer heen.
Sam trok haar op zijn schoot en knikte even. "Eigenlijk... eigenlijk had ik je iets willen vragen rond de tijd dat hij verdween", zei hij zachtjes. Maar na Destan's verdwijning had het niet goed gevoeld om dat te doen.
----------
Destan zat stilletjes op de bank met een schone boxer aan. Zijn handen trilden en de rest van hem zat een beetje onnatuurlijk stil. "Ik.. ik wist niet meer waar ik was en.." zijn stem brak en met wat moeite pakte hij Aya's hand en verstrengelde hun vingers heel voorzichtig, alsof hij bank was om haar pijn te doen. Hij haalde zijn neus op en snufte wat. "D-daar moest ik.. het gewoon laten lopen." Bij gebrek aan wc en gek genoeg was hij min of meer gewend geraakt aan de stank die hij zes maanden lang met zich mee had gedragen. Het was het zachte matras en de deken die hem wakker hadden gemaakt. "Ik wil je geen pijn doen, en en en de pups ook niet.." verder woorden bleven in zijn keel hangen. Destan was doodsbang. Bang dat ze hem alsnog gingen halen. Bang dat hij terug op die tafel zou belanden. Bang dat hij nooit zou herstellen.
Nova keek hem verbaasd aan en streek over zijn behaarde kaak. "Wat is er lieverd?"
------------
Ook bij Aya begonnen de tranen te lopen toen ze hem zo zag. Als ze Charles ooit zag, was zijn leven net zo gedoemd als dat van André was toen Kaspar hem door de poort naar buiten duwde. Zacht sloeg ze haar armen om hem heen en trok hem dicht tegen zich aan. "Je zult ons nooit pijn doen lieverd. Dat zal nooit gebeuren", suste ze hem zachtjes maar ze liet hem gewoon huilen. Het moest eruit, hij moest deze woorden zeggen en erover praten. "Je bent veilig en ze zullen je nooit meer vinden. En die wc komt vanzelf wel weer, net als lopen, en met je zoontjes spelen, en ze leren lezen, schrijven, kattenkwaad met ze uithalen. Over een paar jaar zul je ze zien transformeren en ze leren hoe ze eekhoorntjes de boom in moeten jagen. Ik laat je nooit meer gaan mijn liefste." Ze maakte zich iets van hem los en keek hem met een liefdevolle glimlach en vochtige ogen aan. Zacht streelde ze zijn gezicht. "Niemand neemt je meer van ons af."
Sam liet haar met één hand los en viste een klein doosje uit zijn zak. "Nova, mijn liefste, wil je met me trouwen?" Nimfen en leeuwen hadden geen rituelen zoals weerwolven. Maar Sam wilde haar zijn vrouw kunnen noemen.
-----------
Zouden de tranen ooit stoppen? Maar Destan, in een vlaag van helderheid, wist wel dat het nog een heel heel heel lange weg ging worden. Hij knikte tegen haar aan en hield haar stevig vast. Dat ze zo rustig bleef deed hem goed, al vond hij het zelf verschrikkelijk. Hij zou zelf weer moeten trainen om eraan te denken dat hij naar de wc zou gaan en dat was net iets waar ze met de tweeling ook mee bezig waren. Echt praten wilde niet. Hij had moeite met woorden over zijn lippen krijgen, gezien hij eigenlijk een half jaar lang amper wat had gezegd.
Destan voelde zich nu banger dan hij in tijden was geweest. Hij zat niet meer veilig ergens waar niemand aan hem kon komen. Hij moest weer van alles leren, hij kon maar moeilijk lopen en hij moest eigenlijk voor zijn gezin zorgen. Nou ja, dat kon hij nu niet, maar hij wilde het zo graag.
Maar na de thee liet hij zich -na een bezoekje aan de wc- mee nemen naar bed. Uitgeput viel hij in slaap, met een arm om haar heen en haar heerlijke geur in zijn neus.
Verbaasd keek ze naar de ring en toen naar haar vent. "Sammy!" riep ze blij uit en kuste hem vurig en streelde door zijn haar. "Ja, ja! Dat wil ik." Nova begon te stralen.
---------
Aya bleef nog een tijdje over hem waken maar toen hij rustig sliep dommelde ook zij in. Destan moest gaan praten, dat was duidelijk. Praten, rusten, genezen, en weer leren. Maar dat kon allemaal nog wel eventjes wachten (maar niet te lang).
De volgende dag zette Aya een voedzaam maar ook erg lekker ontbijt op tafel. Gekookte eitjes, wentelteefjes, fruit, yoghurt en muesli, alles wat haar zoontjes en haar man maar lekker konden vinden. Wel drukte ze Kiran en Kaspar op het hart een beetje rustig te zijn met hun vader. Toen haalde ze Destan uit bed, en liet hem met een ochtendjas aan aan tafel zitten. De gewone routine meedoen zou goed voor hem zijn, en hij moest echt meer gaan eten. Ze zette een kop thee voor zijn neus neer, koffie zou voor later zijn maar de cafeïne zou zijn rust nu geen goed doen. "Waarom vertellen jullie papa niet wat jullie met opa Kaspar aan het leren zijn nu?", spoorde ze de tweeling aan om het gesprek te beginnen. Zacht nam ze even Destans hand vast en knikte hem bemoedigend toe. Ze bleef bij hem.
Sam grijnsde breed bij dat 'Sammy', gezien Nova de enige was die hem zo noemde, en die grijns begon te stralen toen ze 'ja' zei. Vurig zoende hij haar terug. "Je maakt me de gelukkigste man op aarde, weet je dat wel?", plaagde hij haar zacht, maar de blik in zijn ogen was warm en liefdevol.
-----------
Destan moest zich er constant aan herinneren waar hij was. Het wakker worden was vreemd. Naar de wc gaan was nog vreemder. In badjas gehesen worden en naar een ontbijttafel worden geleid was gewoonweg bizar. Bleek zat hij op de stoel (een stoel!) en staarde naar de ventjes. Na ze een half jaar niet meer te hebben gezien, waren ze behoorlijk veranderd. En hij had geen idee wie wie was.
Kaspar en Kiran staarden net zo goed naar de man die mama had meegenomen naar het ontbijt. Ze keken elkaar een paar keer aan en begonnen te fluisteren. "Dat is papa niet." "Hij ruikt wel als papa?" "Ja, maar ook vies."
Uiteindelijk keek Kiran, die iets meer durf had, op. "Waar is je haar?"
Hun gefluister was niet heel erg zacht en Destan kneep het hout van de stoel fijn. Hoe ging hij dit ooit doen?! "Dat.. is... afgeschoren," wist hij uit te brengen en hoorde het hout kraken onder zijn grip.
"Ja, maar waarom dan?" dat was Kaspar. "Het groeit wel weer, toch?" ze kenden hun papa niet anders dan met een volle bos krullen en dit was gek.
"Ja, het groeit wel weer." De waaromvraag kon hij niet echt hebben en Destan verstijfde terwijl hij zijn schouders optrok.
-----------
Ohoh... Aya had zo'n beetje met alles rekening gehouden, maar niet met dat hun zoontjes zo zouden reageren. Ze keek de jongens streng aan. "Kiran, Kaspar, jullie vader heeft het zwaar gehad, wees lief voor hem." Ze was niet vaak streng tegen hen, maar als ze het was meende ze het wel. Daarna wendde ze haar blik naar Destan en nam zacht zijn hand in de hare zodat hij de stoel niet verder zou beschadigen en vooral ook zichzelf niet zou verwonden. "Het komt goed lieverd", zei ze zacht tegen hem. Ze zouden hier samen aan werken.
-------------
Ze werden direct stil en smeerden maar een boterham, wat ze eigenlijk nog niet zo goed zelf konden. Af en toe wierpen ze een blik op papa of op mama, maar durfden niet echt meer wat te zeggen.
Destan liet beverig los en keek haar met lichte wanhoop aan. Heel licht kneep hij in haar hand maar pakte zelf ook geen eten. Hij keek naar het bestek en wat er allemaal op tafel stond en haalde trillerig adem. Dit ging amper. Stil zitten en met zijn gezin zijn.
Hij had nog altijd alleen nog maar slokjes van zijn thee gedronken, toen Kaspar binnenkwam om de kleintjes op te halen. Hij bleef halverwege even verstijfd stilstaan. "Destan.."
Destan was zich rotgeschrokken van de deur en zat ineen gedoken op de stoel. Beverig keek hij op en had even nodig om Kaspar te herkennen. "K.. Kas?"
De tweeling hobbelde direct van tafel en vlogen hem om de benen, want zo groot waren ze nou ook weer niet. "Opa, opa! Papa's haar is weg!" alsof dat hen het meeste bezighield.
Maar die opmerking lokte voor het eerst een klein glimlachje uit en Destan kreeg een wat zachtere blik en houding terwijl hij naar de belhamels keek.
We know everything...
Re: Belevenissen van Destan en Aya
Berichtdoor mriswah » 03 Jul 2016, 19:48
Daarna kwamen er een boel lastige dagen. De ene dag ging goed, de andere dag ging minder en weer een andere dag was waardeloos en echt heel slecht. Destan vertelde Aya flarden, maar vlakte dat behoorlijk af. Echt de waarheid vertellen erover lukte hem gewoonweg niet.
Ongeveer een maand na zijn thuiskomst, begon Destan te drinken en dat sloeg al snel om in een verslaving. Toen Aya het niet meer uithield vroeg ze Kaspar of Destan in Klein-Eldon kon verblijven. Het landgoed was totaal af te sluiten en onder leiding van Boaz ging Destan het afkickproces aan, wat moeizaam ging.
______________________________________________
Die dag en die erna was Destan niet al te best in de omgang. Hij was prikkelbaar, snauwde, reageerde zich af op alles wat los of vast zat in huis en toen op de derde dag Boaz hem weer pianoles gaf, sneuvelde het ding alsnog. Niet echt expres, maar Destan was de ergste prikkels voorbij maar had last van waanbeelden die op de gekste momenten boven kwamen en niet te voorspellen waren. Het zorgde er ook voor dat hij niet aan te spreken was en de kracht van zijn wolf ten volle naar boven kwam. De alcohol was toen volledig uit zijn systeem en het droogstaan was niet fijn, maar hij begreep het ondertussen wel. Af en toe checkte hij hoe het met Aya ging via de band maar liet haar met rust toen bleek dat ze bij Von en Emil was om bij te komen.
Tijdens het pianospel zag hij ineens Charles op zich afkomen. De man had een duivelse grijns op zijn gezicht en een potje vol as en viezigheid. Met een woeste brul was Destan opgesprongen en had hij de piano met een forse duw naar de man geslingerd, vast van plan om degene uit zijn nachtmerries te vermorzelen. Hijgend bleef hij staan kijken toen het instrument met geweld tegen de muur knalde en het waanbeeld verdween en oploste. "Dat zal je leren, gore klootzak," spuugde hij uit en beende zonder gewetenswroeging de kamer uit.
Na een week in Boaz' afkickcentrum was het ergste voorbij. Het zweten, het trillen, het razen van zijn hart en de geprikkelde buien waren voorbij. Een paar keer had hij nog waanbeelden gehad en had hij weer eens wat vernield, maar nu wat het gedaan. Hij verlangde niet eens meer naar alcohol. Het enige wat bleef waren de nachtmerries en zijn somberheid. Af en toe had hij een uurtje met Kaspar en Kiran en die uurtjes waren waardevol maar ook lang genoeg. Het afkicken was gelukt, maar nu de rest nog.
Het hele landgoed droeg tekenen van zijn verblijf en Destan stond aardappels te schillen op dinsdag in een nieuwe week, toen hij doorhad dat er iets niet klopte. Zijn blik gleed naar Boaz en hield hem in de gaten. Het duurde even voor hij begreep wat er mis was. Boaz rilde. In de zomer. Hoewel het al avond was, was het meer dan warm genoeg om in korte broek en T-shirt te lopen en nog buiten te kunnen eten. Hij liet het eten voor wat het was en kwam op de man af en voelde aan diens hoofd, zonder echt aandacht aan hem te besteden. Destan wist van tevoren al wel wat de conclusie ging zijn. "Koorts." Hij had amper met Boaz gesproken in de tijd dat hij hier nu was, en dat deed hij nu ook nog altijd niet. Hoewel zijn schichtigheid voorbij leek, was dat maar schijn. Destan was alleen maar ontspannen omdat hier niemand was dan Boaz en hij kende het landgoed goed.
Aya? Boaz heeft koorts.. Iets is niet in orde. Ze hadden weinig contact gehad. Iets wat hem pijn deed, maar wat blijkbaar nodig was. Hij moest aan zichzelf werken, voor hij weer kon proberen haar man te zijn. Destan fronste toen de band wiebelig voelde. Liefje? Wat is er aan de hand?
-------------
Dat de piano sneuvelde was iets dat Boaz aan het hart ging, maar Destan had hem gewaarschuwd voor die mogelijkheid. Dus werd het instrument het nieuwe projectje van de Nachtelf, die hem langzaam weer in elkaar aan het zetten was met de bedoeling het instrument mooier dan ooit te maken. Ondertussen had Aya inderdaad enige afstand van Destan genomen om zichzelf bij elkaar te kunnen rapen, maar als ze hun zoontjes bij hem bracht voor een uurtje spelen en tijd met hun vader kon ze het niet helpen liefdevol naar Destan te glimlachen en af en toe haar vingers door zijn haar te laten gaan als ze de drie passeerde. Maar de afspraak met Boaz was dat Aya er niet teveel bij zou zijn in de uurtjes met Kaspar en Kiran en dus zagen de twee elkaar aanzienlijk minder dan ze gewend waren. Dat brak Aya's hart maar ze wist dat het nodig was voor Destan's herstel.
Maar waar Destan juist vooruit ging, ging Boaz lichamelijk achteruit. In het begon had de man het niet eens door gehad, maar na een week merkte hij dat het 's ochtends moeilijker was om uit bed te komen. Zijn spieren waren stijf, en op sommige momenten deed zijn been pijn wat niet hoorde te gebeuren in de zomer. Hij had geprobeerd de ziekte de kop in te drukken met een lichte dosis medicijnen maar het was hardnekkig en ontwikkelde zich tot koorts en hoesten, wat hij nog probeerde te maskeren voor Destan en Kaspar maar wat schijnbaar niet helemaal gelukt was. Boaz bromde zacht toen Destan zijn hand tegen zijn voorhoofd drukte. "Het gaat prima Destan. Focus jij je maar op de aardappelen." Maar protest leek zinloos te zijn. De man had niet door dat Destan inmiddels contact zocht met Aya, die ondertussen met veel hogere koorts rondliep omdat er ook een koortsige Kiran en Kaspar in bed lagen. Ze waren inmiddels weer terug in hun eigen huisje, maar de knulletjes waren nu al twee dagen hun bed niet uit geweest. Er heerst griep Des, probeerde ze hem gerust te stellen. Maar griep en zomer gingen meestal niet samen. Kiran en Kaspar zijn ook koortsig. Net als zij.
-----------
Er heerste griep? In de zomer? Hij fronste en bracht Boaz een glas water en zei hem dat hij naar de bank moest verhuizen. Terwijl hij wat aardappels schilde, dacht hij na. Wie zijn er nog meer ziek? Bekenden? Hoe zijn de bengels? Destan ging met een hand door zijn donkerbruine krullen -hij leek nu nog meer op Kaspar nu zijn haarkleur naar bruin was gegaan. Er klopt iets niet. Ben jij wel oké? De band voelt wiebelig. Wat moet ik doen om Boaz te helpen? De man had ergens de sleutel van de deur verstopt, dus Destan kwam niet zomaar weg. Het was een handige maatregel, maar nu leverde het problemen op. Hij begreep heus wel dat het voor Kaspar mogelijk gevaarlijk was, maar eigenlijk bracht hij de man liever naar Eldon. Hij had nergens verstand van als het ging om ziektes en mocht het wel iets anders zijn dan had Boaz de medische hulp die nodig was.
Ondertussen had Von ook de winkel gesloten. Seff ging wel gewoon naar school, maar zij was wat rillerig en dat was vreemd. Ze besloot om naar Eldon te gaan om te kijken of Aya per ongeluk was onder de leden had gehad wat ze had meegenomen toen ze bij haar had gelogeerd. Het was niet gek om in de zomer verkouden te zijn, helemaal niet aan het begin, maar nu? Bovendien was Von niet vaak ziek en ze vond het maar vreemd.
Wat verbaasd trof ze een heel koortsige Aya aan en twee opgekrulde hoopjes kind in de bedden. "Aya? Joh, had wat laten weten, dan had ik kunnen helpen." Of Nova.. al had die haar handen vol met Nyah. Haar eigen minieme ongemak was direct verdwenen.
------------
De band voelde wiebelig? Ja, dat kon eigenlijk wel kloppen want zo voelde Aya zich ook. Nog niemand anders naar ik weet, maar dat kan nog komen. Als geen ander wist Aya hoe snel dit soort dingen om zich heen konden grijpen. Het gaat redelijk met ze. Ze voelen zich niet lekker vanwege de koorts. En ik eigenlijk ook niet erg, maar het komt wel goed. Als ze wat beter zijn komen we snel weer langs. Je kunt Boaz tot die tijd het beste een goede stevige bouillon te eten geven zodat hij veel voedingsstoffen binnenkrijgt. En laat hem veel in de zon zitten, maar uit de wind. Dat was meestal een goede remedie voor de gewone griep. Voor ze echter nog andere raad kon geven hoorde ze Von binnenkomen. Met een glimlach wilde Aya opstaan, maar het ontbrak haar op het moment aan kracht en het was bijna nodig dat Von haar opving. "Het gaat wel Von," zei ze zacht, ook al gloeide ze zelf net zo erg als Kaspar en Kiran. "Wat doe je hier?" Het was midden op de dag. Het was niets voor Von om zomaar de winkel te sluiten en naar Eldon te komen?
------------
Een plekje uit de wind zoeken was vrij vlot gedaan. Het zou tot morgen moeten wachten gezien de avond al viel, maar het was goed advies. Hij hield wel op met schillen, gezien Boaz beter wat anders kon eten. Dus stond hij een poos in de keuken. Koken was iets wat hem opvrolijkte en iets wat hij fijn vond om te doen. Het hield hem goed bezig en het was alvast een half uurtje of langer niet piekeren, wat een welkome afwisseling was. Hij zorgde voor Boaz en droeg Aya op het hart om rustig aan te doen en ook haar slaap te pakken.
"Ik kwam kijken hoe het ging, wat maar goed is ook." Ze drukte Aya op de bank en dekte de vrouw toe en ging in de keuken aan de slag. Ze gaf Aya een bord soep en ging daarna haar neefjes wakker maken en hen helpen wat te eten en te douchen en weer in een schoon bed te stoppen. Zodra zij sliepen, ging ze bij Aya zitten en nam haar bezorgd op.
------------
Ik hou van je lieverd. Waarna ze de band weer even liet gaan. Ze zei hem dat niet genoeg deze dagen, bedacht ze nog terwijl ze zich in liet stoppen door Von. Ze at de soep met lange tanden, maar wist dat het nodig was om eten binnen te krijgen. Haar eerste hoestbui kwam toen Kiran en Kaspar net in bed lagen. Het deed pijn aan haar rug, zo heftig was het, en vermoeid liet ze haar hoofd weer op de kussens van de bank liggen toen het eindelijk over was. "Griep in de zomer," probeerde ze nog te grappen. "Alsof ik er mijn handen nog niet vol genoeg mee heb in de winter." En de voorraad medicijnen ervoor was nog niet aangevuld.
Boaz bromde door alle zorgen, maar de soep smaakte hem goed en voelde fijner voor zijn keel dan aardappels. "Ik zou het waarderen als je er nog even niets over zegt tegen Kaspar. Hij maakt zich te snel zorgen om me." Het was een griepje, het zou wel over gaan.
------------
Meestal was hun contact vreselijk zakelijk, maar nu liet hij wat warmte voelen van zijn kant. Ik ook van jou! Maar daarna ging zijn aandacht weer naar Boaz en hij schudde zijn hoofd. "Als hij naar je vraagt, ga ik niet liegen. Rust nou maar uit." Pas toen de man een beetje oké was, ging Destan zelf eten en piekerde een beetje over wat hij moest doen. Voor het eerst ging het depressieve gevoel wat liggen en had hij het gevoel dat hij nodig was en bij zijn gezin moest zijn. Als de kinderen ziek waren en Aya zelf niet helemaal stabiel was, konden ze echt wel iemand gebruiken!
De dag erna ging het totaal niet beter met Boaz en toen Kaspar langskwam stond hij een hele poos fluisterend met hem te overleggen.
Von schudde haar hoofd en hielp haar met de soep en wreef over Aya's rug. "Dat is niet grappig, lieverd. Kom op." Ze nam haar mee naar bed en stopte haar in, zoals ze heel vaak had gedaan in de grote-zus-rol.
-----------
Boaz was net als Aya echt duidelijk beginnen te hoesten en de man sliep veel vanwege de uitputtende koorts. Hij wilde streng zijn op Destans herstel en het afgesproken schema, maar hij kon af en toe maar een uur achter elkaar zijn ogen open houden. Dus toen Kaspar binnen kwam met een bezorgde blik op diens gezicht, wist Boaz wel dat Destan het had verteld. Geruststellend glimlachte de man naar de weerwolf. "Het gaat wel Kas, het is maar een griepje." Hoewel vandaag een erg slechte dag leek te zijn voor Boaz' been. Hij kon er vandaag nauwelijks op staan en was nauwelijks uit zijn bed of van de bank afgeweest.
Aya liet zich in bed liggen en sputterde niet tegen, maar al snel verschenen haar zoontjes daar ook. De een had tranen in zijn ogen doordat hij wakker was geworden uit een koortsdroom, en de ander voelde zich gewoon niet lekker dus wilden ze bij mama in bed. Dat was natuurlijk niet iets dat Aya kon weigeren maar ze keek wel vragend naar Von. Zou die blijven of ging ze naar huis?
-----------
Kaspar trok zich niet zoveel aan van de man en deed zijn eigen vluchtige onderzoek. Destan had gelijk gehad over zijn voorstel om Boaz te verplaatsen naar de ziekenboeg. Dit was lang niet goed. Hij stelde wat vragen. Hoe lang had hij al koorts? Hoe lang deed zijn been al pijn? Wat had hij allemaal gegeten?
In de avond, toen alle leerlingen al naar bed waren, nam hij de man in zijn armen en droeg hem het stuk naar Eldon. Kaspar was een sterke man, maar die vijf kilometer waren behoorlijk pittig en hij was blij toen hij de ziekenboeg had gehaald. Hij legde Boaz in een bed, ver van de deur en trok de gordijnen rondom hem dicht. Daarna ging hij maar eens op zoek naar Melenwyn, eens zien wat haar deskundigheid erover te vermelden had. Was het echt alleen maar een griepje?
Destan was achter hen aangekomen en had Kaspar op sommige stukjes geholpen, gezien Boaz duidelijk meer pijn had dan hij liet merken.
Hij bleef wat dralen bij de poort, niet helemaal zeker of hij wel naar binnen wilde. Maar hij ging toch maar snel door de gangen, op naar zijn vrouw.
Natuurlijk bleef Von! Ze stelde de tweeling nog even gerust en dekte ze lekker toe en ging toen in het huisje aan de slag. Even boenen en de achtergestelde afwas wegwerken. Raampje open waar het kon en al snel rook het weer fris in huis. Daarna kroop zij met een deken op de bank, nu pas haar eigen vermoeidheid voelend.
-----------
Melenwyn was op dat moment gewoon thuis en had net de jongste tweeling naar bed gestuurd. Met hun acht jonge jaren hadden ze nog een strikte bedtijd. Stiekem vond ze het heerlijk dat ze haar kleintjes nog altijd verhalen kon voorlezen en zoals vanouds liet ze zich maar al te graag overtuigen om nog een extra kortverhaal te vertellen. Haar 'fladdergevallen' keken haar met inmiddels wel heel erg kleine ogen aan. "Slaap lekker lieverds," zei ze zacht toen hun ogen toch echt wel te zwaar werden. Ze kreeg een mompelend antwoord terug en na een zachte kus op hun voorhoofdjes en een aai door hun bruine krullenbol ging ze weer naar beneden. In principe hadden ze elk hun eigen bed, maar het gebeurde maar al te vaak dat ze dicht tegen elkaar aan kropen.
Intussen was het nog lang geen bedtijd voor de andere twee, de tieners mochten nog wel even doen wat ze wilden. Dat betekende vooral dat Aran met zijn neus in een of ander magieboek zat, hij soms een spreuk uitprobeerde en af en toe checkte hoe het met zijn zus ging. Nu ook zat hij weer op de bank en mompelde wat voor zich uit. Melenwyn ontbrandde een licht dicht bij hem en waarschuwde hem met een lachje dat hij zijn ogen niet kapot moest lezen vooraleer ze manlief opzocht. De blik in zijn ogen zei 'je hebt je weer laten overhalen', maar ze kon zich er niet schuldig om voelen. Hoe kon ze nee zeggen tegen hun bengels? Eigenlijk wou ze nog met Amiel spreken over de situatie en wat ze had gehoord van Aya, Destan en de kinderen, maar toen hoorde ze geklop op de deur. "Laat mij maar.." Hoewel ze niet wist wie ze verwacht had, keek ze verbaasd op bij het zien van haar beste vriend. "Kas? Wat is er?" Er was iets in zijn blik wat niet klopte.
------------
Amiel zat tegenover Aran en keek af en toe trots naar zijn puberende tienerzoon die blijkbaar net zo dol was op magie als hij. Lisse zat nog wat strafwerk weg te werken, gezien zij het er moeilijk mee had om heel lang stil te zijn in een les.
Hij grijnsde naar Mel toen ze naar binnen kwam. Die twee jongsten konden net zo goed smeken om verhaaltjes als Aran en Lisse hadden gedaan op die leeftijd. Maar hij knipoogde daarna. Nu lieten ze zich nog voorlezen, dus hij zou er niet te streng over zijn.
"Hé," groette hij zacht. Zijn lichtbruine ogen stonden echter bezorgd, een trekje die de laatste maand zowat zijn vaste uitdrukking was geweest. Destan was zijn geadopteerde zoon en dat hij nog verre van beter was, kostte hem heel wat goede slaapuren. Hij glimlachte zacht naar Melenwyn en gaf Amiel even een knikje toen de Nachtelf opstond en dichterbij kwam. "Ik weet dat het gezinstijd is, maar.. zou je mee willen naar de ziekenboeg?" onderweg zou hij het wel uitleggen.
Amiel gaf direct een knikje en wreef even over Mel's arm. "Ik help Lisse nog wel even met de laatste loodjes."
-----------
Boaz liet zich brommend vervoeren, maar het was duidelijk dat hij hier geen enkele inspraak bij had. Bovendien moest hij inderdaad bij ongeveer elke hobbel en stap de pijn in zijn been verbijten, wat absoluut geen goed teken was. De spieren en zenuwen waren nooit ten volle hersteld, maar in principe voelde hij enkel een beetje ongemak tijdens de koude dagen. Dat hij nu daadwerkelijke pijn had, kon wel eens hele slechte dingen betekenen.
Aya werd wakker toen ze de deur open hoorde gaan. Ging Von toch weg? Het kostte haar moeite om echt wakker te worden door de koorts, en door de warm lichaampjes die tegen haar aanlagen. Bezorgd sloeg ze de dekens terug. Kaspar en Kiran waren zo mogelijk nog warmer dan vanmiddag en haar eigen keel brandde. Wat de jonge vrouw niet zag, waren de twee vage vlekken die ter hoogte van haar nek op haar huid aan het ontstaan waren en die nu nog blauwig/grijzig kleurden. Wankelend stond ze op en liep ze de woonkamer in. Dat ze daar niet Von maar Destan zag staan verwarde haar eerder dan dat het haar geruststelde, maar haar blik stond dan ook niet helemaal helder meer en ze moest zich vastgrijpen aan de deurpost om niet om te vallen. "Des?" Droomde ze?
-----------
Als de jongste groter waren en geen verhaaltjes meer wilden aanhoren zou het vast wachten worden op kleinkinderen. Melenwyn en voorlezen ging nu eenmaal hand in hand. Maar nu vervlogen die gedachten en nam ze Kaspar bezorgd op. Van op de bank keek Aran heel even verstrooid op om dan verder te gaan, zich niet echt iets aantrekkend van wat er gaande was.
Melenwyn knikte langzaam. Kaspar zou haar niet thuis weghalen zonder goeie reden. Dus kuste ze Amiel vluchtig en volgde hem. In de gangen keek ze op naar Kas. "Wat is er aan de hand?" Vroeg ze nogmaals.
Ongeveer een maand na zijn thuiskomst, begon Destan te drinken en dat sloeg al snel om in een verslaving. Toen Aya het niet meer uithield vroeg ze Kaspar of Destan in Klein-Eldon kon verblijven. Het landgoed was totaal af te sluiten en onder leiding van Boaz ging Destan het afkickproces aan, wat moeizaam ging.
______________________________________________
Die dag en die erna was Destan niet al te best in de omgang. Hij was prikkelbaar, snauwde, reageerde zich af op alles wat los of vast zat in huis en toen op de derde dag Boaz hem weer pianoles gaf, sneuvelde het ding alsnog. Niet echt expres, maar Destan was de ergste prikkels voorbij maar had last van waanbeelden die op de gekste momenten boven kwamen en niet te voorspellen waren. Het zorgde er ook voor dat hij niet aan te spreken was en de kracht van zijn wolf ten volle naar boven kwam. De alcohol was toen volledig uit zijn systeem en het droogstaan was niet fijn, maar hij begreep het ondertussen wel. Af en toe checkte hij hoe het met Aya ging via de band maar liet haar met rust toen bleek dat ze bij Von en Emil was om bij te komen.
Tijdens het pianospel zag hij ineens Charles op zich afkomen. De man had een duivelse grijns op zijn gezicht en een potje vol as en viezigheid. Met een woeste brul was Destan opgesprongen en had hij de piano met een forse duw naar de man geslingerd, vast van plan om degene uit zijn nachtmerries te vermorzelen. Hijgend bleef hij staan kijken toen het instrument met geweld tegen de muur knalde en het waanbeeld verdween en oploste. "Dat zal je leren, gore klootzak," spuugde hij uit en beende zonder gewetenswroeging de kamer uit.
Na een week in Boaz' afkickcentrum was het ergste voorbij. Het zweten, het trillen, het razen van zijn hart en de geprikkelde buien waren voorbij. Een paar keer had hij nog waanbeelden gehad en had hij weer eens wat vernield, maar nu wat het gedaan. Hij verlangde niet eens meer naar alcohol. Het enige wat bleef waren de nachtmerries en zijn somberheid. Af en toe had hij een uurtje met Kaspar en Kiran en die uurtjes waren waardevol maar ook lang genoeg. Het afkicken was gelukt, maar nu de rest nog.
Het hele landgoed droeg tekenen van zijn verblijf en Destan stond aardappels te schillen op dinsdag in een nieuwe week, toen hij doorhad dat er iets niet klopte. Zijn blik gleed naar Boaz en hield hem in de gaten. Het duurde even voor hij begreep wat er mis was. Boaz rilde. In de zomer. Hoewel het al avond was, was het meer dan warm genoeg om in korte broek en T-shirt te lopen en nog buiten te kunnen eten. Hij liet het eten voor wat het was en kwam op de man af en voelde aan diens hoofd, zonder echt aandacht aan hem te besteden. Destan wist van tevoren al wel wat de conclusie ging zijn. "Koorts." Hij had amper met Boaz gesproken in de tijd dat hij hier nu was, en dat deed hij nu ook nog altijd niet. Hoewel zijn schichtigheid voorbij leek, was dat maar schijn. Destan was alleen maar ontspannen omdat hier niemand was dan Boaz en hij kende het landgoed goed.
Aya? Boaz heeft koorts.. Iets is niet in orde. Ze hadden weinig contact gehad. Iets wat hem pijn deed, maar wat blijkbaar nodig was. Hij moest aan zichzelf werken, voor hij weer kon proberen haar man te zijn. Destan fronste toen de band wiebelig voelde. Liefje? Wat is er aan de hand?
-------------
Dat de piano sneuvelde was iets dat Boaz aan het hart ging, maar Destan had hem gewaarschuwd voor die mogelijkheid. Dus werd het instrument het nieuwe projectje van de Nachtelf, die hem langzaam weer in elkaar aan het zetten was met de bedoeling het instrument mooier dan ooit te maken. Ondertussen had Aya inderdaad enige afstand van Destan genomen om zichzelf bij elkaar te kunnen rapen, maar als ze hun zoontjes bij hem bracht voor een uurtje spelen en tijd met hun vader kon ze het niet helpen liefdevol naar Destan te glimlachen en af en toe haar vingers door zijn haar te laten gaan als ze de drie passeerde. Maar de afspraak met Boaz was dat Aya er niet teveel bij zou zijn in de uurtjes met Kaspar en Kiran en dus zagen de twee elkaar aanzienlijk minder dan ze gewend waren. Dat brak Aya's hart maar ze wist dat het nodig was voor Destan's herstel.
Maar waar Destan juist vooruit ging, ging Boaz lichamelijk achteruit. In het begon had de man het niet eens door gehad, maar na een week merkte hij dat het 's ochtends moeilijker was om uit bed te komen. Zijn spieren waren stijf, en op sommige momenten deed zijn been pijn wat niet hoorde te gebeuren in de zomer. Hij had geprobeerd de ziekte de kop in te drukken met een lichte dosis medicijnen maar het was hardnekkig en ontwikkelde zich tot koorts en hoesten, wat hij nog probeerde te maskeren voor Destan en Kaspar maar wat schijnbaar niet helemaal gelukt was. Boaz bromde zacht toen Destan zijn hand tegen zijn voorhoofd drukte. "Het gaat prima Destan. Focus jij je maar op de aardappelen." Maar protest leek zinloos te zijn. De man had niet door dat Destan inmiddels contact zocht met Aya, die ondertussen met veel hogere koorts rondliep omdat er ook een koortsige Kiran en Kaspar in bed lagen. Ze waren inmiddels weer terug in hun eigen huisje, maar de knulletjes waren nu al twee dagen hun bed niet uit geweest. Er heerst griep Des, probeerde ze hem gerust te stellen. Maar griep en zomer gingen meestal niet samen. Kiran en Kaspar zijn ook koortsig. Net als zij.
-----------
Er heerste griep? In de zomer? Hij fronste en bracht Boaz een glas water en zei hem dat hij naar de bank moest verhuizen. Terwijl hij wat aardappels schilde, dacht hij na. Wie zijn er nog meer ziek? Bekenden? Hoe zijn de bengels? Destan ging met een hand door zijn donkerbruine krullen -hij leek nu nog meer op Kaspar nu zijn haarkleur naar bruin was gegaan. Er klopt iets niet. Ben jij wel oké? De band voelt wiebelig. Wat moet ik doen om Boaz te helpen? De man had ergens de sleutel van de deur verstopt, dus Destan kwam niet zomaar weg. Het was een handige maatregel, maar nu leverde het problemen op. Hij begreep heus wel dat het voor Kaspar mogelijk gevaarlijk was, maar eigenlijk bracht hij de man liever naar Eldon. Hij had nergens verstand van als het ging om ziektes en mocht het wel iets anders zijn dan had Boaz de medische hulp die nodig was.
Ondertussen had Von ook de winkel gesloten. Seff ging wel gewoon naar school, maar zij was wat rillerig en dat was vreemd. Ze besloot om naar Eldon te gaan om te kijken of Aya per ongeluk was onder de leden had gehad wat ze had meegenomen toen ze bij haar had gelogeerd. Het was niet gek om in de zomer verkouden te zijn, helemaal niet aan het begin, maar nu? Bovendien was Von niet vaak ziek en ze vond het maar vreemd.
Wat verbaasd trof ze een heel koortsige Aya aan en twee opgekrulde hoopjes kind in de bedden. "Aya? Joh, had wat laten weten, dan had ik kunnen helpen." Of Nova.. al had die haar handen vol met Nyah. Haar eigen minieme ongemak was direct verdwenen.
------------
De band voelde wiebelig? Ja, dat kon eigenlijk wel kloppen want zo voelde Aya zich ook. Nog niemand anders naar ik weet, maar dat kan nog komen. Als geen ander wist Aya hoe snel dit soort dingen om zich heen konden grijpen. Het gaat redelijk met ze. Ze voelen zich niet lekker vanwege de koorts. En ik eigenlijk ook niet erg, maar het komt wel goed. Als ze wat beter zijn komen we snel weer langs. Je kunt Boaz tot die tijd het beste een goede stevige bouillon te eten geven zodat hij veel voedingsstoffen binnenkrijgt. En laat hem veel in de zon zitten, maar uit de wind. Dat was meestal een goede remedie voor de gewone griep. Voor ze echter nog andere raad kon geven hoorde ze Von binnenkomen. Met een glimlach wilde Aya opstaan, maar het ontbrak haar op het moment aan kracht en het was bijna nodig dat Von haar opving. "Het gaat wel Von," zei ze zacht, ook al gloeide ze zelf net zo erg als Kaspar en Kiran. "Wat doe je hier?" Het was midden op de dag. Het was niets voor Von om zomaar de winkel te sluiten en naar Eldon te komen?
------------
Een plekje uit de wind zoeken was vrij vlot gedaan. Het zou tot morgen moeten wachten gezien de avond al viel, maar het was goed advies. Hij hield wel op met schillen, gezien Boaz beter wat anders kon eten. Dus stond hij een poos in de keuken. Koken was iets wat hem opvrolijkte en iets wat hij fijn vond om te doen. Het hield hem goed bezig en het was alvast een half uurtje of langer niet piekeren, wat een welkome afwisseling was. Hij zorgde voor Boaz en droeg Aya op het hart om rustig aan te doen en ook haar slaap te pakken.
"Ik kwam kijken hoe het ging, wat maar goed is ook." Ze drukte Aya op de bank en dekte de vrouw toe en ging in de keuken aan de slag. Ze gaf Aya een bord soep en ging daarna haar neefjes wakker maken en hen helpen wat te eten en te douchen en weer in een schoon bed te stoppen. Zodra zij sliepen, ging ze bij Aya zitten en nam haar bezorgd op.
------------
Ik hou van je lieverd. Waarna ze de band weer even liet gaan. Ze zei hem dat niet genoeg deze dagen, bedacht ze nog terwijl ze zich in liet stoppen door Von. Ze at de soep met lange tanden, maar wist dat het nodig was om eten binnen te krijgen. Haar eerste hoestbui kwam toen Kiran en Kaspar net in bed lagen. Het deed pijn aan haar rug, zo heftig was het, en vermoeid liet ze haar hoofd weer op de kussens van de bank liggen toen het eindelijk over was. "Griep in de zomer," probeerde ze nog te grappen. "Alsof ik er mijn handen nog niet vol genoeg mee heb in de winter." En de voorraad medicijnen ervoor was nog niet aangevuld.
Boaz bromde door alle zorgen, maar de soep smaakte hem goed en voelde fijner voor zijn keel dan aardappels. "Ik zou het waarderen als je er nog even niets over zegt tegen Kaspar. Hij maakt zich te snel zorgen om me." Het was een griepje, het zou wel over gaan.
------------
Meestal was hun contact vreselijk zakelijk, maar nu liet hij wat warmte voelen van zijn kant. Ik ook van jou! Maar daarna ging zijn aandacht weer naar Boaz en hij schudde zijn hoofd. "Als hij naar je vraagt, ga ik niet liegen. Rust nou maar uit." Pas toen de man een beetje oké was, ging Destan zelf eten en piekerde een beetje over wat hij moest doen. Voor het eerst ging het depressieve gevoel wat liggen en had hij het gevoel dat hij nodig was en bij zijn gezin moest zijn. Als de kinderen ziek waren en Aya zelf niet helemaal stabiel was, konden ze echt wel iemand gebruiken!
De dag erna ging het totaal niet beter met Boaz en toen Kaspar langskwam stond hij een hele poos fluisterend met hem te overleggen.
Von schudde haar hoofd en hielp haar met de soep en wreef over Aya's rug. "Dat is niet grappig, lieverd. Kom op." Ze nam haar mee naar bed en stopte haar in, zoals ze heel vaak had gedaan in de grote-zus-rol.
-----------
Boaz was net als Aya echt duidelijk beginnen te hoesten en de man sliep veel vanwege de uitputtende koorts. Hij wilde streng zijn op Destans herstel en het afgesproken schema, maar hij kon af en toe maar een uur achter elkaar zijn ogen open houden. Dus toen Kaspar binnen kwam met een bezorgde blik op diens gezicht, wist Boaz wel dat Destan het had verteld. Geruststellend glimlachte de man naar de weerwolf. "Het gaat wel Kas, het is maar een griepje." Hoewel vandaag een erg slechte dag leek te zijn voor Boaz' been. Hij kon er vandaag nauwelijks op staan en was nauwelijks uit zijn bed of van de bank afgeweest.
Aya liet zich in bed liggen en sputterde niet tegen, maar al snel verschenen haar zoontjes daar ook. De een had tranen in zijn ogen doordat hij wakker was geworden uit een koortsdroom, en de ander voelde zich gewoon niet lekker dus wilden ze bij mama in bed. Dat was natuurlijk niet iets dat Aya kon weigeren maar ze keek wel vragend naar Von. Zou die blijven of ging ze naar huis?
-----------
Kaspar trok zich niet zoveel aan van de man en deed zijn eigen vluchtige onderzoek. Destan had gelijk gehad over zijn voorstel om Boaz te verplaatsen naar de ziekenboeg. Dit was lang niet goed. Hij stelde wat vragen. Hoe lang had hij al koorts? Hoe lang deed zijn been al pijn? Wat had hij allemaal gegeten?
In de avond, toen alle leerlingen al naar bed waren, nam hij de man in zijn armen en droeg hem het stuk naar Eldon. Kaspar was een sterke man, maar die vijf kilometer waren behoorlijk pittig en hij was blij toen hij de ziekenboeg had gehaald. Hij legde Boaz in een bed, ver van de deur en trok de gordijnen rondom hem dicht. Daarna ging hij maar eens op zoek naar Melenwyn, eens zien wat haar deskundigheid erover te vermelden had. Was het echt alleen maar een griepje?
Destan was achter hen aangekomen en had Kaspar op sommige stukjes geholpen, gezien Boaz duidelijk meer pijn had dan hij liet merken.
Hij bleef wat dralen bij de poort, niet helemaal zeker of hij wel naar binnen wilde. Maar hij ging toch maar snel door de gangen, op naar zijn vrouw.
Natuurlijk bleef Von! Ze stelde de tweeling nog even gerust en dekte ze lekker toe en ging toen in het huisje aan de slag. Even boenen en de achtergestelde afwas wegwerken. Raampje open waar het kon en al snel rook het weer fris in huis. Daarna kroop zij met een deken op de bank, nu pas haar eigen vermoeidheid voelend.
-----------
Melenwyn was op dat moment gewoon thuis en had net de jongste tweeling naar bed gestuurd. Met hun acht jonge jaren hadden ze nog een strikte bedtijd. Stiekem vond ze het heerlijk dat ze haar kleintjes nog altijd verhalen kon voorlezen en zoals vanouds liet ze zich maar al te graag overtuigen om nog een extra kortverhaal te vertellen. Haar 'fladdergevallen' keken haar met inmiddels wel heel erg kleine ogen aan. "Slaap lekker lieverds," zei ze zacht toen hun ogen toch echt wel te zwaar werden. Ze kreeg een mompelend antwoord terug en na een zachte kus op hun voorhoofdjes en een aai door hun bruine krullenbol ging ze weer naar beneden. In principe hadden ze elk hun eigen bed, maar het gebeurde maar al te vaak dat ze dicht tegen elkaar aan kropen.
Intussen was het nog lang geen bedtijd voor de andere twee, de tieners mochten nog wel even doen wat ze wilden. Dat betekende vooral dat Aran met zijn neus in een of ander magieboek zat, hij soms een spreuk uitprobeerde en af en toe checkte hoe het met zijn zus ging. Nu ook zat hij weer op de bank en mompelde wat voor zich uit. Melenwyn ontbrandde een licht dicht bij hem en waarschuwde hem met een lachje dat hij zijn ogen niet kapot moest lezen vooraleer ze manlief opzocht. De blik in zijn ogen zei 'je hebt je weer laten overhalen', maar ze kon zich er niet schuldig om voelen. Hoe kon ze nee zeggen tegen hun bengels? Eigenlijk wou ze nog met Amiel spreken over de situatie en wat ze had gehoord van Aya, Destan en de kinderen, maar toen hoorde ze geklop op de deur. "Laat mij maar.." Hoewel ze niet wist wie ze verwacht had, keek ze verbaasd op bij het zien van haar beste vriend. "Kas? Wat is er?" Er was iets in zijn blik wat niet klopte.
------------
Amiel zat tegenover Aran en keek af en toe trots naar zijn puberende tienerzoon die blijkbaar net zo dol was op magie als hij. Lisse zat nog wat strafwerk weg te werken, gezien zij het er moeilijk mee had om heel lang stil te zijn in een les.
Hij grijnsde naar Mel toen ze naar binnen kwam. Die twee jongsten konden net zo goed smeken om verhaaltjes als Aran en Lisse hadden gedaan op die leeftijd. Maar hij knipoogde daarna. Nu lieten ze zich nog voorlezen, dus hij zou er niet te streng over zijn.
"Hé," groette hij zacht. Zijn lichtbruine ogen stonden echter bezorgd, een trekje die de laatste maand zowat zijn vaste uitdrukking was geweest. Destan was zijn geadopteerde zoon en dat hij nog verre van beter was, kostte hem heel wat goede slaapuren. Hij glimlachte zacht naar Melenwyn en gaf Amiel even een knikje toen de Nachtelf opstond en dichterbij kwam. "Ik weet dat het gezinstijd is, maar.. zou je mee willen naar de ziekenboeg?" onderweg zou hij het wel uitleggen.
Amiel gaf direct een knikje en wreef even over Mel's arm. "Ik help Lisse nog wel even met de laatste loodjes."
-----------
Boaz liet zich brommend vervoeren, maar het was duidelijk dat hij hier geen enkele inspraak bij had. Bovendien moest hij inderdaad bij ongeveer elke hobbel en stap de pijn in zijn been verbijten, wat absoluut geen goed teken was. De spieren en zenuwen waren nooit ten volle hersteld, maar in principe voelde hij enkel een beetje ongemak tijdens de koude dagen. Dat hij nu daadwerkelijke pijn had, kon wel eens hele slechte dingen betekenen.
Aya werd wakker toen ze de deur open hoorde gaan. Ging Von toch weg? Het kostte haar moeite om echt wakker te worden door de koorts, en door de warm lichaampjes die tegen haar aanlagen. Bezorgd sloeg ze de dekens terug. Kaspar en Kiran waren zo mogelijk nog warmer dan vanmiddag en haar eigen keel brandde. Wat de jonge vrouw niet zag, waren de twee vage vlekken die ter hoogte van haar nek op haar huid aan het ontstaan waren en die nu nog blauwig/grijzig kleurden. Wankelend stond ze op en liep ze de woonkamer in. Dat ze daar niet Von maar Destan zag staan verwarde haar eerder dan dat het haar geruststelde, maar haar blik stond dan ook niet helemaal helder meer en ze moest zich vastgrijpen aan de deurpost om niet om te vallen. "Des?" Droomde ze?
-----------
Als de jongste groter waren en geen verhaaltjes meer wilden aanhoren zou het vast wachten worden op kleinkinderen. Melenwyn en voorlezen ging nu eenmaal hand in hand. Maar nu vervlogen die gedachten en nam ze Kaspar bezorgd op. Van op de bank keek Aran heel even verstrooid op om dan verder te gaan, zich niet echt iets aantrekkend van wat er gaande was.
Melenwyn knikte langzaam. Kaspar zou haar niet thuis weghalen zonder goeie reden. Dus kuste ze Amiel vluchtig en volgde hem. In de gangen keek ze op naar Kas. "Wat is er aan de hand?" Vroeg ze nogmaals.
We know everything...
Re: Belevenissen van Destan en Aya
Berichtdoor Ravief » 03 Jul 2016, 20:52
Nee, ze droomde niet. Von daarentegen wel, die lag te slapen op de bank. Destan glimlachte lichtjes naar haar, een beetje onwennig om weer bij haar te zijn en in zijn eigen huis. Maar hij liep op haar af en knuffelde haar. De warmte die van haar afsloeg maakte hem bezorgd en hij leidde haar heel snel weer naar hun bed. "Ga maar slapen, lieverd. Ik ga nergens heen." Dat was hij in elk geval niet van plan. Voorzichtig schoof hij Kaspar wat aan de kant zodat Aya wat meer ruimte had en stopte haar in. Zacht streelde hij over haar blonde lokken en drukte een kusje op haar voorhoofd.
"Het is Boaz," zei Kaspar. Hij haalde een hand door zijn warrige haar terwijl hij zijn best deed om alles uit te leggen. "Hij heeft heftige koorts en kan amper op zijn been staan." Boaz' ene been was al jaren een puntje van zorgen, vooral in de winter, maar nu? Nu hoorde de man er totaal geen last van te hebben. Het baarde hem zorgen en hoewel hij een degelijke basiskennis had van ziekten bestrijden, liet hij toch liever Mel ernaar kijken. Dus liep hij met haar naar het bed in de ziekenboeg waar hij Boaz had achtergelaten.
"Het is Boaz," zei Kaspar. Hij haalde een hand door zijn warrige haar terwijl hij zijn best deed om alles uit te leggen. "Hij heeft heftige koorts en kan amper op zijn been staan." Boaz' ene been was al jaren een puntje van zorgen, vooral in de winter, maar nu? Nu hoorde de man er totaal geen last van te hebben. Het baarde hem zorgen en hoewel hij een degelijke basiskennis had van ziekten bestrijden, liet hij toch liever Mel ernaar kijken. Dus liep hij met haar naar het bed in de ziekenboeg waar hij Boaz had achtergelaten.
I write for the same reason I breathe - because if I didn't, I would die
Wie is er online
Gebruikers op dit forum: Geen geregistreerde gebruikers en 14 gasten
Schrijf mee aan de RPG: Vauclair.
Neem eens een kijkje op onze Wordpress omgeving!
Feedback? Geef het door aan een van de administrators. We zijn dol op mensen die laten weten wat ze denken.
Over Mriswah
Mriswah is al sinds 2005 een plek waar schrijvers elkaar ontmoeten om aan elkaars verhalen te werken.
- Alle tijden zijn UTC+01:00
- Omhoog
- Verwijder alle forumcookies
Over ons
Mriswah is al sinds 2005 een forum waar schrijvers elkaar ontmoeten om aan elkaars verhalen te werken.