Taloc&Gaëlla

[varden]

Het kostte even voor hij reageerde op haar en zijn vingers met de hare verstrengelde en zacht kneep. Taloc's ademhaling ging even niet zo soepel als normaal, maar hij wist zich langzaam weer te herpakken. "Het.. het is goed lieverd," zei hij zacht. Dat ze hier over begon was niet onnadenkend, het was een goed moment om dit plan naar boven te brengen en het was goed als ze werd afgeleid en door wist te gaan en zo misschien haar eigen leed wist te verwerken. Maar Taloc onderschatte elke keer weer hoe diep de nieuwe littekens die hij droeg werkelijk gingen...
Met een wat bibberige glimlach, hij had nog even een minuutje nodig, keek hij naar haar en kneep weer zacht in haar hand. "Niemand houdt me ooit nog bij je weg," zei hij zacht als antwoord. Ja, ze zouden er wel komen, samen. Hij zou Gaëlla niet zomaar laten gaan, zomaar weg laten jagen door zijn eigen demonen. Hoe alles was gegaan, wat ze hadden moeten doormaken, nog steeds doormaakten dat was te heftig geweest maar het had het niet helemaal kapot gemaakt. Dat ze echter wilde voorkomen dat andere soldaten daar ook door moesten gaan, dat vond hij een mooi iets. Vaak waren het soldaten die nog jong waren die ten prooi vielen aan andere krijgsmachten, en zoals ze nu vaak werden verstoten aan het einde was iets dat hem altijd tegen had gestaan. Taloc liet de afwas gaan en trok Gaëlla, ondanks zijn natte handen, in een stevige omhelzing tegen zich aan. Hij wist niet of ze dat al kon hebben, maar hij had dit even heel erg nodig en dat maakte hem egoïstisch. "Dat je dit voor onze stam wil doen, dit wil opzetten, dat is fantastisch lieverd."

[Ravief]

Uiteraard schrok ze van zijn handelingen en verstijfde ze een poosje. Maar toen ontspande Gaëlla langzaam. Ze legde haar hoofd tegen zijn borst, sloot haar ogen en haar armen gleden als vanzelf om hem heen. Luisterend naar zijn hartslag voelde ze zowel hem als zichzelf tot rust komen en ze liet haar ijzeren grip op haar gedachten gaan.
Er was zoveel wat ze hem wilde vertellen. Over haar angst toen ze wakker werd in de tent van de commandant, over hoe vies ze zich voelde en dat geen bad of douche er tegen hielp, over haar woede en haat.. Over wat ze had gedaan om maar iets te voelen. Maar vooral ook over hoe klein ze zich voelde en hoe verloren en dat ze het allemaal niet meer wist. Dat ze zoveel plannen had voor de stam die ze samen door konden voeren, maar dat ze niet wist of ze ooit wel weer naar de barakken durfde te gaan. Dat ze bang was voor de blikken en de oordelen. Dat ze zichzelf was kwijtgeraakt en ze wist dat ze fout had gezeten en niet wist hoe dat ooit goedgemaakt kon worden. Of vrede met zichzelf kon krijgen. Voor het eerst sinds de paar weken dat ze thuis was, gleden er tranen over haar wangen.

[varden]

Natuurlijk voelde hij haar verstijven, natuurlijk brak het zijn hart omdat het hem herinnerde wat voor schade haar was berokkend, maar tegelijk wist Taloc ook dat als hij haar liet gaan niet zij maar hij het gevaar hier in huis zou worden. En dus hield hij haar vast tot hij haar voelde ontspannen in zijn armen.
Toen Taloc voelde hoe zijn shirt nat werd, door hoe Gaëlla haar gezicht tegen zijn borst had liggen en door de tranen die over haar gezicht stroomden, keek hij verbaasd op maar sloot haar toen weer stevig in zijn armen en hield haar zwijgend vast. Was er iets dat hij kon zeggen om de pijn, het verdriet, of de twijfel weg te nemen? Taloc had het idee dat er nooit woorden waren die dat zouden kunnen, maar hij wist ook dat het niet eeuwig opgekropt kon blijven. En dus liet hij haar huilen, terwijl hij enkel zacht over haar slangen en rug streek. Zo verstreek de tijd, tot hij toch maar weer iets zei. "Wil je het erover hebben lieverd?" Vragend keek hij haar aan, zonder haar echt los te laten.

[Ravief]

Het was goed dat hij haar de tijd gaf en ook goed dat hij haar vast bleef houden. Voor hem was het nodig om kalm te blijven en voor haar was het nodig om deze stap te zetten en er langzaam weer aan te wennen. Dat vastgehouden worden ook positief kon zijn. Dat het geen pijn hoefde te doen en geen nare gevolgen hoefde te hebben.
Nu was het Gaëlla die zich aan hem vastgreep en de stof van zijn shirt pakte en haar gezicht nog meer tegen hem aandrukte. Ze keek niet naar hem op, al voelde ze wel dat hij naar haar keek en voelde ze zijn lichaam langzaam ontspannen. Het duurde een hele tijd voor ze een beetje gekalmeerd was om te kunnen praten. "Ik.. ik weet het niet meer," snufte ze. "Ik weet niet meer wie ik ben.. mijn.. mijn gedrag kon echt niet. Ik weet niet hoe dat goed moet komen."

[varden]

"Hé," zei hij zacht, waarna hij haar met zachte hand dwong om hem aan te kijken. Taloc's blik was streng, doordringend, terwijl zijn vingers over haar slangen streken. "Je bent nog steeds Gaëlla," vervolgde hij. "Ze hebben je geschaad, flink door elkaar geschud, maar je essentie hebben ze niet afgenomen. Je bent Gaëlla Laureth, een vrouw getrouwd met een Quetzalcoatl uit een oorlogsstam, die zelfs na zelfs krijgsgevangene te zijn genomen nadenkt over hoe ze een tribunaal kan omgooien zodat niemand meer als uitschot wordt behandeld. Dat is je essentie, je kern, niet de woede en haat die je kort verblindt heeft. Je bent er nog steeds kuikentje, alleen je bent goed beurs gemept en daar moet je net als ieder ander van herstellen." Was dat immers niet wat haar moeder ook had gedaan? Na hoe beschadigd ze was was ze uiteindelijk weer zichzelf geworden, en had ze er zelfs nog een dochtertje bij gekregen. Ook Gaëlla kon dit te boven komen, als ze zichzelf maar toestond om het zichzelf te gaan vergeven. "En je gedrag was niet meer dan normaal. Iedereen zou boos zijn, kwaad, en wat die mannen je hebben aangedaan kon ook echt niet. Maar soms... soms zijn negatieve emoties makkelijker te voelen, kun je je daarin verliezen als je niets anders meer wilt voelen. En dan raakt iedereen soms een beetje verdwaald. Het gaat erom hoe je je weg terugvindt, niet hoe je ooit van dat pad bent geraakt." Moest hij zo nodig zeggen... Taloc's "verdwalen" hield nog altijd woedeaanvallen in, waarin hij incidenteel nog wel eens iets in brand stak. Het hield in dat hij niet in zijn eentje met zijn broer in een kamer kon zijn, zonder iemand die hem tegen kon houden, en het hield in dat hij soms zijn vrouw stevig vast moest grijpen om te voorkomen dat de herinneringen sterker waren dan hij. Taloc kon zich voorstellen wat ze doormaakte, en tegelijk kon hij dat niet.

[Ravief]

Haar ademhaling ging trillerig en de blik in haar ogen was een grote mengeling van emoties. Ze schaamde zich voor haar gedrag, was ergens nog steeds woest en tegelijk zocht ze wanhopig naar iets van geruststelling. Alleen haar naam al horen, hielp ontzettend. Ze was maandenlang alleen maar 'generaal' geweest, of ze was uitgemaakt voor van alles aan nare woorden.
Ja, ze moest inderdaad herstellen. Haar lichaam ging beter dan haar geest momenteel, maar Gaëlla was altijd al een denker geweest en kon nogal piekeren over zaken. Dus wat dat betreft waren haar duistere gedachten haar niet nieuw. Het was alleen moeilijker om eruit te komen en positief te denken. De gedachte dat ook dit voorbij zou gaan en ze zichzelf weer zou zijn was soms al teveel om vast te houden.
"Hoe vinden we onze weg terug, Taloc?" haar stem was nog dik van het huilen en waarschijnlijk zou ze zo in slaap kunnen vallen, maar voor nu was dit moment samen belangrijker. "Ik ben nog niet begonnen met herstellen en jij..." ze snufte nog eens. "Ik weet dat je me nodig hebt en ik kan dat niet voor de volle honderd procent nu. Ik weet amper wat ik zelf nodig heb." Hoe zouden ze herstellen als het altijd them against the world was geweest? Ze waren beiden gebroken en ze konden wel op elkaar leunen, maar ze konden elkaar niet ten volle steunen.

[varden]

Weer trok Taloc haar dicht tegen zich aan terwijl hij nadacht over haar woorden. Hoe kwamen ze weer terug? Hoe werden ze weer wie ze waren geweest voor al dit bloedvergieten en lijden? "Ik denk niet dat we die weg kunnen vinden," zei hij zacht, maar verklaarde zichzelf direct daarna. "We moeten herstellen, en we zullen deze ervaringen meenemen daarin. En we komen er wel bovenop, maar we zijn niet meer wie we waren. We gaan sterker zijn, omdat we dit zijn overkomen." What doesn't kill you, makes you stronger, wilde hij daarmee zeggen, maar hij wist niet of dat helemaal goed uit zijn mond kwam. Hij hoopte maar dat ze begreep wat hij bedoelde. En verder... "En Gaëlla, ga nu niet over mij zitten nadenken en piekeren, oké?" Hij wist wel hoe goed ze kon piekeren, hoe ze zichzelf gek kon maken met haar gedachten. Even keek hij haar streng aan maar drukte toen een kus op haar kruin. "We komen er wel, maak je geen zorgen." Zijn herstel was, net als het hare, iets dat nog een lange weg te gaan had maar Taloc had vaker voor hete vuren gestaan. Het kwam wel goed, ook als hij daarvoor zijn eigen nachtmerries zou moeten negeren. In stilte beloofde hij zichzelf niet meer te drinken, hij had er (zo was enkele leden van zijn schoonfamilie wel bekend) soms een handje in om naar de alcohol te grijpen als hij dingen wilde vergeten en Gaëlla er niet was om hem te helpen. Als hij de alcohol zou laten liggen en maar genoeg dingen had om zich op te focussen, dan zou hij zichzelf overeind kunnen houden. Dan zouden Gaëlla en hij op elkaar kunnen bouwen, zoals ze eerder al hadden gedaan.

[Ravief]

Sterker zijn? Het was iets wat Gaëlla zich momenteel absoluut niet kon voorstellen, maar ze knikte lichtjes op zijn woorden. Misschien was dat inderdaad maar het beste. Samen gericht zijn op de toekomst, ook al zag Taloc niet in dat hij een goede leider kon zijn en wist zij niet hoe ze in de vrede ooit weer een harnas aan zou trekken of zou vechten of naar de academie zou gaan. Maar ze hadden beiden plannen die goed zouden zijn voor hun stam en dat konden ze alleen uitvoeren als ze een bepaalde functie hadden.
Haar ogen kregen een klein beetje glans, ook voor het eerst sinds weken, toen ze hem aankeek. "Het is onmogelijk om niet aan je te denken, Quetzalcoatl.. leer er maar mee leven." Goed, het zou pittig zijn en ze wist niet hoe het allemaal moest lopen, maar het zou hen samen lukken, besloot ze in dat moment.
Ze bleef even stil en liet hem toen langzaam los om de rest van de borden op te bergen. "We zouden Sevas kunnen vragen voor het psychologische gedeelte? Volgens mij heeft hij daar les in gehad." Alleen dan op de verkeerde manier.. Maar als je wist hoe het werkte, dan kon je het ook ten goede keren toch?

[varden]

Taloc grinnikte zowaar zacht om die blik, een blik die hij al heel lang niet meer had gezien. Zacht streek hij over Gaëlla's slangen terwijl hij haar liefdevol aankeek. Hoe erg beschadigd ze ook mochten zijn, de liefde die ze voor elkaar voelden leek niet aangetast te zijn. Hoewel het lastiger was hem te uiten en te accepteren. Hij zou er mee moeten leren leven, jaja. Maar hij hield zijn mond maar dicht, genietend van dit korte moment waarin alles zowaar weer even normaal leek tussen en met hen.

Verbaasd keek Taloc op toen ze weer wat zei. Sevas, dat was een naam die hij al een hele tijd niet had gehoord, hoewel hij zo nu en dan wel vroeg naar hoe het met zijn vriend ging als Gaëlla een brief van Cyra ontving. Die twee hadden meer contact gehouden dan de twee mannen, hoewel Taloc Sevas soms wel als zijn enige echte vriend op Eldon had beschouwd. Hij was immers later begonnen, en Sevas was als vampier direct na de aanval een buitenbeentje geweest. Dat ze beiden vechtjassen waren had die band alleen maar versterkt. De roodharige Gorgoon knikte. "Dat is een hele goeie. Ik had niet over hem nagedacht." Het laatste wat je je toch onbewust voorstelde bij een vampier was een touchy feely psychologen type, hoewel Taloc daarbij beter zou moeten weten. Hij wist hoe goed Sevas was in de boel te sussen en rede bij mensen terug brengen. Taloc had zelf één keer gezien hoe de man zijn eigen vrouw weer terug had gebracht toen de interne bloedlust het had overgenomen. En dan was er nog diens extreme rationaliteit toen Gaëlla's slangen hem per ongeluk gebeten hadden en hun gif zijn leven had gered. Taloc stond daarvoor voor eeuwig bij zijn vriend en diens vrouw in het krijt. "Zal ik hem schrijven, of wil jij het doen?" Hoe gingen ze aan de stam verkopen dat er een vampier hen dingen kwam leren? Vampieren kwamen niet voor in dit deel van de wereld, of tenminste niet zover Taloc wist, en de hoeveelheid stereotypes over hen floreerden dan ook in behoorlijke veelvoud.

[Ravief]

Ze glimlachte lichtjes. Stereotypes waren er om doorbroken te worden. Tenslotte was Taloc zelf ook een vechtjas met een groot hart. "Hmn.. ik zal wel nadenken over een opzetje en dan kunnen we er samen naar kijken." Ze maakten samen de afwas af en daarna kleedde Gaëlla zich warm aan zodat ze de zeebries kon trotseren. Ze plaagde hem dat er maar beter nog een huis kon staan als ze terug kwam en de vergadering met zijn vader was voorbij, maar liet hem daarna achter. Het zou vast wel een soort van goed gaan.

Het privéstrand was verlaten zoals altijd en dat was heerlijk. Ze kon haar muren laten zakken hier en gewoon zichzelf zijn. Ze hoefde niet bang te zijn hier en dat deed haar spieren wel goed. Vaak genoeg schrok ze van Taloc en het duurde best een poosje voor haar spieren weer ontspanden. Na een poosje zitten en naar het water staren, kwam ze overeind om niet te bevriezen. Het nadenken over wat ze Sevas zou schrijven, bracht herinneringen op van Eldon. Magieles was altijd pittig geweest, maar ze had zichzelf behoorlijk ontwikkeld in die jaren. Hoewel de man het uiteraard nooit zou zeggen, dacht ze dat duVeresova ergens wel trots op haar kunnen zou zijn. Ze had nieuwe trucjes geleerd en kon zichzelf behoorlijk weren als het alleen op magische kunde aankwam.
Rustig begon ze wat te spelen met luchtmagie, vervolgens met water en ze probeerde zelfs wat aardedingen, al was dat altijd Taloc's sterke punt geweest en niet de hare. Zij was meer van de schilden en aanvallen op aura, maar deze elementaire oefeningen maakten haar kalm en ze kon begrijpen waarom dit voor Taloc ook een goede manier was geweest om niet te ontploffen.