Belevenissen van Destan en Aya

[Ravief]

Natuurlijk schrok Kaspar eventjes, maar kwam toen snel op hem af. Zonder acht te slaan op protesten van zijn spieren -en misschien ook wel van Boaz- nam hij hem uit de rolstoel naar de bank en zette hem op zijn schoot. Warm trok hij zijn geliefde tegen zijn borst en streek zacht over zijn rug. "Ik weet het, ik weet het.." verzuchtte hij. Hij huilde geluidloos met hem mee, maar keek hem niet lang daarna weer aan. "Je bent nog steeds jij. Maar het is anders nu. Lieverd, voor mij ben je niet minder een man dan toen je nog kon lopen. Ik snap dat... dat voor jou anders voelt." Zacht streek hij over Boaz' krullen. "Wat.. wat wil je nu? Wat wil je dat ik doe?" Kaspar wilde hem zeggen dat ze hier wel doorheen kwamen, dat ze hier aan konden wennen en dat het beter zou worden met tijd. Tegelijk had hij heus wel door hoe verscheurd Boaz was en hij wilde hem niet zijn wil opleggen, al zou hij hem wel smeken om het te proberen door te zetten.
______

Ze zuchtte lichtjes, waardoor ze zelf niet eens doorhad dat ze zuchtte. "Ik had gezegd je achterna te komen, dus dat heb ik gedaan zodra het kon." Tamira nam een slok van haar wijn en nam hem op. "Je was beter toen ik daar kwam en je had het prima naar je zin. Ik weet niet..." ze haperde en haalde haar schouders op en bleef een poos nadenken. "Ik ken je niet zo goed als ik dacht, blijkbaar. Je had het nodig en ik mocht niet van je vragen om te blijven. Maar jij had niet mogen vragen of ik mee ging." Als hij het ook maar een beetje had uitgelegd had ze er veel meer vrede mee gehad. Nu had ze van Kaspar een kleine uitleg gekregen dat iedereen zo zijn eigen demonen had en dat ze Wystan moest laten gaan.
Ze zat danig in de knoop met haar gevoelens en was zich niet meer zeker van wat ze had met deze man.
_____

Amiel leunde tegen de boomstam en zakte een beetje onderuit. Hij kreeg een weemoedige blik terwijl hij nadacht. "Aneya die mijn haar wil vlechten en bedelt om liedjes. Aran wil zijn nieuwste magische truc laten zien, Lisse heeft besloten om zich bij de wachters aan te sluiten en komt elke dag met nieuwe blauwe plekken terug, maar haar ogen schitteren als nooit te voren." Hij zuchtte. "Mel zonder die lege blik en doet weer mee aan het leven. En jij?"

[varden]

Boaz wist het niet meer, hij was inderdaad helemaal de weg kwijt en wist niet of hij die ooit nog terug zou vinden. "Ik... Het voelt niet alsof ik nog een echte man ben Kas. Hoe kan ik nu ooit weer met je het bos in? Wanneer ga ik de tuin weer in kunnen? Ik zit hier opgesloten!" In zichzelf en in dit huis. Hij wist gewoon niet meer hoe hij een dagelijkse routine op moest pakken als alles ineens te hoog, en dus onbereikbaar voor hem was. "Ik kan niet eens normaal in een bed slapen Kas..." Door gebrek aan kracht in zijn armen was het nog niet mogelijk voor hem om zichzelf in bed te krijgen en hij wilde liever niet getild worden door Kaspar, dus sliep hij veel op de bank of in de rolstoel.
______

Wystan knikte, bedroefd en bezwaard. "Ik.. ik wist niet dat je er was," zei hij zacht. "Maar hoewel ik er wist te ontspannen is er geen dag geweest dat ik niet aan je heb gedacht mijn lief. Maar... maar ik had je inderdaad nooit mee mogen vragen. Ik weet niet hoe ik je kan uitleggen waarom ik weg moest, ik denk dat ik het zelf niet eens echt weet." Het enige wat hij wist was dat zijn demonen hem inderdaad in hadden gehaald, maar hij wist niet hoe hij haar over zijn verleden moest vertellen. Het was geen vrolijk verhaal en het liefst wilde hij het begraven. Maar tegelijk voelde hij dat als hij het haar niet vertelde, hij haar voor altijd kwijt zou raken. Hij kon de twijfel immers van haar aflezen en dat maakte hem angstig over hoe zij stonden. "Tamira... Ik... Eldon is mijn thuis, maar het is niet compleet zonder jou," probeerde hij nog. Wat had ze gezien dat ze zo aan hen was gaan twijfelen? Wat was er gebeurd?
_____

Daarbij glimlachte Themis opnieuw. "Edmond wil graag op vakantie naar mijn familie in Italië. Ik denk dat als we allemaal weer beter zijn ik een tijdje weg ga met hem, Aelia, Nova en de kids. Mijn familie is hecht en stabiel, we hebben dat nodig." Zij allemaal. Voor Nova zou het een plek kunnen zijn om te rouwen zonder overal herinnerd te worden aan het leven dat ze had gehad met Sam, en Themis had haar ouders al zo lang niet gezien. Zouden ze Aelia nog wel herkennen?

[Ravief]

"Dat zijn dingen waar we aan kunnen werken. Je armen kun je trainen, het bed kan lager, we kunnen wat verzinnen op de trappen zodat je in elk geval de tuin in kan." Kaspar veegde zijn tranen af en daarna die van Boaz. "En ja, dat zal moeilijk zijn. Ik kan nog niet zoveel en kan je niet bijstaan zoals ik wil en wat je ook maar nodig hebt en voor jou is het helemaal anders. Boaz, lieverd.. alsjeblieft... ik weet dat we dit kunnen, als jij het wil."
______

"Je had het nodig. Ik heb ook wel eens van dat soort momenten dat ik vlucht." Tamira zuchtte weer en ging met haar handen door haar haren. "Eldon is ook mijn thuis. Mijn enige thuis, Wystan. Voor jou is het een tweede thuis. Ik hoor niet meer in Schotland en alles daar herinnerde me eraan. Ik heb even nodig om te zien waar wij staan en of wat we hadden wel zo was als ik dacht." Daar, het was gezegd. In elk geval was ze eerlijk, al voelde het voor haar ook niet fijn. "Ik ben blij dat je weer hier bent, echt. Het is gewoon.. ik heb even tijd nodig voor mezelf."
_____

Amiel glimlachte en knikte. "Dat klinkt goed." Ze kletsten nog een beetje, maar uiteindelijk zakte Amiel in slaap voordat ze konden afspreken hoe ze het gingen doen met wachthouden. De vieze thee en de koorts hielpen wel en in de ochtend was hij weer fit. Toch deden ze het iets rustiger aan, gezien hij zijn krachten nodig had. Themis net zo goed. Ze was nog lang niet zo rood als ze hoorde te zijn en dat vond hij toch wel zorgelijk.

[varden]

Snikkend drukte Boaz zich in Kaspars armen, gooide eindelijk al het verdriet eruit dat al zo lang in hem opgesloten zat, maar de man had het duidelijk moeilijk. Toch... Dat Kaspar eraan wilde werken, bij hem zou blijven, dat hielp al wel een beetje. Die avond sliep Boaz op de bank, met lichte koorts door de uitputting, maar wel voor het eerst een beetje ontspannen. Hoewel er nog genoeg lastige dagen aankwamen. De puzzel van de piano in elkaar zetten, op een manier dat hij ook nog gestemd zou kunnen worden, was een uitdaging die in ieder geval zijn hersenen bezig zou houden waardoor hij niet teveel kon piekeren. Verder plande hij met Kaspar wat ze aan het huis zouden moeten gaan aanpassen om het leefbaar voor Boaz te maken, maar over de tuin wilde de Elf het nog niet hebben. Het idee dat ze de trap echt moesten aanpassen voor hem was nog te confronterend, met als gevolg dat hij eigenlijk nooit meer buiten kwam.
______

"Het is mijn enige thuis Tamira, Schotland is alleen familie," begon Wystan nog, maar hij deed er al snel weer het zwijgen toe. Haar eerlijkheid brak zijn hart en Wystan kreeg zowaar tranen in zijn ogen. "Lieverd, duw me alsjeblieft niet weg," smeekte hij zacht, maar hij wist beter en wist dus ook dat hij zich bij haar wens neer zou moeten leggen. En dus accepteerde hij haar woorden als een mokerslag. "Ik.. Ik begrijp het," klonk er zacht. "Ik zal je je ruimte geven. Als je maar onthoudt dat mijn deur altijd voor je open staat." Waarop hij opstond, haar bibberig toe lachte, en toen maar gewoon vertrok. Hij kon niet nog meer van haar avond opeisen, dat recht had hij niet langer. Met hangende schouders vertrok hij, terug naar het veld met zijn dieren. De rest van de avond spendeerde hij een beetje bij de yeti's, de steendraak, en de anderen. Tot hij bij het graf van Miron kwam, waar hij ging zitten. "Hé maatje," zei hij zacht, tegen niemand in het bijzonder. "Ik heb het weer goed verbruid. En jij bent er niet meer om haar op te vrolijken." Wystan had niet gedacht dat hij een dier zo erg kon missen.
_____

Themis waakte die nacht, en als ze voelde dat ze indutte voerde ze in ieder geval het vuur iets op zodat wilde dieren weg zouden blijven. De dagen daarna was het reizen, rusten, reizen, rusten, reizen, en rusten. Soms kletsten ze wat, soms zeiden ze uren niets. Nooit vergaten ze hun doel en dat werd alleen maar duidelijker toen ze de stadsgrenzen van Barcelona bereikten. Themis trok haar capuchon over haar hoofd om haar horens te verbergen en keek Amiel aan. Zou Charles zo dom zijn om nog in hetzelfde huis te wonen als waar hij Destan had opgesloten? Of zou hij weer in het huis zitten waar zij hun kinderen jaren geleden hadden teruggevonden?

[Ravief]

In de dagen dat Themis steeds verder van huis ging, sterkte Edmond vrij vlot aan. Nu zijn cellen niet meer werden aangetast en hij het eten binnen kon houden, werd hij steeds helderder. Hij kon nog niet lang op zijn en een stukje lopen, putte hem al helemaal uit, maar het ging de goede kant op. Hij kon zich dan ook weer zorgen maken over Nova, die veel te stil was naar zijn zin. Hij spendeerde zijn tijd vooral met Aelia, die te lang alleen was geweest.
Hij was juist aan hij bijkomen van een kleine wandeling, Nyah lag op zijn borst te slapen, toen hij doorkreeg wat er gaande was. Af en toe kreeg hij flarden van beelden of gevoelens door van Themis. Maar nu had hij door waar ze was en wat het plan was kon hij wel raden.
'Nee! Themis, wat doe je!' ze was natuurlijk ontzettend ver weg, maar Ed probeerde toch contact te maken. Dit kon niet goed eindigen.

Amiel dacht even na. Hij had een hekel aan tijd verspillen maar soms was het nodig om jezelf niet voorbij te lopen.
"We kunnen het proberen. Hij is arrogant genoeg om te denken dat hij daar veilig is of dat we hem niet komen zoeken. Laten we eerst ergens wat eten en op adem komen." Hij was niet veel aangekomen tijdens hun reis en wist dat hij zijn krachten nodig zou hebben straks. Omdat ze licht reisden had Amiel niet eens zijn zwaard mee. Alleen een dolk, maar daar kon hij creatief genoeg mee zijn. Bovendien had hij genoeg aan zijn magie en blote vuisten.
Charles zou wensen dat hij nooit geboren was.

[varden]

Themis voelde Ed, en hoewel ze hem niet echt kon horen kon ze wel raden wat hij wilde zeggen. Dus negeerde ze hem, ze wist dat dit gevaarlijk was en mogelijk niets zou oplossen. Maar dat kon haar niets schelen, ze wilde wraak voor de doden, voor het leed.

"Dan beginnen we daar," zo klonk het plan simpel. Maar wat zouden ze doen als ze Charles zouden vinden?
Tijdens hun zoektocht in de stad was Themis gedwongen een mantel met kap, of een muts te dragen om haar horens te verbergen. Haar Spaans was redelijk, maar informatie vinden over iemand als Charles was lastig, zelfs als je veel geld had.
In een kroeg, waar ze zaten voor een hapje, keek ze chagrijnig om zich heen. "Weet iemand in deze stinkstad dan wel iets?" Haar humeur begon hieronder te lijden, hoewel de hitte van de Spaanse zon haar goed deed.
Aan een tafel niet ver bij hen vandaan, spitste echter een man zijn oren toen hij Shanea hoorde. Hij sprak de taal amper, maar herkende deze wel. Shanea in de stad? Hij kende wel iemand die dat graag wilde weten.

[Ravief]

Amiel harkte met zijn vork door de paella en haalde zijn schouders op en bestelde nog een biertje. Het gekoelde vocht, nogal anders dan het Duitse bier, was een welkom drankje met deze hitte. Hij had een grijze pantalon aan en een overhemd in een veel lichtere kleur, maar hij had het behoorlijk warm. Het was maar goed dat hij zijn ziekte af had weten te schudden, anders zou dit hem wel de das om doen. Hij leek nog het meest op een wat misplaatste zakenman, die zijn weg naar het juiste deel van de stad nog moest vinden.
Hij was zelfs bij de kapper geweest om niet teveel op te vallen met zijn veel te lange lokken. Het kwam nu niet eens meer tot zijn schouders, maar Amiel was blij om de last kwijt te zijn en dat het nog altijd zijn oren bedekte.
Bedachtzaam wreef hij over zijn merkteken -wat er voor iedereen gewoon uitzag als een tattoo- en keek toen Themis aan. "Hij heeft overal contacten. Als we hier en daar laten vallen dat we op zoek naar hem zijn, komt hij wel naar ons. We vinden wel wat."
Amiel gebaarde met een hoofdbeweging naar het eten. "Kom, eet en drink. We kunnen straks wel kijken of er ergens een kamer te huren is." Slapen op een matras zou een goede afwisseling zijn.
"Weet Edmond wat je precies gaat doen?" Ja, ze moesten straks afspraken maken, maar dat moesten ze niet hier doen. Gewoon op hun kamer als ze niet afgeluisterd konden worden.

[varden]

De man harkte snel zijn eten naar binnen en vertrok met vliegende vaart. Niet veel later was Charles geïnformeerd van de twee Shanea die zich in de stad begaven, maar die ook niet gezien leken te willen worden.

Met een zucht at Themis een paar happen, maar ze had weinig honger. Ze wilde die vent in haar handen krijgen, en dan terug naar haar eigen vent. "Ik denk dat hij vermoedens heeft, hij probeert al een tijdje contact te maken." Het werd een fijn gesprek als ze weer thuis kwam, maar ze had het gevoel dat ze dit moest doen. "Heb jij het Mel verteld?" Hoe zou het voor hem zijn als hij straks weer thuis kwam?

[Ravief]

Toen hij zijn eten op had en het duidelijk was dat Themis waarschijnlijk niet veel verder zou komen met haar bord, rekende Amiel af. Ze slenterden door het centrum, speelden toerist en vonden uiteindelijk een goedkope kamer. Met maar één bed, maar dan konden ze elkaar afwisselen, gezien Amiel van mening was dat ze maar beter voorzichtig konden zijn.
"Ik heb haar verteld dat ik achter hem aanging, maar toen ik wegging drong er eigenlijk niet echt wat tot haar door." De Nachtelf maakte zich zorgen. Gek genoeg vooral om zijn kinderen, gezien die hun moeder nodig hadden en Mel niet echt in moedermodus was. Zuchtend haalde hij een hand door zijn haar -hij moest er nog steeds aan wennen hoe kort het was.
"Jij houdt Edmond af?" peilde hij. Dat werd gezellig als ze weer thuiskwam... "Goed... we moeten het hebben over wat we doen als we Charles hebben." Zijn blik gleed over de Duivelin, die eindelijk weer een wat gezondere kleur had.

[varden]

Themis knikte. "Ja, daar ga ik vast spijt van krijgen als ik weer thuis ben." Daar was ze zich nu al vreselijk van bewust. Even keek ze bemoedigend glimlachend naar Amiel. "Jullie komen er wel," zei ze moederlijk. Ze zou niet zeggen dat het goed kwam, want dat zou ze nooit zeggen nadat iemand een kind had verloren. Bovendien was goede, opbouwende raad vast niet wat Amiel wilde horen. Dat zou hij al genoeg krijgen van anderen. Maar toen kwam dat serieuze onderwerp.
Themis moest even nadenken. "Ik kan hem niet vermoorden," zei ze zacht. "Ik wil het wel, heel erg graag zelfs. Maar als ik dat doe... dan denk ik niet dat het ooit nog hetzelfde zou zijn tussen Edmond en mij." Hij zou het meekrijgen over de band, en dat kon ze hem echt niet aandoen. Dat zou hem alleen maar heel erg bij haar wegjagen. Maar dat wilde niet betekenen dat ze niet gemeen kon martelen.