MA - toekomst

[Maanwezen]

Het bleef telkens een opluchting om die woorden te horen. Hoelang ze ook samen waren en hoezeer ze ook geloofde in de standvastigheid van hun liefde, hun relatie, een bevestiging kon bij haar nooit kwaad. Melenwyn kantelde haar gezicht wat en ging op de tippen van haar tenen te gaan staan, hunkerend naar een kus. Pas nadat ze zijn lippen beroerd had en haar vingers zijn nek lichtjes streelden, wist ze een antwoord te formuleren. "Ik houd zielsveel van je.. en geloof me, ik zal je nooit achterlaten," bezwoer ze hem, wetend waar hij voor vreesde. Het was niet zomaar een herhaling van zijn woorden. Nee, ze zouden samenblijven. Zacht nam ze een van zijn handen en leidde die naar de lichte bolling op haar buik. Slechts hij die haar zo goed kende zou het verschil merken. "We blijven allemaal samen."

[Ravief]

Hij slikte en keek haar geëmotioneerd aan en liet zich sussen door haar woorden. Toch verscheen er een glimlachje bij het voelen van het kleine verschil. Ja, niemand anders zou zeggen dat ze zwanger was, maar hij kon het toch maar net voelen. Warm zoende hij haar nog eens en nam haar daarna mee naar bed. Goed, het was niet helemaal het nieuws geweest waar hij op had zitten wachten, maar Melenwyn hoefde niet bang te zijn dat ze er alleen voor zou komen te staan. Hij moest gewoon even wennen aan het nieuws en het zou heus wel goed komen. Dat moest hij zichzelf wel voorhouden, anders werd hij pas echt gek!
Ze hielden het nieuws nog een poosje voor zichzelf en kwamen na een maandje, nu was het in de meeste jurken van Mel toch wel te zien, nog eens lang bij Kaspar. De wolf verzekerde hen ervan dat het echt nog steeds goed ging en toen konden ze ook voorzichtig het nieuws aan anderen vertellen. En weer eens na gaan denken over namen! Wat een drama was dat.
Ondertussen deed Amiel zijn best om gewoon blij te zijn en voor Mel te zorgen, maar er was vaak een frons op zijn gezicht te zien en zijn onderzoek naar kruiden en geneeskunde nam nu al zijn magietijd in beslag.

[Maanwezen]

Vooral het bedenken van namen zou enige originaliteit vragen. Het was jarenlang geleden, maar toen hadden ze al moeite gehad om vier namen te vinden die hen allebei bevielen. Nu konden ze van voor af aan beginnen, ook al hadden ze nog één jongens- en meisjesnaam over van de vorige keer. Hoe dan ook, behalve de lichte bezorgdheid had Melenwyn een gezonde dosis zenuwen en genoot ze -buiten de kwaaltjes om- volop van haar zwangerschap. Er groeide een nieuw leven in haar en dat maakte haar helemaal warm en blij.
Toen ze buiten kwamen bij Kaspar en onderweg waren naar huis, verstrengelde Melenwyn haar vingers met Amiel en stopte even om hem te kussen. Ze had wel gemerkt hoeveel tijd zijn studie opnam en ze was bang dat hij onderzoek deed naar dingen die hem beangstigden. Eén voor één kuste ze zijn vingers en drukte dan weer een kus op zijn lippen. "Het komt allemaal goed. Wat denk je.. Zullen we het de kleintjes eerst vertellen?"

[Ravief]

Natuurlijk deed Amiel onderzoek naar dingen die hem beangstigden en die fout konden gaan. Anders werd het tijd om zich zorgen te maken over zijn gedrag. Maar hij glimlachte naar haar en bedelde nog een paar kussen voordat ze verder gingen door de gangen en over de trappen. "Ik denk dat het daar wel eens tijd voor is, ja." Waarna hij een gezicht trok. Hij hoopte maar dat ze dan niet direct alles hoefden uit te leggen, maar het bij gezinsuitbreiding zou blijven. Hun donderstenen kennende, zouden er heel wat vragen komen. "Ehm.. enig idee over hóé we het hen gaan vertellen?" tot nu toe waren ze gelukkig helemaal niet bezig met jongens en meisje en wat dan leuk was en zoenen en wat dan ook, maar hij kon zich voorstellen dat dit vertellen wel het een en ander aan vragen kon opleveren.

[Maanwezen]

"Ik denk niet dat we ervan af komen met een ooievaar of bloemkolen," zei ze plagerig. Vooral gezien ze bang was dat ze nog veel zou gaan uitzetten en het dan echt wel duidelijk zou zijn dat mama aan het veranderen was. Bovendien had ze liever dat haar kinderen meteen wisten hoe het in elkaar zat. Nu ja... min of meer toch. Hum. "Misschien heb ik wel een ideetje.. Zullen we?"

[Ravief]

Verbaasd keek hij haar aan en knikte lichtjes. Hij hield hun vingers verstrengeld en hoopte maar dat het ideetje goed uit zou pakken. In huis werden ze begroet door twee monstertjes die aandacht wilden. Amiel ving ze lachend op en zwierde ze rond, terwijl Mel de oppas wegwuifde. Toen ze een beetje gekalmeerd waren, nam Amiel ze mee naar de bank en met elk van hen op een knie keek hij met een grijns naar Mel. Hun kleine boefjes werden groot!

[Maanwezen]

Eenmaal de deur achter de oppas gesloten was draaide Melenwyn zich met een glimlach naar het tafereeltje om. Oh ja die sloebers werden groot! Er was een tijd geweest dat Amiel ze bij manier van spreken beiden met één duim had kunnen dragen! Nu zouden ze nog steeds op zijn schouders kunnen, maar.. ze konden al lezen en schrijven en hadden zeker hun eigen willetje. Hoe dan ook, Melenwyn had hier al wat langer over nagedacht en ze schoof snel bij hen op de bank. Hoe zouden die twee erop reageren? Ze had werkelijk géén idee!
Maar ze kuste hen beiden op de wang en ging even door hun krullen heen terwijl ze zich nestelde. Hmrn.
"Lieverds, mama en papa hebben een verrassing voor jullie," zei ze met een glimlach. Schemerden er enige zenuwen door Amiels grijns heen? "Hoe zouden jullie het vinden om grote broer en grote zus te worden?"

[Ravief]

Lisse kreeg grote ogen en hobbelde direct enthousiast op haar vaders knie. Amiel moest zowaar moeite doen om haar vast te houden, of ze zou eraf vallen. "Echt echt?! Een broertje?" maar daarna keek ze naar haar mama. "Maar... waar komt ie dan vandaan?" en stond daar wat tegenover? Net als met pannenkoeken eten? Moesten ze dan heel braaf zijn en goed hun huiswerk maken en niet zeuren met vieze groenten eten? Ze trok een gezicht, maar het idee van nog een speelkameraadje was duidelijk leuker dan alle dingen die ze zou 'moeten'. "Wanneer komt hij dan?"

Hij lachte zachtjes. "We weten niet zeker of het een broertje wordt, Lisse. Papa en mama kunnen dat niet kiezen."

Beteuterd keek ze hem aan. "Oh." Ze veegde haar haar uit haar gezicht en keek toch weer enthousiast naar mama. "Maar wanneer dan?"

[Maanwezen]

Melenwyn moest lachen om het enthousiasme. Enerzijds had ze hier nog mee willen wachten, vooral gezien Lisse zo ongedurig was en dit naar haar gevoel vast véél te lang zou gaan duren, maar anderzijds wou ze niet dat hun kinderen het nieuws van iemand anders te horen kregen. Tenslotte waren zij degene die de gezinsuitbreiding mee zouden maken. Melenwyns blik gleed even naar Arandur, die wel niet zo hobbelde als zijn zus, maar ook met grote vragende ogen keek, alsof hij de vragen van zijn zus wou ondersteunen.
Toch bezorgde dit haar ook kriebels. Het was voor hen allemaal weer wat nieuw. "Dat duurt nog wel een paar maanden," begon Melenwyn rustig en legde een hand op haar licht bollende buik, gezien ze met de andere Arandur tegenhield. "Weet je, kindjes groeien in mama's buik tot ze groot en sterk genoeg zijn. Tot dan kunnen ze alleen maar naar liedjes en stemmen luisteren." Hmn, ze was niet honderd procent zeker van haar uitleg, maar het was beter dan een bloemkool of de ooievaar. Toch?

[Ravief]

Daar namen de kinderen genoegen mee, gelukkig. Amiel was niet helemaal klaar om die twee seksuele voorlichting te geven en zou blij zijn als dat nog wel een aantal jaren zou duren. En hopelijk zou Mel dan het gesprek met Lisse aangaan..
De dagen erna gingen goed. Hij had het druk, zij had het druk, de hormonen sloegen hen af en toe om de oren en als ze nog energie over hadden dan werd dat wel opgegeten door Erulissë en Arandur. Hij stelde een keertje plagend voor dat ze hen maar eens uit logeren moesten sturen als de baby's er waren, maar ergens hield hij teveel van hun bengels om ze een dag niet te zien.
Maar bij ieder persoon is het weleens tijd om rust te nemen en toen een paar docenten ergens wat gingen drinken, overlegde hij eventjes met Melenwyn, maar ging hij mee. Amiel vond het onwennig, want hij ging nooit mee met groepsdingen en dit was eigenlijk ook voor het eerst dat hij meegevraagd werd. Waar Melenwyn's invloed op hem al wel niet goed voor was.

De anderen gingen al snel aan het dansen en uitbundig het weekend vieren, maar Amiel zocht een plekje op met een beetje rust en liet de groep alleen. Even wat drinken en op adem komen en dan kon hij er vast wel weer tegenaan. Hij wreef vermoeid over zijn gezicht en bestelde voor het eerst geen wijn maar een fikse borrel.