Hij werd vriendelijk begroet, het nieuws over Nathalie Evergreen was nog niet gaan zoemen. En als het aan Naomi Abara lag zou dat zo blijven. Dat was niet zo bedoeld voor Sevas, maar vooral voor Nathalie. Het was niet de bedoeling dat het onaantrekkelijker zou worden om een klacht in te dienen mocht dat nodig zijn, en dus werd het gegarandeerd door de vrouw dat dingen die bij haar besproken werden privé bleven. Tenzij je zelf natuurlijk geruchten ging rondbazuinen, maar in dit geval vermoedde de vrouw dat dat niet zou gebeuren. Je kon het toch nooit helpen dat een gerucht ook aan jezelf bleef kleven, en zelden op de prettige manier.
Dus kon Sevas lunchen in alle rust en vrede, hoewel Grace Williams hem wel de oren van het hoofd kletste en een beetje onhandig met hem flirtte. Tja, Matthew had al gezegd dat Sevas er weinig moeite voor zou moeten doen om zijn vrouw te stelen. De man had gewoon... iets. Iets aantrekkelijks, intrigerends, een tikje gevaarlijk maar dat was juits heel interessant voor veel vrouwen.
_____
Cyra rolde met haar ogen. "You know I can never stop thinking about you my love," flirtte ze openlijk met Charlie, iets dat ze altijd voor de grap deed. Charlie en zij, nee dat zou echt nooit gebeuren. Maar Cyra vond het toch leuk om het te doen, bovendien kon ze zo moeiteloos doen alsof ze niet wist waar Charlie het over had. Dat ze het niet echt meende, het flirten, was te merken aan dat ze niets aan haar uitstraling veranderde om Charlie ook maar lichtjes te verleiden. Niet dat Charlie zou weten wanneer ze haar aura daarvoor gebruikte, mensen hadden zoiets maar heel, heel, heel erg zelden door en dan nog wisten ze niet wat er gebeurde.
When children of the night roam the day
Re: When children of the night roam the day
Sevas liet het over zich heen komen met een glimlach. De vrouw was totaal zijn type niet, maar hij kon goed met haar opschieten. Haar geklets leidde hem af van alle andere gedachten en al snel was hij in een diep gesprek over haar opleiding, het werk van Matthew en hun zoons en wat ze deden. In alles bleef Sevas gewoon oppervlakkig vriendelijk. Sinds hij op scholen werkte, was hij zich uitermate bewust van zijn gedrag en deed dan ook zijn best om niemand ooit iets voor te schotelen wat er niet was.
Helaas praatte er altijd wel iemand. Hoewel dat vooral met een lach werd gedaan. 'Weet je wel dat Konstantin hardop in de klas heeft gezegd niet met Evergreen naar bed te willen?!' 'Nee! Echt?! Vertel!' Maar daar bleef het dan ook bij. Na twee dagen was het ook weer weggezakt en Sevas hield zich keurig aan het advies van mevrouw Abara. Hij zocht geen persoonlijk contact met Nathalie en zocht haar niet op. Als hij zich een poosje normaal en rustig gedroeg, dan waaide dit wel over.
______
Charlie grijnsde terug. "Ik weet het lieverd, het is zo fijn dat ik je gedachten beheers." Waarna de grijns verdween. "Maar je komt er niet onderuit dat je bent blijven hangen in zijn les en dat was niet omdat je hulp nodig had bij een paper, C!"
______
Tegen vrijdag had hij het gevoel weer terug te zijn. Hij zag er in elk geval een stuk beter uit en hij begon weer net zo geanimeerd als anders te praten over wat ze gingen doen. Miss Evergreen kreeg een knikje van hem, toen bleek dat ze toch weer in zijn les zat. Deze keer gingen ze een echte zaak behandelen en leren van de fouten die werden gemaakt. Er was veel beeldmateriaal, maar ook veel uitleg van Sevas over gezichtsuitdrukking, de manier van vragen stellen en hij liet de klas zelf uitvogelen waar de boel mis ging.
's Avonds zat hij in The Kettle met een mokka koffie voor zijn neus. Fronsend was hij razendsnel op zijn mobiel aan het scrollen op diverse fora voor literatuur en films. Kom op, Abs.. waar ben je, waar ben je? Sevas had nog niets van haar gehoord en dat baarde hem zorgen. Hij liet hier en daar een berichtje achter. Nooit teveel om op te vallen en naar elkaar gelinkt te worden, maar genoeg om door haar te worden gelezen. Was ze veilig? Had ze het gered?
Helaas praatte er altijd wel iemand. Hoewel dat vooral met een lach werd gedaan. 'Weet je wel dat Konstantin hardop in de klas heeft gezegd niet met Evergreen naar bed te willen?!' 'Nee! Echt?! Vertel!' Maar daar bleef het dan ook bij. Na twee dagen was het ook weer weggezakt en Sevas hield zich keurig aan het advies van mevrouw Abara. Hij zocht geen persoonlijk contact met Nathalie en zocht haar niet op. Als hij zich een poosje normaal en rustig gedroeg, dan waaide dit wel over.
______
Charlie grijnsde terug. "Ik weet het lieverd, het is zo fijn dat ik je gedachten beheers." Waarna de grijns verdween. "Maar je komt er niet onderuit dat je bent blijven hangen in zijn les en dat was niet omdat je hulp nodig had bij een paper, C!"
______
Tegen vrijdag had hij het gevoel weer terug te zijn. Hij zag er in elk geval een stuk beter uit en hij begon weer net zo geanimeerd als anders te praten over wat ze gingen doen. Miss Evergreen kreeg een knikje van hem, toen bleek dat ze toch weer in zijn les zat. Deze keer gingen ze een echte zaak behandelen en leren van de fouten die werden gemaakt. Er was veel beeldmateriaal, maar ook veel uitleg van Sevas over gezichtsuitdrukking, de manier van vragen stellen en hij liet de klas zelf uitvogelen waar de boel mis ging.
's Avonds zat hij in The Kettle met een mokka koffie voor zijn neus. Fronsend was hij razendsnel op zijn mobiel aan het scrollen op diverse fora voor literatuur en films. Kom op, Abs.. waar ben je, waar ben je? Sevas had nog niets van haar gehoord en dat baarde hem zorgen. Hij liet hier en daar een berichtje achter. Nooit teveel om op te vallen en naar elkaar gelinkt te worden, maar genoeg om door haar te worden gelezen. Was ze veilig? Had ze het gered?
I write for the same reason I breathe - because if I didn't, I would die
Re: When children of the night roam the day
"Hij zag er doodmoe uit en begon te snauwen tegen een student. Ik wilde gewoon even checken of het wel goed ging met hem. Niets om je zo druk over te maken, ik ga niet vreemd. I'm still all yours." Waarop ze haar tong naar haar vriendin uitstak.
______
Cyra had voor de verandering de laatste shift van de dag en kwam dan ook laat binnenlopen. Maar voordat ze naar de balie liep haalde ze de brievenbus even leeg. Met het stapeltje brieven liep ze naar achteren om ze in Brian's postvak te leggen, de reclame er even uit vissend.
"Sevastyan, deze is voor jou..." Waarom kreeg hij een ansichtkaart in de koffiezaak? Hij had een eigen adres nam ze aan. En wie stuurde er uberhaupt nog post? Heel vreemd. Maar haar neus registreerde ook de kop koffie voor zijn neus. Dat was geen zwarte koffie... Was dat.. mokka? Ze zag zijn bezorgde blik meteen. "Nog steeds niets gehoord van Abby?"
De ansichtkaart was simpel, een tropisch plaatje en slechts één zin erop geschreven. Wish you were here my love. Internet was lastiger gebleken dan gepland in de jungle van Brazilië...
______
Cyra had voor de verandering de laatste shift van de dag en kwam dan ook laat binnenlopen. Maar voordat ze naar de balie liep haalde ze de brievenbus even leeg. Met het stapeltje brieven liep ze naar achteren om ze in Brian's postvak te leggen, de reclame er even uit vissend.
"Sevastyan, deze is voor jou..." Waarom kreeg hij een ansichtkaart in de koffiezaak? Hij had een eigen adres nam ze aan. En wie stuurde er uberhaupt nog post? Heel vreemd. Maar haar neus registreerde ook de kop koffie voor zijn neus. Dat was geen zwarte koffie... Was dat.. mokka? Ze zag zijn bezorgde blik meteen. "Nog steeds niets gehoord van Abby?"
De ansichtkaart was simpel, een tropisch plaatje en slechts één zin erop geschreven. Wish you were here my love. Internet was lastiger gebleken dan gepland in de jungle van Brazilië...
Re: When children of the night roam the day
"Ja? Sinds wanneer geef jij om docenten?" Meer dan eens hadden ze er hele discussies over gevoerd. Over de vervelendste, over de meest saaie en ook wie het beste kon uitleggen en ga zo maar door.
_______
Hij schudde zijn hoofd. "Ik probeer haar te bereiken, maar.. no luck so far." Maar hij zag er iets rustiger uit. Als er echt iets was, dan waren die gasten vast alweer teruggekeerd. Dan had hij vast al wel doorgehad dat ze niet meer in leven was. Hoewel iets hem ook zei dat deze narigheid nog niet voorbij was.
"Thanks! Maar geen volle naam alsjeblieft, die is voor.. officiële dingen. Gewoon Sevas is goed." Wat verbaasd nam hij de ansicht aan en glimlachte even naar haar. Hij bekeek de vreselijke voorkant en moest er zacht om lachen. De boodschap was hem meer dan duidelijk. Ze was veilig op haar bestemming aan gekomen en deed haar best om de dreiging uit te schakelen. Het 'my love' deed hem weer fronsen. Dat gebruikten ze voor elkaar als er narigheid kwam. Sevas vermoedde dat ze slechts één Jager achter zich aan had weten te lokken en dat de ander weer teruggegaan was. Mogelijk nog onderweg, of misschien al terug in New York. Had Abby niet iets gezegd over een Elf?
Zijn zoekopdrachten veranderden al snel. "Shit." Het was maar een piepklein artikeltje. 'Tiener die gezien werd als heks, dood aangetroffen in appartement'. In elk geval was er één Jager actief en als die tweede terug kwam om hem op te sporen, dan waren de rapen gaar.
_______
Hij schudde zijn hoofd. "Ik probeer haar te bereiken, maar.. no luck so far." Maar hij zag er iets rustiger uit. Als er echt iets was, dan waren die gasten vast alweer teruggekeerd. Dan had hij vast al wel doorgehad dat ze niet meer in leven was. Hoewel iets hem ook zei dat deze narigheid nog niet voorbij was.
"Thanks! Maar geen volle naam alsjeblieft, die is voor.. officiële dingen. Gewoon Sevas is goed." Wat verbaasd nam hij de ansicht aan en glimlachte even naar haar. Hij bekeek de vreselijke voorkant en moest er zacht om lachen. De boodschap was hem meer dan duidelijk. Ze was veilig op haar bestemming aan gekomen en deed haar best om de dreiging uit te schakelen. Het 'my love' deed hem weer fronsen. Dat gebruikten ze voor elkaar als er narigheid kwam. Sevas vermoedde dat ze slechts één Jager achter zich aan had weten te lokken en dat de ander weer teruggegaan was. Mogelijk nog onderweg, of misschien al terug in New York. Had Abby niet iets gezegd over een Elf?
Zijn zoekopdrachten veranderden al snel. "Shit." Het was maar een piepklein artikeltje. 'Tiener die gezien werd als heks, dood aangetroffen in appartement'. In elk geval was er één Jager actief en als die tweede terug kwam om hem op te sporen, dan waren de rapen gaar.
I write for the same reason I breathe - because if I didn't, I would die
Re: When children of the night roam the day
Cyra keek op toen ze hem hoorde vloeken, maar toen hij daarna stil werd en er verder niets aan de hand leek te zijn, tja toen kon ze natuurlijk niet heel veel meer voor hem doen.
"Sevas... Ik mag dit eigenlijk niet vragen maar zou je tien minuten op de winkel kunnen passen? Dan kan ik vast het vuilnis wegbrengen..." Er kwam nooit een kip opdagen in het laatste half uur dat de zaak open was en ze had geen zin om af te sluiten en dan nog met alles te moeten slepen. Het was al koud en donker genoeg buiten. Toen hij toe had gezegd glimlachte ze hem dankbaar toe en hees de zakken met lege flessen over haar schouder, waarbij ze deed alsof haar dat veel meer moeite kostte dan het werkelijk deed.
Ze was pas een minuut weg toen de bel bij de deur ging, een teken dat er iemand binnenkwam. De voetstappen waren zwaar, knarsend, slechts twee stappen om binnen te komen, en toen het geklik van de deur die in het slot werd gedraaid.
De mannen waren het beste te herkennen aan hun kostuums, maar wat ze nu bij zich droegen was een heel stuk zwaarder gereedschap dan toen. "Ik zei toch dat hij richting de campus was gegaan."
"Sevas... Ik mag dit eigenlijk niet vragen maar zou je tien minuten op de winkel kunnen passen? Dan kan ik vast het vuilnis wegbrengen..." Er kwam nooit een kip opdagen in het laatste half uur dat de zaak open was en ze had geen zin om af te sluiten en dan nog met alles te moeten slepen. Het was al koud en donker genoeg buiten. Toen hij toe had gezegd glimlachte ze hem dankbaar toe en hees de zakken met lege flessen over haar schouder, waarbij ze deed alsof haar dat veel meer moeite kostte dan het werkelijk deed.
Ze was pas een minuut weg toen de bel bij de deur ging, een teken dat er iemand binnenkwam. De voetstappen waren zwaar, knarsend, slechts twee stappen om binnen te komen, en toen het geklik van de deur die in het slot werd gedraaid.
De mannen waren het beste te herkennen aan hun kostuums, maar wat ze nu bij zich droegen was een heel stuk zwaarder gereedschap dan toen. "Ik zei toch dat hij richting de campus was gegaan."
Re: When children of the night roam the day
Hij kreeg een lichte hartverzakking. Die stem herkende hij! Hoe hadden ze hem zo snel kunnen vinden? Zo extreem bekend was hij niet in New York, hij lette goed op zijn interactie op het grote web en had zoveel omwegen genomen om naar de campus te gaan, dat hij zelf amper meer wist hoe het was gegaan. Het had hem aardig wat dollars gekost, dat wist hij wel.
In elk geval was Cyra weg. Hij had er geen behoefte aan om er onschuldigen in mee te slepen. "Jullie zochten mij?" Sevas kwam uit de donkere hoek gestapt en nam de twee mannen op. De vreemde kleding was iets wat hij direct opsloeg, maar zijn scherpe blik nam ook de scherpe puntjes op. Abby had gezegd dat ze alleen maar tegen iemand was opgebotst.
Het gevecht brak los voor er verder nog iets kon gebeuren. De mannen waren snel. Verrassend snel! Hoe kwamen ze aan die kracht? Sevas ramde één door een tafel, maar kreeg toen een heftige trap tegen zijn knie te verduren. Een korte kreet kon hij niet tegenhouden, hoewel hij nog altijd volkomen menselijk bleef. Alleen de kracht achter zijn stoten en zijn snelheid en de gratie waarmee hij bewoog, verrieden hem.
Toen Cyra terug kwam, lagen er drie lichamen in plassen bloed. Het interieur van The Kettle was voor een groot deel verwoest, behalve de kassa en de bar, vreemd genoeg. Raspend haalde Sevas adem en schudde zijn hoofd om de waas kwijt te raken die elke keer zijn zicht vertroebelde. Terwijl hij naar zijn borst greep, probeerde hij overeind te komen en gaf op toen hij zat. Zonder hulp zou hij nu niet kunnen staan. Alles deed pijn.
In elk geval was Cyra weg. Hij had er geen behoefte aan om er onschuldigen in mee te slepen. "Jullie zochten mij?" Sevas kwam uit de donkere hoek gestapt en nam de twee mannen op. De vreemde kleding was iets wat hij direct opsloeg, maar zijn scherpe blik nam ook de scherpe puntjes op. Abby had gezegd dat ze alleen maar tegen iemand was opgebotst.
Het gevecht brak los voor er verder nog iets kon gebeuren. De mannen waren snel. Verrassend snel! Hoe kwamen ze aan die kracht? Sevas ramde één door een tafel, maar kreeg toen een heftige trap tegen zijn knie te verduren. Een korte kreet kon hij niet tegenhouden, hoewel hij nog altijd volkomen menselijk bleef. Alleen de kracht achter zijn stoten en zijn snelheid en de gratie waarmee hij bewoog, verrieden hem.
Toen Cyra terug kwam, lagen er drie lichamen in plassen bloed. Het interieur van The Kettle was voor een groot deel verwoest, behalve de kassa en de bar, vreemd genoeg. Raspend haalde Sevas adem en schudde zijn hoofd om de waas kwijt te raken die elke keer zijn zicht vertroebelde. Terwijl hij naar zijn borst greep, probeerde hij overeind te komen en gaf op toen hij zat. Zonder hulp zou hij nu niet kunnen staan. Alles deed pijn.
I write for the same reason I breathe - because if I didn't, I would die
Re: When children of the night roam the day
Dit was de eerste keer dat Sevas haar hartslag in theorie kon horen veranderen. Cyra schrok zich dood toen ze binnenkwam, vooral omdat dat eerst niet lukte omdat de deur op slot zat. En toen omdat ze door het raam keek en zag hoe dat eruit zag.
Terwijl Sevas bezig was op de staan wist zij de deur open te krijgen. Of eerder: open te trekken doordat het slot het simpelweg begaf. Hmm... Ze zou Brian moeten vertellen dat er een beter slot op moest. Dit was wel erg gemakkelijk geweest, zelfs voor haar. Een deur hoorde wel wat meer weerstand te kunnen bieden zelfs tegen haar kracht...
De geur van bloed maakte haar bijna misselijk. Haar hoektanden schoten zo snel tevoorschijn dat ze er haar eigen wang aan de binnenkant mee openhaalde. "Fucking hell..." wist ze uit te brengen terwijl ze verbijsterd om zich heen keek. En toen ging haar blik naar Sevas, en schoot ze op hem af om hem te helpen te blijven zitten. "Fuck... fuck fuck fuck..." Wat was er gebeurd? Wat was er aan de hand? En vooral, wat nu? Terwijl ze sprak was even een korte glimps van haar lange hoektanden zichtbaar.
Eerst een paar basisdingen... Ze zag drie mensen, en hoorde maar twee hartslagen. Dat was een heel groto probleem, vooral omdat zij al een tijdje niet gedronken had en nu... Fuck... Oké, eerst Sevas. Zonder iets te zeggen controleerde ze hem, op verwondingen, op of hij nog op haar reageerde. Maar ze zag al meteen dat dat niet best was. Zijn been lag raar vanaf zijn knie, zijn shirt lag aan gort waardoor ze meerdere open wonden zag. En dan waren er nog die andere mannen, waarvan er één nog een beetje leefde. "FUCK!" Het enige logische was natuurlijk de politie bellen, dat wist ze ook wel, maar er was een ander probleempje...
Tegen de tijd dat de ambulance en de politie aankwam, was er nog maar één hartslag te horen. Die van Sevas. Oké, twee eigenlijk, want de andere was die van een trillende en lijkbleke - nog bleker dan normaal - zijnde Cyra. De politie was er, het ambulance personeel was net bezig met Sevas op een stretcher te leggen en een infuus van bloed en andere vloeistoffen aan hem te verbinden, en de eigenaar van de zaak kwam net aanrijden. Cyra's blik was alleen maar op Sevavs gericht terwijl ze stotterend vertelde wat ze wist. De zaak had maar twee camera's: eentje buiten bij de deur, waar de twee zwaar gewapende mannen op te zien waren, en de ander die op de balie en kassa gericht was. Erop waren een paar keer een glimps van Sevas te zien, die zich duidelijk verdedigde tegen een zeer groot mes. Maar het was niet veel. Hoogstens genoeg om hem vrij te spreken op basis van zelfverdediging. Cyra's hoofd draaide echter overuren. De wapens die ze had zien liggen... Dat waren niet je dagelijkse mes of pistool... Cyra kende die wapens alleen uit horrorverhalen die haar waren verteld door haar pleegmoeder, ze had tot die avond nooit gedacht dat dit echt kon zijn. Jagers? Bestonden die echt nog? Niemand geloofde nog dat vampiers bestonden, toch? Haar blik ging naar Sevas, bleek en stil op die stretcher, maar die leek amper bij te zijn. Bevend, zelf bedekt met bloed van Sevas omdat ze had geprobeerd het bloeden te stoppen en misseiljk van de smaak in haar mond waarvan niemand wist dat ze die proefde, keek ze naar de eigenaar van de zaak die ook met de agenten stond te praten. Jagers... Hoe was dat mogelijk? Waren ze haar op het spoor geweest, en omdat zij er niet was waren ze Sevas te lijf gegaan? Maar waarom? Met lege ogen keek ze de ambulance na toen die met gillende sirenes vertrok. Ze had al één dode op haar geweten... Als Sevas.. dankzij haar... Alsjeblieft niet, smeekte ze in stilte, naar welke godheid wist ze niet. Alsjeblieft, laat hem leven.
Terwijl Sevas bezig was op de staan wist zij de deur open te krijgen. Of eerder: open te trekken doordat het slot het simpelweg begaf. Hmm... Ze zou Brian moeten vertellen dat er een beter slot op moest. Dit was wel erg gemakkelijk geweest, zelfs voor haar. Een deur hoorde wel wat meer weerstand te kunnen bieden zelfs tegen haar kracht...
De geur van bloed maakte haar bijna misselijk. Haar hoektanden schoten zo snel tevoorschijn dat ze er haar eigen wang aan de binnenkant mee openhaalde. "Fucking hell..." wist ze uit te brengen terwijl ze verbijsterd om zich heen keek. En toen ging haar blik naar Sevas, en schoot ze op hem af om hem te helpen te blijven zitten. "Fuck... fuck fuck fuck..." Wat was er gebeurd? Wat was er aan de hand? En vooral, wat nu? Terwijl ze sprak was even een korte glimps van haar lange hoektanden zichtbaar.
Eerst een paar basisdingen... Ze zag drie mensen, en hoorde maar twee hartslagen. Dat was een heel groto probleem, vooral omdat zij al een tijdje niet gedronken had en nu... Fuck... Oké, eerst Sevas. Zonder iets te zeggen controleerde ze hem, op verwondingen, op of hij nog op haar reageerde. Maar ze zag al meteen dat dat niet best was. Zijn been lag raar vanaf zijn knie, zijn shirt lag aan gort waardoor ze meerdere open wonden zag. En dan waren er nog die andere mannen, waarvan er één nog een beetje leefde. "FUCK!" Het enige logische was natuurlijk de politie bellen, dat wist ze ook wel, maar er was een ander probleempje...
Tegen de tijd dat de ambulance en de politie aankwam, was er nog maar één hartslag te horen. Die van Sevas. Oké, twee eigenlijk, want de andere was die van een trillende en lijkbleke - nog bleker dan normaal - zijnde Cyra. De politie was er, het ambulance personeel was net bezig met Sevas op een stretcher te leggen en een infuus van bloed en andere vloeistoffen aan hem te verbinden, en de eigenaar van de zaak kwam net aanrijden. Cyra's blik was alleen maar op Sevavs gericht terwijl ze stotterend vertelde wat ze wist. De zaak had maar twee camera's: eentje buiten bij de deur, waar de twee zwaar gewapende mannen op te zien waren, en de ander die op de balie en kassa gericht was. Erop waren een paar keer een glimps van Sevas te zien, die zich duidelijk verdedigde tegen een zeer groot mes. Maar het was niet veel. Hoogstens genoeg om hem vrij te spreken op basis van zelfverdediging. Cyra's hoofd draaide echter overuren. De wapens die ze had zien liggen... Dat waren niet je dagelijkse mes of pistool... Cyra kende die wapens alleen uit horrorverhalen die haar waren verteld door haar pleegmoeder, ze had tot die avond nooit gedacht dat dit echt kon zijn. Jagers? Bestonden die echt nog? Niemand geloofde nog dat vampiers bestonden, toch? Haar blik ging naar Sevas, bleek en stil op die stretcher, maar die leek amper bij te zijn. Bevend, zelf bedekt met bloed van Sevas omdat ze had geprobeerd het bloeden te stoppen en misseiljk van de smaak in haar mond waarvan niemand wist dat ze die proefde, keek ze naar de eigenaar van de zaak die ook met de agenten stond te praten. Jagers... Hoe was dat mogelijk? Waren ze haar op het spoor geweest, en omdat zij er niet was waren ze Sevas te lijf gegaan? Maar waarom? Met lege ogen keek ze de ambulance na toen die met gillende sirenes vertrok. Ze had al één dode op haar geweten... Als Sevas.. dankzij haar... Alsjeblieft niet, smeekte ze in stilte, naar welke godheid wist ze niet. Alsjeblieft, laat hem leven.
Re: When children of the night roam the day
Hij had tegen haar willen praten. Had willen zeggen dat ze geen politie moest halen. Dat het allemaal wel goed kwam. Maar toen ze heel voorzichtig aan zijn wonden voelde, ging hij onderuit.
Het was onmogelijk geweest om de kleding niet aan te raken. Zodra hij dat had gedaan, wist Sevas dat hij snel had moeten handelen. Het gif kon hij bijna voelen kronkelen door zijn aderen. Hij paste vechttechnieken toe die hij nog nooit had gebruikt, nam risico's waarvan hij wist dat het zijn leven kon kosten, maar het moest maar.. Hij kon niet hebben dat ze Cyra te pakken zouden krijgen. Wie wist wat dit soort mannen deed met jonge vrouwen?!
Het duurde een paar uur voor hij wakker werd. Sevas voelde zich rauw en bont en blauw geslagen. Ademhalen deed pijn en tegelijk voelde hij zich duizelig door alle medicatie die door zijn lijf raasde. Het was bizar om te voelen. Het was misschien wel twintig jaar geleden dat hij zulke sterke pijnstillers had gehad. Er gingen allerlei alarmen af gezien hij wakker was en in een mum van tijd stond zijn kamer vol met artsen en met twee agenten.
Keer op keer moest Sevas zijn verhaal doen, stukjes uit elkaar halen, opnieuw vertellen en nog eens vertellen tot hij het beu werd. Fuck, wat was hij moe. "Miss Adams?" vroeg hij tenslotte aan de agent.
"Leek in shock en hebben we meegenomen om te controleren. Ze wilde niet naar huis, ondanks ons aandringen en lijkt erop te wachten tot je aanspreekbaar bent."
Sevas knikte de agenten toe en na nog meer keuringen en testjes van de artsen, werd hij dan alleen gelaten. Hij vroeg zich af waarom alles pijn deed en waarom voelde hij zich zo extreem menselijk? Hij kreeg lichtjes grote ogen toen hij besefte dat het het gif moest zijn. Dat hield hem menselijk. Dat vertraagde zijn herstel en zorgde ervoor dat hij ook echt deze medische zorg nodig aan. Fuck, wat een klote circus. Maar toen herinnerde hij zich iets.. Hoektanden. Gevloek. Vragen over.. of hij haar kon horen? Iets kon zeggen? Waar hij pijn had? Hoektanden. Had hij het dan toch juist?
In gedachten verzonken, miste hij bijna de zachte voetstappen en hij keek op naar de jonge vrouw toen ze echt naast zijn bed stond. Voor een keer wist Sevas niets te zeggen. Wat moest hij zeggen? 'Goh, heb je gedronken van één van hen, want het kan zijn dat ze zelf ook gif hebben ingenomen en dat je je nu een poosje verdacht menselijk gaat voelen.' Nee, dat leek hem geen goed idee en dus trok hij alleen maar met één mondhoek, in een poging een beetje te glimlachen. "Ben je in orde?"
Het was onmogelijk geweest om de kleding niet aan te raken. Zodra hij dat had gedaan, wist Sevas dat hij snel had moeten handelen. Het gif kon hij bijna voelen kronkelen door zijn aderen. Hij paste vechttechnieken toe die hij nog nooit had gebruikt, nam risico's waarvan hij wist dat het zijn leven kon kosten, maar het moest maar.. Hij kon niet hebben dat ze Cyra te pakken zouden krijgen. Wie wist wat dit soort mannen deed met jonge vrouwen?!
Het duurde een paar uur voor hij wakker werd. Sevas voelde zich rauw en bont en blauw geslagen. Ademhalen deed pijn en tegelijk voelde hij zich duizelig door alle medicatie die door zijn lijf raasde. Het was bizar om te voelen. Het was misschien wel twintig jaar geleden dat hij zulke sterke pijnstillers had gehad. Er gingen allerlei alarmen af gezien hij wakker was en in een mum van tijd stond zijn kamer vol met artsen en met twee agenten.
Keer op keer moest Sevas zijn verhaal doen, stukjes uit elkaar halen, opnieuw vertellen en nog eens vertellen tot hij het beu werd. Fuck, wat was hij moe. "Miss Adams?" vroeg hij tenslotte aan de agent.
"Leek in shock en hebben we meegenomen om te controleren. Ze wilde niet naar huis, ondanks ons aandringen en lijkt erop te wachten tot je aanspreekbaar bent."
Sevas knikte de agenten toe en na nog meer keuringen en testjes van de artsen, werd hij dan alleen gelaten. Hij vroeg zich af waarom alles pijn deed en waarom voelde hij zich zo extreem menselijk? Hij kreeg lichtjes grote ogen toen hij besefte dat het het gif moest zijn. Dat hield hem menselijk. Dat vertraagde zijn herstel en zorgde ervoor dat hij ook echt deze medische zorg nodig aan. Fuck, wat een klote circus. Maar toen herinnerde hij zich iets.. Hoektanden. Gevloek. Vragen over.. of hij haar kon horen? Iets kon zeggen? Waar hij pijn had? Hoektanden. Had hij het dan toch juist?
In gedachten verzonken, miste hij bijna de zachte voetstappen en hij keek op naar de jonge vrouw toen ze echt naast zijn bed stond. Voor een keer wist Sevas niets te zeggen. Wat moest hij zeggen? 'Goh, heb je gedronken van één van hen, want het kan zijn dat ze zelf ook gif hebben ingenomen en dat je je nu een poosje verdacht menselijk gaat voelen.' Nee, dat leek hem geen goed idee en dus trok hij alleen maar met één mondhoek, in een poging een beetje te glimlachen. "Ben je in orde?"
I write for the same reason I breathe - because if I didn't, I would die
Re: When children of the night roam the day
"Volgens mij hoor ik dat aan jou te vragen," klonk er zacht terug, terwijl ze naast zijn bed ging zitten. Ze had een dikke trui aan die ze niet eerder had gehad - ze had hem geleend van een zuster die wel begreep dat Cyra niet weg te krijgen was - en zat nog steeds lichtelijk te beven. Ze had het koud, ze was misselijk, haar hoofd bonsde en het enige wat ze wilde was er zeker van zijn dat Sevas oké was. "Sevas... Wat is er gebeurd? Ik.. ik was maar vijf minuten weg..." Of zo iets, ze wist het niet precies meer. Waarom was hij zo toegetakeld? Hoe had hij in zijn eentje twee Jagers kunnen uitschakelen? Als ze dat echt waren geweest, dan wist ze ook wel dat ze over het algemeen een stuk sterker en getrainder waren dan de gemiddelde persoon. Tenminste, dat was haar altijd verteld. Haar bezorgde blik ging over hem heen. Hij zag er beroerd uit en rook... helemaal verkeerd. Het deed haar neus rimpelen. Het infuus dat hij eerder had gehad, was vervangen door een zak vocht met allemaal oplossingen erin om hem te helpen te herstellen. Bloed werd eigenlijk alleen gebruikt in operatie kamers, dit was om je lichaam te helpen zelf nieuwe bloedcellen aan te maken. Ze moesten eens weten... Cyra moest eens weten! Ze rilde bij het zien van alle machines waar hij aan vast geplakt zat, aan hoe hij eraan toe was... En ze voelde zich vreselijk schuldig. Als het echt Jagers waren geweest, dan was dit haar schuld. Dan waren ze daar geweest voor haar en Sevas... Sevas zou hier niet moeten liggen!
Re: When children of the night roam the day
Hij glimlachte nu helemaal naar haar en haalde een schouder op. Het leek erop dat ze inderdaad wat in shock was. Hij kon haar hulp niet vragen, niet voor hij er honderd procent zeker van was.
"Ze zeggen dat het goed komt met rust. Hoewel mijn gebroken ribben dat nu nog niet willen geloven," grapte hij voorzichtig.
Sevas wilde ingaan op haar vraag toen haar emoties hem raakten. Even hapte hij naar adem. Paniek en schuld kon hij bijna proeven en zien. Vooral het vieze bruinoranje van schuld leek om haar heen te kronkelen. Hij richtte zich op haar bijzondere ogen en probeerde naar binnen te komen om te zien wat er nou echt aan de hand was. Na drie flitsen ('Jagers' 'mijn schuld' en iets wat op bezorgdheid leek) werd hij eruit gegooid. Haar schilden waren indrukwekkend, al had Sevas niet het idee dat ze doorhad dat hij een kijkje had genomen.
"Ik weet het niet. Ze kwamen ineens binnen en voor ik het wist probeerden ze me te vermoorden." hij klonk er redelijk laconiek onder en Sevas stak zijn hand naar haar uit om die van haar te pakken. "Hé.. het is oké. Ik heb liever dat het zo is gegaan dan dat jij daar alleen was. Ik kom er wel bovenop." hoewel die stomme medicatie uiteraard niks ging doen en in het ziekenhuis liggen was gevaarlijk genoeg. Als ze zijn bloed gingen testen en diverse soorten tegenkwamen.. wat dan? Want dat hij op z'n minst vier slokken nodig had, dat was hem ook wel duidelijk. Hij overwoog om een zuster te verleiden zodat hij wat kon drinken, maar bedacht zich toen met een schok dat hij geen hypnose had als het gif nog in zijn lichaam zat.
Daarmee was zijn besluit gemaakt. Hij moest haar vertrouwen. Zacht kneep hij in haar hand. "Heb je je telefoon bij je? Kun je notities openen en hem aan me geven?"
Wat hij ging schrijven zou haar leven op de kop zetten en anders voor belachelijk veel vraagtekens zorgen als hij er wel naast zat. De gok was enorm, maar als hij de ochtend wilde halen, dan was dit nodig. Even keek hij haar toen zijn vingers om het apparaat sloten. Deze berichten niet opslaan. We kunnen hier niet praten. Sevas liet het haar lezen, zag het onbegrip en haalde zijn bericht weer weg.
Toen hij hem weer gaf, stond er maar één zin.
Show me your fangs.
"Ze zeggen dat het goed komt met rust. Hoewel mijn gebroken ribben dat nu nog niet willen geloven," grapte hij voorzichtig.
Sevas wilde ingaan op haar vraag toen haar emoties hem raakten. Even hapte hij naar adem. Paniek en schuld kon hij bijna proeven en zien. Vooral het vieze bruinoranje van schuld leek om haar heen te kronkelen. Hij richtte zich op haar bijzondere ogen en probeerde naar binnen te komen om te zien wat er nou echt aan de hand was. Na drie flitsen ('Jagers' 'mijn schuld' en iets wat op bezorgdheid leek) werd hij eruit gegooid. Haar schilden waren indrukwekkend, al had Sevas niet het idee dat ze doorhad dat hij een kijkje had genomen.
"Ik weet het niet. Ze kwamen ineens binnen en voor ik het wist probeerden ze me te vermoorden." hij klonk er redelijk laconiek onder en Sevas stak zijn hand naar haar uit om die van haar te pakken. "Hé.. het is oké. Ik heb liever dat het zo is gegaan dan dat jij daar alleen was. Ik kom er wel bovenop." hoewel die stomme medicatie uiteraard niks ging doen en in het ziekenhuis liggen was gevaarlijk genoeg. Als ze zijn bloed gingen testen en diverse soorten tegenkwamen.. wat dan? Want dat hij op z'n minst vier slokken nodig had, dat was hem ook wel duidelijk. Hij overwoog om een zuster te verleiden zodat hij wat kon drinken, maar bedacht zich toen met een schok dat hij geen hypnose had als het gif nog in zijn lichaam zat.
Daarmee was zijn besluit gemaakt. Hij moest haar vertrouwen. Zacht kneep hij in haar hand. "Heb je je telefoon bij je? Kun je notities openen en hem aan me geven?"
Wat hij ging schrijven zou haar leven op de kop zetten en anders voor belachelijk veel vraagtekens zorgen als hij er wel naast zat. De gok was enorm, maar als hij de ochtend wilde halen, dan was dit nodig. Even keek hij haar toen zijn vingers om het apparaat sloten. Deze berichten niet opslaan. We kunnen hier niet praten. Sevas liet het haar lezen, zag het onbegrip en haalde zijn bericht weer weg.
Toen hij hem weer gaf, stond er maar één zin.
Show me your fangs.
I write for the same reason I breathe - because if I didn't, I would die
Wie is er online
Gebruikers op dit forum: Geen geregistreerde gebruikers en 29 gasten