Blaffende wolven bijten niet, of wel?

Gebruikersavatar
varden
Berichten:2551
Lid geworden op:27 Jun 2015, 19:39
Re: Blaffende wolven bijten niet, of wel?

Berichtdoor varden » 11 Sep 2019, 19:32

Weerwolven tegenkomen werd met elk passerende jaar zeldzamer. Meer en meer gingen relaties aan met mensen, kregen kinderen die hun genen niet meer hadden of die wel de wildheid en ziel van de wolf hadden maar niet meer konden transformeren. Zij die krampachtig vast bleven houden aan wolven bij wolven houden, hielden vast aan oude tradities van rondreizende roedels als degene waarin Emil was opgegroeid. En waar hij uit was gevlucht. Het waren haast anarchistische groeperingen geworden die aan de rand van de samenlevingen leefden en die bemoeienis van buitenaf - van de mensenwereld - vaak slecht tolereerden. Emil was, net als eigenlijk de meesten in de roedel, nooit naar school geweest en de levenslessen die hij had geleerd waren er met harde handen en tanden ingestampt. Veel mensen waren aan de drank, hoewel hij dacht dat zijn moeder dat niet was geweest. Maar misschien ook wel. Je moest ergens aan overlijden als je pas in de 30 was, aan ouderdom zou het zeker niet geweest zijn. Zijn vader had altijd slecht met dat verlies om kunnen gaan en was het pad van veel andere roedelleden opgegaan: het pad van drank en losse handjes. Emil had de boel de rug toegekeerd toen hij 16 was, en van huis was weggelopen.

Zij straalde paniek uit, zijn hele lichaam stond onder de spanning. Het kostte Emil echt oprecht heel veel moeite om niet ter plekke te transformeren. Hij was haar de winkel in gevolgd en had voor de eerste keer zijn mond open gedaan om iets te zeggen. En toen voelde hij haar. Of eerder, hij voelde haar wolf. Een verbaasde grauw kwam over zijn lippen en toen hield hij het niet meer. Een andere wolf? Wat nou?
Met een schreeuw van pijn, gedwongen transformaties waren alles behalve prettig maar Emil had nog de mazzel dat het vloeiend ging. Binnen enkele seconden stond een grote wolf, een heel stuk groter dan een normale wolf maar lang niet zo groot als de sprookjes en films je zouden willen laten geloven, midden in de winkel. Zijn kleren waren daardoor niet uit elkaar getrokken, en hingen op haast grappige wijze om zijn lichaam. Zelfs de wolf leek kort verbaasd doordat dit was gebeurd. Een ongecontroleerde transformatie... Dat hadden ze al een tijdje niet meer meegemaakt... En toen ging zijn blik naar de vrouw met de gouden ogen. De vrouw die net als hij een weerwolf was... Drie hele seconden ging dat goed, en toen herinnerde de mannelijke wolf wanneer hij voor het laatst een andere weerwolf tegen was gekomen. Dat was voordat hij in Praag was geholpen om clean te worden en een baan te zoeken. Het was geen beste ontmoeting geweest... Zijn oren gingen plat, zijn staart ging tussen zijn poten, en Emil's lip krulde hoog op zodat zijn tanden tevoorschijn kwamen. Als hij niet zo groot was geweest, en als je zelf geen wolf was, zou je doodsbang kunnen zijn voor dit bruin-zwarte beest dat midden in de zaak stond.

Gebruikersavatar
Ravief
Site Admin
Berichten:2802
Lid geworden op:28 Jun 2015, 14:28

Re: Blaffende wolven bijten niet, of wel?

Berichtdoor Ravief » 11 Sep 2019, 19:45

Als ze later terugkeek op dit moment dan zou Von willen beweren dat het niet zo was gegaan. Stoere Von; dat was wat ze altijd was geweest.
Maar zo na een paniekaanval, was ze altijd rauw en had ze even nodig. Tijd die ze niet kreeg door de transformatie. Ze gilde het uit en sprong naar achteren. Terug in paniekmodus. Haar blik gleed over zijn postuur en toen over de enorme glazen ruiten. Een tikje bang en nog op adem aan het komen, zat er maar een ding op: heel hard vloeken.
"Fucking hell! Ben je helemaal gestoord?! Je kunt niet transformeren in een winkel! Wat als iemand je ziet?!" Waarna Von het ondenkbare deed. Ze keerde hem de rug toe en begon heel snel aan de knoppen te draaien die de sterke luifels lieten zakken. Even later waren ze gehuld in het duister.

Von had geen moeite met haar weg vinden en na een paar seconden gingen er lampen aan. Het zachte, warme licht paste totaal niet bij de ravage in de winkel. Ze ging met haar handen door het haar terwijl ze staarde naar de enorme wolf midden tussen de behoorlijk geprijsde kleding die glom en glinsterde en "peperduur" riep. Een grinnik ontsnapte haar. Tja, je kon veel over Von zeggen maar soms zat er wel een steekje los bij die vrouw. "Blijf waar je bent en kalmeer een beetje. Man, dat waren vijf jaren van mijn leven." Waarop ze de rotzooi zo goed mogelijk probeerde op te ruimen en controleerde vooral of de galajurken heel waren gebleven.
Pas daarna gaf ze weer aandacht aan de Weerwolf. "Wat denk je, kun je terug veranderen? Heb je kleren in je auto? En kun je eens kalmeren? Shit hé, ik doe je niks." Gouden ogen verschenen wel weer even. Haar wolf was duidelijk nieuwsgierig en reikte lichtjes naar hem uit.
I write for the same reason I breathe - because if I didn't, I would die

Gebruikersavatar
varden
Berichten:2551
Lid geworden op:27 Jun 2015, 19:39

Re: Blaffende wolven bijten niet, of wel?

Berichtdoor varden » 11 Sep 2019, 20:20

En dat was precies wat ze niet moest doen... Von zat misschien in een flashback waar je niet gelukkig van werd, met die woorden en die reactie drukte ze Emil daar ook vol in. Een grauw, en waarschuwende beet in de lucht naar haar terwijl hij naar achteren stapte, volledig in defensieve modus. En daarmee ging er inderdaad een rek om. Gevolgd door nog een. Flashback na flashback schoot door zijn hoofd. Zijn eerste transformatie kwam, veel te vroeg, toen hij zes jaar oud was. Zijn lichaam was er nog lang niet klaar voor geweest, en hij had een week in het ziekenhuis gelegen. Waar zijn vader hem uit had gehaald terwijl hij eigenlijk nog aan het genezen was geweest. Vanaf dat moment was hij vaak ongecontroleerd getransformeerd, wat gevaarlijk was omdat je makkelijk ontdekt kon worden als het midden op straat in vol daglicht gebeurde. Zijn roedel had hem het willen "afleren" door hem de regels in te stampen. Geslagen, geschopt, gebeten, hij had alle vormen van de harde hand en tand meegemaakt maar had het niet kunnen leren. Want was dat wel leren te noemen? Uiteindelijk had Emil het niet meer getrokken en was hij van huis weggelopen. Pas in zijn eentje op straat hadden zijn wolf en hij een goed gesprek gevoerd en waren ze op een lijn gekomen, ze moesten wel wilden ze het overleven. Zijn wolf, en wat... stimulatiemiddelen hadden hem erdoorheen geholpen in de eerste jaren. De wolf ving eten waardoor de mens niet helemaal verhongerde, de middelen hielden de nachtmerries ver weg. Tot ze de nachtmerries en woedeaanvallen juist begonnen te veroorzaken. Nu gebruikte hij al een flink aantal jaar niet meer, en dacht hij dat ongecontroleerde transformaties en flashbacks ook verleden tijd waren, maar kennelijk had hij dat mis...

Tegen de tijd dat het licht weer aanging lag er behoorlijk wat kleding op de grond. Een jurk was gescheurd onder zijn klauwen en Emil stond inmiddels in een hoek, een houding waarmee hij zijn achterkant en een gedeelte van zijn rug afschermde van een mogelijke aanval. Het gegrom dat uit zijn keel kwam was klonk was bijna constant, onondoorbroken en zijn tanden waren iets van elkaar. Zijn uitstraling was volledig door de war. Wat in de winkel stond was een grote wolf, met de uitstraling van een bange en verwarde pup. De gouden ogen werden dan ook beantwoord met een nieuwe grauw, hik, weer grauw, piep, meer grauw.

Gebruikersavatar
Ravief
Site Admin
Berichten:2802
Lid geworden op:28 Jun 2015, 14:28

Re: Blaffende wolven bijten niet, of wel?

Berichtdoor Ravief » 11 Sep 2019, 20:30

Wacht. Wat? Dit was niet wat Von had gedacht van die enorme wolf. Fronsend bleef ze even op afstand staan en nam de schade op. Maar ze keek vooral naar de Vakman. Bij alle fricking machthebbers, waarom had deze man nog steeds geen naam?

Wat ze vooral las, was angst. Verwardheid maar ook angst. Rustig ging ze op de grond zitten voor hem en hield haar oogkleur goudgeel. Ze begon wat te spelen met haar geur, waardoor deze naar rozen begon te ruiken. Haar zweet en paniek verdween en daardoor werd het weer kalm in de winkel. "Hé.. Hé... rustig maar, het is oké," sprak ze zachtjes, sussend. Ze maakte geen aanstalten meer om te bewegen. In elk geval niet naar hem toe of van hem af. "Het is oké. Het is veilig hier, rustig maar." Waarop ze rustig begon te vertellen dat ze alleen maar was geschrokken. Dat ze in paniek was geraakt door de klemmende deur en dat ze niet in de problemen had willen komen bij deze baan. Dat ze hier nog niet zo heel lang was -slechts een jaar- en dat ze dit geld echt nodig had om rond te komen want de prijzen voor appartementen hier waren echt gestoord.
Af en toe reikte ze met haar wolf naar hem uit. Zachtjes, vriendelijk, aaiend. Elke keer als hij er verkeerd op reageerde, trok ze zich weer terug. Maar ze bleef praten en naar hem uitreiken. "Heb je een naam? Ik kan je niet Vakman blijven noemen." Haar wolf duwde weer tegen die van hem -geestelijk dan. Hé.. wat kunnen we doen? Hoe kunnen we je helpen? "Wat heb je nodig?"
I write for the same reason I breathe - because if I didn't, I would die

Gebruikersavatar
varden
Berichten:2551
Lid geworden op:27 Jun 2015, 19:39

Re: Blaffende wolven bijten niet, of wel?

Berichtdoor varden » 11 Sep 2019, 20:43

Grauw. Piep. Meer grauw.
Het duurde heel erg lang voor Emil ook maar een centimeter uit de hoek bewoog. De geur van rozen, haar rustige stem en hoe ze vooral ook niet naar hem toe kwam zorgden daarvoor. Terwijl hij naar haar stem luisterde gingen langzaam zijn oren en zijn staart uit hun krampachtige positie en leek hij iets hoger op zijn poten te staan, in plaats van klaar om toe te springen. Af en toe gingen zijn oren nog plat naar beneden als ze naar hem uitreikte, maar langzaam werd dat steeds minder. Langzaam maar zeker werd zijn ademhaling rustiger, stopte het gegrom. Tot hij gewoon peilend naar haar keek.

Bij haar laatste twee vragen stapte hij langzaam, heel behoedzaam naar voren tot hij zacht met zijn snuit tegen haar schouder drukte. Tot hij haar geur kon opsnuiven. Emil, grauwde hij. Naam is Emil.

Gebruikersavatar
Ravief
Site Admin
Berichten:2802
Lid geworden op:28 Jun 2015, 14:28

Re: Blaffende wolven bijten niet, of wel?

Berichtdoor Ravief » 11 Sep 2019, 20:49

Ondertussen bleef Von rustig vertellen. Ze was niet het type dat onderdanigheid zou tonen bij een andere wolf tenzij iemand haar dwong, maar als mens kon ze wel een stuk meer.. zich schikken naar de situatie. Dus bleef ze kalm en liet hem snuffelen en ruiken en haar aanraken. "Hallo Emil." Deel van haar wilde zeggen 'was dat nou zo moeilijk' maar voor iemand die nooit sprak was dit een hele stap vooruit. Rustig vertelde ze hem over haar reis naar Praag toe en dat ze zo graag nog eens naar Milaan wilde omdat dat dé modestad was. Ze vertelde over bezienswaardigheden en kleine niksjes. "Is het oké als ik je aanraak?" tot nu toe had ze de wolf laten doen wat ie wilde, al bewoog ze af en toe weg als hij te dicht bij gevoelige plekken kwam. "Je ziet eruit alsof je een knuffel en wat aaien kan gebruiken."
I write for the same reason I breathe - because if I didn't, I would die

Gebruikersavatar
varden
Berichten:2551
Lid geworden op:27 Jun 2015, 19:39

Re: Blaffende wolven bijten niet, of wel?

Berichtdoor varden » 11 Sep 2019, 20:52

Dat riep nog even wat twijfel op, maar uiteindelijk knikte hij en ging hij naast haar zitten, hoewel er wel nog iets van een paar centimeter tussen hen zat. Dat Emil moeite had met communiceren en met aanrakingen was duidelijk. Maar ergens vond hij deze dame wel fijn. En bovendien, hij had al zolang geen andere wolven meer gezien en zeker geen vrouwelijke wolven. Ze voelde... anders aan dan degenen die hij wel kende. Ook wolf? vroeg hij terwijl hij haar weer zacht tegen haar schouder porde met zijn snuit.

Gebruikersavatar
Ravief
Site Admin
Berichten:2802
Lid geworden op:28 Jun 2015, 14:28

Re: Blaffende wolven bijten niet, of wel?

Berichtdoor Ravief » 11 Sep 2019, 20:59

Met zachte stem en even zachte handelingen, bevrijdde ze hem van de kleding. Vervolgens gleden haar vingers zachtjes door zijn vacht. Eerst over de 'veilige' delen. Gewoon zijn rug en een stukje ribben. Ze kwam niet in de buurt van zijn buik. Voor nu zweeg Von ook. Het was lang, lang geleden dat ze een andere wolf had kunnen aaien. Pas toen ze beiden wat meer op hun gemak waren en Von zich niet voelde alsof ze in huilen uit kon barsten, aaide ze over zijn kop. Haar aanrakingen waren zacht, voorzichtig en vooral ook verkennend. Beetje bij beetje trok ze haar magie terug zodat ze weer wat meer naar zichzelf ging ruiken. Ook al wist ze vrij zeker dat ze wel een douche kon gebruiken, dus dat deel maskeerde ze toch maar wel. "Ja, ik ben ook een wolf." Ze glimlachte naar hem en maakte nog maar eens contact. Gezien niemand mijn naam uit kan spreken kun je me Von noemen. Haar goudgele ogen namen Emil nieuwsgierig op. "Wat is er aan de hand, Emil? Heb ik je laten shiften? Schrok je van mij? Wat deed ik verkeerd?" Waarbij ze misschien wel de eerste was die de schuld van de transformatie bij zichzelf neerlegde en niet bij de man. Maar daar wist Von niks vanaf.
I write for the same reason I breathe - because if I didn't, I would die

Gebruikersavatar
varden
Berichten:2551
Lid geworden op:27 Jun 2015, 19:39

Re: Blaffende wolven bijten niet, of wel?

Berichtdoor varden » 11 Sep 2019, 21:11

Meteen trok hij zich iets terug, klonk er gebrom terwijl hij heftig zijn kop schudde. En toen drukte hij zijn kop weer in haar handen. Het voelde fijn om haar zachte vingers in zijn vacht te hebben. Had iemand hem ooit eerder zo geaaid? Niet dat Emil zich kon herinneren. Zijn moeder was overleden toen hij vijf was, een jaar voor zijn eerste transformatie. Misschien had ze ooit zo door zijn haar gestreken, maar hij kon het zich niet herinneren.
Snel drukte Emil die gedachten weg. Hij wilde gewoon geaaid worden door Von. Hij piepte zacht. Hij wilde haar wolf ontmoeten, wilde wolf zijn samen met iemand. Niet meer in zijn eentje rennen...

Gebruikersavatar
Ravief
Site Admin
Berichten:2802
Lid geworden op:28 Jun 2015, 14:28

Re: Blaffende wolven bijten niet, of wel?

Berichtdoor Ravief » 11 Sep 2019, 21:18

Langzaam, en bij elke beweging wachtte Von af of hij ermee om kon gaan, drukte ze zich tegen hem aan. Ze begroef haar gezicht in zijn wilde vacht en snoof zijn geur op. Ze bleef hem aaien en knuffelen en bleef uiteindelijk gewoon een poos zo met hem zitten.
"Je zult toch echt moeten transformeren, Emil. Ik heb er een puinhoop van gemaakt en morgen zijn er belangrijke klanten, dus ik moet zo aan het werk." Toch duurde het nog een hele tijd voordat Von weer in beweging kwam. Ze knuffelde hem nog eens.
Vervolgens begon ze met opruimen. Daarna stofzuigen en de kleding bekijken. Hier en daar zou ze wat verstelwerk moeten toepassen, behalve 1 jurk, die was echt gehavend. Er viel nog wel wat anders moois van te maken, maar dat zou haar niet lukken in 1 avond. De hele nacht opblijven lukte haar niet meer. Niet met haar werktijden.

Ze bleef aan de gang tot alles weer netjes was en ze hier weer gasten konden ontvangen. Op de deur van het pashokje na, maar daar zou ze wel met Maria over spreken. Alle deuren eruit en overstappen op gordijnen leek haar een veel beter idee.
Von spiekte niet, al was ze zwaar in de verleiding, toen ze Emil hoorde veranderen en aankleden. Pas toen het stil werd, draaide ze zich om. Zacht glimlachte ze naar hem. "Wil je een keer samen rennen?"
I write for the same reason I breathe - because if I didn't, I would die

Wie is er online

Gebruikers op dit forum: Geen geregistreerde gebruikers en 7 gasten