Blaffende wolven bijten niet, of wel?

[varden]

Het was precies wat nodig was. Emil klampte zich haast vast aan het geluid van haar stem, alsof het het enige was dat hem in het hier en nu hield met zijn geest. En misschien deed het dat op dit moment ook wel. Haar claustrofobie had hij inderdaad gezien, maar dat verklaarde wel een hoop. Gestopt met... Ooh shit, hij deed dat weer! En juist terwijl dat bij Von eindelijk wat beter ging...
"Toen ik... toen ik zeven was," hakkelde hij. "Wolf.. de wolf kwam.. ik transformeerde op mijn zesde en kon het.. niet controleren. Was soms meer grommen dan praten en dat.. dat mocht niet vanwege.. vanwege ontdekken." Zijn blik ging weer naar haar open hand. Wilde ze dat hij...? Vragend keek hij naar haar op. Zijn handen zaten nu om zijn eigen benen geklemd, zo strak verkrampt dat hij morgen zeker blauwe plekken ging hebben. "Vader en de.. de rest sloegen me. Beten. Schopten als ik gevaar vormde omdat ik.. omdat ik soms transformeerde. En omdat ik niet.. niet normaal klonk trok ik aandacht van.. van de mensen die ons wilden helpen. Controleren." En dus was hij maar gewoon minder en minder gaan praten. Tot hij op een dag maar was gestopt. Hij had stommetje gespeeld voor de laatste paar jaar in de roedel, het zorgde ervoor dat de instanties dachten dat hij simpel was en dan lieten ze hem en zijn vader in ieder geval met rust. Beverig glimlachte hij naar Von, of deed daar in ieder geval een poging toe. "Ben weggelopen toen ik zestien was. Op straat was het.. het niet altijd beter, spul was er om me te doen vergeten hoe het leven was. Tot ik.. ik in een programma terecht kwam. Zij hebben geholpen, aan clean worden, huis, baan." Vandaar dat hij nog steeds in Praag was en niet meer verder was gereisd. Meestal smeerde hij hem als er teveel dealers waren die hem te makkelijk wisten te vinden, en te misbruiken.
"Wat is er gebeurd... met je vader?" Ze had gezegd dat hij dood was. Wat was er gebeurd?

[Ravief]

Zeven?! Von kreeg grote ogen van schrik. Holy bananas! Ze had gedacht dat het iets van de laatste paar jaren was geweest. Gewoon om zichzelf te beschermen en het niet over het verleden te hebben. Maar dat het al zo vroeg was begonnen.. Met een hele nieuwe blik -en heel wat nieuwe inzichten rijker- bekeek ze hem opnieuw. Shit. En dan dacht ze dat zij bagage had. Vandaar ook dat haar date-leven op non-actief stond. Ze kon maar moeilijk anderen dichtbij genoeg laten voor echt een relatie opbouwen. Seks daarentegen.. seks was prima.

Een bemoedigend knikje kwam toen ze Emil naar haar hand zag kijken, maar ze ademde scherp in bij de rest van zijn verhaal. Met haar vrije hand, omdat ze Emil de mogelijkheid wilde blijven bieden van haar vasthouden, wreef ze over haar gezicht. Bij alle fricking goden die waarschijnlijk niet bestonden. "Shit.." nauwelijks hoorbaar kwam het over haar lippen. Wat viel daar nog op te zeggen? Hoe viel daar op te reageren? Von kon alleen maar met haar hoofd schudden. "En dan kom ik langsvliegen met mijn idealen over hoe ik hoop dat een roedel kan zijn.." Inwendig sloeg ze zichzelf voor haar hoofd. Fucking idiot!

Haar vader... Von zuchtte en greep naar haar eigen glas water waar ze flink van dronk. "Ik weet niet of je dit wilt horen, maar gezien we toch aan het delen zijn.. Ik wil niet tegen je liegen, maar ik kan me voorstellen dat je me hierna niet meer wilt zien." Dat was de laatste keer gebeurd toen het haar ontglipt was tegenover een andere wolf, wat ze met haar vader had gedaan. Fucking Han.
"Een dronken wolf zou grappig kunnen zijn, maar voor ons niet. We gingen meestal met z'n vieren jagen of gewoon rennen omdat dat veiliger was. En meestal was het familietijd en het enige moment dat mijn vader nuchter was. Het schijnt dat transformeren niet goed lukt met een hele fles whiskey in je maag." Von dwong zichzelf om haar schouders te laten zakken en nu was zij het die zijn blik ontweek. Ze blikte opzij naar de nog half warme curry en wist ook wel dat ze alleen maar aan het uitstellen was. "In elk geval.. het lukte blijkbaar wel een keer en mijn vader.. nou ja. Hij was al een agressieve man, maar dronken.. dronken wilde je hem echt niet tegenkomen. Een dronken wolf is nog wel drie keer zo gevaarlijk, denk ik. Hij had de nacht ervoor mijn moeder de hoeken van het huis laten zien en toen.. toen wilde hij als wolf haar ook nog eens bedwingen." Een frons kwam op haar gezicht en ze blikte even naar Emil. "Er knapte iets van binnen toen ik dat zag en.. en het was maar een paar maand na Maeve.." er verschenen tranen, hoewel ze niet ontsnapten uit haar ogen. "Ik heb.. ik heb hem gestopt. Ervoor gezorgd dat hij ons nooit meer pijn kon doen." Yep. Emil zat te eten met een moordenaar.

[varden]

En nu was het Emil die luisterde, die elk dingetje van haar in zich opnam. Haar gezichtsuitdrukkingen, hoe ze naar het water greep en uitstelde, hoe haar lichaam reageerde op haar verhaal en hoe ze zichzelf dwong om haar schouders laag te houden. Even bleef het stil toen ze klaar was met praten maar toen legde hij zacht zijn hand in de hare, vouwde zijn vingers om haar hand en kneep zacht. Emil die iemand aanraakte, zijn therapeut zou een dansje doen als hij dit zag.
"Alfa," concludeerde hij zacht, zijn blik peilend op haar bruine ogen gericht. Ze was een Alfa... Natuurlijk, nooit de kans gekregen om echt naar boven te komen. Maar als weerwolf die er alles aan had gedaan om de Omega's en Beta's in zijn leven te ontwijken zou juist Emil een natuurlijke Alfa herkennen. "Je deed het om je moeder te beschermen van iemand die geen Alfa kon zijn, maar zich wel zo gedroeg." Zijn stem was nog steeds zacht, maar had nog nooit zo helder geklonken terwijl hij haar opnam zoals hij nog nooit iemand op had genomen. Als hij ooit zijn moeder zo had bekeken kon hij haar misschien nog herinneren, misschien.

[Ravief]

Alfa? Nee, ze was geen alfa. Von schudde dan ook haar hoofd. Ze was gewoon.. ze was gewoon Siobhan Vilkas! Ze had alleen maar ingegrepen omdat ze niet meer kon toekijken. Niet voordat het geweld zich zou uitbreiden buitenshuis.
Ze gaf hem een waterig glimlachje en kneep zacht terug in zijn hand en liet hem niet los. Een poosje richtte de Ierse zich op haar ademhaling voordat ze verder ging. "Mijn moeder hield van hem. Ergens. Ik begreep niet hoe het zat. Maar ze kon er niet goed mee omgaan en toen ben ik weggegaan." De laatste twee slokken van haar drinken verdwenen ook en ze zette het glas terug op tafel. "Het duurde een poos, maar we hebben nu weer contact. Ik ben tijdens mijn studie een keer terug gegaan om haar te zien en alles uit te praten en.. Nou ja, ik zie haar niet veel, maar we proberen elke week even te Skypen. Lang leve het internet." Weer dat waterige glimlachje, maar dit keer een stuk echter.
Von keek naar hun handen en zocht daarna zijn blik weer op. "Dat was een verdomd lange zin, voor iemand die al jaren niets zegt, Emil." Ze grijnsde nu haar tanden bloot en kneep weer even in zijn hand. Vervolgens werd ze weer serieus. "Ben ik de enige aan wie je dit allemaal hebt verteld? Hoe ging dat in het programma dan?" Zijn ongecontroleerde transformatie had, in haar ogen, absoluut te maken met het feit dat er nog heel wat shit onverwerkt was.

[varden]

En daar waren die rode oren weer! En een brom, en een ietwat verlegen en teruggetrokken blik. Alleen maar omdat ze net in zijn hand kneep trok hij die niet ook terug terwijl hij even zijn schouders ophaalde. "Ik heb acht maanden in... in revalidatie gezeten. Daar zat ook een therapeut b.. bij. Hij weet een hoop maar... maar niet alles," gaf Emil maar toe. "Hij weet niet van de roedel of waarom ik op.. op straat terecht ben gekomen. Ik wilde hen niet in de probl.. problemen brengen." Als een therapeut in welk land dan ook zou horen over dergelijke groeperingen die anarchistisch aan de rand van de samenleving verkeerden, wat zou er dan uiteindelijk wel niet internationaal op touw worden gezet? Dat kon Emil zijn familie ook weer net niet aandoen. Maar daardoor was er inderdaad heel wat onverwerkt gebleven. Hij zuchtte en wreef met zijn vrije hand over zijn nek en achterhoofd. "Ik weet niet waarom ik ze wil beschermen maar ze... ze zijn toch familie?" Kon ze dat begrijpen? Ook al wilde hij hen nooit meer zien, of in ieder geval niet voor nog heel wat jaartjes, was het wel zijn vader en zijn ooms, tantes, neven, en vage familie verder.

[Ravief]

Haar ogen begonnen weer te fonkelen en op te leven bij het zien van zijn blos. Dit was echt te schattig voor woorden! Von had ten slotte toch ook door dat ze zat te staren en bakte hun eten weer op en zette Emil voor de tweede keer die avond een bord vol warm eten voor zijn neus. Ietwat aarzelend - ze had geen idee of hij het wel wilde en waardeerde - pakte ze zijn hand weer vast.
"Het is denk ik een goede keuze. Roedels moeten niet bekend staan bij de gewone mens." Ze lepelde weer heel wat happen naar binnen. Man, ze kreeg honger van deze emotionele vrachtwagen vol met shit. Hoe kon het eigenlijk dat ze dit gewoon met elkaar deelden! Ze had dit niemand ooit toevertrouwd die ze maar een week kende. Ja, Han was er geweest. Maar hem had ze pas na maanden een beetje toegelaten. En terecht, zo was gebleken. De vent was er vandoor gegaan zodra bleek wat ze had gedaan en dat ze met bagage kwam.
"Ik denk het.. net zoals mijn moeder wel van mijn vader hield? Het blijft.. het blijft familie. Ik weet het niet. Ik denk niet dat wraak helpt, hoewel het misschien ergens wel goed kan voelen voor even." Von gaf ook maar eerlijk aan dat ze het niet wist, maar dat ze het niet als iets slechts zag. Wat zij had gedaan, was nooit wraak geweest. Ze wilde gewoon dat het ophield. Dat het ophield en nooit weer terug kwam en dat ze haar moeder terug had. Uiteindelijk had ze één van die tweeën gekregen en dat andere pas een paar jaar later.
"Hoe is het dan om met mij te praten?"

[varden]

Hij haalde zijn schouders weer op. "Anders," zei hij maar eerlijk. "Mijn wolf... Hij laat geen anderen toe sinds... Sinds we op straat leefden. We.. we hebben dingen meegemaakt en gedaan waar we liever niet... niet aan terugdenken. De drugs zorgden er ook voor dat ik me d.. dat niet zo goed meer herinner en dat is maar beter zo. Denk ik." Dat was wazig allemaal. Emil herinnerde zich een paar mannen vaag, niet veel en dat hield hij liever zo. "Ik weet niet waarom. Misschien omdat we... we hebben geen slechte erv.. ervaringen met vrouwelijke wolven." Of in ieder geval, wel vanuit de roedel maar niet daarna nog. En Von was de eerste vrouwelijke wolf die hij sinds zijn tienerjaren ontmoette. En elke keer dat hij te lang in die donkerbruine ogen keek werd hij een beetje week en kon ze alles van hem vragen, hij gaf overal antwoord op. Dat ging hij alleen niet hardop zeggen, natuurlijk.

[Ravief]

Ze glimlachte zacht naar hem en kneep nog eens in zijn hand. Ondanks de gesprekken voelde het bijna als een date. Hoewel.. ze wist niet of ze dat mocht denken. Of ze dat wel wilde. Of hij dat wel wilde? Ooh, wie hield ze ook voor de gek?! Natuurlijk wilde ze een date met hem. Meerdere, als het even meezat.
"In dat geval voel ik me vereerd." Ze lachte nog wat breder naar hem maar liet hem toe los om haar bord leeg te eten. Waardoor het even stil werd tussen hen, behalve dan de zachte muziek op de achtergrond die nog altijd draaide. Even keek ze op en haar ogen fonkelden plagend. "En ik hoop dat dit betekent dat je tegen me blijft praten. Je hebt een fijne stem."

Na het eten was er ijs als toetje en belandden ze op de bank met een kom vol. Von strekte lui haar benen, voor ze er eentje onder zich vouwde en een beetje draaide om weer Emil aan te kijken. "Denk je dat het vannacht goed gaat? Qua dromen, bedoel ik?" Niet dat ze wilde dat hij ging, maar ze was aan het peilen hoe zich geestelijk voelde.

[varden]

Cue the red ears! Hij leek wel op een soort fout geprogrammeerde van een wereldberoemd rendier! Zou hij ooit wennen aan dit soort geplaag? Hij was er in ieder geval niet echt bekend mee. Emil ging nooit uit, en had ook niet echt een sociaal leven. Zelfs niet op werk.

Even dacht hij na terwijl hij een flinke hap ijs nam en keek haar toen een tikje beschaamd aan. "Wil je... wil je het antwoord dat j.. je geruststelt, of de waar.. waarheid?" Want dat waren twee kanten van de munt die Emil was. Hij kon nu naar huis gaan en haar rustig laten slapen. Of hij kon eerlijk zijn. Hij wilde liever dat eerste doen maar hij had Von inmiddels ook een beetje door. Al was het maar een klein beetje want van vrouwen zou Emil mogelijk nooit echt iets begrijpen.

[Ravief]

"Die vraag vertelt me eigenlijk al wel genoeg." Haar blik gleed nog even naar zijn rode oren. Had ze ooit iemand ontmoet die zo kon blozen om simpel geflirt? En ze was nog niet eens volop aan het flirten met hem! Dit was gewoon.. losjes complimenteren. Met oké, een blik waar ze een beetje op had geoefend.

Een moment dacht ze na. "Als het helpt kunnen we een film kijken en je kunt op de bank slapen?" Vragend nam ze de grote man op. "Wat heb je nodig?" Was er iets wat hem hielp te kalmeren? Of iets wat hielp waardoor de dromen minder heftig waren? Was er ook maar iets wat ze kon doen voor hem?