Blaffende wolven bijten niet, of wel?

[varden]

Totaal verbaasd keek Emil naar haar, tot hij haar blik zag en doorkreeg wat ze bedoelde. Binnen drie seconden waren zijn oren kokend heet en zo rood als een vuurtoren. En met zulk kort haar als het zijne zag je dat toch wel goed. "Ik.. eh... flir.. flirten?" hakkelde hij een tikje schor. Die stem had duidelijk niet veel oefening op dagelijkse basis. Shit wolf, dacht hij grommend. Het was niet alsof hij nu weer helemaal terug kon naar zijn stille manieren. Of in ieder geval, hij had het idee dat Von dat niet zou gaan accepteren.

[Ravief]

Daar had de grote man helemaal gelijk in. Er was no way in hell dat Von dat van hem ging accepteren. Sterker nog, ze wilde meer woorden van zijn lippen ontlokken! Ze grijnsde om zijn blos, maar werd toen zelf een beetje verlegen. Lichtjes haalde ze één schouder op en speelde met de sleutel van haar scooter. "Nou ja.. als ik niet je type ben, of als je niet geïnteresseerd bent in vrouwen, dan is dit het moment om het aan te geven." Von was niet zo gek dat ze hem direct ging zoenen of dit zag als een relatie. Dat betekende echter niet dat ze het niet wilde proberen. Ze wilde deze man leren kennen en ja.. als daar ooit andere fysieke aspecten bij kwamen, ging ze daar niet moeilijk over doen.

[varden]

Zou ze eens ophouden met hem verbazen? "Nie... niet geinteresseerd in... in vrouwen? Wat?" Hij leek dat echt even niet te begrijpen. Tot het eerdere gesprek tussen de wolven weer tot hem doordrong. Zijn blik veranderde van verbaasd naar geschokt. "Je dacht dat ik...?" Queue the flashback. Het waren herinneringen die heel vaag waren, maar in de jaren dat hij gebruikte was Emil wel eens op de knieen gegaan voor iemand die hem daarvoor iets had gegeven. Het waren nare herinneringen, ze maakten hem misselijk en het was ook de reden dat hij absoluut niet dol was op andere mannelijke wolven. Een grauw kwam over zijn lippen, zijn ogen werden goud, en zijn spieren spanden.
Hij sloot zijn ogen, grauwde nog twee keer. Het waren klanken die in het wolfs iets betekenden maar wat niet helemaal verstaanbaar was. Wolf en mens die met elkaar praatten. Toen Emil zijn ogen weer opende waren ze weer honingbruin, en zijn schouders zouden straks ook weer naar beneden zakken. Hij schudde stram zijn hoofd. "Je... Wel..." Hij ademde diep in, probeerde het brok uit zijn keel weg te slikken. Waarom moest hij Von tegen zijn gekomen? Waarom lukte het niet om haar bij hem weg te houden zoals dat bij alle anderen wel altijd lukte? "Ik val... wel op vr... vrouwen." En zij was, als hij eerlijk was, zowel een hele knappe vrouw als een hele knappe wolf.

[Ravief]

Von was nog bezig met haar schouders ophalen en begon te zeggen met: "Nou ja, toen je echt nul reageerde op.." toen ze doorhad dat er iets niet helemaal goed ging. De sfeer veranderde. Waar ze eerder doorhad dat Emil misschien aanrakingsschuw was, maar verder een prima man, had ze nu door dat ze echt niets moest doen. Met grote ogen keek ze naar het geheel en bedwong zichzelf om geen stap naar achteren te zetten. Het leek even alsof hij weer uit zijn vel zou knappen en ze wist niet of het dan heel veilig was om bij hem te zijn.
Ze durfde pas weer te herademen toen hij zijn normale oogkleur kreeg. Von had een kleine frons terwijl ze hem aandachtig en nadenkend bleef opnemen. Moest ze haar excuses aanbieden? Zeggen dat ze het niet zo bedoeld had? Wat het ook was wat ze deed, ze leek niet echt een heel positieve invloed op hem te hebben... of wel? In elk geval sprak hij nu. Dat was.. vooruitgang toch? De Ierse vrouw begon steeds meer aan zichzelf te twijfelen hoe meer ze van Emil meekreeg. Het leek erop dat hij geen hulp wilde. Moest ze het wel blijven proberen?
"Oké. Mooi. Dan is dat ook weer de wereld uit." Ze haalde een hand door haar haren en keek hem wat onzeker aan. "Ik bedoel er niks mee, dat snap je wel toch? Het is gewoon.. je bent fantastisch om te zien en meestal als er dan nul reactie komt, dan ga ik ervan uit dat de ander gewoon niet geïnteresseerd is." Okeeee, nu begon ze te babbelen, het moest niet gekker worden! "En zelfs als je wel geïnteresseerd was, dan hoeft er niets te gebeuren. Ik wil gewoon.." ja wat wilde ze eigenlijk. "Ik wil je gewoon leren kennen."

[varden]

Langzaam kreeg Emil weer grip op de realiteit, met behulp van wat ademhalingsoefeningen die hij ooit van een counselor had gekregen. Hij was niet blij geweest destijds met die hulp, de therapie, maar het had hem van de drugs afgeholpen. Kort slikte hij terwijl hij naar haar bleef kijken. Een blik die eerst gespannen was, toen peilend, en langzaam (hij kon het toch niet helpen) veranderde hij. Gleed zijn blik wat meer over haar heen, tot hij doorkreeg wat hij deed en zijn ogen geschrokken weer naar haar gezicht schoten. Nog net op tijd om haar woorden te registreren.
"Niet jouw... Niets om voor te verontschuldigen. Is... is ik." Hij schudde zijn hoofd. Hele zinnen, hele zinnen gebruiken. "Het is wie ik... wie ik ben. Soms.. soms gaat het niet goed in mijn.. mijn hoofd." Wauw. Hoe kreeg ze dat voor elkaar? Kreeg ze het voor elkaar dat hij zo'n moeite deed? Dit had hij al zo lang niet meer gedaan, zoveel gesproken. Zo hard nagedacht over gewone woorden gebruiken. "Leren kennen? Maar... Waarom?" Dat was geen stotteren, dat was letterlijk geen woorden meer weten uit pure verbazing.

[Ravief]

Ze stond vol verbazing naar hem te kijken en leek elke lettergreep wel op te zuigen. Haar ogen glommen toen hij zelf geen genoegen nam met 'is ik' en er een betere, goede complete zin van maakte. Oh ja, dit was zeker wel een overwinning! Waar bleven de gouden slingers, de confettigeweren en de champagne?! Inwendig deed Von in elk geval een vreugdedansje.
Maar toen kwam de hamvraag. En daar werd zij stil van. Wat eigenlijk ook best een hele kunst was en waar Emil zeker kudo's voor verdiende. Ze fronste, keek van hem weg, fronste wat meer en zocht uiteindelijk zijn blik weer op. "Ik weet het niet. Ik voel het gewoon." Dat was de eerlijke waarheid in elk geval. "En dan zijn we allebei niet alleen?" Von probeerde haar bravoure weer te vinden en glimlachte naar hem.

[varden]

Niet alleen... Eigenlijk voelde dat heel fijn. Vooral als wolf zijnde. Maar voor nu moest Emil toegeven dat hij uitgeput was en dus knikte hij alleen maar. Even keek hij naar haar. Moest hij nu iets doen? Een knuffel geven of zo? Nee, besloot hij toch maar. Hij was al emotioneel uitgewrongen op het moment en eigenlijk wilde hij gewoon eten, bed, en een filmpje kijken. Of zo iets. Hij was er nog niet uit wat hij vanavond ging doen, hij zou het wel zien als hij thuis was. "Oke," zei hij zacht. "Dan... morgen lunch?" Eigenlijk deden ze dat elke dag al, maar ergens voelde het anders dan eerder.

Niet veel later zat hij in zijn truck, waar hij moeite had met zijn ogen open te houden achter het stuur en hij wist niet meer helemaal hoe hij thuis was gekomen. Hij had wel nog gegeten maar was al snel als een blok in slaap gevallen. Rond middernacht werd hij wakker, badend in het zweet, zijn hart ging tekeer en een woeste grauw kwam uit zijn keel. Wat hij voelde had hij al drie jaar niet meer zo intens gevoeld, de drang om op zoek te gaan naar precies dat wat hem vorige keer bijna echt de vernieling in had geholpen. Emil zou je niet kunnen vertellen wat het precies was wat hij had gebruikt, maar het was heftig en het kwam uiteindelijk in steeds grotere doseringen. Het beloofde een lange nacht te worden...

De Emil die de volgende dag binnen kwam was wel gewassen, maar niet geschoren en ook erg bleek.

[Ravief]

Ze knikte en glimlachte. "Morgen lunch." En zo namen ze afscheid. Gewoon met de 'belofte' dat ze elkaar morgen weer zouden zien. Von op haar scooter en ze bleef nog een poos door de stad zwerven, tot het onveilig begon te worden. Niet dat ze bang was, maar ze had geen zin in een onverklaarbaar fenomeen.

Thuis besloot ze uiteindelijk maar gewoon iets ongezonds te bestellen en het koken voor later te bewaren. Een tijdland was ze aan het appen met haar moeder en een andere vrouwelijke wolf die ze een keer had ontmoet. Niet met details, maar gewoon hoe het nu ging en dat ze niet zeker wist hoe ze verder moest gaan hiermee.

Zij had een prima nacht. Beter nog, ze had een fantastisch idee gekregen voor de winterselectie en hoe ze die konden aanprijzen! Nu alleen nog toestemming krijgen van Maria.. Misschien kon ze het beste eerst met Anna overleggen. Ze zouden vandaag samen in de winkel staan en de achterstallige mailbox leegwerken voor zover het lukte. Daarna zoveel mogelijk dingen archiveren en in mappen zetten zodat Maria er verder mee kon werken.
Het was echter donker toen ze bij Přísaha aankwam. Fronsend opende Von de winkel en ging het gebruikelijke ritueel langs zodat alles klaar stond voor klanten. Een duidelijk bleke Anna kwam een uur later opdagen en het duurde niet lang of Von had wel door dat de vrouw hartstikke ziek was. Ze stuurde haar naar huis en zei streng dat ze bedrust moest nemen, kippensoep moest eten en bij moest komen. Morgen zagen ze wel weer.

Ze had een poosje naar Emil gekeken, maar toen de rust was teruggekeerd in de winkel, kwam ze naar hem toe. "Hé.. Gaat het wel?" Haar donkerbruine ogen keken bezorgd. Von vond het maar niks. Hij zag eruit alsof hij een hele slechte nacht had gehad. Of een griepje kreeg. Wat vreemd was, want als Wolf werden ze een stuk minder snel ziek dan andere mensen.

[varden]

De argwanende blik, het feit dat hij sommige plekken huid bijna ruw had gekrabt, en de bleke huidskleur waren voor sommigen duidelijke signalen. Emil grauwde naar haar, alles aan hem zei dat ze zich niet met zijn zaken moest bemoeien, en beantwoordde haar vraag niet. Maar tegelijk stond hij ook te dralen in de winkel. De dag ging verschrikkelijk. Hij liet dingen uit zijn handen vallen, kon zich niet concentreren, en wist niet wat hij met zichzelf aan moest. Hij duwde Von keer op keer weg, maar tegelijkertijd wist hij ook wel dat hij dit niet vol ging houden. Niet vandaag, en hij kon niet terug naar hoe het was geweest.

Dus vlak voor de lunch kwam hij bij wijze van spreke met zijn staart tussen de benen bij haar aan. "Het... het spijt me," klonk er zacht. "Het gaat.. niet zo goed." Onbeholpen krabte hij achter zijn oor. Moest hij vertellen hoe hij was geweest vroeger? Wat nu voor het eerst in jaren weer opspeelde? Normaal had hij dat juist goed onder controle. Hij was cold turkey gestopt en had nooit meer omgekeken. Nog nooit had hij een terugval gehad en hij wist vrij zeker dat zijn wolf hem daarbij hielp. Maar zelfs het beest voelde zich hondsberoerd nu. "Ik... Ik had wat.. nachtmerries. Door waar we het... door de gesprekken van.. gisteren."

[Ravief]

Ze had haar best gedaan om het niet persoonlijk op te vatten. Keer op keer probeerde ze hem te bereiken, maar ze trok zich ook keer op keer gewillig terug als hij aangaf dat hij niet klaar was voor haar contact en ze gewoon moest opbokken.

Von oordeelde hem niet en keek alleen maar bezorgd. Ze gaf hem alle ruimte om uit te praten, liet hem zoeken naar zijn eigen woorden en hoe hij dingen wilde zeggen in plaats van te raden en hem haar woorden in de mond te leggen. "Je ziet eruit alsof je ziek bent," merkte Von zachtjes op maar deed nu geen poging om hem aan te raken. Even bleef ze stil en dacht ze na. "Oké.. wat je nodig hebt is een lang, heet bad en daarna wat eten en verder niks. Heb je thuis een bad?" Ze wist heel goed dat die kans nihil was. Toen Emil aangaf dat hij daar inderdaad niet over beschikte, zocht Von haar spullen bij elkaar.
"Kom op, ik heb ervoor gezorgd dat je je niet goed voelt, het minste wat ik kan doen is voor je koken en je rust geven." Bij zijn blik haalde ze een schouder op. "Ik heb heus wel vertrouwen in je kunnen, maar ik ben een beetje bang dat je je auto tegen een paal aanrijdt ofzo. Kom op, Emil, ik bijt niet. Er is een bad, ik ga curry koken en als je dan weg wilt, is dat prima. Of als je een film wilt kijken of gewoon weet-ik-het-wat wilt, is dat ook oké, maar ik laat je niet zo gaan."