Blaffende wolven bijten niet, of wel?

[varden]

Wacht... wat gebeurde hier? Ja maar... Eh... Huh?
Al die termen kwamen ongesproken over zijn gezicht langs maar ze liet hem verdraaid weinig keuze toen ze zijn autosleutels wist te stelen. Hoe ze die ongemerkt uit zijn achterbroekzak had weten te krijgen, was Emil een volslagen raadsel. Brommerig liep hij achter haar aan, diep van binnen eigenlijk wel blij maar ook een beetje kriebelig door deze plotselinge zorgen.
"Bent wolf, bijt wel," bromde hij zacht als antwoord. Het was de eerste keer in jaren dat hij zowaar een grapje leek te maken! En misschien, heel voorzichtig, een wanhopig zielige poging tot flirten? Emil wist het niet meer, hij voelde zich gewoon beroerd en wist heus wel dat hij zou moeten uitleggen wat er nou echt aan de hand was. Want dit waren niet alleen nachtmerries. Maar misschien was het goed om bij iemand te zijn nu, zodat hij hier doorheen kwam zonder echt iets stoms te doen. Dus volgde hij Von, maar keek met een opgetrokken wenkbrauw naar haar scooter. "Ik groter dan dat hele ding!" protesteerde hij. Dan konden ze beter in zijn auto stappen en dat zij reed!

[Ravief]

Von moest er in elk geval wel om lachen en kon alleen maar knipogen en haar hoofd schudden. Het duurde even voordat ze alles had afgesloten, een brief op de deur had geplakt en naar Maria had gebeld om te zeggen dat ze ziek was en de winkel afsloot voor vandaag. Ze hadden geen klanten dus het kon. Daarna zette ze maar gewoon haar telefoon uit, want ze wist hoe de vrouw kon zijn.

Ze rolde nog net niet met haar ogen. "I know, maar hij staat hier niet veilig, dus ik ga hem verplaatsen." Wat ook nog een kwartiertje kostte. Vervolgens gebaarde ze naar zijn auto. Het duurde niet lang of ze waren onderweg.
Von woonde in een rustige buurt. Haar appartement was een heel stuk duurder dan die van Emil, maar ook een heel stuk luxer. Zo had ze twee slaapkamers, een ruime woonkamer, een keukentje en een badkamer die van alle gemakken was voorzien. Ze onderhield het netjes, al had ze er duidelijk haar eigen draai aangegeven. Een muur had een rijke donkergroene kleur gekregen die aan het bos deed denken. De rest was een creme wit. Er hingen wat foto's, maar voornamelijk heel veel schetsen van haarzelf.
"Maak jezelf thuis, zou ik zeggen." Waarop ze direct maar naar de badkamer verdween en haar grootste twee pluizige handdoeken klaarlegde. Het water op standje gloeiend heet en een soort van bruistablet erin waarvan ze kon zweren dat het helende krachten had, en niet teveel rook. "Het bad loopt langzaam vol, je kunt zelf een warmte instellen. Ik ga straks koken en ik klop wel even als het klaar is, oké?" Von haalde een hand door haar lokken en nam hem op. "Mis ik iets? Heb je nog iets nodig?"

[varden]

En natuurlijk kleurden zijn oren weer rood bij die knipoog.

Zoals veel mannen zat Emil brommend naast haar, het er niet mee eens dat iemand anders in zijn truck reed. Dit was het ding waar hij voor had gespaard, het was zijn kindje. Maar toen hij was begonnen met protesteren had Von hem een blik toegeworpen die hem ook meteen weer zijn tong had in doen slikken. Nu bromde hij voor twee: 1. omdat ze in zijn truck reed, en 2. omdat ze dat kon met slechts één blik.

Nieuwsgierig keek hij rond in het huis, dat zo anders was dan het zijne. Hij voelde zich duidelijk niet helemaal op zijn gemak in dit vreemde huis, maar tegelijkertijd was het meer een soort onbeholpenheid dan angst of iets anders. Op haar vraag schudde hij dan ook zijn hoofd. "Dank je," zei hij nog, waarna hij de badkamer in verdween. Hij zou bijna een uur in het bed zitten en toen hij eruit stapte was hij rozig en stond zijn haar alle kanten op stond doordat hij een keertje kopje onder was gegaan kwam hij de woonkamer weer in. Wat een goed bad al niet met je kon doen... Emil leek haast een ander mens! Nieuwsgierig keek hij naar wat schetsen, naar wat foto's, tot hij een familiefoto van Von vond. Moeder en twee dochters. Vader had de foto waarschijnlijk genomen. "Je lijkt op je moeder," bromde hij. Ooh wat was hij blij dat hij vanochtend wel nog de moeite had gedaan een semi-schoon shirt aan te trekken... Hoewel deze ook behoorlijk stoffig was en naar hout en zaagsel rook.

[Ravief]

Ze ging niet in op zijn gebrom en zette de radio elke keer een stukje harder als hij weer ging protesteren. Om vervolgens mee te gaan zingen, wat voor een deel vals was en voor een deel heel treffend. Er kon weinig misgaan met radiohits, toch?

Ze had al wel gedacht dat hij lekker een poos zou weken en had thuis een rustig muziekje opgezet. Daarna was ze begonnen aan de curry. Vanaf niks opbouwen zonder zakjes was nog best een gedoe, maar het was extreem de moeite waard. Stilletjes dankte ze haar moeder dat ze haar had leren koken. Als tiener had ze het niet leuk gevonden om verplicht in de keuken te staan, maar op dit soort momenten was ze er blij mee.
De saus pruttelde rustig en de rijst was bijna gaar toen Emil haar woonkamer weer inkwam. Von werd er een klein beetje ongemakkelijk van dat ze hem zag neuzen, maar ze ontspande vrij snel daarna en begon tafel te dekken voor twee -inclusief glazen en een karaf water.
Glimlachend kwam ze bij hem staan. "Het is een van mijn favorieten. We waren toen op vakantie in Engeland bij een van de nationale parken. Heerlijke tijd daar gehad!" Waarna ze het eten op tafel zette. "Al denk ik dat mijn moeder het niet met je eens is. Die roept altijd dat ik de ziel van het wilde Ierland heb en weet ik veel wat." Von lachte maar rolde ook met haar ogen.

[varden]

"Klopt wel een beetje volgens mij," mompelde hij terwijl hij nog even naar de foto keek, en toen zowaar plagend naar Von grijnsde. Maar toen wees hij naar het andere meisje in de foto en keek haar vragend aan. "Zusje?" Daar had hij haar nog niet over gehoord, dacht hij. Of vergat hij iets?

[Ravief]

Ze gebaarde dat hij moest gaan zitten en pakte de pan met eten. Vervolgens nam ze de foto en haar uitdrukking veranderde zichtbaar. Oh, Maeve.. Was je nog maar hier. Hoe vaak ze dat wel niet had gedacht, wist Von niet en ze wist vrij zeker dat er nog ontelbaar veel keren bij zouden komen.
Een poosje zweeg ze en schepte hun beide borden behoorlijk vol. Goh, wie had gedacht dat zij de zwijgzame zou zijn aan tafel? Maar dat duurde niet heel lang, want Von vond het onbeleefd en het was al jaren geleden waardoor het verdriet toch wel voor een groot deel was gesleten. "Maeve, ze was twee jaar jonger dan mij." Ze legde de foto weg en nam een paar happen. "Jagers hebben haar te pakken gekregen. Ik weet niet of het echt Jagers waren, of gewoon mensen die niet weten dat ze niet op wolven mogen schieten." Stropers.. ze wist het nog steeds niet en eigenlijk maakte het ook niet uit. Maeve kreeg ze niet meer terug. "Afgelopen volle maan was het zeven jaar geleden." Haar blik was een mengeling van verdriet en liefde. Ze was dol geweest op haar zusje.

[varden]

Emil luisterde, zijn blik veranderend van nieuwsgierig naar bezorgd en toen naar medelevend. Gezichtsuitdrukkingen die maar weinig mensen, misschien wel helemaal niemand, ooit bij hem hadden gezien. Even twijfelde hij, hij hief zijn hand iets op, liet die een seconde boven de hare zweven alsof hij niet wist wat hij moest doen, en legde hem toen zacht over die van Von heen. Het was te voelen dat hij licht beefde bij die beweging. "Sorry," zei hij zacht. Niet echt het goede woord, maar hij kon echt geen beter woord ervoor vinden. "Wilde niet graven." Hij had niet over iets pijnlijks willen beginnen. Hoewel het hun beider verledens waren dankzij wat ze hier nu zaten leek het. Emil trok zijn hand terug en begon zelf rustig te eten.

Een lange tijd bleef het stil, af en toe keek hij peinzend naar Von, nam dan weer een hap en uiteindelijk slikte hij en legde toen zijn bestek weg. Er was aan hem te zien dat hij weinig manieren vanuit huis mee had gekregen, hij at met de tafelmanieren van een boer. Een ietwat lompe boer... Even keek hij om zich heen, zijn houding weer duidelijk onwennig. Maar Von had nu zoveel gedeeld over zichzelf. Hij wist van haar zusje, wist dat haar vader dood was, dat ze uit Ierland kwam en hoe ze hier terecht was gekomen. En hij was niet eerlijk met haar geweest over waarom hij er vanochtend zo aan toe was geweest. "Ik... Ik zag er zo slecht uit omdat..." Hij durfde haar niet eens meer aan te kijken nu hij hierover begonnen was. Langzaam verloor hij zijn woorden weer, terwijl met haar praten tot nu toe redelijk goed was gegaan. Emil staarde naar zijn handen en slikte. "Na roedel ben.. ik.." woord kwijt. Nadenken. Rustig nadenken. "Roedel was familie, vader. Roedel was vader en.. en Emil. En rest. Rest was.. agressief?" Was dat het woord dat hij zocht? Even keek hij vragend op, maar focuste zich toen weer op zijn handen en ademhaling. Bij de maan, het was alsof hij terug was in therapie! "Ik geen goede... ik was geen goede wolf. Ongecontroleerd. Vader dronk. Ik rende weg toen zestien was." Hij maakte de beweging voordat hij er erg in had, krabben aan de binnenkant van zijn elleboog net zoals vroeger toen daar de korstjes hadden gezeten. "Wilde niet dromen. Wilde geen wolf met maan. Nu... nu vijf jaar niet meer. Maar vannacht... Nachtmerries, was... was moeilijker vanochtend dan ooit." Waarom vertelde hij dit allemaal? Het had een gezellige avond kunnen worden en nu vertelde hij dit allemaal! Aan een wildvreemde! Die hem nu zeker weten het huis uit zou zetten en hem bovendien zou rapporteren aan zijn collega's. Natuurlijk wist zijn baas dat hij een junk was geweest, die had hem immers gerekruteerd uit dat programma, maar zijn collega's wisten van niet. Wie wilde er nou met een ex-junk werken? Stamelend schoof Emil zijn stoel naar achteren, stond op ondanks dat zijn bord half leeg was. Ineens was hij daar weer, helemaal terug, de onhandige man die een volslagen idioot leek met zijn gemankeerde manieren van doen. "S.. sorry," stotterde hij. "Ik... ik zal... ik weg..." Piep, kwam er net nog uit zijn keel.

[Ravief]

Verrast keek ze op en even pakte ze zijn hand vast, voor ze hem liet gaan. Haar glimlach was zacht en een beetje verdrietig. "Het is oké. Het is niet iets wat je kunt ruiken tenslotte. Ik heb het een plekje gegeven door therapie en heel veel rennen, maar ik blijf haar missen. Dus het is altijd een beetje.. ja, een beetje dubbel om het over Maeve te hebben."

Von hield op met eten toen hij begon met praten. Zo goed als ze kon, nam ze alles van hem op. Kleine bewegingen van handen, of schuiven op de stoel, of hoe hij van haar weg keek en hoe hij rook. Was dat.. was dat angst? Angst waarvoor? Voor haar? Voor haar reactie op hem? Nee, toch? Ondertussen zou hij toch moeten weten dat ze een behoorlijk open mind had.
Maar door de woorden en gestokte zinsdelen, wist ze heel wat aan elkaar te puzzelen. Dat Emil wel in een roedel had gezeten, wist ze. Maar dat ze elkaar de hand konden schudden wat betreft vaders, dat had Von niet aan zien komen. Ze had een al te goed beeld bij hoe dat zou zijn geweest voor de jongeman.
Haar blik gleed naar zijn hand en volgde de krabbende beweging. Het duurde even voordat ze doorhad wat dit betekende. Hij.. hij was een junkie? Wás, Von, wás. Dat was een belangrijk verschil. Vijf jaar clean was een enorme opgave. Zeker voor iemand die uit een gezin met gebruikers kwam.

"Emil." Haar donkere ogen hadden zijn gelaat geen seconde verlaten. Von's stem was een tikje schor door zijn verhaal, maar medelijden was niet iets wat hij nodig had. Eerder medeleven. "Hé.. rustig maar. Ga eens zitten." Alweer bewoog ze niet. Ze had het idee dat ze deze puppy in een man weg kon jagen als ze maar één verkeerde beweging maakte, of een verkeerde zin zei. Von schoof haar bord opzij en stak haar hand naar hem uit. Ze legde hem open op tafel neer, waardoor het aan Emil was om hem te pakken of te negeren.
"Je bent ontzettend sterk, weet je dat?" haar stem was zacht. "Weet je hoe groot de kans zijn voor kinderen van verslaafden om ook dat pad op te gaan? En je bent er gewoon weer vanaf. Je hebt het al vijf jaar de rug toegekeerd, begrijp ik dat goed? Dat is echt.." ze schudde haar hoofd. "Dat is echt fantastisch. Je mag trots zijn op jezelf, dat je dat is gelukt."

[varden]

Ze had helaas al eerder ondervonden wat er kon gebeuren als je het verkeerde zei, op de verkeerde toon, op het verkeerde moment. Toen hij in de winkel was getransformeerd. Emil's schouders zaten zo hoog in zijn defensieve houding dat hij nauwelijks meer een nek had op het moment en zijn ademhaling ging gejaagd. Ze... ze keek hem niet aan zoals hij had verwacht. Verbaasd keek hij naar haar, verbaasd en paniekerig. Dat was niet het gezicht wat hij had verwacht. Hij zag geen... geen veroordeling, geen walging, geen afkeuring, niets van de blikken die hij had verwacht. Die hij zo vaak had gezien op straat als iemand hem zag toen hij nog gebruikte.
Langzaam werd zijn ademhaling iets rustiger, naarmate hij langer in die donkere ogen keek. Even ging zijn blik naar de open hand op tafel, die pakte hij nog niet aan maar hij ging wel - al was het bevend van angst en spanning - weer zitten."Niet... sterk," zei hij zacht. "Overleven." Hij was niet gestopt omdat hij sterk was. Hij was gestopt omdat hij zichzelf de vernieling in aan het helpen was en zijn wolf dat simpelweg uit overlevingsdrang niet langer had toegestaan. Maar hij knikte op haar vraag. Ja, hij was nu vijf jaar gestopt en hij was nog niet van de wagen gevallen. Maar vandaag was dat moeilijker dan ooit geweest. Nog altijd durfde hij haar niet echt aan te kijken.

[Ravief]

Von hield iets teveel van haar appartement om hem hier te laten ontploffen. Hoewel ze dacht dat het wel een goed iets zou zijn. Ze leek de wolf makkelijker te kunnen bereiken dan de man. Maar het ging erom dat ook de man hiermee leerde om te gaan en niet bij het minste of geringste uit zijn vel zou knappen. Of zou terugvallen op zinnen met twee woorden, of ineens helemaal niet meer zou spreken.
"Jawel. Ook dat is sterk." Ze bleef rustig. "Er zijn er genoeg die niet inzien wat ze met zichzelf doen en goed, wij hebben een beetje hulp van instincten, maar zelfs dan.. Het is echt een enorme prestatie, Emil."
Von schoof zijn glas met water naar hem toe, en legde daarna haar hand weer open op tafel. Ze zou zoveel mogelijk keuzes bij hem neerleggen. Ze kreeg zo het idee dat hij niet vaak had kunnen beslissen over zichzelf. Vroeger in elk geval en gezien ze het daarover hadden, wilde ze aantonen dat dit anders was. Dat zij anders was.
"Mijn vader was ook een alcoholist. Hij sloeg mijn moeder en sloot mij weleens op. Daarom ben ik zo paniekerig in kleine ruimtes waar ik niet uit kan." Von had geen idee of het een goede zet was om dit over zichzelf te delen. Misschien hielp het om de aandacht een beetje af te leiden van zijn situatie, misschien niet.
"Wanneer ben je gestopt met praten?" ze porde zachtjes met haar woorden. Was hij altijd al zo geweest? Dat was ietwat moeilijk om te geloven.