We find our own way

[Ravief]

Inderdaad had Nish zoiets gezegd. Hij had hen duidelijk gemaakt dat ze niet in zijn vertrekken moesten komen en dat ze hen beiden vanzelf zouden zien, wanneer zij er aan toe waren.
Fris gedoucht, in shirt en spijkerbroek en op blote voeten, kwam hij uiteindelijk de keuken in. Je neus volgen was niet altijd een goed iets, maar in dit geval rook het lekker. Hij schonk Moyra een warme glimlach en grijnsde om haar verwilderde bos haar. "Hey.. wat ben je aan het maken?" Het laatste waar hij zin in had was dat het ongemakkelijk tussen hen zou worden, al was de neiging om haar tegen zich aan te trekken en te kussen ontzettend groot. Hij zette borden klaar en streek even met zijn hand over haar rug toen ze elkaar passeerden. "Ik zat te denken dat ik je vandaag de school wel kan laten zien?"

[varden]

Maar Moyra grijnsde wel degelijk naar hem, zeker toen ze de hand op haar rug voelde. "Eieren." En verder had ze gewoon het één en ander aan beleg op tafel gezet. Maar al snel kreeg hij een bordje met roerei en uitgebakken spek voor zijn neus. Terwijl ze zelf een hap nam knikte ze. "Klinkt als een goed plan." Het zou haar goed doen om weer iets te hebben van een dagbesteding, hoewel we nu al een paar nachten goed sliep was ze mentaal nog niet helemaal de oude hoewel het lichamelijk steeds beter ging. Anann's zalf leek te helpen tegen haar pijnlijke handen, hoewel ze 's ochtends nog wel stijf waren.

[Ravief]

Het eten was ontspannen en gezellig, zoals altijd eigenlijk. De spanning tussen hen was eindelijk gebroken door gisternacht en de sfeer werd er alleen maar beter op. Nish spuugde bijna zijn eieren uit toen ze hem aan het lachen maakte en hij net een hap had genomen. Het duurde even voordat hij daarvan was bekomen, maar hij moest natuurlijk wel wraak nemen. Dus toen het servies veilig op het aanrecht stond, zat hij haar achterna om uit te kietelen, tot hij Moyra gewoon tegen zijn borst hield en een kus op haar wang drukte.

Het weer was goed en uit niets zou blijken dat hun dag nog compleet om zou slaan. Nish wandelde met haar naar de school en vertelde wat over hun leersysteem. Ze zaten niet op leeftijd in klassen, maar kregen les naar behoefte. Dus de slimmere kinderen konden bij kinderen in de klas zitten die al veel ouder waren. Natuurlijk kregen ze wel alle vakken, maar het was vooral ingedeeld op interesse en IQ en vooral de kinderen veel laten doen en ontdekken en hen laten ontwikkelen, in plaats van dat ze allemaal stijf in de bankjes zaten en moesten aannemen wat de docent hen voordreunde.

[varden]

Dat rustige geflirt deed Moyra goed. Ze vond het heerlijk en plaagde Nish dan ook terwijl ze naar de school liepen. Door hun gedrag trokken ze nog meer de aandacht dan anders. Moyra had haar haar zowaar eens opgestoken in een wilde paardenstaart, het kon haar niet meer schelen dat anderen haar schubben zagen.

Het schoolsysteem was exact het omgekeerde van wat ze kende uit Ramal, en uit Grimmere, maar ze vond het passender. Hier kregen kinderen echt de aandacht die ze nodig hadden, kregen ze de kans te groeien als ze dat wilden en werden ze niet mee-gestraft als een ander besloot het allemaal niet interessant genoeg te vinden en de boel te verstieren. Moyra had vaak genoeg meegemaakt dat speeltijd, of vrij lezen was afgenomen omdat een paar klasgenoten het zo bont hadden gemaakt dat de les langer door moest gaan om nog afgemaakt te kunnen worden. Ze keek geïnteresseerd om zich heen toen ze het gebouw in liepen en stelde veel vragen. Uiteindelijk raakte ze aan de praat met één van de leraren. Haar gebrek aan diploma's in lesgeven zou het lastig maken om zoiets te doen, maar met Moyra's verstand in natuurkunde en sterrenkunde was er misschien iets mogelijk als bijlesleraar?

[Ravief]

Nish liep rustig een rondje, maar kwam er uiteindelijk bijstaan. Hij opperde dat er wellicht kinderen waren die geïnteresseerd waren in sterrenkunde en hoe ze vroeger navigeerden en als er genoeg interesse was dat er een klein klasje kon zijn voor 's nachts en dat ze dan konden sterren kijken. Hij glimlachte en vertelde dat Moyra echt veel wist en vertelde over haar cursussen die ze naast haar werk had gedaan.
Voor haar ervaring zou ze wel gewoon wat vaker langs moeten komen en dan in klassen moeten kijken hoe het eraan toe ging en hoe je het beste kinderen kon uitdagen en orde kon houden. Al was dat verrassend genoeg niet echt een probleem in de meeste gevallen, al was het natuurlijk altijd wel zo dat er een docent werd uitgeprobeerd. Maar omdat ieder kind les kreeg op zijn eigen niveau en dat interessant gemaakt werd, was er op deze school eigenlijk nooit echt iets aan de hand.

Een tweetal uren laten stonden ze buiten, beiden hadden wat rondgekeken op de school en Moyra had twee lessen kunnen meekijken. Nish glimlachte haar warm toe. "Met een beetje mazzel heb je morgen al een eigen klas." Waarna zijn blik plagend werd. "Maar dan moet je toch wel echt wat vaker boompje gaan klimmen, want die kinderen racen je er zo uit."

[varden]

Moyra's vrolijke lach klonk tussen de bomen bij zijn laatste opmerking. Het idee aan het werk te gaan, in een gebied dat ze leuk vond, deed haar duidelijk goed. Ze straalde van vrolijkheid bij het idee misschien les te mogen gaan geven, terwijl ze zelf meer kon leren over lesgeven maar ook over sterrenkunde. Er werd haar immers de mogelijkheid geboden daarnaast een paar vakken te gaan volgen zodat ze haar kennis up to date zou houden en kon uitbreiden. "Dan moet ik veel gaan trainen. Slangen zijn niet zulke goede vliegers als raven," plaagde ze terug. Onbewust was ze weer dicht bij Nish gaan lopen en ze keek met een glimlach naar hem op. "Maar misschien moeten we samen maar gaan oefenen. Een beetje trainen." De klim naar zijn eigen huis putte hen nog steeds behoorlijk uit, en dat leek haar niet al te gezond.

[Ravief]

Slangen met vleugeltjes... dat was het beeld wat hij er bij kreeg en hij schoot prompt in de lach. Maar hij knikte lichtjes op haar volgende woorden, al waren die een stukje serieuzer. Hij had nog vijf veren in zijn haar en hoewel hij merkte dat het langzaam een beetje beter met hem ging, waren er nog geen nieuwe bij gekomen. "We kunnen onze conditie rustig aan opbouwen. Veel wandelen dus en dan komt het klimmen er vanzelf wel bij." Moyra had nog altijd niet alles gezien van Vexgarde, dus er was genoeg om heen te lopen. Nish wilde zijn conditie niet te hard pushen en het op de goede manier opbouwen. "En we moeten binnenkort maar eens samen van de track." Tenslotte waren ze nu terug en hij wilde niet dat er verkeerde herinneringen al bleven kleven.
Hij boog af, terug richting de Raventil, zoals hij stilletjes het hok noemde met hun manier van post verzenden. "Ik wil even kijken naar de raven. Meestal doen ze niet zulke grote afstanden, dus het is belangrijk om ze goed te onderhouden. Rhan heeft me wat meegegeven om de scharnieren soepel te houden."

[varden]

Moyra knikte. Rhan had gepassioneerd over zijn werk gesproken, en als Nish dat had beloofd in ruil voor dat ze de vogels gebruikte om met Iriza en thuis te corresponderen was dat het minste wat ze konden doen. Dus begonnen ze aan de klim naar boven, en was het dit keer Moyra die een beetje rond bleef hangen. Ze verwachtte nog niets terug van haar ouders, en Iriza zou het vast druk hebben met andere dingen. Dus neusde ze rond, en probeerde voor de honderdste keer te ontdekken hoe de mechanische vogels werkten. Maar ook dit keer had ze daar geen succes bij. Het bleef haar elke keer verbazen hoe groot de ruimtes waren in de bomen van Vexgarde, vanaf de grond leken ze veel kleiner.

[Ravief]

Op zijn gemakje keek Nish de vogel na. De ene die ze hadden gestuurd naar haar ouders was er inderdaad nog niet, en de ander hipte rond alsof het wachtte op terug gestuurd te worden zodat ze een boodschap mee terug kon nemen. Er waren inderdaad wat scharnieren die wel wat hulp konden gebruiken en toen dat gedaan was, zette hij het beestje terug in zijn hok. Ze konden vanavond de wandeling wel nog een keertje doen -tenslotte hadden ze het over hun conditie verbeteren- en dan zou hij de raaf terugsturen naar Iriza zodat het daar kon wachten op een brief.

Hij was amper klaar met zijn handen schoonmaken of de andere raaf kwam binnen hoppen. Nish fronste lichtjes, want dat was niet echt wat hij had verwacht. Nu al bericht terug... Hij keek even naar Moyra, maar maakte toen de brief voorzichtig los en gaf deze aan haar, waarna hij haar met rust liet zodat ze kon lezen en hij de raaf na kon kijken. Deze moest iets beter schoongemaakt worden, maar kon uiteindelijk ook terug in het hokje.

Keone,

Kom naar huis zo snel het kan. Het is Hide... Hij is gestoken door een onbekende schorpioen.
Het gaat niet goed met hem en de artsen weten niet wat ze voor hem kunnen doen.
Je moet bij je broertje zijn nu.

-Anu

"Moyra?" Wat het ook was... het was niet goed. Wat was er aan de hand?

[varden]

Moyra keek verbaasd op, opgeschrokken uit gedachten, toen Nish op haar schouder tikte en ze het briefje aannam. Dat was kort voor iets dat zo'n afstand moest reizen...
Maar toen ze het eerste woord las wist ze al dat het ernstig was. Haar moeder had haar in geen jaren bij haar andere namen genoemd, haar vader net zo min. En de rest van de boodschap maakte het niet beter. Absoluut niet zelfs. Moyra's gezicht werd bleek, haar hand ging naar haar mond, terwijl een kort geluid dat angst uitdrukte, aan haar lippen ontsnapte. Met grote ogen keek ze naar Nish, de hand waarin ze het briefje hield trilde. Een schorpioen... Een onbekende schorpioen... Er waren zoveel soorten die ze niet kenden, en 99% daarvan was giftig. En dodelijk bij gebrek aan kennis en tegengif. "Mijn... Hide... Hide ligt op..." Ze kon het woord niet uit haar keel krijgen. Het kon niet waar zijn, toch? Het zou vast zijn dat hij alleen heel erg ziek was, dat het vanzelf weer beter zou gaan, toch? Maar ze wist ergens ook wel beter. Het was ernstiger als haar moeder haar naar huis gebood. "Nish... Ik moet naar.. naar Ramal. Nu." Het woord 'nu' had zo'n ernst erin dat het de ruimte vulde. Moyra was de laatste persoon op aarde die vrijwillig naar Ramal zou gaan, en het idee weer in de trolley te moeten stappen maakte haar misselijk van angst. Maar haar broer... haar broertje... Ze hadden zoveel ruzie gehad gedurende de jaren, hadden elkaar vaak genoeg echt gehaat. Maar het was haar broertje, de jongste van de twee...