Voor hem was het niet vreemd. Dat ze op Moyra afkwamen, dat was wel wat vreemder. Bovendien geloofden ze dat vrouwelijke kraaien en raven werden gezonden door Morrigan, dus wat dit te betekenen had? Keurde de ravengodin haar aanwezigheid in Vexgarde goed? Nish wist niet goed hoe hij het moest zien en of hij er wel wat mee moest doen, maar besloot het te laten. Het was niet alsof het zwarte beest hen ooit een antwoord zou geven, immers.
Hij lachte zachtjes. "Dat weet ik, maar je had dit niet willen missen, geloof me maar." Als iemand twee van die dikke boeken over astronomie en wat al niet meer wist uit te krijgen in slechts één dag, dan was dit absoluut alle moeite waard. Hij keek dan ook niet naar de sterren toen ze eenmaal op het plateau waren, maar naar haar gezicht. Een grijns verscheen bij het zien van haar uitdrukking. Deze was te beschrijven als pure verwondering en ontzag en plezier en nog meer van dat soort woorden. Nish ging rustig naast haar zitten, maar ging er al snel bij liggen en genoot zelf ook van het uitzicht. De sterrennacht was fantastisch, zoals altijd. Ze hadden geluk doordat de maan niet vol was en ze dus behoorlijk wat konden zien.
Dat vier sterren het sterrenbeeld de Raaf vormden, vond hij maar een beetje vreemd. "Ik zei toch dat je het niet wilde missen? Heb je hier ook nog andere sterrenbeelden die je anders niet ziet?" Waarop hij haar een soort van uitnodigde om meer te vertellen en nog meer beelden aan te wijzen.
Op de terugweg moest hij haar wel hier en daar helpen met waar ze haar voeten moest plaatsten en het was aardig laat toen ze in bed kropen, maar het was een goede afsluiting van de dag
geweest. Nish had een doos met kleren op het logeerbed gezet. Hij kon zich voorstellen dat Moyra wat anders aan wilde dan haar kleren waarin ze was wezen stappen en die ze nu dan ook al drie dagen aan had.
De ochtend was nog een aardig gestress. Alles regelen voor het project ging maar net goed, al waren de tekeningen al vrij snel goedgekeurd. Maar daarna moest hij zich klaarmaken voor zijn verhuizing. En gezien Moyra had verteld dat het niet zo'n grote ruimte was, kon hij maar beperkt dingen meenemen. Er gingen twee schetsblokken en wat tekengerei en het project waar hij nu mee bezig was mee, evenals wat stellen kleding en wat middeltjes voor verzorging en hij nam zijn eigen kussen mee. Goed slapen was belangrijk.
Ondanks dat hij niet zo blij was met zijn ouders, nam hij wel afscheid van hen en sprak wat zachte woorden voordat hij zijn zware rugzak over zijn schouder slingerde en naar Moyra keek. "Volgens mij ben ik klaar. Jij?" Ze waren vroeg genoeg om met een snel vlot te gaan en daardoor zouden ze een goede aansluiting hebben op de metro naar Grimmere.
We find our own way
I write for the same reason I breathe - because if I didn't, I would die
Re: We find our own way
Moyra wees, na even de sterrenhemel af te hebben gezocht, nog een paar sterrenbeelden aan. Hier waren ze al lastig te zien, met vage of kleine sterren als onderdelen. In Ramal vervaagden ze door het licht van de stad, en in Grimmere was er van de sterrenhemel nauwelijks wat te zien. Dat ze ze nu kon onderscheiden was duidelijk bijzonder voor haar en Moyra zou hier de hele nacht wel kunnen zitten. Ze vertelde wat ze wist over de constellaties die ze aanwees, maar voornamelijk zat ze gewoon in stilte te kijken. Een glimlach had zich om haar lippen gevormd, een glimlach die van heel diep vanbinnen leek te komen en die haar gezicht zachter maakte. De wind speelde met haar haar, ontblootte haar schubben zonder dat het haar ongemakkelijk maakte. Hier was Moyra duidelijk in haar element, en er zouden dan ook niet veel mensen zijn die haar ooit zo hadden gezien. Zeker niet in de laatste jaren.
Eenmaal thuis keek ze hem nog even met een glimlach aan. "Dank je wel, dat was fantastisch." Waarna ze hem een fijne nacht wenste en zich terugtrok in de logeerkamer die ze toegewezen had gekregen. Die avond sliep ze als een blok, waardoor ze pas laat wakker was de volgende ochtend. Aan het ontbijt wreef ze de slaap nog uit haar ogen, dankbaar voor de schone kleren die ze aan had kunnen trekken die ochtend. "Waarom zeggen jullie eigenlijk dat 'moge de winden je gunstig gezind zijn'?" Zij was niet opgegroeid met dergelijke groeten 's ochtends, maar hier leek het zo'n ingebakken traditie te zijn dat Nish het weer tegen haar had gezegd die ochtend. "En is er een antwoord dat je erop hoort te zeggen?" Hoe vreemd de situatie nog altijd mocht zijn, Moyra begon wel een klein beetje te wennen en een beetje redelijker te worden in haar gedrag.
Na het ontbijt had zij niet echt veel in te pakken. De boeken die ze had geleend van Anann stopte ze heel voorzichtig in een (ook al geleende) tas waarna ze op Nish bleef wachten. Even keek ze nog rond of ze de kraai van de avond ervoor ergens zag, maar toen bedacht ze dat ze het dier waarschijnlijk niet eens direct zou herkennen. Het was een leuk beestje geweest, ze hoopte maar dat er haar niets zou overkomen.
Moyra knikte. "Ja, laten we gaan." Voor haar was dat natuurlijk makkelijker gezegd dan gedaan, zij liet hier niets achter. En hoewel ze Iria en Rheyon geen warm hart toedroeg, dankte ze hen wel beleefd voor het verblijf in hun huis toen ze elkaar heel kort kruiste in de gang op weg naar buiten. Ze was niet helemaal onbeleefd opgevoed. "Hoe komen we vanaf hier eigenlijk bij de metro?" Ze had het ding in geen velden of wegen gezien, dus had ze het idee dat die lijn hier ergens ver vandaan stopte. Nu ze erover nadacht had ze Vexgarde ook nooit op een kaart zien staan, tenminste niet gedetailleerd. Eerder een groene vlek in de trant van "daar ligt het", maar meer niet. Geen wegen, geen metrolijnen, geen karavaansporen. Niets. Bijna vond ze het jammer dat ze al vertrokken, Moyra had het idee dat ze haar tijd hier niet genoeg had benut om de stad te verkennen, een stad waarvan iedereen maar zo weinig af wist. Aan de andere kant... Hoe ver kon je rond bewegen als je maar 15 meter bij een ander vandaan kon zijn?
Eenmaal thuis keek ze hem nog even met een glimlach aan. "Dank je wel, dat was fantastisch." Waarna ze hem een fijne nacht wenste en zich terugtrok in de logeerkamer die ze toegewezen had gekregen. Die avond sliep ze als een blok, waardoor ze pas laat wakker was de volgende ochtend. Aan het ontbijt wreef ze de slaap nog uit haar ogen, dankbaar voor de schone kleren die ze aan had kunnen trekken die ochtend. "Waarom zeggen jullie eigenlijk dat 'moge de winden je gunstig gezind zijn'?" Zij was niet opgegroeid met dergelijke groeten 's ochtends, maar hier leek het zo'n ingebakken traditie te zijn dat Nish het weer tegen haar had gezegd die ochtend. "En is er een antwoord dat je erop hoort te zeggen?" Hoe vreemd de situatie nog altijd mocht zijn, Moyra begon wel een klein beetje te wennen en een beetje redelijker te worden in haar gedrag.
Na het ontbijt had zij niet echt veel in te pakken. De boeken die ze had geleend van Anann stopte ze heel voorzichtig in een (ook al geleende) tas waarna ze op Nish bleef wachten. Even keek ze nog rond of ze de kraai van de avond ervoor ergens zag, maar toen bedacht ze dat ze het dier waarschijnlijk niet eens direct zou herkennen. Het was een leuk beestje geweest, ze hoopte maar dat er haar niets zou overkomen.
Moyra knikte. "Ja, laten we gaan." Voor haar was dat natuurlijk makkelijker gezegd dan gedaan, zij liet hier niets achter. En hoewel ze Iria en Rheyon geen warm hart toedroeg, dankte ze hen wel beleefd voor het verblijf in hun huis toen ze elkaar heel kort kruiste in de gang op weg naar buiten. Ze was niet helemaal onbeleefd opgevoed. "Hoe komen we vanaf hier eigenlijk bij de metro?" Ze had het ding in geen velden of wegen gezien, dus had ze het idee dat die lijn hier ergens ver vandaan stopte. Nu ze erover nadacht had ze Vexgarde ook nooit op een kaart zien staan, tenminste niet gedetailleerd. Eerder een groene vlek in de trant van "daar ligt het", maar meer niet. Geen wegen, geen metrolijnen, geen karavaansporen. Niets. Bijna vond ze het jammer dat ze al vertrokken, Moyra had het idee dat ze haar tijd hier niet genoeg had benut om de stad te verkennen, een stad waarvan iedereen maar zo weinig af wist. Aan de andere kant... Hoe ver kon je rond bewegen als je maar 15 meter bij een ander vandaan kon zijn?
Re: We find our own way
Het zou waarschijnlijk wel even duren voordat Nish dat zou afleren. Terwijl ze door de straten liepen en hij uitlegde dat ze eerst weer een vlot moesten nemen voor een dik uur, kwamen er af en toe wat andere Fiach op hen af. De meesten om hen nog eens te bekijken, anderen om Nish succes te wensen met zijn project. Anderen om hem te plagen. Nieuws ging snel, zelfs in een grote stad als Vexgarde.
Pas op het vlot, deze had een snelle verbinding en daar hoefde Nish niets meer aan te doen, ging hij in op haar vraag. Hij ging tegenover haar zitten en leunde wat achterover, genietend van de frisse lucht voor zolang dat nog kon. "Het heeft te maken met vliegen. Tegen de wind in is natuurlijk extra zwaar. Dus iemand aan het begin van de dag wensen of de wind je gunstig mag zijn, staat ongeveer gelijk aan iemand een voorspoedige dag wensen. Dat je geen moeiten kent en dat de wind je mag brengen waar je naartoe wil." Het sloot perfect aan bij hun leven en waar ze in geloofden. Nish vond het mooier dan het 'goedemorgen' wat sommigen gebruikten. Dat was hem iets te vlak en gewoontjes. "Soms is het 'een bevlogen dag gewenst' of gewoon simpel 'en voor jou hetzelfde'." Hij glimlachte lichtjes. "Zoals je merkt zit de gewoonte er nogal in.. Heb jij zulke gewoontes?"
Tenslotte was hij gewend aan samen eten, zulke groeten, in huis blijven wonen tot je zelf een partner koos om je aan te verbinden en wat al niet meer. Ergens dacht hij dat er nog veel meer te leren was van andere culturen en tegelijk was juist Grimmere dan niet de plek om dat op te zoeken. Omdat deze stad juist werd gekozen door jongeren die hun eigen weg wilden vinden en zich wilden los maken van de culturen en verstikkende greep van hun ouders, die vaak een stuk stijver waren in dat soort dingen dan zijzelf.
"Hoe is het in de boekwinkel? Wat voor uren werk je?" Waarschijnlijk zou hij daar de komende tijd heel veel zijn en eigenlijk was Nish wel nieuwsgierig daarnaar. Was het een redelijke ruimte, zou hij daar kunnen studeren en werken aan zijn projecten? Of zou hij boeken moeten kopen om daar te mogen zitten? Zouden ze ook inkijkexemplaren hebben en misschien moest hij maar het een en ander aanschaffen zodat hij een 'recht' had om daar te zijn. Daarnaast hoopte hij dat die stomme baas van Moyra er niet teveel zou zijn, want zo'n negatief persoon kon niemand gebruiken in zijn leven. "En je kamergenoten? Hoe zijn die? Zie je ze veel?"
Pas op het vlot, deze had een snelle verbinding en daar hoefde Nish niets meer aan te doen, ging hij in op haar vraag. Hij ging tegenover haar zitten en leunde wat achterover, genietend van de frisse lucht voor zolang dat nog kon. "Het heeft te maken met vliegen. Tegen de wind in is natuurlijk extra zwaar. Dus iemand aan het begin van de dag wensen of de wind je gunstig mag zijn, staat ongeveer gelijk aan iemand een voorspoedige dag wensen. Dat je geen moeiten kent en dat de wind je mag brengen waar je naartoe wil." Het sloot perfect aan bij hun leven en waar ze in geloofden. Nish vond het mooier dan het 'goedemorgen' wat sommigen gebruikten. Dat was hem iets te vlak en gewoontjes. "Soms is het 'een bevlogen dag gewenst' of gewoon simpel 'en voor jou hetzelfde'." Hij glimlachte lichtjes. "Zoals je merkt zit de gewoonte er nogal in.. Heb jij zulke gewoontes?"
Tenslotte was hij gewend aan samen eten, zulke groeten, in huis blijven wonen tot je zelf een partner koos om je aan te verbinden en wat al niet meer. Ergens dacht hij dat er nog veel meer te leren was van andere culturen en tegelijk was juist Grimmere dan niet de plek om dat op te zoeken. Omdat deze stad juist werd gekozen door jongeren die hun eigen weg wilden vinden en zich wilden los maken van de culturen en verstikkende greep van hun ouders, die vaak een stuk stijver waren in dat soort dingen dan zijzelf.
"Hoe is het in de boekwinkel? Wat voor uren werk je?" Waarschijnlijk zou hij daar de komende tijd heel veel zijn en eigenlijk was Nish wel nieuwsgierig daarnaar. Was het een redelijke ruimte, zou hij daar kunnen studeren en werken aan zijn projecten? Of zou hij boeken moeten kopen om daar te mogen zitten? Zouden ze ook inkijkexemplaren hebben en misschien moest hij maar het een en ander aanschaffen zodat hij een 'recht' had om daar te zijn. Daarnaast hoopte hij dat die stomme baas van Moyra er niet teveel zou zijn, want zo'n negatief persoon kon niemand gebruiken in zijn leven. "En je kamergenoten? Hoe zijn die? Zie je ze veel?"
I write for the same reason I breathe - because if I didn't, I would die
Re: We find our own way
Moyra zoog deze informatie opnieuw op als een spons, ze luisterde liever hier naar dan naar het geplaag van kennissen van hem dat ze maar half kon verstaan, en knikte toen hij alles had uitgelegd. "Dat klinkt best logisch. Maar nee, waar ik vandaan kom hebben we dat soort groeten niet. Er is nog wel eens wat religieus geneuzel, maar dat is niet echt traditioneel. Eerder vervelend."
"Ik open elke dag en werk dan van 8 tot 5. Maar het is niet zo erg. Het is meestal heel erg rustig en naast veel studiemateriaal hebben we ook veel boeken." Eigenlijk was de ruimte, die groot was omdat ze hem deelden met een salon waar je kon zitten werken en eten en drinken kon kopen, van vloer tot plafond gevuld met boeken. Alle wanden waren bedekt met twee meter hoge boekenkasten, en in het midden stonden veel lagere kasten die propvol zaten met materialen die studenten nodig konden hebben. Daartussen in was ergens een kleine toonbank gepropt waar Moyra het grootste deel van de dag achter zat. "We zijn open tot 9 uur 's avonds, maar ik prefereer het openen boven het sluiten." De kassa opmaken was een rotklus, die makkelijk mis kon gaan, en de winkel was sinds Moyra er werkte al twee keer overvallen 's avonds als het geld op weg was naar de kluis. Ze was niet bang aangelegd, dat was wel duidelijk geworden op het track, maar dan nog was het niet iets wat ze graag deed.
"Mijn huisgenoten zijn aardig, we eten meestal samen als Iriza geen avonddienst heeft. Anná studeert aan het Waterdepartment, en Iriza werkt in één van onze vaste kroegen waar je ook wat te eten kunt halen. Ze komen allebei van de Varg-Clan." De wolven, wat je niet zou kunnen ontkennen als je beide dames zag. Hun beider ogen waren goudgeel, hun hoektanden en de bouw van hun lichaam net iets te roofdierachtig om menselijk te zijn. Anná's steile maar verder wilde bos bruine haren deed zelfs denken aan een vacht.Voor zover ze zelf wisten waren ze geen familie van elkaar, gezien Anná was geboren en getogen in Grimmere, en Iriza vanuit het noorden was afgereisd naar de grote stad. "Ze zijn tof, maar ook vreselijk vervelend." Zoals hoorde bij goede vriendinnen, zo leek het.
Terwijl ze rustig op het vlot zaten dacht Moyra nog eens na over Grimmere, en vooral over hoe Nish en zij daar het hele 'verbonden'-ding moesten vol zien te houden. Ze hadden immers geen enkele keuze daarin. "Je kunt denk ik wel werken in de salon, die ligt maar een paar meter van de winkel af," dacht ze hardop na. "En geheid dat Anná je zal aanbieden dat je met haar mee kan naar haar colleges. Ze.. geniet nogal van de vrijheid die een grote stad kan geven." Maar ze vond het Waterdepartement, dat zich bezig hield met onder andere energie opwekken via waterstromen, maar ook met het chronische probleem van vervuild water, niet echt iets voor Nish. Zeker niet met zijn verbintenis met lucht. "Hoe lang heb je nog voor de deadline van je project?" Vragend keek ze hem aan. Want ze kon zich voorstellen dat die deadline ook zou bepalen waar hij zijn tijd zou gaan besteden. Er waren een paar open colleges in de buurt genoeg van de winkel, hoewel het krap zou zijn. En er was de open ruimte waar hij zou kunnen werken zonder het risico dat één van hen naar adem lag te happen.
"Ik open elke dag en werk dan van 8 tot 5. Maar het is niet zo erg. Het is meestal heel erg rustig en naast veel studiemateriaal hebben we ook veel boeken." Eigenlijk was de ruimte, die groot was omdat ze hem deelden met een salon waar je kon zitten werken en eten en drinken kon kopen, van vloer tot plafond gevuld met boeken. Alle wanden waren bedekt met twee meter hoge boekenkasten, en in het midden stonden veel lagere kasten die propvol zaten met materialen die studenten nodig konden hebben. Daartussen in was ergens een kleine toonbank gepropt waar Moyra het grootste deel van de dag achter zat. "We zijn open tot 9 uur 's avonds, maar ik prefereer het openen boven het sluiten." De kassa opmaken was een rotklus, die makkelijk mis kon gaan, en de winkel was sinds Moyra er werkte al twee keer overvallen 's avonds als het geld op weg was naar de kluis. Ze was niet bang aangelegd, dat was wel duidelijk geworden op het track, maar dan nog was het niet iets wat ze graag deed.
"Mijn huisgenoten zijn aardig, we eten meestal samen als Iriza geen avonddienst heeft. Anná studeert aan het Waterdepartment, en Iriza werkt in één van onze vaste kroegen waar je ook wat te eten kunt halen. Ze komen allebei van de Varg-Clan." De wolven, wat je niet zou kunnen ontkennen als je beide dames zag. Hun beider ogen waren goudgeel, hun hoektanden en de bouw van hun lichaam net iets te roofdierachtig om menselijk te zijn. Anná's steile maar verder wilde bos bruine haren deed zelfs denken aan een vacht.Voor zover ze zelf wisten waren ze geen familie van elkaar, gezien Anná was geboren en getogen in Grimmere, en Iriza vanuit het noorden was afgereisd naar de grote stad. "Ze zijn tof, maar ook vreselijk vervelend." Zoals hoorde bij goede vriendinnen, zo leek het.
Terwijl ze rustig op het vlot zaten dacht Moyra nog eens na over Grimmere, en vooral over hoe Nish en zij daar het hele 'verbonden'-ding moesten vol zien te houden. Ze hadden immers geen enkele keuze daarin. "Je kunt denk ik wel werken in de salon, die ligt maar een paar meter van de winkel af," dacht ze hardop na. "En geheid dat Anná je zal aanbieden dat je met haar mee kan naar haar colleges. Ze.. geniet nogal van de vrijheid die een grote stad kan geven." Maar ze vond het Waterdepartement, dat zich bezig hield met onder andere energie opwekken via waterstromen, maar ook met het chronische probleem van vervuild water, niet echt iets voor Nish. Zeker niet met zijn verbintenis met lucht. "Hoe lang heb je nog voor de deadline van je project?" Vragend keek ze hem aan. Want ze kon zich voorstellen dat die deadline ook zou bepalen waar hij zijn tijd zou gaan besteden. Er waren een paar open colleges in de buurt genoeg van de winkel, hoewel het krap zou zijn. En er was de open ruimte waar hij zou kunnen werken zonder het risico dat één van hen naar adem lag te happen.
Re: We find our own way
Het koste hem wat moeite om een normale gezichtsuitdrukking te behouden en ook alleen maar omdat hij even zijn ogen sloot, zijn hoofd achterover liet vallen en genoot van een plotselinge windvlaag. Haar werkuren waren heel normaal, daar lag het niet aan. Of misschien toch wel. Van 8 tot 5, elke dag. Binnen. Maar ze hadden vijftien meter. Misschien waren er wel ruimtes in de buurt waar hij wel kon werken en de salon daarnaast klonk inderdaad als een goed plan. Van de open colleges wist hij uiteraard niet, maar Nish deed zijn best om hier open over te blijven. "We zullen het wel zien. Ik denk dat we dan vrij snel een schema hebben waar we beiden mee om kunnen gaan." Al beperkte haar baan hen beiden behoorlijk. Veel meer kon hij er ook niet echt over zeggen. Ze moesten het immers gewoon maar uitproberen. "Ik heb anderhalve maand voordat ik een tussentijds verslag moet afleggen, dus ik heb tijd genoeg."
Toch moest hij lachen. "Je woont samen met twee wolven... This could be fun." Hij kende Moyra nu twee dagen, maar wat hij van haar zag maakte dat hij een redelijk beeld had. Ze wilde zich los maken van haar achtergrond, had hier duidelijke meningen over, maar uitte deze eigenlijk nooit en hij vermoedde dat dit geheel gepaard ging met een laag zelfbeeld en wat al niet meer vanwege haar opvoeding. Alsof ze geen vrede met zichzelf had. In elk geval als het om haar uiterlijk ging. Nish wist echter beter dan dit hardop te uiten, maar maakte gewoon wat notities in gedachten over haar. Zijn gedachten gingen terug naar haar zinnetje over Anná. Betekende dat dat haar kamergenote hem zou willen verleiden? "En dat Anná dat aanbiedt, is dat een compliment of moet ik uit haar buurt blijven?" Niet dat hij mee zou kunnen als hij het al zou willen. Ze zaten immers met 15 meter.
De reis was verder heel gewoontjes en niet veel aan. Ze stapten over op de metro, gingen rechtstreeks door naar Moyra's werk en Nish moest zich echt inhouden om niet boos tussenbeide te komen toen de man haar nog eens de wind van voren gaf om vervolgens gewoon te verdwijnen. Zijn blik gleed even naar haar toe en begon toen maar rond te neuzen in de winkel. Er was genoeg interessants te vinden en de studiematerialen waren duidelijk vrij om in te zien en doorheen te bladeren zoveel te wilde, wat hem altijd wel boeide. Hij werkte een tijd aan zijn eigen dingen, neusde door studieboeken over allemaal verschillende onderwerpen en kocht avondeten voor hen beiden toen het steeds later werd, hij honger had en er geen kip in de winkel te vinden was. Misschien moest hij maar een nieuwe taal gaan leren, dacht hij. Daar had hij nu tijd genoeg voor.
Moyra mocht haar baan houden en beiden moe -vermoedde hij- verlieten het pand om zwijgend naar Moyra's appartement te gaan.
Nog voor ze binnen waren, rende er al iemand op haar af. "Moyra! Ik was zo ongerust! We hebben je helemaal niet meer gezien na gisteren.. Wat is er gebeurd, waar ben je heen geweest? Is alles in orde? Waarom heb je niets van je laten horen?!" Het klonk zowel boos als opgelucht en toen kwam Nish naar binnen en deed de deur achter hem dicht.
"Hi." hij glimlachte naar de vrouw. Deze gaapte hem aan en toen begonnen haar gele ogen te glinsteren en keek ze weer naar Moyra. "Oké dát is echt het enige geldige excuus wat je kon hebben. You go girl." De laatste zin werd gefluisterd, maar niet zacht genoeg waardoor Nish het prima kon verstaan.
"Het zit niet helemaal zoals je denkt. We zijn vervloekt en kunnen nu niet meer dan 15 meter bij elkaar vandaan zijn, anders vermoorden we elkaar." Hij zei het zo ontzettend droog dat de vrouw begon te lachen, tot ze doorkreeg dat het geen grapje was.
Toch moest hij lachen. "Je woont samen met twee wolven... This could be fun." Hij kende Moyra nu twee dagen, maar wat hij van haar zag maakte dat hij een redelijk beeld had. Ze wilde zich los maken van haar achtergrond, had hier duidelijke meningen over, maar uitte deze eigenlijk nooit en hij vermoedde dat dit geheel gepaard ging met een laag zelfbeeld en wat al niet meer vanwege haar opvoeding. Alsof ze geen vrede met zichzelf had. In elk geval als het om haar uiterlijk ging. Nish wist echter beter dan dit hardop te uiten, maar maakte gewoon wat notities in gedachten over haar. Zijn gedachten gingen terug naar haar zinnetje over Anná. Betekende dat dat haar kamergenote hem zou willen verleiden? "En dat Anná dat aanbiedt, is dat een compliment of moet ik uit haar buurt blijven?" Niet dat hij mee zou kunnen als hij het al zou willen. Ze zaten immers met 15 meter.
De reis was verder heel gewoontjes en niet veel aan. Ze stapten over op de metro, gingen rechtstreeks door naar Moyra's werk en Nish moest zich echt inhouden om niet boos tussenbeide te komen toen de man haar nog eens de wind van voren gaf om vervolgens gewoon te verdwijnen. Zijn blik gleed even naar haar toe en begon toen maar rond te neuzen in de winkel. Er was genoeg interessants te vinden en de studiematerialen waren duidelijk vrij om in te zien en doorheen te bladeren zoveel te wilde, wat hem altijd wel boeide. Hij werkte een tijd aan zijn eigen dingen, neusde door studieboeken over allemaal verschillende onderwerpen en kocht avondeten voor hen beiden toen het steeds later werd, hij honger had en er geen kip in de winkel te vinden was. Misschien moest hij maar een nieuwe taal gaan leren, dacht hij. Daar had hij nu tijd genoeg voor.
Moyra mocht haar baan houden en beiden moe -vermoedde hij- verlieten het pand om zwijgend naar Moyra's appartement te gaan.
Nog voor ze binnen waren, rende er al iemand op haar af. "Moyra! Ik was zo ongerust! We hebben je helemaal niet meer gezien na gisteren.. Wat is er gebeurd, waar ben je heen geweest? Is alles in orde? Waarom heb je niets van je laten horen?!" Het klonk zowel boos als opgelucht en toen kwam Nish naar binnen en deed de deur achter hem dicht.
"Hi." hij glimlachte naar de vrouw. Deze gaapte hem aan en toen begonnen haar gele ogen te glinsteren en keek ze weer naar Moyra. "Oké dát is echt het enige geldige excuus wat je kon hebben. You go girl." De laatste zin werd gefluisterd, maar niet zacht genoeg waardoor Nish het prima kon verstaan.
"Het zit niet helemaal zoals je denkt. We zijn vervloekt en kunnen nu niet meer dan 15 meter bij elkaar vandaan zijn, anders vermoorden we elkaar." Hij zei het zo ontzettend droog dat de vrouw begon te lachen, tot ze doorkreeg dat het geen grapje was.
I write for the same reason I breathe - because if I didn't, I would die
Re: We find our own way
Werk was op deze manier alles behalve prettig, maar Moyra had geen keuze dan de tirade zwijgend te verdragen. Ze had dit werk echt nodig... Toch zat het haar duidelijk een beetje dwars toen ze naar huis liepen, in stilte. De jonge vrouw keek tijdens het lopen vooral naar beneden, haar haren weer los langs haar gezicht en zich nauwelijks bewust van wat er om hen heen gebeurde. Nu was dat wel een manier om te leven in Grimmere, die de stad draaglijk hield. Het was er te druk, de straten waren te nauw, de gebouwen te hoog. De wind uit Vexgarde had ze hier nog nooit gevoeld, en er konden maanden voorbij gaan zonder dat je een straal zonlicht zag. Echt fris was het dan ook niet op straat, maar de afstand tussen de winkel en haar appartementje viel gelukkig mee.
Ze waren nog geen twee seconden binnen toen Anná al op hen afstoof, en Moyra kreunde meteen inwendig. Op weg naar huis had ze Nish vertalen dat Anná ontzettend aardig was maar op seksueel gebied niet onder zou doen voor de meeste Fiach. En dat ze mogelijk ook onbeschaamd met Nish zou flirten tot je er misselijk van werd, of totdat Iriza haar neer zou slaan.
Bij Anná's 'you go girl' kleurde Moyra dieprood, bijna net zo rood als haar schubben. Nish' stille observatie van haar was behoorlijk accuraat... "Nish, dit is Anná," klonk er dan ook lichtelijk getergd. Ze wendde haar blik naar Anná, met het schaamrood nog op haar kaken. Ze woonden nu drie jaar in één huis en haar huisgenoten wisten veel meer over haar dan Moyra soms prettig vond, vooral omdat ze wist dat ze het niet konden laten te plagen en er dingen waren die Nish echt niet hoefde te weten. Hoewel Moyra natuurlijk niet had bedacht dat hij heel wat dingen zelf al had uitgevogeld (haha!) "Nadat jullie besloten met weet ik veel wie ervandoor te gaan, ben ik een drankje aan de bar gaan drinken. En dat is het laatste wat ik me herinner. Toen ik wakker werd was ik in Vexgarde, zat ik zoals Nish al zegt aan hem vast, en verder is er helemaal niets gebeurd. Maar ik was blut na mijn gesprek met Baako, dus ik kon niet bellen. Is Iriza nog niet thuis?" Konden ze een ander onderwerp aansnijden? Moyra keek niet uit naar een klassiek Anná-vragenvuur...
Ze waren nog geen twee seconden binnen toen Anná al op hen afstoof, en Moyra kreunde meteen inwendig. Op weg naar huis had ze Nish vertalen dat Anná ontzettend aardig was maar op seksueel gebied niet onder zou doen voor de meeste Fiach. En dat ze mogelijk ook onbeschaamd met Nish zou flirten tot je er misselijk van werd, of totdat Iriza haar neer zou slaan.
Bij Anná's 'you go girl' kleurde Moyra dieprood, bijna net zo rood als haar schubben. Nish' stille observatie van haar was behoorlijk accuraat... "Nish, dit is Anná," klonk er dan ook lichtelijk getergd. Ze wendde haar blik naar Anná, met het schaamrood nog op haar kaken. Ze woonden nu drie jaar in één huis en haar huisgenoten wisten veel meer over haar dan Moyra soms prettig vond, vooral omdat ze wist dat ze het niet konden laten te plagen en er dingen waren die Nish echt niet hoefde te weten. Hoewel Moyra natuurlijk niet had bedacht dat hij heel wat dingen zelf al had uitgevogeld (haha!) "Nadat jullie besloten met weet ik veel wie ervandoor te gaan, ben ik een drankje aan de bar gaan drinken. En dat is het laatste wat ik me herinner. Toen ik wakker werd was ik in Vexgarde, zat ik zoals Nish al zegt aan hem vast, en verder is er helemaal niets gebeurd. Maar ik was blut na mijn gesprek met Baako, dus ik kon niet bellen. Is Iriza nog niet thuis?" Konden ze een ander onderwerp aansnijden? Moyra keek niet uit naar een klassiek Anná-vragenvuur...
Re: We find our own way
Nish had niet geweten wat het betekende dat Moyra twee vrouwelijke kamergenoten had, maar bij de begroeting van Anná wist hij eigenlijk al genoeg. Het waren dus typisch meiden en ze hadden het over alles. Kleding, eten, jongens..
Als Anná zich al aangevallen voelde door Moyra, dan liet ze het niet merken. "Je werd wakker in Vexgarde?" Haar blik gleed nog eens over de lange, best wel knappe, man heen. "Nou, dat kon minder. Kom op, ik heb net thee gemaakt, je moet me alles vertellen." Dat Nish er gewoon bij stond en alles kon horen, kon haar duidelijk niet zoveel schelen. "Nee, Iriza heeft late dienst vanavond, er is iemand ziek en ze moet invallen. Dus ze zal vannacht wel ergens thuiskomen verwacht ik."
Ze ging naar de keuken om twee extra koppen in te schenken en liep toen naar de woonkamer die ze met z'n drieën deelden. Anná plofte op de bank en keek met onverholen nieuwsgierigheid naar die twee. "Goed, vanaf het begin, want je was een aantal dagen weg, Moyra.. dat is niets voor jou. Hebben jullie elkaar al nader leren kennen? Twee lange dagen met z'n tweeën doorgebracht?"
Nish keek naar Moyra. Wauw. Serieus, wauw. Anná leek in niets op Moyra en het was hem een raadsel hoe ze het met elkaar uithielden. Zouden hun karakters niet botsen in ontzettend veel dingen?
Als Anná zich al aangevallen voelde door Moyra, dan liet ze het niet merken. "Je werd wakker in Vexgarde?" Haar blik gleed nog eens over de lange, best wel knappe, man heen. "Nou, dat kon minder. Kom op, ik heb net thee gemaakt, je moet me alles vertellen." Dat Nish er gewoon bij stond en alles kon horen, kon haar duidelijk niet zoveel schelen. "Nee, Iriza heeft late dienst vanavond, er is iemand ziek en ze moet invallen. Dus ze zal vannacht wel ergens thuiskomen verwacht ik."
Ze ging naar de keuken om twee extra koppen in te schenken en liep toen naar de woonkamer die ze met z'n drieën deelden. Anná plofte op de bank en keek met onverholen nieuwsgierigheid naar die twee. "Goed, vanaf het begin, want je was een aantal dagen weg, Moyra.. dat is niets voor jou. Hebben jullie elkaar al nader leren kennen? Twee lange dagen met z'n tweeën doorgebracht?"
Nish keek naar Moyra. Wauw. Serieus, wauw. Anná leek in niets op Moyra en het was hem een raadsel hoe ze het met elkaar uithielden. Zouden hun karakters niet botsen in ontzettend veel dingen?
I write for the same reason I breathe - because if I didn't, I would die
Re: We find our own way
"Anná..." klonk er zowaar getergd, haast smekend in de hoop dat haar huisgenoot dit onderwerp zou laten rusten. Maar Moyra wist beter, ze kende haar vriendin immers langer dan vandaag. Dat de twee met elkaar door een deur konden, kwam vooral door Iriza, zou later blijken. Hoewel ook die in Moyra's ogen vervelend kon zijn, was ze vaak degene die Anná in toom hield als ze doorkreeg dat Moyra het niet langer trok. Voor nu keek de jonge vrouw Nish verontschuldigend aan. "Je kunt je spullen wel in mijn kamer kwijt, en gebruik gerust mij bureau als je verder wil werken." Over de slaapsituatie zouden ze nog even moeten gaan nadenken... Gezien de bank waarop ze zaten s avonds uitklapte tot Iriza's bed zou hij niet in een ruimte kunnen slapen zonder dat daar ook een ander lag. Maar de slaapbank was groot genoeg voor twee, dus misschien zou Moyra bij Iriza kunnen slapen tot ze een andere oplossing hadden kunnen vinden.
Voor nu was dat in ieder geval niet het probleem, maar moest Moyra eerst Anná van haar nek krijgen. Dus ging ze met een zucht op de bank zitten en begon, schoorvoetend, te vertellen. Over de vrouw in de club, over dat ze wakker was geworden in Vexgarde, over de sjamaan en de vloek, heel globaal vertelde ze over Vexgarde, over de aandacht die ze hadden getrokken, over hoe het daar was, over wat ze had gezien en gedaan. Ze vertelde niets over Nish' ouders, of over zijn paniekaanval op de track, of over haar gesprekken met Anann. Dat was privé. Aan het einde van het verhaal over de afgelopen twee dagen keek ze Anná half dreigend aan."En nee. We hebben niets gedaan!" Niet gezoend, niet geflirt, niets wat zelfs Moyra nog wel eens deed als ze gingen stappen. En ze hadden al helemaal geen seks gehad!!
Voor nu was dat in ieder geval niet het probleem, maar moest Moyra eerst Anná van haar nek krijgen. Dus ging ze met een zucht op de bank zitten en begon, schoorvoetend, te vertellen. Over de vrouw in de club, over dat ze wakker was geworden in Vexgarde, over de sjamaan en de vloek, heel globaal vertelde ze over Vexgarde, over de aandacht die ze hadden getrokken, over hoe het daar was, over wat ze had gezien en gedaan. Ze vertelde niets over Nish' ouders, of over zijn paniekaanval op de track, of over haar gesprekken met Anann. Dat was privé. Aan het einde van het verhaal over de afgelopen twee dagen keek ze Anná half dreigend aan."En nee. We hebben niets gedaan!" Niet gezoend, niet geflirt, niets wat zelfs Moyra nog wel eens deed als ze gingen stappen. En ze hadden al helemaal geen seks gehad!!
Re: We find our own way
Dit was veel te vermakelijk om te missen en dus ging Nish gewoon ook op de bank zitten en luisterde naar het hele relaas. Het viel hem op dat Moyra er heel wat dingen uit hield. Persoonlijke dingen. Hij wist niet zeker of dat kwam omdat ze gewoon niet de persoon ervoor was om dat soort dingen te delen, of omdat hij erbij zat en ze niet als roddeltante wilde overkomen. Nish neigde naar het eerste, maar moest ook voor zichzelf erkennen dat hij haar daar simpelweg niet goed genoeg voor kende om te oordelen hoe het zat. Hij dronk rustig van de thee die Anná had gezet en vroeg zich af hoe ze het in de vrede gingen uithouden hier.
"Helemaal niets?" Wat ongelovig keek Anná van Moyra naar Nish en van Nish weer naar Moyra. "Wat is er mis met jullie?" Waarna er een woordenvloed kwam die vrij goed samen te vatten was. Gemiste kans, allebei leuk en er goed uitziend en waarom dan niet van de situatie gebruik maken?
Nish trok een wenkbrauw op naar Moyra. "Volgens mij had je nog beter thuis kunnen komen met het nieuws dat je zwanger bent van een one-night-stand." Hij zei het zachtjes, onder de tirade van Anná en kon het niet helpen om te grinniken. Maar Moyra had gelijk en had geen enkel woord gelogen toen ze had gezegd dat haar kamergenoot nogal gebruik maakte van de vrijheid die Grimmere bood.
"Oké, ik ga je hier even onderbreken. Mochten we ooit in bed belanden, gaat het je gewoon niets aan, en we hadden beiden wel andere dingen aan ons hoofd dan ook maar aan flirten te denken. Welke kamer is van jou, Moyra?" Hij wilde nu wel weg van het typische meidengesprek. Het was geen probleem dat ze zo'n gesprek hadden, maar het was wel een probleem dat dit gebeurde waar hij gewoon bij zat.
Hij trok zich dan ook opgelucht terug in de kamer en nam de ruimte in zich op. Oké, het was inderdaad zo klein als hij had gedacht al had hij gehoopt dat het mee zou vallen. Als ze wat zouden verschuiven zou er inderdaad wel een matras naast passen nog, maar het was maar de vraag of Moyra wilde dat hij bij haar op de kamer sliep. Met een zucht ging hij op de bureaustoel zitten en wreef over zijn voorhoofd. Hij zou hier gek worden. Vanavond maar eens voorzichtig voorstellen hoe ze er over dacht als hij ging zoeken naar een nieuwe plek voor hen.
"Helemaal niets?" Wat ongelovig keek Anná van Moyra naar Nish en van Nish weer naar Moyra. "Wat is er mis met jullie?" Waarna er een woordenvloed kwam die vrij goed samen te vatten was. Gemiste kans, allebei leuk en er goed uitziend en waarom dan niet van de situatie gebruik maken?
Nish trok een wenkbrauw op naar Moyra. "Volgens mij had je nog beter thuis kunnen komen met het nieuws dat je zwanger bent van een one-night-stand." Hij zei het zachtjes, onder de tirade van Anná en kon het niet helpen om te grinniken. Maar Moyra had gelijk en had geen enkel woord gelogen toen ze had gezegd dat haar kamergenoot nogal gebruik maakte van de vrijheid die Grimmere bood.
"Oké, ik ga je hier even onderbreken. Mochten we ooit in bed belanden, gaat het je gewoon niets aan, en we hadden beiden wel andere dingen aan ons hoofd dan ook maar aan flirten te denken. Welke kamer is van jou, Moyra?" Hij wilde nu wel weg van het typische meidengesprek. Het was geen probleem dat ze zo'n gesprek hadden, maar het was wel een probleem dat dit gebeurde waar hij gewoon bij zat.
Hij trok zich dan ook opgelucht terug in de kamer en nam de ruimte in zich op. Oké, het was inderdaad zo klein als hij had gedacht al had hij gehoopt dat het mee zou vallen. Als ze wat zouden verschuiven zou er inderdaad wel een matras naast passen nog, maar het was maar de vraag of Moyra wilde dat hij bij haar op de kamer sliep. Met een zucht ging hij op de bureaustoel zitten en wreef over zijn voorhoofd. Hij zou hier gek worden. Vanavond maar eens voorzichtig voorstellen hoe ze er over dacht als hij ging zoeken naar een nieuwe plek voor hen.
I write for the same reason I breathe - because if I didn't, I would die
Re: We find our own way
Moyra kleurde opnieuw dieprood bij Anná's tirade en trok sceptisch een wenkbrauw op bij Nish' opmerking. "Wacht maar tot je mijn ouders hebt ontmoet, dan eet je die woorden op," bromde ze zacht terug. Zwanger thuiskomen zou mogelijk wel eens haar dood kunnen worden... Hoewel dat vooral aan de vader zou liggen.
Nadat ze haar kamer had aangewezen en Nish weg was wierp Moyra dan ook een woedende en giftige blik naar Anná. "Ann, we hebben het hier al een keer over gehad," siste ze. Schoorvoetend had ze haar huisgenoten een jaar geleden erteld dat ze nog nooit seks had gehad, dat er zelfs maar één keer was geweest dat dat bijna was gebeurd en hoe dramatisch dat was geweest toen de jongen in kwestie het bed haast uit was gerend en haar had achtergelaten. Beide meiden kenden niet het hele verhaal van Indra, maar dat hoefden ze ook niet te weten had Moyra ze al duidelijk gemaakt. Waar het op neer kwam, was dat het vreselijk pijnlijk en kwetsend was geweest voor Moyra en dat ze daarom niet zomaar met iemand het bed in zou duiken om "gewoon een keertje seks te hebben" (Anná's woorden, niet de hare). Moyra streek haar krullen naar achteren, waarna ze ze natuurlijk ook onmiddellijk voor haar schubben veegde. "Waar het op neer komt, is dat we maar 15 meter bij elkaar vandaan kunnen zijn voor één van ons het loodje legt. Dus hoe laat denk je dat Iriza thuis is vanavond?" Ze wilde het haar vriendin niet aandoen om thuis te komen en Moyra maar gewoon in haar bed aan te treffen. Hoewel de vrouw nog nooit een probleem had gemaakt van zoiets.
Nadat ze haar kamer had aangewezen en Nish weg was wierp Moyra dan ook een woedende en giftige blik naar Anná. "Ann, we hebben het hier al een keer over gehad," siste ze. Schoorvoetend had ze haar huisgenoten een jaar geleden erteld dat ze nog nooit seks had gehad, dat er zelfs maar één keer was geweest dat dat bijna was gebeurd en hoe dramatisch dat was geweest toen de jongen in kwestie het bed haast uit was gerend en haar had achtergelaten. Beide meiden kenden niet het hele verhaal van Indra, maar dat hoefden ze ook niet te weten had Moyra ze al duidelijk gemaakt. Waar het op neer kwam, was dat het vreselijk pijnlijk en kwetsend was geweest voor Moyra en dat ze daarom niet zomaar met iemand het bed in zou duiken om "gewoon een keertje seks te hebben" (Anná's woorden, niet de hare). Moyra streek haar krullen naar achteren, waarna ze ze natuurlijk ook onmiddellijk voor haar schubben veegde. "Waar het op neer komt, is dat we maar 15 meter bij elkaar vandaan kunnen zijn voor één van ons het loodje legt. Dus hoe laat denk je dat Iriza thuis is vanavond?" Ze wilde het haar vriendin niet aandoen om thuis te komen en Moyra maar gewoon in haar bed aan te treffen. Hoewel de vrouw nog nooit een probleem had gemaakt van zoiets.
Wie is er online
Gebruikers op dit forum: Geen geregistreerde gebruikers en 32 gasten