"We hebben een periode waarin iedereen ongeveer mag doen en laten wat hij of zij wil en dan probeert ongeveer 90% van hen hun seksuele voorkeur uit." Dus ja, van hetzelfde geslacht -zoals ze zo netjes uitdrukte- gebeurde hier zonder dat iemand gek opkeek.
Maar hij was blij toen ze overstapte op een ander onderwerp, al was het niet per se een onderwerp waar hij meer mee uit de voeten kon. Nish bleef dan ook eventjes stil, at zijn kip op en zette zijn bord op zijn benen omdat salade toch niet kon afkoelen. "Het is.. het is wel eens beter geweest. Ik was een soort van hun alles voor heel lang en dat is aardig verstikkend geweest. Dat ik het niet eens was met alles waar zij achter stonden en daar bij bleef, heeft me uiteindelijk wel meer ruimte gegeven." En dan was er nog Catha, maar daar wilde hij het nu niet over hebben, al was er hier nu een heel mooi bruggetje naar. "We hebben een soort haat-liefde relatie. In veel dingen begrijp ik hen gewoon niet.. ik ben er een paar jaar geleden achter gekomen wat ze hebben gedaan om mij te krijgen zoals ik ben." Zijn ogen werden donker en hij keek van haar weg. "Dat verklaarde veel, maar ik denk niet dat ik hen dat ooit compleet zal vergeven." Het waren zware woorden die bleven hangen en hij zuchtte. "Natuurlijk helpt het ook niet dat ze me graag gelukkig zien en ik als 28jarige nog bij hen in huis woon omdat we nu eenmaal van die gekke regels hebben."
We find our own way
I write for the same reason I breathe - because if I didn't, I would die
Re: We find our own way
Even opende Moyra haar mond, om te vragen wat ze dan precies hadden gedaan om hem te krijgen. Maar net als ze eerder bij Anann had gedaan toen die over Catha was begonnen, sloot ze haar mond weer zonder iets te vragen. Als Nish het wilde vertellen zou hij dat wel doen, had de sjamaan gezegd. Wat gaf haar het recht om door te vragen, te gaan graven, in het verleden en het hoofd van een vreemde?
"Als het aan mijn ouders lag woonde ik ook nog bij hen thuis, ook al ben ik 25," zei ze uiteindelijk maar zacht. Hij had iets over zichzelf verteld, het was niet anders dan eerlijk dat zij hetzelfde deed. Even nam ze een nieuwe hap. "Dat is niet per se normaal in Ramal, maar de gemeenschap is klein, we zijn voor het grootste deel andere Palomers en een paar andere Ryuu. Ze.. Ik kom uit een samenleving waar menselijkheid alles is, en mijn ouders zouden zielsgelukkig worden als ik ze vertel dat ze een huwelijk voor me mogen arrangeren zodat het gegarandeerd is dat mijn partner zo menselijk mogelijk is." Het was ze een paar jaar geleden bijna gelukt, bijna. Maar het had niet zo mogen zijn. Moyra wist nog altijd niet of ze er nou echt rouwig om was dat het anders was gelopen, maar het had de situatie thuis niet bepaald makkelijker gemaakt. "Mijn ouders snappen niet zo goed waarom ik graag zou willen studeren, vinden dat ik genoegen moet nemen met wat Damballa voor me in petto zou hebben. Maar mijn toekomst is niet in Ramal, als tevreden huisvrouw met vier kinderen." Het geboortecijfer in de woestijnstad lag in verhouding hoog. Moyra had zelf twee jongere broers, die werden behandeld als de engeltjes van de familie. Allebei menselijker van uiterlijk dan zijzelf, allebei jonger dan hun oudere zus, allebei zeer tevreden met hun leven thuis, allebei ongelofelijk vreselijk bemoeizuchtig en vervelend als je het haar vroeg. "Het creëert nogal wat frictie thuis, laten we het zo zeggen."
"Als het aan mijn ouders lag woonde ik ook nog bij hen thuis, ook al ben ik 25," zei ze uiteindelijk maar zacht. Hij had iets over zichzelf verteld, het was niet anders dan eerlijk dat zij hetzelfde deed. Even nam ze een nieuwe hap. "Dat is niet per se normaal in Ramal, maar de gemeenschap is klein, we zijn voor het grootste deel andere Palomers en een paar andere Ryuu. Ze.. Ik kom uit een samenleving waar menselijkheid alles is, en mijn ouders zouden zielsgelukkig worden als ik ze vertel dat ze een huwelijk voor me mogen arrangeren zodat het gegarandeerd is dat mijn partner zo menselijk mogelijk is." Het was ze een paar jaar geleden bijna gelukt, bijna. Maar het had niet zo mogen zijn. Moyra wist nog altijd niet of ze er nou echt rouwig om was dat het anders was gelopen, maar het had de situatie thuis niet bepaald makkelijker gemaakt. "Mijn ouders snappen niet zo goed waarom ik graag zou willen studeren, vinden dat ik genoegen moet nemen met wat Damballa voor me in petto zou hebben. Maar mijn toekomst is niet in Ramal, als tevreden huisvrouw met vier kinderen." Het geboortecijfer in de woestijnstad lag in verhouding hoog. Moyra had zelf twee jongere broers, die werden behandeld als de engeltjes van de familie. Allebei menselijker van uiterlijk dan zijzelf, allebei jonger dan hun oudere zus, allebei zeer tevreden met hun leven thuis, allebei ongelofelijk vreselijk bemoeizuchtig en vervelend als je het haar vroeg. "Het creëert nogal wat frictie thuis, laten we het zo zeggen."
Re: We find our own way
Nish luisterde rustig. Het klonk alsof ze net op tijd had kunnen ontsnappen aan wat dan ook wat haar ouders voor haar verzonnen. Om eerlijk te zijn klonk het stel precies zoals hij zich voorstelde van hoge piefen -en hij had er al heel wat ontmoet. "En nu zit je aan mij vast.." vulde hij zachtjes aan, na haar stuk over het huwelijk en dat haar ouders wel even wat voor haar zouden regelen. Ook hij had niet zitten wachten op een geregeld huwelijk, al hoefde hun regeling natuurlijk niet zo uit te pakken, maar hij zag het anders. Hij had nog altijd hoop dat ze wat zouden vinden en probeerde er zo kalm mogelijk onder te blijven. Voor Moyra, die juist dit was ontvlucht, moest dit nogal beangstigend zijn, verstikkend en gemeen. Nu ze dit vertelde begreep hij haar woede een stuk beter, ook al had ze daar elke recht toe natuurlijk.
"Als Damballa wil dat je 4 kinderen krijgt en het huis schoonmaakt, spoort die gast lang niet," bromde Nish, al keek hij wel even op van het aantal kinderen. Vier.. poeh. Hier was een gezin van drie kinderen al veel, al kwam het heel soms voor. Dat waren dan ook de enkele paar stellen die niet zo vaak anderen in hun bed hadden. Maar Nish geloofde niet in het lot en dat goden je leven bepaalden en een bestemming voor je hadden. Al kon hij niet ontkennen dat er meer was. De magie van Anann moest ergens vandaan komen, immers.
Nish prikte in zijn eten, maar at zijn bord wel leeg en brak af en toe stukjes van het brood af om dat in de kruiden te dippen en op te eten. Beiden hadden ze ouders die hen belemmerden en nu zaten ze aan elkaar vast. Hoe zou dat gaan? Zijn blik gleed weer over Moyra heen. "Kom het van je opvoeding.. dat je je haar telkens los draagt?" hij vroeg het rustig en zou niet doordrammen als ze het er niet over wilde hebben, maar het was hem opgevallen. Ze wilde haar schubben koste wat kost bedekken.
"Als Damballa wil dat je 4 kinderen krijgt en het huis schoonmaakt, spoort die gast lang niet," bromde Nish, al keek hij wel even op van het aantal kinderen. Vier.. poeh. Hier was een gezin van drie kinderen al veel, al kwam het heel soms voor. Dat waren dan ook de enkele paar stellen die niet zo vaak anderen in hun bed hadden. Maar Nish geloofde niet in het lot en dat goden je leven bepaalden en een bestemming voor je hadden. Al kon hij niet ontkennen dat er meer was. De magie van Anann moest ergens vandaan komen, immers.
Nish prikte in zijn eten, maar at zijn bord wel leeg en brak af en toe stukjes van het brood af om dat in de kruiden te dippen en op te eten. Beiden hadden ze ouders die hen belemmerden en nu zaten ze aan elkaar vast. Hoe zou dat gaan? Zijn blik gleed weer over Moyra heen. "Kom het van je opvoeding.. dat je je haar telkens los draagt?" hij vroeg het rustig en zou niet doordrammen als ze het er niet over wilde hebben, maar het was hem opgevallen. Ze wilde haar schubben koste wat kost bedekken.
I write for the same reason I breathe - because if I didn't, I would die
Re: We find our own way
"Aan de clan die het meeste pronkt met zijn niet-menselijkheid, ja dat wordt nog heel grappig," zei Moyra terwijl ze een gezicht trok maar toen toch een korte grijns niet kon onderdrukken. Haar ouders gingen door het plafond als ze Nish zouden ontmoeten. "De priesters zullen feest kunnen vieren, ze proberen al jaren te bewijzen dat ik niet deug. Dus geheid dat ze met een of ander fabeltje komen dat ze dit al hadden voorzien en dat ik dit allemaal over mezelf heb afgeroepen." Dus als hij die woorden over het 'niet sporen' van Damballa even kon herhalen als ze daar langs gingen, dan zou zij even adempauze krijgen terwijl die soepjurken zouden proberen om Nish in een hoopje as te veranderen. Iets dat ze trouwens nog nooit gelukt was, ondanks drie eerdere verwoede pogingen. Hun spreuken en vervloekingen deugden voor geen meter, hoewel de priesteressen van Wadjet erom bekend stonden een nare hoofdpijn en langdurige misselijkheid af te kunnen roepen op hen die ze respectloos bejegenden. Maar daar hield het wel een beetje mee op.
Moyra verstijfde kort, niet wetend wat ze daarop moest antwoordden. Toen wendde ze haar blik, die een tintje donkerder was geworden af. Haar vingers speelden met een aan de paardenstaart ontsnapte lok. Zelfs zo was haar haar lang genoeg om een heel stuk van haar rug te bedekken. "We hebben allemaal schubben, mijn ouders en mijn broertjes ook. We zijn Palomer, we zijn Ryuu, maar ik.. ik ben het het meeste van ons vijven. In Ramal krijg je geleerd dat het een vloek is, die je gewillig moet dragen omdat hij is opgelegd door een hogere macht, maar tegelijk is het iets waar je je voor moet schamen. Iets dat verborgen moet blijven terwijl je doet alsof je volledig menselijk bent." Dus ja, het losdragen van haar haar, het verbergen van haar schubben kwam inderdaad door haar opvoeding. En Moyra had persoonlijk mogen ondervinden hoe het was om om je uiterlijk afgewezen te worden, maar zoals Nish dingen had waar hij niet over wilde praten zo zweeg ook Moyra over enige aspecten van haar leven. "Mijn ouders runnen een paar winkels in Ramal, het is niets bijzonders maar het is enkel mogelijk omdat de Palomer tot de meest menselijke takken binnen Ryuu horen. Ze zijn doodsbang dat mijn.. mijn extra vervormingen het begin zijn van wat zij het "verval van de familie" noemen." Ze rolde met haar ogen terwijl ze de haakjes in de lucht maakte met haar vingers.
Moyra verstijfde kort, niet wetend wat ze daarop moest antwoordden. Toen wendde ze haar blik, die een tintje donkerder was geworden af. Haar vingers speelden met een aan de paardenstaart ontsnapte lok. Zelfs zo was haar haar lang genoeg om een heel stuk van haar rug te bedekken. "We hebben allemaal schubben, mijn ouders en mijn broertjes ook. We zijn Palomer, we zijn Ryuu, maar ik.. ik ben het het meeste van ons vijven. In Ramal krijg je geleerd dat het een vloek is, die je gewillig moet dragen omdat hij is opgelegd door een hogere macht, maar tegelijk is het iets waar je je voor moet schamen. Iets dat verborgen moet blijven terwijl je doet alsof je volledig menselijk bent." Dus ja, het losdragen van haar haar, het verbergen van haar schubben kwam inderdaad door haar opvoeding. En Moyra had persoonlijk mogen ondervinden hoe het was om om je uiterlijk afgewezen te worden, maar zoals Nish dingen had waar hij niet over wilde praten zo zweeg ook Moyra over enige aspecten van haar leven. "Mijn ouders runnen een paar winkels in Ramal, het is niets bijzonders maar het is enkel mogelijk omdat de Palomer tot de meest menselijke takken binnen Ryuu horen. Ze zijn doodsbang dat mijn.. mijn extra vervormingen het begin zijn van wat zij het "verval van de familie" noemen." Ze rolde met haar ogen terwijl ze de haakjes in de lucht maakte met haar vingers.
Re: We find our own way
Hij lachte en knipoogde. "Nou misschien hebben ze wel gelijk. Ik heb nog nooit iemand zo van de track zien gaan.. je bent lang niet snik, Moyra Palomer." Maar Nish zei het met een grijns, ondanks dat hij eerder nog net niet was geflipt. Hij begon meer bewondering voor deze vrouw te krijgen. Je los worstelen van familie en je eigen bestaan moeten rechtvaardigen was geen makkelijke klus. Hij kon allemaal beginnen met vermoeden hoe het precies zat en wat dat met haar deed.
Zijn lach verdween toen hij haar zag verstijven en herademde toen ze toch begon te vertellen. "Ik wilde geen vervelende dingen oprakelen.." zei Nish zacht, maar luisterde geboeid naar haar. Doen alsof je zo menselijk mogelijk was? Wat was er mis met die familie? Er verscheen een lichte frons en nam haar weer op. Hoe ze met haar haar speelde terwijl ze vertelde, hem liever niet aankeek en haar best deed om dan maar sarcastisch te doen.. Het raakte haar allemaal veel meer dan ze wilde laten zien, zoveel was hem duidelijk. "Dat klinkt ingewikkeld. Sorry, ik wilde je niet voor het blok zetten met mijn vraag. Ik begrijp het gewoon niet." En dat was oprecht ook zo. "Er is niets mis je." Waarop hij haar nog maar een stuk brood met dip aanbood, voor hij weer onderuit zakte in zijn stoel. Wat was het toch met ouders en je dwingen in een rol die zij wilden en die niet bij je paste? Nish begreep er niets van en zweerde dat als hij ooit kids zou hebben, hij ze zou steunen in alles wat ze maar wilden, hoe gek en raar het zou ook zijn.
"Ik moet zo nog wat voorbereiden en tekenen, maar laat maar weten als je iets nodig hebt." Zo verbrak hij na een poosje de stilte en keek haar weer aan. Ze redde zich vast wel voor een avondje toch?
Zijn lach verdween toen hij haar zag verstijven en herademde toen ze toch begon te vertellen. "Ik wilde geen vervelende dingen oprakelen.." zei Nish zacht, maar luisterde geboeid naar haar. Doen alsof je zo menselijk mogelijk was? Wat was er mis met die familie? Er verscheen een lichte frons en nam haar weer op. Hoe ze met haar haar speelde terwijl ze vertelde, hem liever niet aankeek en haar best deed om dan maar sarcastisch te doen.. Het raakte haar allemaal veel meer dan ze wilde laten zien, zoveel was hem duidelijk. "Dat klinkt ingewikkeld. Sorry, ik wilde je niet voor het blok zetten met mijn vraag. Ik begrijp het gewoon niet." En dat was oprecht ook zo. "Er is niets mis je." Waarop hij haar nog maar een stuk brood met dip aanbood, voor hij weer onderuit zakte in zijn stoel. Wat was het toch met ouders en je dwingen in een rol die zij wilden en die niet bij je paste? Nish begreep er niets van en zweerde dat als hij ooit kids zou hebben, hij ze zou steunen in alles wat ze maar wilden, hoe gek en raar het zou ook zijn.
"Ik moet zo nog wat voorbereiden en tekenen, maar laat maar weten als je iets nodig hebt." Zo verbrak hij na een poosje de stilte en keek haar weer aan. Ze redde zich vast wel voor een avondje toch?
I write for the same reason I breathe - because if I didn't, I would die
Re: We find our own way
"Ik ben in ieder geval heel slecht in vliegen, dus ze zullen ergens wel gelijk hebben in dat ik niet goed ben in allemaal soorten dingen," voegde Moyra zelf maar als grap toe. Anann's middel had wonderen gedaan, anders had ze nu waarschijnlijk niet meer kunnen bewegen. Dit luchtige, dat voelde fijn en veilig, maar feit was dat ze hem al een paar hele zware dingen had laten vertellen vandaag dus nu leek het haar beurt. En praten over haar vervormingen, en hoe daarmee om werd gegaan thuis raakte haar inderdaad diep ook al zou ze dat altijd ontkennen. Het feit dat Nish kennelijk zo makkelijk daardoorheen kon prikken, zou Moyra verbazen als ze het zou weten. Haar ouders ermee voor de gek houden was schijnbaar makkelijker dan deze vreemde man.
Ze haalde haar schouders op. "Het is niet erg. Ik heb jou vandaag al van alles gevraagd, dus is het niet meer dan eerlijk dat ik ook wat vertel," zei ze enkel. "Denk er zo over. Je weet hoe ze in Grimmere omgaan met de sociale klassen, Ramal is hetzelfde alleen dan nog wat meer vastgeroest. Mijn ouders zouden er niets op tegen hebben als ik thuiskom met iemand uit een andere Clan, ik denk niet eens dat ze het erg zouden vinden als ik met een vrouw thuis zou komen. Maar iemand uit een lagere sociale klasse? Dat zou onacceptabel voor hen zijn." Dat was een beetje... lastig, en vreselijk dubbel. Moyra verweet hen vaak te meten met twee maten, want het was groot feest als iemand van de Ryuu hoger op de sociale ladder kwam door huwelijk. Maar als zij verliefd zou worden op iemand uit een lagere klasse, en die zo "de sociale ladder ophielp" was dat een bron van schaamte volgens haar ouders. Moyra snapte niet hoe je zo kon denken, maar het was haar in Grimmere ook al opgevallen dat het lastig was om van een soort eenheid te spreken tussen de verschillende lagen in de samenleving. Maar zelden kwamen ze in contact met elkaar, en als dat gebeurde dan moest het contact zo kort mogelijk zijn leek het. Zo kreeg zij veel klanten in de winkel waarvan ze zeer zeker wist dat ze haar alleen maar aankeken omdat ze haar schubben verborg en ze daardoor niet doorhadden hoe ze er nou echt uitzag.
Er was niets mis met haar, dat had Anann ook al gezegd en Moyra wist dat ook wel. Ze was immers wie ze was, was zo geboren, kon er niets aan doen. Ze kende verhalen van mensen die voor veel geld hun uiterlijk lieten aanpassen, maar ze kende ook de verhalen over hoe moeilijk, pijnlijk, en duur die 'behandelingen' waren en dat de kans dat het permanent was zeer klein was. Bovendien was de kans op verdere verminkingen zeer aanwezig. Ze zou nooit haar schubben laten verwijderen, nooit haar ogen laten behandelen om er esthetisch iets 'mooier' uit te zien. Maar ze kon haar schubben ook niet zien als iets exotisch, iets dat mooi zou kunnen zijn. Dat Nish ze wel als zodanig had gezien, wist ze niet en kon ze zich ook niet voorstellen. Ze had het idee dat als ze hier blikken trok, dat puur was omdat niemand ooit iemand met een slangen-afkomst had gezien.
Ze knikte terwijl ze haar boek hief, opgeschrokken uit haar gedachten. "Ik red me wel. Als je maar binnen een straal van 15 meter blijft," grapte ze voorzichtig. Mochten ze daar al grappen over maken? Was dat misschien de manier voor hen om ermee om te leren gaan, voor zolang als ze eraan vastzaten?
Ze haalde haar schouders op. "Het is niet erg. Ik heb jou vandaag al van alles gevraagd, dus is het niet meer dan eerlijk dat ik ook wat vertel," zei ze enkel. "Denk er zo over. Je weet hoe ze in Grimmere omgaan met de sociale klassen, Ramal is hetzelfde alleen dan nog wat meer vastgeroest. Mijn ouders zouden er niets op tegen hebben als ik thuiskom met iemand uit een andere Clan, ik denk niet eens dat ze het erg zouden vinden als ik met een vrouw thuis zou komen. Maar iemand uit een lagere sociale klasse? Dat zou onacceptabel voor hen zijn." Dat was een beetje... lastig, en vreselijk dubbel. Moyra verweet hen vaak te meten met twee maten, want het was groot feest als iemand van de Ryuu hoger op de sociale ladder kwam door huwelijk. Maar als zij verliefd zou worden op iemand uit een lagere klasse, en die zo "de sociale ladder ophielp" was dat een bron van schaamte volgens haar ouders. Moyra snapte niet hoe je zo kon denken, maar het was haar in Grimmere ook al opgevallen dat het lastig was om van een soort eenheid te spreken tussen de verschillende lagen in de samenleving. Maar zelden kwamen ze in contact met elkaar, en als dat gebeurde dan moest het contact zo kort mogelijk zijn leek het. Zo kreeg zij veel klanten in de winkel waarvan ze zeer zeker wist dat ze haar alleen maar aankeken omdat ze haar schubben verborg en ze daardoor niet doorhadden hoe ze er nou echt uitzag.
Er was niets mis met haar, dat had Anann ook al gezegd en Moyra wist dat ook wel. Ze was immers wie ze was, was zo geboren, kon er niets aan doen. Ze kende verhalen van mensen die voor veel geld hun uiterlijk lieten aanpassen, maar ze kende ook de verhalen over hoe moeilijk, pijnlijk, en duur die 'behandelingen' waren en dat de kans dat het permanent was zeer klein was. Bovendien was de kans op verdere verminkingen zeer aanwezig. Ze zou nooit haar schubben laten verwijderen, nooit haar ogen laten behandelen om er esthetisch iets 'mooier' uit te zien. Maar ze kon haar schubben ook niet zien als iets exotisch, iets dat mooi zou kunnen zijn. Dat Nish ze wel als zodanig had gezien, wist ze niet en kon ze zich ook niet voorstellen. Ze had het idee dat als ze hier blikken trok, dat puur was omdat niemand ooit iemand met een slangen-afkomst had gezien.
Ze knikte terwijl ze haar boek hief, opgeschrokken uit haar gedachten. "Ik red me wel. Als je maar binnen een straal van 15 meter blijft," grapte ze voorzichtig. Mochten ze daar al grappen over maken? Was dat misschien de manier voor hen om ermee om te leren gaan, voor zolang als ze eraan vastzaten?
Re: We find our own way
"Het is gewoon zo gegaan, er is genoeg wat je nog niet weet." Dat zou onheilspellend klinken, als Nish er niet bij har geglimlacht en gewoon vriendelijk haar had aangekeken. "Als er dingen zijn waar je het niet over wil hebben, en ik kom te dichtbij, dan moet je het vooral zeggen." Hij zou hetzelfde doen. Maar tot nu toe had hij haar het nog niet hoeven te vertellen, omdat ze had aangevoeld dat hij nog niet klaar was voor het hele verhaal van Catha. Stiekem was hij bang dat ze het via en via te weten zou komen. Zijn ouders waren niet zo subtiel met dit soort dingen en bij Anann kon hij niet altijd peilen wat ze voor zichzelf zou houden en wat niet.
Hij knikte lichtjes. "Grimmere is nogal bijzonder daarin. Enerzijds accepteren ze alle rassen, maar tegelijk willen ze niet kunnen zien van welk soort je afstamt. Het is verwonderlijk om er rond te lopen.." en dat was lichtjes uitgedrukt. Dan te bedenken dat hij er straks zou wonen en werken... Nish schudde zijn hoofd. "Ouders zijn vreemd. Misschien zijn het dingen die je pas begrijpt als je zelf ouder bent, maar in veel dingen denk ik toch echt dat het allemaal wel anders kan."
Nish knipoogde naar haar. "Ik zit daar." Hij wees naar boven, ongeveer vier meter boven haar, naar het hutje. Na het opruimen van alles en een fruitschaal op het bijzettafeltje te hebben gezet, verzamelde hij zijn spullen en klom als een aapje naar boven. Hij vouwde de tekeningen open en maakte nog een paar laatste aanpassingen en nam de agenda voor morgen door. Het project zou wel doorgaan vermoedde hij, maar het was altijd lastig om in te schatten of ze hadden gemaakt wat de klant wilde. Hij was nog een poos aan het lezen en aantekeningen aan het maken en langzaam werd het donker om hen heen en moest hij in de weer om lampen te ontsteken. De zachtgroene gloed was aangenaam aan je ogen en toch gaf het genoeg licht om je werk erbij te kunnen doen.
Het was al laat toen hij vond dat het goed genoeg was, naar beneden hupte en kwam kijken of Moyra nog wakker was.
Hij knikte lichtjes. "Grimmere is nogal bijzonder daarin. Enerzijds accepteren ze alle rassen, maar tegelijk willen ze niet kunnen zien van welk soort je afstamt. Het is verwonderlijk om er rond te lopen.." en dat was lichtjes uitgedrukt. Dan te bedenken dat hij er straks zou wonen en werken... Nish schudde zijn hoofd. "Ouders zijn vreemd. Misschien zijn het dingen die je pas begrijpt als je zelf ouder bent, maar in veel dingen denk ik toch echt dat het allemaal wel anders kan."
Nish knipoogde naar haar. "Ik zit daar." Hij wees naar boven, ongeveer vier meter boven haar, naar het hutje. Na het opruimen van alles en een fruitschaal op het bijzettafeltje te hebben gezet, verzamelde hij zijn spullen en klom als een aapje naar boven. Hij vouwde de tekeningen open en maakte nog een paar laatste aanpassingen en nam de agenda voor morgen door. Het project zou wel doorgaan vermoedde hij, maar het was altijd lastig om in te schatten of ze hadden gemaakt wat de klant wilde. Hij was nog een poos aan het lezen en aantekeningen aan het maken en langzaam werd het donker om hen heen en moest hij in de weer om lampen te ontsteken. De zachtgroene gloed was aangenaam aan je ogen en toch gaf het genoeg licht om je werk erbij te kunnen doen.
Het was al laat toen hij vond dat het goed genoeg was, naar beneden hupte en kwam kijken of Moyra nog wakker was.
I write for the same reason I breathe - because if I didn't, I would die
Re: We find our own way
Moyra bleef een hele tijd zitten lezen, tot ze ongeveer niets meer kon zien. Toen had ze een tijdje gespendeerd met het proberen om sterren tussen de bladeren door te zien, wat af en toe door de wind in de takken was gelukt maar niet altijd.
Zo spendeerde ze een rustige avond, waarin ze verrassend veel leerde. Als ze dit zou kunnen gebruiken in haar volgende paper, dan moest ze haar gemiddelde cijfer wel omhoog halen, toch? Aan de andere kant kon ze dat alleen maar hopen want haar professor stond niet echt bekend als liefhebber van creativiteit of een eigen wil. Als het aan hem lag volgde iedereen perfect het curriculum, zijn eisen, en stelde nooit iemand vragen. Moyra kon de man dan ook behoorlijk tot waanzin drijven tijdens sommige lessen.
Plotseling keek ze verbaasd op, haar aandacht niet gewekt door het veranderen van de boom omdat er iemand ergens in huis liep, maar omdat er een zwarte gestalte naast haar op de railing zat. Met ogen groot van verbazing bekeek ze de vorm, die op een meter afstand van haar zat, een tijdje voor ze doorhad dat het een kraai was. Ze had nog even gedacht aan een raaf, maar daar leek het dier haar te klein voor. Het was in ieder geval niet bang uitgevallen gezien het haar alleen maar nieuwsgierig aan bleef kijken, met de kop wat schuin. Toen kraste het dier kort en begon het rustig zijn (of was het een 'haar'?) veren netjes recht te strijken.
Tegen de tijd dat Nish naar beneden kwam, was Moyra net bezig om de kraai een stukje banaan te voeren. Om en om namen ze een hap en het leek het dier wel te bevallen dat hij/zij werd gevoerd. Toen Nish naar beneden kwam, kraste hij/zij opnieuw en werd er even met een stel vleugels gewapperd. Moyra keek op en glimlachte kort naar hem. "Huiswerk af?" Haar toon was zowaar een beetje plagend!
Zo spendeerde ze een rustige avond, waarin ze verrassend veel leerde. Als ze dit zou kunnen gebruiken in haar volgende paper, dan moest ze haar gemiddelde cijfer wel omhoog halen, toch? Aan de andere kant kon ze dat alleen maar hopen want haar professor stond niet echt bekend als liefhebber van creativiteit of een eigen wil. Als het aan hem lag volgde iedereen perfect het curriculum, zijn eisen, en stelde nooit iemand vragen. Moyra kon de man dan ook behoorlijk tot waanzin drijven tijdens sommige lessen.
Plotseling keek ze verbaasd op, haar aandacht niet gewekt door het veranderen van de boom omdat er iemand ergens in huis liep, maar omdat er een zwarte gestalte naast haar op de railing zat. Met ogen groot van verbazing bekeek ze de vorm, die op een meter afstand van haar zat, een tijdje voor ze doorhad dat het een kraai was. Ze had nog even gedacht aan een raaf, maar daar leek het dier haar te klein voor. Het was in ieder geval niet bang uitgevallen gezien het haar alleen maar nieuwsgierig aan bleef kijken, met de kop wat schuin. Toen kraste het dier kort en begon het rustig zijn (of was het een 'haar'?) veren netjes recht te strijken.
Tegen de tijd dat Nish naar beneden kwam, was Moyra net bezig om de kraai een stukje banaan te voeren. Om en om namen ze een hap en het leek het dier wel te bevallen dat hij/zij werd gevoerd. Toen Nish naar beneden kwam, kraste hij/zij opnieuw en werd er even met een stel vleugels gewapperd. Moyra keek op en glimlachte kort naar hem. "Huiswerk af?" Haar toon was zowaar een beetje plagend!
Re: We find our own way
Hij keek verbaasd naar de kraai die gevoerd werd door Moyra en dat allemaal wel prima vond. Langzaam strekte hij zijn hand uit naar het beest en streek even over zijn zwarte verenpak. Samen met diens verschijning en de plagende toon in haar stem, had hij het idee dat er iets was veranderd. Of ze was eindelijk ontspannen hier en dan kon Nish alleen maar hopen dat hij dat niet zou verpesten met zijn aanwezigheid nu.
"Het heeft maar af te zijn. Ik zal het wel zien morgen. Het is de eerste keer dat we de plannen voorleggen, dus het is de meest belangrijke vergadering." Nu kon er nog heel veel onderhandeld worden en dat was ook een reden waarom hij waarschijnlijk een groot deel van de dag in bespreking zou zijn. "Je hebt een vriendin gemaakt.." Zijn blik ging weer naar de kraai, ook al toonde zijn stem genoeg van zijn verwondering.
Uiteindelijk kletsten ze nog wat en liet de kraai hen allen, na met haar vleugels Moyra te hebben aangeraakt.
De dag erna begon niet super vroeg, maar ook niet laat en zoals beloofd verschenen ze niet aan het ontbijt bij zijn ouders, maar nuttigden ze samen de maaltijd. Omdat de gewoonte er zo ingebakken zat had Nish haar 'moge de winden je gunstig zijn vandaag' gewenst en mompelde daarna iets over gebruiken die je er maar moeilijk uit kon slaan. Hij was opgewekt en verzamelde zijn spullen en liep al snel met Moyra door de straten. Hij had haar een notitieblok gegeven omdat hij doorhad dat ze de boeken van Anann aardig verslond en hij haar dromen niet was vergeten.
Voor hem was de dag relatief spannend, maar het verliep goed. De onderhandelingen waren heftig, maar dat was hij wel gewend. Hij lunchte samen met Moyra en hoorde haar uit over wat ze van de boeken vond en wat het meest bijzondere was wat ze erin was tegen gekomen.
De middag stond voor hem in het teken van heel veel plannen bijwerken. Nieuwe tekeningen maken, een nieuw voorbeeld maken van hoe het eruit zou komen te zien en een nieuwe berekening maken van de kosten. Al met al was het donker tegen de tijd dat ze aten en omdat het hun laatste nacht hier was -voor een hele tijd in elk geval- besloot Nish na het eten dat hij Moyra wel wat was verschuldigd na haar de hele dag alleen te hebben gelaten. "Kom op, ik zal je wat laten zien." Weer zweeg hij en vertelde niets over wat ze gingen doen, maar nam haar mee naar een uitkijkplek. Het was een plateau wat lastig was om te komen, maar zeker de moeite waard was. Alle bomen in een grote cirkel waren gesnoeid zodat je perfect naar de sterren kon kijken.
"Het heeft maar af te zijn. Ik zal het wel zien morgen. Het is de eerste keer dat we de plannen voorleggen, dus het is de meest belangrijke vergadering." Nu kon er nog heel veel onderhandeld worden en dat was ook een reden waarom hij waarschijnlijk een groot deel van de dag in bespreking zou zijn. "Je hebt een vriendin gemaakt.." Zijn blik ging weer naar de kraai, ook al toonde zijn stem genoeg van zijn verwondering.
Uiteindelijk kletsten ze nog wat en liet de kraai hen allen, na met haar vleugels Moyra te hebben aangeraakt.
De dag erna begon niet super vroeg, maar ook niet laat en zoals beloofd verschenen ze niet aan het ontbijt bij zijn ouders, maar nuttigden ze samen de maaltijd. Omdat de gewoonte er zo ingebakken zat had Nish haar 'moge de winden je gunstig zijn vandaag' gewenst en mompelde daarna iets over gebruiken die je er maar moeilijk uit kon slaan. Hij was opgewekt en verzamelde zijn spullen en liep al snel met Moyra door de straten. Hij had haar een notitieblok gegeven omdat hij doorhad dat ze de boeken van Anann aardig verslond en hij haar dromen niet was vergeten.
Voor hem was de dag relatief spannend, maar het verliep goed. De onderhandelingen waren heftig, maar dat was hij wel gewend. Hij lunchte samen met Moyra en hoorde haar uit over wat ze van de boeken vond en wat het meest bijzondere was wat ze erin was tegen gekomen.
De middag stond voor hem in het teken van heel veel plannen bijwerken. Nieuwe tekeningen maken, een nieuw voorbeeld maken van hoe het eruit zou komen te zien en een nieuwe berekening maken van de kosten. Al met al was het donker tegen de tijd dat ze aten en omdat het hun laatste nacht hier was -voor een hele tijd in elk geval- besloot Nish na het eten dat hij Moyra wel wat was verschuldigd na haar de hele dag alleen te hebben gelaten. "Kom op, ik zal je wat laten zien." Weer zweeg hij en vertelde niets over wat ze gingen doen, maar nam haar mee naar een uitkijkplek. Het was een plateau wat lastig was om te komen, maar zeker de moeite waard was. Alle bomen in een grote cirkel waren gesnoeid zodat je perfect naar de sterren kon kijken.
I write for the same reason I breathe - because if I didn't, I would die
Re: We find our own way
"Ze is fijn gezelschap," zei Moyra met een glimlach terwijl ze weer naar de kraai keek. Niet dat ze tot een seconde geleden had geweten dat de kraai een vrouwtje was, maar details. Ze snapte niet zo goed waar Nish' verwondering vandaan kwam. Hij hoorde bij de Raven-clan, was hij niet gewend dat kraaien of raven langskwamen? In Ramal wemelde het van de reptielen, en ook van de slangen. Hoewel dat inderdaad niet echt betekende dat ze er erg gelukkig van werden als die zich lieten zien. Genoeg van de woestijnexemplaren waren behoorlijk giftig... En er was één oever in de buurt waar altijd een paar joekels van krokodillen lagen, waardoor er met de grootste voorzichtigheid mee om moest worden gegaan. Hoe de dieren het overleefden in het vieze water, was Moyra altijd een beetje een raadsel. Maar waar ze thuis nooit zomaar op de slangen af zou stappen, vond ze de aanwezigheid van deze kraai wel prettig. Het stelde haar ergens een beetje gerust, ook al zou ze niet kunnen uitleggen wat dat gevoel had opgewekt of wat het zou kunnen betekenen.
Waar Nish een dag spendeerde aan werk, spendeerde Moyra hem aan studie en huiswerk. Tegen het einde van de dag had ze twee van de boeken uit, de helft van het notitieblok vol met aantekeningen en gedachtegangen, en zat haar hoofd zo vol dat er werkelijk geen letter meer bij kon. Eigenlijk wilde ze dan ook graag naar bed na het avondeten, maar kennelijk had Nish andere plannen. "Als Anann me dat wondermiddeltje niet had gegeven gisteren, was dit nooit gelukt. Dat weet je hè?" zei ze puffend en hijgend. Was hij wel een kraai? Hij deed haar meer denken aan een aap in het tempo waarmee hij in bomen klom!
Maar toen Moyra op adem gekomen was en omhoog keek, werd ze meteen stil. Haar ogen werden groot, haar mond zakte iets open, de wind kreeg vat op haar haar en voor een keer probeerde ze dat niet automatisch tegen te houden.
Boven hen waren honderden, nee, duizenden sterren te zien. Moeiteloos kon ze ingewikkelde sterrenbeelden ontwaren, planeten identificeren. Doordat Vexgarde geen felle lampen gebruikte was hun omgeving voor honderden kilometers donker, niets verstoorde de sterrenhemel op de maan na en het zicht was daardoor weergaloos. Het benam haar de adem terwijl ze, zonder haar blik ook maar één seconde los te maken van de lucht, op het plateau ging zitten. "Wauw..." klonk er alleen maar, heel zacht over haar lippen. De sterren werden lichtelijk weerkaatst in haar groene ogen terwijl ze zich besefte dat ze hier misschien nog wel meer kon zien dan in Ramal. Het heelal ontvouwde zich voor haar ogen, en ze wist niet meer wat ze moest zeggen, kon het alleen maar als een spons in zich opnemen.
Pas na een hele lange tijd stilte wees Moyra naar een samenstelling van vier sterren die recht voor hun neus leek te staan, samen vormden ze een bijna perfect vierkant. "Corvus," zei ze zacht, alsof ze een droom zou verstoren als ze harder zou praten. "De raaf. Duizenden jaren geleden voor het eerst gezien en in kaart gebracht." Ze had het idee dat hij dat wel een leuke vond om te kennen, gezien zijn Clan. Bovendien was hij makkelijk te vinden, door de vier heldere sterren.
Waar Nish een dag spendeerde aan werk, spendeerde Moyra hem aan studie en huiswerk. Tegen het einde van de dag had ze twee van de boeken uit, de helft van het notitieblok vol met aantekeningen en gedachtegangen, en zat haar hoofd zo vol dat er werkelijk geen letter meer bij kon. Eigenlijk wilde ze dan ook graag naar bed na het avondeten, maar kennelijk had Nish andere plannen. "Als Anann me dat wondermiddeltje niet had gegeven gisteren, was dit nooit gelukt. Dat weet je hè?" zei ze puffend en hijgend. Was hij wel een kraai? Hij deed haar meer denken aan een aap in het tempo waarmee hij in bomen klom!
Maar toen Moyra op adem gekomen was en omhoog keek, werd ze meteen stil. Haar ogen werden groot, haar mond zakte iets open, de wind kreeg vat op haar haar en voor een keer probeerde ze dat niet automatisch tegen te houden.
Boven hen waren honderden, nee, duizenden sterren te zien. Moeiteloos kon ze ingewikkelde sterrenbeelden ontwaren, planeten identificeren. Doordat Vexgarde geen felle lampen gebruikte was hun omgeving voor honderden kilometers donker, niets verstoorde de sterrenhemel op de maan na en het zicht was daardoor weergaloos. Het benam haar de adem terwijl ze, zonder haar blik ook maar één seconde los te maken van de lucht, op het plateau ging zitten. "Wauw..." klonk er alleen maar, heel zacht over haar lippen. De sterren werden lichtelijk weerkaatst in haar groene ogen terwijl ze zich besefte dat ze hier misschien nog wel meer kon zien dan in Ramal. Het heelal ontvouwde zich voor haar ogen, en ze wist niet meer wat ze moest zeggen, kon het alleen maar als een spons in zich opnemen.
Pas na een hele lange tijd stilte wees Moyra naar een samenstelling van vier sterren die recht voor hun neus leek te staan, samen vormden ze een bijna perfect vierkant. "Corvus," zei ze zacht, alsof ze een droom zou verstoren als ze harder zou praten. "De raaf. Duizenden jaren geleden voor het eerst gezien en in kaart gebracht." Ze had het idee dat hij dat wel een leuke vond om te kennen, gezien zijn Clan. Bovendien was hij makkelijk te vinden, door de vier heldere sterren.
Wie is er online
Gebruikers op dit forum: agrohimtjy, Andreasawa en 40 gasten