We find our own way

[Ravief]

Rasso plaagde haar wat met haar verschijning. De broer van Iriza zat zowaar in een T-shirt aan het ontbijt en in iets wat verdacht veel op een pyjamabroek leek. Het was duidelijk dat ze misschien allemaal gewend waren aan op tijd ontbijten, maar niet altijd ook direct klaar waren om van alles te ondernemen.

"Ik had nog niet echt plannen. Ik wil je gewoon Skalavir laten zien. We kunnen wat rondlopen, ergens lunchen en misschien een filmpje doen? Gewoon een beetje sfeerproeven en voor mij eens zien hoeveel er is veranderd in de afgelopen maanden." Iriza had voor deze twee weken eigenlijk helemaal niets op het programma staan. Ze wilde ontspannen en genieten en nergens aan denken en ze had het idee dat Moyra ook dat precies wel kon gebruiken.
Inga hoorde het met een glimlach aan en ze bemoeide zich ermee, maar alleen omdat ze nog een goed idee had. "Misschien kunnen jullie met een paar dagen naar de thermen? Ik heb nog een kortingsbon liggen die jullie wel mogen gebruiken."
Meteen begonnen Iriza's ogen te glinsteren. "Ooh ja! Mo, dat ga je geweldig vinden! Warme bronnen en massages en bubbelbaden!" Ze zuchtte tevreden. "Vilaki, mam!"

[varden]

"Je had me bij 'warme bronnen'," bromde Moyra, die Rasso verder volledig negeerde. Maar het klonk heerlijk om niets te moeten, en gewoon relaxt rond te lopen. Dus na het ontbijt hees Moyra zichzelf weer in de dikke winterjas en volgde Iriza al snel naar buiten. Hoewel ze meer het idee had te waggelen met deze dikke kleren. "Oké, volgens mij was het lente. Waarom hebben jullie dat nieuws gemist?" Maar ze grijnsde erbij. Ze was dan wel niet gemaakt voor dit weer, maar de paar dagen eruit met haar vriendin deden haar nu al goed. Ze had, ondanks het wakker worden door de nachtmerrie, wel goed geslapen en het vooruitzicht van deze noordelijke stad bezoeken maakte haar enthousiast over alles wat ze konden zien en meemaken. De reislust begon er langzaam in te komen bij haar. "En hebben je broers je een beetje heel gelaten gisteren?" Moyra was al onder zeil geweest toen Iriza naar bed was gegaan, en het had er behoorlijk ruig uitgezien hoe die drie met elkaar konden worstelen.

[Ravief]

"Het is lente," lachte Iriza. Ze had dan wel een jas aan, die van haar was een stuk dunner dan die van Moyra. "Ik kan het ook niet helpen dat je geboren bent met de zon tien meter boven je hoofd.." Waarschijnlijk zou zij het niet eens overleven in Ramal! Het idee van die hitte, maakte al dat ze niet goed werd. Ze stelde zich zo voor dat ze zou smelten daar in het zand.
"Zoiets.. Maar zij hebben er ook een paar blauwe plekken bij!" Iets waar Iriza behoorlijk vergenoegd bij keek. "Opgroeien met broers is heel anders hier van bij jou geloof ik... Maar goed, wij zijn dan ook wolven," zei ze er met zelfspot bij en lachte naar Moyra. Op hun gemakje liepen ze door de straten en Iriza wees hier en daar wat aan, tot ze bij het centrum kwamen. Skalavir mocht dan een stad zijn, het hart van het centrum bestond uit een enorm plein. Op marktdagen zag het hier zwart van de mensen en stond het plein vol met kraampjes. Nu waren er een paar marskramers met hun kraam en hun waar uit vreemde landen en clans. Er stond een grote paal die versierd was met linten en van alles en nog wat. Om de lente te vieren, legde Iriza uit. In de winterdagen stond er een grote boom met lampjes en was er een schaatsbaan op het plein. In de zomer en herfst was het weer anders.
"Wacht maar tot het donker wordt, dan is het hier magisch. Overal lampjes en lichtjes.. ik kan er geen genoeg van krijgen, ook al ben ik hier opgegroeid. Het is een fantastisch zicht."

[varden]

Zoals Iriza over de plek vertelde maakte dat je je er wel thuis moest voelen. Maar ze had waarschijnlijk gelijk. Iriza was duidelijk geen liefhebber geweest van de hitte in Ramal tijdens hun korte bezoek daar, en zo bleek maar dat de clans niet voor niets een eigen territorium leken te hebben.
Moyra keek haar ogen uit terwijl ze over het plein slenterden, tot ze neerstreken in een restaurantje dat ook dienst leek te kunnen doen als bar. Het duurde even voor Moyra zichzelf uit de jas had bevrijdt, en tegen die tijd stond haar haar ongeveer rechtovereind door de statische energie, en door het geworstel. Met een brom probeerde ze haar krullen iets te temmen, en toen dat niet leek te lukken bond ze het maar op in een staart waardoor de schubben langs haar gezicht weer eens zichtbaar werden. Het was alweer een tijdje geleden dat ze het omhoog had gedragen, hoewel dat dankzij Nish al een stuk vaker gebeurde dan vroeger. "Goed, kom eens met de gênante verhalen over jou als kind," ze grijnsde er zowaar bij. "Ik bedoel maar, als jij ze niet verteld trek ik ze wel uit je broers of je moeder." Moyra voelde zich duidelijk op haar gemak rond Inga.

[Ravief]

Waarop Iriza begon te lachen en ontkende dat er zulke verhalen waren. Uiteraard waren die er wel, maar het was veel leuker om die in de huiselijke en gezellige sfeer van het gezin op te duikelen. Dus begon ze over opgroeien hier, over dat er een Berenclan in de buurt woonde en over vriendinnen van vroeger. Ondertussen trakteerde ze Moyra op een typische koek uit het Noorden en namen ze beiden een warme drank erbij. Ondanks dat ze elkaar goed kenden, viel er natuurlijk genoeg te vertellen. Ze stelden samen ook een half plan op. Ze wilden beiden deze tijd gebruiken om bij te komen en dus was er per dag maar 1 ding ingepland, als ze al iets bedachten. Zo zouden ze met twee dagen naar de thermen gaan, zouden Rasso en Jarom morgen en overmorgen Moyra wat lesjes geven in vechten en verder konden ze winkelen, sleetochten maken, de omgeving verkennen, uitgaan en naar de film.

Het was voornamelijk gezellig. Iriza's broers leerden Moyra een paar gemene slagen waar ze serieuze schade mee zou kunnen doen, maar leerden haar ook dat ze niet moest willen vechten. Dat het meer was om veilig weg te komen. Het weekend stond bol van wilde verhalen, plagende verhalen over vroeger, waarbij de 'kinderen' zich niet inhielden om de meest gênante verhalen op te duikelen. Het was gezellig, warm, veilig en Moyra werd opgenomen alsof ze het vierde kind was van Eirik en Inga.
's Avonds gingen ze wel eens met z'n vieren stappen en werd Moyra ook gerust door de broers de dansvloer opgesleept, al zagen beide jongens haar niet als een interesse, maar gewoon als goed gezelschap.
Na het weekend gingen Rasso en Jarom weer hun eigen weg, de een naar een stad in de buurt om te studeren en de ander had werk in de buurt.

Moyra en Iriza gebruikten die maandag om naar de thermen te gaan, want dan zou het rustig zijn en hadden ze de hele dag om zich in de watten te leggen.

[varden]

Voor Moyra was het vreemd om zoveel tijd om haar handen te hebben. Voor de ramp in de woestijn had ze altijd gewerkt, en daarna had ze zich gestort op haar herstel, toen op het werk in de Argos, en ook nog op haar studie. Nooit had ze zoveel tijd gehad om te rusten, om eens een boek te lezen, en vooral: om over dingen na te denken. In het begin was dat er ook nog niet echt geweest, omdat ze behoorlijk moest wennen aan de hartelijkheid van Iriza's familie, het gevoel van huiselijkheid en een gezin dat elkaar door dik en dun steunde. Maar het wende, op een manier die ze nooit meer kwijt zou willen. Terwijl ze bij de eerste avond stappen nog zeer terughoudend was toen Rasso haar de dansvloer op trok was het haar later gelukt wat te ontspannen en zelfs te genieten. Een gevoel dat 's avonds werd afgestraft door een intens schuldgevoel omdat ze op de laatste avond met de jongens ook met iemand aan de bar voorzichtig had staan flirten toen die een drankje voor haar had willen kopen. Ze kende de jongen uiteraard niet, had niet eens naar zijn naam gevraagd, maar het had best goed gevoeld om weer een beetje te ontspannen. Tot ze 's avonds in bed had gelegen en het schuldgevoel weer terug kwam. Hoe kon ze zo makkelijk Nish vergeten?
Natuurlijk was ze hem niet vergeten, dat deed ze geen enkele dag, want Inga zou kunnen constateren dat Moyra's blik uiteindelijk niet echt veranderde. Er was nog altijd de pijn van het verlies en gemis in te zien.

Maar overdag kon je die zorgen nog wel eens vergeten, en toen ze die maandag naar de thermen ging leek Moyra in de eerste instantie niet van plan om ooit nog uit het warme water te komen. Alleen de bovenkant van haar hoofd, en daarmee nog net haar neus om te ademen, kwamen boven het water uit terwijl ze een beetje bellen blies onderwater alsof ze daarmee wilde zeggen: "Dit is een normale temperatuur, niet dat ijspegel-weer van jullie." Maar die massages waar Iriza het over had gehad klonken ook niet slecht... Toch duurde het nog een tijdje voordat Moyra het water uit verleidt kon worden. "Wanneer ga je Gennat hier een keer mee naar toe nemen?" plaagde ze haar vriendin. Gennat, zoals Moyra hem kende tenminste, zou het nog best moeilijk kunnen krijgen met Rasso en Jarom. Moyra had de naam echter nog niet uitgesproken of ze voelde haar hart ongeveer samentrekken. Nish had zo'n reis naar het Noorden fantastisch gevonden...

[Ravief]

Beiden liepen in een pluizige badjas van de warme bron, naar de zaal waar gemasseerd werd. Iriza haalde haar schouders op en bond haar donkere lokken in een warrige knot. "Wanneer de tijd daar is. Ouders ontmoeten enzo is nog even een stap te ver, al maak ik me er nog geen zorgen over." Ze waren vijf maanden samen, brachten weekenden samen door, sliepen samen wanneer het kon en hadden het goed. Toch was het nogal een stap terug om te leren dat Nish de beste vriend was van Gennat en dat haar vriendje er nooit wat over had gezegd. Tegelijk verklaarde het veel. Sommige momenten dat hij zo afwezig kon zijn, net niet mee kreeg wat ze zei, of daas naar buiten zat te kijken met een frons die ze het liefste weg wilde kussen. Maar zij had hem ook persoonlijke dingen verteld, dingen waar ze het moeilijk mee had gehad, dingen uit het verleden en dat dit niet gedeeld kon worden was een beetje dubbel.

Even later lagen ze beiden op een massagetafel en Iriza sloot loom haar ogen. Praten kon later wel weer.
Ze lunchten daar, maakten uitgebreid gebruik van alle faciliteiten die er waren en eenmaal weer in kleren deden ze een paar drankjes aan de bar die aanwezig was. Beiden rozig en loom en tevreden, maar daardoor ook iets meer open voor suggesties. Er werd in elk geval flink met beide vrouwen geflirt en pas toen ze 's avonds aan het avondeten zaten, leek het echt tot Iriza door te dringen dat er meer was gebeurd dan ze eigenlijk had gewild. Zij nam dan ook de moeite om naar Gennat te schrijven over hun relatie en tegelijk ook over Nish. Waarom had hij nooit wat gezegd? Was Nish echt.. niet meer in leven?

Inga had ook wel door dat de meiden een beetje anders terugkwamen dan ze had verwacht. In elk geval had ze meer verwacht dat ze beiden ontspannen en tevreden zouden zijn, maar bij hen beiden zag ze iets waardoor ze het idee had dat er is was gebeurd. Dus toen Iriza zich een beetje afzonderde om te gaan schrijven, kwam zij naast Moyra zitten en bood haar een kop thee aan. "Weer een beetje op temperatuur gekomen?" ietwat plagend keek ze haar aan, maar vooral open en of Moyra zin had in een gesprek.

[varden]

Moyra had inderdaad, net als Iriza, met haar hoofd ergens anders gezeten. Ook zij had pas laat doorgekregen dat het flirten iets opdringeriger was geworden, en dat had haar de stuipen op het lijf gejaagd. Ze had niet gewild dat ze zo snel bijna op Rasso's en Jarom's lessen had moeten terugvallen, maar ze wist ook dat het fijn had gevoeld voor een kort moment. En dat vrat haar op van binnen.

Dus toen Inga naast haar kwam zitten duurde het dan ook even voor de jonge vrouw dat echt ten volle doorkreeg, zo erg was ze verzonken in haar gedachten. Ze glimlachte dankbaar om de thee en knikte. "De slangenclan is niet echt gemaakt voor het Noorden," zei ze als grapje terug. Want dat het Moyra verschrikkelijk goed deed om in een gezin als dit terecht te komen, dat was al wel meer dan duidelijk. Inga's open houding registreerde ze vooral onbewust, maar dat was misschien juist goed. Dat was immers waar de problemen zaten, het onverwerkte verdriet en het knagende gevoel van twijfel en gemis, samen met een haast alles-verslindend schuldgevoel. Stilletjes nam Moyra een slok thee, niet goed wetend wat ze moest zeggen of doen, diep van binnen aan het worstelen met zichzelf. "Ik zat Iriza te plagen dat als ze Gennat hiernaartoe meeneemt ze hem wel mag waarschuwen voor het weer." Vexgarde was geen Ramal, maar het was er wel warmer. De zin sloeg niet echt helemaal op de gesprekken die ze vandaag met Iriza had gehad, maar het was een poging van Moyra om een gesprek te starten, om mogelijk eens wat opener te worden naar Inga. Want hoewel Moyra duidelijk op haar gemak was hier, bleef ze nog altijd gesloten over bepaalde onderwerpen.

[Ravief]

Een warme glimlach verscheen. "Dat geloof ik best, maar het is fijn om je op bezoek te hebben." Ondertussen nam ze Moyra op. Ze had het idee dat de vrouw een goed gesprek nodig had, maar wist tegelijk niet of dat wel aan haar was. En moest ze er naar vragen, of haar met rust laten en haar laten opladen? Tenslotte waren de beide vriendinnen daarvoor ook gekomen: even er tussenuit, weg van het drukke leven en de verplichtingen die weer op hen zouden wachten als ze terug in Grimmere kwamen.
"We zullen het wel zien. Als het nog eens twee jaar duurt voordat Iriza thuiskomt, heeft ze alle tijd om hem voor te bereiden," plaagde ze terug. "En anders zijn er genoeg methoden om weer warm te worden, zoals de bronnen. Heb je een fijne dag gehad?"

[varden]

De bronnen, ja dat was een goeie manier om op te warmen en te ontspannen. Maar toch betrok Moyra's gezicht toen Inga erover begon. Het was ontspannend en fijn geweest, heel erg zelfs. Maar tegelijk...
"Het.. het was zeker fijn," zei Moyra zacht, niet goed wetend hoe ze er verder op in moest gaan. Iets aan Inga maakte dat ze haar compleet vertrouwde, en eigenlijk wilde wegkruipen in een moederlijke omhelzing. Toegeven aan de enorme drang om haar tranen en verdriet eens de vrije loop te laten. En dat was nou net iets waar Moyra niet zo goed in was. Maar toch...
"We.. we zijn daarna nog iets gaan drinken," begon ze, heel voorzichtig. "En.. nou ja.. Ik weet niet.. Moyra voelde haar keel langzaam dichtgeknepen worden, haar ogen begonnen te prikken. Ze kende dat gevoel goed genoeg om te weten wat eraan zat te komen en ze vocht er zo hard als ze kon tegen. Zoals ze zich in de trein had bedwongen om niet te huilen waar allemaal vreemden, en Iriza bij waren, zo vocht ze nu tegen de tranen terwijl ze naast Inga zat.