We find our own way

[Ravief]

Inga straalde het soort moederlijke warmte en liefde uit waardoor je niet anders kon dan je thuis voelen. Ze had uiteraard eerst aandacht voor haar dochter, die ze al veel te lang niet had gezien en daarna begroette ze diens vriendin, maar niet minder hartelijk. Warm glimlachte ze naar Moyra, al zagen haar scherpe ogen direct dat de jonge vrouw niet op haar best was. "Moyra! Welkom.. Fijn dat je er bent. De temperatuur moet een hele schakeling voor je zijn.." ze lachte vriendelijk naar haar en gebood Rasso om zich te wassen voor het eten zodat hij niet naar paard zou ruiken.

Het duurde even voordat Iriza een beetje bijgekomen was. Ze had half geworsteld met haar broers en dat was de beste begroeting die ze zich kon wensen. De dag ging voorbij met veel kletsen en kennismaken. De sfeer was gemoedelijk en Moyra werd opgenomen alsof ze deel was van het gezin. 's Avonds stond er een maaltijd op tafel die wolven waardig was. Er was veel en het was warm, kruidig en heerlijk.

[varden]

Moyra glimlachte zowaar een beetje verlegen naar Inga, niet gewend aan deze hartelijkheid, deze warmte, en ook niet aan de schakelingen tussen temperaturen. "Er is een serieuze kans dat ik bevries buiten, ja," grapte ze voorzichtig. Hoewel de ijzige kou haar had doen denken aan de rampzalige nacht in de woestijn. Onbewust wreef Moyra haar handen warm, in een poging de stijfheid uit haar vingers te krijgen. De zalf die ze van Anann had gekregen was op en hoewel ze er meestal geen last meer van had, was deze kou niet goed voor haar ledematen. De schade zat er schijnbaar nog altijd.
Gedurende de dag was Moyra wat stil, terwijl ze de hele gezinssituatie in zich op probeerde te nemen en zich ernaar aan probeerde te passen. Maar het kostte haar ten eerste bijna een uur om weer op een (voor haar) fatsoenlijke temperatuur te komen en daarna liet ze Iriza voornamelijk het woord doen. Die had immers bij te praten met haar broers en ouders. Hoewel Moyra ook vertelde over waar ze vandaan kwam, hoe ze Iriza had ontmoet, over de jaren dat ze samen hadden gewoond, en zelfs kort liet ze iets vallen over dat ze nu in de Argos hielp en zou gaan studeren in september. Ondertussen was ze zich geen moment bewust van dat Inga, met haar getraind moederlijk oog, nu al doorhad dat het niet zo fantastisch met Moyra ging. In deze gezelligheid, met de kennis uit de trein dat Iriza met Gennat aan het daten was, miste ze Nish meer dan ooit. Of tenminste, zo leek het, en de trein in combinatie met de kou bracht herinneringen boven die ze liever niet zou hebben. Ze wist in ieder geval met enige zekerheid te stellen dat ze vanavond nachtmerries zou krijgen, ze kon ze ongeveer al voelen ontstaan in haar onderbewustzijn.

Tijdens het eten schepte ze zichzelf een voor haar normale hoeveelheid op, die flink afstak bij de rest van het gezin. Het eten, in combinatie met het bier dat ook voor haar neus was gezet, en de warmte maakte haar rozig en daardoor zelfs nog stiller. Ze reageerde nog wel als er een directe vraag werd gesteld, en luisterde naar de verhalen aan tafel, maar haar gedachten dreven zo nu en dan ver weg. Na het eten bood ze aan om Inga te helpen met het afruimen van de tafel en de afwas, een klusje dat ze bij haar ouders ook altijd deed.

[Ravief]

Het was een aanbod dat Inga graag aannam. Ze had redelijk contact met haar dochter en wist dat haar man en zoons nu maar al te graag deze kans wilden grijpen om nog wat meer tijd met Iriza door te brengen. De tijd zou vliegen, waarschijnlijk, en veel te snel zou ze weer terug gaan naar Grimmere.
Ze maakte op haar gemak een sopje klaar en zei tegen Moyra dat ze gewoon maar alles open moest trekken om te kijken waar het in de kastjes thuishoorde. Rustig vroeg ze de vrouw wat naar haar thuisplek en hoe Iriza haar zo gek had gekregen om mee te gaan. Wat algemene dingen waardoor ze elkaar wat beter zouden kennen en ondertussen vertelde ze ook wat over zichzelf en Eirik. Maar ze hield een oogje op Moyra. Ze zag een afwezigheid en pijn in diens ogen, die haar deed denken aan hartzeer. Alleen dan in een mate die ze nog niet eerder was tegengekomen. Misschien viel het ook juist wel zo op omdat haar dochter zo bruiste van verliefdheid.
Tegelijk wilde ze er niet direct naar vragen. Dat kon wel met een dag of misschien twee, eerst maar eens even aankijken. Dus na de afwas bedankte ze haar hartelijk en legde even een hand op haar arm. "Ik hoop dat je je thuis voelt hier, in de paar weken dat je hier bent, Moyra. Als er iets is, of als we wat voor je kunnen betekenen in wat dan ook.. geef het gerust aan."

[varden]

Het was een beetje een zoektocht naar waar alles hoorde, maar Moyra had het idee dat ze het meeste wel wist te vinden. Hoewel er een paar dingen waren waar ze simpelweg niet bij kon. Eirik en de broers waren duidelijk een stuk langer dan zij, en ook Iriza en Inga staken boven haar uit.

Bij de hand op haar arm keek Moyra pas weer eens op, hoewel ze al Inga's vragen rustig en beleefd had beantwoord had ze daarbij zelden opgekeken van waar ze mee bezig was geweest. Haar felgroene ogen namen de vrouw, die behoorlijk op Iriza leek, ietwat verbaasd op. Het was duidelijk schakelen voor haar om in zo'n warm nest terecht te komen. Maar toen glimlachte ze dankbaar naar Inga. "Dank u," zei ze zacht. Het gevoel van huiselijkheid, van warmte en genegenheid was iets wat ze had gemist, hoewel ze dat nauwelijks had beseft. Zo moest het voelen om echt thuis te komen, en niet wat zij thuis meestal meemaakte. Moyra's ouders hielden heus wel van haar, maar als zij thuis kwam was er eerst het gedoe van haar schubben verbergen om daarna vooral kritische blikken te krijgen voor er eens een woord van hartelijkheid werd uitgesproken. Het was anders, en Moyra had daar nooit wat van gedacht tot ze zag hoe het ook kon. De acceptatie in Vexgarde, de hartelijkheid hier, het was behoorlijk veel voor haar elke keer. En ergens was er dat knagende gevoel, dat ze zich wilde verschuilen in een knuffel en gewoon wilde huilen om Nish, een verlangen waar ze nooit eerder aan toe had gegeven hoewel ze vaak genoeg huilend in haar bed had gelegen in de afgelopen maanden. Maar in plaats van dat ze daar aan toe gaf, wist ze een geeuw niet erg te onderdrukken. "Ik denk dat ik er vroeg inkruip vandaag," zei ze haast verontschuldigend. De reis had haar behoorlijk uitgeput.

[Ravief]

Ze glimlachte haar nog eens warm toe en moest toen een beetje lachen om haar geeuw. "Dat klinkt als een goede keuze. Kom, ik zal je de slaapkamer laten zien, want ik denk dat Iriza wel even bezig is met wilde verhalen vertellen en aanhoren." Ze leidde Moyra terug naar de hal en verder de andere kant op. "Ik heb een bed voor je klaargemaakt op Iriza's kamer. Gezien de jongens ook thuis zijn, is er geen kamer meer vrij, maar volgens mij is dat voor jullie niet zo'n probleem." Inderdaad stond er nog een bed klaar, keurig opgemaakt en lagen er handdoeken klaar voor het geval Moyra een douche zou willen nemen. Inga ging echter niet direct weg, maar was nog even aan het rommelen.
"Het kan 's nachts nogal afkoelen. Als je wilt liggen er kruiken in het nachtkastje, die hoef je dan alleen maar te vullen met warm water." Ze draaide zich naar de vrouw om. "Red je het zo?"
Het stond Moyra uiteraard vrij om nog even in de woonkamer te zitten bij de rest, maar Inga had zo het idee dat de vrouw inderdaad haar rust wel kon gebruiken. En niemand zou haar dat kwalijk nemen.

[varden]

De gezelligheid van het gezin was iets wat ze eigenlijk wel kon gebruiken, maar dat was slaap ook. Dus terwijl Inga nog wat aanrommelde, dook Moyra kort haar tas in voor een tandenborstel en haar pyjama. Een douche klonk eigenlijk niet zo vervelend... Nog altijd dankbaar keek ze naar Inga en knikte. "Dank u wel," zei ze weer zacht. "Dit is meer dan genoeg." Ze vond het helemaal niet erg om bij Iriza op de kamer te liggen, sterker nog, na vandaag en met hoe moe ze was vond ze het misschien wel prettig om niet alleen te zijn vannacht, hoewel ze natuurlijk geen idee had hoe lang haar vriendin nog beneden zou zitten bij haar familie. De kruik ging mogelijk wel nodig zijn voor Moyra. Als Inga al stelde dat het behoorlijk af kon koelen, dan zou zij waarschijnlijk veranderen in een ijsblokje! Moyra wist niet zo goed of ze nog iets moest zeggen tegen de oudere dame, of dat het in orde was op deze manier. Ze vond zichzelf nogal onbeleefd om nu al naar bed te gaan, maar ze kon eigenlijk niet meer. De laatste paar maanden waren een emotionele uitputtingslag geweest en dat zou zich waarschijnlijk pas hier tonen, nu ze eens kon ontspannen en kon nadenken over het idee dat ze zou gaan studeren, dat ze dat het liefst aan Nish wilde vertellen om dit met hem te delen maar dat dat niet meer kon, en dat ze nog altijd haar ouders niet had verteld waarom ze de lange Fiach al een tijd niet hadden gezien.
Nish... Vermoeid als ze was kon Moyra het niet helpen dat haar gedachten weer naar hem toe gingen, en ze voelde de tranen alweer in haar ogen prikken. Snel beet ze ze terug. Wat was ze eigenlijk voor muts dat ze zo vaak te pas en te onpas in huilen uit leek barsten.

[Ravief]

Ze zou zich absoluut geen zorgen hoeven te maken over dat het onbeleefd was. Eigenlijk verwachtte Inga niet anders. De kou en lange reis eisten altijd een tol en ze verwachtte dat Iriza ook niet heel lang op zou blijven, al voerde ze nu het hoogste woord en kon ze het gelach helemaal hier horen. Inga wilde nog even naar haar glimlachen en haar een fijne nachtrust wensen, toen ze aanvoelde dat er iets veranderde. Haar amberkleurige verzachtten en ze kwam weer terug bij Moyra. "Moyra? Meisje.. is er iets aan de hand?" Ze nam haar rustig op en wreef zachtjes over haar arm. "Gaat het wel goed met je, lieverd?" Als wolf was ze heel gevoelig voor sfeer en ze kon gewoon voelen dat Moyra flink in de knoop zat en iets haar opvrat van binnen. Ondanks dat het net nog had kunnen liggen aan vermoeidheid en wennen aan de situatie, merkte Inga wel dat er meer speelde, iets waar haar dochter haar niets over had verteld. Dus ofwel het was heel persoonlijk ofwel... Nou ja, ze zou wel zien wat er zou komen op deze vragen.

[varden]

Moyra slikte, ze voelde de tranen brandden en Inga's moederlijke houding hielp er niet bij om die tegen te houden. Keer op keer slikte ze, tot ze het idee had dat ze haar stem weer kon vertrouwen. En zelfs toen beefde die nog iets toen ze eindelijk weer iets zei. "Het.. het gaat wel," zei ze met half-dichtgeknepen keel. "Ik.. ik ben gewoon.. moe." Nog even en ze zou wel degelijk in tranen uitbarsten. Moyra pakte de handdoek en gebaarde, niet meer vertrouwend op woorden, dat ze even ging douchen. Ze wist niet zo goed waarom, maar ze kon nog altijd het verdriet om Nish niet openbaar maken. Alsof het verlies van hem dan nog een stukje werkelijker zou worden. Ze had Iriza in de meest globale bewoording verteld wat er was gebeurd, maar niemand wist de details. Van hoe ze de vloek aan zich had voelen trekken tot die knapte, de lijn tussen hen die steeds verder was opgerekt tot hij Nish de adem had afgesneden. Moyra vluchtte bijna letterlijk de badkamer in, waar ze het niet lang meer volhield om zich sterk te houden. Met schokkende schouders zakte ze tegen de deur op de grond, tranen stroomden over haar wangen terwijl ze haar snikken probeerde te dempen zodat niemand haar verder zou horen. Zou deze pijn ooit ophouden?

Het duurde een hele tijd, en een hele hete douche, voor Moyra uit de badkamer kwam. Haar ogen stonden wat dof, van de vermoeidheid en de hoofdpijn door de huilbui. Eenmaal in de kamer kroop ze dan ook meteen in bed en legde haar hoofd met een zucht op het kussen. Zo zou het niet lang meer duren voor ze onder zeil was.

[Ravief]

Het excuus van Moyra was uiteraard niets meer dan dat: een excuus. Inga had dat heus wel door, maar toen Moyra naar de badkamer vluchtte, wachtte ze nog even en liet haar toen gaan. Ze zou echter Iriza er zeker nog wel even op aanspreken en haar aanraden om vooral samen te gaan ontspannen en wat leuke dingen te gaan doen.
Die avond stuurde ze haar dochter echter op tijd naar bed en ze sprak nog even met haar man, maar voor iedereen was het een vroege avond.

Als stelletje wolven konden ze aardig slapen, maar waren ze meestal ook op tijd hun nestje uit. Terwijl ze met Iriza in de keuken stond om ontbijt te maken voor iedereen sprak ze zachtjes met haar. Ze had het idee dat het niet goed ging met Moyra en Iriza gaf wat terughoudend antwoord dat er inderdaad wel wat aan de hand was, maar het niet aan haar was. Het ging om liefdesverdriet in elk geval. Maar daarna begon ze over Gennat te vertellen en al snel was Inga haar aan het plagen over haar liefje en dat ze hem dan maar eens een keer mee moest nemen, en er verdorie niet weer twee jaar over moest doen om langs te komen!

Toen Moyra uit bed kwam, stond de tafel gedekt en waren er een soort pannenkoeken met diverse vullingen om uit te kiezen. Iriza grijnsde haar toe. "Goed geslapen? Wat denk je ervan om wat rond te lopen vandaag en rustig aan te doen?" Oftewel: lekker lui vakantie vieren.

[varden]

Het antwoord dat uit Moyra kwam was meer een geluid dan een woord. Ze was 's nachts wakker geworden uit een nachtmerrie, en toen nogmaals omdat ze een kruik nodig had. Die ze daarna bij zich had gehouden alsof het een teddybeer, of reddingsboei was. Nu was haar lichaam nog erg bezig met opwarmen, wat duidelijk nog even duurde. Toen ze besefte dat wat er uit haar kwam nauwelijks verstaanbaar was knikte ze maar gewoon als antwoord op Iriza's vraag. Lui vakantie voeren klonk heerlijk en als iets dat ze beiden wel konden gebruiken.
Het kostte nog twee koppen thee voordat haar hersenen in staat leken te zijn voor het vormen van een zin. "Ik ben niet gemaakt voor dit weer," bromde ze zacht, weggedoken in een trui die zeker twee keer zo dik was als het model dat Iriza droeg. De nacht was inderdaad behoorlijk koud geworden, en ondanks dat het nu gewoon warm in huis was had dat meer effect op een slang dan je je kon indenken. Maar ze keek Iriza weer aan. "Wat had je in gedachten voor vandaag?" Moyra wist immers niet zo goed wat hier in de buurt te beleven viel. Van het intense verdriet van de avond ervoor leek weinig meer te bekennen te zijn, of het was in ieder geval niet zo bewust aanwezig.