We find our own way

[Ravief]

Een tatoeage? Iriza trok een wenkbrauw op, maar haalde toen haar schouders erover op. "Je weet dat mij dat niets uitmaakt toch.. je hoeft dit soort dingen niet voor mij geheim te houden darling.. we kennen elkaar beter dan dat, toch?" Maar daarna zei ze plagend dat ze hem wilde zien zodra het kon om te kijken of ze Moyra nog wel over straat kon laten gaan als haar schouders niet bedekt werden.
Bij haar vraag viel ze echter even stil en ze hielp op met haar werk. Ze kwam bij haar vriendin aan de bar zitten en wist eigenlijk niet zo goed hoe ze dit moest brengen. "Ik heb er niet zoveel over gezegd omdat ik dacht dat het je pijn zou gaan doen... hij komt uit Vexgarde, Mo.. Vind je.. vind je het erg?" Iriza was het soort vriendin die een gast links zou laten liggen als Moyra dat zou willen om een goede reden. Maar dit was een gast waarbij Iriza bij zichzelf merkte dat ze langzaam maar zeker heel verliefd aan het worden was en ze wilde dit niet zomaar laten gaan.

[varden]

Natuurlijk verstijfde Moyra kort. Hij... hij kwam uit Vexgarde? En ze Iriza had hem ontmoet op de avond dat Gennat ook aan de bar had gehangen? Het zou toch niet zo zijn dat...? Nee, dat kon niet. Dat zou wel echt te toevallig zijn, en als Gennat er was geweest waren er vast wel meer mensen uit Vexgarde geweest. Het was een grote stad, met duizenden inwoners. Dus schudde ze haar hoofd en keek Iriza met een zachte glimlach aan. "Als hij jou gelukkig maakt ben ik gelukkig," zei ze op warme toon. "Vexgarde is een grote stad, en het is niet alsof je Nish van me af pakt. Dus natuurlijk vind ik het niet erg." Hoewel ze de opmerking over Nish als een grapje had willen laten klinken, kwam het iets wranger uit haar keel dan de bedoeling was geweest. Maar waarom zou ze het erg vinden als Iriza met een jongen uit Vexgarde aan het daten was? Moyra was voor Nish gevallen, dat hij uit de Ravenstad kwam was pure bijzaak. "Maar ik wil hem wel graag een keer ontmoeten, als jullie elkaar wat beter kennen." Misschien kon deze jongen een brief voor haar meenemen naar de stad, als hij en Iriza echt bleven daten.

[Ravief]

Wat opgelucht, omdat ze ergens toch wel dacht dat dit nieuws meer met Moyra zou doen dan het blijkbaar deed, herademde Iriza. Ze omhelsde haar vriendin en hield haar even vast. "Natuurlijk komt dat nog, wanneer ik denk dat dit een blijvertje is ga ik hem zeker voorstellen." Maar inderdaad, Moyra had het goed opgemerkt als had Iriza er verder zelf nog niet zo diep over nagedacht. Hij maakte haar gelukkig. En dat was dan ineens toch wel weer een beetje eng. "Maar vertel over vanmiddag? Wat wilde die madam en hoe ging het?!" Uiteraard moest ze hier alles van weten wat er maar te weten van was en ze hoopte van harte met Moyra mee dat ze de beurs binnen ging slepen. In elk geval zag het goed uit!

[varden]

Dus vertelde Moyra, over wat Kaeda allemaal had willen weten, over dat er nog een paar kandidaten waren, maar ook over dat ze het zelf best een beetje positief durfde in te zien. "Nish had me laten beloven dat ik mijn droom achterna zou gaan jagen als ik weer in Grimmere was," zei ze aan het einde zacht. "Daarom was ik ineens weg, ik had gewoon ff wat lucht nodig na dat plotselinge gesprek en.. en toen moest ik aan hem denken en, nou ja." Toen was ze een beetje in paniek geraakt. En had ze dus een tatoeage laten zetten. Dat was niet altijd het beste moment om dat te beslissen maar Moyra dacht dat het resultaat er wel zou mogen zijn, dat hoopte ze tenminste. Ze had niet de mogelijkheid om het weg te laten halen of om er iets overheen te laten zetten. "Hoe bevalt de nieuwe huisgenoot?" Moyra vond niet zoveel aan het meisje, maar misschien gaf ze haar niet zo'n eerlijke kans.

[Ravief]

Ze glimlachte warm. "Dat is een goede belofte." Zelfs toen hij dacht dat hij het niet ging redden, had hij niet aan zichzelf gedacht. Nish had haar laten beloven om voor zichzelf te zorgen en uiteraard zou Moyra die belofte eren zo goed ze kon. Dat had hij vast geweten. "Het komt wel goed met je dromen, Mo. En het mooie aan dromen is.. je kunt altijd iets nieuws bedenken om achterna te zitten." Waarna ze opstond om iets voor hen in te schenken. Iriza keek De Argos eens rond. Er stonden nog een paar kaarsjes en verder was de ruimte nu leeg. Iedereen was naar huis en eigenlijk vond ze dit moment van de dag altijd fantastisch. De sfeer hing er nog, maar je had niet de opdringerige klanten of het gigantische lawaai van de keuken of het zeuren van het personeel -al betrapte ze hen er niet vaak op.
"Ik weet het niet. Ik ben zoveel hier dat ik haar niet goed ken. Anná vindt haar het einde dus ze zal wel vaak stappen en weet ik veel wat uitspoken.." Iriza rolde met haar ogen.
__________

"Ik ben amper in staat om voor mezelf te zorgen en mijn herstel gaat per wéken en niet per dag. Ik heb haar.. ik heb haar iets vreselijks aangedaan door haar te dwingen te gaan en nu kan ik haar niet eens zeggen dat ik nog leef." Frustratie, woede, schuld, verdriet.. het kwam allemaal voorbij. Nish schudde zijn hoofd en keek naar Anann. "Waar is dit goed voor, Anann? Waarom gaat het zo? Zal ik haar ooit terug zien?"
Anann zuchtte en leunde achterover. Ze zaten samen op het balkon en ze keek uit over het dorp waar beetje bij beetje de lichtjes werden ontstoken. "Ik weet het niet, Nish. Ik weet niet alles. Maar ik heb je gezegd wat er zou gebeuren als je met haar mee zou gaan. In elk geval heb je nu nog de kans om te leven en Moyra weer op te zoeken. Dat is beter dan sterven in het zand, lijkt me?"
Dat kon Nish niet ontkennen, maar een fijne situatie was het ook niet.

[varden]

Moyra moest lachen om de beschrijving van de nieuwe huisgenoot. "Als ze je maar niet hele nachten wakker houdt." Anná had dat één keer gedaan, toen ze een jongen mee had genomen, en alleen het idee dat ze zouden zien wat die twee uitspookten had Iriza en Moyra tegengehouden naar binnen te stormen en hun huisgenoot een klap voor haar hoofd te verkopen. Moyra mistte het huis met z'n drieën wel, De Argos was eenzaam als Iriza naar huis was en de zaak gesloten. Maar het solliciteren had de laatste tijd geen vruchten afgeworpen en dus zouden vaste lasten niet redelijk zijn. Dus het was prima zoals het was. Moyra nam een slok van haar drankje en grijnsde toen naar Iriza. "Wacht maar tot je vriendje een keer mee neemt naar Vexgarde, dan wil je nooit meer terug." Dat effect had de stad immers op haar gehad.

[Ravief]

"Nee, ik heb een paar duidelijke regels gesteld en als ze zich daar niet aan houden krijgen ze klappen en vertel ik degenen die blijven slapen allerlei narigheid over hen.. Nadat ik dat ook echt een keer heb uitgevoerd, zijn ze allebei best te houden.." Ze lachte. Alsof het huisdieren waren die zich misdroegen. Maar serieus, soms had Iriza het idee dat ze met twee tieners leefde en vluchtte ze zo ongeveer naar haar restaurant. Het was een plek die als thuis voelde en tegelijk was Moyra daar ook en had ze haar liever dan die andere twee samen. Iriza haalde haar schouders op. "Voorlopig zit het er niet in. Eerst maar eens flink aan het werk en alles op de rit en de veranderingen doorvoeren die ik wil doen. En dan kunnen wij samen ondertussen nadenken over een reis naar mijn huis, wat dacht je daarvan?" Het zou niet lang meer duren of het werd winter en voor je het wist was het lente en eigenlijk was dat de mooiste tijd om naar het Noorden af te reizen. Iriza's gele ogen begonnen direct al te twinkelen bij het idee van Moyra meenemen en haar alles te laten zien.

[varden]

Moyra knikte. "Dat lijkt me leuk." Een trip met Iriza klonk niet gek, de vorige was immers best gezellig geweest als je de oorzaak ervan (en het gevolg ervan) even vergat. Maar ze zou blij zijn dat ze zouden wachten tot de lente. Moyra zou de winter in het hoge noorden mogelijk niet overleven... Haar handen deden nog steeds pijn als ze te koud waren, de zalf die ze van Anann had gekregen was bijna op en Moyra kon alleen maar hopen dat het effect ervan zou blijven als ze niet meer had.
Maar aan de rustige avond kwam een eind toen Moyra Iriza uitzwaaide en de deur van De Argos in het slot draaide, waarmee ze zichzelf binnen sloot. Met een zucht ruimde ze de laatste dingen op en trok zich toen terug in haar kamertje. De donkere lege ruimte was niet iets waar ze vaak bleef hangen. Ze kroop in bed met een boek, een exemplaar dat ze uit de bibliotheek had gehaald en dat ging over de verschillende stammen en het ontstaan van de wereld zoals zij ze kenden. Of tenminste, het ontstaan zoals dat werd geclaimd door verschillende clans. Sommige ontstaansmythes waren ronduit lachwekkend, en sommigen lieten Moyra diep nadenken. De Vexgardianen waren trots op hun ontstaan van raven en hun link met de Morrigan, waar de Ramalanen juist claimden dat de link met de slang was gecreeëerd als straf en een vloek... Het enige moment dat Moyra opkeek van haar boek was toen ze dacht dat ze een kraai hoorde krassen buiten haar raam, maar ze zag niets en besloot dat het haar verbeelding moest zijn geweest.

[Ravief]

De week ging maar traag voorbij, maar uiteindelijk belandde er voor Moyra een hele dikke brief op de deurmat. Het was er eentje van ouderwetse kwaliteit. Dik briefpapier, gouden randjes en diverse velletjes. Ze werd toegelaten voor de beurs aan de Grimmere Universiteit. Wel werd ze aangeraden om een paar dagen langs te komen voordat ze haar definitieve keuze zou maken wat betreft de vakken en richting die ze op wilde. Mocht ze ooit bij de Sterrenwacht terecht willen komen, waren er een paar vakken die eruit sprongen voor haar die meer wogen dan anderen. Daarnaast was er een heel kantje gewijd aan de regels van de GU en wat en niet getolereerd werd. Er volgde zelfs nog een klein persoonlijk briefje van Kaede dat ze haar verwelkomde, veel van haar verwachtte en uitkeek naar haar resultaten en voortgang.
Vanwege haar afstand tot de vakken van de GU, werd haar de kans geboden om proeflessen te volgen en zou ze kunnen starten in het nieuwe jaar. September, zoals traditie luidde en dus had ze ruim de kans op alles op een rij te zetten, al haar vragen te stellen en wat al niet meer.

[varden]

Heel theatraal, ze kon het niet helpen, was de brief uit Moyra's handen gevallen toen ze had beseft wat erin stond. Toen ze had beseft wat voor mogelijkheid haar geboden werd. Daarna volgde dat ze de keuken in stormde en Iriza dolgelukkig om de hals vloog. Ze was binnen! Ze had de beurs gekregen! Al dat studeren, al die nachtelijke college's, al dat lezen had zijn vruchten afgeworpen! Maar ze zou niet in kunnen zien wat voor krankzinnige hoeveelheid werk er nu op haar lag te wachten. Want drie dagen later had ze haar gesprekken gehad, haar keuzes qua vakken gemaakt (die meer richting sterrenkunde gingen dan richting natuurkunde om haar kansen bij de sterrenwacht te vergroten) maar die wel inhielden dat ze heel wat moest inhalen op het gebied van biologie, geologie (meteoren waren immers niets anders dan enorme stenen in de ruimte...), en wiskunde. En dat betekende huiswerk, heel veel huiswerk. Dus als ze niet naar college's ging, was ze nu omringt door boeken en papier in de uren voordat ze aan het werk moest. Met grote ogen keek ze naar een stapel boeken die ze op zo'n dag voor haar neus had liggen voor een essay van 5000 woorden. Hoe dacht ze dit ooit voor elkaar te gaan krijgen...? Twijfel begon langzaam toe te slaan nu ze doorkreeg wat dit allemaal wel niet in zou gaan houden qua inzet en hersen-vermogen.