We find our own way

[Ravief]

Ze luisterde zwijgend. Iriza was ook hierin heel anders dan Anná. Ze drong niet aan, maar gaf Moyra de tijd en ruimte die ze nodig had om te vertellen wat ze wilde vertellen. En dat was niet heel veel, maar genoeg om het te begrijpen. Nish had haar gedwongen naar huis te gaan en was zelf achter gebleven. Waarop ze Moyra gewoon maar tegen zich aan trok en haar vast hield. "I'm so sorry, darling." Natuurlijk was dit niet Moyra's schuld en had Nish zijn eigen vonnis getekend, maar ze kende haar vriendin en begreep dus dat ze dit zichzelf aantrok en zichzelf de schuld gaf. Ze vroeg zich af of er geen kans was dat de vloek verbroken was, maar als het op deze manier was gegaan, betwijfelde ze het ergens.

[varden]

Het duurde niet lang in die omhelzing, voordat de tranen weer kwamen. Zacht snikkend drukte Moyra zich tegen Iriza aan. Ze nam het zichzelf inderdaad kwalijk, zag het als haar schuld. Als zij Nish niet eerder mee had genomen naar Ramal waren ze niet in die zandstorm terecht gekomen, dan was hij er niet zo slecht aan toe geweest dat hij was achtergebleven, dan had hij nu nog geleefd... Pijn en verdriet rolden opnieuw en opnieuw over Moyra heen, tot haar keel en hoofd weer pijn deden van het huilen. "We... Ik vond hem leuk, echt heel leuk," bekende ze snikkend. Ze had dat zelfs nooit tegen Nish zelf gezegd.

[Ravief]

Dat deed haar stiekem een beetje glimlachen. "Zoiets.. dacht ik al." Maar meer zei ze er niet over en liet Moyra gewoon huilen en keek haar vriendin toen aan. "Lieverd... Dit is niet jouw schuld. Nish wist wat hij deed toen hij je op het vlot zette. Het is niet jouw schuld." En waarschijnlijk zou ze dat elke dag tegen haar zeggen tot Moyra het misschien voor een piezeltje zou gaan geloven. Waarna ze haar voorhield dat Nish haar ook leuk vond, anders had hij heus wel met Anná geslapen. Dat laatste kwam er een beetje plagend uit, om te zien of ze de situatie met een miniem beetje kon verlichten.
_________

Gennat wist wat hem te doen stond toen hij het vlot vast maakte en de vaarboom op het houten vlonder legde. Hij had nog nooit iets zo moeilijk gevonden als wat er nu zou komen. Haast met angst en beven klom hij naar beneden en zag Nish liggen op een tussenplateau. Hij lag op zijn buik, een arm onder hem en de hele situatie maakte hem onpasselijk, maar hij daalde langzaam af tot hij bij het lichaam kwam. Voorzichtig draaide hij het lichaam van Nish om en tegen beter weten in zocht hij naar een hartslag. Eerst zijn pols en toen bij zijn hals. Hij schrok zich lam toen hij wat voelde. Langzaam en niet heel krachtig, maar het was daar.
Als een gek klom hij naar beneden en haalde een paar mannen op om Nish naar beneden te krijgen. Eenmaal op de grond wisten ze hem op een draagbaar te krijgen en de volgende stop was het ziekenhuis.
Nish... Nish leefde nog.. al was hing het aan een zijden draadje. De rest van de dag en die dag erna werd er volop voor hem gezorgd, tot bleek dat hij stabiel was en gewoon een lang herstelbed zou hebben. Wat beter was dan een ziekbed.

[varden]

"Ik.. ik heb met hem geslapen," kwam er na die opmerking zacht uit. Moyra was helemaal niet van plan geweest dat te vertellen, maar wilde het toch met iemand delen. Ze was met Nish naar bed geweest, ze had het heerlijk gehad en gevonden. En.. en ze had gehoopt dat dat mogelijk het begin van meer zou kunnen zijn. Een baantje, een leven, iets samen dat ze konden onderzoeken en waar ze verder in konden. Maar net als de vorige keer was het niet voor haar bestemd geweest... De vorige keer toen Indra haar toekomst onderuit haalde, en nu door Nish' dood. Ze was kennelijk niet bedoeld om gelukkig te zijn.

[Ravief]

Daar keek Iriza dan wel van op en ze zuchtte lichtjes. Dit was allemaal zoveel ingewikkelder dan ze aankon. Wat kon ze doen voor haar vriendin? Iemand die altijd zo gesloten was tegenover anderen en niemand dichtbij liet tot deze gast? Iemand die haar liet ontdooien en haar ware zelf meer naar buiten trok en haar vertrouwen won en dan ook nog eens zichzelf opgaf zodat ze bij haar broertje kon zijn?
In plaats van iets te zeggen, trok ze Moyra nog maar eens tegen zich aan.

In de morgen was duidelijk dat het ietsjes beter ging met Hide en de wolf glimlachte naar haar vriendin. Dan was het niet voor niets geweest en kwam er toch nog iets goeds uit deze klotezooi.

[varden]

Moyra haalde Iriza uiteindelijk over om niet in de logeerkamer te blijven slapen. Haar bed was groot genoeg voor twee en Moyra wilde eigenlijk niet alleen zijn. Niet na de avonden met Nish. Met Iriza was het natuurlijk heel anders, maar het was beter dan alleen. Moyra wist een beetje te kalmeren en ze lagen zelfs nog even te kletsen, waarin Moyra (met hoogrode kaken) vertelde over de avond samen. En uiteindelijk ook over de avond in de trolley.

Het deed haar goed om Hide aan de beterende hand te zien, hoewel ze wel nog iets bleker werd toen Carwyn opnieuw naar Nish vroeg. Ze gaf er geen antwoord op. Dus stelde ze voor dat Iriza en zij boodschappen gingen doen, zodat de rest nog wat kon rusten en bij Hide kon blijven. Eenmaal buiten stak ze haar haar op, de schubben op haar gezicht openlijk tonend. Ze zou Nish' dood niet voor niets laten zijn. Ze zou zich niet meer verstoppen, voor niemand niet. Hoewel Moyra's blik nog zo droef mocht zijn, haar gezicht nog zo bleek door het huilen en de vermoeidheid, was haar houding anders dan normaal. Iets zelfverzekerder, en een heel stuk trotser.

[Ravief]

Het was nogal wat en Iriza moest haar zelf een paar keer onderbreken om haar vragen te stellen. Dus ze hadden bijna al eerder seks gehad, alleen toen heel dronken en zij was in huilen uitgebarsten? Dat was lekker... Maar gelukkig had Nish haar opgevangen en ze begon steeds meer te geloven dat dit niet zomaar een dingetje was tussen die twee. Dat ze dieper om elkaar gaven dan ze elkaar hadden willen vertellen of aan zichzelf wilden toegeven.

Ze bleef even achter en zei tegen Carwyn dat Nish thuis was en hij er verder niet naar moest vragen. In een zekere zin loog ze niet en daarna kwam ze snel achter Moyra aan en keek even opzij toen de vrouw haar krullen bijeen pakte. Nish zou trots zijn, dacht ze, met een steek. Hoe vaak ze hem wel niet had horen mopperen -vaak binnensmonds- over dat Moyra zich niet moest verbergen, was niet te tellen geweest. In elk geval had zijn tijd bij haar en zijn gedrag een goede uitwerking op haar, al kon ze zich amper voorstellen waar haar vriendin op dit moment doorheen ging.
Ze slenterde naast Moyra langs de kraampjes. Hoewel ze zelf niet in de keuken stond, wist ze hoe belangrijk goed eten was en dus keek ze haar ogen uit. Vaak genoeg vroeg ze Moyra naar wat voor kruiden het waren, wat voor lekkers ze nu weer rook en wat ze zelf het liefste at. Maar toen gingen de haartjes in haar nek overeind staan en ze keek alert om zich heen. Ze gromde lichtjes toen ze een duo dichterbij zag komen. Normaal had Iriza niet zoveel uitingen van haar wolfkant, maar iets zorgde ervoor dat ze op scherp stond.
Terecht, zou blijken. Het was Nahual en een vriend, beiden goede kameraden van Indra. Nu was de een iets aardiger dan de ander en hij bleef even staan toen hij Moyra herkende. "Hé... Hoe is het met Hide?" Cal keek haar vragend aan. Het nieuws was heel snel door Ramal gegaan en Cal kende Hide wel wat. In elk geval kende hij hem beter dan hij Moyra kende. Zijn blik gleed even naar Iriza, die met haar ruige haardos en gele ogen duidelijk niet van hier was.

[varden]

Ze trokken de aandacht, maar iets anders had Moyra niet verwacht. Het was ook zo geweest toen ze hier met Nish had gelopen. Iriza werd onmiddellijk herkent als een vreemde, iemand die bovendien met haar gele ogen niet echt verborg van welke clan ze kwam, en ook Moyra kreeg afkeurende blikken te verduren die ze gewoon van zich af liet glijden. Wat maakte het immers nog uit wat mensen van haar, of van haar uiterlijk dachten? Ze wisten allemaal hoe ze eruit zag. Het deed haar goed om een beetje afgeleid te worden door Iriza, en ze liet haar dingen proeven, legde uit hoe ze sommige lokale kruiden gebruikten voor drankjes of maaltijden. In de, ietwat wanhopige, poging tot een grapje zei ze dat zij nu maar moest gaan koken. Anders zouden ze, zo na Nish, nog verhongeren. Ook al wist Moyra helemaal niet of ze haar oude kamer nog terug kon krijgen, en of ze werk zou kunnen vinden waarmee ze die zou kunnen betalen...

Ze merkte in de eerste instantie alleen op dat Iriza´s houding verstarde, hoewel die van Moyra nog net een graad killer werd toen ze zag waarom dat gebeurde. Haar ogen spogen vuur toen ze Nahual aankeek, maar ze hield haar rug recht en wist haar blik naar Cal te brengen. "Het lijkt iets beter te gaan, we hebben gelukkig iemand gevonden die misschien iets had dat zou werken." Ze hield het bewust vaag, maar kon het tegelijk niet laten een sneer te geven naar de priesters en de 'gevestigde orde', die ondanks hun zogenaamde macht helemaal niets voor haar broertje hadden kunnen doen.

[Ravief]

Moyra's kamer was al verhuurd, maar nu zij de eigenaar van De Argos was, kon Iriza haar in elk geval daar een slaapplek aanbieden. Ze wilde er zelf niet over beginnen, maar het deed haar ergens toch goed dat Moyra al wel een beetje kon nadenken over de toekomst en 'na Ramal'. Het was fijn om te horen dat haar vriendin niet hier zou blijven hangen en ten slotte verzwolgen zou worden door al het zand en de vast geroeste mensen hier.

Cal was, in Nish' woorden, wat je noemde een meeloper. Hij wilde er gewoon bijhoren, al zou hij een heel stuk aardiger zijn als hij zijn eigen pad zou kiezen en niet die druif van een Indra zou volgen. Maar ja.. peuterde dat hem maar eens aan het verstand.
De man knikte lichtjes op haar woorden. "Dat is mooi. Ik hoop dat het hem helpt en hij beter wordt." Waarna hij nog even naar Iriza keek maar toen Moyra nog eens toeknikte en ze verder liepen.
Maar ook zij slenterden en daardoor was de honende opmerking van Nahual goed te horen: "Goh.. zou ze eindelijk bij hem weg zijn gegaan en hem voor dood achter hebben gelaten zodat ze bij haar broertje kon zijn? Werd ook wel tijd dat ze die sukkel liet zitten, maar dit had ik nooit van d'r verwacht."

[varden]

Nahual's woorden waren niet te missen, waarschijnlijk was dat ook zijn bedoeling. Natuurlijk was het verhaal van de vloek als een lopend vuurtje door Ramal heen gegaan, Moyra had niets anders verwacht, maar dat iemand zo snel de link legde had ze schijnbaar toch een beetje onderschat. Ze verstijfde, trok wit weg bij Nahual's woorden, en het volgende moment vloog ze hem aan. Ze kon het niet helpen, ze trok die woorden niet. Woedend begon ze op de jongen in te slaan, het interesseerde haar geen zak dat iedereen het zag, wat men "wel niet van haar zou denken". "Jij arrogante, lompe zak. Achterbaks stuk vreten. Waag het niet om te doen alsof je me kent!" schreeuwde ze hem toe, niet van plan te stoppen voordat Nahual op zijn minst net zulke pijn had als hij Nish had bezorgd met die vuile streek op de duinen en met de gebroken pols.