We find our own way

[Ravief]

Alsof Gennat dit wilde! Hij wilde maar al te graag terug gaan, Nish het vlot op slepen en woest tegen hem tekeer gaan. Waar had die gast in de vrede zijn brein gelaten? Maar hij had het beloofd en hij was, ondanks zijn vele gebreken, wel een man van zijn woord. Dus luisterde hij niet naar Moyra, ook al voelde hij heus wel de verantwoordelijkheid van wat hij deed en voer hij haar zwijgend naar de metro. Of in elk geval tot hoe ver de vlotten konden gaan.
Hij knikte haar stug toe, wilde niet terug om het lichaam van zijn beste vriend te vinden, maar veel keus had hij niet. Hij stopte het geld wat Nish hem had laten halen bij de plaatselijke bank in de rugzak en gaf hem toen aan Moyra. "Hij zei dat je een buggy moest huren. En dat Iriza je hier ergens zou opwachten." Zijn lichaam was star om zijn emoties maar in bedwang te houden. "Moyra.. als.. als je ooit.. langs wilt komen... dan ben je altijd welkom." Waarna hij haar zag gaan en Gennat geen andere keuze had dan terug te gaan.
__________________

Nish zat op een stevige tak, zijn rug tegen de muur en huilde. Hij hoorde haar vechten, hoorde haar schreeuwen, hoorde wat ze tegen zijn vriend zei en alles in hem schreeuwde om naar boven te klimmen. Om toch het vlot op te springen zodat hij nog een paar laatste dagen met haar kon doorbrengen. Om naar nog een keer te zien, om haar vast te houden en... Zijn ogen schoten op en hij snakte naar adem toen het vlot vertrok en de afstand tussen hen groter werd. Hij voelde de band trekken, rekken en scheuren. Hijgend, zijn lichaam voelde alsof het in brand stond en alles deed pijn, klauwde hij met zijn ene hand naar zijn borst en de ander naar het onzichtbare touw om zijn nek. Niet veel laten was hij buiten bewust zijn en duikelde naar beneden, tot een iets lager plateau hem opving.
____________

Iriza wist niet wat ze had moeten maken van Nish zijn briefje, maar ze had geluisterd. Ze had haar spullen gepakt, tegen de baas gezegd dat het een noodgeval was en dat hij voor haar moest invallen voor een paar dagen, maar dat ze terug zou komen. De wolf was regelrecht naar de metro's gegaan en daar stond ze te ijsberen en te wachten. Toen ze Moyra zag, herkende ze haar haast niet. Maar dat ze alleen was en er geen lange vent vlakbij haar liep, zei wel genoeg. Stevig omhelsde ze haar vriendin en loodste haar door de gangen naar de metro die hen de stad uit zou brengen.

[varden]

Uitgeput, snikkend klampte Moyra zich aan Iriza vast, maar er kwam verder geen zinnig woord uit haar. De hele weg naar Grimmere niet, en ook de stad niet uit. Normaal zou ze het een kick hebben gevonden om met een buggy te rijden, zou ze met alle liefde hebben geprobeerd hoe hard het ding kon, wat ze er allemaal uit kon halen. Maar nu was dat er allemaal niet. Niets van dat verlangen, niets van dat enthousiasme dat Moyra zo duidelijk tentoon kon spreiden. Gennat's uitnodiging maalde in haar hoofd, zou dat nog lang doen. Zou ze dat kunnen? Terug naar Vexgarde? Wat zou ze er doen? Ze zou Nish' ouders niet onder ogen kunnen komen, Anann ook niet. Ze gaven allemaal zoveel om hem, zouden haar allemaal aan Nish doen denken. Wat zou ze er dan doen? Zijn graf bezoeken? Het idee alleen al brak haar hart, deed haar bijna in de winkel instorten terwijl ze met moeite haar tranen lang genoeg weg slikte om de buggy te huren en te betalen. Ze had gehoopt dat de eerste keer dat ze Iriza mee zou nemen naar Ramal, leuker zou zijn. Een roadtrip, een avontuur, de kans om haar beste vriendin te laten zien waar ze vandaan kwam. En nu kon ze alleen maar aan Nish denken. Aan Nish, en aan die verschrikkelijke tocht in de trolley. Als die nooit gebeurd was, dan zou hij mee zijn gegaan naar Ramal. Dan zou hij er nog zijn...

[Ravief]

Iriza verwachtte ook niet veel van haar en liet haar met rust. Alleen af en toe spoorde ze haar aan tot eten en drinken en zij nam het besturen van het ding wel op zich. Maar op den duur had ze toch echt Moyra nodig. Ze kende de weg immers niet en hoewel de buggy hard kon en ze er diezelfde dag nog zouden zijn, was het wel handig als iemand de weg wees.
Ze konden de buggy buiten Ramal weer inleveren en Iriza nam de tassen op zich en sloeg een arm om Moyra's schouders. Ze maakte zich flink zorgen om haar, maar begreep ook de ernst van de reis en dat ze geen moment te verliezen hadden. Er waren gelukkig nog wel steeds mensen buiten en die wezen hen naar de plek waar ze zijn moesten. Er brandde nog licht in het huis en het was Carwyn die hen ontving en Moyra direct doorstuurde naar de kamer van Hide. Met grote ogen keek hij naar de wolf. "Waar... waar is Nish?"

[varden]

Tegen die tijd wist Moyra zich genoeg bij elkaar te rapen om het stuur over te nemen en hen veilig tussen de zandbanken en duinen te loodsen. Ze voelde er weinig voor om weer vast te komen te zitten, zeker in zo'n duur apparaat als dit ding.
Moyra hoorde haar broer de vraag nog stellen, net als Iriza's antwoord dat ze het niet zeker wist, maar liep toen Hide's kamer in. Haar gezicht werd bleek, haar maag keerde zich bijna om toen ze haar broertje zag en ze snelde naar zijn bed. Zacht nam ze Hide's hand vast, streek zorgzaam over zijn warme voorhoofd. "Hide?" Ze was toch nog niet te laat? Het idee dat ze hem ook zou verliezen, dat Nish' dood voor niets geweest zou zijn, dat zou ze niet aankunnen.

[Ravief]

Het was duidelijk dat Hide er niet goed aan toe was. Hij lag bleek in zijn bed. Ondanks zijn warme temperatuur ging er af en toe een rilling door hem heen en hij werd niet direct wakker van zijn zus. Anu zat aan de andere kant en wilde haar zoon niet verliezen. Zachtjes vertelde ze dat Hide in en uit koortsdromen gleed en de perioden dat hij wakker was steeds korter werden.

Het was diep in de nacht toen hij wakker werd en wat verdwaasd rondkeek en zijn zus zag. "Moyra?" was dit echt? Was ze hier? Zijn moeder zat in de stoel aan zijn bed te slapen, iets dat Hide in de afgelopen dagen al vaker had gezien. Het was hem onduidelijk hoeveel er echt was en wat niet en hoe lang hij al ziek was. Wat hij wel wist, in de momenten dat hij wakker was, was dat hij bang was. Hij wist bij vlagen nog wel wat er was gebeurd en hij wilde niet doodgaan!

[varden]

Door het zachte geluid van Hide's stem werd Moyra wakker uit haar lichte slaap. Wat groggy keek ze op, naar haar broertje, en ging toen op de rand van zijn bed zitten. "Hé, ik ben er," zei ze zacht. Terwijl hij had geslapen had Moyra ongeveer twee uur lang op haar ouders in proberen te praten om Anann's middel te proberen. Het kon nooit slechter worden dan het nu was! De priesters hadden Hide opgegeven, gezegd dat het slechts een kwestie van tijd was voor hij zou sterven. Dus wat was het risico dat ze namen? Maar haar ouders hadden er niet aan gewild, ondanks dat ze hun zoon niet wilden verliezen. Ze vertrouwden deze Anann, een sjamaan van een vreemde godin niet. Maar Moyra zou Moyra niet zijn als ze niet anders van plan was. Ze zou Nish' offer niet voor niets laten zijn. Dus nu haar moeder diep in slaap was, haalde ze het flesje tevoorschijn. "Hide, je moet dit drinken. Het kan je misschien beter maken." Ze trok de kurk eraf en hield het hem voor. Zou hij meewerken?

[Ravief]

Ze moest hem overeind helpen en rustig aan doen, maar hij was wel zo ver dat hij alles wilde proberen nu. Het korte zitten en drinken hadden hem daarna ook echt uitgeput en hij zuchtte tevreden toen hij weer kon liggen. Moyra liet hij echter niet gaan. Hij kon dan wel twintig zijn, dit was allemaal best wel eng en hij wist niet zo goed hoe hij ermee om moest gaan. "Mo.. waar is Nish? Hij had van die grappige verhalen over... beesten... wil jij vertellen anders? Je blijft wel hier toch?" Hide hield haar hand vast en zakte uiteindelijk in slaap, niet doorhebben hoezeer de vraag 'waar is Nish' haar pijn deed.

Iriza had van een afstandje gekeken maar had het gezin tenslotte maar met rust gelaten. Ze voelde zich een inbreker hier, iemand die teveel was, maar tegelijk wilde ze haar vriendin niet alleen laten. Dat kon ze ook letterlijk niet, want er was geen mogelijkheid om nu naar huis te gaan en ze vermoedde dat ze hier nog wel even zat.

Pas laat in de dag erna werd duidelijk dat Hide beter sliep. Dieper, gezonder. Hij had nog steeds koorts, zoveel was duidelijk zelfs door alleen maar naar hem te kijken, maar er was iets aan het veranderen.

[varden]

De vraag had ervoor gezorgd dat Moyra enorm had moeten slikken om haar tranen in bedwang te houden. Hide's woorden, over Nish grappige verhalen, leken dolken in haar hart te steken. Waar was Nish? Hoe zou ze ooit tegen haar familie kunnen zeggen dat zij hem had vermoord? Dat ze misschien wel verliefd op hem was, en dat zijn dood haar schuld was? Hoe zou ze zichzelf nog in de spiegel kunnen aankijken als ze het hardop zei? Moyra wist het niet, dus vertelde ze Hide alle verhalen die Nish haar ooit had verteld. Hij had er genoeg verteld die ze kon delen, ook al deed het nog zo'n pijn om ze te herhalen.

Tegen de tijd dat men doorhad dat Hide er beter uitzag, zat het gezin net aan tafel. Moyra had gekookt, een voedzame maaltijd om de rest ook op de been te houden, en ging stilletjes naast Iriza zitten. Ze had, behalve de verhalen voor Hide, niet erg veel gezegd sinds haar aankomst hier en ze hoopte maar dat Anann's medicijn zou werken. Dat haar broertje zou leven. Dat.. Dat Nish niet voor niets was... Die zin kon ze niet afmaken in haar hoofd zonder de tranen weer te voelen branden. Om een snik te verbergen stopte ze maar gewoon een hap eten in haar mond.

[Ravief]

Het viel niet erg op dat Moyra niets zei. De rest van het gezin was ook stil en teruggetrokken. Normaal was de maaltijd toch wel een moment van gesprek en horen over elkaars dag, maar nu zat iedereen alleen maar te eten en ook alleen maar omdat het een primaire behoefte was en ze het echt nodig hadden.
Iriza ontfermde zich over de afwas, maar daarna trok ze Moyra uit de bedompte kamer en mee naar de binnenplaats. Het bleef afwachten hoe Hide zich zou houden en zich zou blijven weren tegen het gif in zijn lichaam. In het ergste geval was er nog steeds kans dat hij zou overlijden, en als hij zou blijven leven was het niet te voorspellen wat het precies met hem zou doen.

Ze zaten naast elkaar op een bankje en Iriza wilde er eigenlijk niet over beginnen, maar ze kon er niet langer tegen. "Mo? Wat is er gebeurd?" Natuurlijk was het vreselijk dat haar broertje het mogelijk niet zou halen, maar dat was niet waar ze op doelde nu.

[varden]

Moyra zei een tijdje niets, ze wist wel waar Iriza op doelde. "Hij... hij heeft me op het vlot naar... naar Grimmere gezet. Maar... maar hij kwam zelf niet mee." Haar stem was zacht, verstikt. Ze had Iriza, net als haar familie en Anná verteld hoe de vloek in elkaar zat. Dat als de één meer dan 15 meter van de ander vandaan was, die zou stikken. En dat Nish niet op het vlot was gestapt, dat had ruim meer dan 15 meter afstand tussen hen gecreëerd. Moyra's mond werd een harde streep, in de hoop haar tranen binnen te houden. "Ik.. ik voelde de vloek trekken, tot.. tot het knapte..." Tot Nish dood was...