We find our own way

Gebruikersavatar
varden
Berichten:2551
Lid geworden op:27 Jun 2015, 19:39
Re: We find our own way

Berichtdoor varden » 03 Jun 2019, 22:15

Vanwege die scheve behandeling, en het gepest over hoe ze eruit zag door anderen, had Moyra altijd een wat moeizame en dubbele relatie gehad met haar broertjes, maar sinds Hide's lange ziekbed was ze blij om hem weer te zien. Ze leken meer naar elkaar toegegroeid te zijn, waar ze met Carwyn soms nog behoorlijk heftig kon botsen. Dat Nish het echter goed kon vinden met beide vond ze fijn om te zien.

Toen Nish een gesprek met Hide aanknoopte maakte de Ramalaanse zich toch maar los van haar vriend en stond op om haar vader te begroeten met een kus op iedere wang, in niets te vergelijken met de knuffel die ze haar moeder eerder had gegeven. "Vader, u bent laat terug," zei ze op beleefde toon. Ze wist dat de vergaderingen van de gildes lang konden duren, iets waar geen bewoner van Ramal echt blij mee was. De nacht in de woestijn was pikkedonker en in die donkere straten kwamen veel roofdieren in beweging.

Hide rolde met zijn ogen als antwoord op Nish' vragen. "Bij Damballah, je klinkt net als haar als ze schrijft!" Waarop hij richting Moyra gebaarde, die daarop uiteraard met haar ogen rolde en Hide verder totaal negeerde voor nu. "Het gaat prima. Een beetje stijf meer niet joh. Ik kan je nog steeds inmaken met sandboarden. Maar... maar wat was er met jou? Moyra zei dat je... dat je bijna dood was?" Had hij dat goed begrepen? Zijn zus was in tranen geweest de laatste keer dat ze hier was, ze had eruit gezien als een spook of op zijn minst als een schim van zichzelf en hoewel ze later had geschreven dat Nish het goed maakte had ze nooit echt uitleg gegeven. Moyra verstijfde toen ze Hide die woorden uit hoorde spreken en haar blik ging razendsnel naar haar ouders. Dit was een gesprek wat ze heel graag nog eventjes uit had willen stellen...

Gebruikersavatar
Ravief
Site Admin
Berichten:2802
Lid geworden op:28 Jun 2015, 14:28

Re: We find our own way

Berichtdoor Ravief » 03 Jun 2019, 22:54

"Moyra." Hij groette haar eveneens terug met twee kussen en hield haar lichtjes vast voor hij haar liet gaan. "Helaas zal het niet de laatste keer zijn. Ze willen nieuwe systemen doorvoeren en dat is niet van de ene op de andere dag uitgedacht." Hij was duidelijk moe, maar nam de tijd om zijn vrouw te groeten en Nish de hand te schudden.

Nish verstijfde lichtjes door die vragen en ving Moyra's blik. Het werd hem vrij snel duidelijk dat ze niet alles had uitgelegd en verteld. De geschokte uitdrukking van haar moeder - die maar net het dienblad met drank vast wist te houden - vertelde hem genoeg. Hij schoof wat ongemakkelijk heen en weer en tot zijn verrassing was het Anu die naast hem kwam zitten.
"Is... is dat waar? Wat is er precies gebeurd?"
Zelfs Neva keek van de een van de ander en ging erbij zitten om dit verhaal te horen. Uiteraard wisten ze nog van de vloek, maar tegelijk hadden ze niet echt iets willen geloven ervan. Ze hadden het afgedaan als iets wat vanzelf wel over ging.

"Ehm... Nou... Het zit zo." Nish vertelde nog eens hoe de vloek in elkaar zat en welke oplossingen Anann hen had gegeven. Beiden hadden echter gehoopt dat ze een andere -vooral duidelijkere- manier zouden vinden om de magie te verbreken. Tijden het vertellen schoot zijn blik af en toe naar Moyra. Hij hield haar in de gaten, al skipte hij vrij vlot door de gevolgen van bijna doodgaan in de woestijn. Dat werd alleen 'om goed te helen zijn we terug gegaan naar mijn thuis'.
"Toen de brief kwam dat je... nou ja, in levensgevaar was, was er voor mij geen andere optie." Nish staarde naar zijn knieën en glimlachte lichtjes naar Hide. "Ik wist niet of we de band zouden breken, maar ik wist wel dat Moyra meer tijd met je moest hebben, uitgaande van het slechtste geval. Dus dwong ik haar naar huis te gaan." Zijn stem was wat schor nu en Nish zocht haar blik. Hij had het nooit mogen doen zonder met haar te overleggen, maar het had toen gevoeld als de enige optie. Hij wilde haar niet laten gaan, maar haar houden terwijl ze mogelijk haar broertje zou verliezen? Nee, dan zou hij niet met zichzelf kunnen leven.

Anu was het die uiteindelijk de geladen stilte verbrak. "Dus je verwachtte te sterven?"

Hij was haast vergeten dat ze naast hem zat en Nish keek haar aan, maar knikte toen. "Ja. Zoals we allemaal zien, is dat niet het geval geweest, maar het heeft een paar keer niet zoveel gescheeld." Hij veegde zijn handen af aan zijn broek en hoopte maar dat ze het hier niet weer over hoefden te hebben.
I write for the same reason I breathe - because if I didn't, I would die

Gebruikersavatar
varden
Berichten:2551
Lid geworden op:27 Jun 2015, 19:39

Re: We find our own way

Berichtdoor varden » 03 Jun 2019, 23:10

"En dan te bedenken dat er ooit een dag moet komen dat Hide het zonder u kan," wist Moyra zowaar op zachte toon te grappen. Goed, ze kon veel negatieve dingen over haar vader zeggen, maar hij was wel goed in zijn werk en als hij dingen aanbracht op vergaderingen waren ze altijd goed doordacht. Maar dat gesprek duurde niet lang.

Nee, Moyra had veel niet verteld thuis, simpelweg omdat ze het niet over haar lippen had kunnen krijgen op dat moment. Niet zonder weer in tranen uit te barsten en slapeloze nachten door te gaan. Als Iriza er niet was geweest had ze het mogelijk niet eens volgehouden. Meer dan eens was ze met haar beste vriendin mee naar huis gegaan en naast de jonge vrouw in diens bed gekropen omdat ze de nachten alleen niet had volgehouden.
Moyra had geschreven over de nacht in de woestijn, haar ouders hadden immers bericht gehad toen ze in het ziekenhuis was opgenomen, maar ze keek hem even dankbaar aan dat hij dat niet allemaal opnieuw opbracht. Ze droegen er beiden nog altijd de lichamelijke gevolgen van, van tijd tot tijd tenminste. Maar tijdens de rest van het verhaal kwam haar kaak steeds strakker te staan en was aan haar blik te zien dat het haar moeite kostte zichzelf in de hand te houden. De misselijkheid die ze achterin haar keel voelde werd bijna bij elk woord, bij elke herinnering erger.

"Je... Je was bereidt te sterven zodat Moyra bij haar familie kon zijn?" Het was niets voor Neva om te stamelen. Hij was een man van weinig woorden, en die woorden waren vaak hard en direct maar wel zeer goed overwogen. Bij dit verhaal wist hij echter even niet hoe hij zich moest voelen. Hij had niets met de vreemde snuiter waar zijn dochter mee uit leek te gaan, ergens gaf hij de Fiach (en misschien wel Nish persoonlijk) de schuld van de vloek die in zijn ogen een schande was geweest voor zijn familie, maar de komst van Moyra uit Vexgarde had Hide's leven gered. Dat vreemde goedje van die sjamaan uit "zijn stad" had het leven van zijn jongste zoon gered, dat kon Neva niet ontkennen. En Nish had zijn leven op het spel gezet om te zorgen dat hij het op tijd zou krijgen. De blik van de man ging nu ook naar zijn dochter. "En jij wist dat?" Aah... Daar was de harde toon die ze van haar vader gewend was. Moyra's blik was haast ijskoud, aan haar gespannen schouders was te zien dat het haar moeite kostte om niet in tranen uit te barsten bij deze herinneringen en ze voelde haast hoe haar handen pijn begonnen te doen (zoals ze nog altijd deden als ze koud werden, of in dit geval gespannen). De blik naar haar vader spoog echter vuur. "Toen ik hier kwam dacht ik dat hij dood was," wist ze uit te brengen. "Ik dacht... Ik dacht dat ik... dat ik hem vermoord had." Nu ging haar blik weer naar Nish. Het was de eerste keer dat ze die woorden uitsprak, dat ze het gevoel waarmee ze maanden had gelopen en dat ze zichzelf maanden vreselijk kwalijk had genomen eindelijk eens verwoordde.

Neva's blik ging weer naar Nish. "Je zou zijn gestorven voor mijn zoon..." peinsde hij op zachte toon, terwijl hij ook even naar zijn vrouw keek. Anu's blik ging bezorgd van Moyra naar Nish, terwijl Hide zich duidelijk niet zo op zijn gemak voelde. Hij had iets aangeboord wat hij misschien nog even had moeten laten liggen. "Dus... dus de vloek... die is nu opgeheven?" probeerde Anu het onderwerp te veranderen, voordat haar dochters hoofd mogelijk zou ontploffen. Moyra's intens groene ogen, zoveel meer reptielachtig dan menselijk door hun kleur, lieten Nish echter niet los.

Gebruikersavatar
Ravief
Site Admin
Berichten:2802
Lid geworden op:28 Jun 2015, 14:28

Re: We find our own way

Berichtdoor Ravief » 03 Jun 2019, 23:33

Nish stond op en negeerde de rest, al had hij daar genoeg op te zeggen. Hij overbrugde de afstand naar Moyra en reikte naar haar handen. "Nee. Het was mijn keuze, dat zei ik je toch? Niets hiervan was jouw schuld." Hij had gemerkt hoe diep het bij haar zat, maar dat ze echt dat dat zij hem had vermoord... "Bij de goden, Moyra," mompelde hij zachtjes en nam haar op. Had ze dat zichzelf elke dag verteld voor bijna driekwart jaar? En hij had alleen maar het juiste willen doen... Voorzichtig trok Nish haar tegen zich aan en drukte een kus op haar krullen. "Breá leïs liom tú.. Mi riahm fhagh te nunca." Oude woorden die hij later nog wel eens zou herhalen.

Daarna pas keek hij naar Moyra's ouders. "Niets tegen jou, Hide, maar nee. Niet voor hem. Ik riskeerde het voor Moyra." Zijn blik gleed naar Anu. "Ik heb mijn zusje moeten verliezen en zoiets wens ik niemand toe. Ik weet hoe het is om meer tijd te willen en.. dat wilde ik Moyra niet ontzeggen." Vervolgens glimlachte hij lichtjes. "Maar Hide is beter, de vloek is verbroken en ik adem nog dus... daar gaat het om. Zouden we het daarbij kunnen laten?" in elk geval voor vanavond? Mochten ze hem later willen aanspreken, dan moesten ze dat zelf weten, maar voor nu vond Nish het allemaal wel weer zwaar genoeg.
I write for the same reason I breathe - because if I didn't, I would die

Gebruikersavatar
varden
Berichten:2551
Lid geworden op:27 Jun 2015, 19:39

Re: We find our own way

Berichtdoor varden » 03 Jun 2019, 23:48

Ja, dat had ze inderdaad zo vaak tegen zichzelf gezegd dat ze de tel kwijt was geraakt. Langzaam begonnen Moyra's ogen zich te vullen met de tranen die ze eerder nog wist te verbijten dus ze was blij dat hij haar in zijn armen nam terwijl haar schouders kort schokten en ze zich tegen zijn borst verstopte, met haar handen in zijn shirt gegrepen en haar gezicht tegen hem aan verstopt. Even fronsten Neva en Anu een beetje bij dat vertoon maar beiden wisten beter dan er nu iets van te zeggen.

Hide knikte bij dat verhaal, Anu sloeg verbijsterd haar hand voor haar mond, en Neva fronste alleen maar kort opnieuw zijn wenkbrauwen. Nu pas kwam Anu weer in beweging en schonk voor iedereen een grote kop thee in, hoewel er een aantal mensen in de kamer zaten die eruitzagen alsof ze wel iets sterkers konden gebruiken... Moyra had zich nog niet bewogen, waardoor haar gezicht volledig wegviel in Nish' shirt en haar eigen krullen, en ze leek ook absoluut niet van plan te zijn om dat in de komende minuten te gaan doen. Het was niet dat ze niet wilde huilen waar anderen bij waren, hoewel dat zeker ook wel een meewegende reden was, maar vooral dat ze ergens toch nog een beetje bang was dat als ze nu bewoog het allemaal maar een droom bleek te zijn. Ook al had ze Nish al enige tijd terug, en ging het ook al een hele tijd weer goed tussen hen, soms voelde het nog altijd vreselijk fragiel. En dit was ineens zo'n moment geworden.
Hide schraapte een beetje ongemakkelijk zijn keel. "Dus eh..." begon hij, in een poging de sfeer wat te verlichten. "Je bent wel weer in vorm genoeg om met ons te gaan sandboarden?" Het was die vraag waarop eindelijk weer reactie kwam van Moyra, die iets totaal onverstaanbaars bromde (nog altijd zonder zich te bewegen) wat hoogstwaarschijnlijk een onvriendelijk woord was dat ze vaker had geuit in dergelijke situaties want Anu sprong er meteen op in. "Taalgebruik jongedame!" Waarop uiteraard nog een brom klonk.

Gebruikersavatar
Ravief
Site Admin
Berichten:2802
Lid geworden op:28 Jun 2015, 14:28

Re: We find our own way

Berichtdoor Ravief » 24 Jul 2019, 14:44

Rustig hield hij haar vast. Nish streelde haar donkere krullen en als er verder niemand bij was geweest, had hij haar op schoot getrokken en lieve niksjes gefluisterd. Maar hij begreep wel dat haar ouders dat waarschijnlijk niet helemaal oké vonden. Hier moesten ze het maar bij houden, totdat het duidelijk was dat hij echt nergens heen ging. Nish was serieus over hun relatie en hoewel ze elkaar verder geen beloftes hadden gedaan, hoopte hij dat dit een goed begin was. Samenwonen was voor Moyra ook niet zomaar iets. Maar hier samen zijn, officieel en niet omdat een van hen anders het loodje legt, was voor hem een goed teken. Ze konden wat opbouwen hier en ook al had hij geen beste relatie met haar ouders, misschien kon dat komen?

Hij moest lachen om Hide, maar ook om Moyra's onverstaanbare gemompel. De sfeer was weer goed en de spanning gebroken. "Zeker, man. Ik wil trucjes leren!" Zodra Moyra weer een beetje in staat was om te bewegen ging hij weer zitten en begon een rustig gesprek met Hide over sandboarden.

Dat de blikken van Neva en Anu even op hem rustten, gingen aan hem voorbij. Anu drukte Moyra met een zachte glimlach haar kop thee in handen en Neva was duidelijk aan het nadenken over dit alles.
I write for the same reason I breathe - because if I didn't, I would die

Gebruikersavatar
varden
Berichten:2551
Lid geworden op:27 Jun 2015, 19:39

Re: We find our own way

Berichtdoor varden » 04 Nov 2019, 15:29

Moyra bromde zacht toen ze Nish echt wel moest laten gaan maar glimlachte dankbaar naar haar moeder om de thee. Ze pikte meteen op welke kruiden erin zaten. Kruiden die haar bloed verwarmden waardoor haar handen minder pijn zouden moeten doen en waardoor ze wat zou kalmeren. Misschien... misschien kenden haar ouders haar toch beter dan ze soms dacht. Dat ze Nish en haar niet meteen uit elkaar haalden, zoals ze eerder met alle jongens in haar leven - behalve één specifieke eikel - hadden gedaan was iets dat haar wel opviel maar voor nu was ze even te uitgewrongen om erop in te gaan.

Het leven in Ramal liep wat anders dan op andere plekken. Rond de middag viel de stad stil, simpelweg omdat het door de hitte niet anders kon, om tegen etenstijd weer te ontwaken. De maaltijd hadden ze zonder Neva genuttigd maar die was rond de tijd voor ontspanning en thee weer verschenen. Ook dat was normaal; na het eten was er tijd voor een rustig moment in het huis, maar zodra de zon langzaam onder het zand leek te verdwijnen was het tijd voor het sociale leven in de traditionelere zin. Moyra was hieraan gewend maar had zich er vele jaren fel tegen verzet om een simpele reden: het tradtionele sociale leven was in de stad Ramal nog strikt gescheiden tussen mannen en vrouwen en de nieuwe generatie was het hier niet mee eens. Vandaar dat Moyra en haar broers samen met alle vrienden gingen sandboarden als het afkoelden, of bij de oases rondhingen. Dit delen van het leven, in het publiek, was voor sommige ouderen nog altijd een doorn in het oog. En een aantal van die ouderen waren goede vrienden van Neva.
Toen ze het bekende geklop op de deur hoorde rolde Moyra dan ook opzichtig met haar ogen terwijl ze overeind kwam. Anu hoefde haar geen standje te geven dit keer, ze kende het ritueel. Maar toch, ergens zou ze Moyra niet zijn als ze niet een beetje zou stangen, en dus - terwijl haar vader de deur open ging doen - keerde ze zich nog even naar Nish om hem een zachte kus op zijn lippen te drukken. "Welkom in Ramal," zei ze op zachte toon terwijl ze naar hem knipoogde en overeind kwam. 's Avonds was de zitkamer het domein van de mannen, de keuken dat van de vrouwen. En niet veel later zou het huis dan ook zo verdeeld zijn. Het was Hide die Nish duidelijk uitnodigde te blijven zitten en mee te doen, daarmee aantonend dat het toekomstig hoofd van de familie - ook al was Carwyn eigenlijk de oudste zoon, het zou Hide zijn die zijn vader opvolgde in de zaak en de familie - deze vreemde in het huis accepteerde. Neva keek even bedachtzaam daarbij maar ging toen naast Nish zitten om zijn steun aan zijn zoon en diens beslissing te bekrachtigen. En dat terwijl Nish' verenpracht heus wel wat gefronste blikken trok.

Uiteindelijk zaten er bijna een dozijn mannen in de zitkamer, op de banken, stoelen, en een aantal grote zitkussens die tevoorschijn waren getoverd. In het midden stond de kleine tafel die nu vol stond met kannen zoete koffie en thee, gebak van alle soorten, en twee grote waterpijpen waarin zoete kruiden zaten en waar de mannen duidelijk van genoten. In de keuken zaten een stuk of zeven vrouwen, van alle leeftijden. Moyra had toch maar weer een doek om haar haren geknoopt, niet zozeer om zich te verbergen want de schubben op haar gezicht toonden juist duidelijker omdat alles door de doek naar achteren werd gebonden, maar vooral om geen haar in het eten dat ze aan het voorbereiden waren te krijgen. Dat was de verdeling, de mannen waren aan het kaarten en roken en de vrouwen aan het koken. Maar de gesprekken waren niet heel verschillend. In beide ruimtes werd gesproken over politiek, werk, de stad, het weer, en natuurlijk uiteindelijk ook "de toekomst van de volgende generatie". Hide en Carwyn rolden opzichtig met hun ogen, een trekje dat in de keuken werd herhaald door hun oudere zus. Moyra was de enige vrouw aan tafel die ongehuwd was, maar wel van "huwbare leeftijd". Carwyn, Hide en Nish hadden nog bijstand van twee andere jongens aan tafel en hoewel iedereen wel oppaste om duidelijk namen te laten vallen voor potentiele matches die ze wel zagen zitten waren sommige beschrijvingen zo duidelijk dat je wel doof en blind moest zijn om niet te weten over wie het ging. Nish werd daarbij niet beschreven - als buitenstaander zijnde - maar af en toe gleed Neva's blik van de deur naar de keuken naar de lange man. Hij was niet gek, hij wist ook dat zijn dochter zich nog nooit zo had gedragen bij een man, zeker niet sinds Indra. Na een uur of drie - het huis rook inmiddels naar eten door wat er in de potten op het fornuis stond te pruttelen, en zoete rook - kwam Moyra uit de keuken tevoorschijn om de kachel aan te steken en de kruiden in de waterpijpen, waar iedereen stevig van rookte, te vervangen. Even bleef haar blik op Nish hangen, en toen ze achter hem langs liep liet ze zacht haar vingers toch even door zijn haar glijden. Normaal zou ze stampij hebben gemaakt, dat ze hierbij wilde zijn, maar het feit dat haar broer en vader Nish aan de tafel hadden uitgenodigd - een teken van acceptatie die niet altijd even normaal was - zorgde ervoor dat ze op haar tong beet en deed wat haar moeder van haar vroeg. Voor ze weer de keuken in verdween keek ze nog even naar hem om en knipoogde, maar meteen daarna verdween ze weer terwijl een bekend frustratie-geluid klonk. Anu was al iets te lang in gesprek met Moyra's oudste nicht, gelukkig getrouwd en bij toeval had ze een kledingstuk mee dat Moyra "fantastisch zou staan als ze ooit overwoog te trouwen". Het ding was net tevoorschijn gehaald. "Ibu...*" klonk het dan ook door beide kamers. Hide en Carwyn begonnen prompt te lachen en zelfs Neva moest zichtbaar zijn best doen om zijn gezicht in de plooi te houden.




* Moeder

Gebruikersavatar
Ravief
Site Admin
Berichten:2802
Lid geworden op:28 Jun 2015, 14:28

Re: We find our own way

Berichtdoor Ravief » 04 Nov 2019, 22:19

Met Neva veel thuis, was het duidelijk dat de dagen volgens een bepaald ritme verliepen. De vorige keer hadden ze misschien wat meer vrijheid gehad omdat Nish een soort van nieuwigheidje was. Een vreemdeling die meekwam omdat het niet anders kon. Maar nu was hij hier als geliefde. Iemand waarmee Moyra een relatie wilde opbouwen, of al had. Neva wist nog niet precies hoe hij dit moest zien, maar Nish had zich maar aan te passen aan hun cultuur en dagindeling.

Nish vond het allemaal wel prima, behalve het alleen slapen. Daar was hij niet zo van gediend en zeker met hoe koud de nachten waren, miste hij Moyra behoorlijk in zijn armen. Af en toe bleven ze nog een poosje op om te kletsen over wat hen dan ook maar bezig hield, maar veelal gingen ze op in het gezinsleven. Carwyn en Hide waren er in elk geval het hele weekend en hoewel de oudste nog wat gereserveerd bleef, had Nish het idee dat hij een behoorlijke band aan het bouwen was met Hide. Ze hadden een paar keer een goed gesprek en leerden elkaar aardig kennen. Carwyn bleef iets meer op de vlakte, maar was wel altijd in voor een grap en grol. Het sandboarden met z'n allen was dan ook een groot succes. Mede omdat ze nu niet om afstand hoefden te denken en er geen pestkoppen waren die hen dwars zaten. Uiteindelijk werd het toch gezien als sport en als vermaak. Iedereen die het wilde proberen of wilde leren, was welkom.
De Vexgardiaan bleef zich verbazen over deze verschillen in de generaties. Iedereen van zijn leeftijd was een heel stuk vriendelijker en stond meer open voor zijn aanwezigheid hier, dan de oudere generatie. Die waren toch wat terughoudend en moesten eerst maar eens zien wat voor een man hij was.

Culturen vond Nish interessant en dus kwam hij niet in opstand bij sommige regels die hij wel erg vreemd en achterhaald vond. Hij vroeg eerder geïnteresseerd naar waar de gebruiken vandaan kwamen en hoe lang dit al stond. Welke veranderingen erin waren geweest en wat het voor hen betekende. Zo kon hij een lang gesprek met Neva aanknopen hierover. De vader van Moyra was toch wel wat vasthoudend in bepaalde dingen en hoewel Nish in lang niet alles zijn mening deelde, stond hij open voor gedachten hierover. Hij wilde het waarom weten. Dom maar anderen volgen en er niet over nadenken lag niet in zijn aard.
Onbewust steeg hij hierdoor toch een paar punten in aanzien bij Neva, hoewel die hem er ook van verdacht dat hij het deed om op goede voet te komen. Nish was zich hier niet van bewust.

Hij was zich wel bewust van het feit dat Hide hem doelbewust vroeg te blijven zitten. Even keek hij verbaasd naar Moyra en vragend of dat wel goed was, maar ging toen naast de jongen zitten. Het was een eer die hij niet kon weigeren en ook niet wilde weigeren. Eerder had hij weleens een avond alleen doorgebracht, of lopend met Moyra door de stad om haar te horen vertellen over haar jeugd. Of samen op een plat dak, kijkend naar de sterren. Echt bewust hier blijven.. nee, dat was nieuw.
De rook vond Nish maar niks, maar probeerde het wel. Het verbaasde hem dat de kamer nog niet blauw stond en hoe ze die lucht ooit weer gingen verjagen. Even keek hij verlangend naar de deur waarachter de vrouwen waren en waarschijnlijk de kookvuren al brandden. Voor een deel zou Nish misschien wel liever in de keuken zijn, maar hier een avond bij horen was iets bijzonders. Niet dat de gesprekken echt heel bijzonder waren. Met Hide had hij het over de laatste ontwikkelingen en hoe zijn dag was geweest. Met Neva verschilde het, maar was het vooral luchtig en oppervlakkig.

Zijn blik verzachtte toen hij Moyra binnen zag komen. Een warme, tedere glimlach waar duidelijk liefde uit sprak, was voor iedereen te zien, maar alleen voor haar bedoeld. Nish genoot van het beetje aandacht dat ze hem gaf, en wist even haar hand te vangen. Zacht wreef hij met zijn duim over haar hand en grijnsde naar haar terug. De knipoog liet zijn ogen glinsteren en hij trok een ondeugend gezicht naar haar alsof hij Moyra wilde beloven dit later wel even goed te maken in tijd met z'n tweeën.
De geluiden uit de keuken waren vrij duidelijk, maar toen diverse mannen ineens begonnen te grinniken, keek Nish toch verbaasd rond.
"Wat? Wat heb ik gemist?" Hij deed zijn best om wat woordjes te leren, maar dat ging maar met mate en hij had het idee dat dit toch echt een inside grapje was.
"Iemand probeert Moyra te vertellen dat ze toch echt eens moet trouwen! En dan in traditionele kledij!" Hide grinnikte en schudde zijn hoofd en nam nog maar een teug van de waterpijp.
Nish viel stil en moest hier duidelijk even over nadenken. "Wat is dan het probleem? Trouwen of de kleding?" Hij snapte de grap niet en zijn zilveren ogen keken dan ook ernstig van de ene broer naar de andere.
I write for the same reason I breathe - because if I didn't, I would die

Gebruikersavatar
varden
Berichten:2551
Lid geworden op:27 Jun 2015, 19:39

Re: We find our own way

Berichtdoor varden » 05 Nov 2019, 10:43

Al snel waren het niet alleen Moyra’s broers die aan het lachen waren. Haar twee ooms zaten ook aan tafel, en een aantal van de andere mannen kenden de jonge vrouw al sinds ze een klein meisje was. Haar temperament en vooral uitgesproken mening waren berucht, al van voordat ze - lichtelijk onder Nish’ invloed - uit haar schulp en de opgelegde regels kroop. Carwyn keek grijzend naar Nish. “Wallãh, tu wê dine Ralomaer...”* Waarop één van de andere jonge mannen snel insprong en zijn glas hief, de rest van de mannen gingen er snel in mee. Meer glazen gingen de lucht in. “Laki majki iswana mawirita!”*

Neva schudde lichtjes zijn hoofd, hij proostte niet mee sterker nog hij vond dit vertoon veel te voorbarig. Hide keek grijnzend naar zijn vader en wendde zich toen tot Nish om dit alles uit te leggen. Het woord voor ‘draak’ (Ralomaer) leek qua uitspraak duidelijk veel op de achternaam van de slangentak, de Palomer, en hoewel Nish wist hoe er werd gedacht over uiterlijke kenmerken bleek dat diep van binnen er ergens nog wel trots zat over hun connectie met de mythische wezens. “Voor ons is het grappig omdat Moyra altijd fel tegen trouwplannen is geweest," begon de jongste broer met uitleggen. "En wat je net zag was een toost die meestal wordt uitgesproken onder vrienden of de mannen van een stam korte tijd voor verlovingen. Als een relatie serieuzer wordt,” legde de hij verder aan de Vexgardiaan uit. Zijn blik was vriendelijk en zacht terwijl hij naar Nish keek. Hij was op de man gesteld geraakt en beschouwde hem toch wel als vriend na de afgelopen dagen. Waarop een andere man snel inhaakte. “Man we begonnen te denken dat ze een oude vrijster zou worden. Je hebt haar net op tijd geschaa...” Een stoot tussen zijn ribben van Hide liet hem zijn zin onderbreken, en Neva’s blik liet hem verstommen. Net als de rest van de mannen die snel onderling weer andere onderwerpen aanbraken. Rustig keek de oudere man naar Nish. “Mijn dochter heeft nooit iets tegen trouwen gehad,” zei hij rustig. “Haar tegenzin ligt bij het idee van de traditionele levenswijze van de getrouwde vrouwen in Ramal.” Waarop Hide heftig knikte. “En ze is er niet zo dol op dat iedereen altijd wel een manier vindt om traditionele huwelijken op te brengen,” voegde hij meteen brede grijns toe. Het klonk wel als Moyra om zeer fel tegen iets te zijn dat werd opgedrongen.

__

In de andere kamer trok Moyra dan ook een gezicht richting haar moeder terwijl ze iedereen nog een kop thee in schonk en de jongste kinderen in de kamer koekjes serveerde. "Ibu, het is veel te vroeg om over een huwelijk na te denken," probeerde ze reden in te brengen. En dan bedoelde ze helemaal niet in haar relatie met Nish, dat leek haar meer dan logisch. Ze was halverwege de twintig, in haar ogen - en in die van vele jongeren die lange tijd in Grimmere hadden gewoond - veel te jong om over trouwen na te denken!





*Brother, you’re dating that dragon.
*Good luck taming her!

Gebruikersavatar
Ravief
Site Admin
Berichten:2802
Lid geworden op:28 Jun 2015, 14:28

Re: We find our own way

Berichtdoor Ravief » 07 Jan 2020, 11:47

Dit was allemaal erg interessante informatie. Nish had best door dat hij niet helemaal geaccepteerd werd hier, maar toch werd er een traditionele toast uitgebracht. Hij wilde niet zonder Moyra en wist ook wel dat het te vroeg was om haar ten huwelijk te vragen, maar hij wist wel dat hij dat wilde doen, ooit. Dus dat hun relatie serieus was en zo ook werd bevestigd door de groep om hen heen, dat deed hem wel goed.
Maar Nish wilde niet zomaar de woorden van Neva wegschuiven. "Ik denk dat het iets is wat in elke cultuur aan het verschuiven is. Het vervoer ontwikkeld zich steeds meer, er kan geproefd worden van hoe anderen het doen en dingen regelen waardoor er nieuwe ideeën ontstaan. Ik denk niet dat het per se slecht is, al zijn sommige tradities uiteraard te mooi om aan voorbij te gaan."

De avond ging zo nog een poosje door en Nish kreeg heel wat verhalen over Moyra te horen, maar moest zelf ook een duit in het bakje doen en over zichzelf vertellen. Nieuwtjes gingen de kring rond, de laatste politieke zetten werden besproken en uiteindelijk - toen iedereen zich had volgegeten en gedronken - vertrokken ze een voor een naar huis.
Het was nog niet zo extreem laat dat het al bedtijd was en Nish waagde zich in de keuken om te zien of Moyra al vrij was ondertussen. Hij had een mand verzameld met wat eten en wat drinken en een grote deken. "Hé, kan ik je even stelen?"

Even later zaten ze op de zandduin die Moyra eerder had aangeduid als haar favoriete plek. Rustig zat hij naar haar en verstrengelde hun vingers. "Ik hoorde je op een gegeven moment luid protesteren. Heb je een goede avond gehad?"
I write for the same reason I breathe - because if I didn't, I would die

Wie is er online

Gebruikers op dit forum: Geen geregistreerde gebruikers en 1 gast