We find our own way

[Ravief]

Hij schrok zich rot van haar uitdrukking en nam voorzichtig haar hand vast zodat deze zou stoppen met trillen. Hij las de paar regels die haar moeder naar haar had gestuurd, vroeg zich vaag af hoeveel namen Moyra had, maar knikte toen. Hij trok haar even tegen zich aan en drukte een kus op haar haren. "Ik begrijp het. Geef me even." Waarna hij haar losliet en direct een briefje terugkrabbelde en die aan de raaf gaf en wegstuurde. Maar daarna schreef hij nog een briefje en stuurde ook die raaf weg.
Vervolgens pakte hij haar hand en leidde hij haar naar beneden, het dorp door. Eerst trommelde hij Gennat op, zonder uitleg te geven maar alleen dat hij mee moest komen en daarna zette hij koers naar Anann.
"Ik weet niet of ze iets heeft wat kan helpen, maar Anann weet veel. Je kunt het altijd proberen. Ik moet even met Gennat spreken." Zachtjes gaf hij haar een zetje naar binnen en bleef buiten met Gennat staan. Zodra ze klaar waren met een kort overleg, waarbij Nish geen tegenspraak duldde, kwam ook hij naar binnen en luisterde nog naar de laatste paar woorden. Anann keek hem even aan, maar gaf Moyra inderdaad een flesje. Ze wist niet of het zou helpen, maar het was een antigif tegen de meeste dingen waar elk ander mens aan doodging.

[varden]

Dat Moyra van slag was straalde van haar af, en dus luisterde ze voor het grootste gedeelte naar de vrouw waarna ze het flesje aannam. Het ergste was dat ze eigenlijk helemaal niet weg wilde, niet uit Vexgarde, niet uit deze rust. Ze wilde die vervloekte trolley niet weer in, maar als ze nu wegbleef had ze het idee dat ze niet met zichzelf zou kunnen leven. Niet nu ze een mogelijk tegengif had, niet als haar broer mogelijk zou sterven...
Dus groette ze Anann, dankte haar, en liep terug naar Nish. Zouden ze vandaag nog weg kunnen? Kon ze dat wel van hem vragen? Zouden ze ooit nog tijd krijgen om te gaan herstellen?

[Ravief]

Hij sloeg een arm om haar heen en zei verder niks. Zelf ook in dubio over wat hij moest zeggen, maar nam haar gewoon mee naar zijn vertrekken. Daar begon hij gericht met een tas in pakken en liet Moyra zitten. Eten, drinken, wat kleren. De rugzak was niet ontzettend zwaar, maar zou in elk geval van pas komen tijdens de reis.
Vervolgens keek hij nog even om zich heen, om te zien of hij niets vergat, maar daarna konden ze naar de bomen lopen waar de vlotten lagen richting Grimmere. Het zou wel even duren voordat ze daar waren, maar hij had lood in zijn schoenen en wist niet echt wat te zeggen. Ze hadden net zoveel leuke plannen gemaakt. Ze hadden net een toenadering gevonden tot elkaar, waarvan hij had gedacht dat het nog wel even zou duren.. en dan nu dit? Nish werd er bijna boos om, maar dat kon hij niet. Hij begreep hoe belangrijk het was om naar Ramal te gaan. Tenslotte had hij zijn zusje verloren en hij bad tot elke godheid die maar wilde luisteren dat Hide mocht blijven leven en dat Moyra die pijn niet hoefde mee te maken.

De klim naar boven was zwaar, niet alleen omdat ze weg zouden gaan, maar ook omdat hun lichamen hier nog niet helemaal klaar voor waren. Boven stond Gennat te wachten en hij wisselde een blik met Nish uit. Hij sprak zacht met zijn vriend, vroeg of alles wat gelukt en overhandigde hem de tas en draaide zich toen om naar Moyra. Hij werd verscheurd van binnen, maar hij zag geen andere manier.
"Ik heb Iriza bericht gestuurd. Ze zal je opwachten bij de metro in Grimmere. Er zit genoeg geld in de tas om een buggy te huren. Ik wil niet dat je de trolley neemt, oké?" Nish keek nu pas van haar weg en slikte moeizaam. "Ik kan niet mee, Moyra."

[varden]

Voor Moyra vond alles plaats alsof ze verdoofd was. Het inpakken, het klaarmaken, het lopen, het klimmen. Ze wilde niet weg, wilde niet weg uit Vexgarde, waar ze net een leven op leek te gaan bouwen. Bovendien wilde ze meer tijd met Nish in de rust van de stad doorbrengen.
Zijn woorden deden haar hoofd dan ook met een ruk opschieten. Geschrokken keek ze hem aan, angst in haar ogen te zien. Hij... hij ging niet mee? Maar als... als zij bij hem weg bewoog zou ze.. dan zou ze zijn dood op haar geweten hebben! Wat vroeg hij in Wadjet's naam van haar? "Nish... Ik.. ik begrijp het niet," zei ze dan ook zacht. Aan de ene kant stuurde hij haar weg, naar haar familie, maar tegelijk wilde hij niet mee? Dan kon zij ook niet gaan, en dat wist hij net zo goed als zij. Dacht ze tenminste. Zacht pakte ze zijn hand vast, zijn gezicht peilend. "Je.. Je moet mee, of ik blijf hier." Ze hadden geen keuze.

[Ravief]

Hij verstrengelde hun vingers en zuchtte en sloot even zijn ogen. "Ik kan niet, lieverd." Zijn vrije arm gleed om haar heen. "Mijn lichaam en geest kunnen dat niet aan. Als ik al mijn veren verlies, wordt het mijn einde en Ramal... hoe mooi de plek ook is, zal dat wel met mij doen. Ik wil niet... ik wil niet daar..." Hij wilde niet sterven in het zand. Als hij er dan toch iets over te zeggen had, dan moest het hier zijn. Hier waar hij thuis was. Op grote hoogte, met de vertrouwde wind door zijn haren en het gevoel van thuis te zijn om zich heen. "Anann zag mijn toekomst in Ramal.." zijn stem was schor nu en zijn zilveren ogen drukten duidelijk uit hoeveel moeite hij hiermee had. "Ik wil die toekomst niet werkelijkheid laten worden, Moyra.. alsjeblieft..." Zijn stem brak en hij moest even wachten voordat hij verder ging. "Jij moet gaan. Je moet naar je broertje. Het komt wel goed met mij. Hij heeft je nodig en wie weet kan hij gered worden. Je moet gaan."

[varden]

Moyra wist niet wat haar overkwam, maar ze klampte zich aan hem vast, vlak voor de snikken kwamen. Ze wilde hem niet kwijt, wilde niet bij hem weg. "Dan blijf ik hier," snikte ze zacht. "Ik... Tot je weer gezond bent..." Ze kon niet zomaar bij hem weg, toch? De vloek zou het niet toestaan, en zij wilde niet degene zijn die zijn dood op haar geweten had. Niet door de vloek, maar ook niet door hem mee te nemen naar Ramal. Want Moyra wist dat hij gelijk had. Nog een keer naar de stad, dat zou hij niet trekken. Ze wist zelf niet eens of ze het wel aan zou kunnen, niet na wat hen overkomen was. Maar het idee van erheen gaan zonder Nish, waar dan ook heen gaan zonder Nish, dat trok ze niet goed.

[Ravief]

Zijn armen sloten stevig om haar heen. Tranen liepen over zijn wangen en hij hield Moyra zo lang mogelijk in zijn armen. Hij schudde zijn hoofd en nam een beetje afstand van haar. Hij nam haar gezicht in zijn handen en veegde haar tranen weg, totdat ze hem aan kon kijken. "Dat zou maanden kunnen duren, die tijd heeft Hide niet." Over haar hoofd heen keek hij even naar Gennat. Mogelijk zou Moyra een handje nodig hebben om echt bij hem weg te gaan. Teder streelde hij over haar lokken en wist zowaar een miniem beetje te glimlachen. "Moyra.. Ik wil dat je gaat. En wat er ook gebeurt.. het is niet jouw schuld. Oké? Ik wil dat je me beloofd dat je niet in Ramal blijft hangen en je dromen achterna jaagt." Hij kuste haar voorhoofd en daarna heel teder haar lippen. "Beloof het me."

[varden]

Wanhopig kuste ze hem terug, terwijl het haar niet lukte te stoppen met huilen. Of om hem los te laten. "Ik.. ik beloof het," klonk er heel zacht, maar nog maakte ze geen enkele aanstalten om hem los te laten, om richting Gennat en het vlot te bewegen. Ze wilde niet weg. Haar dromen waren hier. Vexgarde had haar voor de eerste keer de mogelijkheid geboden om haar dromen echt waar te maken, met een man die haar begreep en die zo lief was voor haar. Ze kon haar broer niet aan zijn lot overlaten, dat was zeker waar, maar ze kon Nish ook niet achterlaten. Het was niet eerlijk dat ze werd gedwongen tot die keuze.

[Ravief]

Hij hield haar nog lang in zijn armen, zijn eigen hart net zo gebroken als die van Moyra. Nish drukte nog een kus op haar fantastische lippen, maar liet haar toen los. "Voel je niet schuldig om wat dan ook... Dit is mijn keuze. Doe je broertjes maar de groeten van mij en.. en.. zet nog een tattoo ergens ter herinnering aan onze gekke avonturen." Hij streelde nog een laatste keer door haar lokken. Die wilde, weerbarstige krullen van haar waar hij nooit genoeg van kon krijgen. "Moge Morrigan je zegenen," fluisterde hij, maar deed toen een stap naar achteren.

Gennat begreep dat het niet zomaar een afscheid was en zijn gezicht stond grimmig. Hij was het niet met Nish eens, maar hij kon zijn vriend niet aan het verstand peuteren dat hij het er maar op moest wagen. En dus hielp hij hem met wat mogelijk wel eens zijn laatste wens kon zijn: Moyra veilig bij haar vriendin brengen zodat ze niet alleen naar haar familie hoefde te reizen. Terwijl Nish zich liet zakken van het plateau, zodat ze niet hoefden te zien wat er waarschijnlijk zou gebeuren, nam hij Moyra zo zachtaardig als hij kon mee naar het vlot en boomde af.

[varden]

En dat was niet erg zachtaardig, want Moyra vocht. Vocht om bij Nish te komen, terwijl ze zijn naam riep, schreeuwde. Maar ze was kleiner, minder sterk dan Gennat en hij wist haar op het vlot te krijgen. Even leek ze nog een keer te willen springen toen hij afzette, maar op de rand van het vlot besefte ze wel dat dat haar eigen ondergang zou worden. Die sprong kon ze niet maken, de val zou ze niet overleven. Opnieuw en opnieuw riep ze Nish, probeerde Gennat over te halen het vlot om te keren. En dat deed ze op vriendelijke, en minder vriendelijke manieren. Ze slingerde naar zijn hoofd dat hij Nish' dood zou betekenen als hij het niet deed, maar ze kreeg de man niet overgehaald. Ondertussen voelde ze iets trekken, iets dat steeds erger werd, alsof er een elastiekje tussen Nish en haar werd gespannen. Een elastiekje dat met de meter onder meer druk stond, tot ze het plotseling niet meer voelde. Verslagen, onbedaarlijk huilend zakte Moyra op het vlot, haar knieën tegen haar borst getrokken. Ze kende deze pijn gedeeltelijk, had zich net zo beroerd gevoeld toen Indra haar had gedumpt ten overstaan van iedereen in Ramal. Maar tegelijk was deze pijn niet te vergelijken, was hij nog veel heftiger. Ze had Nish vermoord... Daar kwam het op neer. Terwijl ze eindelijk aan zichzelf had toe kunnen geven dat ze hem leuk vond, echt leuk, dat ze het had willen proberen met hem. En nu... nu was haar, was hen dat afgenomen. Het zou lang duren voor Moyra's tranen stopten, en dat gebeurde enkel omdat ze vermoedde dat ze geen druppel vocht meer in haar lichaam over had om te huilen.

Toen ze van het vlot afstapte, om de metro te nemen naar Grimmere, leek ze nog het meest op een zombie. Haar gezicht was bleek, haar ogen dik en rood, haar keel was schor. Ze dankte Gennat voor de lift, voor dat hij haar veilig af had gezet. Ze vroeg hem of hij alsjeblieft tegen Nish' ouders wilde zeggen dat ze dit nooit had gewild. Dat ze dacht dat ze de vloek hadden kunnen breken op een andere manier, dat ze van Nish had kunnen houden als ze... als ze gewoon net iets meer tijd had gehad (wat Moyra's beste manier was om te zeggen dat ze de jonge man best wel leuk was gaan vinden). Daarna hief ze de tas op haar schouder en vertrok. Ze kon niet meer naar dat vlot kijken zonder aan Nish te denken, vanwege zijn fascinatie met de vliegende dingen en hoe ze werkten.