Zijn kaak trok strak en bewoog even. Het was duidelijk een onderwerp waar hij het liever niet over had. "Catha." Al zat het verhaal anders in elkaar dan Moyra kon vermoeden. Het was allemaal een stuk ingewikkelder dan een meisje die uit de bocht vloog en haar hoofd stootte.
Voorzichtig depte hij de wonden schoon en droog en knikte tevreden bij wat hij zag. Even keek hij haar recht in de ogen aan, nam haar niet-menselijke kleur groene iris in zich op en wist haar een miniem glimlachje te geven. Wat zou ze wel niet van hem denken, dat hij zo panikeerde om wat schrammen en schaafwonden? Weer gekalmeerd hielp hij haar overeind en hield haar even vast tot hij zeker wist dat ze niet om zou vallen. Nish raapte het vest op en gebaarde naar het eindplateau. "Laten we de rest van de avond maar wat rustiger doorbrengen.. Wilde je nog langs Anann voor de boeken?"
We find our own way
I write for the same reason I breathe - because if I didn't, I would die
Re: We find our own way
Catha... Moyra sloeg die naam op, maar vroeg er niet verder naar. Wilde ze wel meer weten? Natuurlijk kon ze niet ontkennen nieuwsgierig te zijn naar het hele verhaal, naar wat er hier gebeurd zou zijn. Maar tegelijk voelde ze ook aan dat het niet juist was, niet slim en gewoonweg niet aardig om door te vragen. Het was duidelijk iets dat Nish van streek maakte, wat heel erg diep ging. En dus zweeg de jonge vrouw, liet ze het onderwerp met rust ook al zou ze het niet vergeten.
Ze glimlachte toen hij zo bezorgd leek te peilen of ze werkelijk kon blijven staan, en toen voorstelde om iets voorzichtigers te doen. Zacht legde ze haar hand op zijn arm. "Hé," zei ze zacht, maar op duidelijke toon terwijl ze geruststellend naar hem glimlachte. "Ik vond het leuk, oké?" Ze bleef hem aankijken, tot ze zeker wist dat haar woorden tot hem doordrongen. Toen haalde ze haar schouders pas op. "Die vliegles was mijn eigen schuld, ik had kunnen bedenken dat het vast nog wel ergens lastig zou zijn." Toch zou ze niet meteen vragen om nog een keer te gaan. Dit was meer een teken dat mocht het ooit, in de toekomst, gebeuren dat ze hier nog eens zouden zijn, dat Moyra het niet zou afwijzen om nog een keer de track af te gaan. Maar gezien ze nu amper kon bewegen zonder blauwe plekken te voelen trekken knikte ze. "Maar voor nu klinken boeken best goed. Ik denk dat ik over een uur vijftig tinten blauw ben," grapte ze voorzichtig.
Door haar nog opgestoken haar, en dat hij het vest in zijn handen had, toonden haar schubben goed terwijl ze het plateau (waar inmiddels een behoorlijke massa verzameld was door Moyra's smak van daarnet) opklommen. Oké... Ze ging morgen spijt krijgen van dit ritje op de baan... Nu al wist ze nog maar net de geluiden van lichtelijk ongemak bij bewegingen te verbijten.
Ze glimlachte toen hij zo bezorgd leek te peilen of ze werkelijk kon blijven staan, en toen voorstelde om iets voorzichtigers te doen. Zacht legde ze haar hand op zijn arm. "Hé," zei ze zacht, maar op duidelijke toon terwijl ze geruststellend naar hem glimlachte. "Ik vond het leuk, oké?" Ze bleef hem aankijken, tot ze zeker wist dat haar woorden tot hem doordrongen. Toen haalde ze haar schouders pas op. "Die vliegles was mijn eigen schuld, ik had kunnen bedenken dat het vast nog wel ergens lastig zou zijn." Toch zou ze niet meteen vragen om nog een keer te gaan. Dit was meer een teken dat mocht het ooit, in de toekomst, gebeuren dat ze hier nog eens zouden zijn, dat Moyra het niet zou afwijzen om nog een keer de track af te gaan. Maar gezien ze nu amper kon bewegen zonder blauwe plekken te voelen trekken knikte ze. "Maar voor nu klinken boeken best goed. Ik denk dat ik over een uur vijftig tinten blauw ben," grapte ze voorzichtig.
Door haar nog opgestoken haar, en dat hij het vest in zijn handen had, toonden haar schubben goed terwijl ze het plateau (waar inmiddels een behoorlijke massa verzameld was door Moyra's smak van daarnet) opklommen. Oké... Ze ging morgen spijt krijgen van dit ritje op de baan... Nu al wist ze nog maar net de geluiden van lichtelijk ongemak bij bewegingen te verbijten.
Re: We find our own way
Hij knikte op haar geruststelling en glimlachte wat echter dit keer. "Je ging ook wel erg onbevreesd naar beneden.. dat heb ik nog nooit meegemaakt bij een eerste keer." Of ze had het erg goed weten te verbergen. Maar hoe dan ook was het een groot compliment voor iemand buiten het Ravenvolk om. Nog even keek Nish richting de Klif, waar een groepje nog aan het duiken was, maar richtte zich toen weer op Moyra. Hij merkte al snel het verschil in haar houding en legde zwijgend het jack om haar schouders. Hij had wel opgelet in de paar uren dat ze elkaar nu kenden. Ze was zich überbewust van het feit dat ze schubben had.
Nish bleef op het gras zitten buiten de hut en gebaarde dat ze wel naar binnen kon gaan. Hij had even een momentje nodig.
Anann was niet helderziend en keek wat verbaasd naar Moyra. "Waar heeft die jongen je nou weer in meegesleept?" Maar ze gebaarde dat ze verder kon komen en wees naar een stapeltje boeken wat voor haar klaar was. Oké, misschien was ze een beetje helderziend, al was veel voor haar alsnog een mysterie en dat was ook wel zo fijn aan het leven. Alles kunnen uitspellen was lang niet zo leuk als hier en daar een verrassing.
Ze was bezig met een lok haar (dread) te omwikkelen met een stuk touw dat schitterde als goud en daar weefde ze een paar zwarte veren in.
Nish bleef op het gras zitten buiten de hut en gebaarde dat ze wel naar binnen kon gaan. Hij had even een momentje nodig.
Anann was niet helderziend en keek wat verbaasd naar Moyra. "Waar heeft die jongen je nou weer in meegesleept?" Maar ze gebaarde dat ze verder kon komen en wees naar een stapeltje boeken wat voor haar klaar was. Oké, misschien was ze een beetje helderziend, al was veel voor haar alsnog een mysterie en dat was ook wel zo fijn aan het leven. Alles kunnen uitspellen was lang niet zo leuk als hier en daar een verrassing.
Ze was bezig met een lok haar (dread) te omwikkelen met een stuk touw dat schitterde als goud en daar weefde ze een paar zwarte veren in.
I write for the same reason I breathe - because if I didn't, I would die
Re: We find our own way
Moyra moest lachen om zijn compliment, en keek hem zowaar met schitterende ogen aan. Ze wist niet waarom ze zich ineens wat meer ontspannen rond hem voelde, gezien ze hem vanochtend nog wel had kunnen wurgen. Maar de extra slaap die ze had gehad, hielp al wel een beetje. "Na die tunnel had ik anders het idee dat ik eieren ging leggen hoor," grapte ze, een link leggend naar zijn eerdere uitdaging waarin hij haar een kip had genoemd. Maar ze grijnsde naar hem, zich heus wel bewust dat hij het als compliment had bedoeld.
Terwijl ze op weg waren naar Anann was het stil, toch besloot Moyra die stilte niet te doorbreken. Hij voelde misschien wat ongemakkelijk, maar ze had het idee dat dat vooral van haar kant kwam. Nish had duidelijk even tijd met zijn eigen gedachten nodig, en het was niet haar plek om dat te onderbreken. Dus liep ze al snel het huis van de sjamaan in. Het voelde haast als een verademing, en dat Anann haar zo snel in de gaten had deed Moyra zowaar even opspringen van schrik. Hoorde je die vrouw ooit wel aankomen of vloog ze soms?! Nadat ze zich had hersteld keek Moyra even naar haar gehavende handen. "We zijn naar de track geweest, en het was niet zijn schuld," mompelde ze een beetje. "Ik wilde te hard een bocht door." Nish had ook al de schuld daarvan op zich genomen, terwijl niemand anders dan zijzelf die beslissing had genomen. Niemand had haar gedwongen, zij had besloten het risico te nemen en zij was degene die daar de gevolgen van moest ondervinden.
Toch ging Moyra meteen bij de boeken zitten, dankbaar even niet te hoeven lopen. Uch... Ze was beurs... Maar hoewel de boeken precies waren wat ze wilde lezen, was dat niet wat haar aandacht trok. Dat was toch echt Anann's haar, haar veren, de sjamaan in het geheel. "Is eh... Is iedereen hier zo.. comfortabel met hun.. hun vervormingen?" Hun 'vloek'? Moyra had de anderen wel naar haar schubben zien kijken, had Nish' vragende en niet begrijpende blikken wel gezien elke keer dat ze ze weer probeerde te verbergen. Zij was opgevoed met het idee dat haar uiterlijkheden een vloek, een mutatie van de ergste soort waren. Maar hier in Vexgarde... Nish droeg zijn veren duidelijk met trots, en hij was de enige niet. Het verwarde Moyra.
Terwijl ze op weg waren naar Anann was het stil, toch besloot Moyra die stilte niet te doorbreken. Hij voelde misschien wat ongemakkelijk, maar ze had het idee dat dat vooral van haar kant kwam. Nish had duidelijk even tijd met zijn eigen gedachten nodig, en het was niet haar plek om dat te onderbreken. Dus liep ze al snel het huis van de sjamaan in. Het voelde haast als een verademing, en dat Anann haar zo snel in de gaten had deed Moyra zowaar even opspringen van schrik. Hoorde je die vrouw ooit wel aankomen of vloog ze soms?! Nadat ze zich had hersteld keek Moyra even naar haar gehavende handen. "We zijn naar de track geweest, en het was niet zijn schuld," mompelde ze een beetje. "Ik wilde te hard een bocht door." Nish had ook al de schuld daarvan op zich genomen, terwijl niemand anders dan zijzelf die beslissing had genomen. Niemand had haar gedwongen, zij had besloten het risico te nemen en zij was degene die daar de gevolgen van moest ondervinden.
Toch ging Moyra meteen bij de boeken zitten, dankbaar even niet te hoeven lopen. Uch... Ze was beurs... Maar hoewel de boeken precies waren wat ze wilde lezen, was dat niet wat haar aandacht trok. Dat was toch echt Anann's haar, haar veren, de sjamaan in het geheel. "Is eh... Is iedereen hier zo.. comfortabel met hun.. hun vervormingen?" Hun 'vloek'? Moyra had de anderen wel naar haar schubben zien kijken, had Nish' vragende en niet begrijpende blikken wel gezien elke keer dat ze ze weer probeerde te verbergen. Zij was opgevoed met het idee dat haar uiterlijkheden een vloek, een mutatie van de ergste soort waren. Maar hier in Vexgarde... Nish droeg zijn veren duidelijk met trots, en hij was de enige niet. Het verwarde Moyra.
Re: We find our own way
Bij die woorden liet Anann een kopje uit haar handen vallen en het ding was kapot gevallen, als ze niet op tijd haar voet had uitgestoken en het tere geval een zetje naar boven had gegeven. Ze ving het weer op en keek haar ernstig aan. "Ciar Nishant heeft je meegenomen naar het track?" Ze klonk verbaasd en dat was ze ook. "Vrijwillig? Hebben we het over dezelfde persoon? Bij Morrigan, dan komt het toch nog goed met die jongen." Mompelend en al hippend liep ze even rond, voordat ze wat drinken inschonk voor hen beiden en bij haar ging zitten.
De veren die ze erin weefde waren van een ander persoon, al zou Anann wel wensen dat ze zo'n haardos als Nish had. Zij moest het doen met de getatoeëerde versie van vleugels op haar armen en haar vervorming kwam in de vorm van een gave en niet zozeer in een zichtbaar iets. "Je laat je teveel beïnvloeden door je ouders en de omgeving van Grimmere. Giftige lucht ademen kon nog wel eens gezonder zijn.." Anann was duidelijk niet zo tuk op de leefwijze van heel veel anderen, maar haar gezicht verzachtte. "Moyra, er is niets mis met wie je bent. Waarom wensen dat je anders bent?" Ze dronk van haar drankje, al zag het er niet uit en liet het zich duidelijk smaken. "Iedereen heeft zo zijn eigen gaven en is met een andere reden hier op deze wereld. Vechten tegen je natuur, maakt dat je misschien nooit je bestemming doorkrijgt. Hier in Vexgarde hebben we geleerd de natuur te omarmen en onszelf te accepteren als het komt op uiterlijk. Want alleen het innerlijk is iets waar je aan kunt werken."
De veren die ze erin weefde waren van een ander persoon, al zou Anann wel wensen dat ze zo'n haardos als Nish had. Zij moest het doen met de getatoeëerde versie van vleugels op haar armen en haar vervorming kwam in de vorm van een gave en niet zozeer in een zichtbaar iets. "Je laat je teveel beïnvloeden door je ouders en de omgeving van Grimmere. Giftige lucht ademen kon nog wel eens gezonder zijn.." Anann was duidelijk niet zo tuk op de leefwijze van heel veel anderen, maar haar gezicht verzachtte. "Moyra, er is niets mis met wie je bent. Waarom wensen dat je anders bent?" Ze dronk van haar drankje, al zag het er niet uit en liet het zich duidelijk smaken. "Iedereen heeft zo zijn eigen gaven en is met een andere reden hier op deze wereld. Vechten tegen je natuur, maakt dat je misschien nooit je bestemming doorkrijgt. Hier in Vexgarde hebben we geleerd de natuur te omarmen en onszelf te accepteren als het komt op uiterlijk. Want alleen het innerlijk is iets waar je aan kunt werken."
I write for the same reason I breathe - because if I didn't, I would die
Re: We find our own way
Anann's reactie was niet te missen, en wierp al net zoveel vragen op als die van Nish eerder. Moyra opende vrijwel meteen haar mond om vragen te stellen, maar bleef een seconde zo zitten waarbij ze de sjamaan recht aankeek voordat ze haar mond sloot. Ze vroeg niets, besloot na een zeer korte overweging dat het niet aan haar was om dat verhaal te kennen. Het was duidelijk dat Nish het niet wilde delen, en ze zou het zelf vreselijk vinden als hij in haar verleden zou gaan graven. Waarom zou ze hem dan precies dat aandoen? Dus waar een ander, en zeker ook een gedeelte van haarzelf, er zeker bovenop zou springen liet Moyra het onderwerp van de track en Catha liggen. Al was aan haar ogen te zien dat het zeker wel werd opgeslagen, onthouden, geregistreerd.
Het hielp ook dat ze zichzelf op terrein had bewogen waar ze zelf zo vreselijk onzeker over was, ongemakkelijk. Anann was de eerste persoon met wie ze het had over de vervormingen die bijna 90% van de inwoners van deze planeet wel in enige vorm bij zich droegen. Aan haar onrustige handen was te zien dat ze er moeite mee had om het hier over te hebben, dat ze het onderwerp überhaupt had aangesneden was al heel wat. "Niet per se Grimmere," verbeterde ze zacht. "Ramal is.. is niet de makkelijkste plaats voor.. voor iemand die het meeste slang is binnen de familie." Ze had een directe neef van haar uit de familie verstoten zien woorden op de dag na zijn geboorte. De jongen was meer slang geweest dan mens*, iets dat onmogelijk te ontkennen was, en niemand had iets van hem willen weten. Maar na hem, was het Moyra zelf die de meeste kenmerken vertoonden. Ze was de eerste in vier generaties die enigszins verticale pupillen had, en een onmenselijk felle groene kleur ogen. Hoewel haar ouders ongeveer evenveel schubben hadden als zijzelf, was dat toch bijna de druppel die de emmer had laten overlopen. "Het... Klopt het dat... Is Nish anders dan anderen?" Ze had nog niemand gezien met veren in zijn haar zoals hij had, en ze had het idee dat hij op een bepaald niveau gerespecteerd werd. Lag hij dichter bij raven, of was het iets anders? Dat de band met natuur, met de wezens van wie ze in Vexgarde af zouden stammen zo werd gerespecteerd was lastig voor haar. Haar vraag was dan ook niet helemaal juist, maar ze kon hem niet beter verwoorden. Ze had het idee dat hij misschien wel meer raaf was dan anderen, maar op wat voor manier dat wist ze niet precies.
*https://goo.gl/KdqWcf
Het hielp ook dat ze zichzelf op terrein had bewogen waar ze zelf zo vreselijk onzeker over was, ongemakkelijk. Anann was de eerste persoon met wie ze het had over de vervormingen die bijna 90% van de inwoners van deze planeet wel in enige vorm bij zich droegen. Aan haar onrustige handen was te zien dat ze er moeite mee had om het hier over te hebben, dat ze het onderwerp überhaupt had aangesneden was al heel wat. "Niet per se Grimmere," verbeterde ze zacht. "Ramal is.. is niet de makkelijkste plaats voor.. voor iemand die het meeste slang is binnen de familie." Ze had een directe neef van haar uit de familie verstoten zien woorden op de dag na zijn geboorte. De jongen was meer slang geweest dan mens*, iets dat onmogelijk te ontkennen was, en niemand had iets van hem willen weten. Maar na hem, was het Moyra zelf die de meeste kenmerken vertoonden. Ze was de eerste in vier generaties die enigszins verticale pupillen had, en een onmenselijk felle groene kleur ogen. Hoewel haar ouders ongeveer evenveel schubben hadden als zijzelf, was dat toch bijna de druppel die de emmer had laten overlopen. "Het... Klopt het dat... Is Nish anders dan anderen?" Ze had nog niemand gezien met veren in zijn haar zoals hij had, en ze had het idee dat hij op een bepaald niveau gerespecteerd werd. Lag hij dichter bij raven, of was het iets anders? Dat de band met natuur, met de wezens van wie ze in Vexgarde af zouden stammen zo werd gerespecteerd was lastig voor haar. Haar vraag was dan ook niet helemaal juist, maar ze kon hem niet beter verwoorden. Ze had het idee dat hij misschien wel meer raaf was dan anderen, maar op wat voor manier dat wist ze niet precies.
*https://goo.gl/KdqWcf
Re: We find our own way
Ze zag haar blik wel en moest eerlijk toegeven dat Moyra in waarde steeg doordat ze haar mond hield over Ciar Nishant, al kon ze de vragen bijna van de vrouw aflezen. "Nog niet, meiske, nog niet. Je krijgt het verhaal van zijn kant nog wel te horen wanneer hij er klaar voor is." Ze glimlachte haar bemoedigend toe.
Terwijl Moyra hakkelde en stuntelde met al haar gedachten en wat ze nou wilde vragen en wat ze dacht en wat ze wilde weten, maakte Anann het ingewikkelde patroon af. Ze legde een knoop in het gouddraad en knipte de eindjes af en dacht na over wat de vrouw haar vertelde. En wat ze allemaal niet vertelde, maar wat ze voor een groot gedeelte van haar af kon voelen stralen. Aura's zeiden altijd heel veel. Zo kon ze Nish voelen zitten buiten, al merkte ze ook dat zijn aanwezigheid steeds minder zwaar werd en dat betekende dat hij zijn gedachten wist op te schonen en van binnen de zon weer begon te schijnen.
"Je zou denken dat de Palomer en Ryuu beter zouden weten. Ze wonen tenslotte in het zand wat zo goed is voor ze." Ze knipoogde lichtjes naar haar. Toen het onderwerp weer terug naar de jongeman ging, leunde Anann weer naar achteren. Wat kon ze wel kwijt en wat kon ze niet kwijt aan deze vrouw?
"In een zekere zin. Hij is net zozeer deel van deze wereld als jij en ik dat zijn en net zo sterfelijk. Maar hij heeft de meeste connectie met de wind, natuur en de raven, dat is waar. Veren in de haren is al in geen vier eeuwen voorgekomen." Anann aarzelde eventjes. "Het is dan ook niet helemaal natuurlijk gegaan. Zijn ouders hebben een prijs betaald om een kind te krijgen met zoveel mogelijk gaven, of vervormingen zoals jij het noemt. Uiteraard hielp het wel dat ze zelf beiden uit een goede lijn komen die dicht bij de Raven van eerder staan." Maar ze hadden een zeer hoge prijs moeten betalen voor Nish zijn veren, scherpe zicht, zilveren ogen en gevoel voor natuur. Anann vermoedde bovendien dat er nog een vervorming was, die hij voor zichzelf hield. "Het geeft hem enig respect hier, maar tegelijk maakt het hem gevaarlijk, voor zichzelf en soms voor anderen. Een bloedlijn afdwingen gaat niet altijd goed. Maar daar kan ik je niet meer over vertellen zonder zijn toestemming."
Terwijl Moyra hakkelde en stuntelde met al haar gedachten en wat ze nou wilde vragen en wat ze dacht en wat ze wilde weten, maakte Anann het ingewikkelde patroon af. Ze legde een knoop in het gouddraad en knipte de eindjes af en dacht na over wat de vrouw haar vertelde. En wat ze allemaal niet vertelde, maar wat ze voor een groot gedeelte van haar af kon voelen stralen. Aura's zeiden altijd heel veel. Zo kon ze Nish voelen zitten buiten, al merkte ze ook dat zijn aanwezigheid steeds minder zwaar werd en dat betekende dat hij zijn gedachten wist op te schonen en van binnen de zon weer begon te schijnen.
"Je zou denken dat de Palomer en Ryuu beter zouden weten. Ze wonen tenslotte in het zand wat zo goed is voor ze." Ze knipoogde lichtjes naar haar. Toen het onderwerp weer terug naar de jongeman ging, leunde Anann weer naar achteren. Wat kon ze wel kwijt en wat kon ze niet kwijt aan deze vrouw?
"In een zekere zin. Hij is net zozeer deel van deze wereld als jij en ik dat zijn en net zo sterfelijk. Maar hij heeft de meeste connectie met de wind, natuur en de raven, dat is waar. Veren in de haren is al in geen vier eeuwen voorgekomen." Anann aarzelde eventjes. "Het is dan ook niet helemaal natuurlijk gegaan. Zijn ouders hebben een prijs betaald om een kind te krijgen met zoveel mogelijk gaven, of vervormingen zoals jij het noemt. Uiteraard hielp het wel dat ze zelf beiden uit een goede lijn komen die dicht bij de Raven van eerder staan." Maar ze hadden een zeer hoge prijs moeten betalen voor Nish zijn veren, scherpe zicht, zilveren ogen en gevoel voor natuur. Anann vermoedde bovendien dat er nog een vervorming was, die hij voor zichzelf hield. "Het geeft hem enig respect hier, maar tegelijk maakt het hem gevaarlijk, voor zichzelf en soms voor anderen. Een bloedlijn afdwingen gaat niet altijd goed. Maar daar kan ik je niet meer over vertellen zonder zijn toestemming."
I write for the same reason I breathe - because if I didn't, I would die
Re: We find our own way
Moyra's blik werd even verbaasd. Hoe wist Anann dat de hitte en de zon goed voor haar was? Maar die verbazing verdween snel weer, toen ze besefte over wie ze het dacht. Ze kende deze sjamaan nog geen paar uur, maar ze had nu al door dat de vrouw veel meer wist dan iemand ooit zou kunnen beseffen. Dus knikte ze enkel, en luisterde ze verder zonder de vrouw te onderbreken.
Dat Anann haar duidelijk, zonder het echter te hoeven zeggen, maakte dat ze grenzen bereikte die ze niet mocht overtreden voelde Moyra enigszins moeiteloos aan. Dus knikte ze enkel. "Nu voelt het bijna onbeschoft dat ik het vervormingen blijf noemen," zei ze alleen maar zacht. Nish had het dan wel geen 'gaven' genoemd, maar hij was duidelijk trots op wie hij was en wat hij kon. Zij kon het echter niet zo zien. Haar schubben hadden haar haar leven lang nog niets dan beoordelende en veroordelende blikken opgeleverd, iets waardoor ze er meer onder gebukt ging dan dat ze haar uiterlijk kon omarmen als zijnde wie en hoe ze was. Dat hij ze exotisch vond, dat ze de aandacht trokken van anderen in Vexgarde, dat was iets wat ze zich daardoor nauwelijks kon voorstellen. "Zijn ouders, ik zal ze vanavond wel ontmoeten. Ik wil alleen weten... Is het een goede reden waarom ze mij.. ons dit hebben aangedaan?" Het enige antwoord wat ze verlangde was een 'ja' of een 'nee'. Ze was nog altijd woest op hen, maar ze moest het weten. Want woede en haat waren twee verschillende dingen, dat wist Moyra ook. Ze was geen onredelijk mens, haar hart was niet van steen. Als zijn ouders een offer hadden begaan voor de geboorte van Nish, en voor de Ihigot Vótaí, dan moest er meer zijn. En als dat een goede reden was in de ogen van Anann, dan zou Moyra nog steeds onbeschrijfelijk kwaad zijn, maar ze zou ze niet haten als ze hen zag. Als het een slechte reden was echter... Dan zou Moyra nog eens gaan opzoeken of Wadjet niet toch een paar vloeken op hen af kon roepen...
Dat Anann haar duidelijk, zonder het echter te hoeven zeggen, maakte dat ze grenzen bereikte die ze niet mocht overtreden voelde Moyra enigszins moeiteloos aan. Dus knikte ze enkel. "Nu voelt het bijna onbeschoft dat ik het vervormingen blijf noemen," zei ze alleen maar zacht. Nish had het dan wel geen 'gaven' genoemd, maar hij was duidelijk trots op wie hij was en wat hij kon. Zij kon het echter niet zo zien. Haar schubben hadden haar haar leven lang nog niets dan beoordelende en veroordelende blikken opgeleverd, iets waardoor ze er meer onder gebukt ging dan dat ze haar uiterlijk kon omarmen als zijnde wie en hoe ze was. Dat hij ze exotisch vond, dat ze de aandacht trokken van anderen in Vexgarde, dat was iets wat ze zich daardoor nauwelijks kon voorstellen. "Zijn ouders, ik zal ze vanavond wel ontmoeten. Ik wil alleen weten... Is het een goede reden waarom ze mij.. ons dit hebben aangedaan?" Het enige antwoord wat ze verlangde was een 'ja' of een 'nee'. Ze was nog altijd woest op hen, maar ze moest het weten. Want woede en haat waren twee verschillende dingen, dat wist Moyra ook. Ze was geen onredelijk mens, haar hart was niet van steen. Als zijn ouders een offer hadden begaan voor de geboorte van Nish, en voor de Ihigot Vótaí, dan moest er meer zijn. En als dat een goede reden was in de ogen van Anann, dan zou Moyra nog steeds onbeschrijfelijk kwaad zijn, maar ze zou ze niet haten als ze hen zag. Als het een slechte reden was echter... Dan zou Moyra nog eens gaan opzoeken of Wadjet niet toch een paar vloeken op hen af kon roepen...
Re: We find our own way
"Schubben, lieverd, schubben. Of Draken, of Slangen en met die kleuren van jou kan het niet anders of je hebt hitte nodig." Het was het makkelijkste raadsel geweest om op te lossen. Ze wist lang niet alles van Moyra en kon ook niet ver in haar toekomst kijken. Alles was nog onzeker, behalve dat ze met Nish naar Grimmere zou gaan. Over details kon ze al helemaal niets zien.
"Het is niet onbeschoft." Anann sprak stellig. "Het is hoe jij het ziet en waar jij mee bent opgegroeid. Culturen en woorden en opvattingen verschillen daarin, maar dat betekent niet dat de ene benaming goed is en de andere fout." Het was spijtig dat ze niet langer konden blijven, Anann had het idee dat het de vrouw goed zou doen om hier te verblijven en meer te weten te komen van hun leefwijze.
Anann bleef een poos stil bij de vraag. Rheyon en Iria hadden zich heel wat op de hals gehaald en ze wist niet goed hoe ze deze vraag moest beantwoorden. "Wat voor zijn ouders een goede reden is, is dat misschien voor jou niet goed genoeg. Ze deden het uit liefde voor Nish, dat is me duidelijk." ze keek Moyra recht aan en draaide er verder niet omheen. "Waarom ze jou hebben gekozen, kan ik niet zien. En wat ik wel kan zien over jou kan ik je niet vertellen. De toekomst moet geleefd worden, als ik je dingen voorspel kan het zo zijn dat het nooit uitkomt. Ik weet dat dat niet is wat je nu wilt horen, maar blijf je eigen weg zoeken, dat is het beste wat je kunt doen." Anann schonk haar een warme glimlach. "Je bent altijd welkom hier." Waarop ze geruisloos weghupte en terugkwam met een klein flesje. "Doe drie druppen je bad en morgen heb je nergens meer last van."
"Het is niet onbeschoft." Anann sprak stellig. "Het is hoe jij het ziet en waar jij mee bent opgegroeid. Culturen en woorden en opvattingen verschillen daarin, maar dat betekent niet dat de ene benaming goed is en de andere fout." Het was spijtig dat ze niet langer konden blijven, Anann had het idee dat het de vrouw goed zou doen om hier te verblijven en meer te weten te komen van hun leefwijze.
Anann bleef een poos stil bij de vraag. Rheyon en Iria hadden zich heel wat op de hals gehaald en ze wist niet goed hoe ze deze vraag moest beantwoorden. "Wat voor zijn ouders een goede reden is, is dat misschien voor jou niet goed genoeg. Ze deden het uit liefde voor Nish, dat is me duidelijk." ze keek Moyra recht aan en draaide er verder niet omheen. "Waarom ze jou hebben gekozen, kan ik niet zien. En wat ik wel kan zien over jou kan ik je niet vertellen. De toekomst moet geleefd worden, als ik je dingen voorspel kan het zo zijn dat het nooit uitkomt. Ik weet dat dat niet is wat je nu wilt horen, maar blijf je eigen weg zoeken, dat is het beste wat je kunt doen." Anann schonk haar een warme glimlach. "Je bent altijd welkom hier." Waarop ze geruisloos weghupte en terugkwam met een klein flesje. "Doe drie druppen je bad en morgen heb je nergens meer last van."
I write for the same reason I breathe - because if I didn't, I would die
Re: We find our own way
Met een dankbare glimlach nam flesje aan en stopte het voorzichtig in haar zak. Het antwoord over Nish' ouders was goed genoeg voor nu, het maakte de situatie net iets draaglijker voor de jonge vrouw, voor nu tenminste. Dat Anann schijnbaar iets wist over haar toekomst, maar dat niet wilde delen stoorde Moyra wel iets maar ze wist nu al beter dan erop door te gaan en verder te vragen. Daarnaast was er het feit dat ze vreesde dat als ze de vrouw zou lastig vallen over haar toekomst, Anann zou gaan graven in Moyra's verleden en dat was iets wat ze graag ongemoeid liet. Er waren dingen die als het aan haar lag nooit meer naar het oppervlakte kwamen, waar nooit iemand iets over zou horen. Zo leek het erop dat niet alleen Nish dingen had waar hij niet over wilde praten. Moyra's 'afkeer' van haar schubben was niet over één nacht ijs gegaan...
"Ik kom graag nog eens langs," zei de jonge vrouw met een dankbare glimlach, waarna ze opstond en de boeken in haar armen nam. Toen bedacht ze zich iets en ze keek de sjamaan weer recht aan. "Mocht.. mocht ik hier ooit terugkomen, zou er iets zijn uit Ramal dat ik voor u mee kan nemen?" De stad stond immers bekend om zijn bibliotheek, en zijn medicinale kruiden. Zou er iets kunnen zijn waarmee ze, mocht het ooit gebeuren dat ze hier ooit weer kwam, de sjamaan die haar ondanks haar eerdere onbeleefdheid toch zo vriendelijk had ontvangen nu een plezier kon doen? Ondertussen had Moyra nog wel honderd vragen, maar ze wilde ze eerst even rustig ordenen in de categorieën die ze wel zou kunnen vragen en degene die beter onuitgesproken bleven voor ze haar mond weer opentrok. Anann leek haar niet de vrouw waarbij je zomaar alles eruit kon flappen, zonder mogelijk gevolgen daarvan te ondervinden. Het was Moyra al duidelijk dat ze nu al een keer gevaarlijk dichtbij een grens was gekomen op het gebied van Nish, en mogelijk ook op het gebied van zijn ouders. Ze wilde die fout niet nog eens maken.
Daarnaast wilde ze Nish niet nog langer van zijn werk houden, en zo bijna misbruik maken van zijn gastvrijheid. Hoewel ze veroordeeld waren tot een verschrikkelijk ingewikkeld lot samen, was ze immers een gast hier en hij was wel degelijk gastvrij geweest naar haar. Het was niet iets waar ze ongestoord misbruik van wilde maken, zo ging je niet met een gastheer om in de cultuur waarin zij was opgegroeid.
"Ik kom graag nog eens langs," zei de jonge vrouw met een dankbare glimlach, waarna ze opstond en de boeken in haar armen nam. Toen bedacht ze zich iets en ze keek de sjamaan weer recht aan. "Mocht.. mocht ik hier ooit terugkomen, zou er iets zijn uit Ramal dat ik voor u mee kan nemen?" De stad stond immers bekend om zijn bibliotheek, en zijn medicinale kruiden. Zou er iets kunnen zijn waarmee ze, mocht het ooit gebeuren dat ze hier ooit weer kwam, de sjamaan die haar ondanks haar eerdere onbeleefdheid toch zo vriendelijk had ontvangen nu een plezier kon doen? Ondertussen had Moyra nog wel honderd vragen, maar ze wilde ze eerst even rustig ordenen in de categorieën die ze wel zou kunnen vragen en degene die beter onuitgesproken bleven voor ze haar mond weer opentrok. Anann leek haar niet de vrouw waarbij je zomaar alles eruit kon flappen, zonder mogelijk gevolgen daarvan te ondervinden. Het was Moyra al duidelijk dat ze nu al een keer gevaarlijk dichtbij een grens was gekomen op het gebied van Nish, en mogelijk ook op het gebied van zijn ouders. Ze wilde die fout niet nog eens maken.
Daarnaast wilde ze Nish niet nog langer van zijn werk houden, en zo bijna misbruik maken van zijn gastvrijheid. Hoewel ze veroordeeld waren tot een verschrikkelijk ingewikkeld lot samen, was ze immers een gast hier en hij was wel degelijk gastvrij geweest naar haar. Het was niet iets waar ze ongestoord misbruik van wilde maken, zo ging je niet met een gastheer om in de cultuur waarin zij was opgegroeid.
Wie is er online
Gebruikers op dit forum: Georgetip en 18 gasten