We find our own way

Gebruikersavatar
Ravief
Site Admin
Berichten:2802
Lid geworden op:28 Jun 2015, 14:28
Re: We find our own way

Berichtdoor Ravief » 20 Jun 2017, 22:42

Hij kreeg inderdaad heel wat mee van de tirade en knipperde wat verdwaasd met zijn ogen. Hoe kon je het uithouden met zijn baas? Bovendien gebruikte de man heel wat ziektes en nare scheldwoorden waar zelfs hij van ging fronsen. Toen ze naast hem kwam zitten, wilde hij haar eigenlijk vragen of ze niet iets beters kon krijgen en of ze niet liever ergens anders zou werken, maar besloot het te laten. Ze had geen oordeel nodig over haar situatie en als ze daar nog werkte met zo'n hork van een baas, dan waren de boeken en de omgeving haar lief.
"De gastenkamer is voor jou. Er zijn kleren die je kunt lenen en je kunt je voor 15 meter vrij door de stad begeven." Nish was ook nog niet heel veel verder gekomen dan dat. Het was nog geen tijd voor avondeten als ze nu terug zouden gaan en hij wist niet zo goed of hij moest aanbieden om naar Grimmere te gaan om wat spullen voor haar te halen. Maar het vandaag en morgen en dan nog een paar uurtjes hier redden, moest te doen zijn.
"Ik moet nog werken aan een paar tekeningen, maar als je wilt kunnen we nog wel langs Anann en wat boeken van haar lenen zodat je wat te doen hebt?" Hij schokschouderde, iets wat een gewoonte begon te worden sinds vandaag. "En het lijkt erop dat we nog wel even aan elkaar vast zitten, dus je kunt me gezelschap houden in de tekenkamer en misschien moeten we een poging doen om elkaar te leren kennen, maar laten we dat vooral niet geforceerd gaan doen." Het ontspannene van net, toen ze op de lucht voeren naar de telefoon, dat was fijn geweest, maar elkaar verplicht vragen stellen over wat dan ook stond hem niet aan.
"Wat wil je doen? We hebben nog een paar uur en je bent in een voor jou nieuwe omgeving en cultuur.." Nish legde het van gras geweven lapje -hij had iets moeten doen om de tijd te doden- weg en nam haar op.
I write for the same reason I breathe - because if I didn't, I would die

Gebruikersavatar
varden
Berichten:2551
Lid geworden op:27 Jun 2015, 19:39

Re: We find our own way

Berichtdoor varden » 20 Jun 2017, 22:55

"Ik denk dat ik Anann nog een excuses schuldig ben voor haar 'gek' noemen..." De vrouw was daar behoorlijk dreigend over geworden... Moyra streek met een zucht haar haar naar achteren, raakte kort verstrikt in de klitten in haar krullen en bromde zacht. Zou ze die er ooit nog uitkrijgen?
"Eigenlijk zou ik graag even alleen rondlopen, maar dat zal niet gaan." Want ook als ze 15 meter tussen hen hielden, dan liep je niet echt alleen als je wist dat iemand je volgde, en als ze elkaar uit het zicht verloren en ineens te ver weg liepen hoe zouden ze dat dan weten? Eerder had Moyra maar weinig gevoeld van dat ze Nish bijna vermoordde... "Laten we het leren kennen maar gewoon laten voor wanneer het gebeurd, wat is hier allemaal te beleven?" In Grimmere wist ze ongeveer de weg, onder andere naar winkels, een zeldzaam plekje groen aan een verder volledig vervuilde rivier, de enige betaalbare bioscoop, en naar de racebaan. Allemaal plekken waar ze met enige regelmaat en graag kwam. Maar hier, hier wist ze inderdaad niets te vinden, ze was volledig nieuw hier. "Of laat ik dat anders vragen. Als jij nu een uurtje zou mogen spijbelen van je werk, waar zou je dan heen gaan?" Want ze wilde hem niet van zijn werk afhouden en gezien tussen zijn huis en de grond al 8 meter zat gaf dat haar weinig bewegingsruimte voor zichzelf. Dus als ze nu nog even konden spijbelen vond ze het niet erg om daarna naar Anann te gaan, leesmateriaal te lenen (misschien inderdaad iets over astronomie), en de rest van de dag te spenderen met werk en studie. Moyra wilde het in ieder geval niet hebben over de tirade die ze net van haar baas over zich heen had gehad.

Gebruikersavatar
Ravief
Site Admin
Berichten:2802
Lid geworden op:28 Jun 2015, 14:28

Re: We find our own way

Berichtdoor Ravief » 21 Jun 2017, 17:49

Elkaar de ruimte geven en wel zien wanneer ze elkaar beter zouden leren kennen, vond hij een goed idee. Ze kreeg dan ook een knikje en hij glimlachte vaag toen ze over Anann begon. De vrouw was lang niet zo streng als ze voor liet komen, maar dwong wel een zekere omgangsvorm af, dat was een ding wat zeker was. Ze zou het zeker waarderen als Moyra langs zou gaan en een babbeltje zou maken.

Een uurtje spijbelen? Er waren maar drie plekken waar hij heen zou gaan om dat te doen en hoewel hij prima wist waar hij het beste Moyra mee naartoe kon nemen, was hij daar al een poos niet meer geweest. "We kunnen naar de Klif." Dat zei haar niet zoveel natuurlijk, maar dat zou hij haar wel uitleggen. "Het is een plek een stukje buiten de stad. Er is een meer en een strand, en een track. Houd je van een beetje snelheid?" Ja, van het track afgaan was wel iets voor haar om te doen. Het was een uitvinding waar een paar man aan had gewerkt en het was nogal een baan geworden. "Misschien weet je me wel bij te houden," grijnsde hij, al betwijfelde hij of haar dat zou lukken en dan was het verstandiger dat zij eerst zou gaan, voordat die 15 meter hen zou opbreken.
Ze gingen terug naar het vlot en Nish wilde niets meer loslaten over wat ze gingen doen en grijnsde alleen maar. Ze namen het vlot dan ook in een andere richting en al van verre was het gejoel en gejuich en gegil (van angst of van plezier) te horen. Uiteraard werden ze aangekeken toen ze aankwamen lopen. Nish omdat hij al een tijd niet was geweest en Moyra omdat ze nieuw was en ze haar niet kenden. Toen duidelijk werd dat ze naar de track gingen, werden ze toegejuicht en werd er gelachen en stiekem werden er weddenschappen afgelegd over hoe hard Moyra zou durven en hoe hard ze zou gillen.
De track was een grote baan die zich slingerend van de berghelling naar beneden begaf. Je ging over een beekje, door een tunneltje en gewoon langs het gras. Het was een halfronde baan waar karretjes op geplaatst waren en met een simpel mechaniek kon je remmen en dat was het ook. "Durf je alleen, of wil je ervaren hoe het is om een soort van te vliegen?" Want dan zouden ze samen gaan, wat misschien wel makkelijker was, want hij kwam niet naar de track om langzaam te gaan.

http://bit.ly/2tMBeqq
I write for the same reason I breathe - because if I didn't, I would die

Gebruikersavatar
varden
Berichten:2551
Lid geworden op:27 Jun 2015, 19:39

Re: We find our own way

Berichtdoor varden » 21 Jun 2017, 17:59

Wat Moyra ook deed, Nish liet niets meer los. Aan de ene kant maakte dat haar nogal argwanend, maar aan de andere kant ook vreselijk nieuwsgierig. Deze track klonk haast als de racebaan in Grimmere waar ze wel eens heen ging, maar altijd alleen om te kijken. Ze was niet getraind in racen met de wagens die ze op de baan gebruikten, en die de helft van de tijd bovendien alles behalve veilig waren omdat iedereen maar wat aanklootte met brandstof-soorten in de hoop zo snel mogelijk te zijn. De racesport was dan ook maar half legaal, werd alleen maar gedoogd zolang de juiste agenten werden omgekocht. Maar als kind had Moyra wel eens mogen rijden op de kamelen, iets dat ze te gek had gevonden. Ze gaf de dieren altijd de sporen, ondanks dat de menners bleven schreeuwen dat ze minder snel moest gaan. Maar dat was jaren geleden...

Toen iedereen zo staarde kon Moyra het niet helpen ietwat ongemakkelijk te worden, Nish had eerder uitgelegd dat dit gewoon pure nieuwsgierigheid was en Moyra had niet het idee dat er veel buitenstaanders naar Vexgarde kwamen. Dat maakte echter niet dat zij er nou heel blij mee was. Even wierp ze een blik op de man aan wie ze nu gebonden was, tot die naar de track wees. De situatie inschattend keek ze naar het geheel, maar hoe meer ze zag hoe meer haar ogen begonnen te glimmen. Er kwam zelfs een hele stiekeme maar zeker ondeugende grijns tevoorschijn. Een grijns die op volle kracht was toen ze Nish uiteindelijk weer aankeek. "Hoe goed kun jij tegen je verlies?" Ze vroeg het wel degelijk hard genoeg dat iedereen die om hen heen stond haar kon horen. Ooh ja, je zou het niet achter haar zoeken met haar stijve gedrag, maar Moyra kon een behoorlijke adrenaline-junkie zijn als ze wilde. Net als haar fascinatie voor het heelal, zocht ze ook in het dagelijks leven nog wel eens de grenzen van het mogelijke op en dat deed ze altijd met veel plezier.

Gebruikersavatar
Ravief
Site Admin
Berichten:2802
Lid geworden op:28 Jun 2015, 14:28

Re: We find our own way

Berichtdoor Ravief » 21 Jun 2017, 18:00

Het was niet iets waarmee je kon racen, maar dat ze vroeg of hij tegen zijn verlies kon, kon hij wel waarderen. Hij begon te lachen en haalde twee karretjes op. Voorzichtig zette hij het op de baan en probeerde hem even uit en gebaarde dat ze kon gaan zitten. "De hendel naar je toe is remmen. Let op je knieën bij de bochten, want schaafplekken zijn dingen die je wil vermijden."
Vervolgens haalde hij het andere karretje en plaatste deze achter haar en verplaatste zich met zijn handen op het gras naar voren over de baan.
Er was een klein stukje recht, voor je naar beneden ging. "Toe dan, kippetje, of durf je niet meer?" Kippetje was een scheldwoord hier met lading omdat die beesten natuurlijk werden gegeven en niet konden vliegen. Er klonk dan ook een luide "ooooooh!"

Hij was oprecht benieuwd hoe hard Moyra durfde te gaan. Hij was al vaak genoeg uit de baan geknald om te weten dat je soms wel een beetje moest remmen, maar er waren genoeg plekken om gewoon de hendel zo ver mogelijk naar voren te duwen, voorover te buigen en zo hard te gaan als je kon. Zodra Moyra ging, wachtte hij heel even, maar kwam toen achter haar aan. Stel je voor dat ze zijn waaghalserij wist bij te houden en hij te ver bij haar vandaag bleef!
Het was leuk om weer een van het track te gaan. Het was voor hem een aantal jaren geleden en nu hij de wind voelde suizen, genoot van de snelheid en voor hem af en toe een glimp van Moyra zag, begreep hij niet zo goed meer waarom hij ermee was gestopt. "Niet remmen in de tunnel, dan kom je vast te zitten!" het ding was aardig vlak, maar je kwam er doorheen door je vaart van eerder. Toegegeven, ze ging snel voor een eersteling. Al was het nog maar de vraag of dat zo zou blijven, want de baan werd alleen maar gevaarlijker en sneller.
I write for the same reason I breathe - because if I didn't, I would die

Gebruikersavatar
varden
Berichten:2551
Lid geworden op:27 Jun 2015, 19:39

Re: We find our own way

Berichtdoor varden » 21 Jun 2017, 18:01

Kip' was niet bepaald een scheldwoord in Ramal of Grimmere, maar door de reactie erop had Moyra wel door dat ze nu iets te bewijzen had om onder die naam uit te komen. Goed, ze zouden hier over twee dagen weer weg zijn, maar dan nog had ze liever niet dat zoiets zou blijven hangen. Dus vernauwden haar ogen iets, waardoor haar verticale pupillen meer opvielen en ze zond hem een giftige blik. Maar haar grijns bleef.

Even twijfelde ze, maar toen bond ze toch met een zucht haar haren bij elkaar. Het was duidelijk een beweging die ze niet vaak deed, en onmiddellijk toonden haar rode en zwarte schubben. Ze zou zich daar echter snel niet meer bewust van zijn, want nadat ze de baan opschoot raakte ze steeds meer afgeleid door de sensatie van snelheid, van de wind in haar gezicht, van inderdaad het gevoel dat je bijna vloog. Een gil kwam uit haar keel, maar geladen met het geluid van plezier. "Wooooooo!" klonk het door het dal terwijl ze het karretje een beetje testte en uitprobeerde, terwijl ze steeds meer uit probeerde. Dit ding kon behoorlijk vaart maken zeg!
Ze schoot de tunnel door en kreeg toen zicht op hoe het traject verder liep. Moyra's ogen werden groot, zowaar een beetje van schrik en ze voelde haar maag samentrekken. De bochten en hellingen aan de andere kant van de tunnel waren een stuk heftiger dan wat ze zonet had meegemaakt. Even wierp ze een blik achterom, maar ze zag dat Nish behoorlijk op haar staart zat. Dus keek ze weer vooruit, nam een diepe teug lucht en drukte de hendel weer naar voren. Ze zou zich niet laten kennen! "Kom op dan schildpad!" Als hij met vogels ging 'schelden', had zij ook nog wel een paar reptielen in haar arsenaal. Hoewel schildpad niet echt een scheldwoord was, ze waren enkel zeer traag. Eigenlijk vond Moyra schildpadden best leuk, maar hier ging het om snelheid en dan was het zeker wel een belediging.

De wind in haar gezicht zorgde ervoor dat haar ogen begonnen te tranen. Het karretje onder haar rammelde vervaarlijk, het metaal van de baan kreunde af en toe zacht door de snelheid waarmee ze eroverheen vlogen. Een paar keer had Moyra bijna vol op de rem gemoeten omdat ze nog maar net op tijd had ingezien dat ze het niet ging halen met het tempo dat ze had. Ergens had ze nog zacht gegrinnikt dat die lessen wiskunde en natuurkunde nu toch hun vruchten afwierpen. Maar het geluk kan niemand altijd toe blijven lachen.
Moyra had de bocht verkeerd ingeschat, niet overzien dat hij een stuk scherper was dan ze had verwacht. Ze probeerde de controle te houden maar besefte ook wel dat dat niet ging gebeuren, dat haar dat niet zou lukken, en voor ze het wist leerde ze wel degelijk voor een seconde hoe ze moest vliegen. Jammer genoeg had niemand haar geleerd hoe ze ook weer moest landen... Met een klap die de lucht uit haar longen sloeg klapte ze tegen de grond, rolde nog iets door door de impact. Ze bevond zich nog maar een paar meters van het eind platform, waar een hele meute zich had verzameld om de twee te bekijken, om te zien wie de weddenschappen hadden gewonnen. Raspend hapte Moyra naar adem, in een wanhopige poging om weer lucht naar binnen te krijgen, maar dat was altijd lastig na zo'n klap en het kostte haar dan ook zichtbaar moeite om haar longen weer vol te zuigen. Haar gezicht en handen zaten onder de schrammen door de val.

Gebruikersavatar
Ravief
Site Admin
Berichten:2802
Lid geworden op:28 Jun 2015, 14:28

Re: We find our own way

Berichtdoor Ravief » 21 Jun 2017, 18:02

Hij lachte om de geluiden die Moyra maakte, maar genoot zelf ook behoorlijk en liet dat ook horen. Toch had hij door dat ze de baan daarna wat gevaarlijker vond en rustiger aan deed. Verstandig ook, maar hier en daar ging ze een stuk harder dan Nish had verwacht van haar. Hij bleef dicht genoeg in de beurt om af en toe te kunnen roepen dat ze moest remmen, maar vond ook dat ze het zelf moest inschatten. Ze waren beiden volwassen immers en ondertussen zou ze wel wat door moeten hebben hoe het werkte.
Hij schrok zich rot toen hij haar zag buiten en het karretje leeg was. Met een vreselijk piepend geluid remde hij af, sprong uit de baan voordat hij stilstond en rende op haar af. Zijn ogen waren groot van schrik en voorzichtig hielp hij haar naar een zitpositie. "Moyra? Gaat het? Rustig ademen." Ondertussen schoot zijn blik over haar heen om te zien of ze nog een beetje heel was. Het leek erop dat het alleen maar schrammen waren, maar je wist maar nooit. "Gaat het?" Misschien was hij wel meer in paniek dan zij was...

Op zich ook wel logisch omdat precies dit een scenario was waarom hij niet meer was gekomen en het een stuk minder goed was afgelopen dan nu. Hij zakte op het gras en ademde zelf maar eens een paar keer diep in om te kalmeren en de herinneringen te verdrijven. Het ging hier om Moyra. Weer helder bekeek hij haar handen en haar gezicht. Het zou wel helen, maar moest wel even schoongemaakt worden. Als ze verder niet duizelig was, dan was dit viel het allemaal wel mee.
I write for the same reason I breathe - because if I didn't, I would die

Gebruikersavatar
varden
Berichten:2551
Lid geworden op:27 Jun 2015, 19:39

Re: We find our own way

Berichtdoor varden » 21 Jun 2017, 18:03

Na een paar seconden wist Moyra weer adem te halen en bleef ze hijgend en hoestend liggen. Pas toen ze het idee had dat dat weer helemaal ging worstelde ze zich uit het jack, omdat ze het nu toch wel (door alle adrenaline en een verhoogde hartslag) behoorlijk warm begon te krijgen.

Pas toen ze eindelijk weer het idee had dat alles het deed zoals het hoorde keek ze op naar Nish. De jongen zag lijkbleek en ze keek hem verbaasd aan. "Nish? Gaat het wel?" Hij leek hier nog meer geschrokken van te zijn dan Moyra zelf, want hoewel de klap niet niets was geweest had ze wel het idee dat ze het weer te boven kwam. Het was een flinke klap geweest, maar het was goed afgelopen en had ze niets gebroken. Bovendien was het vliegen zo snel gebeurd dat ze zich nauwelijks kon herinneren wat er nou precies was gebeurd, ze zou het in ieder geval niet kunnen vertellen als iemand het haar vroeg. Moyra kwam, met een ietwat vertrokken gezicht, overeind. Oké, ze was beurs. Toen ging ze naast Nish zitten en bekeek hem peilend. Zijn reactie op het jack dat ze aan had, Anann die had gezegd dat zijn ouders wilden dat hij 'doorging', dat hij lange tijd hier niet was geweest. Wat was er aan de hand? "Nish?"

Gebruikersavatar
Ravief
Site Admin
Berichten:2802
Lid geworden op:28 Jun 2015, 14:28

Re: We find our own way

Berichtdoor Ravief » 21 Jun 2017, 18:08

De woorden van Moyra drongen maar vaag tot hem door. Het was al wel twee jaar geleden, maar het voelde op sommige momenten als de dag van gisteren dat het gebeurd was. Dit was zonder twijfel zo'n moment. Het kostte hem moeite om zich te richten op haar groene ogen in combinatie met haar krullenbol. Ze was niet Catha. Dat kon ze ook niet zijn, maar toch bleef Nish dat een poosje herhalen in zijn hoofd.

"Blijf zitten. Ik ben er zo weer." Hij balde zijn handen en ontspande ze weer een paar keer achter elkaar om ze te laten stoppen met trillen. Nish stond op, bracht de karretjes weg en kwam even later terug met een flesje water en een doek. Uiteraard zou hij haar binnenkort moeten uitleggen waarom hij reageerde op de manier zoals hij had gedaan, maar voor nu wilde hij dat zoveel mogelijk uitstellen. Hij maakte de doek nat en gaf het flesje water aan haar, pakte Moyra's andere hand en begon deze voorzichtig schoon te maken. "Ben je duizelig? Weet je nog waar je bent?" De vraag over welke dag het was (zondag) kwam al snel daarna.
Pas toen haar ene hand er beter uitzag, ging Nish over op de andere. Hij herinnerde zich dat de artsen die vragen aan Catha hadden gesteld en hoopte maar dat Moyra wel bij haar positieven was. Zijn handen trilden niet meer nu ze iets gevonden hadden om te doen en hij richtte zich dan ook volledig op het taakje. Even nam hij de fles over en nam zelf een paar slokken en goot weer wat over de handdoek en draaide er een punt aan. Nish keek haar recht in de ogen toen hij haar kin hief en de rest van de krassen begon te bewerken.
Het leek erop dat hij niks zou zeggen over zichzelf, maar toen doorbrak hij toch de stilte, al was zijn stem heel zacht. "Twee jaar geleden is er op het track een ongeluk gebeurd. Ze vloog uit de bocht en maakte een behoorlijke klap.. ik zat vlak achter haar." Hij voelde zich verantwoordelijk voor wat er was gebeurd die dag en dat de geschiedenis zich bijna had herhaalt, was voor hem net zo'n schok, als de klap die Moyra moest voelen van haar landing. "Ze is daarna nooit meer dezelfde geworden.. dus toen ik je zo zag.. vallen, schrok ik me rot." Nogal mild uitgedrukt.
I write for the same reason I breathe - because if I didn't, I would die

Gebruikersavatar
varden
Berichten:2551
Lid geworden op:27 Jun 2015, 19:39

Re: We find our own way

Berichtdoor varden » 21 Jun 2017, 21:57

Eerst wilde Moyra protesteren, zeggen dat het prima met haar ging, dat hij overdreef en niet zo paniekerig moest doen. Maar iets aan Nish' gezicht vertelde haar dat hij haar niet zag als 'alleen maar haar'. Dat hij haar niet zag als Moyra, maar als iemand anders. Waar dat gevoel vandaan kwam wist ze niet precies, zou ze mogelijk wel helemaal nooit kunnen duiden, maar het sprak boekdelen en dus zweeg ze behalve dan dat ze braaf antwoord gaf op zijn vragen. Natuurlijk was ze duizelig, buiten adem, bont en blauw en morgen waarschijnlijk onvoorstelbaar stijf en wat hier allemaal bijhoorde. Maar voor nu, nee het ging goed met haar.
Ze hield haar gehavende handen naar hem uit zodat hij het vuil eruit kon wassen, waardoor sommige schrammen wel degelijk begonnen te kloppen en te bloeden, maar dat was beter dan het grind en zand dat er eerder in had gezeten.
"Hoe heette ze?" vroeg Moyra uiteindelijk zacht. Ze hoefde niet te vragen of de 'ze' in kwestie belangrijk was geweest voor Nish, het was overduidelijk dat ze dat was geweest. Was zij misschien het meisje waar het over was gegaan toen Anann het had gehad over 'doorgaan'? En zo ja, mocht Moyra er wel naar vragen? Want boven alles waren ze vreemden, en voelde dit persoonlijk. Maar tegelijk had ze het idee dat Nish iets op zijn schouders droeg, dat misschien te zwaar voor hem was om alleen te dragen... Met haar felgroene kijkers bleef ze de jonge man voor haar, die haar handen verzorgd had en nu de schrammen in haar gezicht schoonmaakte, opnemen.

Wie is er online

Gebruikers op dit forum: Svetlqcj en 6 gasten