We find our own way

Gebruikersavatar
Ravief
Site Admin
Berichten:2802
Lid geworden op:28 Jun 2015, 14:28
Re: We find our own way

Berichtdoor Ravief » 19 Jun 2017, 18:01

Nish rolde met zijn ogen. Alsof hij nu wel een move naar haar zou maken nu ze iets meer bij kennis was, maar alsnog ging slapen. Hij liep al naar de deur, maar wachtte even tot ze zeker weten goed in bed lag. Zijn zilverkleurige ogen namen haar rug op en hij fronste lichtjes. Dus toch niet zo menselijk als gedacht. De schubben over haar ruggengraat gaven haar iets exotisch en nu was het erbij halen van Wadjet ook een stuk meer geplaatst. Zodra Moyra niet meer bewoog en hij haar diepe ademhaling hoorde, sloot Nish zachtjes de deur achter zich en besloot maar eens zijn ouders op te zoeken voor een mooi potje ruzie.

In elk geval waren hun bedgasten weer naar hun eigen huis vertrokken en hij hoopte maar dat hij zijn vriend niet in de problemen had gebracht.
"Nish! En, wat vind je van haar? Ze is mooi hè?"
Hij stond even te kijken van de vrijmoedigheid van zijn moeder en haalde diep adem. "Mam, dat doet er niet toe. Je kunt niet zomaar mensen uit hun eigen leven trekken en ze aan iemand verbinden. Wat moet ze nou? Ze heeft ook gewoon een eigen leven!" Hij bleef nog redelijk netjes en toen hij aangekeken werd alsof hij dom was, zuchtte Nish. "Hoor eens, wat zou jij ervan vinden als iemand je ontvoerde en je naar de mijnen bracht en je leven verbond aan een van de Onderlingen?" De walging was nu van Iria's gezicht af te lezen en hij gebaarde ongeduldig naar haar. "Zie je nou wel! Dat is precies wat je haar hebt aangedaan. Het is walgelijk en belachelijk, hoor je me."
Iria had nog net het fatsoen om een beetje beschaamd te kijken, maar Nish zette door. "Het is nu afgelopen met jullie onzin. Ik vind vanzelf iemand met wie ik het leven wil delen en als ik niemand vind, is dat ook prima." Nog nagrommend en wat beledigingen plaatsend, liep hij terug naar zijn eigen woonkamer. Via het balkon en de takken klom hij naar het dak en via het dak weer naar een hoger gelegen plateau, wat nog net niet een boomhut was, maar er veel op leek. Het had drie wanden en een dak en het was de plek waar Nish kwam om te werken aan zijn tekeningen voor nieuwe bouwsels. Hij was nu bezig om een idee van eeuwen geleden, wat blijkbaar windsurfen had geheten, te optimaliseren. Al tekenend vergat hij de tijd en keek pas weer op toen hij geluiden van beneden hoorde.

Zonder moeite wisten zijn scherpe ogen Moyra te ontwaren en zag haar genieten van de zon. Hij grijnsde, maar liet zijn spullen toen liggen en sprong naar beneden. Op het laatste moment greep hij een tak vast, slingerde zich naar het dak en liet zich lenig naast haar op de grond ploffen. Gelukkig hadden zijn ouders ook gewoon taken, anders was dit helemaal ongemakkelijk, want Nish vermoedde dat Moyra hen wel kon wurgen. Hij wist niet wat erger was; een mooie vrouw in huis hebben die zijn ouders uit de weg wilde ruimen, of het prima vinden dat ze dat wilde.
"Lekker he, die frisse lucht," kon hij niet nalaten op te plagen. Daarna een wenkje met zijn hoofd. "Er is lunch als je wil." Zelf had hij ook wel trek en moeiteloos anticiperend op de bewegende vloer ging hij haar voor naar een kleine eetkamer en dekte een tafel met brood, sap en van alles aan beleg.
"Anann," begon hij en bedacht toen dat ze geen idee had wie dat was natuurlijk, "de Sjamaan, woont een eind verderop. Trek je vooral niets aan van wat er ook maar naar jou of mij wordt geroepen." Het halve dorp vond dat hij al te lang single was.
I write for the same reason I breathe - because if I didn't, I would die

Gebruikersavatar
varden
Berichten:2551
Lid geworden op:27 Jun 2015, 19:39

Re: We find our own way

Berichtdoor varden » 19 Jun 2017, 18:14

Moyra had inderdaad weinig goeds in petto voor Nish' ouders, mocht ze die ooit tegenkomen, maar de slaap had haar hoofd en daarmee haar humeur enorm goed gedaan.
Desondanks schrok ze zich te pletter van Nish toen die ineens naar beneden kwam storten, en van schrik sprong ze nog net niet het balkon af. Totaal verbijsterd staarde ze naar hem maar herstelde zich toen weer. Haar woede van eerder leek iets bekoeld, wat gedeeltelijk kwam doordat ze nu weer helder na kon denken en dus had beseft dat ook Nish niet blij was geweest met wat er allemaal was gebeurd. Hoewel er ergens een klein deel van haar daar ook beledigd over zou kunnen zijn. Maar Moyra was gewend dat hoogstaande, rijke jongens niet naar haar omkeken als ze haar schubben hadden gezien, en bovendien wist zij niet wat ze met een rare snuiter uit Vexgarde zou moeten.

Maar ze knikte op zijn eerste vraag, waarop ze haar gezicht weer even naar de zon richtte. De zonnestralen lieten haar groene ogen iets lichter lijken dan ze eigenlijk waren. "Ik eh... Een beetje zonlicht helpt in de ochtend." Het was vaag, maar Moyra was opgevoed om nooit te laten vallen dat de Palomer's bij de Ryuu hoorden, om hun achtergrond zo onbekend mogelijk te laten. Haar ouders zagen haar liever binnenkort met een partner thuiskomen, eentje die zo menselijk mogelijk zou zijn en daarbij hielp de kennis over de reptielen-clan vaak niet. Natuurlijk was Moyra grotendeels mens, en dus warmbloedig, maar dat kleine beetje slang in haar verlangde naar wat warmte om de dag te starten. Het maakte Ramal en diens zand een heerlijke omgeving daarvoor, maar als dat er niet was dan was een warme douche ook prima. Toch ging er niets boven direct zonlicht, iets dat in het appartementje in Gimmere waar ze woonde nooit naar binnenviel. Moyra was dan ook berucht om haar ochtendhumeur onder haar twee huisgenoten.Tot ze een flinke teug frisse lucht had gevonden, en desnoods 10 minuten was omgelopen in een wanhopige poging ergens een zonnestraal tussen de hoge gebouwen tegen te komen, was ze nauwelijks aanspreekbaar.

De bewegende vloer wist haar te vewarren, ze kon met hoogteverschillen tussen twee stappen omgaan door haar ervaring met lopen over zand, maar zand bewoog niet terwijl je erop stond en meer dan eens verstapte ze zich en moest ze haar evenwicht herstellen. Dus eenmaal aan de tafel ging ze snel zitten en terwijl ze luisterde naar Nish smeerde ze een broodje. Ze verslond er uiteindelijk drie, als laatste onderdeel dat ze nog nodig had om zich weer helemaal zichzelf te voelen. "Wat zouden ze roepen dan?" Vragend keek ze naar Nish, één wenkbrauw opgetrokken. Ze kreeg door het huis niet het idee dat hier een verschoppeling woonde, was hij dan zo'n gewilde bachelor dat ze haar de rug toe zouden keren? Of hadden de Fiach's misschien gewoon iets tegen de andere Clan's? "En je zei dat deze.. sjamaan, dat die ons verbonden had? Wat betekent dat?" Het had er misschien nog op geleken, maar ze had nog wel iets opgeslagen van wat hij had gezegd. Want waarom moesten ze perse naar die sjamaan? Ze kon toch ook gewoon op de metro terug naar Gimmere stappen? Maar Nish' drang om eerst naar deze Annan te gaan was zo groot, dat Moyra het idee had dat er ergens een addertje (haha!) onder het gras zat. Wat dat precies zou zijn, dat kon ze zich echter niet bedenken.

Gebruikersavatar
Ravief
Site Admin
Berichten:2802
Lid geworden op:28 Jun 2015, 14:28

Re: We find our own way

Berichtdoor Ravief » 19 Jun 2017, 18:47

Misschien was het een vage uitleg, Nish dacht er geen twee keer over na. Hij schonk haar een glimlach en zei opgewekt: "Bij wie niet?"
Ja, hij kwam vaak in Grimmere voor zijn werk, of om te stappen, maar dat betekende niet dat hij er zou willen wonen. Hij vond het een gruwelijke stad en was altijd opgewekt als hij de wind weer vrij kon voelen waaien en er schone lucht te ademen was.

Zijn gedachten bleven nog hangen bij zijn laatste ontwerp en het zeil waar hij mee bezig was, maar het was lastiger dan gedacht om er iets bruikbaars van te maken. Gelukkig was Moyra niet zo'n prater aan tafel en kon hij gerust heel wat brood naar binnen werken zonder dat het aso leek omdat hij niet zoveel zei.
Hij grijnsde lichtjes, bijna kwajongensachtig maar voornamelijk een mix tussen opgelatenheid en pret. "Oh dingen als of ik eindelijk eens gescoord heb. Of ik geen vrouw in de Clan kan vinden." Hij haalde zijn schouders op. "Ze plagen me graag met het feit dat ik vrijgezel ben." Inmiddels maakte het hem niet meer uit. Hij deed graag dingen anders. Zijn waaghalserij was bekend onder de Fiach', evenals zijn uitgesproken mening over het hele slapen met iedereen.. Toch was hij aardig geliefd onder zijn 'volk', wat ook wel kwam omdat ze graag hem met een van de vrouwen zagen die ook aardig wat Ravensbloed in zich had. Tot nu toe hadden ze pech en moesten ze het met zijn opgewekte karakter doen.
Nish trok een gezicht. "Mijn ervaring met Anann is dat het nooit zo simpel is als ze zegt. Bovendien hadden mijn ouders het erover dat we niet meer dan zoveel meter uit elkaar kunnen zijn.. Hoe dan ook.. als zij iets met ons heeft gedaan, is zij degene die het teniet kan doen."
I write for the same reason I breathe - because if I didn't, I would die

Gebruikersavatar
varden
Berichten:2551
Lid geworden op:27 Jun 2015, 19:39

Re: We find our own way

Berichtdoor varden » 19 Jun 2017, 19:01

Moyra's gezicht werd oprecht niet-begrijpend. Plagen met het feit dat hij vrijgezel was? "Eens gescoord hebben"? Deze wereld was zo anders dan de hare... Haar familie zou dan wel geen probleem hebben met een jongen van een andere Clan, het hebben van vele relaties zonder verdere vastigheid was wel degelijk iets wat afkeurend werd benaderd. Dat ze nog altijd vrijgezel was, was een bron van ruzie thuis. Deed iedereen er in Vexgarde dan echt zo makkelijk over? Ze kon het zich amper voorstellen, hoewel ze haar best deed om zo open mogelijk te staan naar deze andere cultuur, naar deze wereld waar ze toch te gast was. Niet erg vrijwillig, dat was waar, maar nog altijd een gast of ze het nou wilde of niet. En ze had toch geleerd dat je je als gast beleefd diende te gedragen. Onder andere door te voorkomen dat je de gastheer en gastvrouw te vermoorden, dus het was maar goed dat die niet thuis waren anders had Moyra die 'regel' toch echt moeten breken.

Moyra slikte haar laatste hap door en kreunde toen getergd. "Ooh, dus dat is iets universeels," bromde ze. Deze sjamaan klonk al net zo dubbelzinnig en bemoeizuchtig als de priesters thuis. Met hun lange gewaden, hun kronen met verschillende soorten slangen erop, en hun mysterieuze middeltjes die soms werkten en soms iets heel anders deden dan je had verwacht. Kennelijk stond het hen vrij om iedereens leven in de war te gooien als ze dat rechtmatig vonden. En dat was vaker dan Moyra redelijk vond. Maar er was één woordje wat Moyra's oren deed spitsen. Ze kwam wat meer overeind en keek Nish met een frons aan. "Zij?" Deze sjamaan was een vrouw?

Gebruikersavatar
Ravief
Site Admin
Berichten:2802
Lid geworden op:28 Jun 2015, 14:28

Re: We find our own way

Berichtdoor Ravief » 19 Jun 2017, 19:18

Hij begreep dan weer niet waarom ze zo keek. "Seks hebben? Iemand leuk genoeg vinden om mee naar huis te nemen?" verduidelijkte hij. De Fiach' hadden zo hun eigen gewoonten en hadden een periode van een jaar of wat waarin iedereen vrij was om te ontdekken wat hij of zij fijn vond en lekker vond in bed -van welke stam, ras of clan dan maar. Anders dan de rest had Nish weinig seksuele uitspattingen en als hij dat al had, dan nam hij haar zeker weten niet mee naar huis.

"Ach ik weet niet.. We zullen het wel zien." Anann had hem ook vaak genoeg geholpen, maar dat ging hij Moyra niet aan haar fijne neusje hangen. Met een uurtje hadden ze niets meer met elkaar te maken en zou hij haar helpen naar een vlot zodat ze de weg naar huis zelf wel zou kunnen vinden.
Hij grinnikte. "Anann is een typische vrouwennaam hier, ja.. Is er iets mis met een vrouwelijke Sjamaan?" toen hij door had dat ze uitgegeten was, begon hij alvast op te ruimen en ging haar toen voor. Ze liepen door nog twee gangen, voor ze bij de rest van de woning kwamen, maar Nish boog af naar rechts en dus naar beneden.
Buiten was het groen en bruin. Alles groeide en bloeide en het was volop zomer leek het wel. Het was alsnog warmer dan gedacht en Nish stroopte de mouwen van zijn trui op terwijl hij zijn pas vertraagde om naast Moyra te komen. Inderdaad duurde het niet lang of er werd gejoeld en Nish riep wat terug in zijn eigen dialect, waarop het gejoel al snel uitdoofde.
Ze moesten de halve stad door voor ze in het midden kwamen. Ze bereikten een enorme cirkel met gras en Nish bleef even staan om wat te prevelen, voordat hij zijn schoenen uitdeed, naar Moyra gebaarde hetzelfde te doen en op blote voeten naar het eenvoudige hutje liep. Anders dan menigeen zou verwachten, was het binnen licht en schoon en rook het heerlijk. Naar kaneelsuiker en thee.
Een vrouw met dreadlocks in heel wat verschillende kleuren, met steentjes en kralen erin, zat op de enige stoel die het huisje rijk was. Ze droeg een spijkerbroek en een wit hemd en op haar armen waren vleugels getatoeëerd.
"Ciar! Oh en Moyra.. Hallo. Thee?"
Nish had even overwogen om te blijven staan, maar ging toen, zoals gebruikelijk, maar in kleermakerszit op de grond zitten. "Liever niet. Anann, ik weet dat mijn ouders hier zijn geweest. Kun je ons uitleggen wat je precies aan hen hebt meegegeven en hoe we er weer vanaf komen?"
Anann keek niet in het minst beledigd bij de afwijzing van thee en blikte naar Moyra om te zien of zij wel wilde.

off: hoe het haar van Anann eruit ziet: http://bit.ly/2sHWrVn
I write for the same reason I breathe - because if I didn't, I would die

Gebruikersavatar
varden
Berichten:2551
Lid geworden op:27 Jun 2015, 19:39

Re: We find our own way

Berichtdoor varden » 19 Jun 2017, 19:37

Moyra's blik werd zowaar iets geïrriteerd. Dacht Nish dat ze dom was of zo dat hij het zo uitlegde? Ze wist heus wel wat "eens gescoord hebben" betekende, het was alleen niet iets dat ze bij haar thuis deden. "Niets mis mee, het is meer dat... Laat ook maar. Laten we zeggen dat het hier duidelijk anders is dan in Ramal." En daar wilde ze het maar bij laten, want waarom zou ze het ook allemaal uitleggen? Nog even en ze zou op weg zijn naar huis en deze Nish nooit meer zien, dus ze zou hem niet gaan vermoeien met lessen over hoe het was in haar Clan-gebied. Daar werd je niet vrijgelaten om te experimenteren op het gebied van seks, vrouwelijke priesters waren er wel maar ze stonden absoluut niet in gelijk aanzien met de mannelijke exemplaren, en je werd er op straat zeker niet na gejoeld als je met een 'partner' over straat liep. De blikken zouden neutraal zijn als het je vaste partner was, en afkeurend als het een onenightstand was. Nu begon ze zowaar gegeneerd te blozen, terwijl ze haar blik wegdraaide en haar hand door haar haar liet gaan om te voorkomen dat de wind er teveel vat op zou krijgen. De vrouw wist niet wat ze van Vexgarde moest denken, ze wilde niet het type zijn die zich mee liet slepen door geruchten en vooroordelen, wilde zich openstellen, maar de huidige situatie was gewoon te vreemd om dat te kunnen. Bovendien hield ze vast aan het feit dat ze zo weer weg zou zijn en dan hier nooit meer terug zou komen.

Toch keek ze haar ogen uit in de ravenstad. Eerst naar het huis, toen naar de bomen, toen naar de mensen. En ze kon het niet helpen, maar langzaam kwamen er toch wat vragen naar buiten terwijl ze op weg waren. Hoe kregen ze de huizen zo hoog in de bomen? Waarom waren ze in de eerste instantie zo hoog gaan wonen? Had iedereen zulke duidelijke 'vervormingen' als Nish en de paar anderen die ze had gezien? Deze sjamaan, was er een connectie tussen haar en de Morrigan? Sprak ze dat wel goed uit, Morrigan?
Een vage glimps van Moyra's nieuwsgierigheid stak zo toch stiekem de kop op, ook al had ze zichzelf voorgehouden dat ze het niet wilde tonen, dat het allemaal totale tijdverspilling was om iets verder te leren over deze plek. In haar ogen, heel diep verstopt, was zelfs iets van spijt te zien toen ze Anann's heiligdom bereikten en de vragen dus moesten stoppen. Moyra had nooit iets kunnen vinden over Vexgarde in de boeken bij de priesteressen thuis, waar er wel informatie was over de meeste andere rijken. Dit was misschien wel haar enige kans om enige kennis op te doen die was gebaseerd op waarheid en niet op vage geruchten...

Moyra vroeg maar niet hoe Anann haar naam kende, ze had het idee dat het antwoord de hoofdpijn van eerder terug zou laten keren. Ze ging echter niet zitten, maar keek met grote ogen rond. Deze plek was zo ruim, zo licht, het rook er heerlijk, het deed haar denken aan de tempel van Wadjet met zijn hoge muren maar glazen dak waardoor de zon op alle plekken kon komen, met zijn grote binnentuin waar de wind altijd leek te waaien en te spelen met olijfbomen, cipressen, en het water van de fontein. Dit was een rustige plek, een plek waar de jonge vrouw duidelijk ontspande. De wind had haar haar behoorlijk door de war gegooid, waardoor het wild zat en haar schubben onbedekt liet. Het was iets dat ze op weg hierheen wel honderd keer 'recht' had gestreken om ze weer te verbergen, maar in deze ruimte leek ze dat zowaar eens te vergeten.
Moyra schrok dan ook echt op uit haar gedachten toen er opnieuw werd gevraagd of ze thee wilde. "Ooh, pardon. Eh... ja, graag, dank u." Waarop ze naast Nish ging zitten. "Zijn we echt nog in de stad?" vroeg ze de man fluisterend. Hoewel Vexgarde al zo ruim en open was, had ze het idee dat ze hier echt in een andere wereld waren, alsof er in de hele wijde omgeving geen stad te bekennen was. Of zelfs maar een ander mens, alles om deze rust niet te verstoren.

Gebruikersavatar
Ravief
Site Admin
Berichten:2802
Lid geworden op:28 Jun 2015, 14:28

Re: We find our own way

Berichtdoor Ravief » 19 Jun 2017, 21:19

Nu was het zijn beurt om onbegrijpend te kijken. "Ramal? De woestijnstad is toch een heel eind van Grimmere?" Ze had toch echt gezegd dat ze in Grimmere woonde, toch?
Inwendig haalde hij zijn schouders erover op en eenmaal buiten had hij andere dingen aan zijn hoofd, zoals de snelste weg naar Anann te vinden. Toen er uiteindelijk vragen kwamen over zijn thuis, begon Nish enthousiast te vertellen. Toen hij klein was, woonden ze nog niet zo hoog als nu, maar het was langzaam maar zeker gekomen. Hij wees haar op de plateaus en hoe ze de natuurlijke buigingen en vorming van de bomen zoveel mogelijk volgen. Al had er natuurlijk ook heel wat gezaagd moeten worden. "Het heeft te maken met de wind en de natuur. Uiteindelijk groeide het dorp naar een stad en waren er teveel mensen voor de ruimte die we hadden. Omdat we ver afstammen van raven zochten we naar natuurlijke oplossingen en die waren er wel. Hoogtevrees zit gelukkig niet in ons bloed, al is het ook niet voor iedereen weggelegd om echt hoog te wonen. Er zijn hele vergaderingen geweest over welke families op de grond bleven en welke de kans kregen om hun woning hoger te bouwen."
Over de vervormingen keek hij haar even aan. "Het groeien van veren komt niet heel veel meer voor. De meesten hebben meer een gevoel met de natuur." Veren in haren, zoals hij had, kwam amper voor. Wel hadden sommigen de gave van echt heel scherpe ogen, of voelden ze onheil aan, of voelden ze weersveranderingen. Toch zagen ze er niet menselijk uit. De meeste Fiach' waren langer dan gemiddelde mensen, maar bewogen moeiteloos en hadden een zekere gratie. Iets aan hun afmetingen leek alsnog niet te kloppen en er waren er genoeg die onder de tatoeages zaten en enkelen hadden heel trots hun onderarmen bloot waar veren uit de huid priemden.
"Moh-rie-ghan. Maar wat Anann precies kan is mij onduidelijk." Nish haalde zijn schouders op. "Maar ik heb een keer een koek uit haar huisje gestolen als klein jochie en daarna drie weken kiespijn gehad tot ik haar excuses kwam aanbieden, en zo zijn er genoeg voorbeelden te noemen waardoor we haar niet tegen ons willen." Ook hij vond het ergens spijtig toen ze er waren, maar was blij dat ze zijn gebaren van eerbied volgde en haar schoenen achterliet.

"Vexgarde is gebouwd om mijn huis heen, Moyra. Dus ja, we zijn echt nog in de stad." Anann glimlachte haar toe en gaf haar een kopje thee en een kaneelkoekje wat er perfect bij zou smaken. Haar blik ging naar Nish. "Je ouders zijn wanhopig Ciar. Ze willen dat je doorgaat en.. nou ja, mogelijk willen ze het huis gewoon voor zichzelf?" haar stem werd plagend. Anann leek in het niets op de figuren die zichzelf priesters noemden. Ze was wel heel duidelijk Fiach: ze leek niet echt te lopen, maar meer te huppen. Haar armen bleven niet stil maar bewogen mee terwijl ze sprak en bewoog alsof het echt vleugels waren. Er waren geruchten dat de vrouw echt in een vogel kon veranderen, maar dat had nog nooit iemand gezien.
Zijn blik werd dreigend toen ze het had over 'doorgaan' en dat ze daar maar beter niet teveel over kon zeggen.
"Ihigot Vótaí."
Nish werd bleek. Hij wist beter dan te zeggen 'ben je gek geworden', maar het was wel echt wat hij dacht. "S-serieus?"
"Ciar.. zij vroeg het mij en ik heb het hen gegeven in een pure vorm dankzij het offer dat ze brachten. Je weet dat ik er dan verder niets aan kan doen." Ze keek naar Moyra en glimlachte zacht. "Het moet allemaal heel verwarrend voor je zijn, maar Ihigot Vótaí is iets wat ik niet ongedaan kan maken. Dat kunnen jullie alleen doen. Ik wist niet dat zijn ouders direct al iemand zouden kiezen. Anders had ik het ze niet gegeven, want het is niet iets wat vluchtig gebruikt kan worden."
Ihigot Vótaí. De onbreekbare liefdesband. Iets waar je voor je leven aan vast zat. Nish kreeg bijna een paniekaanval en het was een paar jaar geleden geweest sinds hij er eentje had gehad.
"Het is een band tussen twee mensen. Jullie levens zijn nu aan elkaar verbonden. Jullie hebben een ruimte van 15 meter, maar als jij kiest om verder bij hem weg te gaan, zal hij stikken, en als Ciar kiest om de afstand te vergroten, zal hij jouw dood veroorzaken." Het waren nogal wat zware woorden. "Jullie kunnen dit verbreken door van elkaar te leren houden of om genoeg om elkaar te geven om elkaar te laten gaan."
I write for the same reason I breathe - because if I didn't, I would die

Gebruikersavatar
varden
Berichten:2551
Lid geworden op:27 Jun 2015, 19:39

Re: We find our own way

Berichtdoor varden » 19 Jun 2017, 21:30

"Niet meer zover als ik zou willen," zei Moyra alleen maar. Gimmere bleef in zo'n rap tempo uitbreiden dat de grens van Ramal inmiddels tegen de buitenste wijk van de stad aanlag, en daar zou Grimmere graag overheen gaan als de Ouderen van de woestijnstad niet zo duidelijk op hun strepen stonden en dat wisten tegen te gaan. Vandaar dat de stad steeds meer in de hoogte begon uit te breiden. Maar zijn vragende blik herkende Moyra wel. "Ik ben verhuisd. In Ramal was geen werk voor mij." En daar hield ze het bij. Deze wildvreemde hoefde verder niets van haar te weten.

Nish hield zijn woorden misschien in maar Moyra was niet opgegroeid met een respect voor Anann, hoewel er iets was aan de vrouw dat dat op natuurlijke wijze afdwong. Ze verslikte zich in haar slok thee, proestte het nog niet uit, en staarde toen met grote ogen naar de sjamaan. "Zijn jullie allemaal helemaal gek geworden?!" klonk er het volgende moment, ietwat schriller dan ze had gewild, uit haar mond. Dat sloeg nergens op! Ze had een baan, een huis, een leven! Hoe konden ze haar in Wadjet's naam aan een wildvreemde binden, uit een andere clan, uit een andere wereld, en ook nog eens door haar maar gewoon te ontvoeren? Moyra had werkelijk de neiging om overeind te springen en er zo snel mogelijk vandoor te gaan en de blik die ze op Nish wierp maakte dat echt wel duidelijk. Anann kon toch niet zo machtig zijn dat ze een middel kon brouwen dat zijn leven echt zou beëindigen? Dat zou deze sjamaan toch niet toelaten? Moyra geloofde amper dat het echt zou gebeuren als zij nu meer dan 15 meter weg zou zijn. Offers, wanhoop, het kon haar niet schelen waarom dit was gebeurd, waarom zijn ouders dit hadden gedaan. Niemand had het recht om haar zomaar haar leven af te nemen! En als dan iemand het deed, dan was het op zijn minst iemand uit haar eigen familie die de boel in het honderd liet lopen! "Dit is belachelijk," zei Moyra dan ook terwijl ze resoluut opstond. "Ik ga!" Waarop ze zich om te draaien om weg te benen.

Gebruikersavatar
Ravief
Site Admin
Berichten:2802
Lid geworden op:28 Jun 2015, 14:28

Re: We find our own way

Berichtdoor Ravief » 19 Jun 2017, 21:44

Anann fronste donker bij die woorden en hield haar hoofd een beetje schuin. Goed, er kwam veel op het meisje af, maar hier was wel mee te leven. Als ze zou willen. Ze was niet gediend van zo aangesproken te worden. "Als vreemdelinge in mijn huis mag je wel een beetje dimmen, meiske." Hoewel Anann zo'n tijdsloos gezicht had en er uitzag alsof ze zelf maar 31 was. Dit keer zou ze er mee wegkomen, maar als ze nog eens zoiets zei zou Moyra de aangenomen thee vervloeken.

Zelf had Nish maar weinig kans om er iets van te vinden, want toen Moyra naar de deur liep, merkte hij al snel dat die stomme 15 meter geen grapje waren. Hij klauwde naar een onzichtbaar touw om zijn keel en liep langzaam maar zeker rood aan. Hijgend bewoog hij zich over de vloer en wist uiteindelijk dichtbij genoeg te komen om de greep te voelen verslapen. Hij plofte op zijn rug en haalde raspend adem. "Please don't do that," mompelde hij, in een heel dik accent.

Nu Ciar weer lucht kreeg, kwam Anann er bij staan. "Ik zei het toch?" mompelde ze tegen Moyra en hielp de man voorzichtig overeind. "Ik dacht dat je verliefd was en je ouders hiervan wisten en je een handje wilden helpen. Dat je iemand gevonden had in een andere clan. Ik wist niet dat ze gewoon maar iemand zouden uitkiezen en haar mee zouden nemen."
I write for the same reason I breathe - because if I didn't, I would die

Gebruikersavatar
varden
Berichten:2551
Lid geworden op:27 Jun 2015, 19:39

Re: We find our own way

Berichtdoor varden » 19 Jun 2017, 21:51

De dreiging die van Anann afkwam voelde Moyra zeker wel, en waar het haar anders zou doen beven door herinneringen aan haar eigen priesters, was ze er nu even immuun voor.

Aan de grond genageld, en duidelijk geschokt staarde ze naar Nish. Het was echt zo? Als zij bij hem wegliep zou ze hem vermoorden? Zou ze iemands leven op haar geweten hebben? Moyra moest duidelijk haar best doen om niet volslagen in paniek te raken, en nu echt de benen te nemen. "Dit.. dit kan niet waar zijn," kwam er alleen maar fluisterend over haar lippen. Dit was een grap, een nachtmerrie, een opgelegde illusie om haar een lesje te leren. IETS! Maar niet de werkelijkheid. Totaal in paniek staarde ze naar Nish, en toen naar Anann. "Kunt.. kunt u niet...?" Waar ze net zo respectloos als maar kon wezen was geweest naar deze vrouw, smeekte ze haar nog net niet op haar knieën op een soort wondermiddel om hier onderuit te komen. Want anders ging ze straks wel degelijk een moord op haar geweten hebben, waarschijnlijk zelfs twee, want Nish' ouders zouden zelfs in de verste uithoeken van Vexgarde niet veilig zijn voor haar woede. Moyra wist heus wel wat Anann net had gezegd, dat ze er niets tegen kon doen, maar dat kon toch niet waar zijn? Deze vrouw was duidelijk machtig, het was vast bangmakerij geweest omdat iedereen anders meteen om het tegenmiddel kwam zeuren. Toch?

Wie is er online

Gebruikers op dit forum: Geen geregistreerde gebruikers en 3 gasten