We find our own way

[Ravief]

Dat was inderdaad nogal een project en het was maar de vraag of ze astronomie en natuurkunde kon combineren. Mogelijk zou Moyra nog een beetje moeten nadenken over wat ze precies wilde leren en wilde bereiken voordat ze een keuze zou maken. Maar blijkbaar wist ze de richting al wel heel goed en dat was interessant. Kaede had het idee dat Moyra zeker wel geschikt was voor de beurs en hen ook niet zou teleurstellen.
"Dat is in elk geval een duidelijke richting. En wat zou je dan graag willen bereiken? Mocht je een studie afronden, wat voor werk wil je dan gaan doen? Wat is precies je droom?" Geïnspireerde mensen waren mensen die verder zouden gaan en hard zouden knokken om voldoendes te halen en hun dromen waar te maken. Dus wat wilde deze jonge vrouw precies bereiken door astronomie en natuurkunde te studeren?

[varden]

Haar droom? Dat was nogal een vraag, en vooral een uitleg. Dus legde Moyra kort haar inspiratie uit, haar jeugd in Ramal met de eindeloze woestijn om hen heen, over haar fascinatie met de nomaden die schijnbaar moeiteloos de weg wisten. Dat ze had ontdekt dat de sterren hielpen als kaart, en dat ze een systeem wilde ontwerpen (al dan niet geautomatiseerd) die door middel van de sterrenhemel het navigeren in woestere gebieden mogelijk maakte voor hen die niet vanaf kinds af aan waren groot gebracht met de kunde van de rondtrekkende stammen. Moyra voegde er echter wel meteen aan toe dat ze begreep dat zoiets ontwikkelen heel veel tijd zou gaan kosten, en tot ze zover was dat ze het ook echt van de grond zou kunnen krijgen zou ze graag lesgeven in de kunde om daarmee een tot nu toe wat geheimzinnige kennis open te stellen. En daarmee hopelijk de wereld voor heel wat kinderen (onder andere in Ramal, maar ook in de bergen waar Iriza's familie vandaan kwam, of zelfs in Vexgarde) open te kunnen stellen. Wat zenuwachtig keek de jonge vrouw naar de oudere dame. Zou dit overtuigend genoeg klinken?

[Ravief]

Het was overtuigend genoeg. Maar Kaede mocht haar nog geen beloftes doen en kon ook niets zeggen over het traject waar ze in zat. Samen met Moyra waren nog twee anderen uitgekozen voor een nader onderzoek. Kaede zou hen dezelfde vragen stellen en proberen te bekijken wie het meeste de beurs verdiende en er baat bij had. Daarna kwamen er wat vragen over wie ze was als persoon. Werkte ze hier of woonde ze hier alleen? Hoe zag ze zichzelf? Wat waren haar hobby's en wat deed ze graag met vriendinnen? Waren er voor Moyra zelf nog vragen?
Vervolgens bedankte ze Moyra heel hartelijk en liet haar weten dat ze binnen twee weken contact met haar zouden opnemen of ze de beurs wel of niet zou krijgen. Ze wenste haar een fijne dag toe en liet zichzelf uit. Hierna ging ze naar nummer twee op haar lijst om te zien hoe deze zich stand zou houden in een onaangekondigd gesprek.

[varden]

Moyra zakte zowaar iets onderuit toen Kaeda echt vertrokken was. Het hele gesprek was uitputtend geweest zo strak had ze gestaan van de zenuwen. Het duurde even voordat ze zich weer in staat voelde om zelfs maar te bewegen, wat vooral kwam omdat ze zag dat een collega naar de tafel zat te kijken om schoon te maken en 'weg te geven' voor de lunch drukte. Moyra stond op en mompelde iets over "even wat frisse lucht nodig hebben".

Terwijl ze door de straten van Grimmere liep, niet te ver bij De Argos vandaan struinend omdat ze zo toch echt gewoon moest werken, gleden haar gedachten af naar Nish. Naar haar belofte aan hem om haar dromen achterna te jagen, om het bijltje er niet bij neer te gooien. Hoe zou hij hebben gereageerd als ze hem vertelde dat ze zo'n gesprek zou hebben gehad? Dat ze misschien wel kans maakte op een beurs en in ieder geval een poging tot de studie van haar dromen kon wagen? Ze kon het niet helpen zich af te vragen of hij trots op haar zou zijn, een vraag waar ze nooit het antwoord op zou weten. Even bleef ze stilstaan bij de telefoonpaal waarvandaan ze nog wel eens naar huis belde, maar ze had geen enkele drang om haar ouders te bellen. Eigenlijk wilde ze Anann spreken, of Gennat, of desnoods Iria. Maar ze herinnerde zich ook dat er in Vexgarde geen telefoons waren, en de kraaien waren nooit meer teruggekomen na haar brief dus kon ze geen van de drie schrijven. Moyra zuchtte, stak haar handen in haar zakken, en liep verder. Nog een paar straten en dan zou ze weer teruggaan, voordat Iriza zich zorgen zou gaan maken. Of chagrijnig worden omdat Moyra net voor de lunchdrukte was vertrokken.

Op het moment dat ze zich omdraaide om terug te gaan lopen zag ze het kleine zaakje. Het was haar nog niet eerder opgevallen, maar Moyra had nauwelijks twee seconden nodig om door te hebben wat er in de kleine ruimte gebeurde. En voor ze het goed besefte stond ze binnen en haalde het allerlaatste geld dat ze nog had (het was maar goed dat ze gratis woonde en at) uit haar portemonnee...

"Sorry dat ik laat ben!" Met een flink aantal pleisters op haar schouder, verstopt onder haar shirt, schoot Moyra achter de bar. De Argos was afgeladen, meer nog dan normaal tijdens lunch, en ze smeet haar tas dan ook ergens onder een kastje om daarna met een dienblad naar de eerste de beste tafel te vliegen.

[Ravief]

Nish was totaal niet in staat om door het dorp te lopen, laat staan om de tocht vanaf zijn slaapkamer naar de begaande grond te maken. Het herstel ging langzaam. Niet alleen lichamelijk, maar ook geestelijk. In de twee weken dat Moyra bij Hide zat, ging hij amper vooruit. In elk geval kon hij met heel veel moeite zelf naar de badkamer en naar de wc. Douchen was een marteling op zich, maar hij wilde geen hulp, koppig als hij was. Er zaten nog twee veren in zijn haar en op niet al te heldere momenten kon hij alleen maar denken: was ik maar gewoon doodgegaan. Op de paar heldere momenten die er wel waren, dacht hij aan Moyra. Haar heerlijke lichaam tegen zich aan en haar weerbarstige krullen die zijn gezicht kriebelden. Het leek eeuwen geleden dat ze hier samen hadden gelegen en het hadden gehad over werk voor haar en tot rust komen hier. Het had zo goed gevoeld en Nish kon het niet helpen om in tranen uit te barsten toen hij aan haar terug dacht. Wat had hij gedaan? Niet alleen zichzelf bijna de dood in gejaagd, maar ook nog eens Moyra's hart gebroken en ergens vermoedde hij dat ze hem dat nooit ging vergeven.

Later, veel later, toen het een beetje beter ging en hij weer zijn eigen avondeten mocht koken en ook daadwerkelijk zo lang kon staan, kwam Anann langs.
"Dus. Je hebt de vloek verbroken."
Nish had daar nog niet eens over nagedacht en keek haar wat verbijsterd aan. "Zoiets. Maar tegen welke prijs?" Zijn zilveren ogen werden haast grijs van alle zorgen en gedachten die stormden en van frustratie om zijn trage herstel.
_____________

Ze kreeg een waarschuwende blik van Iriza, maar werd daarna heel snel aan het werk gezet.

[varden]

Om het goed te maken werkte Moyra harder dan normaal, wat ervoor zorgde dat ze aan het einde van de dag redelijk gesloopt op een barkruk hing. Anná sloot zich, samen met de nieuwe huisgenoot van de twee meiden, bij haar aan. Moyra kende het meisje, een medestudent van Anná, niet goed en ze kon niet echt hoogte van haar krijgen. Maar misschien kon het haar ook gewoon niet zo schelen. Met een zucht krabde ze ondoordacht aan de wondjes onder haar shirt en verkromp lichtelijk. Auw, dat kon ze beter niet doen, dat was nog gevoelig. Ze nam nog een hap van haar eten. "Hé Iriza, heb je die jongen van stappen laatst nog gezien?" Ze wist dat haar vriendin nog één keer terug was geweest naar die club, maar ze hadden nog niet echt tijd gehad om erover te praten. Het was druk geweest de afgelopen tijd.

[Ravief]

Het was dan ook laat dat ze zelf konden eten en er tijd voor was. De meeste eters waren nu wel vertrokken en de gasten die voor een borreltje kwamen en wat eten erbij, waren voor andere bedieners. Zij hadden voor vandaag genoeg gedaan. Al was er voor de baas natuurlijk altijd wel werk en leefde en woonde Iriza meer hier dan ergens anders.
Ze grijnsde bij Moyra's woorden. "Ja! Nog een keertje en we gaan morgen weer uit samen." Het was nogal wat voor haar om dezelfde gast drie keer te zien en dat besefte Iriza heus wel. Maar ondertussen leerde ze Gennat beter kennen en hadden ze het leuk samen. Morgen zou hun eerste echte date worden en ze was benieuwd waar dat heen ging. Ze wist nog niet zoveel over hem, en hij niet over haar, maar ze genoot van hun tijd samen. Ook al was de tweede keer dat ze elkaar in een club zagen puur toeval geweest.
"En wat heb jij gedaan met je schouder?" ze was heus wel oplettend, ook al zat ze in gedachten te zwijmelen over 'haar' vent.

[varden]

En dat was natuurlijk een bron van joelende opmerkingen van Anná, terwijl Moyra verbaasd grijnsde. Nee maar, Iriza op een echte date? Dat was lang geleden! Wist ze al waar ze heen gingen, wat ze aan ging trekken, waar ze wilde eindigen met deze jongen? Anná stelde al met een grijns voor dat zij wel op de bank zou slapen, zodat Iriza haar kamer kon gebruiken voor wat 'privacy'.
En Moyra ging graag mee met al die vragen en in dat geplaag, om de volgende vraag te ontwijken. Natuurlijk wist Iriza van het bestaan van haar andere tatoeage. Je kuiten bedekte je niet altijd even makkelijk als je met anderen een huis (en een badkamer) deelde. Toch wist ze niet helemaal hoe Iriza, die zich best moederlijk kon gedragen, zou reageren als ze wist dat Moyra te laat op werk was gekomen en haar allerlaatste geld had uitgegeven aan nog een tatoeage. Eén ter nagedachtenis aan Nish bovendien... "Hmm? Ooh, niets aan de hand. Gewoon gestoten," zei ze dan ook zo nonchalant mogelijk.

[Ravief]

Waarop Iriza zoveel mogelijk de vragen ontweek. Ze wist niet waar ze naar toe wilde, maar wel dat ze graag wilde zien waar het kon eindigen. Dus ja, ze zou dit serieus nemen en wilde de tijd nemen met deze gast en serieus daten. Waarna ze een paar outfits langs liep met Anná en er dus uiteindelijk samen uitkwamen. Ze wist niet wat ze zouden gaan doen, maar ze zouden elkaar ergens treffen en dan zou hij de avond verder regelen.
Iriza had er helemaal niets op tegen als Moyra nog een tatoeage zou willen, maar ze wist niet wat er aan de hand was. Ze fronste even kort en nam haar vriendin op, maar besloot er niet naar te vragen met Anná en hun andere kamergenoot erbij. Maar later, toen ze de rest uitzwaaide en zelf nog een korte ronde zou doen, keek ze haar vriendin vragend aan. "Hé.. wat heb je gedaan? Volgens mij is er iets anders aan de hand?" vriendelijk drong ze een beetje aan, ook omdat ze straks Moyra wilde uithoren over haar gesprek met die dame van de commissie.

[varden]

Ondertussen stond Moyra de bar schoon te maken, zodat ze konden sluiten als de laatste klanten weg waren. Niet dat die erg veel haast maakten, maar nieuwkomers werden wel subtiel de deur gewezen. Anders konden ze de hele nacht open blijven, en daar had Iriza het personeel en de vergunning niet voor. Moyra keek op bij vriendelijke toon en twijfelde even kort. Toen gaf ze zuchtend toe. "Ik eh... Ik heb een tatoeage laten zetten vanmiddag." Iriza hoefde niet meteen te weten waarom of ter betekenis van wat, en ze zou hem niet kunnen zien gezien hij nog onder een laag gaasjes en dergelijken zat, maar als die weg waren en de huid wat was gekalmeerd zou Moyra hem wel eens laten zien. Maar daarna besloot ze het antwoord te veranderen. "Waar komt je lover eigenlijk vandaan?" Woonde hij ergens in Grimmere, of horde hij bij de horde jongeren die alleen voor een feestje naar de stad kwamen?



(de tatoeage in kwestie: https://nl.pinterest.com/pin/350577152223760460/)