We find our own way

[Ravief]

"Oké.. oké.. relax!" Lachend en afwerend hield Iriza haar handen op. "Hij heet Gennat Scera, is 30, en hij is persoonlijke trainer en sport docent als hij niet genoeg klussen uit de eerste job haalt." Ze fronste toen ze Moyra's uitdrukking zag. Die was niet al te best en totaal niet wat ze had verwacht. "Mo? Heb.. heb ik iets geks gezegd?" waarna ze, want Iriza was niet dom, zelf het vraagstuk al oploste. "Je kent hem? Van je tijd met Nish?"
_________

Moyra had een beurs gekregen? Zijn hele gezicht lichtte op, maar daarna werd zijn uitdrukking gemixt. Bij Morrigan, wat miste hij haar! Een mengeling van trotsheid en verdriet en gemis bleef hangen en Nish zweeg een hele tijd. Het klonk alsof Moyra wist door te zetten en dat ze inderdaad haar dromen achterna ging. Wat was hij blij en trots voor en op haar! Nish wist niet goed wat hij nog moest zeggen of hoe hij zelfs maar Anná moest aankijken en wendde zijn blik dus maar af.
"Dank je," klonk het tenslotte een beetje schor. "Ik.. ik wist niet.." Nish maakte zijn zin niet af en wist er een half glimlachje uit te persen voor Anná. "En.. hoe is het met jou?" om het onderwerp maar wat lichter te maken, al wilde hij nog veel horen over Moyra.

[varden]

Die naam was genoeg om Moyra te doen verstijven, bleek weg te laten trekken, en in een hele korte tijd heel erg misselijk te laten worden. Gennat...? Iriza was aan het daten met Gennat? Hoe.. Maar.. Wat?
"Hij.. hij is.. Nish.." Nee, was Nish' beste vriend. Haast paniekerig sloot Moyra haar ogen terwijl ze haar ademhaling probeerde te kalmeren, de tranen probeerde binnen te houden. Ze wilde niet in huilen uitbarsten in een trein! Of ten overstaan van Iriza eigenlijk. Tot nu toe had ze dat altijd weten te voorkomen, had ze haar verdriet (dat rauwe, onverwerkte verdriet) voor zichzelf weten te houden. Maar dit, dit was bijna een klap in haar gezicht.
________

"Het gaat goed, z'n gangetje," antwoordde Anná zacht, een beetje ongemakkelijk waarna een stilte viel. Een stilte die Anná alleen wist te onderbreken door eerlijk te zijn over Moyra, want ze had heus wel door (door hoe Nish' gezicht oplichtte) dat hij wel degelijk aan haar dacht. Ze wist niet wat er precies tussen hen was gebeurd, maar zag heus wel dat er meer was dan enkel vriendschap. Dat was ook de reden dat ze zich inhield, dat ze niet opnieuw met hem begon te flirtten. "Nish, ze mist je," zei ze zacht. "Maar... Hoe ga je haar straks aanspreken? Ze.. ze denkt dat je dood bent."

[Ravief]

Hij is Nish'.. wat? Iriza fronste en nam haar bezorg op. Ze had heus wel door gehad dat Gennat niet alles over thuis vertelde en daaruit had ze simpelweg begrepen dat ze er nu niet naar moest vragen omdat er iets was gebeurd. Maar op dit moment nam ze zich voor om hem te schrijven zodra ze thuis was. Ze moest hier meer over weten en had recht op een antwoord, want als Gennat Nish kende dan kon hij misschien Moyra wel afsluiting geven. Hoe pijnlijk dat ook was, het moest een keer gebeuren dat Mo zou horen wat er precies was gebeurd. "Oh lieverd..." Maar ze had ook wel door dat Moyra niet nu wilde huilen en dus duikelde ze een snoepje op en gaf haar zachtjes instructie om diep in te ademen en even alleen daar aan te denken.
_______

"Ik.. ik weet het niet." Nish gaf het verslagen toe. Anná kaartte een heel goed punt aan. Hoe vertelde je iemand dat je niet dood was en je haar zo ontzettend graag weer wilde zien dat het pijn deed? "Misschien... misschien is het goed om haar voor te bereiden of zo.. maar ik weet het niet. Is er een manier om het te zeggen zonder dat het een gigantische schok is? Ik denk het niet.." Vragend nam hij Anná op. Had zij ideeën? Moest hij hier inderdaad maar op haar wachten? Wilde hij hier twee weken zijn terwijl alles hem herinnerde aan hun tijd samen terwijl Moyra er niet was? "Ik mis haar ook."

[varden]

Huiverig haalde Moyra adem, een traan wist uiteraard te ontsnappen aan haar gesloten ogen, maar Iriza's instructies hielpen uiteindelijk genoeg om te voorkomen dat ze echt in tranen uit zou barsten. Huiverig ademde ze in en uit, opende uiteindelijk haar ogen, probeerde het snoepje doormidden te breken door erop te kauwen en brak daar bijna een tand op. "Hij.. hij was Nish'.. beste vriend," zei ze uiteindelijk zacht. "Hij was.. was degene die ik zag toen we gingen stappen." De reden dat ze ineens naar de wc had gemoeten en Iriza en Anná daardoor uit het oog was verloren. Met een korte snif legde ze haar hoofd tegen Iriza's schouder. "Dus je broers kunnen me wel leren vechten?" vroeg ze toen maar om zichzelf af te leiden.
_______

Anná wist het ook niet. Ze had nog nooit in haar leven iets meegemaakt als waar zij twee nu doorheen gingen en ze haalde dan ook enkel haar schouders op en trok een bedenkelijk gezicht. "Je kunt hier blijven tot ze terug is, maar ik kan je ook zo'n rare raaf sturen als je dat liever hebt?" Hoewel Nish dat ding dan wel eerst even deze kant op moest sturen. Dat hij haar miste, en Moyra hem, dat moest toch genoeg zijn? Als er echt meer was tussen hen, dan zou dat toch wel iets moeten betekenen? Anná wist zich geen raad met deze situatie, was al een stuk langer vriendelijk en zachtaardig dan ze normaal was, en dat was ook nieuw voor haar.

[Ravief]

Natuurlijk had zij dat weer. Daten en verliefd worden op de beste vriend van de overleden gast waar haar beste vriendin haar hart aan had verloren. Ze zuchtte, maar sloeg haar armen om Moyra heen en wist hier eventjes gewoon helemaal niets op te zeggen. En gezien Moyra haar een uitweg bood, nam Iriza die maar al te graag aan. "Jep. Rasso en Jarom leren je in een week tijd wel hoe je je kunt verdedigen, of iemand fatsoenlijk kunt slaan zodat ie niet zoveel meer kan." Waarna ze dus uitgebreid moest vertellen hoe het was om op te groeien met twee grote broers.
_______

Het was ook ongemakkelijk. Nish wist niet zo goed wat hij hier moest nu hij Moyra niet zou vinden en de onrust sloop zijn lichaam weer in. Dus op Anná haar voorstel, knikte hij direct. "Ik zal je een raaf sturen, dat gaat makkelijker. Vexgarde en bereikbaarheid is nogal een dingetje." Waarna er een glimlachje kwam die voor het eerst niet getekend was door iets anders. Maar daarna wenste hij Anná nog het beste, bedankte haar voor het drankje en beloofde haar dat hij in de tussentijd zou nadenken over een manier om het Moyra te vertellen. Al ging dat dramatisch worden, gezien hij echt niet wist hoe. Gewoon opduiken met een bos bloemen kon ook niet zomaar, of wel? In elk geval ging hij terug naar huis en kon hij nog een beetje opknappen in de twee weken die hij had.

[varden]

Wat zo te horen heel anders was dan met twee kleine broers. Moyra kroop een beetje tegen Iriza aan, wat eigenlijk best lekker zat. Ze kon het niet helpen, het plagende sloop er toch weer een beetje in. Dat brutale was één van de nieuwe karaktertrekjes die ze leek te hebben ontwikkeld door Nish. "Ik snap wel dat Gennat geen genoeg van je kan krijgen," zei ze met een grijns die dit keer niet helemaal haar ogen bereikte, maar Moyra bedoelde het goed. Ze legde haar hoofd weer op Iriza's schouder en vroeg door over 'het Noorden'. Hadden steden daar een naam? Gingen ze eigenlijk wel naar een stad? En wat was de gemiddelde temperatuur waar ze zich op moest voorbereiden...? Moyra had weinig zin in onvoorbereid een sneeuwstorm inlopen...

[Ravief]

Natuurlijk had je steden! Dat was ook eigenlijk de enige manier van overleven. Niet voor niks was het het thuis van de meeste wolven. En tja, wolven leefden in groepen/packs. Maar ze vertelde over Fjaldir, Mulafell, Holt en wat andere steden en natuurlijk waar zij vandaag kwam: Skalavir. Het was een aardige stad, maar iets kleiner vergeleken met de andere drie en zeker ook kleiner dan Grimmere. Misschien dat het een kwart ervan was, maar desalniettemin was het een mooie plek.
De temperatuur was wel een dingetje, maar ze kon Moyra gerust stellen over de stormen. Die waren echt wel voorbij in maart. Er lag natuurlijk wel aangestampt sneeuw, maar de eerste dingen zouden al wel weer bloeien en waarschijnlijk zou Moyra nog wel verbaasd staan over hoeveel groen er nog was.

Vanaf de trein moesten ze overstappen en duurde de reis nog twee uur. Vervolgens konden ze niet verder omdat het gewoonweg onbegaanbaar was. Iriza grijnsde naar haar vriendin en haalde voor haar een dikke, met bont afgezette, parka uit haar tas en pakte zelf ook eentje, maar dan ietsjes minder heftig. Die van Moyra was het wintermodel, maar die had Iriza niet meer nodig.
Ze werden opgewacht door een van haar broers, waar Iriza natuurlijk een beetje mee moest rouwdouwen voor ze de kans kreeg om Moyra voor te stellen. Haar gele ogen glinsteren, want nu kwam het beste gedeelte van de reis. Het laatste stuk zouden ze met de slee afleggen. Bakbeesten van paarden stonden al stampend te wachten voor de grote slee en gelukkig voor Moyra's benen was er ook een lading dekens aanwezig.

[varden]

Moyra keek, weggedoken in de kraag van de jas, toe naar de broer en zus en moest er om glimlachen. Ze was blij met de jas, die warm, pluizig, en zacht was, want in de paar minuten dat ze zonder de jas buiten had gestaan was ze al ongeveer half bevroren naar haar idee. Ze was hier niet voor gemaakt, hoewel het altijd beter werd als ze eenmaal een klein beetje gewend was aan de temperaturen. Zo had ze het de eerste dag in Ramal ook altijd bloedheet, maar was ze na één dag wel gewend. Hoewel dat met de kou wel ietsjes anders zou zijn.
Met grote ogen keek ze naar de slee en klom erop, een klein beetje schichtig voor de enorme paarden ervoor. Ze had wel eens plaatjes van deze dingen gezien, maar nooit gedacht dat ze op één ervan zou zitten laat staan rijden. "Hoe lang naar jullie huis?" vroeg ze, kijkend naar Iriza en haar broer. Moyra kon zich indenken dat de sleerit comfortabel, en zeker prachtig zou zijn, maar het was wel iets waar ze zich mentaal voor wilde voorbereiden. Uren door een soort ijslandschap... Ze wist niet helemaal hoe ze daarop ging reageren.

[Ravief]

Rasso en Iriza lagen dichter bij elkaar qua leeftijd en dat had hun band altijd al versterkt. Ze konden goed met elkaar overweg en hoewel er altijd gedold moest worden, stonden ze ook altijd voor elkaar klaar. Rasso grijnsde naar Moyra, waarbij zijn puntige hoektanden goed te zien waren, en blikte even naar zijn zusje. Het was wel duidelijk dat Moyra niet van hier was, al kon hij haar manier van praten niet direct plaatsen. Waarschijnlijk te lang in Grimmere gewoond, was zijn conclusie en hij klom op de bok. "Nog geen uur. De paarden gaan hard genoeg namelijk." Iriza zat amper of ze gleden al weg. Eerst rustig aan, maar uiteindelijk werd er een gestage draf in gezet die de grote beesten lang genoeg konden volhouden en waardoor het tempo inderdaad redelijk hoog lag. Het was niet te vergelijken met een trein, maar zo kon je nog wel een beetje om je heen kijken.

Nog voor ze er echt waren, ging de slee al iets langzamer. De stad was voornamelijk heel breed. Sleeën waren de meest makkelijke manier om je voort te bewegen (of ter paard) en dus waren de straten breed en stonden de huizen een beetje van de straat af. Rustig reden ze door de straten terwijl Rasso als een volmaakte bestuurder hen veilig richting huis loodste. In de deuropening stond al iemand op hen te wachten en Iriza gaf een kreet, sprong van de slee en rende haar vader -die ze al in geen twee jaar had gezien vermoedde ze- tegemoet. Lachend omhelsde hij haar in een bereknuffel en zette haar daarna pas op de grond. Vervolgens ging zijn blik nieuwsgierig naar Moyra. "Jij moet Moyra zijn, welkom, welkom! Ik ben Eirik." Waarna hij, zonder Iriza los te laten, met zijn andere arm Moyra een halve knuffel gaf. Maar lang niet zo dichtbij als Iriza, omdat hij heus wel wist dat niet iedereen hun gebruiken hadden en Moyra het mogelijk niet prettig zou vinden. Eirik had donker haar, met hier en daar wat grijs al erin al waren zijn ogen nog fel gel en glommen ze alsof hij altijd een binnenpretje had.

[varden]

De puntige hoektanden, de gele ogen van iedereen in haar familie, het was maar weer eens al te duidelijk dat ze hier in het Noorden was. Waar clans van wolven en beren het voor het zeggen hadden. Moyra keek met grote ogen om zich heen, nam alles in zich op, maar was opnieuw vreselijk dankbaar voor de jas die haar er een klein beetje uit liet zien als een teddybeer (versterkt door de weerbarstige bos waarin haar krullen waren veranderd door de wind op de slee). Ze ging heel erg aan dit weer moeten wennen.
De knuffel was iets dat haar even overdonderde, Moyra verstijfde kort voor ze wist te ontspannen. Ze was dit gedrag niet gewend van ouders, en ook van nergens anders waar ze ooit was geweest. Nish had haar verwelkomd in zijn huis, maar met zijn ouders had Moyra op moeilijke voet gestaan. Bovendien was Iria in niets te vergelijken met Eirik, die iets uitstraalde dat oprecht hartelijk was. Terwijl ze zicht voorzichtig losmaakte uit de omhelzing keek ze met een glimlach naar de man op, voor zover je dat kon zien zo diep was ze in de kraag weggedoken, naar Eirik op. "Aangenaam," was er half te verstaan. Het was echter een stuk interessanter om de Iriza te zien waar die kreet uit was gekomen. Het was niets voor Iriza om zo, haast meisjesachtig, uitbundig te zijn en Moyra vond het wel grappig.

Terwijl ze met z'n vieren naar binnenliepen, was Moyra bezig met het verwerken van deze vriendelijkheid. Het zou nog wel even wennen en schakelen worden voor haar. Dus terwijl Iriza haar moeder en andere broer in de woonkamer al begroette, bleef Moyra nog even hangen in de hal. Tijd die ze sowieso nog wel nodig had om zichzelf uit de vele lagen kleding te bevrijden.
Tegen de tijd dat ook zij naar binnen kwam was ze een ander mens haast. Hoewel haar krullen nog net zo verwilderd zaten als daarnet, was ze nu gewoon gekleed in haar eigen kleren. Een spijkerbroek en een trui, die toch wel aanzienlijk charmanter stonden dan de enorme jas en dikke sjaal die ze nodig had om niet in enkele minuten te bevriezen buiten. Ze wist niet hoe Iriza dat deed...

Eirik's hartelijkheid was kennelijk iets van de familie. Het huis en Iriza's moeder straalden het al net zo uit als de beer van een vent die Iriza's vader was. Van Iriza's andere broer zag Moyra niet veel af, die was te druk met rouwdouwen met zijn zus. Kennelijk kwam haar vriendin aanzienlijk minder vaak naar het ouderlijk huis dan Moyra naar Ramal afreisde.