"Ja, oké, ja.. Sorry." Anná was met moeite weer bij de les te krijgen. Uiteraard was ze niet vergeten dat Moyra nog zo maagd was als een matras wat je nog uit het folie van de winkel moest halen, maar toch kon ze het af en toe niet laten. Meestal bleef het bij plagen, maar nu was haar vriendin een heel weekend weg geweest -zo ongeveer- en dan kwam ze thuis met zo'n exemplaar! "Maar kom op, Mo.. hij is echt lekker.. en je zit aan hem vast.. waarom zou je er geen werk van maken?" Anná was teveel een losbol om zich aan iemand te binden -op dit moment dan- maar was voor een nachtje inspanning wel te porren als ze in zulke verschijningen kwamen. "Laat. Dat zei ik toch? Ze gaat waarschijnlijk sluiten draaien, dus dat wordt een uur of drie."
Nish had even zijn kalmer verzameld en kwam bij de laatste woorden die de twee dames wisselden weer binnen. Slapen ging een soort van probleem worden, had hij door gekregen toen hij over het feit heen was dat Moyra samen woonde met typische meiden-meiden.
"Als er nog een winkel open is kunnen we ook matras scoren ergens?" stelde hij rustig voor en leunde tegen de deurpost die van Moyra's kamer naar de woonkamer ging. Hij keek hierbij naar Moyra. Hij sliep overal wel en had geld genoeg om een matras aan te schaffen. Konden ze dan wel weer nadenken over waar het matras te liggen kwam. Ook al was het al half tien geweest, hier in Grimmere was vast nog wel iets open, vermoedde Nish en het gaf hen beiden mooi de kans om aan Anná te ontsnappen, die blijkbaar nog steeds niet kon geloven dat ze in die paar dagen van elkaar af waren gebleven.
We find our own way
I write for the same reason I breathe - because if I didn't, I would die
Re: We find our own way
Moyra vreesde dat de blos nooit meer weg was gegaan, hoewel het niet helemaal duidelijk was of het nu van schaamte, gêne, of chagrijnigheid kwam. "Ik heb niet zo naar hem gekeken," zei ze dan ook wat grommend. Wat geen leugen was. Ze was in het begin bezig geweest met te geschokt zijn over hun situatie, toen met daar kwaad over zijn, en toen ze eindelijk had weten te ontspannen was Nish de hele dag aan het werk geweest en had zij zitten studeren. Teveel drukte om Nish op die manier te bekijken, en ze had er ook geen behoefte aan gehad om dat te doen. Deze situatie was immers tijdelijk en daarna zouden ze elkaar nooit meer zien, zo zag zij het.
Moyra keek even naar Nish en dacht na. Drie uur... Dat ging ze niet volhouden als ze weer om half 7 op moest voor werk... Iriza moest haar maar vergeven door haar als een soort teddybeer te gebruiken vanavond. "Ik zat te denken dat ik wel bij Iriza kan slapen. Dan kun jij mijn kamer en bed gebruiken." Vragend keek ze hem aan. Zou hij dat een oplossing vinden? Haar bed was maar een eenpersoonsbed, wat ruimte spaarde, maar het zou hem wat privacy geven tussen de meiden. En door de situatie die ze had gezien tussen hem en zijn ouders, en het feit dat hij een hele eigen vleugel leek te hebben gehad in zijn eigen huis, had ze het idee dat hij zijn privacy en de mogelijkheid zich even terug te trekken wel kon waarderen. Maar ze stond wel op. "We kunnen wel even langs de kroeg waar Iriza werkt?" Het zou hen een momentje 'lucht' (gezien je de lucht in Grimmere niet echt fris kon noemen was het maar gewoon lucht) geven, een momentje pauze van Anná, en dan kon Moyra meteen tegen Iriza vertellen dat ze tot nadere orde haar bed zou moeten delen. Mocht ze een scharrel hebben, bij Iriza was het nooit helemaal duidelijk wanneer ze een vriendje had en wanneer niet, moest ze maar naar diens huis gaan dan.
Moyra keek even naar Nish en dacht na. Drie uur... Dat ging ze niet volhouden als ze weer om half 7 op moest voor werk... Iriza moest haar maar vergeven door haar als een soort teddybeer te gebruiken vanavond. "Ik zat te denken dat ik wel bij Iriza kan slapen. Dan kun jij mijn kamer en bed gebruiken." Vragend keek ze hem aan. Zou hij dat een oplossing vinden? Haar bed was maar een eenpersoonsbed, wat ruimte spaarde, maar het zou hem wat privacy geven tussen de meiden. En door de situatie die ze had gezien tussen hem en zijn ouders, en het feit dat hij een hele eigen vleugel leek te hebben gehad in zijn eigen huis, had ze het idee dat hij zijn privacy en de mogelijkheid zich even terug te trekken wel kon waarderen. Maar ze stond wel op. "We kunnen wel even langs de kroeg waar Iriza werkt?" Het zou hen een momentje 'lucht' (gezien je de lucht in Grimmere niet echt fris kon noemen was het maar gewoon lucht) geven, een momentje pauze van Anná, en dan kon Moyra meteen tegen Iriza vertellen dat ze tot nadere orde haar bed zou moeten delen. Mocht ze een scharrel hebben, bij Iriza was het nooit helemaal duidelijk wanneer ze een vriendje had en wanneer niet, moest ze maar naar diens huis gaan dan.
Re: We find our own way
Hij haalde zijn schouders op en knikte. Sure. Het maakte hem allemaal niet zoveel uit, zolang ze maar niet samen in dat eenpersoonsbed zouden slapen, want dan zou hij geen oog dicht doen. De tweede optie sprak hem wel wat meer aan en niet veel later waren ze dan ook alweer buiten. "Het is echt geen probleem om wat aan te schaffen, morgen hoor.. Ik kan me voorstellen dat Iriza ook niet voor langere tijd haar kamer wil delen." Hij voelde haar blik. "Ik heb nog steeds wel het idee dat we dit kunnen verbreken, maar ik denk dat er heel wat meer tijd in gaat zitten dan, bijvoorbeeld één week." Op zich was dit een mooie kans en na een korte stilte keek hij haar zijdelings aan. "Ik zou ook kunnen kijken naar een appartementje voor ons tweeën. Waarbij we dan iets meer ruimte hebben en elk een eigen kamer." Wellicht op zijn naam, dan was het makkelijker op te zeggen en kon Moyra altijd weer terug naar haar vriendinnen, mocht ze dat willen. Als ze niet zou flippen bij zijn voorstel.
De kroeg was typisch. Gezellig, maar niet helemaal smaakvol en ze moesten het vooral van de sfeer hebben. Degene achter de bar liet direct alles liggen en schoot op hen af. Iriza omhelsde Moyra lang en nam haar van top tot teen op, de kleine schaafwonden die ze nog van het ongeluk had overgehouden ontsnapten niet aan haar blik, die vooral zorgzaamheid uitdrukte. "Waar ben je geweest? Ben je in orde? Moyra wat is er gebeurd?"
Nish besloot direct dat hij haar wel mocht. Ondanks dat het bijna dezelfde vragen waren, was de manier van ze stellen wel anders. Iriza had amper oog voor hem en was echt bezorgd om Moyra.
De kroeg was typisch. Gezellig, maar niet helemaal smaakvol en ze moesten het vooral van de sfeer hebben. Degene achter de bar liet direct alles liggen en schoot op hen af. Iriza omhelsde Moyra lang en nam haar van top tot teen op, de kleine schaafwonden die ze nog van het ongeluk had overgehouden ontsnapten niet aan haar blik, die vooral zorgzaamheid uitdrukte. "Waar ben je geweest? Ben je in orde? Moyra wat is er gebeurd?"
Nish besloot direct dat hij haar wel mocht. Ondanks dat het bijna dezelfde vragen waren, was de manier van ze stellen wel anders. Iriza had amper oog voor hem en was echt bezorgd om Moyra.
I write for the same reason I breathe - because if I didn't, I would die
Re: We find our own way
Moyra beet op haar lip terwijl ze wat naar de grond keek terwijl ze liepen, maar knikte. "Ik.. ik weet dat het klein is, en niet ideaal. En misschien heb je wel gelijk en moeten we iets anders zoeken zodat we niet allebei knettergek worden. Maar.. maar ik vind het ook een beetje eng." Nu keek ze wel weer naar hem op. Kon hij dat begrijpen? Ze woonde al met Anná en Iriza sinds ze in Grimmere was aangekomen, de twee vrouwen mochten vervelend zijn maar ze waren tegelijk zo goed als familie voor haar. En het huis voelde als een veilige plek. Iets anders zoeken, ook al was het maar tijdelijk, dat was eng want wie wist voor hoe lang het was en of ze nog terug kon komen als het over was? Ze waren immers met z'n drieën in dat appartementje gaan wonen omdat dat de enige manier was om het te betalen. Want dat was nog een dingetje... Een appartement was duur en Moyra zou het verschrikkelijk vinden als ze niet op z'n minst de helft, oftewel: haar deel, zou kunnen betalen.
Dat waren echter allemaal zorgen voor later, want Moyra kreeg amper nog tijd om iets te zeggen zodra ze binnenliepen. Binnen een seconde voelde ze Iriza's armen om zich heen, en het leek wel alsof het de jonge vrouw transformeerde. Zacht knuffelde ze de vrouw,
die maar een paar jaar ouder was dan zijzelf, terug en leek helemaal te ontspannen. Alsof ze een oudere zus knuffelde die ze met werkelijk alles vertrouwde. Waar Anná meer een geliefde, maar irritant nichtje was... Moyra glimlachte naar Iriza en knikte. "Ik ben in orde. Dit is Nish." Waarop ze naar Nish knikte, en toen (dit keer met iets meer details, maar nog liet Moyra veel persoonlijke dingen van Nish en zijn familie eruit) het verhaal nog een keer vertelde aan Iriza.
"En nou ja... Nu zijn we hier." Moyra haalde haar schouders ligt op en keek iets op naar Iriza. "Ik ehm... Ik vroeg me af of het oké is als ik bij jou slaap? Je weet wel, tot we een wat permanentere oplossing hebben gevonden." De bank in de woonkamer werd immers elke nacht een tweepersoonsbed, versus haar eigen kleine kamertje. Moyra was wel eens eerder bij Iriza in bed gekropen, als ze een familielid op bezoek hadden die een nachtje bleef slapen, of als Anná een feestje hield en er (tot Moyra's grootste irritatie) iemand in haar bed in slaap was gevallen vanwege teveel drank. Het voelde niet zo vreemd, misschien ook vanwege Moyra's onbewuste houding naar de iets oudere vrouw. Ze zou zelfs niet eens herkennen dat ze die zag en behandelde alsof ze haar oudere zus was, gezien Moyra thuis zelf de oudste was. Hoe zou Iriza er eigenlijk op reageren als ze zou zeggen dat Nish en zij gingen kijken naar iets anders?
Dat waren echter allemaal zorgen voor later, want Moyra kreeg amper nog tijd om iets te zeggen zodra ze binnenliepen. Binnen een seconde voelde ze Iriza's armen om zich heen, en het leek wel alsof het de jonge vrouw transformeerde. Zacht knuffelde ze de vrouw,
die maar een paar jaar ouder was dan zijzelf, terug en leek helemaal te ontspannen. Alsof ze een oudere zus knuffelde die ze met werkelijk alles vertrouwde. Waar Anná meer een geliefde, maar irritant nichtje was... Moyra glimlachte naar Iriza en knikte. "Ik ben in orde. Dit is Nish." Waarop ze naar Nish knikte, en toen (dit keer met iets meer details, maar nog liet Moyra veel persoonlijke dingen van Nish en zijn familie eruit) het verhaal nog een keer vertelde aan Iriza.
"En nou ja... Nu zijn we hier." Moyra haalde haar schouders ligt op en keek iets op naar Iriza. "Ik ehm... Ik vroeg me af of het oké is als ik bij jou slaap? Je weet wel, tot we een wat permanentere oplossing hebben gevonden." De bank in de woonkamer werd immers elke nacht een tweepersoonsbed, versus haar eigen kleine kamertje. Moyra was wel eens eerder bij Iriza in bed gekropen, als ze een familielid op bezoek hadden die een nachtje bleef slapen, of als Anná een feestje hield en er (tot Moyra's grootste irritatie) iemand in haar bed in slaap was gevallen vanwege teveel drank. Het voelde niet zo vreemd, misschien ook vanwege Moyra's onbewuste houding naar de iets oudere vrouw. Ze zou zelfs niet eens herkennen dat ze die zag en behandelde alsof ze haar oudere zus was, gezien Moyra thuis zelf de oudste was. Hoe zou Iriza er eigenlijk op reageren als ze zou zeggen dat Nish en zij gingen kijken naar iets anders?
Re: We find our own way
Zijn blik bleef vriendelijk. Uiteraard begreep hij dat. Hij had zich al voorbereid op een 'vergeet het maar!' dus dat viel allemaal al wel weer mee. Hij glimlachte lichtjes. "We kunnen ook het uitproberen voor eventjes. Kijken hoe het gaat. Zolang we eerlijk blijven hierover, komt het wel goed." Dus haalde hij weer een schouder op. "Mocht Iriza er zat van zijn, vind ik het echt geen probleem om op een matras op de grond te liggen. Dan moeten we gewoon afspreken wie zich wanneer omkleedt." Nish waagde er een knipoogje bij om het allemaal een beetje minder zwaar te maken. Toch had hij al wel in zijn hoofd om vanaf morgen alvast rond te kijken en wat contacten aanspreken in de stad.
Zodra ze de kroeg in waren, was Moyra een andere vrouw. Het was bijzonder om te zien. Juist bij degene die in de kroeg werkte had Nish wat assertiever gedrag verwacht, maar als hij dit zag dan zou het wel meevallen. Iriza had vooral oog voor Moyra en keek pas naar Nish toen hij werd voorgesteld en schudde hem de hand. Tijdens het verhaal keek ze af en toe nog naar de lange man maar viel hen verder niet in de rede. "Och darling wat een gebeurtenis! Natuurlijk kan dat, maar eerst moeten jullie beiden een drankje en dan moet ik verder aan het werk." Ze nam hen mee naar de bar en schonk voor hen een borreltje in, die ze volgens haar wel konden gebruiken. "Maar je redt je wel met het beddengoed en zo he? Ik ben laat thuis, dus sorry als je daarvan wakker wordt." Ze glimlachte breed naar haar vriendin en knikte nog even naar Nish, een stuk gereserveerder dan Anná had gedaan.
"Dank je." Hij hief zijn glas alsof hij op haar toastte en sloeg het borreltje achterover zonder er nog een keer over na te denken.
Zodra ze de kroeg in waren, was Moyra een andere vrouw. Het was bijzonder om te zien. Juist bij degene die in de kroeg werkte had Nish wat assertiever gedrag verwacht, maar als hij dit zag dan zou het wel meevallen. Iriza had vooral oog voor Moyra en keek pas naar Nish toen hij werd voorgesteld en schudde hem de hand. Tijdens het verhaal keek ze af en toe nog naar de lange man maar viel hen verder niet in de rede. "Och darling wat een gebeurtenis! Natuurlijk kan dat, maar eerst moeten jullie beiden een drankje en dan moet ik verder aan het werk." Ze nam hen mee naar de bar en schonk voor hen een borreltje in, die ze volgens haar wel konden gebruiken. "Maar je redt je wel met het beddengoed en zo he? Ik ben laat thuis, dus sorry als je daarvan wakker wordt." Ze glimlachte breed naar haar vriendin en knikte nog even naar Nish, een stuk gereserveerder dan Anná had gedaan.
"Dank je." Hij hief zijn glas alsof hij op haar toastte en sloeg het borreltje achterover zonder er nog een keer over na te denken.
I write for the same reason I breathe - because if I didn't, I would die
Re: We find our own way
Ooh, Iriza kon behoorlijk fel uit de hoek komen als ze dat wilde, maar Moyra had het geluk dat gedrag nog nooit over zichzelf te hebben afgeroepen. Moyra knikte. Ze zou zich wel redden met het bed opmaken en glimlachte dan ook naar haar huisgenoot. "Komt wel goed hoor, ik slaap als een blok." Hoewel ze mogelijk best wakker zou worden van Iriza, maar dat was het ergste niet. Ze vond het gewoon prettiger om niet een kamer te moeten delen met Nish, die toch een vreemde was. In zijn huis had ze ook het comfort gehad van een eigen kamer waarin ze zich terug kon trekken. "Ik zal proberen je niet wakker te maken morgenochtend." Iriza draaide niet vaak avonddiensten, maar Moyra moest toch echt de volgende ochtend vroeg weer op voor haar eigen werk.
Ze keek met een frons naar Nish, die het zogenaamde vuurwater wel heel makkelijk achterover sloeg. Of de jongen kon heel erg goed tegen drank, of hij had het nog nooit eerder gedronken want Moyra had letterlijk stoom uit mensen hun oren zien komen door dit spul. Het was een bijwerking van de alcohol die de bedenkers kennelijk wel grappig hadden gevonden. Zelf dronk ze het in twee slokken, wetende dat ze met één in brand zou staan, figuurlijk dan. Maar toen keek ze weer naar Iriza. "We praten later weer bij?" Vragend keek Moyra nog even naar Iriza. Ze wilde de vrouw niet nog langer van haar werk houden, wetende dat het hard werken kon zijn. Maar ergens vroeg ze zich wel af waar zowel Iriza als Anná heen waren gegaan de avond dat zijzelf naar Vexgarde was ontvoerd. Dat Anná immers zomaar iemand aan de haak sloeg, was niets nieuws. Dat Iriza echter onaangekondigd verdween, dat was iets vreemder. Toch wist Moyra niet zeker hoeveel ze van die mogelijke verhalen wilde horen. Iemand oppikken in een bar was immers niet echt haar ding, hoewel ze wel eens onbeschaamd had staan flirten en zoenen, en ermee in bed belanden was niet haar meest comfortabele onderwerp. Dus keek ze weer naar Nish, ook om te zien of die nog leefde na zijn enthousiaste shotje. Wilde hij al naar huis of vond hij het wel prima om hier nog even te blijven hangen? Moyra vond het niet erg om Anná nog even te ontlopen.
Ze keek met een frons naar Nish, die het zogenaamde vuurwater wel heel makkelijk achterover sloeg. Of de jongen kon heel erg goed tegen drank, of hij had het nog nooit eerder gedronken want Moyra had letterlijk stoom uit mensen hun oren zien komen door dit spul. Het was een bijwerking van de alcohol die de bedenkers kennelijk wel grappig hadden gevonden. Zelf dronk ze het in twee slokken, wetende dat ze met één in brand zou staan, figuurlijk dan. Maar toen keek ze weer naar Iriza. "We praten later weer bij?" Vragend keek Moyra nog even naar Iriza. Ze wilde de vrouw niet nog langer van haar werk houden, wetende dat het hard werken kon zijn. Maar ergens vroeg ze zich wel af waar zowel Iriza als Anná heen waren gegaan de avond dat zijzelf naar Vexgarde was ontvoerd. Dat Anná immers zomaar iemand aan de haak sloeg, was niets nieuws. Dat Iriza echter onaangekondigd verdween, dat was iets vreemder. Toch wist Moyra niet zeker hoeveel ze van die mogelijke verhalen wilde horen. Iemand oppikken in een bar was immers niet echt haar ding, hoewel ze wel eens onbeschaamd had staan flirten en zoenen, en ermee in bed belanden was niet haar meest comfortabele onderwerp. Dus keek ze weer naar Nish, ook om te zien of die nog leefde na zijn enthousiaste shotje. Wilde hij al naar huis of vond hij het wel prima om hier nog even te blijven hangen? Moyra vond het niet erg om Anná nog even te ontlopen.
Re: We find our own way
Iriza had niet veel gelegenheid meer om verder te praten en knikte haar vriendin nog even toe. Natuurlijk zouden ze later meer praten. Tenslotte zouden ze daar genoeg kans voor krijgen later deze week. Ze hoefde lang niet altijd de laatste dienst te draaien en dat gaf haar wat meer aansluiting bij de rest van haar vriendinnen. Maar na nog een korte knuffel moest ze toch echt aan het werk en liet ze het duo alleen.
Oké, dat was een stuk scherper dan verwacht en Nish moest kort hoesten, maar wist zich er gelukkig mee te redden. Hij had misschien wel iets rustiger aan kunnen doen, maar na twee kuchjes was hij weer de oude en dat was ook alleen maar te danken aan Gennat. Een van zijn beste vrienden uit Vexgarde, die hem maar wat graag meesleepte op kroegentocht en hem vaker dronken had gekregen dan gezond was.
Ze bleven nog een poosje in de bar hangen, kletsten met Iriza wanneer het kon en bekeken andere kroeggangers tot ze rustig samen naar huis wandelden. Voor een keertje vond Nish de stilte niet ongemakkelijk. Ze hadden beiden een prima avond gehad, had hij het idee in elk geval, en er viel gewoon eventjes niet zoveel te vertellen.
De eerste paar dagen in Grimmere waren lastig en ongemakkelijk. Maar al snel vielen ze, zoals verwacht, in een patroon. Hij nam zijn spullen mee naar de winkel waar Moyra werkte en in die uurtjes leek het haast alsof ze niet aan elkaar gebonden waren. Beiden werkten gewoon hard. Hij had al snel zijn tekeningen in orde en kon werken aan eigen projectjes en begon al in de eerste week dat ze in Grimmere waren, te neuzen tussen de boeken over diverse talen.
In de winkel zorgde hij wel voor wat opschudding. Dat hij zo duidelijk zijn veren liet zien en zich niet schaamde voor wat dan ook, zorgde ervoor dat hij zowel mensen aantrok als afstootte. Hij wist niet wat vervelender was. Er kwamen geregeld meisjes op hem af die dan giechelden en vroegen of ze hem konden helpen. Een keertje ging hij erop in, maar maakte al snel duidelijk dat hij niet geïnteresseerd was in een relatie. Daardoor leerde hij wel de beginselen van de taal die hij had opgepakt, maar zag hij haar daarna niet weer. Iets wat Nish niks uitmaakte. Omdat er altijd wel wat viel te doen met zijn projecten, was hij de ene dag aan het tekenen en de andere dag verdiepte hij zich in studiemateriaal. Dan weer stuurde hij een bericht naar zijn baas en moest hij weer van alles aanpassen, dan deed hij de hele dag niets en maakte hij het zich gemakkelijk met een boek en een broodje.
Waar Anná en Iriza het meest aan moesten wennen, was dat Nish kookte. Hij maakte avondeten en deed daar boodschappen voor. Als hij wist dat Iriza een late dienst had, zorgde hij ervoor dat er een kliekje was, of dat ze iets mee kon nemen voor tussendoor. Het was de makkelijkste manier om duidelijk te maken dat hij het op prijs stelde dat ze niet te moeilijk deden over zijn aanwezigheid in hun huis en leven.
____________
Nish zat met een boek op schoot en neuriede een wijsje van vroeger wat hij vanochtend bij het opstaan al in zijn hoofd had gekregen. De dikke pil die uitleg gaf over gewoonten, culturen en voorkomens over alle soorten die er op aarde waren, interesseerde hem ontzettend, maar dat was niet waar hij op dit moment naar keek. De jongeman die zijn blik had getrokken, was hier niet voor het eerst en zoals verwacht probeerde deze gast -alweer- een praatje met Moyra aan te knopen. Nish wist niet goed wat hij hiervan moest denken. Was dit een zegen of een vloek voor hun situatie? Als Moyra verliefd zou worden, zou dat genoeg zijn om hun band te breken? Zou Moyra überhaupt wel doorhebben dat deze man geïnteresseerd was in haar en probeerde haar mee uit te vragen maar telkens zijn moed verloor?
Het was een leuk spel om te volgen, ware het niet dat het wat vermoeiend was.
Oké, dat was een stuk scherper dan verwacht en Nish moest kort hoesten, maar wist zich er gelukkig mee te redden. Hij had misschien wel iets rustiger aan kunnen doen, maar na twee kuchjes was hij weer de oude en dat was ook alleen maar te danken aan Gennat. Een van zijn beste vrienden uit Vexgarde, die hem maar wat graag meesleepte op kroegentocht en hem vaker dronken had gekregen dan gezond was.
Ze bleven nog een poosje in de bar hangen, kletsten met Iriza wanneer het kon en bekeken andere kroeggangers tot ze rustig samen naar huis wandelden. Voor een keertje vond Nish de stilte niet ongemakkelijk. Ze hadden beiden een prima avond gehad, had hij het idee in elk geval, en er viel gewoon eventjes niet zoveel te vertellen.
De eerste paar dagen in Grimmere waren lastig en ongemakkelijk. Maar al snel vielen ze, zoals verwacht, in een patroon. Hij nam zijn spullen mee naar de winkel waar Moyra werkte en in die uurtjes leek het haast alsof ze niet aan elkaar gebonden waren. Beiden werkten gewoon hard. Hij had al snel zijn tekeningen in orde en kon werken aan eigen projectjes en begon al in de eerste week dat ze in Grimmere waren, te neuzen tussen de boeken over diverse talen.
In de winkel zorgde hij wel voor wat opschudding. Dat hij zo duidelijk zijn veren liet zien en zich niet schaamde voor wat dan ook, zorgde ervoor dat hij zowel mensen aantrok als afstootte. Hij wist niet wat vervelender was. Er kwamen geregeld meisjes op hem af die dan giechelden en vroegen of ze hem konden helpen. Een keertje ging hij erop in, maar maakte al snel duidelijk dat hij niet geïnteresseerd was in een relatie. Daardoor leerde hij wel de beginselen van de taal die hij had opgepakt, maar zag hij haar daarna niet weer. Iets wat Nish niks uitmaakte. Omdat er altijd wel wat viel te doen met zijn projecten, was hij de ene dag aan het tekenen en de andere dag verdiepte hij zich in studiemateriaal. Dan weer stuurde hij een bericht naar zijn baas en moest hij weer van alles aanpassen, dan deed hij de hele dag niets en maakte hij het zich gemakkelijk met een boek en een broodje.
Waar Anná en Iriza het meest aan moesten wennen, was dat Nish kookte. Hij maakte avondeten en deed daar boodschappen voor. Als hij wist dat Iriza een late dienst had, zorgde hij ervoor dat er een kliekje was, of dat ze iets mee kon nemen voor tussendoor. Het was de makkelijkste manier om duidelijk te maken dat hij het op prijs stelde dat ze niet te moeilijk deden over zijn aanwezigheid in hun huis en leven.
____________
Nish zat met een boek op schoot en neuriede een wijsje van vroeger wat hij vanochtend bij het opstaan al in zijn hoofd had gekregen. De dikke pil die uitleg gaf over gewoonten, culturen en voorkomens over alle soorten die er op aarde waren, interesseerde hem ontzettend, maar dat was niet waar hij op dit moment naar keek. De jongeman die zijn blik had getrokken, was hier niet voor het eerst en zoals verwacht probeerde deze gast -alweer- een praatje met Moyra aan te knopen. Nish wist niet goed wat hij hiervan moest denken. Was dit een zegen of een vloek voor hun situatie? Als Moyra verliefd zou worden, zou dat genoeg zijn om hun band te breken? Zou Moyra überhaupt wel doorhebben dat deze man geïnteresseerd was in haar en probeerde haar mee uit te vragen maar telkens zijn moed verloor?
Het was een leuk spel om te volgen, ware het niet dat het wat vermoeiend was.
I write for the same reason I breathe - because if I didn't, I would die
Re: We find our own way
Het was even zoeken geweest, maar het leek erop dat ze een manier hadden gevonden om de situatie leefbaar te maken en te houden. Door hun methodes van werken zagen Moyra en Nish elkaar gedurende de dag eigenlijk nauwelijks, en misschien was dat maar beter zo want gedurende de avonden zaten ze immers aan elkaar vast in het kleine appartement. Hoewel Moyra hem veel van Grimmere liet zien.
Een paar keer waren ze naar Iriza's werk gegaan, en waren ze daar nog even blijven hangen als ze klaar was, of hadden ze gewoon rondgelopen en wat gepraat. Maar nog altijd wist Moyra weinig van Nish, ook omdat ze niet zeker was hoeveel ze wilde vragen. Wie wist hoe lang dit immers zou duren? En als zij vragen stelde, zou ze dan ook vragen terug kunnen verwachten?
Het was wel de eerste keer sinds ze hier woonden, dat ze elke dag vers gekookt eten hadden. Ze hadden nog wel eens de neiging om eten ergens te halen, of gewoon iets snels in elkaar te flansen. Maar Nish kookte uitgebreid, met verse ingrediënten, en het smaakte elke dag weer anders en heerlijk tegelijk. Voor Moyra was het ook nieuw om elke dag naast iemand anders in een bed te liggen, thuis had ze immers haar eigen kamertje gehad en tot voorheen hier ook. Het was echter niet vervelend en Iriza en zij lagen vaak nog lang te praten, over van alles. Zo vertelde ze voor het eerst iemand echt over haar droom om astronomie te studeren, en dat te gebruiken voor het maken van navigatiesystemen, van kaarten, van andere dingen. Ze hoopte iets te kunnen ontdekken dat nog nooit iemand had ontdekt. Natuurlijk resulteerde het ook in dat Iriza de eerste was die zag dat ze een tatoeage had laten zetten, iets dat ze tot nu toe altijd geheim had gehad. Het was een kleine planeet, met prachtige en ingewikkelde ringen eromheen, op haar linkerkuit. Ze had het laten zetten na haar eerste maand in Grimmere, toen ze Anná en Iriza nog maar net kende. En zo ontstond er al snel een nieuw ritme waar iedereen mee leek te kunnen leven. Over een ander huis zoeken had Moyra het niet meer met Nish gehad, en eigenlijk had ze er zelfs niet meer aan gedacht.
____________
Peros was een vaste klant, een student vermoedde Moyra gezien hij vaak boeken over dezelfde onderwerpen kwam aanschaffen. Hij was aardig, knoopte altijd een praatje met haar aan waar de andere studenten haar meestal straal negeerden. Ze had nog niet aan de jongen kunnen ontdekken bij welke Clan hij hoorde, of dat hij echt zo menselijk was als hij eruit zag. En ze had nog veel minder door dat hij met haar flirtte als ze hem met een vriendelijke, zachte glimlach hielp als hij weer eens langskwam. Dat dat aanzienlijk vaker was dan andere studenten deden, het leek wel alsof de jongen potloden en papier at, was haar tot op heden ook ontgaan. Dus toen hij die dag weer langskwam, en Nish hen kennelijk zat te observeren, glimlachte ze weer net zoals altijd naar hem. "Alweer papier nodig? Hoe lang wordt die paper van je wel niet?" grapte ze op zachte toon. Haar baas had haar al twee keer ten overstaan van Nish en anderen een uitbrander gegeven dat ze "te gezellig" met de klanten deed.
Een paar keer waren ze naar Iriza's werk gegaan, en waren ze daar nog even blijven hangen als ze klaar was, of hadden ze gewoon rondgelopen en wat gepraat. Maar nog altijd wist Moyra weinig van Nish, ook omdat ze niet zeker was hoeveel ze wilde vragen. Wie wist hoe lang dit immers zou duren? En als zij vragen stelde, zou ze dan ook vragen terug kunnen verwachten?
Het was wel de eerste keer sinds ze hier woonden, dat ze elke dag vers gekookt eten hadden. Ze hadden nog wel eens de neiging om eten ergens te halen, of gewoon iets snels in elkaar te flansen. Maar Nish kookte uitgebreid, met verse ingrediënten, en het smaakte elke dag weer anders en heerlijk tegelijk. Voor Moyra was het ook nieuw om elke dag naast iemand anders in een bed te liggen, thuis had ze immers haar eigen kamertje gehad en tot voorheen hier ook. Het was echter niet vervelend en Iriza en zij lagen vaak nog lang te praten, over van alles. Zo vertelde ze voor het eerst iemand echt over haar droom om astronomie te studeren, en dat te gebruiken voor het maken van navigatiesystemen, van kaarten, van andere dingen. Ze hoopte iets te kunnen ontdekken dat nog nooit iemand had ontdekt. Natuurlijk resulteerde het ook in dat Iriza de eerste was die zag dat ze een tatoeage had laten zetten, iets dat ze tot nu toe altijd geheim had gehad. Het was een kleine planeet, met prachtige en ingewikkelde ringen eromheen, op haar linkerkuit. Ze had het laten zetten na haar eerste maand in Grimmere, toen ze Anná en Iriza nog maar net kende. En zo ontstond er al snel een nieuw ritme waar iedereen mee leek te kunnen leven. Over een ander huis zoeken had Moyra het niet meer met Nish gehad, en eigenlijk had ze er zelfs niet meer aan gedacht.
____________
Peros was een vaste klant, een student vermoedde Moyra gezien hij vaak boeken over dezelfde onderwerpen kwam aanschaffen. Hij was aardig, knoopte altijd een praatje met haar aan waar de andere studenten haar meestal straal negeerden. Ze had nog niet aan de jongen kunnen ontdekken bij welke Clan hij hoorde, of dat hij echt zo menselijk was als hij eruit zag. En ze had nog veel minder door dat hij met haar flirtte als ze hem met een vriendelijke, zachte glimlach hielp als hij weer eens langskwam. Dat dat aanzienlijk vaker was dan andere studenten deden, het leek wel alsof de jongen potloden en papier at, was haar tot op heden ook ontgaan. Dus toen hij die dag weer langskwam, en Nish hen kennelijk zat te observeren, glimlachte ze weer net zoals altijd naar hem. "Alweer papier nodig? Hoe lang wordt die paper van je wel niet?" grapte ze op zachte toon. Haar baas had haar al twee keer ten overstaan van Nish en anderen een uitbrander gegeven dat ze "te gezellig" met de klanten deed.
Re: We find our own way
Het dichter naar elkaar toe groeien van Iriza en Moyra was mogelijk wel een van de meest goede dingen die uit deze situatie kwamen. Behalve dat gebeurde er namelijk weinig en was Nish niet erg gecharmeerd van de stad. Hij deed zijn best om dit verborgen te houden, al merkte hij dat de wandelingen die ze samen deden, hem goed deden. Ze zochten samen naar het beste plekje om een beetje zon op te vangen en het was zowel vreemd als goed om te merken dat ze dat beiden zo hard nodig hadden.
Nish had een behoorlijk dik schetsblok gekocht waar hij in tekende en het ook gebruikte als dagboek en droeg het ten alle tijde bij zich, als de dood dat iemand het zou vinden. Het ding toonde zich multifunctioneel doordat er gewoon geen lijntjes in stonden. Dus kon hij zijn nieuwe woordjes in de vreemde taal oefenen, schrijven en tekenen en gewoon een beetje doodles maken om de tijd te doden.
___________
Peros glimlachte wat. Hij had eindelijk de moed verzameld en vandaag zou de dag zijn. "Nou.. aardig lang en waardeloos als je mijn begeleider mag geloven." Hij had de eerste versie al ingeleverd en wist eigenlijk vrij zeker dat het wel een goed cijfer ging opleveren, maar dat nam niet weg dat zijn begeleider een pain in the ass was geweest op weg naar de definitieve versie van zijn paper.
"Dus geen papier vandaag, maar ehm... ik vroeg me af of je zin had om een keer samen wat te eten?"
Iets verderop verslikte Nish zich in zijn slok koffie. Wauw, de gast had eindelijk de ballen om het te doen?! Hij kon het niet geloven. Kuchend riep hij zichzelf tot orde en wist na een paar keer diep in te ademen weer zijn rust te vinden. Hij hoopte maar dat hij het semi-romantische moment niet had verstoord en dat hij het antwoord van Moyra had gemist.
Nish had een behoorlijk dik schetsblok gekocht waar hij in tekende en het ook gebruikte als dagboek en droeg het ten alle tijde bij zich, als de dood dat iemand het zou vinden. Het ding toonde zich multifunctioneel doordat er gewoon geen lijntjes in stonden. Dus kon hij zijn nieuwe woordjes in de vreemde taal oefenen, schrijven en tekenen en gewoon een beetje doodles maken om de tijd te doden.
___________
Peros glimlachte wat. Hij had eindelijk de moed verzameld en vandaag zou de dag zijn. "Nou.. aardig lang en waardeloos als je mijn begeleider mag geloven." Hij had de eerste versie al ingeleverd en wist eigenlijk vrij zeker dat het wel een goed cijfer ging opleveren, maar dat nam niet weg dat zijn begeleider een pain in the ass was geweest op weg naar de definitieve versie van zijn paper.
"Dus geen papier vandaag, maar ehm... ik vroeg me af of je zin had om een keer samen wat te eten?"
Iets verderop verslikte Nish zich in zijn slok koffie. Wauw, de gast had eindelijk de ballen om het te doen?! Hij kon het niet geloven. Kuchend riep hij zichzelf tot orde en wist na een paar keer diep in te ademen weer zijn rust te vinden. Hij hoopte maar dat hij het semi-romantische moment niet had verstoord en dat hij het antwoord van Moyra had gemist.
I write for the same reason I breathe - because if I didn't, I would die
Re: We find our own way
Voor Moyra voelde het ook nog vreemd dat er iemand anders was die net zo wanhopig op zoek was naar een beetje zon als zij. Anná en Iriza hadden minder moeite met de donkerte, en de windstilte in de grote stad. Misschien kwam dat toch een beetje door hun Clans en afkomst, maar het was iets dat wel ietsjes leuker was als je het met iemand samen kon doen.
_________
Moyra staarde even verbijsterd naar de jongen, aan haar gezicht was te zien dat ze de vraag totaal niet had verwacht. Peros... vroeg haar serieus mee uit? Ze kon het niet helpen dat haar blik onbewust, en maar heel vluchtig even naar de andere kant van de winkel schoot. Naar waar Nish zich ongeveer moest bevinden. Hoe zat het met dit soort dingen met hun situatie? En nog belangrijker: wat moest ze antwoordden? Peros was een leuke, aardige jongen maar verder had ze nooit over hem gedacht op zo'n manier. Maar dan nog... Moest ze hem daarom gewoon maar afwijzen? Hij wist haar immers wel aan het lachen te krijgen, en behandelde haar verder normaal? "Eh... Ja, oké," zei ze, duidelijk even van haar stuk gebracht. Het was duidelijk dat Moyra niet erg veel werd uit gevraagd. "Dat lijkt me leuk." Leuk? Gezellig? Fijn? Wat was hier nou weer een goed antwoord voor?!
En hoe zat het met de 15 meter? Zou ze Nish kunnen overhalen om mee te gaan, en 10 meter bij hen vandaan te blijven? Of zou hij het vervelend vinden om ergens alleen te zitten en te eten? En moest ze Peros dan vertellen over hun 'situatie'? Bij Wadjet, dit was allemaal nog veel ingewikkelder dan ze zelfs maar had kunnen bedenken! Toch bleef ze met een glimlach, en nog altijd wat verbijstering op haar gezicht, naar de jongen voor haar neus kijken. "Wat.. wat dacht je van morgenavond? Café Argos?" Niet helemaal onbedacht stelde ze de kroeg, die ook een kleine maar verder goede keuken had, waar Iriza werkte voor. Daar kende zij immers mensen voor het geval dit allemaal vreselijk ongemakkelijk werd, en Iriza werkte morgen wist ze.
_________
Moyra staarde even verbijsterd naar de jongen, aan haar gezicht was te zien dat ze de vraag totaal niet had verwacht. Peros... vroeg haar serieus mee uit? Ze kon het niet helpen dat haar blik onbewust, en maar heel vluchtig even naar de andere kant van de winkel schoot. Naar waar Nish zich ongeveer moest bevinden. Hoe zat het met dit soort dingen met hun situatie? En nog belangrijker: wat moest ze antwoordden? Peros was een leuke, aardige jongen maar verder had ze nooit over hem gedacht op zo'n manier. Maar dan nog... Moest ze hem daarom gewoon maar afwijzen? Hij wist haar immers wel aan het lachen te krijgen, en behandelde haar verder normaal? "Eh... Ja, oké," zei ze, duidelijk even van haar stuk gebracht. Het was duidelijk dat Moyra niet erg veel werd uit gevraagd. "Dat lijkt me leuk." Leuk? Gezellig? Fijn? Wat was hier nou weer een goed antwoord voor?!
En hoe zat het met de 15 meter? Zou ze Nish kunnen overhalen om mee te gaan, en 10 meter bij hen vandaan te blijven? Of zou hij het vervelend vinden om ergens alleen te zitten en te eten? En moest ze Peros dan vertellen over hun 'situatie'? Bij Wadjet, dit was allemaal nog veel ingewikkelder dan ze zelfs maar had kunnen bedenken! Toch bleef ze met een glimlach, en nog altijd wat verbijstering op haar gezicht, naar de jongen voor haar neus kijken. "Wat.. wat dacht je van morgenavond? Café Argos?" Niet helemaal onbedacht stelde ze de kroeg, die ook een kleine maar verder goede keuken had, waar Iriza werkte voor. Daar kende zij immers mensen voor het geval dit allemaal vreselijk ongemakkelijk werd, en Iriza werkte morgen wist ze.
Wie is er online
Gebruikers op dit forum: Geen geregistreerde gebruikers en 5 gasten