Mriswah

"Hey lieverd." Von sloot hem warm in haar armen en fatsoeneerde ondertussen een beetje zijn haar. Zacht wreef ze over zijn rug. "Het komt wel goed met, Lea, Seff. Heus." Ze zou er persoonlijk op toe zien!

Avy schrok daar aardig van en leunde tegen haar man aan. Bedrukt keek ze naar hem op. "Komt ze er bovenop? Het zal niet elke keer pijn gaan doen, toch?" ze wist hoeveel plezier de anderen hadden in wolf zijn en hoopte dat haar meisje dat uiteindelijk ook zou hebben.

Seff zuchtte. "Lea wil helemaal geen wolf zijn", zei hij zacht. Ze had dat ooit zelf tegen hem gezegd. Dat Rosa de wolf mocht 'hebben' als het aan haar lag. Hij vond het juist fantastisch om wolf te zijn! Hij vond het jammer dat Lea dat niet zo zag, en dat het haar nu ook nog eens zoveel pijn had gedaan.

Mano sloot zijn lief zacht in zijn armen. "Het komt wel goed. Ze zal gewoon moeten wennen, veel oefenen en transformeren. Maar de eerste tijd moeten we dat maar 's avonds gaan doen. Met volle maan zal ze met de roedel meegaan, hopelijk helpt dat een beetje." En hij zou zijn dochter niet uit het oog verliezen als ze transformeerde. Hij was er voor haar.

Onderzoekend keek ze haar zoon aan en streek door zijn rossige haar. Von zuchtte en draaide even het vlees om en richtte zich toen weer op Seff. "Lea is onzeker, Seff, dat is heel wat anders. Ik denk dat jij haar wel kan helpen om te laten zien dat wolf zijn best heel leuk is. Dan help ik haar met fijn transformeren."

"Ik hoop het," verzuchtte Avyanna, die ook heus wel wist hoe Lea hierin stond. Die had liever gehad dat de rollen omgekeerd waren.

Zacht streek Mano met een hand door Lea's vacht. "Ik denk dat ik vanavond maar als wolf bij haar slaap. Dan word ze niet in haar eentje wakker na vandaag." Hij keek Avy vragend aan, om te zien of ze dat goed vond. Ze was niet zo dol op wolven in het huis, wist hij. Maar dit was anders, toch?

Seff knikte. Dat klonk als een goed idee. Hij hoopte maar dat Lea wolf zijn wat leuker vond als hij erbij was.

Avyanna vond het prima, als hij maar wel gewoon met hen mee at in zijn menselijke gedaante. Ze gaf hem een zachte kus, streelde Lea nog even door haar vacht en ging toen weer aan het werk en vervolgens aan het koken.
Lea bleef inderdaad als een blok slapen en pas toen Avyanna en Rosa naar school waren -de een om les te geven en de ander om les te volgen- werd ze wakker. Het eerste wat ze zag was zwarte pluis. Haar oortjes wiebelden heen en weer en ze beet er speels in, om dan nog eens goed wakker te worden en te herkennen dat dat zwarte pluis deel was van haar vader. Lea kwam wankel overeind op vier poten en hield haar kop schuin terwijl ze de ronkende bult wolf opnam.

Mano had zich, net als gisteren, helemaal om haar heen gekruld om haar te beschermen en warm te houden. Hij lag inderdaad nog diep te slapen, hoewel hij zacht bromde toen hij voelde dat iemand hem zacht beet. Dat was vreemd...

Lea trippelde de kamer rond, onderzocht alles, liet per ongeluk wat dingen van een bijzettafeltje vallen en kwam toen weer terug bij haar vader. Die sliep nog steeds en daar was ze het duidelijk niet mee eens. Met een aanloopje sprong ze op hem en klauterde verder en sprong toen op en neer en beet in zijn oor. Gelukkig voor hem, was het typisch puppy-gedrag en dus heel erg speels en niet pijnlijk. Pappie, je bent laat voor werk!

Hij was al half wakker geworden door het geluid van vallende spullen, en toen ineens was er bezig iemand op hem te springen en trok er iemand aan zijn oor. Huh? Wat was dat nou weer? Verdwaasd keek Mano op, het duurde even voor hij wakker werd en zich realiseerde wie die witte pluizenbal was. Hij grinnikte. Zeg, rustig aan pup. Heb je lekker geslapen? Puppy-gedrag van Lea, dat hij dat nog eens mee mocht maken!

Hijgend, met haar tong uit haar bek, bleef ze op hem staan en keek hem aan met haar oranje ogen. Haar oren staken vrolijk de lucht in en haar staart zwiepte een beetje heen en weer. Lang. School? nu ze er over na dacht was deze manier van communiceren wel heel pijnlijk als ze lange zinnen ging gebruiken, dus dan maar korte zinnetje. Lea wist dat ze op den duur terug moest veranderen en haar vrolijke houding zakte iets in. De pijn van gisteren herinnerde ze zich heus nog wel.

Toen ze overging op korte zinnen fronste Mano verbaasd. Wacht eens... Ze hoorde nog helemaal niet via de roedelband te kunnen communiceren! Dat was iets dat veel later pas hoorde te komen! Dat was heel vreemd... Maar voor nu hield hij die gedachte even voor zichzelf. Mama heeft uitgelegd dat je vandaag een dagje vrij neemt lieverd. We gaan lekker samen naar het bos, en als je het gevoel hebt er klaar voor te zijn gaan we rustig terug veranderen. Maar pas als jij denkt dat je het echt wil. Waarop hij rustig overeind kwam en haar zacht met zijn snuit richting de deur duwde. Kom op, dan gaan we eekhoorntjes de boom in jagen en ontbijt vangen.