Lea, Rosa en Seff 18+ !!

[Ravief]

Von schudde licht haar hoofd. Ze had er verschillende theorieën over, maar zou die niet zomaar uitspreken. Pas toen ze een wel heel harde kreun/kreet hoorde, draaide ze zich op, liet ze Seff met rust en kwam weer bij het duo zitten.
Lea probeerde het, vooral omdat ze erg naar haar vader opkeek (en stiekem wel eens jaloers was hoe makkelijk Rosa en hij met elkaar omgingen) en in zijn stem hoorde dat hij het ook niet leuk vond. Ze probeerde aan haar wolf te denken, probeerde haar het over te laten nemen, maar wat daarop volgde was zoveel pijn dat ze het uitschreeuwde.

"Mano.. laat me helpen. Laat me haar helpen." Von keek haar Béta en vriend aan en smeekte hem bijna. Het lukte Lea duidelijk niet om zich over te geven aan de wolf en zo op klaar lichte dag buiten de volle maan om, ging het niet heel veel makkelijker worden dan het tot nu toe was geweest. Lea was er simpelweg nog niet klaar voor, maar je kon de eerste keer de verandering niet stopzetten.

[varden]

Mano kromp in elkaar bij die kreet, en werd instinctief nog beschermender over zijn kleintje. Hoe kon hij haar voor de pijn behoeden? Zacht jankend keek hij naar Von op en knikte toen maar. Hij wilde niet dat Lea gedwongen zou worden, wilde dat haar wolf en het meisje het samen zouden kunnen. Maar dat ging duidelijk niet lukken, en ze konden dit inderdaad niet stopzetten. Lea had al genoeg pijn te verduren gekregen, alles wat haar nu bespaard zou blijven zou alleen maar beter zijn voor het meisje.

Zacht piepend, en tegelijk een beetje angstig, stak Seff zijn kop om de deur.

[Ravief]

Ze legde even haar hand op zijn kop en nam toen Lea's handen in de hare. "Lea, lieverd, kijk me aan."
Een zachte piep kwam uit haar keel en met betraande ogen keek ze naar tante Von.
"Ik ga je helpen, oké? Gewoon naar me luisteren. Verder nergens aan denken. Alleen maar luisteren." En al pratend leidde ze Lea af, tot die voldoende gekalmeerd was om haar te helpen te transformeren. Von ging haar liever ook niet dwingen, maar dit was echt de snelste manier om haar van haar pijn af te helpen. Bovendien kon ze haar daarna altijd nog helpen om die band te vinden met haar wolf. Lea, doordat ze zo laat was en gemixt bloed had, zou sowieso extra aandacht nodig hebben voor het transformeren vlekkeloos zou gaan. Ze hielp Lea al pratend om alles los te laten en trok als het ware de wolf naar voren. En ja, dat deed pijn, maar nu transformeerde ze tenminste vloeiend.
Alsnog duurde het bijna twintig minuten voordat de mens in een schattig pluizig hoopje witte vacht was veranderd.
Uitgeput drukte Lea zich tegen haar vader aan.

[varden]

En Mano krulde zich meteen om haar heen, om haar veilig te houden en rustig bij te laten komen, waardoor ze bijna volledig in zijn zwarte vacht leek te verdwijnen. Ooh mijn meisje, bromde hij zacht, duidelijk dodelijk bezorgd. Zacht streek hij met zijn snuit door haar vacht. Wat ben je mooi meisje. Hij had nog nooit zo'n spierwitte wolf gezien.

Toen het schreeuwen en de snikken eindelijk stopten, durfde Seff pas naar binnen te komen. Met zijn staart ietwat tussen zijn poten, kwam hij langzaam dichterbij. Was Lea daar? Zacht piepte hij vragend.

[Ravief]

Pappie, bromde Lea, nogal moe en snuffelde zijn geur op. Het rook vertrouwd en bekend en ze ontspande dan ook vrijwel direct. Hij rook nog altijd naar papa als hij wolf was en dat was fijn. Er ging een wit oortje omhoog staan toen ze nog een geur rook en daarna kwam een wit snoetje wat omhoog en keken oranje ogen nieuwsgierig rond om vervolgens Seff te ontdekken. Lea kwam echter niet overeind omdat ze heel prima bij haar vader lag, momenteel. Seff! klonk het, echter wel, redelijk enthousiast voor iemand die echt heel moe was en dadelijk om zou vallen.

[varden]

Langzaam, haast voorzichtig, kwam Seff dichterbij en snuffelde ietwat nieuwsgierig aan de witte wolf. Hij herkende meteen Lea's geur, die voor de wolf niet zo anders was in deze vorm, en hij kefte vrolijk. Lea! Nu was ze ook wolf! Dat was interessant! Toch durfde hij haar niet aan te raken, de kermen van pijn bij wijze van spreken nog horend. Hij wilde haar niet per ongeluk nog meer pijn doen.

Mano bromde zacht en warm naar zijn dochter en voelde ongeveer aan hoe moe ze was. Wil je naar mama lieverd? Hij zou haar wel dragen, want voor nu leek het hem verstandig als ze even niet terug transformeerde.

[Ravief]

Zachtjes drukte Lea even haar neus tegen Seff aan en sloot haar ogen terwijl ze zijn geur opsnoof. Hmm, dit was haar maatje! Vervolgens keek ze op naar haar vader een knikte heftig terwijl er een wat vage blaf volgde. Waarschijnlijk zou ze in slaap vallen voordat ze Eldon bereikten, maar ze wilde naar mama! En knuffeltjes, en slapen!

Von liet het duo uit en streelde Lea nog even over haar vacht en kriebelde Mano over zijn kop. Daarna zocht ze haar zoontje weer op. "Hé, Seff... gaat het een beetje?" zelfs zij was aangedaan door hoe het was gegaan!

[varden]

Haar aan haar nekvel dragend, als de pup die ze in feite ook was, liep Mano rustig richting Eldon. Hij liep snel, maar rende absoluut niet. Hij liet Lea zo een beetje wennen aan de geuren van het bos terwijl ze ook kon slapen als ze wilde. Op Eldon hield niemand hem bij de poort tegen, ook al was hij wolf, en hij wist zichzelf binnen te laten in hun huis (dat met deze reden een nogal grote deur had). Zacht legde hij het hoopje witte vacht bij de brandende haard en ging weer bij zijn dochter liggen. Hij streek liefdevol met zijn snuit door haar vacht en keek toen op naar Avy. Lea zou wel terug transformeren als ze daar klaar voor was.

Seff jankte zacht bij de vraag en zijn oren gingen meteen weer hangen. Nee, het ging eigenlijk niet. Hij was zich doodgeschrokken! En Lea's van pijn vertrokken gezicht, zou zeker nog in zijn nachtmerries terugkomen. Hij wilde Lea helemaal niet zo zien! Hij wilde niet dat ze pijn had door haar wolf!

[Ravief]

Lea had, al bungelend, een poosje nieuwsgierig rondgekeken maar was al snel in slaap gevallen. Ze was dan ook niet wakker te krijgen toen ze in haar eigen huis was en onbewust krulde ze zich behaaglijk op voor het vuur. Hmmm, fijn!
Avyanna, keek wat zorgelijk naar de twee en liet haar werk in de steek. Ze vleide zich naast haar man op de grond, herschikte haar rok zodat ze een beetje netjes zat en streelde zacht de vacht van Lea. Bezorgd keek ze naar Mano. Ze snapte nog altijd niet alles, maar ze wist wel dat transformeren op klaarlichte dag zonder maan niet goed was. "Ze lijkt uitgeput," mompelde ze en nam fronsend hun oudste op.

"Lieverd, ga je even transformeren, dan kan ik je een fatsoenlijke knuffel geven, goed?" Von kriebelde de pup een hele tijd en hield Seff nog een poosje in haar armen, maar stuurde hem toen naar zijn kamer terwijl ze zuchtend overeind kwam. Zo'n moeilijke transformatie had ze in geen jaren meegemaakt! Zelfs Aelia, die toch ook voor een heel deel Duivelbloed had, ging zowat moeiteloos!
Ze vouwde Lea's kleren op en maakte de winkel aan kant en sloot die af en zette de pan met vlees weer op het vuur terwijl ze wachtte op haar zoon.

[varden]

Met warrig haar kwam Seff uiteindelijk de kamer weer in. Ook hij zag een beetje bleek. Hij snapte niet waarom Lea midden op de dag, zonder maan was getransformeerd!

Nee, transformeren midden op de dag zou snel kunnen na de eerste transformatie. Maar het vergde wat oefening, en een goede band met de wolf. Anders was het inderdaad niet aan te raden. Mano trok zich kort terug om te transformeren, en verscheen (in kleren) weer bij zijn vrouw en slapende dochtertje. Hij ging bij hen zitten. "Dat is ze ook mijn lief. Het... het ging niet zo soepel als ik gehoopt had voor haar. Ze heeft nog geen goede band met haar wolf en dus.. Het heeft haar heel veel pijn gedaan om te transformeren, en uiteindelijk lukte het alleen omdat Von haar hielp." Hij ging er niet over liegen tegen Avy, die ook gewoon moest weten wat hun dochter had doorgemaakt.