Lea, Rosa en Seff 18+ !!

[Ravief]

Het was voor het eerst dat ze geen trek had gehad en dat terwijl ze niet alleen een mens, maar ook een wolf te voeden had. Ze had zitten staren naar de tuin, zonder echt iets te zien en had moeten denken aan haar tijd op Eldon die voor een heel deel niet zo positief had uitgepakt.
Bij het noemen van haar naam, schrok ze op en keek wat verwilderd naar Mattias. "Ik eh.. ik heb niet zo goed geslapen." Misschien een uurtje of twee? Drie hooguit. Voor het eerst vergeleek ze Mattias met Seff en wenste ze dat ze net zo makkelijk met hem kon praten als met haar beste vriend die in Japan zat. Al had ze ook met Seff veel moeite gehad met onderwerpen als hoe ze eruit zag en intimiteit. Wat haar weer liet denken dat het aan haar lag. Het lag aan haar en niet aan degenen met wie ze omging.

[varden]

Hij glimlachte zacht naar haar. "Dat kan ik zien, maar waarom niet?" Zijn blik was open, zacht, vriendelijk. Zou ze hem genoeg vertrouwen om met hem te praten? Toen besefte hij dat ze steeds naar buiten had zitten kijken. "Zullen we anders een stukje gaan lopen? Dat je het me buiten verteld?" Dat ze niet de kans hadden gestoord te worden door iemand anders? Dat haar wolf ook even naar buiten kon als ze dat wilde? Mattias wist niet goed wat hij moest doen, maar hij had het gevoel dat ze hem gedeeltelijk buitensloot en hij hoopte door die muur heen te kunnen breken.

Ondertussen kwam er een brief aan van Seff, waarin hij het stel geluk wenste met hun huwelijk (Von had hem geschreven over het huwelijk) en dat hij snel een keer langs zou komen om hen in persoon te feliciteren en met een fatsoenlijk huwelijkscadeau.

[Ravief]

Hij had gelijk in dat gevoel. Lea had onbewust weer wat muren gebouwd en ze wist niet of ze hem wilde vertellen over de pesterijen die voor menig huilbui hadden gezorgd en haar een eetprobleem had gegeven. Het had heel wat tijd gekost voor ze daar weer overheen was en ze weer durfde te eten waar anderen bij waren zonder zich in te houden.
Maar Lea gaf een knikje en ze gingen samen de tuinen in. Normaal zou ze zijn hand pakken, maar nu frunnikte ze aan haar vingers en het bleef heel lang stil voordat ze begon. "Ik.. ik ben nooit echt goed geweest in contact met anderen." Ze had geen vrienden gehad op Eldon. Ze vertelde hem stilletjes en met veel haperingen over haar eerste vriendje die een twee klassen hoger had gezeten en constant over haar grenzen heen was gegaan en waardoor ze het nog vervelender vond als anderen aan haar zaten.
Waarna ze weer zweeg, echt heel lang ook en niet wist hoe ze moest vertellen over Liz. "In mijn.. een na laatste jaar.. er was.." hakkelend, nog erger dan eerst, vertelde ze hem over Liz. Over het pesten, het plagen. De 'per ongelukke' botsingen. De opmerkingen, zachtjes en fluisterend, maar ook spottend en hardop en dat Seff en Rosa er niet altijd waren om het tegen te houden en dat niemand er wat tegen deed. Daarna over het eten en dat ze soms nog steeds bang was dat er opmerkingen zouden komen als ze teveel at.
Lea wist niet wanneer de tranen waren begonnen, maar merkte ze pas later op. Snikkend stopte ze met wandelen terwijl alles van die jaren weer eventjes te heftig omhoog kwam. "Ik weet gewoon niet hoe ik moet ontspannen en.. en en en.. ik ben bang dat je uiteindelijk je geduld zal verliezen en..."

[varden]

Hij liet haar haar laatste zin niet afmaken, trok haar enkel dicht tegen zich aan in een stevige knuffel. Hij had haar alles laten vertellen, zonder haar één keer in de reden te vallen, zonder haar hand vast te pakken, zonder iets te doen dat haar kon laten stoppen met praten. Maar nu werd hij beschermend en hield hij haar eerst lange tijd zwijgend in zijn armen, voor hij haar iets losser liet, om zacht haar kin te pakken en zo haar kin te heffen zodat ze hem wel aan moest kijken. De blik in zijn ogen was nog altijd liefdevol, en ook lichtelijk bezorgd, maar de glimlach om zijn lippen was zacht. "Hé, je kan niets doen dat mij wegjaagt lieverd en ik zal nooit mijn geduld met je verliezen, oké?" Hij liet even een stilte vallen zodat die woorden tot haar door konden dringen. "En ten tweede was dat kreng duidelijk gewoon jaloers, want je ziet er werkelijk fantastisch uit. Werkelijk waar Lea, de eerste keer dat ik je zag wist ik zeker dat je mij nooit zou zien staan. Ik was meteen al zo ontzettend verliefd op je, en jij was zo knap en leuk en lief en zacht en ik.. nou ja ik was maar gewoon ik. Dus laat nooit iemand zeggen dat je niet speciaal, en niet prachtig bent oké? Want dan krijgen ze nu met mij te maken. En als dat niet intimiderend genoeg is weet ik zeker dat ik twee wolven ken die ik op ze af kan sturen. Je weel wel, op een soort magische maffia manier." Dat laatste zei hij met een grijns, om de hele sfeer nog een beetje te verlichten. Seff kende hij uiteraard niet echt, hij had één keer een glimps van de jongen opgevangen en dat was niet al te best gegaan, maar hij wist wel zeker dat als hij de man schreef dat Lea in de problemen zat, Seff zo snel mogelijk naar Wenen zou komen. "Lieverd, ik hou van je. En we komen er wel, samen, we bouwen het gewoon op. Het belangrijkste voor mij is dat je open tegen me bent, zegt wanneer je nerveus bent, en wanneer je niet verder wilt. Zodat ik niet te ver ga, oké?"

[Ravief]

Door haar tranen heen keek ze hem aan. Ze zag de liefde in zijn blik en voelde de beschermende houding en zijn woorden benadrukten dit allemaal. Ze snikte nog even na, maar wierp zich toen weer in zijn armen. Met haar hoofd tegen zijn borst en haar ogen gesloten en zijn armen om haar heen, kwam Lea uiteindelijk tot rust.
Hij had gelijk. Natuurlijk had hij gelijk. Zolang ze open naar hem was en hij naar haar zouden ze er wel komen. Of in elk geval een heel eind op weg zijn. Lea was te uitgeput om in te gaan op zijn liefdesverklaring en wist alleen een 'oké' nog te mompelen. Maar daarna vroeg ze of hij een poosje bij haar wilde zitten, terwijl zij ging proberen nog wat uurtjes slaap in te halen.

Pas later in de middag werd ze weer wakker, douchte zich en zag er aanzienlijk beter uit. Ze gaf Mattias een knuffel en een kus, glimlachte dankbaar naar hem en stortte zich op het middageten. Goed, ze had nog veel te leren over een goede relatie, maar dit was een goed begin.

[varden]

Dus werkte hij aan het kleine bureau in de slaapkamer aan wat dingen, terwijl zij rustig lag te slapen. Maar dat ze die middag weer wat opleefde deed hem ook goed. Zacht kuste hij haar terug, waarna na de lunch de rest van de familie zich weer bij hen voegden. Mano nam zijn dochter even peilend op, als een wolf deed bij zijn pup, maar zijn neus vertelde hem alles al hoewel hij beter wist dan er ook maar iets over te zeggen. Oma Carmen had ook een waarschuwing van haar zoon gekregen, om niet met 'goede raad' en dergelijke te komen over de nachten samen. Die rol was enkel aan Avyanna toegeschreven, en dat had de mannelijke wolf even heel duidelijk gemaakt aan zijn moeder. Dus hield de grootmoeder zich op de vlakte op dat onderwerp, maar praatte ze wel honderduit over andere dingen. Zoals de inrichting van het huis, Lea's studies, en de producten die oom Diego voor Lea wist te creëren in Spanje. Nadiya en Rosa hingen ondertussen lui en ontspannen op de bank nu ze hun relatie niet meer hoefden te verbergen bij lunches, in kerken, en tijdens grote feesten.

[Ravief]

Voor Lea ging de tijd veel te snel. Voor ze het wist was het tijd om afscheid te nemen en stond ze met tranen in haar ogen haar familie uit te zwaaien. Voor ze het wist was haar tijd met Mattias op en moesten ze beiden weer aan het werk.
Na die eerste nacht hadden ze het rustig aan gedaan. Lea had hem verteld dat ze het niet erg vond als hij alleen in boxer sliep en zij sliep tegenwoordig zonder bh onder haar shirt, maar er gebeurde niet heel veel in het echtelijk bed. Ze zoenden, zij streelde hem af en toe en probeerde te wennen aan zijn handen op haar huid (bijvoorbeeld haar benen), maar dit ging langzaam. Al was ze wel open naar hem en moest ze zelf zeggen dat ze merkte dat hun relatie verdiepte.

Haar studie ging voorspoedig en zelfs op de zaak deden ze niet heel moeilijk meer, voornamelijk omdat ze was getrouwd en de steun van haar man en schoonvader had.

[varden]

Mattias was ondertussen voornamelijk aan het studeren om zo snel mogelijk zijn diploma te halen. Een gedeelte van de werkkamer was daarom gewijd aan werk en studies, hoewel er een klein deel in ere was gehouden aan Lea's grootvader, met enkele van zijn boeken en spullen. Mattias had daar geen enkele discussie over opgeworpen, hij wist hoe dol Lea op de man was geweest en hoeveel pijn het haar had gedaan toen hij was overleden.
Hij liet ook merken dat hij had geluisterd toen ze hem alles over haar leven op Eldon had verteld, hoe ze was gepest en hoe haar eerdere vriendjes over haar grenzen heen waren gegaan. Als ze hard aan het werk was kwam hij dan ook af en toe wat eten brengen. Hij wist dat Lea als wolf zijnde veel at, en hij had daar geen enkel probleem mee, maar hij wist ook dat ze het af en toe gewoon vergat. Dan streek hij enkel zacht over haar haar, zette het bord met een broodje neer, en liet haar verder met rust om te werken.

Maar dat ze hem opwond in hun bed, dat kon niemand ontkennen en af en toe vond hij het wel een klein beetje frustrerend dat het zo langzaam ging tussen hen. Bij vlagen stond ze het nu toe dat hij haar borsten aanraakte, maar dan ook enkel bij hoge uitzondering. Op een avond dat het schijnbaar niet ging, luisterde hij echter niet snel genoeg, en trok zijn handen niet meteen terug van haar rondingen.

[Ravief]

Het getrouwde leven was meer een band van twee vrienden die om elkaar dachten, bedacht Lea wel eens. Al kon ze het niet ontkennen dat ze steeds meer om hem gaf en ook niet meer zonder hem zou willen in haar leven.

De nachten waren lastig soms. Ze probeerde het en liet hem het proberen, maar het bleef iets wat haar parten speelde. De nacht dat hij zijn handen niet direct weghaalde, was zo eentje. Ze had een lange dag gehad en had maar moeilijk kunnen ontspannen, vooral omdat er examens aan kwamen. Dat hij aan haar probeerde te zitten in bed was iets wat ze niet zo goed kon gebruiken op dat moment.
"Mattias.." haar toon was zacht maar beslist. Meestal had hij aan een half woord genoeg, maar vanavond niet. In plaats daarvan nam hij haar rondingen vol in zijn handen en Lea dook in elkaar. "M-Ma-Mattias.. geef me.. geef me ruimte.." Ze werd niet direct boos, maar raakte eerder in paniek. Een reactie waar ze echter niet mee rekening had gehouden, was dat de wolf het overnam toen ze het idee kreeg dat de mens het niet meer trok. En ineens zat er een wolf op het bed. Het beest keek hem met haar oranje ogen aan alsof ze wilde zeggen 'kom op nou, vent. Rustig aan.'

[varden]

"Wow!" Mattias schrok zich wild toen de wolf, wat niet bepaald een klein beest was, ineens verscheen. Hij schoot uit bed, landde met een behoorlijke klap op de vloer, terwijl hij geschrokken weg krabbelde van het beest. Het duurde even voor hij van die schrik bekomen was en Lea's eerdere woorden tot hem doordrongen. Met een halve grom ging hij even met zijn handen door zijn haar, inmiddels ook enigszins in staat om de blikken van de wolf te herkennen. En deze herkende hij als de blik die hem maande tot kalmte en desnoods wat meer afstand. "S.. Sorry Lea, ik.. ik had mezelf even.. even niet meer in de hand.
Wil.. wil je je mens alsjeblieft zeggen dat het niet meer zal gebeuren? Dat het me spijt?" Half smekend, lichtelijk wanhopig keek hij de grote witte wolf aan terwijl hij weer overeind kwam. Hij zou haar mens nooit kwaad doen, dat wist ze toch wel? Maar tegelijk was het moeilijk voor hem dat Lea hem maar zo weinig leek te vertrouwen in bed, terwijl zijn lichaam af en toe ook een eigen leven leek te leiden. Hij verlangde naar haar, ze wond hem op, trok hem aan, en hij wilde echt graag een goede echtgenoot zijn en haar alle tijd en ruimte geven. Maar soms kon hij nauwelijks nadenken door dat verlangen. Vanavond was dat kennelijk gebeurd. Hij had zijn handen moeten terugtrekken toen ze had aangegeven het niet te willen, en in plaats daarvan was hij doorgegaan. Had haar zo'n angst aangejaagd dat ze was getransformeerd! Mattias kon zichzelf wel tegen zijn hoofd slaan! "Ik.. ik ga wel op de bank slapen, als haar dat wat meer gerust stelt," stelde hij voor terwijl hij er wat verloren bijstond, en wat rusteloos heen en weer liep. Hij wilde niet dat ze weer niet sliep omdat ze zich niet op haar gemak voelde en omdat haar gedachten maar bleven malen, niet terwijl ze al zoveel stress had vanwege de komende examens. Wat kon hij nog meer doen om haar te laten zien dat hij echt wel te vertrouwen was? Was er nog wel iets dat hij kon doen? Haar vertrouwen winnen lukte kennelijk niet, niet op onbewust niveau tenminste. Want waar ze wel open en eerlijk naar hem was, hem nu langzaam maar zeker meer begon te vertellen, leek het erop dat ze hem in bed nog altijd niet vertrouwde. Haar meest intieme zelf wilde ze niet aan hem toevertrouwen, zo voelde het voor hem toch ook een beetje.