MA - toekomst

[Maanwezen]

Oh wat wou ze graag opspringen en haar armen om hem heen slaan en hem helemaal niet meer loslaten. Waarom deed hij zo? Wat was dit? Toen Arandur de kamer even binnen was gekomen had haar hart een slag gemist, maar Amiel had zo... zo.... normaal tegen hem gedaan dat het haar bijna schokte. Tegelijkertijd was het een geruststelling. Ze mocht zich niet inbeelden dat hij de kinderen niet herinnerde, dat hij hen zou afwijzen zoals hij haar had afgewezen. Zijn klein beetje warmte deed deugd en pijn tegelijkertijd. Het was nog geen sprankeltje van de genegenheid die hij haar normaal gezien toonde. Snel depte ze haar tranen weg, met de veel te grote zakdoek en wist diep adem te halen. Nee, ze moest Aran en Lisse maar niet bang maken, al waren die twee nu druk in de weer met hun potloden en verf en alles. "Ik.. Ik snap het. Nee, ik snap het niet, maar.. Ik snap dat je niet weet wat dit, dit allemaal is." Hij wist tenminste wie ze was, of toch haar naam en haar functie. Wat een magere troost. "Amiel. Gisteren.. Gisteren was alles nog normaal. De laatste keer dat ik je zag... Was je het vanmorgen al vergeten? Is dat waarom je.. zo reageerde?" Oh waarom hakkelde ze zo vreselijk! Tegenwoordig deed ze dat nauwelijks nog bij hem, tenzij ze over zwangerschap en alles begon. Ze moest zich vasthouden aan het feit dat zijn geheugen langzaamaan terug leek te komen. Hij wist weer wie ze was. Hij wist wat ze deed. Hij.. Hij zou zich snel alles weer herinneren. Wat was er gebeurd?! Melenwyn legde onbewust haar handen beschermend op haar buik, al hadden hun kindjes hier niet rechtstreeks mee te maken.

[Ravief]

Nee natuurlijk begreep ze er geen zak van. Hij begreep het zelf amper. Hoe kon hij nou ineens zoveel jaren kwijt zijn? Amiel haalde een hand door zijn krullen en hij vond die lengte echt vreselijk en had wat moeite met begrijpen waarom hij in de vrede zulk lang haar zou hebben. Er waren wel meer dingen die hij niet begreep eigenlijk. "Wat is er gisteren gebeurd? Hebben we...? Was ik hier?" Hij zuchtte weer eens en schudde zijn hoofd. "Ik begrijp het zelf ook niet, Melenwyn." En 'zo reageren'? Was hij echt zo vreemd vanochtend? Viel wel mee toch?
Zijn blik gleed naar haar buik en hij fronste lichtjes. Hoever zou ze zijn? Zou het ook vleugeltjes hebben? Het was van hem toch zeker? Wat was verstandig om te doen? Was dat iets waar hijzelf een beslissing over moest nemen? Wat verloren gleed zijn blik naar het raam toen duidelijk werd dat hij eigenlijk nergens antwoord op had.

[Maanwezen]

Melenwyn had zijn blik en de frons wel gezien en frunnikte dan ook enigszins ongemakkelijk met haar ring. Het was misschien geen goed idee gewest om hem er nu nog eens aan te herinneren dat ze zwanger was. Maar ze kon het niet helpen. Hoewel zijn bruine ogen niet zo vertrouwelijk aanvoelden als anders, wist ze niet zo zeker of ze het fijner vond dat hij van haar wegkeek, alsof haar aankijken te moeilijk was. Toch schudde ze langzaam het hoofd, niet zeker wat te denken van zijn woorden. Hadden ze.. Hadden ze wat? Oude Amiel zou vast vooral aan een ding denken, maar waarom was dat het eerste wat in hem opkwam? "Na het werk was je uit drinken met andere professors, dus ik heb de kinderen in bed gestoken en je gisteravond dus niet meer gezien. Dus wat je ook denk dat er had kunnen gebeuren, is niet gebeurd," zei ze zachtjes en richtte haar blik even op het tafelblad. Misschien was het toch maar te pijnlijk om hem aan te kijken als zij een vreemde voor hem was. Bovendien gebeurde het niet vaak dat hij zonder haar wegging, maar nu beklaagde ze het zich bijna dat ze hem er zo in aangemoedigd had. Wat was er toch gebeurd?? Haar vleugels trilden licht van de spanning, maar ze wist nieuwe tranen te verbijten. Nee, dat zou ze hen beiden niet weer aandoen. Melenwyn probeerde haar rationele kant vast te grijpen voor ze weer haar zelfbeheersing verloor. Maar hoe kon ze?! Haar man, de vader van haar kinderen, was heel hun leven samen kwijt?!

[Ravief]

Ook al keek hij niet rechtstreeks naar haar, vanuit zijn ooghoeken hield hij Melenwyn in de gaten. Instinctief voelde hij heel goed aan dat ze zich inhield en probeerde rustig te blijven en niet weer zou gaan huilen. Hij slikte even toen hij ineens heel veel emotie van haar af kon lezen, maar keek toen expres even weg voordat hij inging op haar woorden. "Ik ging uit met het team?" Amiel fronste. "Is dat... gebruikelijk?" Wist hij veel! Hij was iets van 10 jaar kwijt, maar hij wist wel dat het hem helemaal niets leek. Al dat gewauwel en gepulk in elkaars persoonlijke leven.. nee, dank je wel. Hij vond het prima om op zichzelf te zijn en geen banden aan te gaan, al stond hij bij iedereen bekend en had hij een zekere hoeveelheid respect bij deze en gene. Maar daar ging het nu niet per se om. Het ging erom dat hij anders was terug gekomen. Dus dan.. dan was het gebeurd in de avond die hij weg was geweest. "Oké... is er iemand die me.. niet helemaal goed gezind is, die mee ging?" Amiel fronste en had dezelfde blik die hij had als hij een probleem probeerde op te lossen als het ging om magie of bij een mentorkind. "Het moet wel die avond gebeurd zijn. Maar zoveel zou ik nooit drinken als ik terug ging naar.. hier," hij mompelde meer tegen zichzelf dan tegen Mel en haperde even op het einde. Amiel kreeg het niet voor elkaar om 'mijn gezin' te zeggen, al waren de kinderen duidelijk nakomelingen van hem en deze vrouw.
Man wat was het allemaal ingewikkeld! Toen Lisse en Aran tegelijk de kamer in kwamen om mama hun eerste tekening te geven en daarna weer wegliepen en giechelden en elkaar porden, bedacht Amiel dat er nog een probleem was. Hij moest niet alleen uit zien te vinden hoe hij zijn geheugen terugkreeg maar hoe deden ze dat met de thuissituatie? Wat deden ze met de kinderen? Hoe zouden ze met elkaar om moeten gaan?

[Maanwezen]

Even moest ze weer diep ademhalen en uiteindelijk wist ze een betere grip te krijgen op haar emoties, of toch net genoeg zodat er niet weer een waterval zou volgen. Misschien was het maar beter om afstand te nemen van de situatie en het puur rationeel te benaderen. Maar hoe kon ze?! Dit had te maken met haar, nee, hùn leven. Meteen gaf ze zichzelf weer innerlijk een standje. Als ze zo zou gaan denken zou ze enkel weer beginnen huilen. Melenwyn liet de vragen op zich neerdalen en wist nog geen antwoord te formuleren vooraleer de kinderen langs geweest waren. Heel even klaarde haar gezicht op toen de twee door de keuken daverden en hun geklieder afgaven. Vooraleer ze weer wegrenden gaf ze hen een aai over hun bol en een kus op hun voorhoofd. Wat waren ze lief... Ze hadden echt twee schatten van kinderen.
"Het is niet echt gewoonlijk dat je mee ging, nee. Maar de laatste tijd is behoorlijk stressvol geweest en toen ze je uitnodigden dacht ik dat een drankje zou helpen om je gedachten te verzetten van... alles." Daar haperde ze wederom. Niet huilen. Niet huilen! "Ik zou niet weten wie je 'niet gunstig' gezind zou kunnen zijn. Naar mijn weten niemand. Ik zou niet weten waarom... Denk je dat iemand je iets gegeven heeft?" Wie was er gisteren bij geweest? Misschien moest ze zijn kompanen maar vragen of ze iets gezien hadden. Maar ze kon zich niet voorstellen dat iemand hem wat aan zou doen. Hij was een fantastische man, vader en professor en hoewel hij best streng kon zijn deed hij geen vlieg kwaad. Toch?
Hoewel Amiel al over praktische dingen aan het nadenken was, bleef Melenwyn vooral vast bij de vragen hoe en waarom. Ze probeerde enigszins vat te krijgen op haar gedachten en het hele gebeuren te bevatten. In haar hoofd was er geen plaats om na te denken over wat er hierna zou gebeuren, met hen of met de kinderen.

[Ravief]

Zorgvuldig hield hij haar weer in de gaten en merkte haar aarzelingen en stiltes goed op. "Stres? Waarom, wat is er gebeurd?" Het was vreselijk frustrerend om zelfs niet meer de simpelste dingen te weten en de neiging om op te staan en met dingen te gooien of woest heen en weer te benen, moest Amiel voor de zoveelste keer onderdrukken.
Nu was hij het die aarzelde met zijn woorden, want ja dit was een lastige situatie en hij had het gevoel dat hij het voorzichtig moest aanpakken. Hij wilde haar in elk geval niet weer aan het huilen maken. Een vrouw die huilde om iets wat jij had gedaan was echt een verschrikking, zelfs als je haar amper kende. "Ik weet niet precies hoe ik nu hoor te zijn, maar hoe ik was... ik had geen vrienden, kunnen we denk ik wel vaststellen." Hij glimlachte voorzichtig naar Melenwyn, maar werd weer serieus bij haar laatste woorden en knikte bedachtzaam. "Ja, ik denk dat iemand me wat heeft gegeven. Waarschijnlijk iets door een drankje gedaan, bij eten is het te makkelijk te proeven. Misschien is dat een aanknopingspunt.. Misschien heeft iemand in die bar wel wat gezien of gehoord." Maar daarna ging zijn blik naar de deur die naar de slaapkamer van de tweeling leidde. First things first. "Maar... misschien moeten we eerst nadenken over.. nou ja, dit.. en hoe we dat aanpakken?" Die kinderen leken hem snugger genoeg om te merken dat er iets niet helemaal klopte.

[Maanwezen]

Melenwyns blik bleef uiteindelijk op het tafelblad gefixeerd dus ze zag niet hoe hij haar opnam. Het was te pijnlijk om hem aan te kijken nu. Moest ze hem uitleggen waar de stress vandaan kwam? "Je... De stress kwam vooral door mijn zwangerschap, omdat je bang bent, bang was, dat er iets mis zou gaan." Daar zou hij nu vast geen last van hebben. Oh, bij de goden. Snel veegde ze weer met de rug van haar hand over haar ogen.
Zijn volgende vragen deden haar slechts langzaam knikken. Op dat vlak was hij inderdaad niet veranderd. Erg veel vrienden had hij niet. Zij was al eerder een geval apart, had niet zoveel vriendinnen waar ze mee afsprak, maar in vergelijking met hem was ze soms supersociaal. "D-dan zullen we maar vragen aan de andere professors of ze iets gezien hebben," zei ze zachtjes, maar voelde daarbij haar vastberadenheid enigszins toenemen. Dat was ook het moment waarop ze haar blik opsloeg en hem weer aankeek. Ja, kijk. Ze hadden een oplossing. Melenwyn moest en zou haar man terug krijgen! Daarop rechtte ze haar schouders en leek ze haar moed bijeen te schrapen. De situatie was niet hopeloos. Waarom liet ze zichzelf al helemaal gaan terwijl het net gebeurd was? Waarom al wanhopen? Wie weet was het zelfs een spreuk die binnen een paar uur uitgewerkt zou zijn.
Toen hij over de kinderen begon wist ze wel een antwoord te bedenken. "Ze kunnen uit logeren tot.. alles weer normaal is. Ik denk niet dat het een goed idee is om hen hierbij te betrekken." Anderzijds deed hij wel gewoon tegen hen en leek zijn vaderinstinct maar al te sterk aanwezig te zijn. Was het een goed idee om hen weg te sturen?

[Ravief]

De zwangerschap? Fronsend nam hij haar op. "Oké," zei hij langzaam en haalde lichtjes zijn schouders op. "Dat zal vast een reden hebben, maar volgens mij ben je gezond en fit genoeg." Hij glimlachte licht en schoof wat ongemakkelijk heen en weer. Melenwyn was echt een mooie vrouw en daar had hij een zwak voor. Maar met het plan was hij het eens. De collega's even langs gaan en met ze spreken en dan eens naar die bar. Hij moest echt zijn geheugen terug hebben! Misschien konden ze daar vandaag al mee beginnen, maar als zelfs Kaspar al niet aanwezig was, dan waren er vast meer collega's die familietijd hadden of andere bezigheden. Hij zou geduldig moeten zijn, net een deugd waar Amiel nog stapels aan moest werken.

Hij knikte bedenkelijk. Als dat het beste was... "Is er een gebruikelijk adresje? Is het niet gek voor ze?" Amiel vond het vreemd om deze kant te merken, maar hij was beschermend over de kleintjes. Hij wreef over zijn voorhoofd. "Oké, maar wat als het lang duurt? Als we.. als we er niet achter komen wat voor magie of wat dan ook er is gebruikt, dan is dit niet met twee dagen voorbij." Wat moesten ze de kinderen vertellen? Maar daarna aarzelde hij. "En.. en wij? Ik.. ik weet niet wat.." wat wilde ze? Wat was een goede keuze? Moest hij hier blijven? Ja, want anders zou ze de tweeling niet uit logeren sturen, toch? "Misschien... misschien moeten we beginnen bij de dagroutine? Misschien helpt dat.."

[Maanwezen]

Even had ze een zweem van een glimlach om haar lippen om zijn opmerking. Gezond en fit genoeg. Het was exact een van de argumenten die ze zelf aangehaald had wanneer ze hem proberen overtuigen had. Nu vermeldde ze maar niet wat de 'complicaties' waren en ging ze zeker niet in op het tweelingendeel. Ergens was ze bang dat zelfs de 'oude' Amiel afgeschrikt zou worden van het idee van zoveel kinderen bij te krijgen. Maar de glimlach hield slechts enkele tellen aan. Er was niets grappig aan deze situatie en ze moest proberen praktisch na te denken.
"Het is wel wat ongebruikelijk.. Ze gaan niet bepaald veel uit logeren. Lisse is wel eens naar een vriendinnetje geweest, maar verder.. Nee. Ik denk dat het beter is dat ze naar Von en Emil gaan," Toen ze de vraag in zijn ogen las, voegde ze er nog snel aan toe, "een bevriend koppel. Die kunnen hier vast mee om. Lisse is enkele maanden geleden ontvoerd geweest en ze begint net over haar nachtmerrie heen te raken. Ik denk dat het beter is als ze hier niet teveel van mee krijgt.." Hoe kon ze anders haar kleintjes beschermen? Misschien was het beter voor hem als de kinderen er waren, om hen te herinneren, maar het was niet goed voor haar dochter, daar was ze van overtuigd. Wat zou die niet denken als ze realiseerde dat haar papa haar vergeten was? Hij was haar held. "En.. ik hoop dat we het binnen dat tijdsbestek opgelost hebben," voegde ze er zachtjes aan toe. Ondanks de haperingen af en toe klonk ze al een stukje meer vastberaden dan ervoor. Er was een plan, voor nu toch. Dus ze had iets om zich aan vast te houden, om haar voorlopig drijvend te houden.
Zijn volgende vraag verraste haar enigszins. "Wat bedoel je..? Wat wil je uitproberen?" Wou hij dat ze hem de dagroutine vertelde? Of wou hij de routine samen met haar aanvangen?

[Ravief]

"Wacht.. wacht.." Serieus nam hij haar op. "Ontvoerd? Hoe kan dat nou?" ze woonden in een kasteel, verdorie! Amiel zuchtte en schudde zijn hoofd. "Ik weet het niet.. is het dan niet beter om uit te leggen dat er iets met me is en ze hier te houden? Als ze ontvoerd is geweest is het misschien niet handig om haar uit logeren te sturen?" Waarna hij eventjes ademhaalde en op zijn lip beet. "Ik bedoel.. ehm.. wat denk je dat het beste voor hen is?" Tenslotte was zij hun moeder met nog alle herinneringen intact. Hij knikte lichtjes op haar hoop maar hield zich even afzijdig. Was het binnen twee dagen op te lossen? Wat nou als er geen enkele aanwijzing was? Wat als het spoor doodliep in de bar? En moest hij Melenwyn meenemen daarheen?
"Ja, ja.. hoop ik ook," mompelde Amiel vaagjes terwijl hij over alle mogelijke problemen nadacht. Daardoor drong haar laatste vraag niet tot hem door en hing er een hele tijd een ongemakkelijke stilte -of nou ja, voor haar dan. Uiteindelijk besloot Amiel dat hij het beste alleen naar die bar kon gaan. Misschien met een collega, want wist hij veel waar het dorp was?
"Ehm.. Ik dacht, misschien wekt het herinneringen op. Hoe ziet een zaterdag? zondag? eruit in het gezin? En.. ik weet niet.. misschien moeten we dat voor één dag proberen voor je hen naar die Von en Emil stuurt." Vragend nam Amiel haar op. Hij was normaal niet zo afwachtend, maar wat moest hij dan? Hij kon dit niet in zijn eentje beslissen, niet als hij blijkbaar een gezin had.