MA - toekomst

[Maanwezen]

Elisa trok haar wenkbrauwen op. Wat had hij in? Daar zat duidelijk een haar in de boter! Maar goed, het was duidelijk dat hij niet bepaald in zijn hum was. Vanbinnen brieste Elisa, boos als ze was dat hij zo een toon durfde aan te slaan. Hoe durfde hij? Wie dacht hij wel niet dat hij was? Als hij zo deed kon hij in het vervolg zijn eigen boeltje opruimen en schoonmaken. Het liefst van al zou ze stampvoetend het lokaal verlaten of hem iets naar het hoofd gooien. Maar de Nachtelf hield haar mond en ging gewoon aan de slag. Zoveel waardigheid had ze nog wel en eenmaal hij weer een beetje normaler deed zou ze hem wel eens goed haar gedacht zeggen. Alleen niet vandaag. Hoe sneller ze dit af had, hoe sneller ze vrij had en van het weekend kon genieten. Daar zou hij haar niet van weerhouden.


Inmiddels had Melenwyn zich inderdaad met de kinderen bezig gehouden. Eenmaal Amiel weg was, waren ze samen de badkamer in geweest waar ze de tweeling ervan had moeten weerhouden om heel de boel onder te spetteren. Soms leek het er wel op dat die twee heel erg actief waren in de ochtend en voor één keer gaf Melenwyn er niet om. Misschien moest ze ook maar altijd met hen gaan slapen vanaf nu.
Toen ze zich ook ging omkleden werden er weer nieuwsgierige vragen gesteld over wanneer de baby zou komen en Melenwyn legde wederom uit dat dat niet voor de lente zou gebeuren. Dat er twee broertjes of zusjes aan kwamen had ze eigenlijk nog niet helemaal uit de doeken gehaald, bedacht ze. Niet dat het zoveel uit zou maken. Lisse keek te hard uit naar een speelkameraardje waar ze mee kon ravotten. En wie weet kwam er nog een tweede wildebras aan. Even haalde ze haar vingers plagerig door Arans krullen en joeg ze toen naar de keuken. "Hop hop! We gaan pannenkoeken bakken!" kondigde ze aan vooraleer ze een jurk uitkoos. Het was er een waarvan ze wist dat Amiel hem mooi vond, of dat liet hij toch uitschijnen. Het blauw benadrukte haar ogen en de vorm wist haar opbollend buikje te verdoezelen. Al snel was de keuken een puinhoop en nadat de buikjes rond gegeten waren, gingen ze met verf kliederen in hun kamer. Melenwyn was net bezig met de afwas toen ze de voordeur hoorde. Dat was een korte training geweest.
Enigszins verbaasd, en benieuwd naar zijn humeur, droogde ze haar handen af en liep de woonkamer in. "Lieverd, hoe was je training?" begon ze al, maar zag toen dat hij helemaal niet zo bezweet of afgeleefd was als anders. "Is alles in orde..? Ben je gaan werken?" Werken in het weekend zouden ze toch niet meer doen, tenzij het noodzakelijk was?

[Ravief]

De neiging om aan te kloppen was gigantisch, maar uiteindelijk stapte Amiel maar gewoon naar binnen en probeerde zijn maag te negeren bij de geur van pannenkoeken. Hij keek even rond en was opgelucht te zien dat de twee koters niet in de woonkamer waren. Hij hoorde echter wel gelach en vage stemmetjes, dus ze waren niet ver weg. Eventjes knipperde hij met zijn ogen. Oké, wauw.. hoe ze ook heette, hij had een goede uitgezocht. Die jurk stond haar fantastisch en maakte dat hij eventjes, heel eventjes maar, zijn zorgen vergat en er een klein beetje zachter uitzag.
Daarna zuchtte hij en schudde zijn hoofd. Nee, het was niet in orde. Niets was in orde aan deze hele situatie. "Kunnen we even praten?" Amiels blik ging subtiel naar de kinderkamer, en terug naar de Luchtelf. Het liefst van al wilde hij niet gestoord worden. Hij ging zitten aan tafel en schoof het boek naar haar toe. "Wanneer heb ik dit geschreven?" Een redelijk onschuldige vraag, maar Amiel wist niet hoe hij anders moest beginnen. Zijn donkere ogen weken geen moment van haar af, bang om ook maar een seconde te missen en dat in die gemiste seconde een gezichtsuitdrukking zat die alles uit zou leggen.

[Maanwezen]

Wat was er mis met hem? Opnieuw had ze een vreemd gevoel in haar buik, niet zeker wat hier aan de hand was, maar er was iets vreemd. Hij was niet zijn normale zelfverzekerde charmante zelf. Er waren nog wat pannenkoeken voor hem dus terwijl hij ging zitten nam ze een bord en schoof die hem toe, samen met zijn favoriete beleg. Gelukkig was de keuken net proper en had ze het bloem uit haar lokken weten te verwijderen, anders.. Tsja, anders wat? Het liefst van al wou ze hem wederom vragen wat er aan de hand was, maar Melenwyn nam tegenover hem plaats en keek het boek aan.
"Ehmn," begon ze en fronste. Ja, ze herkende het werk. Daarvoor moest ze de kaft niet openslaan om te weten waar het over ging. Toch gingen haar slanke vingers over de bladeren heen en sloeg ze het even open, zijn zwierig geschrift onthullend. Ze had het zelf gelezen en hem bijgestaan bij het schrijven. Wanneer hij zijn gedachten niet op papier had weten te zetten had ze hem helpen ontspannen, even afgeleid of hadden ze samen zitten zoeken naar de juiste woorden. Het enige wat van haar gezicht af te lezen was was onzekerheid en verwarring. Het was misschien niet zo'n vreemde vraag, maar toch. "Een paar jaar geleden? Aran en Lisse waren vier toen, geloof ik. Drie jaar? Waarom, Amiel? Ik dacht niet dat je dit boek ooit kon vergeten." Ze lachte even, maar het was niet van harte. Hier had hij zoveel tijd en denkwerk in gestoken. Wat wou hij hiermee aanvangen? Waarom voelde ze zich ineens nerveus?

[Ravief]

Normaal zou hij even lief naar haar glimlachen en haar dankbaar kussen, maar dat was iets wat nu totaal niet in hem op kwam. Bijna gedachteloos sneed hij het in stukjes en werkte het vlot naar binnen terwijl zijn ogen haar handelingen volgden. Dat handschrift was van hem, de woorden waren van hem, zíjn naam stond op het boek. En het was af en perfect en beter dan hij had durven hopen.
Amiel hield even op met kauwen. Aran en Lisse dus? Daarna was de laatste hap weg en hij nam de vrouw voor hem nog eens op. Haar nervositeit en tegelijk hoe familiair ze met hem deed, zeiden hem dat ze zeker een relatie hadden en dat de kans gigantisch was dat die twee krullekoppen zijn kinderen waren.
"Ik kan me hier niets van herinneren." Het viel hem zwaar om dat hardop te zeggen. Dit was zijn levenswerk en hij wist er niets meer van! "Dit boek zit nog in mijn hoofd. Ik kan me maar een paar maanden aan lesgeven herinneren, maar ik ben hier al jaren, of niet?" Nu was hij het die zich onzeker voelde en Amiel kon het voor even niet opbrengen om naar de vrouw te kijken. Het was vreselijk irritant om niet eens op haar naam te kunnen komen!

[Maanwezen]

Even wist Melenwyn niet hoe ze moest reageren en keek ze hem enkel aan. Hij herinnerde zich een paar maanden van lesgeven? Meende hij dat? Maar hij was er de man niet naar om grappen te maken, zeker niet dergelijke grappen. Dit was zijn humor niet. Bovendien was het verre van grappig. Dat betekende.. dus.. dat betekende dat hij dat meende? Hij herinnerde zich het boek niet meer? Melenwyn staarde hem aan, zag dan ook dat hij haar blik ontwijkte. Maar.. hij zei dat hij slechts enkele maanden van lesgeven herinnerde, dus dat was niet het enige wat hij vergeten was. "Amiel," begon ze zacht, een trilling in haar stem. Over tafel heen reikte ze naar zijn handen, maar toen hij die terugtrok, weg van haar, stokte haar adem even. Dat zou haar Amiel nooit doen. Hij zou zich niet van haar wegtrekken. Nee, hij zou haar handen vastnemen, bij hem op schoot trekken en haar geruststellen. "Amiel, lieverd, je bent hier elf jaar.." Het onbegrip stond op haar gezicht geschreven en haar handen lagen verloren op het tafelblad. Schichtig trok ze die terug en legde ze onder tafel op haar schoot. "Wat... Wat weet je nog? Wat weet je niet meer?" Die laatste vraag was misschien wel stom. Hoe kon hij weten wat hij niet wist? Maar was lesgeven het enige wat hij vergeten was, of nog iets anders? "Wat is het laatste dat je je herinnert..?"

[Ravief]

Oké, hij voelde zich best wel een klootzak toen hij zijn handen terug trok, maar wat moest hij dan? Een wild vreemd geruststellen, haar handen pakken en zeggen dat het heus wel goed kwam? Hij wist haar naam niet eens! Maar hij vond het best wel ongemakkelijk hoe ze zijn naam zei, helemaal gevolgd door dat 'lieverd'. Ze hadden echt een relatie hè? Even werd zijn blik getrokken door haar ring en hij fronste om het ontwerp. Dat was.. kwaliteitswerk en zo te zien ontworpen door iemand die... Voor hij veel verder kon gaan, kreeg hij aarzelende vragen toegeworpen en Amiel keek op. Ja, hij zag haar angst heus wel. Of iets wat ze probeerde te verbijten in elk geval en de drang om alsnog haar hand te pakken was ontzettend groot. Maar ook bij hem was de schok groot. "E-elf jaar?" Amiel ging er zowaar van stotteren! "Nee, dat kan niet. Ik ben net met mijn tweede jaar bezig." Daarna werden zijn ogen groot en schoof hij bijna naar achteren. "Wacht eens.. jij hebt wat met Kaspar.. Oh nee.."

[Maanwezen]

Waar had hij het over? Melenwyn kon het niet helpen. De ruzies de laatste tijd, de angsten, dan eindelijk de geruststelling en de vrede en het zoeken naar een evenwicht en nu dit? Voor ze het wist sprongen de tranen haar in de ogen. Hij dacht dat ze nog wat met Kaspar had? Betekende dat dat hij niets meer wist van al die jaren?! Nee. Nee, dat kón gewoon niet! "Ik heb niets meer met Kas. Amiel," zei ze bijna smekend, alsof zijn naam een betovering was waarmee ze dit hele gebeuren kon doorprikken. Zijn angst maakte haar zo mogelijk nog paniekeriger, maar Melenwyn probeerde diep adem te halen en er met haar hoofd bij te blijven. Dit kwam goed. Wat het ook was, het moést goedkomen! Verwoed knipperde ze haar opwellende tranen weg. "Ik.. Denk je dat ik met hem samen ben? Is dat het laatste wat je je herinnert? Amiel, ik ben je vrouw." Hopelijk deed dat wel degelijk een belletje rinkelen. Ze duwde dan ook haar lokken aan de kant en onthulde haar oorring, al zei dat hem -oude Amiel, of wie hij ook moge zijn- waarschijnlijk maar al te weinig. Misschien zei de ring om haar vinger hem meer..

[Ravief]

Oh nee.. Ga niet huilen, ga niet huilen, ga alsjeblieft niet huilen, smeekte hij haar in gedachten. "Nee? Maar.. maar hij nam je mee naar het bal en hij neemt nooit iemand mee naar het bal. En.. ik zei nog tegen je dat hij alleen maar oog had voor jou, toch?" Amiel wreef over zijn voorhoofd en voelde hoe zijn spieren zich telkens weer spanden. Dat werd rugpijn en nekpijn morgen. Hij herinnerde zich in elk geval weer ietsjes meer dan dat hij hier net was. Hij was mentor en en.. Melenwyn (dat was het!) was de nieuwe arts hier...
Geschokt keek hij op. "Wat?" zijn ogen groot en donker, deels van zorgen, deels van ongeloof. Dus die twee kinderen waren inderdaad van hem? En ze was weer zwanger van hem? En daarom was het raar dat hij aan het werk was in het weekend? Amiel schonk niet heel veel aandacht aan haar oorbel, al was het patroon echt heel mooi, maar streek zijn eigen haar over zijn schouder en voelde half automatisch aan zijn oorbel. "Is dit.. wat... is dit een soort van.. ring? Wij zijn... die kinderen... jij bent.." hij zuchtte en moest zich bijeen rapen om niet van alles in de fik te steken en dingen door de kamer heen te gooien. "Weten mijn ouders dat jij bestaat?" vroeg Amiel tenslotte voorzichtig. Zijn moeder zou hem alle hoeken van de kamer laten zien; een beetje thuiskomen met een Luchtelf! Hij nam haar onderzoekend op. Half Luchtelf ook nog eens. Wat bezielde hem in vredesnaam!

[Maanwezen]

Melenwyn liet het Kaspar-onderwerp maar vallen en veegde angstvallig de tranen weg. Dit was niet haar Amiel. Dit was niet de Amiel wiens sterke schouder ze kon op uithuilen. Toch kon ze het niet helpen dat de waterlanders maar bleven komen. Indertijd had Kaspar inderdaad enkel oog gehad voor haar, maar nu was het Amiel die zijn ogen niet van haar af kon houden. Toch..? Hij wist alvast weer wie ze was, of toch een beetje. Als ze het positief moest zien, dan was dat toch al één iets. "Het is onze t-trouwring," wist ze uit te brengen, alleen maar om nog meer tranen te voelen opwellen toen hij zijn ouders vermeldde. Auw! Dat deed pijn. Ze wist dat ze nooit helemaal goedgekeurd zou zijn in hun ogen, maar dacht hij daaraan? Wacht eens even, hij zei ouders. Ouders, met een 's'. Als in, meervoud. Dat betekende.. Hoelang was het inmiddels geleden? Oh nee. Nee... Dat moest ze hem maar niet vertellen. Hardhandig veegde ze haar tranen weg. Waarom kon ze niet stoppen met huilen?! "Ja, ze weten het.. Je.. Je moeder was hier toen de tweeling geboren werd," bracht ze uit. Al verklaarde dat vast nog niet al teveel. Melenwyn vond mevrouw DuVeresova nog steeds afschuwelijk, al leken de kinderen haar wel nog graag te hebben.

[Ravief]

Hij kon er niet meer tegen en stond op. Hij vond ergens een glas, schonk water voor haar in en zocht naar iets wat als zakdoek kon dienen en viste toen maar eentje uit zijn broekzak, al had hij geen idee hoe schoon die was. Amiel schoof het haar toe en reikte haar de zakdoek aan. Juist op het moment dat hij wat wilde zeggen, trok een geluid zijn aandacht. Aran was de kamer in gekomen en keek geschrokken naar mama. "Wat is er aan de hand?"
Amiel liep op hem af, voor hij doorhad wat hij deed en gaf hem wat onwennig een aai over zijn krullen. "Mama is een beetje verdrietig. Ga maar even lief spelen, oké?" Aran wierp even een blik op mama maar knikte toen en al snel hoorde Amiel de kinderen zachtjes fluisteren over tekeningen voor mama maken. Bevreemd keek hij naar de nu dichte deur en schudde zijn hoofd. Hoe kon het dat zo omgaan met die twee kleintjes er nog wel zat en hij zich niet eens herinnerde dat hij met Melenwyn trouwde en hen kreeg? Amiel kwam weer bij haar zitten en reikte nu naar haar uit. Bemoedigend kneep hij even in haar hand en liet daarna zijn vingers eens over de ring glijden maar het zei hem niets. "Ik weet niet wat er aan de hand is, Melenwyn, maar het komt vast wel weer terug." Hij moest rationeel blijven. "Net wist ik nog amper dat ik hier was aangenomen en nu weet ik weer dat je als arts kwam optreden." Maar daarna trok hij zijn hand weer terug. "Maar op dit moment ben je verder een vreemde voor me en hoe lastig jij dat vindt, zo lastig vind ik dat ook."