MA - toekomst

[Maanwezen]

Melenwyn begroef zich helemaal in zijn armen, genoot van zijn omhelzing en kuste hem zacht en liefdevol, even niet denkend aan wat er allemaal gezegd was geweest die dag. Ook zij wou geen sorry zeggen. Ergens was ze blij dat ze het eindelijk laten vallen had, ook al vond hij het duidelijk geen goed plan en was hij geagiteerd omdat ze er al zolang mee zat. Tegelijkertijd was ze blij dat hij zo hielp in het huishouden en de keuken alweer proper was. Iedere avond opnieuw gunde hij het haar om haar liefde voor verhalen te delen met de kinderen. Ze wist dat er ooit een dag zou komen dat de tweeling er te groot voor zou zijn, maar ze hoopte dat die dag nog lang weg bleef. Uiteindelijk belandden ze op de bank en hoorde ze hem uit over zijn mentorgesprekken en maakten ze er nog een gezellige avond van, zonder nog een woord te reppen over hun gesprek die middag.
De volgende dag moest ze zelf weer aan het werk en ook de dagen nadien verliepen rustig en verdween de spanning tussen hen. Dat ze er niet over sprak, betekende echter niet dat ze er niet aan dacht. Enkele dagen later ging ze weer op controle naar Von. Gelukkig zag het er naar uit dat Seff aan de beterende hand was en het zoals verwacht niets ernstig was. Dus na een tijdje belandden ze op de bank met thee, Melenwyn weer helemaal vertederd door het kleintje. "Denk je dat er nog veel broertjes en zusjes volgen?" vroeg ze met een lichte glimlach om de lippen.

[Ravief]

Ondanks de fijne avond en de dagen daarna, verdween het ook niet uit Amiels gedachten. Gezien Mel er al een jaar mee liep, leek het hem heel sterk dat het zomaar zou verdwijnen en het was wachten tot het weer opgebracht werd. Hij wist niet goed of zijn argument een geldige was, maar als hij terugdacht aan die nachten en hoe hij was ingestort daarna, vond hij het goed genoeg om bij zijn standpunt te blijven.

Von had gezien dat haar ventje weer meer zin kreeg in eten en weer veel aan het lachen was. Seff was een makkelijke baby gelukkig en het was fijn dat hij weer helemaal gezond was, al was hij soms een beetje warmer dan anders. Von kriebelde haar kind even, maar liet hem rustig op Mel's schoot zitten. Bij de vraag schudde ze echter haar hoofd. "Nee, we hadden Seff eigenlijk niet gepland.. Maar we vinden het goed zo." Het ouderschap zou toch wel voor een groot deel op haar schouders komen, gezien Emil wel vooruit was gegaan maar nog steeds niet heel goed was met emoties en gesprekken en sociaal gedrag. Iets wat Von prima vond, maar hun leven was compleet met Seff. Tenslotte was de hele roedel familie...

[Maanwezen]

Ergens zou ze verwachten dat weerwolven juist meerdere kinderen zouden willen, een groot nest zoals wolven het hadden.. maar dan had ze doorheen de jaren geleerd dat niet altijd alles was zoals het leek. "Niet gepland maar wel duidelijk gewenst," glimlachte ze en speelde even met haar thee. "Ik ehmn, heb het onderwerp vorige week aangesneden bij Amiel.." Ze was er niet zeker van dat Von de juiste persoon was om het aan kwijt te kunnen, maar wie moest ze er anders mee lastigvallen?

[Ravief]

"Geliefd ook, bovenal." Gewenst? Eigenlijk had Von nooit naar zichzelf gekeken als moeder en ook gedacht dat ze nooit een pup zou krijgen. Seff was echt een ongelukje geweest, maar nu hij er was wilde ze echt niet zonder. Von pakte haar thee en blies erin terwijl ze Mel opnam en trok haar wenkbrauwen ietsje op bij het aarzelende aansnijden van het onderwerp. "Dat klinkt alsof hij reageerde zoals je had verwacht? Wat zei hij?" Hoewel Von iemand kon zijn die fel en hard uit de hoek kon komen, was ze bovenal iemand die trouw en loyaal was en zich een goede vriendin betoonde. Ze merkte ook wel dat het Melenwyn hoog zat en vaagjes vroeg ze zich af of de vrouw wel meer vriendinnen had.

[Maanwezen]

Als Von die gedachte uitgebreider had uitgesproken had Melenwyn zich er behoorlijk tegenin geworpen. Tenslotte was de tweeling ook een ongelukje geweest, al had zij wel geweten dat ze ooit kinderen wou, maar dan was er de angst geweest dat haar kinderen het nog zwaar zouden hebben en wel... een heleboel complexen. Ietwat ongemakkelijk schraapte ze haar keel. "Wel.. Het antwoord was duidelijk nee. Het kwam erop neer dat hij denkt dat de kans te groot is dat er weer iets verkeerd loopt.." Hoeveel wist Von daar überhaupt vanaf? Soms wist ze niet meer wat ze al dan niet verteld had.

[Ravief]

"Ooh," Von deed begrijpend en je zag haar nadenken. Ja, ze hadden het over het verlies gehad toen ze met Seff op controle kwam voor de eerste keer en zij net weer kon lopen en hij dus een baby was in plaats van een bolletje pluis. Over Talia en over het Elfje die het niet had gehaald. Ze fronste en dacht na. "In principe is er altijd risico met zwangerschap. Maar dat is zijn reden? Of wil hij echt niet nog een kind?" Want dat was anders. Elke dag had zo zijn eigen risico immers, maar als Amiel echt niet nog een kind wilde, dan hield het op. Als dit zijn enige reden was, dan was hij nog wel om te krijgen, dacht ze, wat ze daarna ook maar hardop tegen Mel zei.

[Maanwezen]

"Ik weet het niet goed," gaf ze aarzelend ten antwoord. "We hebben het er niet bepaald lang over gehad.. maar hij was vooral bang dat het mis zou gaan of dat ik weer zwanger zou worden van een meerling. Maar als ik hem bezig zie met Aran en Lisse, snap ik niet waarom hij ertegen zou zijn om nog een kind te hebben. Hij is zo'n geweldige vader."

[Ravief]

Von haalde lichtjes haar schouders op. "Ik weet het niet, Mel, zo goed ken ik hem niet. Maar misschien moet je het op die toer gooien?" In elk geval niet het maar bij één poging houden, helemaal niet gezien ze er al een poos mee liep. Ze hadden het er nog eventjes over, maar Von vond het ook lastig. Het was niet alsof ze ooit in zo'n situatie had gezeten of er eerder mee te maken had gehad en hier al een keer advies over had gegeven. Dus het afscheid was een beetje vreemd en ze knuffelde haar vriendin lang. "Als dit echt is wat je wil moet je niet opgeven en hem duidelijk maken hoezeer het leeft in je hart."

[Maanwezen]

Zelf vond ze het ook al moeilijk om er gewoon over te praten. Ze had moeite om dingen toe te vertrouwen aan anderen. Bij Amiel ging dat uiteraard wel inmiddels, maar dit was een grote kwestie en het was niet iets waar ze zich zo over zou kunnen zetten. Maar het deed deugd om er met iemand over te kunnen praten en ze knuffelde Von stevig terug voor ze losliet. "Dank je, misschien moet ik dat inderdaad maar doen.. Maarreh, ik spreek je nog wel. En laat me weten als er nog iets is waar ik mee kan helpen." Daarmee doelde ze ook op Seff, die inmiddels helemaal vredig sliep.
Tegen de tijd dat ze thuis kwam was ze nog altijd in gedachten verzonken en ze probeerde het verloren gevoel van zich af te zetten. Die avond lagen ze al in bed en was ze nog steeds de moed aan het verzamelen om te spreken. Ze kon het hier niet bij laten, maar hoe kon ze met hem spreken en hem echt doen luisteren? Hoewel ze zich van hem af wou draaien en stilletjes om stilletjes in slaap te vallen, draaide ze zich naar hem toe, keek naar hem op en liet haar vingers zachtjes over zijn borst gaan. Waar zou hij aan het denken zijn? Sliep hij al?

[Ravief]

Von keek haar nog even na en schudde toen haar hoofd. Ze hoopte maar dat het goed kwam.. Maar daarna ging ze nog eventjes aan het werk en bemoeide zich vervolgens maar met het avondeten.

Amiel was juist aan het wegdommelen toen haar kriebelende vingers hem weer een beetje wakkerder maakten. Wat slaperig gingen zijn ogen open en hij draaide op zijn zij naar Melenwyn toe. "Heey," mompelde hij zachtjes en streelde over haar zij. "Kun je niet slapen?" Een geeuw volgde en hij veegde zijn krullen maar eens naar achteren en deed zijn best om niet in slaap te vallen. Zorgzaam, maar niet erg wakker, gleed zijn blik over haar heen. "Mel? Gaat het wel met je?" iets aan haar maakte dat er een alarm ging rinkelen bij hem.