MA - toekomst

[Maanwezen]

Oh, Odette had wel door waarom hij zich in zijn drankje verslikte had. Trouwen en kinderen krijgen met een Mens was zo ongeveer het laagste dat je als Shanea kon doen. Voor andere rassen kon het misschien nog door de vingers gezien worden, maar als Nachtelf was het al helemaal taboe. Nee, dat was niet haar slimste zet ooit geweest, maar Odette was indertijd radeloos geweest en het was de beste kans die ze gehad had. Als er maar een Nachtelf in de buurt was geweest die ze het hof had kunnen maken.. Maar dat was een verhaal voor een andere keer en een andere plaats, een verhaal dat Amiel misschien wel nooit te horen zou krijgen, of hij zou er echt al achter moeten vragen. Hoe groot was die kans? Toen hij weg was verduisterde haar humeur. Hoe kon hij, nota bena, haar zo veroordelen? Na al die tijd dat ze gehoopt en geprobeerd had en dan... Haar kaak trok strak en ze schoof zijn drankje naar haar toe. Het was nu of nooit, besliste ze impulsief. Ze zou hem doen inzien dat zij een fantastische match waren, dat hij die vrouw en kinderen best kwijt kon en ze haar mensenman ook niet nodig had. Als Amiel maar zou inzien wat ze waard was.. als hij Athos zou zien.. Snel prevelde Odette wat woorden en terwijl niemand keek prikte ze in haar vinger en liet één enkele druppel bloed in zijn glas vallen. Haar teken leek zich te roeren op haar huid. Het was lang geleden dat ze magie gebruikt had dus ze moest even diep nadenken en zich concentreren, maar hier voelde ze zich zeker van. Hij zou van gedachten veranderen. Ze zou hem krijgen. Hij zou het inzien. Alles zou beter worden. Het kwam eindelijk goed. Ze zou krijgen wat ze verdiende. Indertijd was hij een andere man geweest, dat had hij zelf gezegd. Dat betekende toch dat hij nu open zou staan voor haar en wel klaar was voor een relatie?
Tegen de tijd dat Amiel terugkwam zat Odette weer ontspannen achterover geleund en glimlachte ze hem toe, al zou haar baas het vast niet zoveel langer meer trekken zonder haar. "Oh, denk je?" koerde ze, duidelijk verheugd. Ja, het zou geweldig zijn als Athos naar Eldon kon gaan. Het was een kans voor hem, een mogelijkheid tot een betere toekomst. Bovendien was het zijn geboorterecht. Hij hoorde daar thuis! "Dat zou fantastisch zijn. Ik bezweer je dat hij Eldon enkel eer zou brengen. Echt, Amiel, je zou hem moeten zien... Maar goed. Juist daarom! Laten we drinken, op onze ontmoeting," zei ze en hief haar glas. Misschien had ze zich even laten wegvoeren toen ze vurig over haar zoon sprak, maar hij was haar hoop, haar sprankeltje licht in de duisternis.

[Ravief]

Hij ging rustig zitten en was blij dat ze niet inging op zijn verstikking. Odette was heus niet dom en had vast en zeker wel door waar het van was gekomen. Amiel glimlachte naar haar. "Tuurlijk wel. Kaspar is een schappelijke man, dat komt heus wel goed." Ja, in de jaren erna had hij heel wat meer respect voor die man gekregen. Wel keek hij een beetje verbaasd bij de enthousiaste 'Amiel je zou hem moeten zien!'. Ehm... zo goed kenden ze elkaar niet. Ze kenden elkaar eigenlijk helemaal niet. Waarom zou hij haar kinderen moeten zien? Maar hij toostte met haar en sloeg zijn glas achterover. Waarna ze nog wat keuvelden, Amiel haar succes wenste en nog wat borreltjes achterover sloeg en daarna wat at, want hij begon de alcohol behoorlijk te voelen. Best gek eigenlijk, hij had daar normaal niet zo'n last van. Maar ja, hij was dan ook een wijndrinker.
Nog redelijk normaal wist hij de andere docenten te groeten maar buiten werd wel duidelijk dat hij echt aardig aangeschoten was. Hij kwam wel goed thuis, maar hij was vertrokken toen hij in bed lag was hij ook meteen vertrokken naar dromenland.

[Maanwezen]

Niet zolang nadat hij zijn glas achterovergeslagen had, had Odette zich geëxcuseerd met de mededeling dat ze weer aan de slag moest en de wens hem snel weer te zien. Daarna had ze hem nog wel in de gaten gehouden, maar ze besefte maar al te goed dat het een kwestie van tijd was en ze nog even geduld uit moest oefenen. Toch was ze ervan overtuigd dat het goed kwam. Van nu af aan kon het enkel beter worden, bezwoer ze.

De volgende ochtend draaide Melenwyn zich ietwat loom in bed en knipperde verbaasd toen ze Amiel naast zich zag. Haar leeuwerik lag nog in bed? Dat was ook niet zijn gewoonte. Hij moest het wel erg laat gemaakt hebben, maar zoals gewoonlijk had ze als een blok doorgeslapen en nauwelijks gemerkt dat hij naast haar in bed gekropen was. Melenwyn kroop dicht tegen hem aan en rolde zich tegen hem op, blij om hem weer dichtbij te hebben. Het bed had de vorige avond ineens erg groot en leeg geleken, al had ze nog nooit zoveel plaats gehad. Nog wat soezerig sloeg ze een arm om hem heen en tevreden sloot ze haar ogen weer. De kinderen sliepen ofwel nog, of waren zich stil bezig aan het houden, maar het was hoe dan ook rustig in huis.

[Ravief]

Meestal was hij wel op voor de haan zijn herrie kon laten horen in het dorp (gelukkig hadden ze geen hanen op Eldon) om te trainen en daarna om ontbijt te maken of mee te brengen uit de keukens en met de tweeling te spelen. Nu sliep hij als een blok en zou eventjes niet wakker worden.
Pas een half uur later voelde hij iets kriebelen. Met een halve kreun opende hij zijn ogen en staarde naar... haar? Amiel moest nog even wakker worden en de hoofdpijn van het drinken hielp totaal niet mee. Hij veegde de lokken uit zijn gezicht en staarde naar... Een lachende... LUCHTELF?! Bij alle... waar was hij nu weer beland? Ze was wel knap, dat moest hij haar toegeven.
"Goeiemorgen slaapkop," lachte ze hem toe.
Wacht eens... ze had kleren aan? Waarom had ze kleren aan? Amiel bromde vaag iets over goedemorgen en hoofdpijn en trok eventjes de deken weer omhoog. Wilde ze zo graag nog een ronde dat ze hem daarvoor wakker had gemaakt? Hij voelde een hand door zijn krullen gaan en dat voelde bekend en teder. Het verwarde hem maar hij liet zich daardoor niet weerhouden om even over haar zijden te strelen en toen voelde hij het. Ze was.. zwanger? Hoeveel had hij wel niet op dat hij zich niets meer van hun vrijpartij kon herinneren? Alsof hij zich gebrand had, trok Amiel zijn hand terug. Hij kwam overeind en wreef de slaap uit zijn ogen om daarna eens rond te kijken. Wel wel.. dat was een riante slaapkamer. Wie had hij wel niet veroverd? Zijn eigen kamer was niet eens zo groot. Ze was dan in elk geval geen docent. "Ik moet nodig aan het werk," zei Amiel, een excuus wat altijd goed werkte om de kamer uit te gaan. "Ik weet niet meer wat we hebben gedaan vannacht, maar je hebt vast genoten." Hij hopte in zijn kleren, blies de vrouw in bed een handkusje toe en liep de kamer uit. Om ineens belaagd te worden door twee koters! Wat in de naam van zijn voorouders was hier gaande?!

[Maanwezen]

Enigszins geamuseerd keek Melenwyn hem na, maar sloeg het dekbed op en opende een raam om wat frisse lucht binnen te laten voor ze hem achterna ging. Wat had hij in? Hoeveel had hij niet op gisteren. "Amiel, het is weekend," herinnerde ze hem met een lachje, al snapte ze echt niet wat hij in had. Normaal hield hij ervan om te knuffelen in bed en hij had nog nooit eerder zo op haar gereageerd. Toch liet ze zich niet uit het veld slaan. Terwijl Arandur en Lisse op hen af spurtten, sloeg ze haar armen langs achter om Amiel heen en drukte haar hoofd tegen zijn rug aan. "Zie, nu heb je hen gealarmeerd," bromde ze zachtjes, aangezien ze gehoopt had op nog wat rust met hem alleen, hoezeer ze haar koters ook graag zag.
Aran en Lisse liepen om het eerst op hen af en besprongen Amiel bijna. "Mogen we naar buiten? Gaan we voetballen? Zijn het vandaag pannenkoeken?" riepen ze door elkaar, vooral kijkend naar papa gezien ze wisten dat mama niet al teveel energie had in de ochtend, al was Melenwyn vandaag verrassend helder van geest. En Lisse voegde er een zin aan toe die ze de laatste tijd al te vaak gebruikt had. "Komt broer bijna?"

[Ravief]

Misschien was het een soort automatisme? "Eerst aankleden en haren doen en ontbijt." Stomverbaasd staarde hij de twee druktemakers na en maakte zich zo snel mogelijk los van het fladdergeval zonder extreem over te komen als een lompe boer. Waar in de vrede kwamen die zinnen vandaan? Vervolgens een blik op.. de vrouw. Verdorie. Zoek naam, hersens! Amiel besloot het te laten en keek rond in de woonkamer/eetkamer en zag hij daar een bureau in de hoek om te studeren? Wie was deze vrouw? En waarom leken die kids op hem? Was dit een soort van zieke grap en leefden zijn broers nog en hadden die een gezinnetje gesticht met haar? Zijn blik gleed naar haar handen maar ze droeg geen ring. En toch twee kids en zwanger? Waar was de man in dit alles?
"Weet ik. Anders had ik nooit zoveel gedronken.." daarna een beschuldigende blik naar haar. "Wat heb je me wel niet gegeven? Maakt ook niet uit.. ik ga trainen." Dit alles werd veel en veel te bizar en hij vluchtte de kamer uit voor er meer tegen hem gesproken kon worden en hij tegengehouden kon worden. Snel even trainingskleren zoeken en zijn zwaard en dan zou hij zich vast wel weer de oude voelen. Of even naar de keukens en zoeken naar een pijnstiller en een ontbijt? Amiel haalde een hand door zijn krullen en... sinds wanneer had hij een fricking oorbel?!
Midden in een gang bleef hij stilstaan en leunde tegen de muur. Oké eerst pijnstillers zodat hij kon denken. Dit was niet normaal meer. Hij zocht wat spullen op in de ziekenboeg, zocht daarna een leeg hoekje op ergens in het kasteel en sloot zijn ogen. Wat kon er gaande zijn? Misschien had hij gewoon een fikse kater.. of... fronsend schoof hij de mouw van zijn shirt omhoog. Wat ongelovig staarde hij naar zijn Merkteken. Had hij gisteren zwarte magie gebruikt? Was zijn geheugen daardoor aangetast? Had die vrouw van net hem behekst in het laten denken dat ze een relatie hadden? Want dat was dan behoorlijk gelukt als het ging om de effecten om hen heen, maar niet in zijn hoofd! Oké.. hij moest met Kaspar spreken. Hij was hier nog niet heel lang, maar hij was duidelijk niet fit. Het hoofd van de school zou vast wel weten wat er moest gebeuren.
Vreemd genoeg was er geen Kaspar te bekennen. Normaal zou Amiel er heus wel aan denken dat die man elk weekend naar Klein-Eldon vertrok omdat hij daar een geliefde had. Maar deze Amiel wist dat niet en vertrok maar naar het vertrek waar hij zich veilig voelde: zijn lokaal.

[Maanwezen]

Melenwyn had eerst gelachen om het enthousiasme van de tweeling, maar kon Amiel toen enkel verward aankijken. Wat had hij in? Was dit weer de spanningen die te hoog opliepen? Ze had juist verwacht dat een avondje uit hem zou helpen ontspannen en zijn hoofd even van alles af zou nemen en hij opgefrist terug zou komen. Beduusd keek ze hem dan ook aan, hopend dat de training hem inderdaad wat zou helpen. Arandur en Erulisse snapten er ook niet al teveel van, maar dan ging zij maar rustig met de tweeling aan de slag. Wassen, haren kammen, eten en dan maar tekenen. Misschien zou hun geklieder manlief wat opvrolijken.

Even was Amiel alleen in zijn lokaal en kon hij daar doen wat hij wilde, maar het duurde niet lang vooraleer de deur openging en een schoonmaakster binnenkwam. Elisa keek verbaasd op toen ze Amiel zag. "Professor? Wat doet u hier? Hoorde hij nu niet thuis te zitten bij zijn vrouw en kinderen? Dat was juist de reden dat ze in het weekend kwam schoonmaken. Er waren ook geen examens dus ze zag niet in waarom hij hierheen kwam. Of... boterde het niet te huize DuVeresova?

[Ravief]

Wat deed hij hier? Verstoord keek Amiel op. Hij had rustig aan zijn bureau gezeten en had een boek gepakt om te lezen. Vreemd genoeg was het een eigen werkje wat al af was. Hij kon toch echt zweren dat hij dit alleen nog maar in zijn hoofd had opgetekend.
"Zitten en studeren, dat zie je toch?" Eigenlijk wilde hij haar afsnauwen en zorgen dat ze ophoepelde, maar haar figuurtje stond hem wel aan. Zijn donkere ogen gleden even snel over haar heen. Hij had haar nog niet gehad, dat was iets waar hij zeker van was. Tegelijkertijd was hij een beetje afgeleid om daar teveel over na te denken en een move te maken. Normaal zou hij haar ongeveer al bespringen en zou zij maar al te graag willen, maar daar was deze ochtend iets te vreemd voor. Moest hij haar ernaar vragen? Maar zo snel hij dat gedacht had, zo snel was die opwelling ook weer weg. Hij was Amiel duVeresova. Hij zou niet iemand om hulp vragen. Laat staan een vrouw die hij niet kende!

[Maanwezen]

Automatisch hief ze haar handen op in een afwerend gebaar. Hij snauwde haar dan wel niet af, erg vriendelijk was hij ook niet echt. "Oké oké als jij het zegt. Ik had het enkel niet verwacht." Het was niet dat ze echt goed bevriend waren maar af en toe maakten ze wel een praatje en enkel als hij het super druk had of humeurig was gaf hij haar die attitude. Tenslotte was het al jaren geleden dat ze iets geprobeerd had bij hem en lag dat duidelijk in het verleden. "Stoort het als ik mijn werk doe?" Vroeg ze, al lag er iets van sarcasme in haar stem.

[Ravief]

"Als ik je mening wil, vraag ik er wel om. Houd je mond en doe je werk." Waar was hij nou weer terecht gekomen dat schoonmaaksters -schoonmaaksters!! - zo tegen hem durfden te spreken? Amiel wist het eventjes werkelijk niet meer en streek met zijn vingers door zijn haar dat echt belachelijk lang was. Zijn aandacht was allang niet meer bij het boek dat op zijn bureau lag. Hij probeerde te ontdekken wat het laatste was wat hij zich kon herinneren en stelde langzaam een tijdlijn op.
Hij had met Marcus gereisd en hem vaarwel gezegd. Had wat landen verkend en had per ongeluk Eldon gevonden. Kaspar had hem zien spelen met magie. Hij was docent Spreuken.
Daar hield Amiel op. Hoe lang al? Hij was in de zomer gekomen -eind juli begin augustus. Hij wierp een blik naar buiten. Het leek nog aardig weer te zijn maar al wel kouder. Oktober misschien? Dus hij was hier of al een paar maanden, of.. Nee, hij kon zich lessen herinneren. Dus zeker een jaar al. Waarom was alles zo wazig? Moest hij dan toch terug naar die vrouw? Amiel gromde lichtjes bij het vooruitzicht. Hij wilde niet! Maar zij leek hem behoorlijk goed te kennen en dan nog die twee ukkies... Was hij..? Nee, toch zeker!
Amiel kwam overeind en klapte het boek dicht en nam het mee. Misschien wist zij wanneer die was uitgekomen en hoe lang hij hier al was. Ondanks zijn tegenzin begaf hij zich toch maar terug naar de vrouw waarmee hij misschien wel, misschien niet had geslapen.