MA - toekomst

[Maanwezen]

Het was maar goed dat Amiel had geleerd met woorden om te gaan en zachtere versies te vinden, want anders zouden er al veel gesprekken niet goed zijn afgelopen. Nu durfde ze eindelijk opkijken en zag dan ook dat hij er duidelijk moeite mee had. Melenwyn moest haar uiterste best doen om het onderwerp niet meteen van tafel te vegen. Het was iets wat ze wou, dus ze kon er niet onderuit door het even weg te lachen en te doen alsof ze er niets van meende. "Ik weet het," zei ze zachtjes toen hij nog eens zei dat ze het er al over gehad hadden. Een paar keer zelfs, al had ze er toen niet zo'n harde twijfels over gehad als nu. "Toen Von net bevallen was, ben ik erover beginnen nadenken." Wat betekende dat ze er al een jaar mee zat. Een jaar waarin ze met het idee speelde en het weer verworpen had. Ze had wel al eens een heel pak subtieler gepolst naar Amiels mening, maar toen ook de rode vlag gekregen.

[Ravief]

"Een jaar!" Amiel trok zijn hand terug en ging met beide handen door zijn krullen. Een gebaar wat vaak vertelde dat hij geen idee had wat hij moest doen of zeggen en een momentje nodig had. Het leek te stormen in zijn donkere ogen, maar gelukkig zag je daar maar weinig van, behalve dan dat ze erg donker waren momenteel. "Bij de goden, Mel..." Amiel schudde zijn hoofd in ongeloof. Ze had al een jaar met het idee lopen spelen en het nu pas durven aankaarten? Wauw, hoe goed was hun huwelijk wel niet?!
"Je overvalt me nogal," klonk zijn stem uiteindelijk zacht. Zijn blik stond bezorgd en zorgzaam tegelijk. Amiel hield er niet van om haar af te wijzen, en dit dingetje... "Lieverd, de kansen dat het niet goed gaat..." Hij keek weg en haalde even rustig adem om zijn bonkend hart te kunnen bedaren. "Ik denk dat wij beiden het niet goed kunnen verwerken als dat nog eens gebeurd," met 'dat' doelend op Mauben Istion. Daarnaast wilde Amiel niet nog eens moeten beloven voor kinderen te zorgen terwijl zij met de dag achteruit ging. Er was natuurlijk prima kans dat het wel goed ging, maar die kans was in zijn ogen niet groot genoeg om het te wagen.

[Maanwezen]

Melenwyn bleef hem gespannen aankijken en zag de emoties wel degelijk op zijn gezicht. Inmiddels kende ze hem ook wel lang genoeg om te weten dat er zich meer afspeelde en hij meer voelde dan hij liet uitschijnen. Hij bleef lief en zacht, maar haar hand voelde ineens koud aan. Zijn woorden, het 'nogal' overvallen, waren duidelijk geen gehele weerspiegeling van wat hij waarlijk dacht en voelde, al snapte ze de hint wel. Bij zijn laatste opmerking kromp ze even ineen. Natuurlijk moest ze denken aan Mauben Istion, alsof ze hun kind kon vergeten.. en hoe dichtbij ze was geweest om er samen met de tweeling aan te bezwijken. Keer op keer had ze zichzelf gelukkig mogen prijzen dat Amiel er voor haar was. Als hij er niet was geweest, als hij niet zo van haar gehouden had, als hij geen geneeskrachtige magie had gekend, als als als zoveel, dan had ze al lang de geest gegeven. Maar inmiddels waren ze al zoveel jaren verder en was ze gezond en sterk. In al die tijd was ze nauwelijks ziek geworden, op een verkoudheid hier en daar na.
"De kans dat het niet goed gaat is klein. Het was toen vooral misgegaan door.. hààr en, ik ben er zeker van dat het niet nog eens zo gaat. Amiel, ik ben gezond, ik ben sterker dan je denkt." Erhmn.. Soms dan. Haar frêle verschijning gaf haar woorden niet echt kracht, maar ze geloofde er wel in. "Is dat het enige probleem?" Was dat de enige reden dat hij het niet wou?

[Ravief]

"Je was zwanger van drie, Mel.. ga me niet vertellen dat dat niet risicovol was.." Sterker nog, dat hadden ze wel gemerkt en het deed hem pijn om het hier over te hebben. Zijn gezicht vertrok wat in een poging zijn emotie onder controle te houden. "Wat als je weer in verwachting raakt van een meerling, hm?" Hij schoof achteruit en wreef over zijn voorhoofd en stond zelfs op. Hij beende heen en weer, wanhopig om over te brengen hoe hij zich toen had gevoeld en hoe vreselijk het was geweest om verse papa te zijn en geen idee te hebben wat hij moest doen en het niet met haar kon delen. "Ik wil dat niet weer doormaken." En daarmee was voor Amiel voorlopig het onderwerp afgesloten.

[Maanwezen]

Melenwyn hoorde de resolutie in zijn stem en sloeg haar blik neer. Ergens had ze wel verwacht dat ze het onderwerp niet aan moest halen, dat ze hem er niet om moest vragen. Tot zover de kans op een gezellig etentje voor hen twee... Maar ze vond dat hij ongelijk had en ze slikte een repliek in. Ja, ze was toen zwanger geweest van een drieling, maar hoe groot was de kans dat ze weer zwanger zou worden van een meerling? Bovendien waren alle omstandigheden nu gunstig. Het kon in haar ogen niet anders dan goed verlopen.
Zonder nog wat te zeggen goot ze haar kom soep terug in de pot en begon ze af te ruimen, haar lippen opeen geperst. Hij had niet geroepen, niets gemeen gezegd, noch zijn stem verheven, maar zijn uitstraling en de vastbeslotenheid in zijn stem waren genoeg geweest.

[Ravief]

Gelukkig was er niet heel veel tijd om te zwijgen/ruziën. Amiel at zijn bord wel leeg, maar daarna kwamen er twee stuiterballetjes binnen en moest hij weg om te werken. Zijn plezier dat ze samen tijd hadden gehad was verdwenen toen Mel het onderwerp had aangesneden. Haar vraag bleef maar rondspoken.. 'Is dat het enige probleem?'
Amiel schudde zijn hoofd en had zijn aandacht er niet echt bij die avond. Wat dat dan niet genoeg? Melenwyn mocht dan zeggen dat ze sterk was -en voor een deel had ze daar gelijk in want haar weerstand was behoorlijk omhoog gegaan- maar ze was nog steeds tenger en behoorlijk slank.
Ze hadden wel eens een ergere ruzie gehad, maar toch voelde het in huis aan alsof ze de hele middag naar elkaar hadden geschreeuwd, toen hij terug kwam van zijn mentorgesprekken. Even zocht hij haar blik, maar Amiel wist echt niet wat hij erover moest zeggen. Ergens was het idee van een zwangerschap die wel goed ging en nog een kleine aanlokkelijk, maar was het iets wat moest? Ze hadden een goed leven met twee hard groeiende kinderen en geld groeide nog altijd niet aan bomen.. Amiel vond het niet per se een toevoeging, al zou hij nooit voorstellen om het weg te halen als Mel in de afgelopen jaren wel weer in verwachting was geraakt.

[Maanwezen]

Melenwyn had zich met de kinderen beziggehouden en het gesprek vooral proberen vergeten. Lisse en Arandur hielpen haar met enkele plantjes verpotten, kruiden sorteren en ze toonde hen hoe ze die konden verwerken tot lekkere hapjes voor bij het avondeten. Het moest alleen niet àl te lang duren of ze verloren hun interesse en zouden het saai vinden. Tegen de tijd dat Amiel weer thuiskwam hadden ze tekeningen gemaakt en boven de haard gehangen en daarna op het tapijt een fort gebouwd van kussens waar ze samen verhaaltjes aan het lezen waren. Uiteraard keek ze op toen hij binnenkwam en haar blik kruiste even de zijne, maar ze kon zich er even niet toe brengen om te lachen zoals altijd. Daartegenover ontbrak het enthousiasme van de tweeling niet. Die sprongen overeind met een "papa!" en begonnen meteen honderduit te vertellen over Themis en wat ze allemaal gedaan hadden.
Terwijl de tweeling zijn aandacht opeiste ging Melenwyn maar naar de keuken om het eten te halen. Ze had beloofd dat ze in het fort zouden eten als ze maar flink waren. Inmiddels was ze ook niet gestopt met tobben. Ze hadden toch genoeg geld voor nog een kind? Het was niet dat ze tekort schoten of zouden schieten. Het was iets waar ze al veel langer over aan het nadenken was, maar wat pas echt wortel had geschoten bij de geboorte van Seff. Al die tijd had ze het uit haar hoofd proberen zetten, maar nu was het toch echt wel duidelijk dat het iets was wat ze echt wou. En als het niet nu was, dan zou het nooit meer gebeuren.. Ze zou nooit opzettelijk stoppen met haar kruiden nemen en 'per ongeluk' zwanger worden, maar ze had zo hard gehoopt dat Amiel hier positiever over zou staan. Zou het dan zo erg zijn om nog een klein wezentje groot te brengen? Melenwyn bracht de plateau naar de woonkamer. Het voelde inderdaad alsof ze naar elkaar hadden staan schreeuwen in plaats van slechts enkele minuten erover gepraat te hebben.

[Ravief]

"Oef!" kwam over zijn lippen toen de tweeling hem bestookte met knuffels en verhalen en hem meetrokken naar hun fort. Al snel zat hij in kleermakerszit op een kussen, met Arandur en Erulissë voor hem, vol met verhalen en belevenissen. Ze hadden koekjes gebakken en tikkertje en verstoppertje gespeeld en bewakers laten schrikken en ze hadden van mama geleerd over allemaal groene dingetjes en dat ze heel lekker smaakten in de soep. Amiel had het idee dat ze de helft verzonnen, maar gezien ze ook zijn bloed hadden kon het maar zo zijn dat ze wél heel de middag streken aan het uithalen waren.
Hij kwam overeind toen Mel terugkwam met een dienblad die aardig zwaar leek en schoot haar te hulp, ondertussen de monstertjes aanmanend stil te zitten, dan kregen ze hun bord op schoot. Met twee borden minder was het al beter te doen en ze zaten om het dienblad heen, bord op schoot, te eten.
Ondanks wat er vanmiddag was voorgevallen, had Amiel zijn hand op Mel's been en zocht hij af en toe contact met haar. Hij wilde geen ruzie met zijn vrouw.

[Maanwezen]

Melenwyn probeerde het van zich af te zetten en moest wat lachen om het enthousiasme van hun tweeling. Eigenlijk kregen ze er geen woord tussen tenzij ze letterlijk zeiden dat ze hun mond even moesten houden omdat mama en papa wilden praten. Maar doorgaans kregen de kinderen voorrang. Ze wilden immers niet dat ze zich geremd voelden om dingen te vertellen. Inmiddels was ze gelukkig weer ontspannen genoeg om op het gemak te eten en ze legde haar hand op die van Amiel, gaf een zacht kneepje en vermeed zijn oogcontact niet meer. Ruzie maken was de oplossing niet. Ze wou niet nog een avond verknallen.

[Ravief]

Zodra het eten voorbij was, ruimde Amiel af. De tweeling mocht altijd nog eventjes opblijven, maar daarna was het wassen en tandenpoetsen. Dan stopte hij ze in en kregen ze nog een verhaaltje van Mel. Meestal was dat het moment dat hij aan de afwas begon en ook deze avond was dat niet anders. Het voelde als een normale avond en gezien Melenwyn wel ingegaan was op zijn kleine gebaren, was zijn spanning voor een groot deel verdwenen. Een glimlach verscheen om zijn lippen toen hij gelach en gegiechel uit de kamer hoorde komen en ging vlug verder met de pannen. Zodoende was de keuken aan kant op het moment dat Mel klaar was en de tweeling hopelijk ging slapen en niet nog een uur bleef stoeien en kletsen.
Hij draaide zich met een glimlach naar haar om en omarmde haar lang. Ergens had hij het idee dat hij zijn excuses aan moest bieden, maar dat deed hij niet. Hij wilde niet per se nog een kind, helemaal niet ten koste van haar gezondheid.