MA - toekomst

[Maanwezen]

Melenwyn had Amiel enkel aangemoedigd om mee te gaan, blij te horen dat hij zich wat meer onder andere Shanea begaf, al had ze daar zelf soms ook moeite mee. Maar ze wou hem niet voortdurend opsluiten bij haar en de kinderen en dit was zijn kans om er tussenuit te gaan! Zeker gezien de collega's die hem meevroegen zelf geen gezinnetje hadden en dus nog behoorlijk los waren. Het zou goed doen om even weg te zijn van de stress, daar was ze zeker van. Bovendien was ze niet bang dat hij ook maar ooit met een andere vrouw op stap zou gaan, gezien hij van haar hield en hij best aan zijn trekken kwam, toch? Nee, ze had geen twijfels.
Uiteindelijk moest ze haar maalstroom aan gedachten stilzetten en stopte ze de tweeling in bed met hun verhaaltjes, liet hen zelf ook even tegen haar buik spreken en maakte van de gelegenheid gebruik om een lang warm bad te nemen en niet zo heel lang na de tweeling onder de wol te kruipen. Hoe sneller ze sliep, hoe sneller Amiel bij haar terug zou zijn, redeneerde ze.

Tegen dat Amiel halverwege zijn borrel was, daagde er ineens een vrouw naast hem op, die hem verbaasd opnam. Ze had de man van achteren gezien en gemerkt dat hij een aangename verschijning was, waarop ze besloot hem wat te plagen, maar nu vielen haar plannen in het water. "Zie ik dat goed? Amiel? Ben jij dat?"

[Ravief]

Nee, hé. Had hij weer. Rust, hij wilde gewoon rust! En in zijn eentje zich een beetje bezatten en dan fantastisch goed slapen. Amiel keek met een zucht op naar de vrouw en fronste lichtjes. Iets aan haar kwam hem vaag bekend voor en terwijl hij nadacht over hoe ze elkaar konden kennen, draaiden zijn vingers aan de ring in zijn oor. "Ja?" Het donkere haar van de vrouw kon de tatoeage op haar hals niet helemaal verbergen. Misschien was die drank sterker dan gedacht, dat hij nu al zijn geheugen kwijtraakte. "Ehm.. sorry, ik kan even niet op je naam komen.. Lange dag enzo," mompelde hij en glimlachte lichtjes verontschuldigend.

[Maanwezen]

De vrouw keek hem verbouwereerd aan en allerlei gevoelens schoten door haar heen. Hij herkende haar niet meer? Serieus? Het was dan wel al enige jaren geleden, maar ze was nog niet zoveel veranderd! De Nachtelfe voelde verschillende emoties, gaande van teleurstelling tot woede opflakkeren. Er ging nauwelijks een dag voorbij dat ze niet.. en toch.. "Kijk nog eens goed," suggereerde ze, een plateau in haar handen.

[Ravief]

Hij kapte eerst maar eens de rest van het drankje achterover.
"Odette! Niet kletsen met klanten," bulderde een stem vanuit de keuken. Amiel trok een wenkbrauw op en keek nog eens naar de vrouw. Ineens daagde het hem. Hij kreeg grote ogen toen hij de herinnering van het bankje ineens weer binnenkreeg. "Zeg maar tegen je baas dat deze klant wil dat je pauze krijgt." Hij legde een behoorlijk bedrag neer op haar dienblad. "Neem maar een fles van dit goedje mee."

Het duurde even voor ze terug was en tegenover hem in het zitje schoof. Weer gleed zijn blik over haar heen. "Je werkte op Eldon niet?" Hij glimlachte kort. "Ik weet niet precies meer wat je deed, want volgens mij hadden we heel andere ontmoetingen. Hoe is het met je?"

[Maanwezen]

Haar ogen waren groot geworden bij het bedrag en hoewel haar baas nog even had gebulderd hield hij zijn mond toen ze de fles bestelde. Ja, dat was genoeg om even pauze te nemen, al zouden de andere dienstmeisjes even extra hard moeten werken om haar plaats in te nemen. Odette's hart had een sprongetje gemaakt. Al die tijd was ze wrokkig geweest en had ze gehoopt dat hij haar was komen opzoeken, maar nu... Hij was haar nog niet vergeten. Hoewel hij nu deed alsof het niets voorstelde, wist hij toch wel meer dan dat? Ze hadden heel wat 'andere ontmoetingen' gehad over een tijdspanne van een jaar. Dat moest vast iets betekenen voor hem.
Bovendien... Nu was hij hier en bij de Godin, hij was nog geen haar veranderd. Misschien was hij enigszins grijzer geworden? Haar ogen gleden even over zijn handen terwijl ze de fles neerzette en plaatsnam. Geen ring. Dus hij was nog altijd de Casanova die ze al die jaren geleden had leren kennen.
"Met mij gaat het uitstekend," loog ze en wierp hem haar meest lieflijke glimlach toe. Ze wijdde maar niet uit over haar eigen situatie en gooide het over een andere boeg. Oh, hij zou eens moeten weten. "Het is goed je nog eens tegen het lijf te lopen. Ik dacht al dat je geen verzetjes meer opzocht. Hoe gaat het met jou? Nog altijd professor?"

[Ravief]

Het ging uitstekend met haar? Maar ze werkte in een bar, terwijl ze toch een Nachtelf was. Amiel dacht hoog over zijn eigen ras en hoewel niet iedereen een titel had, had iedereen wel mogelijkheden om iets van zijn of haar leven te maken. Werken in een mensenbar onder een menselijke baas.. nee dat zag hij niet iedereen doen.
Maar Amiel knikte lichtjes en glimlachte naar haar en schonk voor hen beiden een borrel in. "Goed zo." Al was het misschien een leugen, misschien waren er wel goede dingen in haar leven en daar zou hij blij om zijn. Hij lachte lichtjes en schudde zijn hoofd. "Je gelooft het misschien niet, maar ik ben ondertussen al acht jaar getrouwd. Twee kids en inderdaad nog steeds voor de klas. Geen avontuurtjes meer sinds... lang." Iets waar hij niet rouwig om was. Hij had een heerlijk leven. "En met jou? Ga me niet zeggen dat je single bent?"

[Maanwezen]

Er waren inderdaad niet veel Nachtelfen die zich zouden verlagen tot dit beroep, maar Odette had haar redenen gehad om hier haar toevlucht toe te nemen en het was een historie die ze niet zomaar aan hem uit de doeken zou doen. Zeker niet toen ze zijn laatste mededeling hoorde. Ongelovig keek ze hem aan. Het ongeloof was iets waar hij zeker niet over verbaasd zou zijn, maar wat hij niet zag was de woede die ermee gepaard ging. Hij had een vrouw? En kinderen? Twéé? Dat dacht hij maar! "Dat klinkt inderdaad.. Wauw. Ik had nooit gedacht dat een monogame relatie iets voor jou was. Wat heeft de klik gemaakt? Is het de leeftijd?" vroeg ze half-serieus, want ze kon zich niet inbeelden wat voor reden hij had om te stoppen met rond te slapen.
"Nee, ik ben niet single." Ze viste haar sobere ring heel even uit haar schort voor ze hem weer wegstak. "Maar ik krijg meer fooi wanneer de klanten denken van wel. Dus sssst. Ik ben binnenkort tien jaar getrouwd, drie kinderen, al had mijn man er graag nog wat meer gehad," zei ze op neutrale toon.

[Ravief]

Hij lachte. "Niemand geloofde het ook eigenlijk." Tot ze dan zagen dat hij heel serieus was en ze echt trouwden voor de hele school. Het was een fantastische herinnering en hij glimlachte eventjes. "Nee, niet de leeftijd. Meer goede gesprekken en er achter komen dat er meer in het leven zit dan plezier voor één avond."
Zijn donkere ogen gleden naar de ring en hij nam haar eens op. Ze keek er niet heel blij bij. Niet bij het getrouwd zijn en niet bij het noemen van haar kinderen. "Hoe bevalt het moederschap?" Amiel wist niet echt of dat de weg was die ze had willen gaan en hij wist ook niet helemaal of hij sociaal met haar moest blijven doen.. Maar hij kon haar moeilijk afwimpelen, toch?

[Maanwezen]

"Je gaat me toch niet zeggen dat je dat nu pas bent in gaan zien? Bij je huidige vrouw, bedoel ik? Je had vast eerder meer dan plezier voor één avond, toch?" Odette kon zichzelf niet inhouden en haar handen gleden om haar glas heen. Haar bruine ogen keken hem intens aan. Het was moeilijk om te zien hoe hij oplichtte bij die herinnering. Was dit de nachtelf waar ze al die tijd naar gehunkerd had? Was dit de man die ze op een voetstuk had geplaatst?
Bij de vraag naar het moederschap probeerde ze zich weer van haar beste kant te tonen. "De oudste, Athos, hij is slim als een uil, sterk als een beer en sluw als een vos, een echte Nachtelf in hart en nieren. Ik kijk er al naar uit om hem naar Eldon te sturen, als dat lukt.. maar de andere twee lijken teveel op hun vader, teveel mens in zich." Het woord 'mens' spuwde ze uit en even keek ze op, om te zien of niemand haar gehoord had. Maar dat was belachelijk. Niet in zo'n luidruchtige bar. Maar toch. Hoe had ze het ooit in haar hoofd kunnen halen een mens te trouwen en er dan nog halfgebroed mee te krijgen ook? Als ze kon zou ze zo een Nachtelf aan de haak slaan, maar welke respectabele Nachtelf wou haar nu nog hebben? Het was maar best dat ze niet dronken werd of ze zou haar mond nog eens voorbij kunnen praten.

[Ravief]

Wat verbaasd keek hij haar aan en haalde zijn schouders lichtjes op. Amiel was wel een beetje verlegen met het onderwerp van zijn verandering. Het was een beetje geleidelijk gegaan maar toch... "Ehm.. Ik denk dat ik me vooral besefte hoe leeg mijn leven was. Van iemand houden was.. behoorlijk nieuw voor mij." Ondertussen nam Amiel haar op. Hij sprak niet graag over hoe hij was geweest, niet nu hij wist hoe hij kon zijn. Al was hij natuurlijk nog steeds trots en was hij streng en hooghartig, dat was deel van hem. Maar hij kon ook trouw zijn, liefdevol en beschermend.
Hij glimlachte toen ze over haar kinderen begon maar verslikte zich in zijn drankje toen ze over de andere twee begon. Ze.. ze was met een mens getrouwd? Oké, Mel was halfmens maar... Mensen joegen op hen en maakten hun leven zo goed als onmogelijk. En hoe ze over hen sprak, maakte hem ongemakkelijk. Odette had duidelijk een favoriet. Amiel hoestte even tot de drank verdween en stak een hand op. "Momentje hoor.." al kuchend liep hij richting de wc's en gooide daar wat water in zijn gezicht en kwam weer op adem.
Eenmaal terug aan tafel glimlachte hij verontschuldigend. "Sorry hoor.. Ehm waar waren we? Ooh ja.. ik denk dat het vast wel te regelen is met Kaspar dat hij naar school gaat."