MA - toekomst

[Maanwezen]

Melenwyn was nog heel erg jong voor een elf en in de jaren dat ze Von kende was ze uiterlijk gezien nauwelijks verouderd, maar toch had haar vriendin gelijk. Ze bleef niet eeuwig jong. En kon ze nog terug naar luiers, nu ze er nog maar 'net' vanaf waren? Ondanks Vons plagende ondertoon, nam ze het toch even serieus op. "Maar drie kinderen... Is dat niet wat veel? Zóveel plaats -en handen- hebben we ook weer niet," zei ze aarzelend, al was er nog altijd die torenkamer.

[Ravief]

Ze hoorde de toon veranderen en kwam weer bij haar zitten, al had ze net op het punt gestaan om nieuwe thee te pakken/maken. Warm glimlachend keek ze Melenwyn aan en legde haar handen op die van de Elf. "Lieverd, als het iets is wat je wilt, is er altijd wel een weg. Er kan een aanbouw komen, jullie hebben die torenkamer nog.." Ze haalde haar schouders op. "Wat ik heb geleerd is dat ze hier verrassend goed zijn in dingen oplossen. En er is altijd wel iemand die wil oppassen, dat weet ik zeker." Von had het idee dat haar vriendin heel wat ouder was, maar misschien hadden haar instincten wat meer de overhand en was ze wat ruimer in haar denken. Als ze nog een pup, eh.. Elfje, wilden, dan was dit een geschikte tijd. Aran en Lisse waren nog niet zo oud dat het heel raar zou zijn, Mel was nog in de bloei van haar leven en dat zou een zwangerschap makkelijker maken.. Ze zag niet echt een probleem hier.

[Maanwezen]

Melenwyn was nu eenmaal het type dat teveel nadacht en alles ging overanalyseren. Daarom had ze soms iemand anders nodig om haar met twee voeten weer op aarde te brengen. Snel toverde ze een glimlachje tevoorschijn en kneep zachtjes in Von haar handen. "Je hebt natuurlijk volledig gelijk, ik weet nog niet eens of ik het zou willen, waar maak ik me eigenlijk zorgen over?" zei ze luchtig, al voelde ze het steeds vaker kriebelen en ze had zich niet gerealiseerd hoe erg het was tot ze Seff in haar armen hield. Hoe zwaar haar zwangerschap ook geweest was en hoeveel problemen ze ook had gehad, het was iets magisch geweest. En betekende een kindje meer niet gewoon wat meer liefde? "Sorry, ik moet niet zo moeilijk doen. Ik bedoel, ik kwam om naar Seff te kijken, niet om hierover te beginnen.."

[Ravief]

Haar lach klonk nu hartelijk door de kamer. "Mel, je doet niet moeilijk. We zijn vriendinnen toch? Je mag me alles vertellen waar je mee zit, oké? Ik ben er voor je." Waarna ze de vrouw nog een kneepje gaf en opstond om zich nu wel met de thee te bemoeien. In haar ogen had Melenwyn er al wel aardig over nagedacht. Maar als zij al vermoedde dat Amiel moeilijk ging doen, dan kon Von zich amper voorstellen hoe het in werkelijkheid ging zijn.
Dus leidde ze de vrouw af en kletsten ze tot Emil thuiskwam en Mel ook weer eens naar huis en haard moest. Von zwaaide haar met een glimlach uit.

[Maanwezen]

Vooraleer ze het jonge gezinnetje met rust liet gaf ze Von nog een stevige knuffel en zei ze dat ze hoopte gauw nog eens bij konden praten met thee. Als er nog iets zou zijn met de kleine Seff zou ze ook zó weer langskomen. Tenslotte wist ze wel waar ze woonde.
De gedachte liet haar echter niet helemaal los, maar toen ze thuiskwam, kwam de tweeling ook net terug van hun lessen en Lisse vertelde honderduit over dit en dat, af en toe aangevuld door Aran die ook wel eens zijn zegje wou doen. Zoals gewoonlijk was het pas wanneer die twee in bad waren geweest en hun verhaaltje hadden gehad, dat Melenwyn en Amiel wat quality time konden hebben.
De hele avond had ze met een glimlach en dan weer een frons gekeken en geluisterd naar de kinderen en hoe haar man op hen reageerde. Ook nu vleide ze zich naast hem op de bank -ze had immers verhaaltjesdienst gehad- en nam hem het boek waar hij in bezig was uit zijn handen. "Hoe is het vandaag met mijn sterkste duVeresova?" vroeg ze terwijl ze zijn lectuur aan de kant schoof.

[Ravief]

Amiel had allang door dat zij hele verschillende achtergronden hadden. Natuurlijk had dat weleens gebotst en hadden ze het wel over hun verleden gehad, maar nu.. nu ze samen kinderen moesten opvoeden, kwamen al deze verschillen ineens veel meer om de hoek kijken. Over sommige dingen hadden ze afspraken, maar het was ook weleens lastig om een front te vormen. Hij vond dat de kinderen op tijd naar bed moesten zodat ze voor de dag genoeg energie hadden. Hij was ook iemand die niet graag onvoldoendes zag en hielp hen nu al met overhoringen -veel oefenen- als ze van Kaspar woordjes hadden gekregen om te leren. Tegelijkertijd kon hij compleet opgaan in hun spelletjes en deed hij net zo hard mee, tot ze alle drie lachend op de grond lagen.
Hij glimlachte breed naar zijn mooie lief en sloeg een arm om haar heen en trok haar op schoot -zodra zijn boek veilig buiten schot lag. "Moe, maar voldaan," antwoordde hij en gaf haar een warme, zachte kus. Daarna keek hij een tikje nadenkend. "Lisse kwam vandaag aan met wanneer ik haar magie ging leren..." Eens zien wat Mel van de zaak vond.

[Maanwezen]

"Magie?" echode ze bedachtzaam. Het was iets wat ze natuurlijk al in overweging had genomen, maar ze had er nog niet volledig een mening over gevormd. Het was iets wat ze zelf altijd had willen leren, nooit voldoende onder de knie had gekregen, maar toch erg waardevol vond. Tenslotte had Amiels magie haar al in veel situaties geholpen. Anderzijds had het hen ook ongeluk gebracht.... daar waren veel van zijn littekens het bewijs van. "Wat zou ze dan willen leren?" Want met Lisse wist je maar nooit. En als zij het wilde leren, dan was er een reële kans dat Aran er ook op zat te wachten, al was het maar om niet onder te doen voor zijn zus.

[Ravief]

"Alles, vermoed ik," bromde Amiel en rolde zijn ogen. Zijn armen had hij fijn om haar heen, maar hij wilde dit wel uitspreken voor zíj degenen zouden zijn die gingen kibbelen omdat ze weer eens geen front vormden. En dat zij een eenheid vormden op gebied van beslissingen voor de kids, dat had de tweeling wel nodig, naar zijn idee. "Ik vind eigenlijk dat ze nog te jong zijn. Magie kan net eventjes iets teveel doen en ik heb het liefst dat ze minstens tien zijn als we ermee beginnen. Dan hebben ze zelf ook iets meer door dat het niet direct iets is om mee te spelen." Al kon je natuurlijk mooie dingen maken met magie en hij was enorm enthousiast dat zijn eigen kotertjes er interesse in toonden. Maar magie was macht en was soms krachtiger dan je dacht.

[Maanwezen]

Melenwyn knikte langzaam. Het was iets waar ze ook al veel over nagedacht had, maar zij zou niet degene zijn die hen daarin onderwees. Lezen, schrijven, kruiden, dat bracht ze hen met plezier bij, maar wat magie en aanverwanten betrof was zij niet de geschikte persoon. Sowieso vond ze hen er ook nog veel te jong voor. "Misschien zijn ze net oud genoeg om te leren dat magie iets is waar ze niet licht over heen moeten gaan?" suggereerde ze. "Weet je nog het eerste wat jij geleerd hebt?"

[Ravief]

Wauw, dat was nog eens een vraag! Amiel dook niet graag zijn jeugd in, maar magielessen was iets wat nog wel een positief ding was aan hoe hij was opgegroeid. "Volgens mij had ik per ongeluk in een driftbui iets in brand gezet, dus mijn eerste lessen waren over watergebruik.." Hij grijnsde lichtjes en haalde wat onschuldig zijn schouders op. "Water is veilig om mee te beginnen, maar we kunnen afspreken dat we beginnen als ze tien zijn? Gewoon minieme, echt kleine dingetjes?" Zijn donkere ogen namen Mel op om te zien hoe zij erin stond. Nog steeds stond hij af en toe te kijken hoe zijn leven was gelopen. Zelfs toen hij op Eldon was begonnen had Amiel niet bedacht dat hij liefde zou vinden en zou trouwen, laat staan een gezin beginnen! Maar hij zou niet anders willen en niet zonder haar -en de kinderen- kunnen.