MA - toekomst

[Maanwezen]

Meer dan tevreden hield ze hem nog even stevig vast en nam ze hem op. Ja, het was duidelijk een goeie dag voor hem. Zelf rook ze intussen waarschijnlijk naar een combinatie van de kruiden die ze uit de tuin had gehaald. Er zaten er een paar tussen die snel in de huid leken door te dringen. "Ik heb voor je maag gezorgd, als je tenminste nog een paar minuutjes hebt," knipoogde ze. "En ik ben alvast begonnen met wat kruiden te sorteren en drogen, al wil ik er een deel overlaten voor Aran en Lisse." Want ze wou haar kennis doorgeven en af en toe gaf ze de tweeling dan ook klusjes, zij het met planten die geen kwaad konden. "Waar zijn die twee trouwens?"

[Ravief]

"Ik heb wel geduld, denk ik. Het ruikt heerlijk!" Hij glimlachte en drukte nog maar eens een kusje op haar voorhoofd. "Die heb ik hongerig en moe bij Themis achtergelaten, samen met Aelia. Als het goed is, krijgen we ze moe en vol ergens deze dag terug," grapte Amiel en zijn donkere ogen twinkelden vrolijk. "Dus we hebben even voor onszelf. Denk dat die twee vanmiddag wel zin hebben om je te helpen en wat te leren, en ik moet toch mentorgesprekjes voeren." Die dingen leken altijd en eeuwig wel uit te lopen.
Hij liet Mel los om de tafel te gaan dekken voor hen tweeën en zette thee op voor erbij. "Dus als je plannen hebt, is dit je moment." Hij knipoogde en moest zich bedwingen om niet alvast wat soep voor te proeven.

[Maanwezen]

Hopelijk niet té moe want dan werden ze humeurig en lastig, maar dat viel nog af te wachten. Zolang ze zich amuseerden zat het wel goed en de situatie was al helemaal te vertrouwen als ze bij Themis achtergelaten waren. Melenwyn lachte zachtjes en terwijl hij snel de tafel dekte en ging zij de voorbereidingen afronden. "Hopelijk, en hopelijk heb jij enkel engeltjes in de klas zitten zodat je snel terug naar huis kunt." Al zou ze hem nooit in huis vasthouden, het was nog zo fijn als hij er was.. Bij zijn suggestie aarzelde ze wat, maar ze wilde het niet laten doorschijnen. "Had jij nog wat in gedachten dan?"

[Ravief]

"Enkel engeltjes? Hier?" hij lachte en schudde zijn hoofd. Dat konden ze wel rustig vergeten, maar hij had momenteel wel een goede klas. Weinig problemen thuis, iedereen had een stabiele vriendengroep op Eldon opgebouwd en een enkeling had wat bijles nodig. Amiel voorzag inderdaad maar weinig problemen voor vanavond en hoopte inderdaad dat hij een avond thuis was en ze met z'n vieren konden zijn en echt een gezinsmomentje konden hebben.
"Nou, momenteel heb ik mijn gedachten enkel bij eten.." dus hij was opgelucht toen dat op tafel kwam en ze konden beginnen. "Maar verder heb ik geen plannen. Jij?" vragend nam hij Melenwyn op. Eventjes had hij gedacht dat ze iets aan had willen kaarten, of op z'n minst gewoon iets wilde zeggen, maar waarschijnlijk had hij zich vergist en dus blies hij op een lepel soep en goot deze naar binnen en deed genietend een 'hmm'.

[Maanwezen]

Melenwyn wist wel min of meer hoe zijn klas eruit zag. Ze praatten er immers af en toe eens over, maar ze kon maar blijven hopen. Hoe dan ook, ze roerde bedachtzaam door haar soep, keek even naar hem op, in zijn mooie donkere ogen en sloeg haar blik daarna weer neer. "Wel, er is wel iets waar ik de laatste tijd over heb zitten nadenken.. en ik dacht, nu Aran en Lisse groter worden.." Hoe moest ze het zeggen? Het eruit floepen?

[Ravief]

Amiel legde prompt zijn lepel weer neer. Ze keek hem niet aan en bleef roeren zonder eten en draaide om het onderwerp heen? Dit was of iets waarvan ze wist dat hij het er niet mee eens ging zijn of het was iets waar ze het echt moeilijk mee had en geen idee had hoe ze het moest brengen. Hij hoopte op het laatste... Het bleef even stil tussen hen, waarin hij Mel de ruimte gaf om haar zin af te maken of om verder te gaan, maar nam toen weer een paar happen soep gezien er niets kwam.
"Als dit over de Luchtstad gaat, hoop ik echt dat je je vader nog niet hebt geschreven. Ik gun het Aran en Lisse echt om hun opa te leren kennen, maar lieverd ik denk niet dat ze het trekken om in Oleate te verblijven. Ze zijn niet zo jong meer dat ze de blikken en fluisteringen niet zullen zien." Vragend keek hij haar aan. Ging het hierover, of zat hij er compleet naast?

[Maanwezen]

Oef. Dat hij daaraan dacht. Dat was ook een behoorlijk heikel punt, maar dat was momenteel niet in haar gedachten. Ja, ze miste haar vader en het was lang geleden dat hij nog op bezoek was geweest. Zelf was ze niet meer naar Oleate geweest sinds geboorte van de tweeling. Het was een zware reis die ze de kinderen niet aan wou doen en als het kon wou ze niet zolang van haar kinderen en man gescheiden zijn. Bovendien had de luchtstad dan wel een plek in haar hart, de elfen die er woonden konden haar gestolen worden, al wou ze Aran en Lisse op een dag wel meenemen... Dus hield ze het op lange brieven waar ze soms uren aan bezig was voor de haard, al kwamen die niet altijd erg regelmatig. Bovendien was het nooit honderd procent gevlot tussen haar en haar stiefmoeder. Het bleef een vreemde situatie, al was de vrouw op zich best.. vriendelijk?
"Nee, nee, dat is het niet. Daar heb je helemaal gelijk in en..Ik wil dat papa zelf hierheen komt om hen te zien.." Al zou dat niet al te snel gebeuren. Het was een behoorlijk pijnlijk onderwerp. Zowel Amiels moeder als haar vader waren nu eenmaal niet zo'n voorstander van hun huwelijk. Na al die jaren was het er niet gigantisch veel op verbeterd. "Ehmn.. Ik zat eerder te denken.." Ugh. Hoe? Ze had wel door dat hij door had dat het een moeilijk onderwerp was waar ze het al eens over gehad hadden. "Boven hebben we nog wat plaats.."

[Ravief]

Op haar gezicht zag hij het heen en ander aan emotie voorbij vliegen en Amiel had wel door dat hij er compleet naast zat. Dus toch een onderwerp waar hij het niet mee eens ging zijn. Hij fronste en dacht na over wat het zou kunnen zijn terwijl hij langzaam van de soep lepelde en haar woorden tot zich nam.
"Plaats?" echode Amiel. Nu keek hij op. Een huisdier voor de kids? Of... Hij knipperde een paar keer. "Plaats waarvoor, Mel?" Waar in de vrede ging dit over? Maar zijn gezicht verzachtte en hij reikte naar haar uit en legde zacht zijn hand op de hare. "Waar zit je dan mee, lieverd?"

[Maanwezen]

Een huisdier zou ze niet bepaald snel mee afkomen. Er zou heel wat moeten gebeuren vooraleer zij een hond of dergelijke in huis nam. Het was maar hopen dat de kinderen er nooit mee af zouden komen. Melenwyn beet kort op haar onderlip en gaf een kneepje in zijn hand, legde haar lepel neer. Oké, ze moest er niet meer zo omheen draaien, maar het knaagde aan haar. "Toen ik bij Von langsging en haar kindje zag, moest ik denken aan de tweeling toen ze zo oud waren en.. ik weet dat we altijd gezegd hebben dat twee kinderen net genoeg is, niet teveel, niet te weinig, maar ik dacht.. ik denk.." Even ademhalen. Nog een geluk dat ze een man had die haar liet uitspreken als ze weer in de knoop zat met haar woorden. "Amiel.. Ik wil nog een kindje met je."

[Ravief]

Ja, hij liet haar uitspreken, al had hij aan haar tirade van omhaal met woorden genoeg. Een deel van zijn eetlust was direct verdwenen en hij trok zijn hand niet terug, maar het scheelde niet veel. Ze had het er al eens eerder over gehad en toen min of meer besloten dat twee kids genoeg was. Hun leven was gevuld en Amiel had dit niet heel hard zien aankomen. Had Von zitten stoken, vroeg hij zich af. De jonge vrouw kon er eigenwijs en vervelend genoeg voor zijn om erover te vragen als ze Mel met haar kind zag.
Met zijn andere hand wreef Amiel over zijn voorhoofd en deed zijn best om wat zachtere woorden te vinden dan die nu in zijn hoofd zaten. "Lieverd, ik..." hij zuchtte. "Ik dacht dat we het hierover hadden gehad en dat dit goed was. We hebben twee fantastische kinderen, waarom..." Zijn donkere ogen namen haar op. "Hoelang loop je hier al mee?"