Taloc&Gaëlla

[varden]

Hoewel het juist zijn elementaire magie was die ook Taloc's grootste zwakte was. Vuur was voor hem een grillig element, dat zijn woede en pijn in de maanden gevangenschap nog altijd duidelijk weergaf. De waarschuwing dat het huis er beter nog kon staan als ze terugkwam zou voor sommigen als een grapje klinken, maar ergens was het ook serieus. Taloc was een man met een eindeloos geduld geweest voordat hij verdween, nu kon hij ontploffen om het minste geringste als het mis ging. En Baraz leek vaak een bron van die ontploffingen te zijn. Dus Taloc keek er niet naar uit dat zijn vader langskwam.
Toen die echter aan de deur stond was hij in de woonkamer bezig zich voor te bereiden op hun sessie van vandaag. De tafel lag vol met papieren die ze zouden moeten bespreken, opzetten die hij had gemaakt voor stam-zaken, en ergens lagen nog Gaëlla's aantekeningen en de brieven die nog verstuurd moesten worden. Met een niet erg vrolijk gezicht deed Taloc open. Hij wist niet waarom er zo gedramd werd op dat hij snel zou herstellen, snel zijn vader's positie over zou nemen terwijl Cenek nu zowaar beter geschikt leek te zijn voor die taak. "Wil je iets drinken?" Terwijl ze van de deur terug naar de woonkamer liepen stootte Taloc hard tegen de hoek van de koffietafel bij de bank, maar hij reageerde er nauwelijks meer op. De blauwe plekken van hoeken van tafels, kasten, trapleuningen hoorden op dit moment bij zijn leven en bij zijn lichaam.

De zeebries was koel dit jaar, alsof de zomer maar niet echt wilde beginnen of er mogelijk een vroege winter voor de deur stond. Wat het ook was, in de verte waren er al donkere wolken te zien maar dat wilde niet zeggen dat de storm snel hoefde te komen. Hun huis aan het strand werd meestal het ergste geteisterd door stormachtig weer, maar dat vond Taloc meestal prettig. Het gaf hem het gevoel echt dichtbij de natuur waar hij zo van hield te zijn, en hij had altijd gehoopt dat ook Gaëlla rust kon vinden in deze locatie om die reden. Een ander zou hun huis afgelegen en geïsoleerd vinden.

[Ravief]

Baraz had net zomin zin in de ontmoetingen met zijn jongste zoon. Waar Cenek nogal heethoofdig was en niet nadacht over zijn acties, leek Taloc teveel op hem. Ze waren beiden ontzettend koppig en hadden zo hun eigen ideeën, waardoor de vergaderingen meestal langzaam gingen en niet opschoten. Goed, er was veel gebeurd met het stel in de afgelopen 2 jaar, maar tegelijk had de stam het nodig dat ze lieten zien dat ze dit konden. Hij had met zijn broer gesproken over de gang van zaken en hoe hij het stel het beste kon benaderen. Waarop Torec direct had gezegd dat hij Gaëlla met rust moest laten. Zij zou op haar eigen voorwaarden zich weer gaan inzetten en dat zou sneller gaan als niemand haar erop aan sprak. Taloc echter had dat geluk niet, er moest iets gebeuren en waar dat normaal met kleine dingen tegelijk zou gaan, had de stam net een oorlog achter de rug. De ceremonie moest gedaan worden, het was iets waarbij ze de doden eerden en dat kon niet veel langer meer worden uitgesteld.
Dus eenmaal met drinken in handen, begon Baraz niet direct over de Raad dit, of besluit dat. Hij zweeg een poos en keek naar de brieven op tafel en stelde vast dat ze in elk geval bezig waren met belangrijke dingen. "Taloc.." hij keek zijn zoon aan en wist dat er geen makkelijke manier was om dit voor elkaar te krijgen. "Er zijn dingen die niet kunnen wachten. Laat me uitpraten!" er volgde een strenge blik toen hij het idee kreeg dat hij onderbroken zou worden. "Je hebt vaak genoeg gezegd hoe het zit met jouw herstel en dat van Gaëlla. Maar tijd is een luxe die we momenteel niet hebben. De ceremonie moet gedaan worden. De families hebben dat recht verdiend en we kunnen dat niet langer uitstellen. Er is een datum geëist door het volk, en terecht ook. Over drie weken zal het plaatsvinden en je spreekt hen toe. Het hoeft niet veel te zijn, je kunt het desnoods oefenen met Gaëlla, maar een paar woorden zijn nodig en de toost op hun leven ook."

[varden]

Zijn vader had hem klem als het om de ceremonie ging. Het was een traditie waarvan hij als geen ander wist dat Taloc eraan zou gaan tornen, of het zou weigeren te doen, het was immers een ceremonie waar hij vaak genoeg tussen had gestaan om naar zijn vader te kijken. Maar zijn vader had altijd zijn oom aan diens zijde gehad, en toen Torec niet langer generaal was had Taloc naast de man gestaan. Nu was het echter anders. Wat zijn vader zou presenteren aan de stam was de beoogde opvolger, een beschadigde opvolger die de generaal niet kon vragen om naast hem te staan om al die familieleden in de ogen te kijken. Baraz had goed ingezien dat Taloc hem in de rede wilde vallen, maar Taloc's kaak trok pas echt strak toen zijn vader verder sprak. "Ik hoef het niet te doen," wist de jonge Gorgoon zowaar nog op beheerste toon uit te spreken. "U bent stamhoofd, het is uw taak om dat te doen." Hoewel opvolgers het soms deden was dat niet per se normaal. Waarom waren Baraz, de Raad, en zelfs Torec er zo op gebrand dat hij het zou doen? Dat hij daar zou staan en spreken? Maar meer nog, wat zou hij moeten zeggen? Wat zou hij moeten zeggen tegen de families die zonen hadden verloren, zodat hij terug kon keren. Een offer dat hij in zijn huidige staat haast onwaardig was... Het volk had een datum geëist, en daarmee een ultimatum gesteld over dat hij terug zou moeten keren in de stam of voor een leven als buitenstaander zou moeten kiezen. Zo voelde het aan, hoe dramatisch dat ook klonk.

[Ravief]

Er kwam een diepe zucht bij dat argument. Iets waar ze vaker over steggelden en dan vooral als het ging om publieke dingen. Baraz wreef over zijn voorhoofd en keek Taloc vermoeid aan. "Hoor eens.. Jullie hebben samen de functies geaccepteerd en samen gezegd voor de stam te willen gaan. Spreken voor de rest hoort daarbij. Het is niet alleen maar papierwerk en bij de Raad aanwezig zijn." Hij nam nog eens een flinke slok en zette zijn lege kopje terug op tafel. "Dat is het makkelijke gedeelte omdat je niet wordt geconfronteerd met je besluiten en met de gezinnen die daar de impact van voelen. Ik snap echt wel waarom je het niet wilt, maar je hier verstoppen en degenen die hun leven gaven niet eren door geen ceremonie te willen leiden, gaat niet helpen om je beter te voelen." Baraz keek zijn zoon aan en hield zijn blik vast. "Het zijn soldaten, Taloc. Iedere missie kan de laatste zijn en dat weten ze allemaal. Dat wist jij ook toen je in het leger zat. Je moet je niet schuldig voelen om hun dood. De ceremonie is juist om hun leven te vieren en dat neem je nu van de gezinnen af. Zeg een paar zinnen, breng een toost uit en drink een glas op de mannen en vrouwen waar het voor is en ga weer naar huis. Torec en ik zullen er zijn als het je vrouw niet lukt om naast je te staan."

[varden]

Taloc's spieren stonden inmiddels strak, zijn blik was woedend (tenminste, in één oog), en het kostte hem duidelijk zelfbeheersing om Baraz niet stante pede zijn huis uit te smijten. "als het je vrouw niet lukt om naast je te staan." Het waren woorden die verkeerd vielen, ook al had Baraz ze misschien helemaal niet zo bedoeld. "Houdt Gaëlla hier buiten," grauwde hij, haast vijandig. Als Taloc een vampier op weerwolf was had hij zijn tanden erbij ontbloot, maar hij was een Gorgoon en dat zag er lang niet zo indrukwekkend uit. Dus deed hij het niet. Bruusk stond de man op om zichzelf nog een glas drinken in te schenken, trillend van ingehouden woede, spanning, en stress. Taloc was blij dat Gaëlla op het strand was, dat ze deze vergadering tussen zijn vader en hem niet meemaakte maar tegelijk miste hij haar en haar kalmerende werking op hem nu vreselijk terwijl zijn vaders woorden door zijn hoofd galmden. Hij wilde de families het herdenken en het afsluiten niet ontzeggen. Hij wilde de soldaten eren zoals het hoorde. Maar hij wist niet of hij het iemand aan kon doen om als een wrak op dat podium te staan. Dat Baraz echter niet zou buigen over dit onderwerp wist Taloc ook wel, deze discussie was niet de eerste over dit onderwerp. "Hebben we nog iets anders te bespreken?" Nog niet gekalmeerd, maar wel op het punt dat hij zijn vader niet meer aan zou vallen, ging Taloc weer zitten. Hij boog voor de wensen van het stamhoofd, hij zou spreken, maar het zou niet geheel van harte gaan. En hij wilde al helemaal niet dat Baraz of Torec op het podium naast hem zou staan! Waarom wist hij niet precies, maar op dit moment was Taloc ook woest op zijn oom hoewel hij ook wist dat die woede onredelijk was. Torec stak zijn nek uit voor Gaëlla richting Baraz en de stam, omdat Taloc dat niet kon op het moment en daar was hij de man heel wat schuldig voor. Maar Taloc's woede was al enige tijd niet het meest rationele deel van zijn brein.

[Ravief]

Op de grauw ging hij niet eens in. Het minste of geringste was een gevoelig punt en hij kon nog zo vaak zeggen dat hij het niet bedoelde zoals het werd opgevat (al was het bij sommige zaken wel precies zoals Taloc aanvoelde), dat maakte niet uit op dit moment. Bovendien was Baraz niet een man van excuses tenzij er echt iets heel erg was mis gegaan en het was zijn directe schuld. De meeste excuses die hij had gemaakt in zijn leven waren politieke dingetjes zodat hij de kalmte kon bewaren binnen de Raad en daarna de mensen naar zijn wil kon proberen te beïnvloeden.
Zwijgend wachtte hij tot zijn zoon zich een beetje onder controle had en ze verder konden. De meeste dingen die volgden waren wat standaard dingen. Iets wat speelde tussen twee families en hoe dat het beste op te lossen was, hoe het ging met de brieven die Gaëlla nog moest schrijven, vooral 'waar staan we met wat en hoe lang gaat het nog duren voor het af is'.

Gaëlla zag de man gaan en kwam weer thuis. De magie had haar een manier gegeven om de ergste frustraties te uiten en ze moest zeggen dat ze zich een stuk kalmer en fijner voelde dan... eigenlijk sinds de tijd dat ze was vertrokken met het leger. Normaal zou ze voorstellen om samen een wijntje te doen op de bank als ze Taloc zo aantrof, maar ze had het idee dat het beter voor haar was om drank te vermijden. Maar ze konden wel nog steeds samen op de bank maar dan met thee. Dus ze regelde het warme goedje en wat aan lekkers en trok hem zachtjes mee. Ze had geen verhitte discussies gehoord of geschreeuw of vuur geroken, dus dat was een goed iets.. Rustig wachtte ze af of hij het erover wilde hebben of dat het gewoon goed was zo.

[varden]

Tegen de tijd dat Gaëlla weer binnenkwam, was Taloc bijna uitgeput. Fysiek omdat zijn spieren nog steeds gespannen waren, mentaal omdat het werkelijk veel van hem had gekost om rustig met zijn vader aan tafel te blijven zitten. Hij wilde niet steeds ontploffen, hij wilde niet grauwen en snauwen naar de man, en hij vond het vreselijk te denken dat hij Baraz, Torec, of de stam teleur zou stellen door hoe traag zijn herstel ging. Dus de Taloc die Gaëlla aantrof was behoorlijk moe, maar toch glimlachte hij naar haar en kwam van de stoel af om met haar op de bank te gaan zitten. Zacht streek hij met zijn vingers over de hare, niet wetende of het goed was als hij haar tegen zich aantrok. Vanochtend had hij haar er al mee overvallen en ze leek kalm en ontspannen, iets dat hij niet teniet wilde doen. "Sevas hier is een goed idee," zei hij zacht. Hij had het er niet met Baraz over gehad, maar door het gesprek met zijn vader en de druk die de stam nu op hem legde werd Taloc wel geconfronteerd met dat dit nodig ging zijn wilde ze niet een generatie van gebroken soldaten en stamleden over houden.

[Ravief]

Het kostte haar twee koppen thee, maar toen schoof ze uit zichzelf dichter tegen Taloc aan. Ze legde haar hoofd tegen zijn bovenarm en hield nog steeds lichtjes zijn hand vast. "Hmmn.. misschien ook wel voor onszelf." Al had ze niet per se zin om psychisch over de kop gekeerd te worden, of om haar verhaal over wat er was gebeurd te doen tegen een man. Maar ze had het idee dat het goed zou zijn op meerdere vlakken. Sevas was een goede vriend geweest op Eldon en hoewel die tijd nu als eeuwen terug voelde, zou het voor hen beiden goed zijn om herinnert te worden aan betere tijden.

Ze zaten nog een poosje en waarschijnlijk zou ze midden in de nacht naar de wc moeten omdat ze veel te veel thee dronk, maar uiteindelijk keek ze hem aan en ging rechtop zitten. "Kom op, het is mooi geweest voor vandaag. We kunnen allebei wel wat slaap gebruiken." Het was nog best wel vroeg, amper drie uur na het avondeten, maar wat gaf dat? Ze hadden het nodig en Gaëlla hoopte maar dat het goed ging vannacht. Al was hun bed groot genoeg om er samen in te liggen en elkaar niet aan te raken, ze zou wel merken dat er iemand bij haar lag.
Ze volgde haar gewone ritme van tanden poetsen, gezicht wassen, naar de wc en omkleden. Ze glimlachte wat nerveus naar Taloc, maar kwam niet terug op haar woorden. Haar zilveren ogen met lichtpaarse vlekjes volgden zijn bewegingen.

[varden]

Toch was Taloc zich hyperbewust van al zijn bewegingen, van hoe haar ogen hem volgden. Door de spanning in zijn lichaam waren zijn bewegingen wat stram, hoewel hij trainde had hij in geen maanden een les gevolgd of wat dan ook waardoor hij de druk op zijn spieren misschien niet helemaal juist verdeelde of kwijt raakte. Net zoals Gaëlla wilde hij echter niet naar het centrum of naar de academie. Wat als hij zijn zelfbeheersing verloor en iemand kwaad zou doen?
Met een trainingsbroek aan, bij gebrek aan een pyjamabroek want die had hij nog nooit gedragen in de jaren van hun huwelijk, kroop hij uiteindelijk naast Gaëlla in bed en glimlachte warm naar haar. "Als het niet gaat moet je me wakker maken hoor," zei hij zacht. Dan zou hij beneden gaan slapen zodat zij haar rust kon krijgen. Taloc hield zijn blik strak op Gaëlla's gezicht gericht, ondanks alles bleef ze verleidelijk voor hem en hij had niet het idee dat ze dat enorm kon waarderen op het moment. Vandaar dat hij haar niet aanraakte in bed, wat hem zwaarder viel dan hij had verwacht. "Maar probeer wat te slapen kuikentje." Hij probeerde zijn plagende grijns op te zetten bij het koosnaampje, maar het lukte niet helemaal.

[Ravief]

Voorzichtig reikte ze naar zijn slangen, maar blijkbaar was dat het enige wat niet veranderd was. De beestjes (die van hem en die van haar) waren dan wel ontzettend alert, ze accepteerden de ander. Ze streek er zachtjes over en zocht tenslotte onder de deken naar zijn hand en verstrengelde hun vingers. "Als het niet gaat maak ik je wakker zodat je me eraan kunt herinneren dat ik veilig ben bij je." Gaëlla trapte niet in zijn bijna gelukte plagerige blik en kneep in zijn hand. Vandaag was zwaar geweest, voor hen allebei, maar toch had ze het idee dat ze vooruit ging. Ze had geknuffeld, had gehuild, had iets gedeeld van wat ze op haar hart had en wat door haar hoofd spookte.. Ze kwamen er wel, samen. Ooit.
Maar toen gaapte ze en liet ze hem los om zich op te krullen en de deken om zich heen te trekken en haar ogen te sluiten. Eens zien of vannacht een goede nacht of een slechte nacht zou worden...