Taloc&Gaëlla

[varden]

Ook Torec herademde duidelijk. Hij was terug... In welke staat dan ook, maar Taloc was teruggekomen... "Ik wist het wel", zei de man zacht. "Hij zou je nooit zomaar achterlaten hier." Maar er stonden duidelijk tranen van geluk in Torec's ogen en hij ging met twee koppen thee bij haar aan tafel zitten. Op haar woorden knikte hij. Ja, Taloc zou een lange weg te gaan hebben. "Je moet hem aan het praten krijgen. Het moet eruit." Bovendien... De Raad zou willen evalueren of hij in het dorp kon blijven, of dat hij een gevaar was voor de stam. En dan zijn verhaal verteld moeten worden, over alles dat hem overkomen was. En dat was waarschijnlijk nogal wat...

[Ravief]

Ze had de warme drank duidelijk nodig om bij te komen, maar ze had niet lang. Als Generaal moest ze dit soort dingen direct melden en de stamleider laten weten dat zijn zoon nog leefde was top 1 prioriteit. Normaal gesproken. Gaëlla glimlachte flauwtjes. Ja, ze had geweten in haar hart dat Taloc alles eraan zou doen om terug te komen. Maar hij was ook maar een man. Hij kon gewond raken en sterven en ergens had ze in de afgelopen twee maanden min of meer geaccepteerd dat hij niet terug zou komen.
Ze knikte op Torecs woorden, al twijfelde ze of ze alles wel wilde aanhoren. "Ja," antwoordde ze vaagjes. "Dat lukt me wel denk ik.." maar uiteindelijk stond ze op. "Ik moet naar Baraz. Ik houd je op de hoogte, Torec." Gaëlla knuffelde de man en ging toen naar de stamleider om verslag uit te brengen.

[varden]

Maar Baraz zat voor de verandering niet in zijn kantoor. Hij stond, behoorlijk van slag, met een glas drank op het balkon van zijn huis over het dorp uit te staren. Taloc leefde nog... Natuurlijk was hij dolblij dat zijn zoon nog leefde! Maar tegelijk vreesde hij voor wat er ging komen... Als de Raad besloot na evaluatie dat Taloc een gevaar vormde voor de stam, zou hij worden verbannen. Erger nog, als ze dachten dat hij was overgelopen of tijdens martelingen teveel had gezegd, zou hij zelfs worden veroordeeld als verrader! En verraders kwamen er nergens goed vanaf. Dus toen Gaëlla binnen werd gelaten schoof hij haar alleen maar een glas wijn toe. "Cenek heeft het verteld", zei hij kalm. Hij had ook niet anders verwacht dan dat Gaëlla eerst naar Torec zou gaan, na bij Taloc te zijn gebleven. Hij had het zelfs vreemd gevonden als ze dat niet had gedaan!

[Ravief]

Ze reageerde met een knikje op zijn woorden. Dat had ze wel verwacht. Gaëlla besloot de wijn te laten voor wat het was. Drank kon ze nu eventjes niet gebruiken. Terwijl ze naast hem kwam staan streken haar vingers over haar slangen om zichzelf wat te kalmeren en bijeen te rapen. "Hij is er niet best aan toe," zei ze uiteindelijk om de stilte te verbreken. "Hij reageert agressief op ongeveer elk geluidje en zijn slangen zijn gevaarlijker dan anders." Ze ademde diep in en uit. Ze moest dit niet vanuit haar hart bekijken. Ze was Generaal. Veiligheid van de stam, en de 'gevangene' stonden voorop. "Het lijkt me goed om hem voorlopig van de stam weg te houden. Hem tijd te geven om te verwerken wat er dan ook maar is gebeurd. Moet ik er verslag van maken?" Dit was eventjes het enige wat ze aankon. Gewoon haar werk doen en niet zijn vrouw zijn. Al had ze nu al besloten dat ze ervoor ging zorgen dat hij er bovenop kwam en weer zijn oude plek in zou kunnen nemen. Dat moest.

[varden]

Dat besluit hoorde Baraz ongeveer door in haar woorden en het deed hem glimlachen. "Hij mag zich heel erg gelukkig prijzen met jou, Gaëlla. Ik wil dat je voor nu alleen aan mij rapporteert, niemand hoeft zijn eerste vorderingen te kennen." Dan was er later geen bewijs dat tegen hem gebruikt kon worden. De Raad kwam pas kijken voor een definitief oordeel, die hoefde voor nu nog even niets te weten. Natuurlijk zou Baraz zijn zoon beschermen! "Alsjeblieft Gaëlla, bescherm hem", haast smekend keek Baraz Gaëlla aan. Dit was een toon die hij nog nooit naar haar had aangeslagen. Maar hij wilde niet dat zijn zoon iets overkwam, of dat hij werd verbannen. Taloc was waarschijnlijk door de hel gegaan, maar tegelijk was hij weer terug gekomen! Hij was een vechter, hij zou dit te boven kunnen komen als hij maar de tijd en hulp kreeg.

[Ravief]

Ze glimlachte lichtjes maar was zich daar nog niet zo zeker van. Zij had hem half en half al opgegeven en op het moment dat een ander naar haar dingt en met haar uit wil, verschijnt Taloc weer? Dat kon hij maar beter niet te horen krijgen...
"Ik zal langskomen als hij slaapt," stemde Gaëlla zachtjes in met het plan om alleen aan hem te rapporteren. Niemand anders hoefde het ook te horen en ze had Myra al aangewezen als vaste arts en zij zou haar mond wel houden tegenover anderen.
Wat verbaasd bij die smekende toon keek ze hem aan. Haar houding was rustig en ze keek hem ernstig aan. "Niemand zal hem ooit weer van hier houden." Hij kwam er bovenop, al was het het laatste dat ze ooit zou bereiken. Gaëlla knikte hem toe. "De Raad zal denken dat het gaat om iemand die met rust en veel tijd weer helemaal hersteld en geen gevaar is voor wie dan ook." En daar moesten ze met z'n allen maar in geloven.

[varden]

Gerustgesteld knikte Baraz, dat klonk goed. Taloc hoefde inderdaad niet te horen dat anderen naar Gaëlla's hand gedongen hadden, maar later zou hij het begrijpen. Hij was anderhalf jaar weggeweest, niemand had in die tijd geweten of hij leefde of niet. Het was normaal dat een weduwe interesse wekte, zeker iemand met Gaëlla's status. Maar dat ze er nooit op in was gegaan, dat zou hem echt raken als hij dat hoorde. Ze was hem trouw gebleven, ook toen ze dacht dat hij misschien wel dood kon zijn!
Pas de volgende ochtend werd hij wakker, omdat hij honger had. Gedesoriënteerd liep hij door de kamer, waarbij hij vanwege zijn halve zicht tegen van alles op botste.

[Ravief]

Gaëlla had niet echt geslapen en zag er dan ook niet heel geweldig uit. Met haar bleke huid viel het altijd gigantisch op als het niet goed ging met haar. Ze had behoorlijke wallen en had dezelfde kleren aan als de vorige dag. Ze had eten voor Taloc en zichzelf mee, want ze kreeg nauwelijks was dood haar keel.
Ze trok lichtjes een wenkbrauw op toen hij weer wat omstootte, net toen zij de kamer binnenkwam. Ze deed haar best om niet te laten merken dat ze lichtjes schrok van zijn felle reactie op een persoon -tot hij merkte dat zij het was. Ze zette het eten neer en leidde hem rustig terug naar het bed zodat hij kon zitten. "Geef jezelf eens wat rust. Je hebt behoorlijk veel wonden die tijd nodig hebben. Eigenlijk zou je nog niet eens rond moeten lopen."

[varden]

Hij merkte redelijk snel dat zij het was, voornamelijk doordat zijn slangen vrij snel kalmeerden. Maar hij moest duidelijk gaan wennen aan mensen om hem heen, dat niet iedereen hem kwaad wilde doen. Hij bromde zacht bij haar standje maar keek op toen hij eten rook, zijn maag begon prompt te rammelen. Hij stootte steeds tegen dingen aan omdat hij nog niet gewend was aan zijn blinde oog. In het bos was dat een groot probleem geweest, waardoor hij bovendien nauwelijks wat had kunnen vangen tijdens het jagen. "Gaëlla... Hoe.. hoe lang houden ze me hier?" Praten was nog wat onwennig voor hem, maar hij wist wel dat hij zijn huidige staat vrij snel het dorp uitgesmeten zou worden.

[Ravief]

Ze gaf hem het bord met eten en maande hem om langzaamaan te doen. Haar gefronste wenkbrauwen waren daarbij een soort teken van extra waarschuwing om te luisteren. Ze haalde haar schouders op bij zijn vraag. "Ik zat te denken aan een paar dagen, tot het ergste gevaar op infectie aan je wonden is geweken." Haar zilveren ogen gleden over zijn gezicht en keken hem ernstig aan. "En dan... dan kun je naar huis komen." Al ging dat nogal een probleem worden met zijn blinde kant. Hun huis was niet klein en er stonden ook nogal wat spullen in. Misschien moest dat maar eens opnieuw ingericht worden...