Taloc&Gaëlla

[varden]

Cenek leidde de ceremonie, waar ook Baraz en Sanji aanwezig waren. Eigenlijk was het hele dorp er. Behalve Gaëlla en Torec, de enige twee die niet accepteerden dat Taloc dood was. Cenek vond dat belachelijk, ze maakten het alleen maar moeilijker voor zichzelf! Het accepteren zou het zoveel makkelijker voor hen maken! Bovendien stond het vreemd dat de vrouw van de gevallene er niet was, zeker als ze de nieuwe generaal was. Toen hij Gaëlla die middag dan ook tegenkwam op de Academie keek hij enigszins laatdunkend naar haar, iets dat hem een flink pak slaag van Sigrid zou opleveren als ze het zou zien. "Je zal ooit moeten accepteren dat hij niet terugkomt Gaëlla."

[Ravief]

"Laat me met rust," was haar gelaten antwoord. Alsof ze dat niet wist. Alsof ze niet wist dat de kans dat hij terug kwam nihil was. Alsof ze niet wist dat áls, áls, hij al terug zou komen hij waarschijnlijk niet dezelfde zou zijn.
Ze deed haar taken, hield zich bezig en bemoeide zich met vrijwel niemand. Tegen de tijd dat de dag erop zat ging ze alsnog even de tempel in. Haar vingers streken langs de witte steen en ze schudde haar hoofd. "Ik weet dat je niet dood bent," fluisterde Gaëlla. "Bewijs iedereen alsjeblieft ongelijk en kom bij me terug. Alsjeblieft."
Bedrukt kwam ze thuis en zakte aan tafel neer, eventjes niet de kracht hebbend om zich uit het uniform te pellen.

[varden]

Myra moest haar praktisch voeren omdat er zo weinig reactie uit Gaëlla kwam die dag! En het werd alleen maar erger vanaf die dag. De winter kreeg nog een nare navorst, waardoor de boeren begonnen te vrezen voor hun oogst en het op de Academie ook niet bijzonder aangenaam was. Jonge rekruten begonnen zelfs te muiten over het gebrek aan verwarming in de lokalen en barakken!

[Ravief]

Waarop er voor het eerst weer een heleboel reactie uit Gaëlla kwam. Haar ogen flikkerden fel en haar slangen kronkelden onrustig.
"Heb je het koud?! Zit je nou echt te zeiken over de kou?! Daar weet ik wel wat op gelukkig.." dat laatste klonk nogal duister en even later stond de hele groep eerstejaars buiten. Ze moesten het plein aanvegen, vorstvrij maken en daarna konden ze rondjes gaan rennen tot ze niet meer konden. Dan pas nam ze hen weer mee naar binnen en ging ze verder met de lessen over tactiek en de omgeving. "Ieder ander die zeurt over kou krijgt een week sneeuw happen cadeau, ben ik duidelijk?!"

[varden]

Als Gaëlla's slangen niet al eng genoeg waren, dan was haar reactie het zeker wel. Vanaf dat moment kwam er geen enkel protest meer uit de monden van de eerstejaars. En eigenlijk van niemand want Gaëlla had duidelijk gemaakt dat er niet met haar gesold moest worden op het moment. Twee maanden verstreken zo heel stilletjes, waarin men zelfs een beetje angstig naar Gaëlla keek als ze door de gangen liep. Haar lessen waren zeer goed, maar ze was doodeng.

[Ravief]

En die houding naar haar -met bijna angstige blikken- bleef zo, tot ze het niet meer hield. Midden in de les had ze naar buiten gekeken en heel even gedacht dat ze Taloc zag. Er was een rekruut die bijna dezelfde kleur slangen had als hij. Heel even had haar hart opgesprongen, maar toen zag ze dat het iemand anders was. Haar knieën begaven het en tranen begonnen te lopen. Huilend zat ze in een doodstil lokaal terwijl iedereen elkaar aankeek en niemand echt wist wat ze moesten doen. Gaëlla zakte op de grond, terwijl ze zo'n pijn had dat ze niet begreep hoe het kon dat ze nog ademhaalde.

[varden]

Uiteindelijk waren er twee vrouwelijke soldaten, die nog les hadden gehad van Taloc en hem destijds zo hadden geplaagd toen Gaëlla hem een hele dag op de Academie had lopen opwinden, die zich over haar ontfermden en haar naar haar kantoor hielpen. Ook zij misten hun generaal, met wie ze tijdens de trainingen best op hadden kunnen schieten, maar ze leken het idee van zijn dood aanzienlijk makkelijker te accepteren dan Gaëlla. Ze waren dan ook niet met Taloc getrouwd.
Het ergste was nog dat omdat Taloc nu officieel dood was verklaard, Gaëlla officieel weduwe was. En hoewel ze de naam Quetzalcoatl nog droeg, begonnen andere mannen ook naar haar te kijken. Mattias had al twee keer geïnteresseerde mannen bij het huis weggejaagd. Hij wilde geen potentiële huwelijkskandidaten in de buurt hebben van Gaëlla of Myra! Dat zouden de meisjes absoluut niet waarderen!

[Ravief]

Gaëlla nam twee dagen vrij, waarbij ze als een soort geest door het huis zwierf en nergens op reageerde. Maar daarna verscheen ze weer op de Academie. Ze kon niet langer blijven hopen. Taloc was niet dood, een deel van haar geloofde dat nog, maar ze moest verder. Ze moest.
Ondertussen leken de rekruten eindelijk te begrijpen waarom ze zo fel was geweest over de kou en andere kleine dingetjes. Ze ging weer verder met lesgeven, dit keer voor het eerst in haar eigen kleren. Hoewel haar geest scherp was en haar weinig ontging, was haar blik nog altijd dof en haar huid bleek en waren er nog altijd geen glimlachjes.
Gaëlla liet zich een uniform maken dat voor zichzelf was en haar perfect paste en niet van Taloc was geweest. Ze zweeg over de geïnteresseerde mannen, terwijl ze prima wist dat Mattias hen had weggejaagd. Ze kon er op de Academie echter niet aan ontkomen.

[varden]

En twee maanden na de 'begrafenis' begonnen er echt mannen om haar hand te dingen. Wat ook gebeurde op het moment dat er een onbekend figuur in de buurt van de muur verscheen. Een woeste, vuile baard, lompen als kleren (als je ze al zo kon noemen), een totaal verwilderde blik. De man zag er zo angstaanjagend en vooral agressief uit dat de wachter op de muur niet alleen direct alarm sloeg, vrezend op meer van dit soort 'wezens', maar ook gewapend en schreeuwend op hem afschoot. Het was een grote fout, want hij werd begroet door een zee aan vlammen die hem een lang herstel in de ziekenboeg zouden bezorgen. De figuur liep behoorlijk onstabiel en zijn broedende, wilde blik was alleen maar op de muur gevestigd.

[Ravief]

En steevast weigerde Gaëlla iedereen, al waren er heus wel momenten dat ze twijfelde en wist dat het goede mannen waren die voor haar konden zorgen. Maar ze wilde niet. Ze kon het niet.
Op het moment dat de wachter op de vreemdeling afschoot, maakte zij zich vriendelijk maar heel beslist van de man los. Het alarm had haar al bereikt en in volle uitrusting schoot ze naar de poort. Ze trok haar zwaard echter niet en had ook geen schild bij zich. Met haar hand maakte ze rustig een gebaar naar de mannen achter zich dat ze moesten blijven staan. In haar eentje liep ze de man tegemoet en richtte haar blik op hem. Ze liet hem haar lege handen zien en wees naar de gevallen man. "Ik wil hem naar binnen halen. Ik zal je niets doen." De man was totaal onherkenbaar en hoewel Gaëlla het gevaar voelde, bleef ze rustig en hield ze haar bewegingen zo minimaal mogelijk.