Taloc&Gaëlla

[varden]

Taloc verstijfde kort. Niet alleen om wat hij hoorde, het gevaar dat er scheen te dreigen, maar ook omdat Keahi om Gaëlla vroeg. Gaëlla, die net aan kwam lopen. Zijn blik, duidelijk gealarmeerd, ging dan ook meteen naar haar. "De magie-les loopt uit de hand," begon hij, even ging zijn blik naar Keahi maar hij wist heus wel waarom ze hier was. Waarom ze hier naartoe was gerend en niet naar Baraz, of Torec, of Isild, of wie dan ook. "Gaëlla, we moeten gaan, ze hebben je nodig voor er gewonden vallen." Hij zou haar niet alleen laten gaan, dat ging veel te ver, maar de kans dat hij kon helpen was zeer klein. Zij wist veel meer van magie dan hij, was er veel bekwamer in. Taloc kwam overeind en keek naar zijn vrouw. Wat zou ze doen?

[Ravief]

Nou dat was in elk geval antwoord op de vraag hoe snel ze weer richting de barakken zou gaan. Magie... Als dat vat kreeg op een stel vechtersjassen zoals er hier genoeg rondliepen, dan was het niet best. Ze haalde even diep adem, maar knikte toen snel. In elk geval was dat lokaal wat meer naar buiten geplaatst, dus met een beetje geluk hoefde ze de academie niet in en hoefde ze niet te dealen met haar manschappen. Nou ja, 'haar' manschappen?
"Oké," reageerde ze enkel en pakte Taloc's hand. Onder het rennen, vroeg ze aan Keahi of ze wist wat er precies was gebeurd, of wie er verantwoordelijk voor was. Waar ze mee hadden geoefend. De vrouw wist niet veel, behalve dat het knetterde van magie en ze elkaar aan het aanvallen waren.

[varden]

Dat knetteren was nogal een understatement. Toen ze het terrein opliepen gingen Taloc's slangen gealarmeerd omhoog staan en lieten sissend hun tanden zien. De aarde onder zijn voeten rommelde toen zijn eigen aarde-magie heel eventjes naar buiten kwam. Het was vreselijk moeilijk om je niet mee te laten slepen in zo'n staat van losgeslagen energie en magie, zeker als je ooit zo van een rondje sparren had gehouden als Taloc. Het was nog opvallend te noemen dat het juist de aarde was die zich bij hem roerde, en niet dat onvoorspelbare vuur van hem. Met grote ogen keek hij, geschrokken, naar Gaëlla terwijl zijn hand iets strakker om de hare kwam te zitten. Was dit wel een goed idee? Moest ze daar wel echt naar binnen gaan? Nooit zou Taloc zijn twijfels hardop uitspreken, hij twijfelde ook niet aan haar kunnen, maar hij vreesde wel voor haar veiligheid.

De halve academie stond inmiddels in het lokaal, in een wanhopige poging de twee vechtersbazen uit elkaar te krijgen. Maar dat lukte voor geen meter. Het halve gebouwtje lag inmiddels in puin en het leek erop dat de vier nog lang niet van plan waren te stoppen, ook al waren ze in een hoog tempo door hun energie heen aan het branden.

[Ravief]

Ze kneep terug in zijn hand en keek ook even geschrokken. Hoewel ze vooral blij was dat het zijn aardmagie was en niet vuur, dat zich liet zien. Voorzichtig begon ze richting de bron te lopen. Hoe verder Gaëlla kwam, hoe meer haar slangen begonnen te sissen en te kronkelen.
Ondertussen kregen toeschouwers ook door dat hun leiders er waren en weken ze langzaam uiteen om hen door te laten. Ze kon hen horen fluisteren, maar had nu niet de energie om zich erop te richten. Gelukkig maar dat ze goed was in schilden, want dit kon nog wel eens problematisch worden. Het was ook al even geleden dat ze een degelijke docent hadden kunnen vinden. Haar brein schakelde naar standje overleven en ingrijpen en ging in Generalenmodus, zoals ze het weleens noemde.
Keahi, die met hen meeliep, gebaarde naar iedereen om zich terug te trekken, om Gaëlla de ruimte te geven.

Uiteindelijk bleef ze staan en liet Taloc los. "Ik leg een schild om je heen, zodat je magie daar binnen blijft, voor het geval dat." Daarna zette ze nog een paar passen en probeerde te ontdekken wat er nou aan de hand was. Ze moest hen zien af te scheiden en apart te krijgen, voor ze spontaan zouden ontbranden doordat ze zo hard met magie aan het gooien waren. Ze probeerde hen in magische hokjes te krijgen, maar elke keer als ze aan een tweede of derde begon, brak de eerste vrij. Een grom ontsnapte haar en ze probeerde het op een paar andere manieren, tot ze zag dat iemand een dodelijke straal stuurde en de ander er niet aan zou ontkomen.
Instinctief gooide ze er een schilde voor en wierp toen maar een magisch net en bouwde de mazen omhoog tot ze gevangen zaten. Hijgend zette ze een paar stappen dichterbij en probeerde de bron uit te schakelen, maar de vier waren te actief om er iets mee te kunnen. Half ten einde raad, gooide ze over hen allen maar een flinke sloot koud water, om te zien of ze daarvan een beetje bij hun positieven kwamen.

[varden]

Taloc gromde hoorbaar, niet bepaald blij dat hij Gaëlla niet kon helpen, dat ze hem moest opsluiten voor zijn eigen bescherming en die van anderen. Maar het was beter zo, want elke keer dat de magie van de vier anderen te dicht bij hem kwam reageerde hij daarop. Aarde en vuur wisselden elkaar daarbij af en hij had zich zeker mee laten slepen en iemand verwond als Gaëlla dat schild niet om hem heen had gezet.

Nu de vechtersbazen niet meer bij elkaar konden komen, en hun magie ook de afstand niet meer kon overbruggen tussen hen, gingen ze over op verbale aanvallen. Beledigingen, scheldpartijen, hun stemmen klonken soms nauwelijks meer menselijk maar meer op het gegrom dat Taloc wel eens uit Emil's of Von's kelen had horen komen. Heel soms klonk het haast als kwade slangen, een geluid dat meestal alleen volbloed-Gorgonen konden produceren. Het joeg de rillingen over zijn lijf als hij dat hoorde, iets dat zo vervuld leek van haat en afschuw.
Twee leken te reageren op het koude water, wat te horen was aan een zeer beledigd "Hé!" maar waardoor ze wel hun generaal weer herkenden. Ze verstijfden terwijl hun ogen groot werden. "Me... mevrouw... Eh..." Ooh shit... Wat hadden ze gedaan? Want deze twee begonnen langzaam de schade om zich heen te zien, voelden de schade in hun eigen lichaam, zagen verderop ook Taloc staan wiens ogen vuur spogen inmiddels omdat deze vier zijn vrouw in gevaar hadden gebracht, anderen in gevaar hadden gebracht, en tegelijk iets in hem aanwakkerden dat hij helemaal niet naar buiten wilden hebben. De andere twee waren echter nog niet bij hun positieven en bleven de rest van de groep prikkelen.

Woord was rond gaan zoemen dat Taloc en Gaëlla samen op de academie waren, om orde op zaken te stellen. Hun leiders waren er, samen, als een front om hen te beschermen! Ook al zat een van hen dan als een gepikeerd wild beest opgesloten in een magische kooi. Meer en meer soldaten, docenten, en stamgenoten begonnen zich te verzamelen rond het gebouw om te zien wat er aan de hand was.

[Ravief]

Haar ogen vlamden boos, maar ze liet hen gaan. "Eruit. En zorg dat de rest een veilige afstand houd, begrepen?!" Man, dit koste veel te veel van haar energie en hoewel ze goed was in magie, waren er genoeg dingen die voor haar onbegrijpelijk waren. Hadden ze nou maar iemand in de buurt die zou lachen om dit kinderspel en het met een knip van de vingers zou oplossen. Maar ze moesten het met haar doen en het was maar goed dat Gaëlla zich niet bewust was van de verzamelde troepen, want dan zou ze mogelijk bevriezen in haar acties en zou alles voor niets zijn geweest.

Hoe moest ze hen weerhouden van zichzelf opbranden? Was het überhaupt mogelijk? Ze probeerde diverse dingen, duidelijk zichtbaar voor de menigte. Haar slangen kronkelden en sisten als een gevaarlijke halo om haar hoofd en soms waren er rimpelingen in de lucht te zien. Nadat ze ongeveer haar mogelijkheden had uitgeput, wist ze dat er niets anders op zat. Langzaam liet ze de muren op hen afkomen, tot ze eigenlijk gevangen zaten en niet meer konden bewegen. Daarna sloeg ze hen knock-out met een stuk verzwaarde lucht.
Zodra ze out waren, leek het probleem ook opgelost. De sfeer werd lichter, vrijer. Het was weer makkelijker om te ademen, om elkaar weer normaal in de ogen te kijken in plaats van elkaar aan te vliegen.
Met een handgebaar verdween het schild om Taloc en ze liep voorzichtig op de twee mannen af. Ze waren in orde, alleen behoorlijk uitgeput. Het had niet veel gescheeld of ze waren ontploft, letterlijk.

[varden]

Toen ook hij niet meer werd meegesleurd in de magie, en Gaëlla haar schild om hem heen had laten zakken schoot hij op de mannen af, knielde bij ze neer om te kijken of ze in orde waren. Hun hartslag was verhoogd en het voelde alsof ze koorts hadden, maar ze ademden en reageerden redelijk op pijnprikkels ondanks dat ze knock-out waren. Even keek hij met een glimlach naar zijn vrouw op. "Ze gaan het overleven," zei hij zacht, duidelijk trots op haar dat ze dat voor elkaar had gekregen. Maar toen draaide hij zijn hoofd en blafte naar de dichtsbijzijnde soldaat dat hij daar niet zo stom moest staan maar een dokter moest gaan halen. Deze mannen moesten zo snel mogelijk naar het ziekenhuis!

Zijn spieren voelden stijf, zijn gewrichten stram, de druk op zijn lichaam was veel te groot geweest door de constante aanwezigheid van magie waar Taloc absoluut niet aan gewend was. En dus kwam hij een stuk minder soepel overeind dan normaal toen hij opstond en een arm om Gaëlla sloeg. Hij was niet bang voor haar slangen, hoewel hij genoeg reden had om het wel te zijn. Hij had zelf ondervonden hoe het was om door ze gebeten te worden en dat zou hij liever niet nog eens meemaken. "Wauw lieverd," zei hij zacht. "Dat was fantastisch." Hoe ze de leiding had genomen, ingegrepen, hoe ze had gehandeld en zich niet had laten tegenhouden. Om hen heen begon de menigte zich langzaam te roeren, geroezemoes werd hoorbaar, mensen keken met duidelijk ontzag in hun ogen naar de jonge vrouw. Hun generaal. Keahi stond vooraan, het dichtste bij hen. Ze was op haar hoede, wetende hoe beschadigd de twee waren, maar tegelijk voelde ze net zulk ontzag als ze altijd al had gevoeld voor hen.

[Ravief]

Ze had wat moeite om los te komen van de situatie en keek de vier mannen na. De twee die er wat eerder uit waren gekomen, leken nog net in staat te zijn om zelf te lopen, maar waarschijnlijk zouden ze ook gedragen moeten worden. Gezien Taloc's bevel, waren er genoeg manschappen opgesprongen en in actie geschoten. Wat stilletjes keek ze het allemaal aan en zag nu ook de troepen.
Huiverig ademde Gaëlla een paar keer in en uit. Wat... waarom... waarom keken ze zo? Haar blik gleed naar Keahi, hoewel ze Taloc een poosje afgehouden had, accepteerde ze nu de arm om haar heen, al moest hij haar niet teveel omarmen, anders zou het weer fout gaan. Ze keken met.. ontzag? Waarom? Waar had ze dat aan verdiend?

"Zijn al die extra lessen van Amiel toch ergens goed voor geweest.." Gaëlla had op Eldon doorgehad dat ze goed was in schilden en dat soort dingen en had toen om extra lessen gevraagd. Ze had het niet tof gevonden met duVeresova, maar wel ontzettend veel van geleerd.
Maar daarna liet ze hem los en knikte Keahi even toe. Langzaam zette ze een paar stappen richting de uitgang en hoopte maar dat ze voor haar zouden wijken. Misschien viel dit dan toch mee? Kon ze morgen weer een kijkje nemen en rustig beslissen wat ze wilde?

[varden]

Taloc wist dat hij zijn grip om haar schouders niet te strak moest laten zijn, hij wist dat ze grenzen had waar hij niet overheen moest stappen. Maar toen ze wegliep liep hij wel achter haar aan, met een strakgetrokken kaak door de menigte. Een menigte die week voor Gaëlla. Ze keken naar haar met ontzag, sommigen bedankten haar - ouders wiens kinderen in het gebouw hadden gezeten tijdens de les -, kleine meisjes keken echt op naar de jonge generaal, Taloc zag het in hun ogen. Even, even vergat hij dat er een menigte om hen heen stond terwijl hij met een glimlach naar zijn vrouw keek. Zacht pakte hij haar hand, kneep er bemoedigend in terwijl hij naast haar ging lopen. Een paar mensen in de groep om hen heen juichten toen ze dat kleine gebaar zagen, een plotseling geluid waar Taloc maar net mee om wist te gaan. Even keek hij achterom, om te zien of Keahi met hen mee zou komen. Misschien zou het goed zijn om na vandaag nog even met haar erbij na te praten, de dingen door te nemen. Of gewoon thee te drinken. Soms miste hij dat luchtige van het plagende gezelschap van de mannen en vrouwen waarmee hij zolang had getraind. Miste hij het sparren met Sigrid en het dollen met Lyov in diens bar. Ze waren al zolang niet meer op dat soort plekken geweest...

Isild zag hen aan komen lopen. Ze wist dat Taloc haar bij Gaëlla weghield, en dat nam ze hem alles behalve in dank af. Sterker nog, het was moeilijk om die woede niet te voelen als ze hem zag. Ze werd gek van de zorgen om haar oudste dochter, en dus liep ze nog net naar de keuken maar verliet het grote huis niet. Ze was ernaartoe gegaan toen ze had gehoord over de commotie bij de barakken, wetende dat Gaëlla vanzelf terug zou komen.

[Ravief]

Ook Gaëlla kromp even ineen bij het plotselinge geluid, maar ze voelde zich er vooral erg verlegen door worden. Er kwam een kleine glimlach op haar gezicht en ze leunde even met haar schouder tegen Taloc aan, voordat ze samen naar huis liepen. Het was nogal wat. Ze had eigenlijk instinctief gehandeld en was zich, toen ze bezig was, helemaal niet bewust geweest van hoeveel ogen er op haar gericht waren. Ze kon zo makkelijk schakelen dat het bijna eng was. Maar de blikken van de omstanders waren vooral wat haar bij bleef. Het schuldgevoel van wat ze had gedaan, vrat aan haar. Vrat haar op. En dan toch zo aangekeken worden... Nee dat ging er bij haar niet goed in.
"Ik ga even thee maken," mompelde ze tegen haar man, nog wat daas en in gedachten over alles. Het duurde even voordat ze doorhad dat ze niet alleen in de keuken was. Stil bleef ze staan en keek met grote ogen naar haar moeder. "Mam.."

Keahi gaf hem even een knikje. Ze zou achter hen aankomen, maar eerst moest ze nog wat gekken een uitbrander geven voor hun roekeloze gedrag. Daarna werden er wat mensen aan het werk gezet om alles op te ruimen en werd iedereen geacht om het rustig aan te doen en weer tot zichzelf te komen.
Al met al was ze er tien minuten laten en ze knikte Taloc even toe en ging aan de grote tafel zitten, zodat ze goed in het zicht zat. "Het was goed, en nodig, om jullie weer samen te zien." Ze glimlachte even. "We begonnen haast te denken dat jullie opgegeten waren door huisratten."