Taloc&Gaëlla

[varden]

Hij had op niemand gereageerd, niet op waarschuwingen, niet op geschreeuw. Maar Gaëlla's stem liet de verwilderde figuur eindelijk halt houden. Rustig keek hij naar haar op, zijn ogen ontmoetten de hare. Zijn ene oog was bedekt met een dikke laag oud bloed en was duidelijk nog dik. De ander daarentegen vertoonde een bruinrode iris, met gouden vlekjes erin. Hij knikte rustig en stopte eindelijk met zijn dreigende (en o zo onstabiele) gang naar de poort.

[Ravief]

Gaëlla staarde hem aan, maar haastte zich toen naar de man. Ze kreeg hem de poort binnen en gaf direct een hele serie aan bevelen om hem naar de ziekenboeg te brengen en haar zusje te halen. Daarna ging haar blik weer naar de woesteling. Die kleur... van zijn oog... Ze ging weer naar buiten en nam hem wat fronsend op. Hij zat onder het vuil en bloed en het was moeilijk te zeggen of hij rode of groene of zwarte slangen had. "Ik kan je een bad en eten en verzorging aanbieden als je niemand aanvalt." Wat best een redelijke eis was. Myra verscheen in de poort en liep aarzelend naar haar grote zus toe. "Dit is de beste verzorgster die je kunt krijgen. Als je haar pijn doet, heb je je voor mij te verantwoorden en ik kan je beloven dat het niet plezierig zal zijn."

[varden]

En Taloc was nog te verward om een goede reactie te geven. Maar heel langzaam begon tot hem door te dringen wie hij voor zich had, wie zij was, en wat ze wel niet voor hem betekende. Het zou echter nog even duren voor dat echt doordrong. Myra zou snel genoeg de schade van langdurige martelingen bij hem aantreffen. De vingers van zijn beide handen zouden opnieuw gebroken moeten worden om goed te genezen, zo hadden ze zijn aardemagie weten te blokkeren, en langs zijn oog liep een zeer diepe en zelfs behoorlijk verse wond die hem aan de rechterkant blind had gemaakt. Ook andere tekenen, waaronder ondervoeding, zouden geen geheim blijven. Maar voor nu was dat bedekt met een dikke laag vuil, modder, en resten van bloed dat van hemzelf maar ook zeker van anderen afkomstig was. Argwanend keek hij naar Myra, zijn agressieve houding kwam vanzelf langzaam weer terug.

[Ravief]

Gaëlla fronste lichtjes toen zijn houding weer veranderde. Uiteindelijk kregen ze hem binnen en behandelde ze hem in een aparte kamer. Ze konden hem niet zomaar het dorp in laten gaan. Terwijl Myra werkte en rustig bleef en bij alles uitlegde wat ze ging doen en waarom, kwam Gaëlla heel af en toe kijken. Toen hij uiteindelijk van het meeste vuil ontdaan was, kwam ze weer binnen. Dit keer met een beetje eten. Myra had hem wat kleren gegeven zodat hij geen longontsteking zou krijgen en was naar de ziekenboeg gegaan om de spullen op te halen die ze nodig had.
Met grote ogen keek ze naar de roodachtige slangen, die haar een steek van pijn bezorgden. Taloc... Maar deze man leek zowat in niets op hem en dus begon er geen hoop te branden. Aarzelend kwam ze dichterbij en overhandigde hem het bord. Er zat voedzaam, maar weinig eten in. Waarschijnlijk zou hij het amper binnen kunnen houden, als ze vermoedde dat hij al een paar dagen niets had gehad. Ze durfde hem niet aan te raken omdat zijn slangen heel woest waren en bleef wat ronddrentelen in de kamer.
Ze ging niet meer weg toen Myra terug kwam en het vervelendste deel kwam: alle wonden zorgvuldig uitwassen en verbinden.

[varden]

Hij zou inderdaad heel wat meer nodig hebben om weer op zichzelf te lijken. Een goed bad zou een goed begin zijn, en een scheermes. Myra zou snel ontdekken dat sommige wonden niet alleen schoongemaakt moesten worden maar ook opnieuw 'gemaakt'. En dat zou alleen kunnen gebeuren met Taloc onder zware verdoving zodat hij niemand pijn zou kunnen doen. Maar zijn broedende blik was nu enkel en alleen op Gaëlla gericht, op elke beweging die ze maakte. Deze vrouw herkende hij, maar in zijn verwarde toestand - die zo was door de pijn en desoriëntatie - kon hij dat nog niet plaatsen. Het eten werd naar binnen geschrokt, wat ervoor zorgde dat hij een gedeelte inderdaad niet binnen wist te houden. Zijn lichaam had het lange tijd moeten doen met niets, en toen met wat hij kon vinden in het wild. En dat was niet echt genoeg geweest, tenzij hij iets wist te vangen. Maar dat was lastig gebleken met zijn blinde oog.

[Ravief]

Toen de meeste wonden die gewoon behandeld konden worden gedaan waren, gaf Myra hem een drankje. Er zat een stevig slaapmiddel in en tegen de tijd dat de man buiten westen was, kon zij aan de gang. Zijn vingers moesten opnieuw gebroken worden en gezet worden, en ook nu pas kon ze zijn wond bij zijn oog behandelen omdat zijn slangen nu niet reageerden. Daarna ging ze verder met hem wassen, een onderdeel waarbij Gaëlla hen even alleen liet omdat er een akkefietje was wat opgelost moest worden.
Tegen de tijd dat ze terug kwam lag de man slapend en schoon in bed, met het grootste gedeelte van zijn lichaam in verband. Fronsend kwam ze naar hem toe, terwijl Myra aan het opruimen was. De kleur van zijn oog spookte door haar hoofd in combinatie met die rode slangen. Nu hij sliep durfde ze wel en ze nam een kijkje onder de dekens. Haar vingers gleden zacht over zijn maag en stokten toen ze een litteken voelde. Ze wist precies het weefsel te volgen en ging toen op zoek naar andere kenmerken. Ze kende elk litteken op Taloc's lichaam en hoewel er nu er een heleboel meer waren, kon ze het niet ontkennen.
Huiverig ademde ze in en stapte bij hem weg. Ze kon amper haar man in hem herkennen. Ze kon het amper geloven. Hij.. was hier?

[varden]

Mocht ze nog twijfelen, dan zou zijn tatoeage genoeg zeggen. Dat was ongeschonden gebleven in het lange jaar dat hij weg was geweest. Zijn dromen, opgelegd door de slaapdrank, waren verward maar hem niet onbekend. Ze gingen over de enige persoon die ervoor had gezorgd dat hij zijn verstand niet had verloren, of er zelf een einde aan gemaakt. Heel zacht mompelde hij haar naam in zijn slaap. "Gaëlla..."

Ondertussen waren Cenek en Baraz ook op de hoogte gebracht van de 'vreemdeling' die zich nu binnen hun muren bevond en vooral de eerste was daar niet blij mee. Woedend stampte hij naar de ziekenboeg, om Gaëlla eens flink de les te lezen over deze beslissing!

[Ravief]

Ze streelde zacht over zijn wang. "Ik ben hier," fluisterde ze schor. Keer op keer moest ze even een blik werpen op de tatoeage. Hij hoorde bij haar. Hij leefde... Taloc... Met pijn in haar hart en lood in haar laarzen stond ze op en gaf ze opdracht dat de kamer bewaakt moest worden en dat de man niet eruit mocht zonder haar toestemming en dat ze haar moesten waarschuwen als er iets gebeurde. Daarna gaf ze Myra de opdracht haar altijd te halen als ze hem ging behandelen. Haar zusje had het vreemd gevonden maar schreef het toe aan het feit dat ze Generaal was.
Gaëlla stond met haar ogen dicht tegen de deur te leunen toen Cenek eraan kwam. Nog altijd kon ze het amper geloven. Hij was begraven, ceremonieel maar dan nog. Hij was bijna anderhalf jaar weggeweest. Haar hart en brein konden het niet echt aan.

[varden]

En Cenek, zak hooi die hij was, had dat totaal niet door toen hij haar begon uit te voeteren. "Hoe haal je het in je hoofd om zo'n ding de stam binnen te halen?! Ben je helemaal gek geworden?!" Hij sloeg haar alleen niet omdat hij wist wat haar slangen konden uitrichten als hij geweld tegen haar gebruikte. "Haal in naam der goden je hoofd erbij en doe gewoon je werk!" Waarom moest ze ook altijd een eigen plan trekken? Cenek snapte dat niet van Gaëlla, en ook niet altijd van zijn eigen vrouw. Waarom konden ze nou nooit gewoon doen wat ze gezegd werd?

[Ravief]

Toen hij uitgefoeterd was keek ze hem aan. Iets van de oude Gaëlla was terug in haar blik. "Ík ben de Generaal. Ik maak de keuzes en ik beslis hoe erg de dreiging is." Ze haalde even diep adem en haar houding veranderde. Niet meer vurig, maar bijna kwetsbaar zelfs. Ze had het Myra nog niet verteld, die zelfs gewoon niet over de tattoeage was begonnen. Maar ze kon het Cenek niet onthouden. "Dat even terzijde... Cenek.. het is Taloc." Haar zilveren ogen keken hem aan. "Het is Taloc, hier in de kamer achter me," herhaalde ze zacht.