Taloc&Gaëlla

[varden]

Dankbaar, en tegelijk wat wanhopig, keek Taloc naar Gaëlla en focuste zich volledig op haar. Het hield hem op aarde, zorgde ervoor dat zijn gedachten niet afdwaalden. Zorgde er dus voor dat hij de pijn net iets minder merkte waardoor Myra gewoon haar werk kon doen. Als hij Gaëlla ooit iets aan zou doen, zelfs in een vlaag van verstandverbijstering, dan zou hij het zichzelf nooit vergeven! Toen Myra klaar was liet hij met een zucht zijn hoofd op Gaëlla's schouder rustten. "Ik.. ik had beter niet terug kunnen komen... hè?" Dat had hen zoveel problemen, pijn en moeite bespaard. Het was een gedachte die maar bij hem bleef malen.

[Ravief]

"Wat?!" Ze ademde scherp in en maakte zich van hem los. Een gekwetste en eveneens boze blik liet ze op hem rusten voordat ze wegkeek. Ze balde haar handen tot vuisten en moest echt een paar keer flink in en uit ademen. "Het is dat je gewond bent anders had ik je een klap gegeven die je deed vliegen," gromde Gaëlla tussen opeen geklemde kaken. Uiteindelijk hield ze het niet meer en stond op en keek hem woest aan. "Ben je gestoord of zo?! Hoezo in de vrede had je beter weg kunnen blijven?! Zeg dat nooit meer. Nooit, hoor je me?!"

[varden]

Totaal verbijsterd staarde Taloc naar Gaëlla, even niet wetende hoe hij moest reageren op haar uitbarsting. Ze.. ze was blij dat hij terug was? Of.. ze wilde hem in ieder geval terug? Het volgende moment stond hij op zijn benen en kuste haar vurig, zijn slangen maakten contact met de hare. Even wist hij weer volledig 100% zeker dat hij bij deze vrouw hoorde. "Ik.. ik zal het nooit meer zeggen. Het.. het is gewoon... gewoon lastig.. nee, moeilijk voor me..." Het was de eerste keer dat hij toegaf dat hij er moeite mee had, dat hij was zoals hij nu was.

[Ravief]

Ze sloeg haar armen om hem heen en zoende hem fel, half wanhopig terug. Buiten adem keek ze hem aan, een tikje afgeleid vooral ook. Daarna verzachtte Gaëlla en ze streelde hem zacht en nam zijn hoofd in haar handen zodat hij haar wel aan moest kijken -al was het maar met één oog. "Lieverd, natuurlijk is het moeilijk. We kunnen niet zomaar verder. Er is van alles gebeurd en dat kunnen we niet zomaar aan de kant schuiven." Ze snufte even. "Maar jij hoort bij mij. Ik houd van je en we komen hier samen door."

[varden]

Ook in zijn ogen stonden tranen. Maar dit waren wel woorden die hij nodig had. "Ik... Jij hebt me er doorheen geholpen, tijdens al die maanden." Hij was hier nu drie dagen en dit was het eerste wat hij zei over zijn gevangenschap. Het zou heel mondjesmaat gaan met wat hij zou vertellen omdat het inderdaad erg lastig voor hem was om ernaar 'terug' te gaan zonder totaal door te slaan. Maar met Gaëlla, met haar zou hij het verhaal delen als ze het wilde horen.

[Ravief]

Ze glimlachte beverig naar hem en omhelsde hem weer. Ze legde haar hoofd op zijn schouder en hield hem dicht tegen zich aan. Ze hield zoveel van hem en hij was weer bij haar terug. Ooit, op een dag zouden ze weer net zo sterk en vrij en blij zijn en hierop terugkijken en weten dat ze er goed doorheen gekomen waren. Ooit. Maar voor nu had ze genoeg aan hem vast te houden en te weten dat hij het was.
"Ahum..." Gaëlla keek op en draaide zich om. Daar stond Torec naar het stelletje te kijken. Ze veegde haar tranen weg en ging aan Taloc's blinde kant staan en liet haar hand op zijn arm liggen. Zodoende wist hij waar ze was en kon hij zich richten op het bezoek.

[varden]

Uit automatisme zocht zijn blik haar meteen, omdat ze inderdaad aan de kant stond waar hij niets meer zag. Tot zijn slangen hem vertelden dat ze dichtbij was, net als dat hij haar hand op zijn arm voelde. Toch spanden zijn spieren even, tot hij Torec duidelijk had 'geidentificeerd'. Hij glimlachte naar de man. "Oom...", het klonk bijna alsof hij voor zichzelf duidelijk moest maken wie er voor hem stond. Zou dit ooit over gaan?

[Ravief]

Torec glimlachte kort terug en stapte langzaam naar voren. Hij schudde zijn neefje de hand, een aanraking die nog maar net leek te kunnen. "Taloc, kerel," groette hij en leek zowaar een beetje ongemakkelijk. De man kon het amper geloven dat het echt zo was en had was moeite met zijn gevoelens te bedwingen. "Het is goed je weer te zien."

Gaëlla liet hem los en drukte een kus op zijn wang en haalde even thee voor hen drieën. Torec begreep gelukkig dat hij weinig aankon en begon over suffe dingen die hen allebei in een grijs verleden hadden geboeid. Na de thee vertrok hij weer.

[varden]

Maar juist die dingen van vroeger, dat ging goed. Dat was iets waarover Taloc moest nadenken en het leidde hem af, bovendien waren het herinneringen die niet door pijn en lijden waren aangetast. Dus werden ze geassocieerd met goede dingen, die niet voor woede of pijn zorgden. Dus zo ging het korte bezoek goed, ook al kon Taloc inderdaad eigenlijk alleen aanrakingen van Gaëlla hebben. Toen Torec echter vertrokken was, moest hij een vraag toch stellen. "Is.. is er ooit naar ons gezocht?" Hij wist niet wat er met twee van zijn mannen gebeurd was, drie hadden de dood gevonden toen hij gevangen was genomen. Was er eigenlijk ooit naar hen gezocht? Door wie dan ook?

[Ravief]

Dat vond ze een kwetsende vraag, maar wist ook dat hij genoeg aan zijn eigen shit had en liet dus niet merken wat ze ervan vond. In plaats daarvan schonk ze nog eens thee voor hen in en ze zat aan zijn blinde kant dus de kans was groot dat hij haar gezichtsuitdrukking had gemist. Ze hoopte het maar in elk geval.
"Ik heb zes keer een missie geleid," antwoordde ze rustig. "Bij de tweede keer vonden ze twee lichamen en wel sporen van jou en drie anderen maar die verdwenen. De keren erna waren er helemaal geen sporen. Tussendoor heb ik elke gelegenheid aangegrepen om elk stukje uit te kammen en voordat ik officieel de functie aannam om generaal te zijn heb ik nog twee weken naar jou gezocht." Niet naar anderen. Naar hem. Alleen naar hem had ze gezocht. "Ik heb je mannen bij hun familie thuisgebracht." Ze keek van hem weg, naar haar handen in haar schoot. Het was geen fijne herinnering. Gaëlla had gedacht zo dichtbij te zijn en er was niets geweest. Niet wat haar naar hem had toegeleid. In plaats daarvan kon ze drie gezinnen rust geven dat hun zonen er waren en in eer waren gestorven en geen pijn hadden geleden. Een taak waar ze een hartstochtelijke hekel aan had, maar waar ze niet onderuit had kunnen komen.