Taloc&Gaëlla

[varden]

Ook Taloc vreesde voor zijn reactie. Dat kon hij de man niet aandoen, toch? Torec... Zijn oom, zijn rolmodel, zijn steun en toeverlaat naast Gaëlla. Dat hij dit wist, wilde niet zeggen dat het goed zou gaan. Vragend keek hij Gaëlla aan. "Zou... zou je erbij willen zijn?" Als het misging kon hij zich focussen op haar, om erbij te blijven. Hij wilde Taloc zijn, niet een gevaar voor zijn stam en al helemaal niet voor de mensen van wie hij hield. Hoe moest hij Gaëlla uitleggen dat zij de enige gedachte was geweest waardoor hij de martelingen had kunnen weerstaan, dat zij ervoor had gezorgd dat hij niet gebroken was?

[Ravief]

"Natuurlijk." Waarschijnlijk was ze er ook bij gebleven als hij het haar niet had gevraagd. Haar uitdrukking verzachtte weer en ze glimlachte wat naar hem. Dat was een gek gevoel, want dat had ze het afgelopen jaar niet veel gedaan. "Ik heb hem al wat voorbereid dat hij niet teveel moet verwachten." Heel even kregen haar ogen een plagerige uitdrukking, maar dat verdween vlot. Dit was niet een situatie om grapjes te maken. Gaëlla zweeg weer. "Myra zegt dat je goed herstelt," bedacht ze uiteindelijk. Dat zou hij vast wel fijn vinden om te horen.

[varden]

Dat vond hij inderdaad fijn, maar tegelijk voelde hij zich meteen schuldig. Want hij was al twee keer naar haar uitgevallen omdat hij afgleed. "Wil je... wil je tegen haar zeggen dat het me spijt?" Hij wilde niemand problemen bezorgen, of het moeilijker maken dan nodig is. En dat deed hij wel. Had hij er wel goed aan gedaan om terug te komen?

[Ravief]

Gaëlla keek hem wat fronsend aan. Dat kon hij zelf zeggen toch? Myra zag hem ongeveer net zo vaak als zijzelf. Maar ze haalde haar schouders op. "Ze is erger gewend joh. En allang blij dat je terug bent." Ze wist niet hoeveel er van waar was. Myra was dapper en inderdaad al zowat hoofdverzorger van de groep artsen, maar ze was er vrij zeker van dat ze haar zusje gisteren had zien lopen met een brandwond. Daar zei Gaëlla maar niets over.
In plaats daarvan zat ze naast hem op het bed en vertelde wat over onzinnigheden, waarbij ze af en toe naar hem keek om te zien of hij het bijbeende, of ze hem niet verveelde en of hij zelf geen vragen had.

[varden]

Zij zou hem nooit vervelen! Bovendien leidden de verhalen hem af van de storm in zijn hoofd. Myra had inderdaad met een brandwond gelopen, waar hij zich uren later ongelofelijk schuldig over had gevoeld. Maar op het moment zelf had hij er niets tegen kunnen doen. Hij had geen controle over zichzelf, geen controle over zijn gedachtegang en reacties. En het maakte hem haast bang voor wat hij kon aanrichten tegenover anderen. De gedachten sprak hij echter niet uit, ook al zou dat nog wel komen. Uiteindelijk begonnen zijn ogen weer dicht te zakken omdat genezende wonden nu eenmaal uitputtend waren. "Blijf... blijf bij me, alsjeblieft", klonk het nog zacht. Hij wilde niet alleen zijn, hij vond het doodeng. Hij was nog steeds bang dat als hij wakker werd, het allemaal maar een droom bleek te zijn en dat hij nog steeds in die cel zat!

[Ravief]

"Ik ga nergens heen," reageerde Gaëlla zacht. Ze zorgde ervoor dat hij ging liggen en dekte hem zorgzaam toe. Zacht streelde ze hem even en drukte een kus op zijn voorhoofd. "Slaap maar, lieverd, je hebt het nodig. Ik blijf hier." En ze bleef inderdaad aan zijn bed zitten tot hij sliep.
Daarna verhuisde ze naar het bureautje en begon aan een kort en bondig verslag voor Baraz. Dat het erger was dan ze eerst had geschat en ze meer tijd nodig zou hebben. Dat ze hem met geen mogelijkheid voor de Raad moesten zetten. Dat zij bereid was om voor de Raad te komen en ze te vertellen wat ze moesten horen om Taloc te laten blijven. Dat zij hem wel zover kreeg dat het beter zou gaan. Tenslotte dat hij het document moest verbranden. Ze kon het zich niet veroorloven dat er bewijs bleef bestaan dat zij wel tegen de Raad wilde liegen.
Gaëlla draaide zich om en staarde naar Taloc. Ze had geen idee hoe ze hem in de vrede weer naar zijn oude zelf kreeg en vroeg zich af of dat ook wel mogelijk was.

[varden]

Het zou in ieder geval lang gaan duren, maar voor nu sliep hij diep en rustig. Hij vertrouwde haar kennelijk nog steeds door en door, dat was niet veranderd. Bij haar ging het goed, dat was tenminste een begin?
Toen Baraz het document onder ogen kreeg, verbrandde hij het inderdaad na het lezen. Waarna hij direct een vergadering met de Raad had. Hij vond het onprettig hoe gebrand Cenek leek op het snel afhandelen van de situatie. Natuurlijk was dat gebruikelijk, maar verdiende Taloc niet een beetje een andere behandeling? De jongen was generaal, goed nu even niet maar eerder wel, en had zijn leven meerdere keren op het spel gezet voor de stam. Natuurlijk was Baraz ook bang dat Taloc gebroken was en dingen had 'verraden', maar aan de andere kant zou dat niets voor zijn zoon zijn. En de gebroken vingers en de verwondingen aan zijn gezicht lieten wel degelijk zien dat er langdurige martelingen plaats hadden gevonden. Dat kon een indicatie zijn dat hij niets had gezegd? Anders hadden ze hem wel gedood!

[Ravief]

In één dag was echt niet te bepalen of Taloc een gevaar vormde voor de omgeving of niet. En ook niet of hij dingen had verraden of niet. Als Gaëlla hiervan zou horen, dan zou ze behoorlijk uitvallen tegen Cenek. Voor nu hield ze de wacht bij Taloc en hielp ze hem door een paar nachtmerries heen. Zelf sliep ze amper en werkte aan verslagen, aan mappen voor nieuwe missies en aan beoordelingen van rekruten.
Pas in de ochtend lukte het haar om een paar uurtjes slaap te pakken en vertrok kort om ontbijt te regelen. Ze was moe en maakte zich zorgen, wat er voor zorgde dat ze uiterst prikkelbaar was. De mannen konden haar maar beter niet gaan storen met kleine onnozelheden...

[varden]

Er was er zelfs één die het lef had om haar mee uit te vragen voor een date! Er was immers een groep die ervan overtuigd was dat Taloc toch wel verbannen zou worden, wat haar in hun ogen 'beschikbaar' maakte. Als Taloc dat zou horen zouden hun levens niet meer zeker zijn. Die middag probeerde hij zijn excuses te maken aan Myra, toen ze langskwam om hem te behandelen. Maar het kostte hem duidelijk nog moeite om niet door te slaan als hij pijn had, en de wonden prikten nog steeds en ook zijn vingers en handen deden pijn als hij behandeld werd.

[Ravief]

Gaëlla had de man een klap in zijn gezicht verkocht en gezegd dat hij maar beter een poosje zich niet kon laten zien. Eenmaal binnen herademde ze en keek toe terwijl Myra verbanden ververste en haar best deed om het allemaal zo pijnloos mogelijk te maken. Vlug zette ze het dienblad neer en haastte zich naar hem toe en begon hem af te leiden met zachte woordjes en streelde zacht over een stukje huid wat nog ongeschonden was.
Myra glimlachte hem zachtjes toe. Ze wist wel wat hij had geprobeerd te zeggen en wist ook dat hij vermoedelijk nog wel een poosje met zichzelf en pijn en woede bleef worstelen. Af en toe vreesde ze voor haar grote zus, maar ze vertrouwde erop dat die wist wat ze deed.