Taloc&Gaëlla

[varden]

Eigenlijk wilde Taloc alles in één keer naar binnen schrokken. Maar Gaëlla's strenge blik hield dat tegen. Toch kostte het zijn maag moeite om alles binnen te houden en het kokhalzen was niet iets dat hij graag zou herhalen. Wat verbaasd keek hij haar aan. "En... en de Raad?" Het was duidelijk dat hij misschien moeite had met zich weer aanpassen, hij wist wel nog hoe zijn stam werkte. Moest hij niet voor de Raad verschijnen voor evaluatie? Naar huis... Naar huis met Gaëlla... Bij het idee alleen als sprongen er weer tranen in zijn ogen.

[Ravief]

Ja, de Raad ging super zorgelijk zijn, nu al. Voorlopig waren ze zoet omdat Taloc tijd nodig had om te helen en er was een oordeel geveld kon worden als hij helder genoeg was om zijn verhaal te kunnen vertellen. Ze had gezegd dat dat nog wel eventjes ging duren met zijn huidige toestand, wat natuurlijk een leugen was. "Laat de Raad maar aan mij over, m'n lief." Zij zou daar wel voor zorgen. Voor nu moest hij zich richten op beter worden en tot rust komen. Aan haar blik was te zien dat haar gedachten duidelijk afdwaalden maar uiteindelijk glimlachte Gaëlla hem toe en at haar bord met wat moeite leeg. Ze beet op haar lip, want ergens vond ze dit ongemakkelijk.
"Ehm.. ik heb het een en ander meegenomen zodat je je kunt ontspannen. Ik moet straks een wachtronde doen, maar daarna ben ik weer terug. Wat er ook gebeurt... zeg niets over wat er is gebeurd in de afgelopen tijd tegen iemand anders dan ik, oké? En probeer alsjeblieft op de kamer te blijven en te rusten, want dat heb je nodig."

[varden]

Taloc knikte braaf, maar keek haar dankbaar aan. Zacht, en met een pijnlijk gezicht vanwege zijn vingers, trok hij haar even tegen zich aan en liet zijn voorhoofd tegen het hare rusten. "Ik heb je gemist mijn lief", fluisterde hij zacht. Het was het eerste dat even klonk als de 'echte Taloc', de man die hij diep van binnen natuurlijk nog steeds was maar waar een zwaar trauma overheen lag op het moment. Hij was zo blij haar weer terug te hebben, hier samen met haar te zitten. Maar ook hij besefte dat hij een lange weg te gaan had om weer de maatschappij in te kunnen.

[Ravief]

Ze sloot haar ogen en leunde tegen hem aan. Ze was gewoon zo moe. Ze had hem terug... en dat maakte wel een heleboel verschillende emoties bij haar los. Weer prikten er tranen maar dit keer wist ze die tegen te houden. Gaëlla verschoof een beetje om een kus op zijn wang te drukken, maar vond toen het fijne plekje tegen hem aan weer.
Ze had altijd gedacht dat ze hem zou vinden en dat alles verder zou gaan zoals het was. Maar dat was niet zo. Hij moest helen en als dat gebeurt was, dan moest hij geestelijk helen en zij net zo goed. "Ik jou ook," fluisterde ze terug, terwijl ze even in zijn arm kneep. "Ik jou ook."

[varden]

Ja, het helen zou tijd gaan kosten. Tijd, moeite en inspanning van hen beiden. Maar Taloc was ervan overtuigd dat het ze zou gaan lukken, dat ze dit konden. Al zou het hem aanzienlijk meer tijd gaan kosten tegenover de rest van het dorp, zelfs tegenover zijn eigen familie. Zacht drukte hij een kus op haar voorhoofd. "Ga werken lieverd, ik blijf hier." Dat was een belofte, net zoals het een belofte was geweest dat hij terug zou komen. En hij was teruggekomen. En hij zou haar nooit meer verlaten.

[Ravief]

"Dat is je geraden," zei ze half grappend, half serieus. Ze streelde nog even over zijn kaken, maar liet hem toen alleen.
Op de Academie gonsde het van de verhalen en iedereen stormde op haar af toen ze eraan kwam. Gaëlla stak haar hand op en liep naar het midden van het plein, waar ze gebaarde dat iedereen moest gaan zitten en er een mededeling aankwam. Ze keek even rond en wachtte tot de laatste fluisteringen gestopt waren.
"Om jullie vragen te beantwoorden: Ja. Ja, Taloc is terug bij ons. Tot nu toe is het onduidelijk wat er precies is gebeurd met hem en moet hij eerst helen voor daarnaar gevraagd kan worden. Meer informatie heb ik momenteel niet en ik weet dat hij net zozeer in jullie harten zit als in het mijne. Ik houd jullie op de hoogte, en nu heel snel aan het werk." Ze zette iedereen aan het werk, gaf zelf een uurtje les en deed wat vergaderingen. Daarna ging ze even bij Torec langs en zei hem dat ze met Taloc zou gaan overleggen over bezoek. Daarna ging ze naar haar man terug.

[varden]

Maar het was een onrustige dag. Het gebeurde maar zeer zelden dat iemand na zo'n lange tijd nog levend terugkwam, en in staat leek te zijn te communiceren met anderen. Taloc sliep een uurtje en besloot daarna wat te lezen. Maar dat doen met maar één oog was vreselijk vermoeiend voor zijn hoofd, gezien hij er nog niet aan gewend was. Dus probeerde hij alles van de afgelopen tijd op een rijtje te zetten. Wat er was gebeurd, wat hij moest gaan vertellen, wat hij Gaëlla zou vertellen, zijn vlucht terug naar huis. Het was eigenlijk allemaal zo vaag... Er was maar één duidelijk punt in zijn verhaal, en dat was de prachtige dame met zilveren slangen die hij zijn vrouw mocht noemen.

[Ravief]

En zij wilde dat ze hem kon zeggen dat ze puur voor zijn gezelschap langskwam. Maar ze moest iets kunnen vertellen straks. Ze wilde het bezoek van Torec afwachten voor ze ging voorstellen om naar huis te gaan. Myra vertelde dat hij goed genas, maar dat hij rust moest houden en langzaamaan weer op gewicht moest komen. En daarna waarschijnlijk heel langzaam weer kon beginnen met trainen. Hij zou de gevechtkunst nog prima onder controle hebben maar waarschijnlijk was zijn uithoudingsvermogen minder. En met zijn oog was het nog even af wachten of het niet ging ontsteken.
Gaëlla kwam weer langs met eten en drinken en hield hem gezelschap. "Taloc... het hoeft nog niet nu, maar... kun je je iets herinneren van je.. gevangenschap? Het vertellen kan later." Maar als hij niets wist, dan moest zij vertellen wat haar vermoedens waren aan de Raad, op basis van de verwondingen die hij toonde.

[varden]

Hij viel stil in zijn hap en legde de lepel even neer. Zijn blik werd iets donkerder en hij knikte. Ja, hij herinnerde zich genoeg maar het was nog erg wazig en daarom wist hij dat hij het nog niet kon vertellen. Hij kon daar niet in afglijden met haar erbij! Dus knikte hij alleen maar. Zijn spieren spanden onbewust aan en zijn ademhaling werd zwaarder. "Nog niet", wist hij met enige moeite te zeggen. Later, later zou hij erover praten. Maar nu nog niet. Het kostte hem nu al moeite om niet weer in woede te ontsteken. Waardoor ook duidelijk werd dat er een level van agressie in hem zat die nieuw was, nieuw en zeer gevaarlijk.

[Ravief]

Ze had niet anders verwacht en nam hem geduldig op terwijl hij met moeite zijn kalmte terug vond. Rustig knikte ze hem toe, "Natuurlijk, liefje," mompelde ze en een paar happen werd er gezwegen. "Hé.. heel wat anders.. Torec wil je heel graag weer zien. Denk je dat het gaat?" Gaëlla glimlachte naar hem, maar hield haar gezicht verder neutraal. Hij zou zijn oom wel herkennen toch? Zou hij het willen? Zou het kunnen? Zijzelf wist het eerlijk niet en wilde Taloc niet dwingen richting dingen waar hij niet klaar voor was.